Heimskringla - 17.08.1892, Side 3

Þeir töluðu svo ekki meira um
þetta f>að kveld.
Prestr var ætíð vanr að fara
snemma íi fætr íi morgnana, og
ganga dálítið áðr liann tæki dag~
verð. Snemma morguninn eftir,
var hann á gangi aleinn í garð-
inum umhverfis húsið og kom f>á
maðr til móts við hann í f>jónustu-
sveins búningi, og er hann var
korninn nálægt presti, tók hann of-
an og staldraði við, eins og hann
vildi hafa tal af honum.
„Hvað er yðr á höndum, maðr
minn?“ sagði prestrinn vingjarn-
lega.
„Ég bið auðmjúklega fyrirgefn-
ingar“, sagði pjónninn mjög undir-
gefnislega. ^
vera svo djarfr, að tala við yðr
fáein orð. Vitið f>ór, hver er hús-
bóndi minn?“
„Bkki er ég svo viss um f>að,
nema ef f>ér skylduð vera einn af
vikapiltunuin hórna á heimilinu.
„Ég er fijónn herra Perkins“,
svaraði maðrinn. var 'nn' f
borðstofunni í gærkveldi til að hjálpa
til að bera kaffið á borð, og ég
heyrði nokkuð af dáleiðslusamtal-
inu milli hans og yðar“.
„Einmitt pað“, tók prestr fram
í, „og svo?“
„Ég verð að segja yðr, herra
minn“, svaraði pjónninn f lágum,
ísmeygilegum róm, „að hann veit
pað alveg eins vel og ég, að f>ess-
ar hórna dáleiðslur eru ekkert ann-
að en svik. Og mór finst f>að hreint
og beint óguðlegt af honum að
halda áfram að svikja menn á f>essu
eins og hann gerir“
„Þér hafið pá komizt að f>ví“,
sagði prestr og lét sem sór þætti
petta miklu skifta, „að hann hefir
brögð í tafli við tilraunir sínar?“
„Já, f>að hefi ég“, svaraði f>jónn-
inn með áherzlu. „Og óg hefi líka
komizt að f>ví, að hann og vinr
hans, Mr. Jolliffe — f>ér kannist
við hann“ — (prestr hneigði sig)
„ætla að taka saman ráð sín til að
leika pannig á yðr, að svo lfti út,
sem dáleiðslu-tilraunin hafi heppn-
azt“.
„Það væri fróðlegt að vita, hvern-
ig peir ætla að fara að f>vi“, sagði
prestr heldr fyrirlitlcga.
„Ég get ekki frætt yðr um f>að,
herra minn“, sv&raði maðrinn; „pví
ég hef ekki komizt að inum ein-
stöku atriðum í peirri ráí'Hgerð;
en svo mikið veit ég, að f>eir ætla
að taka saman ráð sín i kveld í
svefnherbergi húsbónda míns og
óg bjóst við, að skeð gæti, að f>ér
vilduð hlusta á ráðagerð f>eirra“.
„Það er líklega pyngri þrautin
að koma f>ví vel fyrir, eða er ekki
svo?“ sagði prestr.
„Og ekki er f>að“, svaraði þjónn-
inn ofrlágt og leit laumulega kring
uin sig. „Ég held óg gæti komið
f>ví svo svo fyrir, að f>að væri
hægðarleikr fyrir yðr. A einum
stað í herbergi húsbónda mír.s er
forn fataskápr; f>ar gætuð f>ér leynt
yðr alveg hættulaust og heyrt hvert
einasta orð, sem talað er í her-
berginu. Ef óg ætti að fylgja yðr
þangað áðr en húsbóndi minn kemr
upp, f>á------“.
“Nei, nei!“ tók prestr fram í al-
HEIMSKEIITGLA OG OLDINT AArXISriSPIH'EGh- IV. AGIJ'ST 1892.
varlega. „Mér er ómögulegt að
gera neitt f>ess konar, drengr
minn“.
Það datt ofan yfir þjóninn og hon-
um eins og þótti miðr.
„Jæja, herra minn, f>á f>að; f>ór
vitið miklu betr en ég, hvað rótt er
og ekki rótt. En f>að verð ég að
segja, að mér finst f>að ekki nema
alveg rétt, að f>ór leikið á f>á, hús-
bónda minn og vin hans, f>egar f>eir
ætla að beita brögðum við yðr. En
eins og óg f>egar hefi sagt, f>á vit-
ið f>ér mikið betr en ég, hvað er
rótt og hvað er rangt, og mér dettr
f>ví ekki í hug að reyna að telja
yðr hughvarf“.
Svo snéri hatin sér frá presti og
lagði af stað.
„Bíddu við uálítið!“ hrópaði
prestr skjótlega. Honum hafði dott-
ið I hug, meðan þjónninn var að
tala, að þetta góða tækifæri til að
koma upp um svikarann, mætti ekki
líða hjá ónotað. „Máske svar mitt
hafi verið vanhugsað. Mér f>ætti
gott að fá dálítinn frest til að velta
fyrir mór uppástungu yðar“.
„Gott og vel, herra mnin!“ sagði
þjónninn og tók ofan, „og hve nær
ætlið f>ór svo að láta mig vita, hvað
f>ér afráðið?“
„Ef þér viljið gera svo vel og
koma til mín í herbergi mitt
skömmu fyrir miðdegisverðartíma í
dag, f>á skal óg láta yðr vita f>að“,
svaraði prófastrinn, „og—og“ (um
leið dró hann silfrdal upp úr vestis
vasa sínum og laumaði honum 1
lófa þjónsins), „ég er yðr þakklátr
fyrir upplýsingar yðar“.
Þjónninn margþakkaði fyrir gjöf-
ina og stakk skildingnum 'í vasa
sinn. Svo kvaddi hann prest með
allra mestu kurteysi og fór leiðar
sinnar, en prestr stóð aleinn eftir
þungt hugsandi.
Inn heiðraði guðsmaðr var mest
an hluta dagsins að velta f>ví fyrir
sér, hvað hann skyldi gera í þessu
efni. öðru megin var þetta góða
tækifæri til að ónýta ráðabrugg
Perkins og koma áþreifanlega upp
dáleiðslusvikum, og f>að var illt að
sleppa f>vf, en á hinn bóginn bauð
honum við að standa á hleri og eiga
á hættu að hann yrði uppvis að f>vl
Og þessar ástæður ógu svo hníf-
jafnt hjá honum, að hann var f
standandi vandræðum með, hvað til
bragðs skyldi taka, og f>egar klukk-
an var orðin 5 síðdegis, var hann
enn óráðinn. En þegar jafnt er á
báðum vogarskálunum þarf ekki
nema örlítið korn öðru hvoru meg-
in til að ríða baggamuninn, og þessi
litla ögn var í þetta sinn dálítið
orðskifti, sem átti sór stað við te-
drykkjuna inni í borðstofunni.
„Heyrið f>ér, Perkins“, sagði Sir
Alarik, “eruð f>ér enn ekki búnir að
afráða, hvernig f>ér ætlið að dáleiða
prófastinn ?“
„Ójú“, svaraði Perkins, og brosti
borginmannlega. „Einhvern tíma á
morgun fyrir f>etta leyti, geri óg til-
raunina; og meira að segja, ég er
alveg sannfærðr um, að hún muni
heppnast“
„Satt að segja gerið f>ór mig liálf
hræddan“, svaraði prestr í háðsleg-
um róm. En með sjálfum sórhugs-
aði hann: „Látum refinn gorta! Ég
skal laumast inn í herbergi hans f
kveld os komast að allri hansráða-
o
gerð; og svo getuin við séð, hver
ber sigr úr býtum á morgun, f>egar
hann fer að reyna hrekkjabrögð sín
á mér!“
Og f>egar þjónn Jack Perkins
heimsótti prest á herbergi hans litlu
fyrir miðdegisverðartíma, f>á sagði
prestr hiklaust: „Ég hefi afráðið
drengr minn, að gera f>að sem f>ér
bentuð mér á, að laumast inn í
svefnherbergi Perkins í kveld, til að
komast að samsæri hans gegn mér,
en f>ó samt með f>ví skilyrði, að
f>ér fullvissið mig um, að alt só satt
sem f>ér hafið sag,t, og að engin lík
indi sóu til að f>að verði uppvíst“.
»Ég get fullvissað yðr um þetta
hvorttveggja“, svaraði þjónninn og
lagði áherzlu á orðin. „Fataskápr-
inn, sem ég mintist á við yðr, er al
auðr og enginn f>arf f>vf neitt f
hann að sækja né láta neitt í hann.
Og hvað f>ví líðr að komast þaðan
aftr, f>á er f>að hægr vandi. Þór
verðið að eins að bíða, þangað til
Perkins er háttaðr og sofnaðr, og
f>á getið f>ér sloppið út og inn í
svefnherbergi yðar alveg hættu-
laust“.
„Það er ágætt“, sagði prestr og
hugsaði nú ekki um neitt annað en
að bera sigr af Perkins og ná sór f
gott vopn á dáleiðslu-„humbúgið“
„Ég -ætla að koma tímanlega í kveld
upp í svefnherbergi mitt; f>ór verð
ið að vera par um klukkan 11, til að
vfsa mér leið inn á svefnherbergi
húsbónda yðar. Og ef yðr ferst nú
þettft all-laglega úr hendi, f>á meg-
ið f>ér eiga pað víst, að þér takið
ekki steininn í staðinn“.
„Þakka yðr fyrir!“ sagði pjónn
inn. „Þér megið reiða yðr á, að ég
verð par klukkan ellefu“.
Prófastinum fanst petta kveld al-
rei ætla að lfða, en loksins eftir
langa iriæðu sló þó klukkan ellefu
brá pá prestr óðara við, kvaðst hafa
höfuðverk og fór svo til herbergis
sfns.
Þjónninn hafði og munað eftir
samtalinu og beið par búinn.
„Það er betra fyrir yðr að fara af
skóiium“, sagði hann lágt, „eins og
ég hefi gert; pví þá getum við
læðst svo að ekkert heyrist til okk-
ar“- [Framh.]
I>r. l*rioe*x Baking Powder.
Supplying the Army, Navy and Ind-
ian Department.
(Chicago Inter-Ocean.)
The purchasing agents of the United
States Government have ordered nearly
oue liundred thousand ponnds of Dr.
Price’s Baking Powder in the first five
months of this year, (892.
The government exercises greatcare in
selecting its supplies of all kinds, reject-
ing everything that is not of the best, and
the very fact that it has adopted Dr. Price’s
Baking Powder is proof that it has found
it the best of all the baking powders. Dr.
Price’s is peculiarly adapted for export,
as neither long sea voyages nor climatic
chang s affectit, this brand keeping fresh
and sweet for years while other baking
powders deterior te rapidly.
It is guaranteed to the government to be
a pure cream ef tartar powder free from
arnonia, alum or other harmful sudstances
and it is also the only baking powder pre-
pared by a physician of high standing.
T
FLUTT VIÐ JAliÐARFÖR
sál. Gnðrúnar Ágústu Thorsteins-
clóttur og ÖnnU Pálinar Ant-
onlusdóttr, 19. Júlí 1892.
Þvi er svo koldimt á morgunstund mærri
að myrkviðri dauíans siæryfir fold;
svo vaxandi blómin, sem vóru par nærri
visnandi féllu niðr í mold?
En af þessum rótum mun‘aftr upp spretta
1 eilífum skrautlundi fegurstu blóm;
og saman par gullnu greinarnar flétta,
guðs hátign prísandi dýrðlegum hljóm.
Hnípnar pið sitið í helkulda megnum,
að hjálpa vi« slíku pað sýnist ei leyft;
blóðugt er sárið, pvfbrjóstiðí gegnum
bitrir par stóðu af eitraðri heift
eggfleinar dauðans af afli fram kmínir—
að ástætSum neinum var pá ekki spurt—,
á hjörtu okkar dauðinn risti pær rúnir,
sem ritaðar standa og mást aldrei burt.
Sár ertu skilnaður, svipleg umskifti
og sólarlag komið á æskunnar tíð;
áðr gaf drottinn pað okkur nú svifti,
til eilífrar sælu hjáfrelsuðum lýð;
en foreldra hjörtun af harmi nú stynja,
hrynur af augunum táranna foss;
en hver kann pær orsakir allar a* skynja,
sem ástvini leiðir í burtu frá oss?
Lifið pið sælar, pið lifið í drottni,
sem leiddi ykkur héðan úr eymdanna-dal;
lofið hans aldrei um eilífðir protni,
alheimur prísandi hlýða’ honum skal.
Friður sé með ykkur, fjólurnar blíðar,
frekt pó að dynji yfir harmanna ský;
við gleðjum oss yflr at? sjá ykkur síðar
sakleysis ljómandi skartinu í.
X
X
OldCbum
CUT PLUG.
OLDCHUM
PLUG.
Engin tóbakstegund hefir
selzt jafnfljótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á jafn stuttum tíma, sem
pessi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
SPARID YDR PENINGA
með pví a* verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. \ ér erum búnir að fá miklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð í Canton.
Eftirleiðis kaupum vór bæði ull og brenni.
CUOMUNDSON BRO’S HANSON,
CANTON - - - - N. DAK'
NEW MEDICAL HALL,
563 MAIX v STREET, |’ HOM A McWILLIAM.
----Ný Lyf og meðul,---
ILMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SAPUR;—EINNIG
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskriftum er sérstaklegt athygli [gefið^^rj
heimsækið oss.
^Dominion of Oanacla.
Ómældir flákar af kolnnáin alandi
JIONTREAL
Cnt Plug, lOc. I S> Plug, lOc.
1 Ib Plug, 20c.
X
AMisjart okeypis fyrir rniljonir lanna
200,000,000 ekra
&f hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókevnis fvrir
landnema. Djupur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg-S af vatni og skógl
og megmhlutmn nalægt jarnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush. ef
v©i er umDúIð.
Íhixu frjovsm belti,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfislicid-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. enei oe beitilandf
—hinn víðáttumesti fláki S heimi af lítt byggðu landi. g g t)eltllan(1,
r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinoifa, o. s. frv.
sldivitSur pvi tryggður um allan aldur.
r .
JARSBRAUT FRA HFI TIL >1 FN.
Canada Kyrrahafs-járnbrautln S sambandi vi« Grand Trunk og Inter-ColonSal braut-
Irnar mynda óslitna járnbraut fra öilum hafnstöðum viö Atlanzhaf í Canada tfl
Kyrrahafs. Su braut liggur um miðhlut frjómama beltisins eptir pví endilöngu og
um hina hrikalegu, ti^arlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatnl og um hlu
aafnfrægu Klettafioll Vesturheims. *
Heilnæmt 1 o p t s 1 a g .
Loptslagið i Manitoba og Nor«vesturlandinu er viðurkennt hiö'’h^lnæmaSf’i
Ameríku. Hremviðri og purrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei pokaog súld, og aldrei fellibyijir eins og sunAarí landinu.
SA M HA X IkSSTJO K XI \ I (’AXAI)A
FyrirfamihiTað ^*í'manni 18 ára Kömlum °g hverjum kvennmanni sem hefur
ÍOO ekrur af lantli
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað
í"SSS.“l k0“" ‘ 'e """ °»
ISLEJÍZKAR XYLEXDUR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú pegar stofnaðar í 6 stoðrnn
Þeirra stærst et KTJA ÍSLANl) liggjandi 45—80 mílur norður frá Winnipeg á
vesúm^ond Winiiipeg-yatns Vesturfra^ Nýja siandi, í 30-35 mílna fjarlægð
tt ALflAVATNS--NTLBNDAN. baðum pessum nýiendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar pessar nýlendnr liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AltO TLE-NTLENÐAN er 110 míiur suðvestnr frá Wnt
VALLA-NÝLENDAN 200 mílur í norSvestur frá Wpe. QU’ iPPfcr) F-NV
LKNÐAN um 20 mílur su-5urfráÞingvalla-nýlendu oc ÍLRKRTA NÝT ir nrn atv
rðUr frá CalfaarT r 'k 900 mllur véstSÆÆfcg f
toldu 3 nýlendunum er mikið af ohyggðu, agætu akur- og beitilandi. b
Frekari upplýsingar í pessu efni getur hver sem viil fengið með pví að skiibj
um pftö!
THomas Bennoít
Eða
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENjf
«^ '• Baldwinson, (islenzkur umboðsmaður.)
DOM. GOV’T IMMIGJtATION 0FFICE8.
Winnipeg, ... Canada.
162 Er þetta sonr yðar ?
hennar var góðr maðr og viðkvæmr, en
—>/g þítrf naumast að minna yðr á, Mr.
Harmon, að þetta er ekki Boston, ekki einu
sinni Netv York; og frændi minn hefir nú
átt svo lengi heima hér, að hann er nú
orðinn alveg eins og aðrir hór—þór getið
líklega getið nærri, hve alveg andlega ein-
mana ég er hór“.
„Hvað getr það verið, Miss Tylor, sem
fellr yðr svona þungtl Ef ég má spyrja
—ef þér getið horið það traust til mín að
trúa mór fyrir því. Ég vona ég þurfi ekki
að fullvissa yðr um, að mér væri sönn á-
nægja að geta verið yðr innan handar. Ég
veit það gleddi móður mína, ef hún vissi,
að ég gæti verið yðr til nokkurrar þægðar
á einhvern hátt, og—“
„Ó, það er víst ekkert, sem neinn getr
gert, að því leyti sem ég get séð“, sagði
hún og stundi við. „Það eru einmitt vand-
ræðin. Það er eitt með öðru, sem veldr
því, hvað mór sárnar, því að þér vitið, hve
sárt slíkar sögur hljöta að falla ungri stúlku,
Mr. Harmon".
Fred hafði alls ongar sögur heyrt—ekki
vitund, og hélt því að sér hlyti að verða
auðgefið að hugga hana. Hann sagði henni,
Er þetta sonr yðar? 163
að hún mundi gera sér áhyggjur um skör
fram; því að það væri örskamt síðan hann
var í Boston, og hann hefði staðið við í
New York og ýmsum borgum á leiðinni
vestr, og hann hefði á hverju strái hitt
sbólabræðr sína og kunningja og fengi sí-
felt hréf frá Boston, en hann hefði ekki
heyrt nokkrar sögur eða minsta orðróm, er
hana snerti. En hún var óhuggandi. Ým-
ist var hún gröm, sáraum, dauðeyðilögð eða
þóttafull, alt á víxl.
„Og að hugsa sér“, sagði hún, „bara
að hugsa sér, að það skuli vera einmitt ég,
sem kjaftæðið hefir valið út, ég, sem altaf
hefi verið svo varasöm og gætin, að gefa
ekki nokkurt tilefni, minsta flugufót, sem
hægt væri að hengja hatt sinn á—það er
óþolandi“. Og liún lyfti blævængnum sín-
um svo, að hann sá ekki framan í hana,
og með hinni hendinni dróg hún upp vasa-
klútinn sinn og þurkaði sór um augun; svo
lót hún blævænginn síga aftr.
i>Að giftast Cioli greifa—ekki nema það
þó! Mér hefir aldrei flogið það í hjartans
hug. Yið höfum aldrei sézt né saman ver-
ið, nems í viðrvist móður minnar. Og hann
sýndi mér bara almenna kurteisi, ekkert
166 Er þetta sonr yðar?
Hann tók sér í hendr hék af borðinn og
fór að fletta fram og aftr í henni blöðunum.
Loks varð honum að orði: „Þetta hlýti
að vera yðr dæmalaust óþægilegt. En því
eruð þór líka svona falleg? Því hafið þór
þetta guðdómlega hár ? Dauðinn er laun
syndarinnar, segja prestarnir; en það er að
minsta kosti eins satt, að laun slíkrar un-
aðsfegrðar, sem yðr er getin, eru—ja, við
skulum segja : valköatr af vonsviknum elsk-
endum í öllum löndum, og meira og minna
umtal. En eg hefi ekki heyrt orð um þetta
samt fyrri; ekki óm né bókstaf“, hætti
hann við með meiri náttúru-einlægni, en
við hefði mútt búast.
„Nei, er það mögulegt?" varð henni
að orði. En svo sagði hún hægra : „O-jú !
ég veit þér hafið heyrt það; en þér eruð
svo vorkunnsamr og kurteis, að þór viljið
ekki særa tilfinningar mínar. Ég skil það
vel. Já, ég veit þér hljótið að hafa heyrt
það; og eins að ég hafi átt að neita Talbor
ríkisstjóra. Hvílík fjarstæða ! Hann, sem
—en það er ekki vert að fara að rifja það
upp, nó heldr um Ben Gifford majór. Nú,
hann sá ég alls að eins þrem eða fjórum
sinnum; og það er ekki ,móðins‘ nú á
Er þetta sonr ydar? 159
móti að geta haldið þetta út lengr, hversu
sem þið klípið af öllum kostnaði og sparið.
Þið hljótið að þurfa sjálf á öllum þeim litlu
skildingum að halda, sem þið hafið. Faðir
minn er farinn að eldast svo, að hann getr
ekki búizt við að geta haldið áfram atvinnu
sinni lengr úr þessu. Mig hálflangar til
að þiggja boð Barlows. Við það fengi ég
þegar atvinnu að lifa á; og leðr-verzlun er
álitin virðuleg verzlunar-tegund, jafnvel í
Boston“.
Svo kom lýsing á heimboði, sem hann
liafði verið í ásamt Barlow kveldið fyrir.
Svarið frá móður hans kom undir eins
um hæl.
„Kæri sonr.
Láttu þér ekki detta neitt slíkt í hug,
sem að ganga í félag við Mr. Barlow eða
nokkurn annan mann til verzlunar. Það
er satt, sem þú segir, að leðr-verzlun þyk-
ir ,fín‘ verzlun hér í Boston. En kæri sonr!
Eg hefi alt af fundið á mér, að þú mund-
ir verða afbragð annara manna—og hvernig
getr þú orðið það í leðr-verzlun ? Hugsaðu
ekki eitt augnahlik um verzlun. Ég get
ekki vitað þig auvirða þínar ágætu gáfu
og uppeldi við svo lítilmótlega lífsstöðu...