Heimskringla - 15.10.1892, Blaðsíða 3

BZET'TVrg'^'RTTsrf^t-T. A OGr OX.3I)I3Sr 'WI3ST3STI^>EGI-; 15. OKTBE 1892
OldChum
CUT PLUG.
OLDÍHUM
PLUG.
Engin tóbnkstegund liefir
selzt jafnfljótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á jafn stuttum tíma, sem
f>essi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
HOKTREAL
Cat Plug, lOc. I tb Plug, lOc.
i lb Plug, 20c. [1]
X x
Hefurðu reynt
CABL EEXTRA”
VINDLA?
TENDEKS FOR A LICENSE TO CUT
TIMBER ON DOMINION LANDS
IN TIIE PROVINCE OF
MANITOBA.
LOKUÐUM TILBOÐUM um leyfi til
að höggra við í Tp. 14 R. 9 og 10
austr af 1. hádegisbaug í áðrnefndufylki
send undirskrifuðum og merkt: „Tender
for Permit te cut Timber, to be opeued
on Oct. 24th 1892“ verðr veitt móttaka á
pessari skrifstofu pangatS til kl. 12 á há-
degi hinn 24 Okt. næstk.
Reglugjörðir viðvíkjandi leyfinn fást á
þessari skrifstofu og á Crown Timber
Office í Winnipeg.
Sérhverju tilboði verðr að fylgja viðr-
kendr vixill á löggiltan banka. Stýlaðr
til, the Deputy of the Minister of the
Interior fyrir þeirri upphæð sem um-
sækjandi er reiðubúinn að borga fyrir
leyfið.
Sá sem sendir það tilboð sem viðtekið
verðr ætti að ná leyfisbréfinu innan 60
daga frá því að tilboð hans er viðtekið
og borga 20 prct af þeirri upphæð sem
honum bar ati gjalda samkvæmt áminstu
leyfi, að öðrum kosti verSr leyfið tekið
til baka.
Eingin tilboð með telegraplx verða
tekin til greina.
Deputy of the Interior.
Ottawa 24th Sept. 1892.
JOHN R. HALL.
skrifari.
Sögur Yaleygs
lögreglu-spæjara.
2. Saga.
P eninga-falsararnir.
Framhald.
„Róttu mér brennivínsflöskuna
f>arna, strákur. Fljótt nú! Ég verð
að fá mér góðan sopa núna og svo
tek ég afganginn með mór“.
Mór varð dálítið bilt við inn skip-
andi tón, sem pessi orð vóru sögð
í, og sem gaf til kynua, að sá sem
talaði pau, póttist hafa vald til að
krefjast hlýðm, hvað svo sem hann
færi fram á. Samt sem áðr hleypti
ég móð í mig og svaraði eins rólega
og hiklaust eins og mér var unt:
„Ef f>ig langar í brennivín, pá
hefðirðu átt að biðja lögreglupjón-
inn, sem er nýfarinn, um pað. Ég
pori ekki að gefa....“.
„Fari liann i logandi, lögreglu-
pjónninn!“ greip Thurston fram í
í grimmlegum rórr. „Fáðu mór
flöskuna undir eins, pú hefir lykil-
inn að töskunni í vasanum. ‘Og
meira að segja, pú skalt hjálpa mór
til að flýja, ekki reyndar með verk-
legri liðveizlu, heldr með pví að
gera ekki neitt. Pú hefir áðr veitt
lið glæpamanninum, sem var langt
um sekari í laganna augum, heldr
en ég er. Og taktu nú vel eftir,
ungi maðr“, hólt hann áfram með
mestu ákefð. „Ég tók nákvæmlega
eftir öllu, sem ykkar .Watson fór á
milli um borð í ,Washington‘; ég
sá f>ig skrifa nokkur orð á pappírs-
rriiða, sem f>ú svo laumaðir í lófa
Watsons. Og ég tók eftir öllu
sem skeði f>ar á eftir, hve laglega
f>ú lékst á félaga pína. Og óg dáð-
ist að f>ér. Og J>ú ert svo vel gef-
inn, að pú getr með tímanum borið
frægðarorð af öðrum eins mönnum
og stjúpa pínum og fólaga hans,
pótt peir legðu saman alt sitt vit.
Og taktu nú eftir. Ef J>ú gerir eins
ocr óg segi J>ér, pá skal óg pegja yfir
pessu og aldrei láta pað uppi, pótt
ég gæti unnið mér pað til llfs. Ef
pú neitar pví, ef pú verðr svo bí-
ræfinn að hii.'dra flótta minn, pá
máttu eiga pað víst, að margir dag-
ar verða ekki liðnir hér frá áðr en
pú liggr f jörtaðr í diiomu fangelsi
ákærðr fyrir pann voðaglæp að
hafa hjálpað landráðamanni til að
komast undan, manni sem stjórnin
hefir látið sér sérstaklega ant um að
taka fastan. Og pað ert pú, einn
af lögreglumönnunum, sem hefir
aðhafzt annað eins! In allravægasta
hegning, sem pú getrbúizt við, er
æfilangt fangelsi, en eins líklegt er,
að pú verðir af lífi tekinn. Jæja,
viltu nú rétta mér brennivfnið?“
Ég var sem steini lostinn, er
Thurston hafði lokið við pessaræðu.
Hvort sem nú að afleiðingarnar af
pví, ef Thurston ijóstaði upp um
mig, yrðu nú eins voðalegir eins og
hann sagði, eða ekki, pá var pað
víst, að ég var í ópægilegri klípu.
Mér var ómögulegt að gera nokkra
skynsamlega ályktun, en sjálfsvarn-
arhvötin, sem er eins og menn vita,
ið fyrsta boðorð náttúrunnar, varð
yfirsterkari eins og vant er.
Éir rétti honum brennivínsflösk-
n
una; og er hann hafði drukkið tals-
vert úr henni, spratt hann upp úr
rúminu og var ekki að sjá annað
en að hann væri alfrískr. Svo bað
hann mig að hneppa kápunni sinni
saman að framan, svo handjárnin og
og flaskan, sem hann hólt á milli
handanna, sæist ekki. Ég gerði pað
án pess eiginlega að hafa nokkra
hugmynd um, hvað óg væri að gera.
„E>að væri betra fyrir pig að leggj-
ast fyrir og látast falla í svefn.
I>að er mjög svo eðlilegt, að drengr
á pínum aldri verði dasaðr og sígi
á hann svefnhöfgi, pegar hann hefir
kastazt langar leiðir út úr vagni og
drukkið brennivín til að hressa sig
við. E>að verðr álitið að ég hafi
gripið tækifærið til að flýja meðan
pú svafst. Vertu sæll! Ég er vel
kunnugr um pessar slóðir, og óg er
ekkert hræddr um að mér takist
ekki að kom&st undan, ef ég að
eins get sloppið út óhindraðr. Vertu
sæll aftr, drengr minn. Og ef pað
stendr nokkru sinni í mínu valdi,
að launa mér aftr pennan greiða,
pá getrðu reitt pig á, að ég geri
pað“. Hann talaði alt af í hálfum
hljóðum, en ofrlágt og ódeiglega.
Útlitið fyrir honum var pó alt ann-1
að en glæsilegt. Ef einhver hefði
sóð hann pegar hann kom út úr dyr-
unum* pá var úti um hann, pa:r
sem hann gat ekki neytt handanna
sér til rarnar. Ég gat ekki losað
af honum handjárnin, pví stjúpi
minn hafði lyklana að peim.
Thurston gat einhvernveginn opn-
að dyrnar með höndunum, án pess
að missa ílöskuna. Svo læddist hann
út hljóðlaust, eins og köttr, og niðr
stigann. Ég horfði á úrið mitt og
svo liðu tíu míi útur, án pess að
nokkur skarkali heyrðist. Hann var
sloppin úr höndum lögreglunnar,
fyrst um sinn að minsta kosti.
Ég sat, lá og reri fram og aftr,
alveg eirðarlaus, pangað til ég
heyrði til stjúpa míns, pá lagði ég
mig út af og hraut hátt, er hann
kom inn í lierbergið; hann preif til
mín og skók njig heldr ópyrmilega
og grenjaði í eyrað á mér: „Hver
fjandirin er orðinn af fantinum?“
E>egar hann hafði hrist mig nokkr-
um sinnum og argað í mig, stökl*
ég upp með andfælum, glápti æðis-
lega framan í hann og sagði svo
um síðir, að óg vissi ekki neitt um,
hvað af honum væri orðið (og var
pað heilagr sannleiki); stjúpi minn
lét svo dynja yfir mig mikla
skammahrSð og sagði meðal annars,
að ég væri nautheimskr, sísofandi og
kærulaus og skipaði mér að pví
búnu að hjálpa til að handsama aftr
inn horfna gjaldkera.
En leit pesai var ekki sótt af sér-
legu kappi. Allir hafa einhvern
breyzkleika að dragast með, og
var inn alvarlegi stjúpi minn engin
undantekning frá peirri almennu
reglu, og einn af hans aðalveikleik-
um var pað, að hann var ákaflega
hræddr við að rerða að athlægi.
En hvað petta snerti, pá var ekki
nóg með að hann yrði að athlægi,
ef pað kæmist á loft, að hann hefði
látið Watson sleppa gegnum greip-
ar sínar á Washington, heldr hefði
pað að líkindum haft enn alvarlegri
afleiðingar fyrir hann. Og ef maðr
nú loks hefir pað hugfast, að jafn-
vel inum fótvissustu mönnum getr
skriðnað fótr, ef sleipt er, pá finst
manni pað afsakanlegt, pótt stjúpi
minn legði sig ekki eins n.ikið I
framkróka, eins og hann annars
hefði gert til að handtaka pennan
orðhvata gjaldkera og flytja hann
aftr til Lundúna. Ég fyrir mitt
leyti get virt pað til vorkunnar. Og
par eð allar eigur Thurstons og
oeningar sem fundizt höfðu í vörzl-
um hans, höfðu (verið teknir upp í
skuld hans, var naumast hægt að
krefjast meira með skynsemi og
sanngirni. Stjúpi minn mintist ald-
rei framar á petta, og pað er sann-
færing mín, að pegar hann fór eða
lózt fara til að sækja lækninn, hafi
hann enn pá verið óráðinn í, hvort
hann ætti ekki að gefa fangan-
um tækifæri til að flýja. Jæja,
hvernig sem pví nú annars var var
ið, pá var pað vist að fanginn var
sloppinn, og var pað mjög gleðilegt
fyrir okkr báða.
Þegar við William Thurston sá-
umst aftr eftir hór um bil 5 ár, pá
fékk ég enn pá meiri ástæðu til að
gleðjast yfir pví, að Eclipse-vagn-
inn veltist um og opnaði honum með
pví greiðan veg til að flýja úr hönd-
um lögreglupjónsins.
í öll pessi fimm ár hafði ég eng-
in áríðandi spæjarastörf með hönd-
um, og mátti fremr heita vikapiltr
inna æfðu og reyndu lögreglumanna,
sem ekki porðu að trúa mór fyrir
neinum störfum, er vandi var á.
Ég var nú orðinn 21 árs að aldri,
og var pví kominn tími til að ieggja
öll barnabrek á hylluna og fara að
gefa sig við lífsstarfi sínu með ánuga
og preki, og sérstaklega par eð ég
var nú orðinn einn míns liðs og
hafði engan r.ð treysta á nema sjálf-
an mig. Stjúpi minn hafði verið
særðr til ólífis fyrir 12 mánuðum
síðan af inum alræmda innbrots-
pjóf Amos Layton; hann óð aleinu
inn í hús nokkurt 5 Wych-stræti,
par sem Amos hafðist við, til að
taka hann fastan fyrir nijög bfræfn-
islegt im.brot í Vanstead-House.
Ef Mr. I>ayton hefði verið einn sins
liðs, eins og inn hugrakki stjúpi
minn — pví ekki gat ódeigari og
stiltari mann en hann, pegar hætta
var á férðum — pá er ég ekki í
minsta vafa um að stjúpi minn hefði
borið hærra hlut, pótt pjófrinn væri
vel búinn að vopnum og skotfær-
um. En til allrar óhamingju vóru
tveir af meðskálkum hans við hend-
ina lil að hjálpa honum. Það var
of mikið ofrefli við að etja og eftir
harðan bardaga og langan komst
stjúpi minn við illann leik út úr
húsinu, en hann datt niðr meðvit-
undarlaus eftir að hann hafði gengið
nokkur skref. Og tveim dögum
síðar lét hann lífið.
Layton náðist ekki í pað sinni.
En ekki löngu par á eftir var hann
sendr yfir í eilffðina með peim hætti
er hann sjálfr svo oft hafði sagt fyr-
ir og stært sig af í hóp fólaga sinna,
nefnil. „með skóna á fótunum“.
Það er að segja: hann var hengdr
árið 1827, ef óg man rétt, fyrir inn-
brotspjófnað í húsi Mrs. Peters í
Wahvorth; pað var öldruð kona
og mjög virðingarverð, og dó hún J
skömmu á eftir af hræðslu peirri,
er pjófrinn hafði orsakað henni, er
hann vakti hana um miðja nótt, með
hótunum um að gangaafhenni dauðri
nema hún vLaði sér á peningana.
E>að var ekki langt liðið frá pví
að óg tók að gefa mig við störfum
rnfnum með kappi og áhuga, er
mér tókst að ávinna mér traust yf-
irmanna minna. Og in ótvfræðasta
sönnun fyrir pví, að peir höfðu
talsvert álit á mér, sem var enn pá
ungr að aldri, en furðanlega ramr
að afli og glímumaðr inn bezti, var,
að peir fólu mór pað vandasama
verk á hendr, að komast fyrir um
aðalstöðvar yfirgripsmikils og skipu-
legs peningafalsara-félags, starfs-
háttu peirra og meðulin, sem
peir hagnýttu til að koma pvílíkum
kynstrum af falspeningum í veltuna.
Það varð að fara mjög varlega, til
pess að höfuðpaurar pessa félags,
sem menn hugðu að væri einhverjir
auðmenn á Englandi, er stæðu í
sambandi við samskonar félg í Ham-
borg,—kæmust ekki á snoðir um að
menn hefðu fundið slóð peirra.
Leiðbeiningarnar, sem hægt var
að láta mér í té, vóru mjög svo létt-
vægar. Enginn af öllum peim mann-
görmum, sem teknir höfðu verið fast-
ir fyrir að hafa falspeninga í vörzl-
um sínum, gátu getið inar minstu
leiðbeiningar um stöðvar fólagsins,
pektu heldr ekki neinn af umboðs-
mönnum pess, og paðan af sfðr
nokkurn af yfirmönnunum.
Mergð falspeninganna manna á
meðal óx svo gríðarlega með degi
hverjum, að til vandræða horfði-
Það var enginn efi á pví, að félagið
hafbi sett upp útibú og lagði sig
nú sérstaklega eftir að falsa brófpen •
inga, en pó meslrnegnis seðla sveita-
bankanna, sem í pá d iga vóru að-
algjaldeyrir manna úti á landsbygð-
inni, og urðu að eins innleystir í
London af umboðsmönnum bauk-
anna. Sveitabankaseðlar pessir
vóru svo óvandaðir að gorð, að
hverjum klaufanum var innan hand-
ar að falsa pá. En alt öðru máli
var að gegna um seðla Etiglands-
bankans, sem vóru gerðir af svo
mikilli list, að akki nema listamenn
af bezta tagi gátu eftirgert pá, og
par að auki var vatnsmerkið á
pappírnum illr pröskuldr, sem pen-
ingafalsararnir áttu örðugt með að
yfirstlga; enda höfðu peir enn ekki
árætt að falsa pá seðla, en gengu í
stað pess svo ósleitilega að útgáfu
hinna seðlanna, að á tveim mánuð-
um komu meir en tólf hundruð
falskir pund- seðlar út á meðal al-
mennings, eftir pví sem skýrt var
frá í lögregluskrifstofunni.
(Framhald).
HIIV
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokkuð annað, þvi þrátt
fyrir þatS þótt vér höfum um
hundrað tuttugu og fimm keppi-
nauta, eykBtþó salan stöðugt.
Þetta mælir með brúkun þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Yér
búum ekki til bdýra vindla.
S. DAVIS & SONS
MONTREAL.
llesta og bexta vindlajjerda-
hns i Canada. [7]S
ATHLETE
m'DERBY
SICARETTUR
Seljast gæðanna vegna.
Allir vita að pær
eru hinar beztu
Allir reykja pær. Það er
ekkert á borð við pær.
[3]
JL PME”
Eio] ƌ
Reina Victoria.
[H]
.°00 Er þetta sonr yðar?
af góðum stigum, örguðu og siguðu hund-
unum á þær. Það var alls ekkert hugsan-
legt undanfæri fyrir varnarlaus veslings
dýrin. En þeim þótti það göfug sjón, að
sjá veslings krnínurnar þeytast hingað ug
þangað, augun nærri gengin út úr höfðinu,
hjartsláttrinn eins og gang-slög í klukku,
þangað til hundarnir loksins gripu þær og
bitu sundr í þeim hrygginn, þegar þær
vóru áðr hálfdauðar af hræðslu! Trúið þór
því. að óg gat ekki að því gert, að þessar
ktnínur mintu mig á stúlkur — þær eru á-
móta varnarlausar — og veiðihundarnir urðu
í mínum augum að karlmönnum, sem vóru
að elta þær til að gera út af við þær;
þeir eru eins grimmir og miskunnarlausir
eins og hundar, og eiga jafn-lítið á hættu
sjálfir eins og hundarnir áttu í viðreign
þeirra við kanínurnar.
Ég held ég þyldi að sjá þá ofsækja
ketti eða rottur, eða hverja þá tegund dýra,
sem getr varið sig, haft eitthvert útlit til
að geta veitt einhverja mótspyrnu; en kanínu-
veiðar finst mér að eins geta veitt villi-
dýrum gleði, eða þeim einum mönnum, sem
sjálfir elta og ofsækja veslings varnarlaus-
ar stúlkur, og hafa svo peninga sína, guð-
Er þetta sonr yðar? 301
rækni sína og stöðu sína í mannfélaginu sér
að hlífiskildi.
„Fólagar mínir hentu allir saman gam-
an að ístöðuleysi mínu.-------
„-----Jæja, læknir; hefir yðr enn ekki
hugkvæmzt neitt að segja við mig? Ég er
nú búinn að tala mig tóman. Ég hefi nú
látið dæluua ganga, sjálfsagt einn hálfan
tíma eða meira, með að segja yðr þessa
fallegu sögu mína sem nákvæmast; en þér
virðizt ekki hafa nein orð á reiðum hönd-
um, til að óska mór til hamingju. Jæja,
óg ætla að koma inn til yðar síðar. Þetta
er starfstími yðar. Yerið þór sælir".
„Já, mér þætti betra að hugsa þetta
mál til morguns, Preston, áðr en óg segi
nokkuð frekara um það við yðr. Komið
þór til mín aftr um þetta leyti á morgun;
ég verð þá einn hór inni“.
geri það“, sagði hann og fór út.
En hann hefir varla verið kominn fram í
úti-dyrnar þegar hann snéri aftr; hann kom
inn til mín aftr og tók í hönd mér.
„Gerið yðr engar áhyggjur út af mér,
læknir“, sagði hann. „Helvíti er fult af
mínum líkum, og það munar ekkert um,
þó að óg bætist við“.
304 Er þetta sonr yðar ?
hennar móttöku og skrifað viðrkenningu
fyrir móttökunni; því Mr. Stone hafði ver-
ið svo forsjáll að senda það sem ábyrgðar-
bréf.
„Hvernig fór þér að koma það til hug-
ar, pabbi 1“ spurði Maude forviða.
Faðir hennar setti liana niðr á kné sér,
strauk lirokknu lokkana frá enni hennar og
sagði blíðlega :
„Ég þóttist þekkja Fred Harmon, dótt-
ir mín. Ég bjóst ekki við að hann mundi
svara, en hugsaði mér, að það væri bezt
að búa svo ura, að þú þyrftir ekki að vera
í neinum efa um, hvort hann hefði fengið
bréfið. Hórna er pósthús-viðrkenningin fyr-
ir móttöku þess“. Og hann dróg upp úr
vasa sínum lúinn pappírs-miða og fókk henni.
Hún hallaði höfðinu að vanga fóður síns
og lagði höndina um háls honum; svona
sátu þau um hríð. Svo sagði Maude blíð-
lega :
„Blessaður gamli pabbi; ég held engin
stúlka í heimi hafi nokkru sinni átt fóðr,
sem var henni svo vitr og ástríkr vinr“.
Mr. Stone strauk kinnina á sér upp
og niðr við silkimjúka vangann á dóttur
sinni, en sagði ekkert. Það var dimt inni
Er þetta sonr yðar ? 297
hann er, einmitt eins og þér hafið nú sagt
mér söguna, og að það kynni að vera hyggi-
legt að gera það ?“ spurði ég, og reyndi
að tala svo blát.t áfram og náttúrlega sem
ég gat.
„Hvort mór hefir dottið það í hug?“
svaraði hann beizklega, og með þeirri ör-
vænting, sem spenti allar taugar á enni
hans og hálsi. „Hvort mér hetir komið til
hugar næring, þegar ég var hungraðr? En
ég þori það ekki! Ég þori það ekki!
Sjáið þór ekki, að ég yrði þá að segja frá
öllu hans athæfi ? — Ég yrði að segja frá,
hvað hann gerði og hvernig þór fóruð að
og um lærdóminn, sem þér gáfuð honuin
með Allie systr mina — um allan hans ó-
lifnað og skálkapör, og hún — hann — hann
var henni ávalt góðr. Hann gekk henni í
Eöður stað. Hún hafði aldrei af öðrum föð-
ur að segja. Hún gæti ekki trúað mór,
þótt hún vildi; og hún mundi ekki vilja
trúa mér — ekki gagnvart honum. En þó
að hún vildi trúa mér, þá, — ja, lítið þér
á það, læknir, eins og óg hefi gert þúsund
sinnum. Hún trúir á sakleysi hans, eigi
einvörðungu fyrir það, að hún elskaði hann,
heldr líka af því, að hann gerði alt það,