Heimskringla - 19.10.1892, Qupperneq 3

HZEIIfcÆSIKIIRIIISrG-IIl^ OC3- OXjZDIHST 'WI]Nn>TIPEG- 19. OKTBE 1892.
X
X
CUT PLUG.
OLD CHUffl
PLUG.
Engin tóbakstegund hefir
selzt jafnfljótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á jafn stuttum tíma, sem
þessi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
MOIÍTREAL.
Cut Plug, lOc. J lb Plug, lOc.
1 lb Plug, 20c. [1]
X
X
Hefurðu reynt
CABL EEXTRA”
VINDLA?
m
rpHE RIPANS TABU1T?° rejrulatr the Bt-omach, *
A liver and v . 3is, purify tlie blood, are pleas- •
ant to take, saj’e and alwayseilectual. Areliable o
remedy for Biliouaness, Blotches on the Face, •
Bright’s Disea.se, Catarrh, Colic, Constipaticm, •
Chronic Diarrhœa. Chroiuc Liver Trouble, Diar J
betes, Disordered Stomach, Dizzinese, Jiysentery, J
Dyspepsia, Eczema, Flatulence, Female Com- X
Síaints, Foul Breath, ueadaehe, Heartbur., Hives, Z
aundice, Kýlney Complaints, Liver lioubles, ^
loss of Appetit% Mental Depression, Nausen. •
Nettle Rasm.i—1—i Painful Diges- •
táon, Pimples,
to tfie Head,
plexion, S a 11
Head, Scrof-
ache, Skin Dis-
Stomach.Tired
Liver, Ulcers,
and evsry oth
or disease that
liushof Blood
SallO'w Com-
Fheum, Scald
'ila,Siok Iiead-
cages,8our
Feeling.Torpid
Wator Brasli
er symptom
r esults from
impure blood or a failure n the proporperform-
ance of their funotions by the stomach, Iiver and
intestines. Persons given to over-eating are ben-
eflted by taking one t«hule after eaoh mcal. A
continued use of the Ripans Tabules is the surest
cure foi' obstínate constipation. They .ontain
nothing that can be injurious to the most deli-
cate. 1 gross $2, 1-2 gross 1-4 gross 7fic.,
1-24 gross 15 cenís. Sent bv mail postnge paid.
Address THE RIPANS CHHMíCAL COMPANY,
P. O. Box 672. New York.

*COL/C l
ék&i
JSSS&zsl
Sögur Yaleygs
lögreglu-spæj ara.
2. Saga.
Peninga-falsararnir.
Framhald.
Eins og eðlilegt var, skaut f>etta
mönnum skelk í bringu, og menn
heimtuðu að lögreglan léti einskis
ófreistað til að handsama f>á höfuð-
fanta, er stýrðu pessum ófögnuði.
Það var alment álit, að aðalstöðvar
peirra væru einhversstaðar í White-
Chapel, en engar áreiðanlegar sann-
anir gátu menn fært fyrir f>ví áliti.
Ég hefi sent gagng ert eftir yðr,
Valeygr“, mælti yfirmaðr Bow-
strætis-lögreglunnar við mig, „til
pess að fela yðr á hendr f>að vanda-
sama starf, að leita uppi inn ó-
svífna peningafalsara-flokk, sem
hingað til hefir látið allar okkar
eftirgrenslanir til skammar verða.
En svo að f>ór verðið ekki of mikið
upp með yðr af f>essu, vil ég f>egar
geta pess, að f>ér hafið sérstaklega—
ég vil ekki segja eingöngu—verið
kosinn til þessa staifs sökum f>ess
að f>ér eruð lítt f>ektr sem Bow-
strætis-f>jónn. Þeir sem mest eiga
saman við lögregluna að sælda,
f>ekkja pig ekki einu sinni í sjón,
en par er alt öðrn máli að gegna
'um ina gðmlu lögregluþjóna; og ég
er alveg sannfærðr um að forsprakk*
ar f>essa fantafólags f>ekkja f>á engu
sfðr en við sjálfir. Hendr yðar
verða að engu leyti bundnar11, h^lt
hann enn áfram, „f>ór megið haga
störfum yðar eins og yðr sýnist og
vinna á hvaða tíma sem yðr lízt, en
f>ér megið ekki láta grasið spretta
undir fótum yðar. Og um fram alt
f>á gætið f>ess að vera ekki sfðr
varasamr, aðgætinn og pagmælskr
heldr en áræðinn, f>ví lífi yðar getr
verið hætta húin. Ef f>ér vinnið
petta verk með samvizkusemi og
dugnaði, verðr yðr launað höfðing-
lega, jafnvel f>ótt f>að verði árangrs-
laust, en ef yðr á hann bóginn
skyldi heppnast að handsama bóf-
ana, pá mun vegr yðar aukast svo
mjög, að pér þurfið ekki að bera
kvíðboga fyrir framtíðinni. Farið
pér uú fyrst og fáið leiðbeiningar
hjá lögregluþjónunum, sem hafa
haft petta starf á með höndum nú
upp á síðkastið. Þeim hefir verið
hoöið að^segja yðralt af lótta ogdr8ga
ekkert undan; pór látið mig svo
skriflega vita á hverjum degi, eða
oftar, ef nauðsyn ber til, hvernig
yðr^gengr og eins pótt yðr verði
ekkert ágongt“.
Svoj^liðu ‘prjár vikr, að ég var
engu nær en pegar ég byrjaði. Ég
forðaðist sökum varúðar að um-
gangast pá menn, er grunaðir vóru
um að útbýta fölskum peningum.
Að eins* gegn einum höfðu menn
næg sönnunargögn; hann hét Jón
Martell; en hann annaðhvort gat
eða vildi ekki koma upp um félaga
sSna"eða húsbændr; mál hans var pá
fyrir dómstólunum og menn bjugg-
ust við,£að hann yrði opinskárri, er
hann sæi sig f anda sem galeiðu-
præl; en sú von brást algjörlega,
hann var sýknaðr eftir uokkurn
tíma sökum formgalla S málinu.
Það var eitthvað bogið vi'ð stefnu-
birtinguna.
Þótt ég ekki pyrði að koma mór S
kunningsskap við pessa menn, pá
hafði ég alt af eftirlit með peim og
pekti pá vel í sjón. Einu sinni, er
ég var einn á gangi sem oftar, eftir
gamla Compton stræti, Soho,kom óg
alt S einu auga á velbúinn mann
um leið og hann gekk út úr einu
helzta húsinu S götunni; pað purfti
ekki sérlega skarpt spæjarauga til
að sjá, að maðr pessi var „upp-
skafningr“; um leið og hánn gekk
fram hjá mór og augu okkar mætt-
ust, hrökk hann snögglega saman,
eins og honum heíði skotið skelk S
bringu. En fljótt náði hann sór aftr
og hélt áfram ofr-rólegr.
„Vissulega11 sagði ég við sjálfan
inig, „hefi ég einhvern tfma áðr
séð pennun mann, en hvar? Húsið,
sem hann kom út úr, var verksmiðja
par sem gull og silfr var hreinsað,
og var stór málmskjöldr á hurð-
inni, með nafninu „Seobell“. í
glugganum, sem sneri að götunni,
lágu gull- og silfr-pynnur, útlendir
málinpeningar og bankaseðlar, en
yfir glugganum stóð með stóru
letri: Scobell & Co., áðr Park;
stofnsett 1803“. Það bar alt blæ
ins mesta heiðarlegleika. Upp-
skafningrinu seni mætti mér hafði
að öllum lSkindutn verið að leggja
inn silfr eða gullklump til hreinsun -
ar. Spurningin um, hverhann væri
og hvar óg hafði sóð hann, kom aftr
$ huga minn og gat ég ekki svarað
henni, hvernig sem óg braut heil-
ann um pað. Loksins gekk ég inn
f veitingahús, sem par var skamt
frá, til að reykja upp á petta; ég
hafBi oft tekið til pessa ráðs áðr,
peyar óg var S vandrædum og ætíð
lukkast vel og svo var og í petta
sinn. lig var ekki búinn að reykja
fyrstu pípuna, pegar andinn kom
yfir mig og ég hrópaði upp „Willi-
am Thurston, og enginn annar!
Og óg sem hólt að hann væri kom-
inn til Bandaríkjanna, oða eitthvað
annað, par sem hegningarlög Breta-
veldth ná ekki til. Maðrinn er auð-
sjáanlega ekki m^ð öllutn mjalla.
Étr skal samt ekki skifta mór af
honum, hvorki til ills né góðs;
inenn eins og hann, sem alt af
leika sér að hættunni, verða henni
að bráð fyrr eða síðar, og tíðast
pegar pá varir sízt. Og William
Thurston mun detta ofan af snös-
inni, sem hann er að leika sér að
ganga eftir, án mfns tilverknaðar“.
En prátt fyrir allan pennan lestr
og ásetning, tók ég að venja kom-
ur mfnar S Gamla <Compton stræti
oftar en óg hafði áðr gert. Málm-
hreinsunarbúðin dTÓ mig að sér
með einhverju huliðs-afli. Ég gekk
aldrei par fram hjá svo að óg ekki
skygndist ýtarlega inn um glugg—
ana og virti nákvæmlega fyrir mér
gráhærða gamla manninn, sem ávalt
sat á stól fyrir innan búðarborðið
og aldrei gerði annað, er óg sá til
hans, en lesa S blöðum gegn um
glerauga S silfrumgerð. Það leit
svo út, sem petta fólag ræki ekki
mikia verzlun, pótt pað væri stofn-
sett 1803, eða að minsta kosti kyr-
lára verziun, sem mest megnis væri
rekin bróflega og með bögglasend-
ingum. Mjög líklegt.
Einu sinni um miðdegisskeið,
eitthvað níu eða tíu dögum eftir að
ég fyrst sá Thurston, er ég var par
á gatigi eftir vanda, og horfði inn
> gluggana á málmhreinsunar-
stofunni, sá ég Thurston á tali við
öldutiginn gráhærða, sem máske
var Mr. Scobell sjálfr; mér varð
einhvernveginn hálf-bilt við petta,
pótt engin ástæða sýndist geta ver-
ið til pess. Ég brá strax við og
tók á mig langan sveig til pess að
komast að glugganum, og svo
sokknir vóru peir niðr S samtalið,
að peir tóku ekkert eftir pví, og
gerði. ég pó af vangá talsverðan
skarkala með pvf að reka regnhlff-
ina S vfrnetið, sem panið var fyrir
gluggan að neðan.
Eins og ég drap á rétt áðan, pá
hafði óg sett mór uð láta William
Thurston alveg S friði, en ég varð
svo snortinn af óstöðvaudi forvitni,
að eius af pvf að sjá hann parna á
rali við heiðvirðan iðnrekanda eða
verzlunarpjón, að ég bjó mig til
undir eins og án pess að hugsa
nokkuð út f pað, að veita honum
eftirför pegar hann færi burt paðan.
Það var engin hætta á að hann
pekkti mig, pótt hann aldrei nema
liti aftr og kæmi auga á mig.
Ég var S sSðri kápu sem var orðin
talsvert fornfáleg; var á henni breiðr
kragi, sem óg hafði brett upp, pvi
rigning var og kalsaveðr og huldi
hann að mðstu niðrandlitið, svo
hafði óg barðastóran hatt á höfðinu
og keyrði ég hann niðr f augu og
bretti börðin niðr. Ég var pvf ó-
pekkjanlegr, nema ef mjög nákvæm-
lega var aðgætt.
Ésr varð að bSða æði tfma áðr
vinr minn Thurston kæmi út. t>að
leit út fyrir að erindi hans væri
mjög mikilvægt og margbrotið.
Skyldi pað lúta að pvi að illar
heimtur hefðu orðið á málminum,
sem hann lét kasta S deigluna fyrir
nokkrum dögum sfðan? Það var
ekki ómögulegt. Slíkt hafði heyrst
um hreinsunarsmiðjur sem vóru al-
veg eins heiðvirðar og gamlar eins
og pessi „Scobells“-smiðja.
Loksins hljóp Thurston út á stræt-
ið aftr, og var sól og sumar f and-
liti hans, prátt fyrir ið hráslaga-
kalda veðr; hartn fór léttdega yfir
landið og ég á eftir. Þannig hélt
harin áfram án pess að stanza eftir
strætum og sniðgötum pangað til
hann kom að Crown veitingahús-
inu við Curtain-veginn; hann fór
par inn og spurði um eitthvað, sem
ég heyrði ekki hvað var, pótt ég
væri rétt á hælunum á honum.
Hann virtist vera ánægðr með svar
ið: „Já, eánhvern tfma, kring um
hálfa klukkustund“, pví hann bað
um tvö glös af heitu brennivfni og
gekk svo inn f kafllstofuna. Ég
fylgdi honum eftir inn S herberg-
ið, pó dálftið hikandi; ég hafði á-
sett mér að fara eins langt og óg
gæti, hvað svo sem af hlytist.
Drottinn mintt ! Maðrinn sem
Thurston hólt S hendina á og hló
framan f svo einstaklega kompán-
lega, var enginn annar en John
Martell, maðrinn sem hafði verið
handtekinn fyrir að útbýta falspen-
ingum, en sem slapp óhegndr fyrir
lítilfjörlegan formgalla á meðferð
máls hans. Þarna var uppgötvun
eða að minsta kosti vfsir, er getið
gæti af sér mikilsverða uppgötvun.
Ég smeygði mór S mesta fiýti inn
S næstu stúku eða hólf við pað sem
peir stóðu S, og gátu peir ekki sóð
mig pvf skilrúm var á ntilli hólf-
anna. Ég hleraði og heyrði f fyrstu
alt hvað ].eir sögðu, pvS peir töl-
uðu S fullum róm, en pað sem tal-
að var hér um bil eingöngu um veðr
og vind. En senn fór talið að snú-
ast að öðru, sem lfklega hefir verið
meira áriðandi Því pá tóku peir að
tala S hálfum hljððam og svo lágt
að óg heyrði ekki orðaskil. Og pótt
peir neyttu vfnsins óspart og pað
tæki að’svffa á pá töluðu peir pó
altaf jafn hljótt. Iðuleg æfing S
pessum efnum á peim stöðum, par
sem nokkur lfkindi væru til að óvið-
komandi eyru væru S nánd, hafði
gert petta að svo sterkum vana, að
peir gerðu pað alveg ósjálfrátt.
Og óg hef margsinnis orðið var við
alveg sams konar hjá fjölda manna.
Það var komið kolniðamyrkr, er
peir bjuggust til brottferðar.
„Þú heimsækir Jane ekki f kveld,
býst ég við?“ sagði Thurston um
leið og peir vóru að fara út úr
kaflistofunni.
„Nei, ekki fyrr enn annaðkveld;
ég verð að finna prestinn, eins off
pú skilr“,
„Já, ójá, vitaskuld, Góða nótt!“
Ég hafði verið S efa um, hvorum
peirra óg ætti heldr að veita eftir-
för; en pessi fáu orð hjálpuðu
mór úr peirri klfpu. Jane var vænt-
anlega dóttir Thurstons, og ef svo
væri, hefði maðr John Martell S
hendi sinni með pví að halda ná-
kvæman vörð um hús Thurstans. Ég
afróð að halda áfram að veita Thur
ston eftirför.
John Martell var ungr maðr, fremr
ásjálegr. Hann hefði verið allra
fallegasti maðr, ef voðahönd vfn-
nautnarinuar hefði ekki sett á hann
sitt viðrstygðar mark.
Thurston átti heima S nr. 19
Lower Road, Islington, og nefndi
sig Warren. Dreinghnokki, sem
var að bera pangað bjórdrykk er
við komum, sagði mór pað.
„t>að á enginn heima hór, si
heitir Chilton, herra minn; hér býr
einungis einn herra, sem heitir
Warren og kona hans; einnig tvær
unglingsstúlkur, er kendar eru við
Rogers, en ekki Warren. E>ér haf
ið lSklega sóð Warren áðan, pvS
hann var rétt á undan yðr“, bætti
drengr við himinlifandi yfir sexpen
ny, sem ég lót f lófa hans. „Eða
máske sá sem pór ætlið að finna sé
einn af peim mörgu herrum sem
koma iðulega til að heimsækja Mr
Warren? Á ósr að erenslast eftir
pví ?“
Ég kvað nei við pvf og fór mína
leið.
(Framhald).
IiIlV
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
i öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala pessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokkuð annað, þvi þrátt
fyrir þa® þótt vér böfum um
hundrað tuttugu og fimm keppi-
nauta, eykstþó salan stöðugt.
Þetta mælir með brúlcun þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Yér
búum ekki tii ódýra vindla.
S. DAVIS & SONS
MONTREAL.
Mesta «g bezta vindlagerda-
hns i Canada. [7] 2
ATHLETE
oe DERBY
SICARETTUR
Seljast gæðanna vegna.
Allir vita að pær
eru hinar beztu
Allir reykja pær. Það er
ekkert á borð við pær.
[3]
JL PME
95
[10]
„EL PADRE”
Reina Victoria.
[H]
308 Er þetta sonr yðar?
allar stúlkur verði að nema eitthvað af þess-
um lærdómum; og karlmennirnir—jé, hvern-
inn hefðir þú getað séð Fred út og lesið á
hann eins og hók, ef þú hefðir ekki lært að
meta menn og gera mun á mönnum, og að
vantreysta mönnum? Ég vildi við þyrftum
aldrei að vantreysta mönnum; óg vildi að við
gætum tekið hvern mann gildan fyrir það
sem hann sýnist vera, án þess að narrast á
honum. En úr þvi við megum það nú ekki,
var þá ekki tími til fyrir litlu- lóttr þfna
að komast að þvf!“
„Jæja, pabbi; þú sór, að óg er nú far-
in að verða býsna gömul — ekki beinlínis
grá eða tannlaus“, sagði hún hlæjandi, ,,en
furðu gömul; ég ætti nú að vera hygnari
og reyndari. Þú hefir einhvern tfma sagt
mór sjálfr, að enginn kennaii væri á við
sorgina. Ég hafði aldrei skilið það fyr en
nú. Það er satt, og óg hýst við að óg hafi
þuift á þeim lærdómi að halda.-----------Ég,
sem hólt að allir mundu eiga aðra eins for-
eldra og óg. Yeslings Fred! Skelfilegt upp-
eldi og eftirdæmi hefir sá maðr mátt hafa;
og vinirnir hans ! Hann hefir farið mikils
á mÍ8, og ég hef mikið, sem óg hef ástæðu
til að gleðjast af“.
Er þetta sonr yðar ? 309
Alt í einu settist hún upp og hló :
„Mór er áuægja að kynnast yðr, herra!“
sagði hún spaugandi. „Mór hefir alt af þótt
svo skrítið að heyra fólk segja þetta fyrsta
sinD, er það heilsar einh verjum; en nú er
það alvara, pabhi; það er mér ánægja að
hafa kynzt þér, og það er fyrst þetta síð-
asta ár, að ég heii kynzt þór til hlftar“.
„John !“ kallaði nú Mrs. Stone, og ýtti
dyrtjaldinu til hliðar um leið og hún kum
inn. „John !“
Maude tók lófunum fyrir munn fóður
síns, svo að hann gat ekki svarað; það
var steinþögn í myrkrinu.
„Jlaude ! Maude! Ég veit ekki, hvar
þau geta verið. Þau eru eiuhvern hrekk
að br’ugga, það er nú víst. Maud-i-e !“
Mrs. Stone dróg dyi'tjaldið fyrir aftr og
var að fara út í ganginn aftr, þegar Maude
kallaði upp:
„Hvað þá? Hrekkjalimirnir eru hæði
hér inni S myrkrinu, mamma. Hvað á að
gera við þaui Komdu inn, mamma, en farðu
hægt í myrkrinu“, sagði Maude; hún heyrði
að einhver rakst á auðan stól á gólfinu.
„Stattu nú kyr og biddu þangað til ég
304 Er þetta sonr yðar ?
þeirra Harvey's og Maude's, sem þau héldu
á öxlum hans; og þessu færi sætti Harvey til
að heygja fingrna utan um höndina á Maude.
En hún reyndi enn ekki að losa hana. Har-
vey gleymdi nú aiveg, til hvers hann var
kominn. Hann gleymdi alveg, f hvað sáru
skapi hann hafði gengið að heiman, til að
hitta sinn gamla vin John Stone og segja hon-
um frá, hvet'jum misskilningi það hafði vald-
ið milli hans og foreldra harts, er hann lét
hispi'slaust og afdráttarlaust S ljósi við þau
skoðanir sínar.
Hann liafði nú ákafan bjartslátt; þvf
það var þó auðvitað, að eitthvað hlaut það
að hafa að þýða fyrir hann, að Maudé
hólt hendinni kyrri. Hún hefði einhvern
tíma haft það til að klfpa hann f fingrna,
eða þá að segja upphátt, að hún væri fangi,
eins og faðir sinn; Harvey héldi sór fastri,
En nú —'—
„Hvað viltu gefa okkr fyrir að láta þig
sleppa á fætr?“ spurði hún föðr sinn spaug-
andi.
„Gefa okkr?“ tók Harvey upp i huga
sínum. Hann gat ekki að sór gert að þrýsta
hönd hennar dálftið, en gætti þess jaftframt
að þyngja um leið á öxl föður hennar.
Er þetta sonr yðar? 305
f herberginu; gluggatjöldin vóru svo þykk;
hann ruggaði fram og aftr f stóluum með
hana eins og hún væri litið barn cnn.
„Ef óg gæti að eins trygt hamingju
þína, dóttir mín“, sagði hann, „og varð-
veitt þig fyrir inu göfuglynda hjarta sjálfr-
ar þín, þá væri ég ánægðr“.
Það var svo rökkvað inni, að þau sáu
óglögt að eins andlit hvort annars. Hún
hólt lófunum að vöngum föður sfns og horfði
framan í hann, og augun hennar vóru skæi'
og hrein.
„Pabhi“, sagði hún hægt, „þér heflr
tekizt að varðveita mig fyrir hjarta sjálfr-
ar mln. Þú hefir opnað augu míu, svo að
óg sá ljóslega það í Ered, sem mig að eins
óraði fyrir endr og sinnum áðr. Ég liefði
aldrei getað átt gæfu saman með þeim
manni, sem hvorki var sannr gagnvart sjálf-
um sór né heldr gagnvart mór. Ég hefði
aldvei til lengdar getað unnað manni, sem
engan sjálfstæðis-grundvöll hafði. Hann var
svo — Svo snotr — á yfirhorðinu, og það
hlekti mig fyrst í svip; óg hugsaði hann
væri eins að innan sem utan. Ég dáðist
að honum og imyndaði mór að óg elskaði
hann; en ég held nú, að ég hafi aldrei