Heimskringla - 26.10.1892, Síða 3

SIET~TVrR-re~-R.TT<rC3-T. A OOr OH.3DI2ST 'WIlSrnNrH3EG!-- 26. OKTBE 1892.
X X
OldChum
CUT PLUG.
OLDÍHUM
PLUG.
Engin tóbakstegund hefir
selzt jafnfljótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á ]afn stuttum tíma, sem
þessi tegund af Cut Plug * *
og Plug Tóbaki.
Cut Plug, lOc. i ft) Plug, lOc.
i ft) Plug, 30c. [1]
X X
Hefurðu reynt
CABL EEXTRA”
VINDLA?
[»]
M&agas
fjSjMsk

■uip iaeAö pxre
riréra Zq íuoy 'rvioo QI reoaa n i
‘•OQi 880jA fl l9Z \% 880J5Í Z'l ‘Zl «*ÖÍ8 I TyjVO
-nap jsow. oq^ o!» Bnounfui aq uvo jvqj jfuimou
UT®juo^ Xoqj, •uo^Bdi'jKuoo ^iuaijsqo joj ojno
*eajns eq) bi aainqvj, butuíjh oqi 10 esn ponuTjqoo
V rvoui qow jojjö ainqw’ ouo aupprj £q pojpo
-uoq oju aujjvo-JOAO oj uoaUS huocjoj bouijbojui
pins joait ‘qovuioje oqj Xq euoyjounj atgqj ;o wun +
•uuojjoa jodojd oqj ai ojnijv; » JO pooiq ojndmi «
man aiingaii | jvqj 08V08TP jc -
lUOjdlUÁS JO
qíreig JðJttM
pidjoj'ífuqooj
jnog' aos vo
-pvoH
piwog ‘ninoqx
-uioo m o n v 9
poom jo qsn>{
•«aaia in;up*d l—
‘VOSnVM ‘UOI88GJdO(J IUJTIOW &JIJ0 . - .
*BO[qnoJTJ joaii ‘sjuiPiduioo XoupTH ‘ooipunvp
‘SOATH ‘b JnqjjeoH ‘oqjv[>voH ‘qjvoJU jnoj 'Bjujvia
-moo o[vtuof ‘oonopvjvi^ ‘vmoaopi ‘viadodRAH
‘XjojnosXci ‘88omzzia ‘qovtaojs pojopjoeia *w>Joq
-vra ‘piqnojx JOapt oinojq.-) *vrf>qjj*!a oruo.iqo
‘-loijvdijsuoo ‘oqoo ‘qJJ»J«0 ‘esvneia
2 ‘uoijedijauoo ‘onoo qJJv>«0 ‘osvoeia s.m*?Ja #
2 ‘oov.í oqj uo Boqojora ‘BsauvmoqiH JOJ XpouioJ m
2 ojqtnroj y •ren'ioaBO«AVMiv ptre ajoe ‘ojpn oj jue •
2 -Bvoid o.iv ‘pooiq om Xjxjnd ‘tqe •• ^ pnv joaii j «
• ‘qovuiojs eqjojvxnSaJSiinavi 8XVJIH aUtJj
Sögur Valeygs
lögreglu-spæjara.
3. Saga
Yfir um Atlanzhaf
1 fyrsta sinni.
Þegar William Jones, kaffihús-
haldari nokkur í Háa-stræti, Mary-
lebone, gerði tilraunina til að ráða
konu sína af dögum, var ég sendr í
snatri til Abergavenny, Mommonth-
sliire, til að leita að honum. Orsök-
in til tilræðisins var afbrýðissemi,
er ekki var að ástæðulausu. Kon-
unni var ekki hugað líf, er óg var
sendr á stað frá London. En f>ess
skal hér getið, að hún komst f>ó til
heilsu aftr i m síðir.
Jones var ættaðr frá Abergaven-
ny og hafði lögreglunni borizt fregn
um, að hann hefði horfið heim til
átthaga sinna og hóldi til hjá föður
sínum, sem var heiðvirðr verzlunar-
inaðr far. Þessi fregn reyndist
með öllu ósönn, og hafði enginn
par orðið var við Jones. Skömmu
síðar komumst við að f>ví, að hann
hafði strokið til Ameríku með skipi,
er fór frá Plymouth. Og par eð
kona hans, sem var í rauninni gjör-
spilt manneskja, komst til heilsu
aftr, vóru ekki gerðar frekari til-
raunir til að handsama hann. Þessi
íerð min til Monnouth-shire varð
pó ekki með öllu árangrslaus, og
skal óg nú í stuttu máli segja f>á
sögu.
Það var í Marzmánuði og níst-
andi kalt veðr. Og mér til mikillar
ánægju var annars flokks vagninn,
pegar óg kom á vagnstöðina, orðinn
svo troðfullr, að hvergi var hægt að
hola mórniðr f>ar, og var J>ví félag-
inu nauðugr einn kostr, að láta mig
fara i fyrsta flokks vagni.
Tveir farþegjar vóru í vagninum
sem óg var i, og ætluðu báðir til
Abergavenny einsog ég. Eg f>ekti
annan peirra, Mr. Marsaen; hann
var einn af heldri mönnum borgar-
innar, og lifði hann í hóp
inna heiðvirðari manna; hann hafði
áðr át: talsverðar eigur, en eyddi
peim öllum á stuttum tíina. Kona
hans var ein sú fegrsta kona, sem
óg hefi sóö um mína daga; að minni
hyggju var hún 10 árum yngri en
hann, sem pó var trauðla meir en
hálf-fertugur. Hinn samferðamaðr
minn var að öllu ólikr pessum,
að minsta kosti fimmtiu vetra’ snjó-
ar höfðu gert hár hans hvitt sem
mjöll, en að öðru leyti bar útlit
hans ekkivottum svo báanaldr, og
hann var málhreifr og skrafinn eins
og tvítugir menn eru, pegar bezt
lætr. Inn óstöðvandi vaðall hans
um alt mögulegt, um veðrið, stjórn-
mál, bókmenntir og leikhús, var J>ó
langt frá því að vera preytandi,
pví honum fórust greinilega og
skemtilega orð um hvaS sem hann
talaði. Og við vórum ekki búnir
að sitja lengi saman áðr óg var
orðinn pess áskynja, að hann skrifaði
i blöð, hafði samið bækr og jafnvel,
ef óg hefi tekið rótt eftir, skrifað
leikrit. Og við vórum ekki komnir
langt fram hjá Worcester, pegar
hann skýrði mór frá, hvernig stæði á
pessari ferð sinni.
Eins og óg hefi áðr sagt, pá var
veðrið mjög kalt, og inn léttlyndi,
aldrhnigni maðr hafði pvi drukkið
talsvert í Worcester til að taka úr
sór hrollinn.
„Hvers konar staðr er Aberga-
venny?“ spurði óg um leið og við
settum okkur.
„Það get óg ekki frætt yðr um,
óg hefi aldrei fyrr á æfi minni verið
í roinna en hundrað milna fjarlægð
frá peim stað, og verð máske aldrei
framar par. Og i þetta sinn verð
ég að fara pangað i uppgötvunar-
erindum, sem mig skifti mjög
miklu“.
„tJppgötvunar-erindum! Oghver
er sú uppgötvun?“
„Að finna ekkju. Til pess að
láta min eigin augu segja mór,
hvort kona nokkur, sem ég pekti og
var hugfanginn af pegar hún var
15 ára gömul og óg 22 eða 23 ára
og sem óg hefi aldrei séð siðan eða
frótt til fyrr en nú fyrir skömmu —
minnir mig nógu rækilega á pá
stúlku, til pess að ég vilji binda
mig henn>, pað sein efiir er æfinnar,
en náttúrlega með hennar sam-
pykki. Skyldi pað ekki reynast
svo, pá er ekki annað fyrir en snúa
aftr til London með næstu ferð.
Skynsamlegt erindi; er ekki svo?“
„t>að held óg naumast. Ég pyrði
að veðja, að pið pekkið ekki einu
sinni hvort annað“.
„Og hvað skyldi hún heíta pessi
ekkja?“ spurði Marsden, og hló
hæðnislega. , „Ég er vel kunnngr I
Abergavenny, og pví ekki óliklegt
að ég geti létt af yðr efasemdunum
undir eins“.
„Nafn ekkjunnar11, var óðara
svarað f gersamlega breyttum róm,
„er ekki Fanny Morris; óg held
líka að Mr. Ernest Marsden sé
hvergi nærri eins vel kunnugr f
Abergavenny eins og ég er honumu
•
Mig stanzaði mjög á pessu svari;
pvf mór hftfði ekki komið til hugar,
að blaðamaðrinn gamli pekti einu
sinni Marsden að nafni, aukheldr að
hann væri kunnugr inni sorglegu
sögu um Fanny Morris. Marsden
▼arð lfka, sem voulegt var, eins og
steini lostinn og hvesti bræðiprung-
in augun á gamla manninn og var
líklegr til að ráða að honum; samt
Tiætti hann við pað, stilti sig, beit
á jaxlinn og bölvaði f hljóði; svo
hallaði hann sór aftr á bak í sætið
og talaði ekki orð upp frá pví.
„Það getr verið að óg geri mór
of góðar vonir“, sagði inn tilfinning-
arsami samferðamaðr minn, um
leið og hann rétti nílr litla ljós—
mynd í fllabeins-umgerð. „En pað
er efalaust að minni hyggju ekki
óhugsandi, að andlit pað og líkami,
sem pessi mynd er af, só enn pess
vert að á pað sé horft, og pað pó
að mikið sé gert fyrir aftrför af
sorg og sliti um heilan fjórðung
aldar. Eða hvað segið pér?“
E>að var enginn efi á pvf, pað er
að segja, ef myndasmiðrinn hefði
ekki fegrað hana pví meir. Mjög
elskuleg stúlka. Innileg, ljóshrún
augu, ljómandi nef og elskulegr
munnr, yfirlitrinn hreinn og hvftr;
hárið mikið og jarpt, og fóll niðr f
lokkum; í stuttu máli, in fullkomn-
asta ímyn.l enskrar stúlku; yfir and-
litinu var einhver hressandi lffs-
gleðiblær, eins og endrnærandi vor-
morgun, pegar inir heitu geislar ins
árrisula sumars eru í pann veginn
að færastyfir hann. Ég lét 1 ljósi
álit mitt með einhverjum orðum og
var inn gamli maðr himinlifandi af
iví og fullyrti hvað eftir annað, að
myndasmiðrinn hefði ekki gert meira
en skyldu sína.
„En bíðum við!“ mælti óg,
,,mór finst óg pekkja pessa drætti.
Ég hefi .bæði séð pessa konu og tal-
að við hana,(óg er viss um pað; en
hún var pá átta eða níu sinnum
eldri en pegar pessi mynd var tek-
in. Já, vissi óg ekki, pað var í
Dublin. Bæði hún og maðr henn-
vóru aðalvitni í máli, sem pú, Mars-
den hlýtr að muna vel eftir, inu
alkunna Curzon-máli“.
Marsden svaraði engu til pessa
og töluðum við lítið paðan af pang-
að til við komum til Aborgavenny.
Inn ■ málhvati samferðamaðr minn
breytti til, og hefir myndin líklega
gert pað að verkum, og tók hann
að syngja vísurnar: „Fagra Jane,
fagra Jane mín“. Og hann raulaði
petta í svo svæfandi tón, að óg er
viss um, að óg hefði fallið f svefn á
augabragði, ef kuldinn hefði ekki
neytt mig til að berja saman fótun-
um og höndunum til að halda á már
hita. Þegar við vórum komnir
pangað, sem ferðinni var heitið,
stó Mr. Marsden undir eins inn 1
sórstaka kerru, sem beið hans á
vagnstöðinni, og svo fór kerran á
stað og hvarf sjónum vorum eftir
stutta stund. Inn gráhærði gamli
ákafamaðr hætti að syngja og óg
sá glöggt, að hann varð æ óviss-
ari eftir pví sem hann nálgaðist tak-
mark ferðar sinnar. Við fengum
okkr vagn og keyrðum í honum
til Angel-veitingahússins; par skildi
óg við hann og tók að grenslast
eftir um William Jones, en pað
hafði engan árangr, eins og lesar-
inn hefir heyrt á pvf, sem undan
er gengið.
I>að var pví pýðingarlaust fyrir
mig að stjaldra lengi við f Aber-
gavenny, og afréð óg pví að fara
paðan með morgunmálinu klukkan
10, en mig langaði til að komast
eftir, áðr en ég færi, hvernig inum
gamla samferðamanni mfnum hefði
gengið erindið; óg vil geta pess hór,
að óg vissi ekki fyrr en löngu sfðar,
að hann hót Russell.
Snemma næsta morgun spnrði óg
pjóninn, sem færði mér vatn og
ýmislegt annað, hvort gsmli maðr-
inn, sem hefði komið með mór f
gærkveldi, væri risin úr rekkju.
„Já, herra minn, bann kom rótt
núna niðr til að borða“.
„Vitið pór, hvort hann ætlar til
baka aftr til London 1 dag?“
„Hann ætlar ekki til baka aftr 1
dag; hann er búinn að leigja hór
sórstakt herb^rgi fyrir mánaðar-
tfma“.
„Einmitt pað. Legðu pá á borð-
ið handa tveimur. Ég ætla að
borða með kunningja mínum“.
Ég purfti ekki að koma með fleiri i
spurningar viðvíkjandi pessu, pvf .
í sama bili heyrði ég gamla mann-
inn kyrja upp í fullum róm: „Hún
er fegri enn hugr minn hafði málað
nokkru sinni“.
„Ég parf ekki að spyrja pig,
hvernig ferðin til ekkjunnar hafi
gengið“, sagði óg, er óg var kominn
niðr í borðstofuna og hélt í hendina
á inu ástfangna gamalmenni. Ég só
að alt hefir gengið að óskum og
hjúskapargleðin er pegar farin að
svífa á pig. 25 ára strit og mæða
hefir pá ekki afskræmt mjög mikið
ið fagra náttúru-málverk?“
„Aldrinn hefir fegrað pað, árin
hafa fullkomnað pað og gert drætt-
inaskýrari. Það er að segja, pví
ég er langt frá að vera enn pá orð-
inn barn í annað sinn,—myndin hef-
ir fullkomnazt að sama skapi og
smekk minum hefir farið fram. En
ég hefi dálítið aS segja pér í frótt-
um. Mr. Marsden á hór veiðiskála
skamt frá Liarnover Park, sem er
aðsetrsstaðr Sir Benjamins Hall,
sem er pingmaðr fyrir Marylebone,
eins og pú veizt, og er skálinn hér
um bil fimm mílur héðan. Hann
býr par með kvennmanni, er komin
er vel af æskuskeiði, og halda menn,
að pau séu gift. Konan mín—nei,
nei, mikið árans flón er óg—ekkjan
segir, að hún hafi áðr verið Mrs.Fo-
tharingay.Hún pekkir hanamjög vel;
Mrs. Fotharingay er fædd í Queens
County á írlandj og par eiga ætt-
menn hennar heima. t>að er ekki
svo ólaglegt athæfi, eða hvað- sýn-
ist pór? E>að lftr út fyrir að pessi
piltr eigi eins margar konur og
Blláskeggr sálugi átti; en hann tekr
pær pó ekki af eins og hann gerði.
Og mig grunar að Jack Ketch eigi
enn pá jafningja sína, pótt ólíklegt
óg á pessari framfara- og mannúðar-
öld“.
í petta sinn lót ég mig ekki mjög
máli skifta, pótt Mr. Marsden ætti
konn og byggi með henni í veiði-
skála skamt frá Abergarenny. En
átta árum sfðar varð óg neyddr til
að setja eftirfylgjandi auglýsingu 1
Times, pví prátt fyrir marg ítrekað-
ar og ýtarlegar eftirgrenslanir, hafði
mór ekki tekizt að hafa upp á
gamla manninum, sem ferðaðis» með
mór til Mammouthshire fyrir átta
árum. Og óg undraði mig oft á
pví pá, að haun skyldi aldrei með
öllu málæðinu glopra út úr sór eig-
innafni sfn>i eða ekkjunnar. Aug-
lýsingin var svo hljóðandi:
„Mjög áríðandi.—Ef maör sá, sem S
MarzmánuBi fyrir átta árum síðsn ferð-
aíist frá Paddington-stöðinni hér í bæn-
um til Aberdavenny í fyrsta flokks
vagni me* leynilögregluþjóninum Va-1
eyg, og sem sjálfr var í einskonar njósn-
arferð—í ekkjulelt—, vill gera svo vel
og senda utanáskrift sina álögregluskrif-
stofuna S Bow-stræti, þá er mjög líklegt
að bann með því geri mjög aðþrengdri
konu þann greiða, er ekai verfSr metinn
til verðs”.
(Framh.)

HIN
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er bvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði bennar og
álit en nokkuð annað, því þrátt
fyrir þatS þótt vér höfum um
hundrað tuttugu og fimm keppi-
nauta, eykstþó salan stöðugt.
Þetta mælir með brtíkun þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Vér
btíum ekki til ódýra vindla.
S. DIVIS & SONS
MONTREAL.
Mesta og l>e/.(a \’in<llagerda>E
Iiiin i Canada- [7]2
ATHLETE
oo DERBY
SICARETTUR
Seljast gæðanna vegna.
Allir vita að pær
eru hinar beztu| |
Allir reykja pær.||Það er
ekkert á borð við pær. " j
[8]
jl mw
„EL PADRE
Reina Victoria.
316 Er þetta sonr yðar?
eem hann stóð við, og ganga yfir að glugg-
annm, sem hún stóð við? Skyldi henni
mislíka það við hann I Skyldi hann hafa
nægan tíma áðr en faðir hennar kæmi aftr ?
Skyldi henni vera eins létt og glatt hjart-
að núna eins og honum ? Hafði hann nokra
áetæðu til þessí
„Harvey !“ var hvíslað lágt rétt hjá hon-
um. Hann snéri sór við, og tunglið skein
heint framan í anðlitið á Maude, og augun
voru svo geislabjört. Hún hélt gluggatjöld-
unum til hliðar með biðum höndum og hólt
höndunum hátt; htín stóð svo nærri honum,
að kjóllinn hennar snerti hann nærri því.
„Maude, elskan mín!“ sagði hann, og
varir þeirra mættust í löngum, fjörugum
kossi.
,,Ó, eg elska þig, óg elska þig, óg elska
þig !“ sagði hún hratt og ósjálfrátt og lagði
háðar hendr um háls honum. „Eg elska
þig, Harvey, óg elska þig !“ það glitruðu
sælu-tár í augum hennar.
Harvey kom engu orði upp. Hann þrýsti
henni fast að sór í sælu-drumi, og kysti
hana ýmist á augun, hárið, varirnar eða
hálsinn. Það varð löng þögn. Svo leið eins
og andvarp af vörum hans; hann losaði
Er þetta sonr yðar? 317
handleggÍDa á henni af hálsi sór og hnó
niðr á knón frammi fyrir henni.
„Ó, guð minn góðr, Maude, elsku-hjartað
mitt; snertu mig ekki aftr undir eins;
annars held óg að óg missi vitið af gleði.
Elsku-hjartans-ástin mín, þtí elskar mig!“
Hann hélt höndunum fyiir andlit sér.
Hún tók hendrnar á honum frá and-
litinu, og kysti þær d ájcafa, ýmist lófana
eða handarbökin. Svo lagði hún aðra hönd
hans að hálsi sér og hálf-lyfy houum á
fætr og setti hann á stól við gluggann,
lagði svo höfuð hans upp að harmi sór og
sagði lágt: „Elsku piltrinn minn ! Elsku
piltrinn minn ! Ertú eins sæll eins og
óg er ?“
„Mau-die ! Mau-die! Har-vie ! Hvar eru
börnin ?“ kallaði Mrs. Stono inn um dyrnar
„Þau eru ekki hór, Mr. Ball. Ég hugsa
þau hafi farið út að spásséia. Mikið ljóm-
andi veðr er þetta ! Þuð er næstum alt of
fallegt, til að sitja iny. Verið þór ekki
að fara. Ég er viss um þau koma undir
eins aftr, og Harvey hýst ekki'við að þór
farið svona snemma og á undan honum“.
En gamli Mr. Ball gat ekki á heilum
320 Er þetta sonr yðar?
þér hefðu ekki verið n eðfædd í blóðinu sér-
stök trúarhrögð, þá mundir þú tala alveg
eins og Harvey talar nú. En um það leyti
sem þú fæddist, þi róru möuuum trúarbrögð
og kreddur meðfæddar. Mæðrnar höfðu eng-
ar efasemdir um neitt; og hafi feðrnir haft
nokkrar, þá varðveittu þeir þær vandlega og
létu ekki á þeim bóla. Það var ntí lang-holl-
ast að hafa það svo á þessum gömlu, góðu
dögum“, sagði hann þurlega. „En ntí er
þetta alt öðruvísi. Satt að segja er þessu nú
alveg gagnstætt háttað. Nú efast mæðrnar,
og dylja efasemdir sínar að mestu leyti. En
feðrnir efast, og láta efasemdir sínar í Ijós.
Nú er fæðingarinarkið ekki lengr trú; það er
efi, meira og minna ódulinn efi. Nú erum
vór vitneskjuleysis-menn (agnostics) algerðir
eða hálfgerðir. Harvey gengr heint við því;
og svo geri ég. En lágkyrkjumenn og kristi-
legir áhangendr þróunarkenningarinnar gefa
vitneskjuleysis-konninguna inn með smá-inn-
, tökum gyðingdóms, sanktipálsku eða Búdda-
, kenningar, og endr og sinnum með spón-
. hlaðsfylli af góðri og gamaldags rótttrúnaðai-
. kristni, en þessi aíðasta inntaka er að eins
j’fyrir viðskiflamenn ofan úr sveitum, og
{[maðrinn, sem gefr þá skamta inn, skolar á
Er þetta sonr yðar? 313
Maude þrýsti dálítið fastara á hina öxlina á
föður sínum, og lózt vera að gæta þess að
halda honum föstum þeim megin, svo þa
væri eins og hún tæki ekkert eftir hinni
hendinni á sér, sem Harvey hólt um. Har-
vey fór aftr að hugsa, hvort það gæti Ver-
ið, að húu tæki ekkert eftir þessu, og hon.
um fór að fallast hugr; en svo þóttist haDn
vis8 um, að þetta gæti ekki átt sér stað.
Það var ekki líkt Maude. Hún var vön
að taka eftir. Og svo heyrði hann, að hún
hafði hjartslátt nú, engu síðf en hann-
Það var nærri* því sælla en svo, að hana
gæti trúað því, en----------
Hún laut aftr niðr að vanganum á föð-
ur sínum og spurði á ný : „Hvað viltu
gefa okkr fyrir að lofa þór að sleppa á fætr %“
Hún strauk vanganum npp við vangann á
föður sínum; en alt af lá höndin á henni
í hönd Harvey’s, og var svo yndislega mjúk
og hlý.
„Gefa ykkr 1“ svaraði Mr. Stone, og lót
sem hann væri reiðr*, „gefa ykkr? Ég gef
ekki baun. Haldið þið að óg fari að kaupa
mór eða betla mór frelsi ? Það er nú mín
skoðun, að maðrinn eigi að afla sér sjálfr
alls þess f þessum heimi, sem hanli vill