Heimskringla - 08.10.1892, Blaðsíða 3

HEIMSKEIITGHLA OC3- OL3DI3ST AAri^Sr^SriFEO-; 8. OKTBE 1892.
astliönum febrúarmánuöi; sýnir
ljóslega efnaliagr manna í Geysir P. O.
umdæmi; þaö er iö yngsta bygðarlag í
Nýja íslandi; búskaparár til jafnaðar n
búendr 4 og 5. Skýrslan sýnir stofnfé
bænda par til jafnaðar $46,57; árlegan
gróða til jafna-Sar $185,79, eignir bænda
nú til jafnaíar $911.84. Menn í pessu
bygíarlagi eru lengra frá vatrinu, en all-
ir atfrir búendrí Nýja íslandi, og stunda
pvi eðlilega fiskveiðina minna en aðrir,
en hafa haft griparæktina sem aðalat-
vinnuveg til pessa; petta eina tilfærða
dæmi nægir til að sanna pað, að menn
geti lifað húr af griparæktinni einungis.
Um leið og ég enda pessagrein mína,
vil ég geta pess, að enn er nægilegt land-
rými til í Nýja íslandi, til að taka á
mótl nokkrum innflytjendum næsta ár;
og innbúarnir vilja segja alla góða drengi
velkomna að koma til að fylla pá eyðu
sem fyrst, og 6g skal leyfa mér að gefa
löndum minum, sem aö heiman kynnu
að koma með peim ásetningi að setjast
að í Nýja íslandi, pá bendingu, að láta
ekki neina menn telja sig af pví, heldr
sjá og skoða sjálfir áðr en peir afráða
nokkuð; með öðrum orðum: trúa sjálf-
um sérbezt og velja sér bústað eftir áliti
sjálfra sín, en ekki eftiráeggjun annara.
Heynslan er margbúin að sanna, að pað
er farsælast fyi ir livern og elnn.
Jón Pétrtson
(frá Holtsmúla í Skagafjarðarsýslu).
Sögur Yaleygs
lögreglu-spæjara.
I. SAGA.
JOHN WATSON.
Framhald.
Qg 6g var svo illgjarn að
ég hlakkaði til að fá að sjá, hve
löng yrðu á þeim andiitin af óá-
nægju, þegar þeir væru gengnir úr
skugga um, að Watson væri ekki
um borð í Washington, en einkan-
lega mundi [>ó tilhugsunin um, að
Watson væri úr allri hættu, gera
J>að að verkum, að ég gæti notið
þeirrar sjónar með óblandaðri gleði;
skipið, sem Watson sagði mór að
ætti að flytja sig af landi burt, átti
nefnilega að leggja af stað frá
London sama daginn sem Washing-
ton.
Þegar við komum til Liverpool,
lótum við lítið á okkr bera, og
spurðumst ekki fyrir um neitt; en
gáfum nákvæmlega gætr að Wash-
ington. Tíu mínútum eftir að
skipið hafði sett upp segl, vórum
við komnir á flot t öflugum sexær-
ing, og þótt svo illa til tækist, að
skipstjórinn á Washington lóti
ekki á sig ganga að blða eftir okkr,
f>egar við gæfum honum merki um,
að embættismenn pyrftu að koma
um borð í skipið og rannsaka það
(J>að var ekki dæmalaust að ame-
ríkanskir skipstjórar leyfðu sór slikt)
—[>á var enginn efi á [>vf, að við
gætum dregið skipið uppi, nema
f>ví að eins að góðan byr ræki
snöerglega á, en sjómennirnir, setn
undir okkr róru, sögðu að ekkert
útlit væri fyrir J>að.
Yið vórum fyrir sköinmu slopnir
út úr Mersey, f>egar við tókum eft-
ir öðrum bát undir tveimr árum,
sein hélt i sömu átt og við og sat
einn maðr aftr í skutnum. For-
maðrinn á okkar bát ]>reif sjón-
aukann, og er hann hafði horft á
liann sem snöggvast, mælti hann:
„Þessi bátr ætlar iíkaað ná í „Wash-
ington“, og f>að er mjög svo Íík
legt, að inn f>reklegi maðr, setn sitr
á aftrf>óttunni, sé sá sem f>ið eruð
að leita að; og ef svo er, f>á finnið
f>ið hann um borð á skipinu. En
hver skrattinn! Ekki er ég nú svo
viss um [>að“, bætti sjómaörinn við
um leið og hann beindi sjónaukan-
um að bátnum aftr. „Það lttr út
fyrir, að f>eir hafi ýmigust á eftirtekt
okkar, J>vt f>eir róa lifróðr til baka
aftr. E'gum við að elta f>á? Það
verðr nægr ttmi til að draga„M ash-
ington“ upp á eftir“.
Eltingaleikrinn var hafinn eftir
bátnum. ltæðararnir á tveggja
manna farinu J>revttu róðrinn sem
mest f>eir máttu til að hafa undan,
og sáum við gjörla á inu ákafa og
ókyrra látbragði mannsins, sem sat
á aftrf>óttunni, að f>e;r gerðu J>aö
fyrir bænastað hans og án efa loforð
um ríkmannlega borgun, ef [>eim
hepnaðist að hafa undan okkr.
En J>að var ekki inn allra minsti
viðlitsvegr fyrir tvtræða bátinn að
ná landi áðr en við kæmumst á hlið
við hann; og [>að var ekk> laust við
að mór skyti skelk í bringu, er mór
flaug f iiug, að ekki væri [>að ó-
mögulegt, að einhver breyting
hefði orðið á fyrirætlunum Watsons
og [>að væri hann sjálfr, er sæti
J>arna I bátnum.
En ég var ekki lengi í J>eirri kvelj
andi óvissu, f>ví eftir örskamma
stund lá bátr okkar við hliðina á
tveggjamannafarinu, lögregluþjón-
arnir stigu undir eins yflr i bátiun
og var [>að [>eirra fyrsta verk að
hrifsa liárið og vangaskeggið af
manntetrinu, sein á J>óptunni sat, og
[>á birtist óttaslegua andlitið á—ekki
Watson—lieldr á gjaldkera eins
helzta bankans í Lundúnum, sem
hafði horfið fyrir nokkru síðan með
talsverða peningaupphæð, og hafði
verið lagt til höfuðs honum £100.
„Eins og óg er lifandi, pá er [>eita
Charles Hurston“, hrópaði stjúpi
minn himinlifandi. „Það er hepni
yfir okkr f dag, og öll likiudi til, að
við höfum tvo fugla í einu
skoti. Jæja pá“, bætti liann hann
við um leiðog hann greip utan um
um hálsinn á gjaldkeranum og
steypti honum yfir í okkar bát
„Jæja f>á, við megum engati tíma
missa, áfram nú, piltar, og róið kná-
lega, J>ví Washington skrfðr áfrain
með miklum hraða“.
„Svo er J>að“, sagði formaðrinn,
„byrinn eykst mikið fljótar en óg
átti von á. Eg held [>að væri betra
að setja upp mastrið og draga
upp merkiflaggið undir eins“. Þetta
var gert á svipstundu og var nú
rösklega róið. Fyrst framan af var
f>að efauiál, hvort skipið hefði tekið
eftir okkr, eða ef svo hefði verið,
hvort merki voru mundi verða nokk-
ur gaumr geflnn. Ef J>að reyndist
svo, [>á yrði sú afleiðing af hand
töku Hurstons, að Watson kæmist
undan, [>ví J>að lá S augum uppi að
pað var ómögulegt fyrir okkr að
draga Washington uppi, sem skreið
nú áfram fyrir fullum seglum. Bow
stræris-„snarfararnir“ urðu bálösku-
vondir, bölvuðu aumingja 'fhurston
fyrir ósvífni, að hann skyldi verða
á vegi peirra einmitt pegar verst
gengdi,og hreyttu ónotum í formann
inn fyrir að fullyrða, að peir gætu
hæglega náð S Washington, pótt
peir legðu krók á hala sinn eftir
tveggjamannafarinu fyrst.
„Þaðvar alveg rótt ályktun11 svar-
aði skipstjórinn, að allar líkur væru
til pess, og par að auki væri pað eins
víst, að pessi manngarmr, sem lægi
hórna sundrknosaðr t bátnum, væri
sá, sem okkr væri sérstaklega um-
hugað að ná f. „Hainingjunni sé lof“,
bætti hann við; „peir fella fram-
seglið og snúa skipinu við, og ætla
að bíða eftir okkr“.
Inn ameriski skipstjóri tók
mjög kuldalega og fálega á móti
okkr. Inuin amerisku skipstjórum
var ætíð mjög á móti skapi að ofr-
selja nokkurn mann I hendr lögregl-
uunar, sem stigið hafði fæti á pilfar
á skipi, sem sigldi undir amertsku
flaggi og pað jafnvel pótt skipið
væri í landhelgi Breta. Og pað má
hér um bil fullyrða, að peir hefðu
aldrei ofrselt nokkurn glæpamann,
neina ef vera skyldi svtvirðilegustu
morðingja, ef peir hefðu ekki ótt-
azt afleiðingarnar, sem pað hefði f
för með sór, ef slíkt skip kæmi
nokkurn tíma sfðar I brezka höfn.
Washington hafði meðfeðis í
petta sinn tvö hundruð sjötíu og
fimm farpegja, og pað varð aðskoða
hveru eiuasta mann nákvæmlega og
svo á eftir rannsaka skipið hátt og
lágt, ef Watson liefði ekki komið í
leitirnar áðr. i>essi rannsókn öll
mundi taka talsveðan ttma, og par
eð leiði var ið ákjósanlegasta, var
ekki að undra pótt skipstjórinn og
menn hans væruönugir ogillir við-
fangs við okkr. En pað var ekki
hægt við pvi að gera, pað varð að
leita að Watson, hvað svo sein pað
ko=taði. Allir farpegjarnir vóru
reknir upp á piljur og hneptir í
hóp í framstafninum, svo hófu lög-
reglupjónarnir rannsóknina, virtu
nákvæmlega fyrir sór hvern einasta
mann og preifuðu á honum, og er
skoðunin var á enda, var öllum
hleypt aftr f skipið, sem ekkert
grunsamt var við.
Meðan stjúpi minn og fólagi hans
vóru að jagast við skipstjórann og
undirmenn har.s, greip ég tækifærið
til að laumast í burtu og skauzt inn
i farpegjahópinn til að grenslast
eftir, hvort Watson væri á meðal
peirra, pvt óvissan um pað ætlaði
alveg að gera út af við mig. Er
óg hafði leitað um stund, hrökk óg
alt i einu saman eins og eitrnaðra
hefði stungið^ mig. Lesarinn verðr
að hafa pað í huga, að er hér var
komið bardaganum, var pað ekki
eingöngu af hógómagirni eða pakk-
látsemi, að mér var svona ant um
að Watson kæn.ist undan, heldr
með fratn af pvf, að ef hann vrði
handtOiíinn, pá var ekki að vita
netna eitthvað kæmi i Ijós við rann-
sókn málsins, scin yrði miðr pægi-
legt fyrir sjálfan mig.
Já, óg kiptist við, eins og eitr-
naðra hefði stungið mig, pvi skamt
frá mér kom óg auga á John Wat-
son. Hann rar öskugrár f framan
af skelfingu og skalf og titraði eins
og strá fyrir vindi. Ég pekti hann
eins fljótt og hann mig, prátt fyrir
ið fram úrskarandi vel gerða dular-
gervi lians—liann hafði stælt kvek-
ara, með stóran barðahatt, py'kt hár
og sítt, og blá gleraugu. Hvaða
heimskingi eða mannhrak var pas,
sem hafði getað áunnið að spilla
inni góðu fyrirætlun Watsons, fyrir-
ætlun, sem borið hefði tilætlaðan á-
rangr, • ef hún hefði verið fram-
kvæmd? Eg vissi páekki, og hefði
heldr ekki trúað pvi, pótt mór hefði
verið sagt ]>að, að mér hefði með
vilja verið sagt ósatt um, hvar hann
ætlaði að stíga á skip. Þeir vóru
hræddir um, að óg, með minni vana-
legu óvarkárni, sem börnum er tíð,
mundi fleipra einhverju fram úr
mór, sem kæmi upp um fyrirætlan-
ir peirra, eða að stjúpi minn mundi
komast á snoðir um eitthvað pví við
i vfkjandi, gruna mig um einhverja
hluttöku f pvf, og svo neyða mig
með höggum og mispyrmingum til
að láta uppi alt sem ég vissi. Það
gæti að minsta kosti ekki spilt til,
hugsuðu pessir slóttugu bjánar með
sér, að leyna mig pess, hvar Wat-
son ætlaði að stíga á skip, og ef
pað yrði gert, pá gæti hann verið
öruggr! Það væri að minsta kosti
hættuminna að reiða sig á Tómas
Jebb, pvf hann væri fullorðinn maðr.
Bjánarnir!
Ég tek pað upp aftr, að á pessu
augnabliki var langt frá pvf, að óg
hefði nokkurn srun utn, að looið
hefði verið að mór af ásettu ráði.
Og pó að mór hefði pá dottið pað í
hug, held óg samt að reiðin yfir
pessari óverðskuldu tortrygni hefði
ekki bægt mór frá, að gera ina síð-
ustu tilraun til að frelsa rnanninn, er
pegar virtist dæmdr.
Ég ruddi mór út úr farpegja-pvög-
unni, en hvaðanæfa hljómuðu í eyr-
um mór skammir, lieitingar og for-
mælingar yfir pvf, að verða að gefa
sig utidir ina ósvífnu rannsókn Bow-
strætis pilta, pessara prælbornu
verkfæra aðals-illpýðisins; og peir
óskuðu pess af alhug, að Watson—
pað varð fljótt hljóðbært, að lög-
reglupjónarnir vóru að leita að hon-
um—kæmist ekki í hendr pessara
blóðhunda.
Hverju leiftrinu eftir annað brá fyr-
ir augu mér og hver hugsjónin rak
aðra svo óðfluga, að óg gat ekki átt-
að mig á neinu. Mér var ómögu-
legtað fella mig við pá hugsun, að
Watsonyrði handtekinnogtekinn af.
Ef maðr veitir einhverjum lið, heldr
hlífiskildi yfir einhverjum, pá verðr
manni sem oftast iniiiletjra ant um
pann inn sama, maðr verðr eins
og nátengdr honum. Og liógóma-
girni mfn barðist tneð hnúnm og
hnjám á móti peirri niðrstöðu, að
verða að lúta í lægra haldi, einmitt
á pví augnabliki sem sigrinn hafði
verið talinn vfs.
En tner ráð vóru fil að koma í
veg fyrir ósigrinn? hver ráð vóru til
að handsaina sigrinn og halda hon-
um, er hann var á flótta hrakinn?
Það var spurningin. Og sú spurn-
ing virtist mér f fyrstu óleysandi.
Þegar óg nú var að virða fyrir mór
félaga mína, par sem peir vóru að
draga í sundr mannakindrnar ' og
hleypa aftr fyrir sig peim, sem peir
vóru búnir að pukla um og virða
fyrir sór, leiddist athygli mitt að
manni einum, sem stóð við hliðina
á Watson og virtist ekki síðr skelk-
aðr en inn alrætndi uppreistar-
maðr. Hafði óg ekki sóð pennan
mann einhvern tlma áðr? Mórvirt-
ist óg kannast við hann. Sem ég
er lifandi, pað er Fleetwood, smiðr-
inn frá Pinlies, setn strauk frá
skuldum. Mér flaug strax ráð í
hug, sem varð æ ljósara og ljósara
fyrir mér eftir pví sem frá leið.
Fleetwood var ekki ósvipaðr Wat-
son fljótt á að lfta, hörundslitrinn
mjög líkr, aldrinn sami og vöxtr-
inn mjög ápekkr. Vitaskuld! Það
var ekki ómögulegt. Og alt sem
Fleetwood purfti að óttast, ef hann
yrði fluttr til Lundúnaborgar, var,
að verða fenginn í hendr protabús-
nefndinni og geraskil athafna sinna.
(Framhald).
x X
OldChum
CUT PLUG.
OLDCIIUM
PLUG.
Iíngin tóbakstegund hefir
selzt jafnfljótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á jafn stuttum tima, sem
pessi tegund af Cut Plug
°g Plug Tóbaki.
Cut Plug, lOc. J lb Plug, lOc.
i »> Plug, 20c. " [1]
X X
Ilefurðu reynt
„CABL EEXTRA”
VINDLA?
[9]
HIN
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega .
sala pessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokkuð annað, því þrátt
fyrir þati pótt vér höfum um
hundrað twttugu og fimm keppi-
nauta, eykstpó salan stöðugt.
Þetta mælir með brúkun bessa
tóbaksbetrpn nokkuð annao. Vér
búum ekki tii ódýra vindla.
S. DAVIS & SONS
MONTREAL.
Meata og be/.ta vindlagerdn-
lini* i Canada. [7]
ATHLETE
oc DERBY
SICARETTUR
Seljast gæðanna vegna.
Allir vita að pær
eru hinar beztu
Allir reykja pær. Það er
ekkert á borð við pær.
[3]
zpiisrs.
[10]
[íi]
284 Er þetta sonr yðar?
það var einlægr tilgangr minn þá að efna
það.
,,Kg þarf ekki að segja yðr þessa sögu
lengri. Þór skiljið, hvernig frnmhaldið varð
eftir þetta, þar sem slíkr kennari sem fað—
— sem þessi manndjöfull hafði handleiðsl-
una á okkr. Hann lofaði mór ekki að ganga
að eiga hana — auðvitað ekki. Stúlkan var
lútin fara í huudana — alveg; og óg — já,
óg er hórna eins og þór sjáið mig!“
Hann hengdi niðr báða handleggina og
stóð frammi fyrir mór eins og glæpamaðr,
sem bíðr dóms. Saga hans hafði gert mig
svo forviða og fengið svo á mig, að ég
freysti mér ekki til að taka til máls. Ég
hafði þekt föður hans; hann var inn eig-
ingjarnasti maðr með lítt þroskuðu siðfurð-
iseðli; hann var einn af þessum mönnum,
sem öll fyrirtæki hafa lánazt vel, og eru
svo þess fullvissir, að alt, sem berst til
mylnu sinnar, sé korn til mölunar. Þeir eru
trúmenn iniklir, en hafa enga hugmynd um
siðferðislögmál; það kemr andstygðar-hryll-
ingr yfir þá, ef þeir heyra einhvern segja,
að hann trúi ekki friðþægingarlærdóminum
triii ekki á það að „hlóð lambsins“ þvoi af
þeim allar misgevðir; en misgerðirnar álíta þoir
Er þetta sonr yðar? 285
samkværat „barna-trúnni“ óað.-kiljanlegar
kynfylgjur mannlegs eðlis. Ég var sann-
færðr um það. að Mr. Mansfield hafði dá-
ið í eins öruggri fullvissu um, að hann væri
„endrleystr“ frú allri synd, eins og hann
var fullviss um, að haun liefði syndgað.
Hafði ekki hlessaðr Frelsarinn fiiðþægt fyr-
ir allar syndir breysks mannkynsí Hann
trúái því, að þetta væri sannleikr, að þetta
væri iun fegr»ti og blessunarríkasti sann-
leikr í alheimi fyrir freistingum háð og
syndum spiit mannkyn; og hann þakkaði
guði fyrir þetta, ekki af neinni hræsni,
lieldr í einlægri og öruggritrú; því að trú
hans var of hjargföst og fullkomin til þess(
að hún þyldi nokkurri efasemd að komast
nokkru sinni að.
Vissi hann ekki fullvel, að allir karl-
menn vóru háðir froistingum til að gera
rangt? Vissi hann ekki fullvel, að flestir
af þeim lótu undan freistingunum 1 Hann
trúði því, að þetta væri erfða-synd, alleið-
ing af frumsynd Adams. Hann trúði því
hiklaust, að Eva hefði verið frumkvöðull-
inn að þessari frumsynd. Þd væri það ekki
nema eðlilogt og róttlátt að Evu-dætr liðu
fyrir hennar skuld og að karlmennirnir
288 Er þetta sonr yðar ?
am rammleikjsom eigi fær staðizt freistingarn-
ar; sein verðr fótaskortr á lífsleiðinni og yfir-
bugast af syndsamlegum tilhneigingnm sín-
um. ,Trúið á mig, og þá mun yðr hlotnast
eilíft líf‘. Kastið byrðum yðar á herðar ins
syndlausa, sem fúslega fórnfærði sjálfum sór.
til þess að allir, sém á hann trúa, öðlist eilíft
líf“.
Mr. Mansfield hafði engan efa á, að eilíft
líf mundi verða sór blessuu og sæla. Ef hon-
um skyldi nokkuvu tíma hafa komið Minnie
Kent til hugar í þessu sambandi, þá liefir
hann vitað, að hún gat öðlazt ið samaómetan-
lega sæluríka hlutskifti bara með því einfalda
og auðvelda ínóti: að trúa; og hann vónaði,
að guð mundi óefað mýkja lijarta hennar áðr
en hún dæi, svo að hún gæti tileinkað sór
friðþæginguna. Skyld- ! '.n ekki gera það—
og skyldi hann þanr cki njóta þeirrar á-
nægju að sjá ham ,ru lífi—, þá hlyti það
að vera fyrir sju.-rac ’ verúð hjartans, ef
hún vildi ekki triia, jg það hlaut að vera
á hennar ábvrgð, livert jilutskifti hún kysi
sór fyrir eilífðina. Það gat enginn gert fjT-
ir hana; hun hlaut að kjósa sjálf. Ég vissi
svo upp á hár, hvernig hann hefði ályktað, ef
hann hefði yfir höfuð ,hugsað um þetta. Ég
Er þetta sonr yðar? 281
sjálfr fór hann ekki inn. Það var svo
skuggsýnt þar inni, að ég sá fyrst í stað
ekki skil á neinu, og óg var svo hissa á
aðferð töður míns, að ég stóð gvafkyrr al-
veg agndofa. Svo sá ég alt í einu eitthvað
hreyfast, og kallaði upp yfir mig : ,Minnie'.‘
I sama bili heyrði óg hörmulegt hljóð, og
hún flýði út í horu. Ég fiýtti mór til
hennar, og sá þá, að hún var í nærklæð-
um einum. Mór varð svo hverft og svo
felmt við, að óg vissi ekkert, hvað óg átti
.til bragðs að taka. Þá íór ég fyrst að renn?
gvun í að nokiru leyti, hvað þetta þýddi
alt saman, og að hann hefði læst okkr bæði
inni og farið svo burt I Það sem eftir var
að vita, það fókk ég smá-lokkað upp úr
henni, smátt og smátt, þegar óg sór og sárt
við lagði, að óg hefði aldrei fyrr á nokk-
urn hátt verið í vitorði með föð-----------með
honum um aðferð hans við hana“.
Preston gnísti tönnum.
„Hún grót og grét, svo sárt, svo sárt.
Ég reyndi að hugga hana. Élg ámælti fó—
honum, óg bölvaði honum í fyrsta sinni á
æfi minni. Ég hefi bölvað honum þúsund
sinnum síðan, læknir; en, guð guð minn