Heimskringla - 20.07.1892, Blaðsíða 3

iHIIEIIMISIKIIRIIISrG-ILA. OGr- OLDIIsr 'WIISrisri^EG-- 20. JULI 1892
hennar gyltan skrautgrip um háls
henni. Þessi brúðkaupsháttð veitir
henni rétt til að velja sér eiginmann
en hún er þú ekki fest neinurn sér-
stökum. Hún getr nú valið úr
hr ern pilt sem hún vill, og pegar
hún er búin að pví, flytr hann til
hennar. Börnin sem peim fæðast
eru hennareign, en ekki mannsins.
Sameign, hvað hýbýli og jarðnæði
snertir, er algeng meðalskyldmenna;
ef konurnar taka búgarð til leigu,
geta pær eftir á krafizt fullrar borg-
unar fyrir aliar umbætr er pær
gert á honum. Nairar halda n-ijög
fast við inar gömlu venjur flokksins,
og ef einhver þeirra tekr kristna
t.rú, pá er hann samstundis rekin úr
samfélagi peirra, hvort sem pað er
karl eða kona. Hörundslitr þeirra
er mjög viðkunnanlegr, ofrlítið gul-
leitr, vöxtrinn hraustlegr og andlits-
drættirnir skipulegir. Nú sem
stendr er hreyfing meðal evrópiskra
embættismanna par í þá átt, að
stjórnin hlutist til um, að lögunum
um að arfr falli að eins í kvetinlegg
só breytt. En ekki virðast karl-
mennirnir, sem þar eiga hlut að
máli, vera neitt áfram utn pað.
IIARNAMORÐ.
Nýlega vóru til fanga teknar í
Lundúnaborg á Englandi nokkrar
forstöðukonur fyrir barnaheimilum
par í borginní. Það befir sannast á
þær, að pær hafaselt og pintað til
dauða börn, sem, peitn hafa verið
fengin til utnsjár, í peim tilgangi að
ná í lífsábyrgðarpeninga pcirra.
Mál petta hefir vakið almennan
hrylling, og við rannsókn þess hefir
pað komið á dagirin, að barnamorð
eru algeng í borginni. t>au eru
orðin par að nokkurskonar vísinda-
grein, og sú vísindagrein borgar sig
svo vel, að hún er orðin almennr at-
vinnuvegr og sar.narlegt pjóðar-
mein. In voðalegustu grimdarverk
sem menn hafa sögr af að framitr
hafi verið meðal inna viltustu pjóð-
flokka 1 Afríku komast f engan sam-
jöfnuð við pessar hryllilegu aðfsrir
og engin mannæta kvelr óvin
sinn með meiri rósemi og samvizku-
leysi en pessir ensku barnamorð-
ingjar, sem drepa börn hópum sam-
an. I>að er til félag á Englandi, er
hefir það eina markmið að drepa
ungbörn, ogsem setr verðlaunpeim
til höfuðs.
Margrét.
Sönn saga.
„Eg get frætt ySr á pví”, sagði gamli
Ijónni’in og hneigSi sig kurteislega, l(að
mestallan timann sem piS hafið verið á
burtu, hefir hún haldið til á sveitabýli
sfnu 'i Cumberfand, og hún, sem þó er svo
lundglöð oggefin fyrir skemtanit, hefir,
pótt ótrúlegt megi virðast, lifað par
nokkurs konar einsetu-lífi”, oghann leit
sem snöggvastframan í Rúpert, itm leið
og hann sagði þetta, og sá skjótt að
pessi frótt hafði fengið honum mikillar
ánægju.
„Er hún par enn þá?” spurði hann
fljótlega.
„Nei, herra minn, hún kom aftr fyrir
sex vikum síðan og býr nú í húsi sinu á
Stóra Russell stræti.
„Heldr hún skemtanir heima hjá
sór?” spurði Antoníus.
uJá, víst ersvo, Mr. Antoníus; pað
lítSr engin sú nótt að hún ekki annað-
hvort skemti sérlieima eða annarsstaðar
Hún hafði með sór, pegar hún kom aftr,
einhverja Mrs Rutherford, uuga og for-
kunnar fagra sveitastúlku, sem hefir vak-
ið mjög mikla athygli hór, einkanlega
meðal karlmannanna.
„Rutherford, Rutherford”, tautaði
Antoníus og snóri sér að félögum sínum.
„Hvatia stúlka er þatS? Ég hefi aidrei
heyrt liennar getið”.
Stefán blótiroðnaði og laut höfðinu
til pess að peir tæki ekki eftir pví.
uEr nokkuð á ferðum í kveld heima
hjá Lady Sibyl?” spurði Rúpert.
uJá, herra ntinn”, sagði Branson,
Ugrímudans á að byrja þar klukkan 9
og ”•
uÞað er ágætt!” hrópað’ Rúpert og
stó« upp. uYið skulum fara þangað og
leita frétta”.
„Óboðnir?” sagði Antoníus.
uHvað gerir pað til? Við erum alt
af velkomnír þnr, hvernig sem á stendr-
Fiýttu pér nú Branson að sækja dular-
búningana. Stefán fer líka með okkr”.
uEn ég á eftir að skrifa brófin”,
sagði Stefán hálf ergilega, pví hann
iangatti til að fara, en vildi ekki van-
rækja starf sitt.
uÞau geta beðitS”, svaraði Rúpert og
snerisér að,Antoníusi; upér veitir ekki
af atS ’étta pér dálítið upp, mérsýnist pú
vera syfja«r”.
uÉg er pati lika”, sagði Antoníus
hálf-hlægjandi, uég er þreyttr eftir ferSa-
iagið; svo er ég hræddr um, að við
verðum of lengi, ef atS við förum þang-
að, pví égætlaí býtið á morgun áleitSis
til Cumberland”.
„Cumberiand?” át Rapert upp eftir
honum. uí Október! ertu með öllu viti
maðr?”
uJá” sagði Antoníus rólega og roðn-
aði ofrlítið. „Taktu nú eftir bróðir:
Þegar ég var þar fyrir tveim árum síðan,
birtist mér nokkrum sinnum yndisleg
skógardís, og varð ég ástfánginn af henni.
Svo hvarf hún og ég hefi aldrei séð hana
siðan. En in fagra mynd hennar stendr
enn pann dag i dag svo skýr fyrir hug-
skot8sjónum mínum, að ég get ekki
gleymt henni; og ég hefi ásett mér ats
finna hana, hvað svo sem það kostar”.
Þegar Antoníus hafði lokrS máli sínu
hljóp Rúpert til hans og tók i hendina á
honum.
„Fyrir tveimr árum síðan!” sagði
hann með ákefð, uog pú hlautzt þá að
fórnfæra sjálfum pér þegar”—og hann
þagnaðl ait í einu, er hann mundi eftir að
Stefán var viftstaddr, en Autonius skildi
hvað liann átti við.
uEins og þú sér” sagði Antóníus blátt
áfram, uþá má ég varia vera að því að
fara á dansleikinn”.
„Eg sxal láta y«r vita, þegar timi er
til að fara af sta« á morgun”, sagði
Stefán.
uÞá hefirðu ekkert undanfæri lengr
sagði Rúpert, uog hver veit nema dans-
inn hafi þau áhrif á þig, að þú hættir
vi« ferðalagið”.
Antoníushristi höfuðið.
„Satt að segja, þá er ég farinn að fá
afsmekK fyrir þessum skemtunum, en
fyrst þú ert svo áfram um að ég fari, þá
skal ég láta það eftir þér”.
„Fallega sagt, bróðir, En þarna
Remr þá Branson me« dularbúningana,
og það sem merkilegast er: það eru
sömu búningarnir sem við bárum gift-
ingardaginn góða! Eða sýnist þér ekki
svo, bró«ir?”
„Eg man ekkert eftir, hvernig þeir
vóru”, sagði Antonius um leið og hann
klæddi sig í dökkrauða búniiiginn. Þeir
j bræðr vóru eins og vant var í samkynja
j fötum, i þetta sinn úr dökkgrænu flöjeli.
En Stefán Bowen var alsvartr; hann bar
sorg enn þá, sö'ium dauða föðrsins.
uÉg er viss um að Sibyl þekkir okkr
undir eins oghtin kemr atgaá okkr”,
sagði Rúpert hlœgjandi. uÞað er ó-
mögulegt að búa sig svo torkennílega að
glöggskygni hennar sjái ekki í gegn um.
En komum uú—við hefðUm átt að vera
farnir fyrir löngu síðan”.
♦
* *
Dansinn var fyrir löngu byrjaðr, er
inir ungu menn komu þanga«. En
samt sem áðr komu margir jafnsnemma
þeim; þeir bjuggust því við að geta
sloppið inn í mannþröngina án þess að
tekið yrði eftir þeitn.
En rétt i því þeir komu inn úr dyrun-
um, stóðu þeir alt í einu andspænis inni
ungu húsmóðir. Hún var klædd snjó-
hvítum dularbúningi úrinufínasta silki,
og geislarnir stöfuðu frá demöntunuro,
sem voru festir i hár hennar og greiftir
inní hringana, sem hún bar á flngrunum.
Þunn, hvít slæða huldi efra hluta andlits-
ins, en þar eð hún náði ekki lengra
niðren á nefbroddinn, var hægt a« virða
fyrir gér inn yndislega munn og hökuna,
er var fram úr skarandi falleg. Á aðra
hönd henni sat Mrs Somercourt, í ljós-
grvnm búningi, en hinummegin við hana
stóð nng, há og grönn stúlka, og var
búniiiLr liennarmjög svo smekklegr. Alt
íkiingnm liana stóð stór hópr af inum
ungutízkumönnum borgarinnar og hlust-
aði hún brosandi á fagrgala-fleiprið’
sem þeir létu dynja yfir hana, og varauð-
séð að hún lét sér fátt um finnast. Það
var ekki hægt «S sjá að hún tæki einn
fram yfir annan í þessum hóp, nema ef
vera skyldi maðrinn hái og velvaxni, sem
stóð fyrir aftan hann. Hann varíblóð-
rauðum búningi með grímu af sama
tagi fyrir andlitinu. Alt i einu varð
henni litið þangað, sem inir nýkomnu
menni dókkrauðu búningunum stóðu og
frá þeim aftr á manninn í hrafnsvarta
búningnum, sem gekk inn gólfið rétt á
eftir þeitn. Hún vatt sér skyndilega út
úr sveinahópnum, gekk hvatlegatil Lady
Sibyljog lagði skjálfandi hendina á hand-
legg hennar og hvíslaði einhverju i eyra
henni.
uJá, barnrS mitt”, sagði Lady Sibyl
blíðlega, uég þekti þá undir eins og þeir
komu inn úr dyrunum, og hjarta mitt
hefir líka slegið tvisvarsinnum hraðara
síðan, en þa« ætti að gera. Þeir ætla sér
að sleppa inn óþektir, svo hægra sé fyrir
þá að leita frétta. En þeim skal ekki
verða kápan úr því klæðinu. Ég ætla að
lofa þeim að ganga inn á mitt gólflð og
kalla svo upp nöfn þeirra upphátt”.
Inir ungu menn gengu nú áfram
inn gólfið og þóttust úr allri hættu, en alt
í einu heyrðu þeir kallað með yndislegri,
tignarlegri kvennrödd: U8tattu kyrLord
Langdale!” hrópaði Lady Sibyl lilœgj-
andi, og þú líka Antoníus. Átján mánuð-
ir eru liðnir siðan égsáykkr siðast. En
ég er eins glöggskygn eins og nokkru
sinni áðr”.
Þegar þeir bræðr lieyrðu þessi or«,
sneru þoir aftr og gengu til Lady Sibyl.
En Bovven hélt áfram, þangað til hann
var horfinn sjónum þeirra ímannþröng-
inni, en von bráðar var hann umkringdr
af gömlum knnningjum og létu þeir í
ijósi ánægju sína yfir heimkomu hans.
Á meðal þeirravoru þeir Loftus og Tre-
vor—maírinn í hárauða dularbúuingn-
um.
Margrét—Miss Rutherfoid, stúlkan
sem piltarnir dáðust svo mjög að og
höfðu umkringt skömmu áðr, hafði í
uppþotinu sem varð, þegar Lady Sibyl
kallaði upp nöfn bræðranna, skotizt á
bak við Mrs. Somercourt og sezt þar á
stól, sem lítið bar á. Ilún var líka látin
í friði i nokkrar mínútur og á meðan gat
hún, talsverðri áreyuslu samt, yfir-
bugað órósemi þá og hjartslátt, sem hún
hafði fengi«, er hún sá bræðurna. Inn
eðlilegi litr var nú aftr kominn á andlit
hennar, og hún tók nú veifuna frá andlit-
inu og leit upp. Hún sá sér til mikiis
liugléttis, að piltarnir vóru allir búnir að
yfirgefa sig og hafði Lady Sibyl skipað
þeim að taka sér stúlkur fyrir dansinn, er
varaðbyrja. Enginn inna ungu manna
þorði a« ólilýðnast vilja innar ungu hús-
freyju, og jafnvel inn skarlatsklæddi
Trevor hafði ekki þorað annað en fara
burtu, þótt honum i rauninni þættimikið
fyrir því. Með glöggskygni sinni hafði
hann fljótt tekið eftir, hve föl Miss
Rutherford varð, er þeir bræðr komu
inn. Og þegar hún hvarf honum sjón-
um, þá hélt hann að hún hef«i flúið úr
samkvæminu inn í herbergi sitt. Og rr
honum hafði dottið þett t í hug, afréð
hann að verða við tiimælum Lady Sibyl,
og fór. Það vóru ekki aðrir þarna eftir
en þeir bræðr, Lady Sibyl, Miss Somer-
court og Miss Rutherford.
uHvar er hún Jóhanna mín, Mrs.
Somercourt!” hrópaði Lady Sibyl glettn-
islega.
„Hérna!” sagði Mrs Somercourt
brosandi og benti aftr fyrir sig, en Mar-
grét 'stótS upp um leið, blóðrauð af
feimni.
„Letingi!” mælti Lady Sibyl og tók
um báðar hendr liennar og horfði á hana
svo ánægjulega. uÞú hefir þá falið þig
fyrir inum skrafhreifu piltum, oghefir
fyrir brag«ið enga til að dansa vi« þig í
þetta sinn. Hérna sérðu mina góðu
frær.dr, Rúpert og Antoníus, sein eru ný-
komnir úr ferðalagi erlendis”.
uÞað gleðr mig að bjóða velkomna
alla sem yðr eru skyldir”, tautaði Miss,
Rutherford og fær«i sig nær vinkonu
sinni og leit i gupnir sér um leið.
„Rúpert—Antoníus”, hélt Lady Si-
byl áfram hálfhlægjandi, „þetta er Miss
Joan Rutherford, bezta vinkona mín.
Antoníus, ég afhendi y«r hér með beztu
dansmeyna sem til er innan þessara
veggja”.
Antoníus hneigði sig kuldalega og
tók hana undir arminn, og lét um lei« í
ljósi, að hann mundi vera búinn að
gleyma að dansa.
uÉg get sagt y«r til!” sagði Miss
Rutherford alt i einu, og var málrómrinn
bliðr, en dálitiS hikandi.
Antonius reiddist með sjálfum sér.
[Framh.].
SPARID YDR PENINGA
með f>ví að verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. Ver erum búnir að fá miklar byrgðir af inndselu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasðlubúð í Canton.
Eftirleiðis kaupum vér bæði ull og brenni.
GUDMUNDSON BRO’S & HANSON,
CANTON - - - - N. DAK
Telepliono 64». p. 0. „MX 69
Offlce and Yard: Wesley St. opp. St. Mary St., close to N. P. & M. Ry. Freight Offices.
GEO. H. BROWN & CO.,
Timbur, Lath, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
Dominion oí* Canada.
4bylisjarðir okeypis fyrir mljonir manna
200,000,000 ekra
if hveiti- og beitilandi i Manitoba og Yestur Territóriunum í Canada ókevnis fvrir
landnema Djupur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg* af vatni og skógl
og megmhlutmn nalægt jarnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bunh |f
vel er umbuið. ’
1 H IAIU FIUOVSAMA BELTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
ííi alLettlendi, eru feikna mtklir flákar af ágætasta akurlundi. engi og beitilffdi
—hinn viðattumesti flaki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama land.
t^^SPar’ ^lt steinplía, o. s. frv. Ómæidir flákar af kolanámalandl;
«ldtvi«ur þvi tryggður um allan aldur. ’
r ,
JARNBRAUT FRA HAFI TILi hafs.
Canada Kyrrahafs-járnhrautin í sambandi vi« Grand Trnnk og Inter-Coloniai braut-
Irnar mynda osbtna jarnbraut fra ollum hafnstööum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. Su braut liggur um miðhlut frjóvmma beltisins eptir því endilöngu og
norður og ve8turaf Efra'vatní °í um hiL
Heilnæmt 1 o p t s 1 a jj .
Loptslagið S Manítoba og Nor«vesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta I
tm?rLk?k Hremviðri og þurrviðrt vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
ig staSviðrasamur. Aldrei þokaogsuld, ogaldrei fellibyljireinsogsunnaríiandinu.
SAMBAXIISSTJOBMX I CAXADA
gefurhverjum karlmanniyfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sja
löo ekrnr íi í' landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og vrki bað
i^nhatt gefst hverjum rnanni kostur áað verða eigandi sinnar ábýflsiarðar og'
•ijálfstæður í efnalegu lilliti,
IS L E X Z K A R XYLEXDIIR
Manltoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum
Þeirra stærst er NYJA ISLAND liggjandi 45—80 mílur norður frá Winnipeg á'
.IPStUr írí Nýj^ slandi, í 30—35 mílna fjÍrlægð
fA rJjEN1)4^- ba«um þessum nýiendum er mikið af ó-
numdu landi, og baðar þessar nylendur ltggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
b*nna-r t -JUfl1 YLENIJAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg. ÞÍNO-
VALLA-NÝLENDAN 260 mílur í norSvestur frá Wpg. OlPAPPFl 'l K-NT-
um 20 mílur su«ur fráÞingvalla-nýlendu, ogÁLBERTA-NÝLEND t N
umJOmílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeo. 1 síðast-
toldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandk
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem viil fengið með því að skrifa
tim pno!
Tliomas Bennett
Eöa
DOM. OOV'T. IMMIGRATION AGEN1
Í-j. línldm inson, (Islenzfntr urnboðsmaður.)
DOM. GOV’T IMMIQRATION 0FF1CE8.
XXTnnipeg, - - - Canada.
14 í daudans greipum.
ég þekti þennan mann og jdtti ég því.
Svo lyfti hann upp skinnfeldinum, sem
hreiddr var yfir Indíánann, og henti með
fingrinum ú sárið, og spurði mig hvort það
væri af mínum völdum, og kannaðist ég
við að svo væri. Á sárið hafði verið lagðr
plástr af muldum jurtahlöðum.
Eftir að ég var þannig orðinn sannr
að sök, var ég fluttr á ráðhúsið, sem var
hraukr svipaðr hinum að öllu öðru leyti
en því, að hann var mikið stærri Þegar
við komum inn sátu þar fyrir á gólfinu
fjórir helztu undirforingjar flokksins og hiðu
°ftir okkr. Andlit þeirra vóru nýmáluð og
Því helelr ófrýnileg og grimdarleg. Við
hliðina á þeim lágu axir þeirra (Tomahawks)
og hver þeirra bar arnarfjöðr í hárinu.
Þeir höfðu skreytt sig með mannstönnum
og klónum af birninum sem ég drap, og
héngu þessir kjörgripir um háls og úlfliði
sér hvers þeirra, 0g um mittiö báru þeir
brs konar kögr af úlfarófum og tóuskottum.
Átikill fjöldi af sigrvinningar-táknum var
Þ«r inni. Þar vóru höfuðbjórar af mönnum,
h°i'tekin vopn, hjarnarskinn og jagúarfeld-
u’- í miðju kofans hrann eldr allmikill og
^°r reykrinn út í gegnum op á mæninum.
I dauðans greipum; 15
Tveir vopnaðir Indíánar héldu vörð við koflr-
dyrnar. Ejöldi fólks hafði safnast saman
kring um kofann, og var þaðan að heyra
svo megn ærsl og óhljóð, að foringjanum
þótti nóg um og bauð að draga bjarnarfeld
fyrir dyrnar.
Réttrinn var nú settr með því að draga
upp herpípuna ; elzti höfðinginn bjó til hring
á jörðina og gerði ýms tákn fyrir utan
hann, svo tók hann eldmola og kveykti í
pípunni, hauð hann svo inum mikla
anda (Manito), sólinni, jörðinni og inum
fjórum höfuðáttum, og horíðu hinir höfð-
ingjarnir á þetta með mesta alvörusvip.
Svo var pípan rétt mann frá manni og
reyktu þeir allir af henni hver á sinn hátt.
En mér til mesta ergelsis var mér ekki
boðið að reykja, en í þess stað var borinn
upp að nefinu á mér alblóðug stríðsöxi og
henni svo sveiflað oflátungslega yfir höfði
mér. Þegar þetta var alt um garð gengið,
var öxinni stungið bak við ófrýnilegt mál-
verk, sem málað var á hrosshúð og hékk á
kofaveggnum. Það átti að vera mynd af
sólinni; í henui segja trúarbrögð Indíána að
inn mikli andi, Manito, húi.
Kona Indíánans, sem ég veitti áverk-
18 í dauðyns greipum.
minzt á. Eg rendi huganum heim til átt-
haganna og ástvina minna þar, því ég
hjóst við að dauðastund mín væri þegar
komin.
I kofagólfinu stóð jarðfastr eikarstofn
og var ég bundinn við hann með haldgóðri
leðról, er' fest var í digran gullkeng í
stofninum. Auðséð var á kengnum að ég
var ekki sá fyrsti er hafði hlotið það hlut-
skifti að vera hundinn þarna, því kengr-
inn var mjög eyddr þar sem ólin lék um.
Mjög mikið af þurru sefi var nú borið inn
í ltofann og hreitt yfir gólfið, lögðust svo
fjölda margir Indíánar ofan í það reykj-
andi og sungu yfir mér dauðasönginn; lá
við sjálft að ég fólli í svefn, því bæði var
óg dauðþreyttr og máttlaus af áreynslu og
líka glorhungraðr, því ekkert gáfu þeir
mór að éta noma svolítið af þurrum hnet-
um.
Þannig liðu tveir sólarhringar án þess
nokkr breyting yrði á högum rnínum. Að
morgni ins þriðja dags hrökk ég upp úr
svefnleysisdúinu við hávaða mikinn úti fyr-
ir og var sem alt væri á tjá og tundri í
þorpiuu. Eg hafði verið svo órór alla nótt-
iua, að ntév hafði ekki komið dúr á auga.
I d iuðans greipum. 11
ráku þeir upp ógrlegt heróp er þeir sáu
mig koma. Svo slógu þeir hring um mig,
slengdu mér niðr og hundu mig á höndum
og fótum.
Eg snéri mér að Indíánum, sem virt-
ist vera foringi þeirra, og ávarpaði hann;
hann mælti aftr nokkr orð á Indíána tungu,
og skildi ég þau ekki. Þeir fóru nú að
tala saman og skildi ég nóg til þess, að
komast að því, að þeir vóru að þrefa um,
hvort þeir ætti heldr að bera mig, eða
lúta mtg ganga. Foringinn var auðsjáan-
lcga á því, að vissast væri að bera mig,
en margir vóru á móti því, líklega vegna
þess, að þeim hefir virst ég niundi ekki
verða neitt léttr á metum, og hölluðust
þeir inir sömu að því, að fætr mínar væri
leystar og ég látinn ganga; nokkrir lögðu
og það til mála að ég vseri drepinn undir
eins. En til allrar hamingju var þeirri til-
lögu ekki sint, en það varð úr að fótahaft-
ið var af mór skorið, og létu þeir mig svo
ganga milli sín. Um kl. 2 komum við að
á nokkurri og köstuðu Indíánarnir sér
hana og syntu yfir um. Inn storkasti þoirra
fékk skipun um að synda með mig á hak-
inu og var ég bundinn við hann með leðr-