Heimskringla - 02.11.1892, Blaðsíða 3

IHUEIIDÆSlKIIRIIISrGi-T, A OG- OLDinST 'V^IISOSriT^EG-; 2. 3STOVI 1892
X X
CUT PLUG.
OLDCHUI
PLUG.
Engin tóbakstegund hefir
selzt jafnfijótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á jafn stuttum tíma, sem
pessi tegund af Cut Plug
og Pl^g Tóbaki.
X X
*----------------
Hefurðo reynt
(tCABL EEXTRA”
VINDLA?
T. M. HAMILTON
PASTEIGNASALI,
hefir 200 ódýr lóðirar til sölu á $100 og
yfir: einnig ódýr hús í vesturhluta bæj-
arins. Hús og lóðir á öllum stöt!um í
bænnm.
Hús til leigu. Peningar til láns gegn
veði. Munir og hús tekin í eldsábyrgði.
Skritstofa 348 MAIN STRfíÉT,
Nr. 8 Donaldson Block.
Bækur á ensku og íslenzku; íslenzk-
ar sálmabækur. Rit áhöld ódýrnst
borginni. Fatasnið á öllum stærðum.
l'ergnson ,V Co. 4GH 9lain St.,
Wiiipei, • • ■ Mi
rpHE RIPANS TABUIES regulato the stomach, •
A liver and v . als, ptirííy the blood, ai e pleas- •
ant to take, saie and alwayseífecb«ii*l. A reliable •
remedy for Biiionsness, Blotehes on the Face, •
Bright’s Disease, Calarrh, Colic, Constipation, •
Chronic Diarrhuea, Ohronic Liver Trouble, Dia- •
betes, Disordered Stomaeh, Di7.ziness, Dysentery, v
Dvspepsia, Eczema, Flatulenee, Female Com- 2
Slaints, Foul Breath, Beadaehe, Heartbur Hives, 2
aundiee, Kidney Coniploints, Liver Troubles, *
I oss of Appetite, Mental Depressioa, Nausea. t
N e tt 1 e Rash.i - ■ ------11'ainful Diges- •
-* 1 — “ Rush of Blood f
S a 11 o w Com- •
Itheum, Scald A
ola..Sick Head- 5
eases.Sour Z
Feeliug.Torpid 4
Water Brash %
er symptom «
__________________resultsfrom 4
impure blood or a failure in the proper perform- 4
ance of their functions by the stomach, liver and •
ir.testines. Persons ^iveii to over-eatingare ben- 5
i efited by takinf? one uabule after each meal. A Z
T cont.nued use or the Ripans Tabules is the sureift 0
0 cure for obstinate constipation. They -ontain 0
0 nothingf that can be injurious to the most deli- •
0 c&te. 1 gross $2, 1-2 grross $1.25. 1-4 prross 76c., •
• 1-24 ffross 15 cents. Sent by mdl postage paid. •
• Address THE RIPANS CHEMICAL COMPAi'íY, •
• P. O Box 672. New Y ork.
•••••*>••«•••••••••<»••••••*•••••*••«
ar var hún ekki eins tíguleg í
klæðaburði eins og seinast, en hún
var einstaklega {rrifiega og snotrlega
kla dd, og alt útiit hennar bar vott
•]iii rósemi og/eglubundið líf, frótt
eftirstöðvar ilÝuJangenginnar sorgar
væru enn sýnilegar á andliti henn-
ar. Ég óskaði henni hjartanlega
til lukku með umskiftin.
„Ég var frelsuð frá eyðileggingu“
sagði hún, „af mannúðlegum vin-
um, og er annar Jreirra sá maðr, er
yðr langar svo mjðg til að ná tali
af—Mr. Russell; égsá auglýsinguna
um Jiað fyrir að eins Jiremr eða fjór-
um stundum síðan“.
„Mr. Russell?“
„Já, gamli maðrinn, sem ferðaðist
með yðr til Abergavenny um árið
og var að leita að ekkju. Ég hef
margsinnis heyrt lianu og ekkjuna
Mrs. Russell.— lilægja lijartanlega að
peirri ferð. Ég hef verið í Jijótiustu
fieirra síðan Jtau giftust. Mr. Russell
hafði kvnzt mér Jiegar ég var dans-
mey í Drury Lane, og brá Jtví við
undireins er hann las fregnina í
blöðunum um ófarir mínar, og sendi
systr konu sinnar til mín, er ég lá í
Sevenoaks, og bauð mér vist hjásór.
Ég lét t.illeiðast, og guði só lof að
ég gerði Jiað“.
„En hvernig stendr á, að Mr. og
Mvs. Russell hafa ekki séð auglýs-
inguna frá mér?“
„Eðlilega vegna Jiess, að pau hafa
nú í fjóra undanfarna mánuði verið
að ferðast um Frakkland og t>ýzka-
land og víðar, pví ég býst við að
Times haft ekki oft orðið á vegi
peirra síðan f>au fóru að heiman. En
í gær fékk ég bréf frá fieim um, að
J>au næðu heiin á morgun; J>au búa
í Nr. 27 á Great Ortnond stræti. Égf
er sannfærð um, að Mr. Russell
p>ykir vænt um að sjá og tala við
yðr, og veitir yðr fúslega J>að lið er
í hans valdi stendr. Á hvaða tíma
dags og hvaða dag ætlið Jiér að
heitnsækja Jiau?“
„Ekki á rnorgur,heldr hinn dagiun
um miðdegisbil, ef pað er hentugr
tími“.
Htin kvað svo vera.
„Meðal anttars, Mr. Russell er víst
vel ánægður með árangrinn af ferð-
sinni forðum“.
„Hattn mætti vera í meira lagi sór-
vitr, ef Itann væri óánægðr meðeina
af inurn .beztu kottutn, sein völ er á
á Jiessum hnetti“. Og svo bætti hún
hlæjandi við: „En hún er reýndar
hvergi nærri eins fögr og uugleg
eins og myndin,8em hann sýndi yðr,
en samt sem áðr er ég sannfærð um,
að fjölmargar konur eru [»ær til,
sem vildu gefa talsvert til aðs já and
lit hennar og vaxtarlag í speglinutn,
pegar pær eru að skoða sig, og pað
pótt pær séu helmingi yngri og alls
ekki ófrJðt.r. Ég sé yðr vonandi
bráðlega aftr.
Verið pér sælir“.
Ég heimsótti Mr. Russell á til
teknum tíma og tók hann mjög vel
á móti mór. Ég gat ekki séð, að
honum hefði farið ið minsta aftr
í þessi átta ár, er liðið hiifðtt síðan
við sáumst. Það var sýniiegt að
hjónabandið hafði látið honnm vel.
Degar hann heyrði erindi mitt, kall-
agi hann undir eins á konu sina,
pvi hún myndi geta gefið mér mik-
ilsverðar upplýsingar í pessu efni.
M rs. RuSSell var verulega skeniti-
leg kona >og höfðingleg; og er ég
hafði virt hana rækilega fyrir mér,
komst ég að peirri niðrstöðu, að in
mikla aðdáun manns hennar var
ekki eins óhófleg, eins og ég hafði
gert mér í hugarlund.
Mrs. Russell sagðist vera sannfærð
um, að kona sú setn Mr. Marsden
hefði búið ineð nálægt Aberga-
venny, hefði verið löglega gift hon—
um, póít ið gagnstæða hefði verið
haft eftir heuni sjálfri. Hún kvaðst
hafa kynzt Júlíu Fotheringay er hún
hefði verið ung stúlka og efttileg í
Dublin, og hefði sér pá litizt svo
á hatia sem hún mundi flestum
stúlkum síðr láta karlmenn véla sig.
Hún kvaðst hafa ástæðu til að ætla
að Júlía hefði ekki verið yfir 18 ára
gömul, þegar hún giftist Vlarsden—
auðvitað mörgum árum áðr en hjóna-
band hans og Lady Davenant fór
fram. Aðalástæðun fyrir þessari
sannfæring sinni væri komin frá
Júlíu sjálfri, og hefði pað atvikazt
pannig: Einu sinni er Marsden var'
fjarverandi frá Dublin, í Englands-
ferð að sagt var, varð Júlía hættu-
lega sjúk og var talin af um tíma.
Og er hún hefði verið orðin úrkula
vonar um að sér mundi lífs auðið,
hefði hún sagt sér (Mrs. Russell) í
trúnaði, að hún væri löglega gift
Marsden, og lét þar með fylgja, að
pótt hún hefði lofað að halda pví
leyndu fyrir hettninum enn um stund
af vissnm ástæðum, pá kvaðst hún
pó ekki sökum ættingja sinrta vilja
l'itn |»"a leyndarmái fara með sér
í gri liii.t.
„En svo ól» | [i'loga vildi til“,
hélt Alrs. líus.-ell áfram, „að lækn-
arnir koti.u að vitjahennar, er hún
var í miðju pessu skriftamáli. Ég
fiir strax út úr herberginu með
þeim ásetningi að fiima sjúklinginn
aftr undir eins og læknarnir væru
farnir, en pað fórst fyrir, pví ég
fekk boð um að kon.a heim ið hráð-
asta til dóttur minnar, ev hafði orð-
ið snögglega veik; óg brá skjótt
við og fór. Ogáðr enn ég komst
að heiman aftr til að finnaJúlíu eða
Mrs. Marsden, hafði sjúkdómr
hennar breyzt til ins betra. Hún
var hress og úr allri hættu þegar
óg kom, og póttist ekki inuna lif-
andi ögn eftir pvi, sern hún hafði
við rnig talað, og sagði aðmighefði
annsðhvort dreymt petta eða hún
hefði sagt það i óráði; pað væri að
minsta kosti gersamlega tilhæfu-
laust, pau Marsden væru ógift enn.
Ég hefi aldrei síðan sóð hana né tal-
að við hana. En maðrinn minn hef-
ir oft átt tal við hana og hann er
eins fullviss og ég utn giftingu
hennar“.
„Ett vita menn hvort kona þessi er
entt á lífi og hvar hún á heima?“
„Já, ég fekk nýlega bróf frá
gömlutn kunningja mínum, sem á
heima í Canada, og setn var henni
eins velkunnugr og ég. „Égveit að
pað fremr hryggir |»ig en undrar að
heyra“, skrifar kunniiigi minn, „að
Jújía Fotheringay, setn við þektum
svo vel til forna, er hér í vitlausra
spítala skamt frá Quebec; hútt ber
par nafnið Mrs. Lee. Ég fékk að
sjá Itatta, en ekki mátti ég mæla
o ð frá munni, pvt hún var pá með
veikasta móti; pað er ákaflegt pung-
lyndi og sinnuleysi, sem þjáir hatta,
en sjaldan kemr að henni regiulegr
æðisgangr. Yfirlæknirinn við spít-
alann hefir góða von um að hútt
muni ná heilsu aftr, pví vitleysu-
köstin verða æ strjálari og eklci
eins iangvarandi“.
„Eg þakkaði peim hjóttum með
miklum virktum fyrir upplýsingarnar,
sem ég vonaðist til að yrðu Lady
Davenant til ómetaniegs gagns.
Svo kvaddi ég þau og hraðaði mér
á fund Mr. Ames og sagði honum
alt af iétta; hann var inn ánægðasti
yfir árangrinum og varð nú inn von-
bezti um, að okkr mundi takast að
hrífa Lady Davenant úr klóm Mars-(
dens. Það varð svo að ráði milli
okkar, að ég færi til Canada með
fyrstu ferð til að þreyta við Mr.
Marsden.
Næsta póstskip, sem gekk frá
London til New (Fork, flutti mig
með lieilu og höldnu á New York
höfn; ég hafði þar enga viðdvöl, en
hélt áfram viðstöðulaust til Quebec.
Ég fór strax á fund Captains Lamp-
ton og sagði honum, hvernig stæði á
ferð minni; og skömmu seinna
keyrðum við báðir heim að vit-
lausra spítalanum. Dyravörðrinn
fylgdi okkur samstundis til yfir-
læknisins, Dr. Douglas; tók hann
okkr mjög vingjarnlega og er
Capt. Lampton hafði skýrt honum
frá, hvernig stæði á ferð okkar, lof-
aði hann fúslega og afdráttarlaust
að gera sem í hatts valdi stæði til að
hjálpa okkr til að koma í veg fyr-
irinar ósvifr.u fyrirætlanir Mr. Mars-
dens, er liti út fyrir að vera höfuð-
fantr.
„Mr. Marsden kom Mrs. Lee hér
fyrir og sagði að búu væri systir
sín; hún er svo hrædd við hantt, að
hún gerir hvorkí að mjæmta né
skræmta þegar hann er nærstaddr;
en svo niikið veit ég, að hún vildi
fegin iosast úr prælfjötrutn peim,
er hann hefir hnept hana í, ef hún
áliti sjálfri sór óhætt að gera pað.
En ég tek ykkr vara fyrir því, að
iáta pau ekki ná sattian, pví hútt
segir og lætur ósagt pað sem hann
vill vera láta, pegar pau eru bæði
saman. Aumingja konan es nú orð-
in fullvita aftr, og bróðir heunar
hefir gert orð, að hann ætli að taka
hana burtu héðatt og menn geti átt
von á sér á hverri stundu. Þið
verðið pvi að iáta hendr standa
fram úr enmim, ef vel á að fara,
og vil ég fylgja ykkr á fund kon-
unnar nú pegar.
Veslings konan hlýddi meðgaum-
gæfni á sögu okkar Lamptons, og
leit út fyrir að hún kendi mjög í
brjósti um Lady Davenant; og
hafði á hinn bóginn hálfgerða and-
stygð á Mr. Marsden, en tilfinniug-
in, sem þó róð mestu í brjósti henti-
ar, var auðsjáaniega hræðslan við
fantinn, er svo lengi ltafði hrakið
haiia og hrj'áð. Hún fékkst ekki til
að láta uppi ið allra miustn, svo
lengi setn nokkttr mögttlegleiki
væri á, að Marsden gæti hefnt sín á
henni. „Hann dræpi mig“, sagði
hún kjökrandi, „hann dræpi mig,
ef hann kæmistífæri; ef óg væri
komin heim á England, skyfdi ég
get ég verið óhult fyrir honum;
pattgað porir hann ekki að leita
tnin“.
Þegar við höfðum að árangrs-
lausu leitað allra bragða til að sann-
færa hana urn, að henni yrði ekk—
ert mein gert, pótt hún segði okkr
alt utn sambattd sitt við Marsden,
skildutn við við hana til að gera
ráðstafanir viðvíkjandi burtflutning
hennar, en pá barst okkur sú fregn,
að á meðan við sátunt á tali við
konuna hefði komið vitneskja frá
Marsden um, að hann mundi koma
innan tveggja eða þiiggja stunda
til að sækja ,,systur“ sína.
Við urðumí fyrstu hálf-vandræða-
fullir og í efaum, hvað gera skyidi,
en bráðlega datt mér ráð í hug.
Ég skýrði Caj»t. Latnpton frá því,
og leizt honum pað pjóðráð; svo
fékk ég lionum peninga pá, er mér
höfðu verið í hendr fengnir til af
nota, ef á pyrfti að ltalda. Undir
eins og við komum heim aftr til
Capt. Lamptons, skrifaði hann Mars
den bréf þess efnis, að hlutaðeig-
endr á Engiandt hefðu um síðir
gengið að samningum hans og sent
um leið peninga upphæð pá, er
hann hefði krafizt sem fyrstu af-
borgunar. Og par eð Capt. Lamp-
ton væri í pann veginn að fara af
stað til Montreal og yrði nokkrar
vikur að heiman, yrði Marsden að
koma keim á faeimili hans innan
stundar, ef hann vildi fuligera samn-
ingana og fá penginga sína Bréf
petta sendi hann svo til spítalans.
En á meðan þetta gerðist, fór ég á
fund lögreglunnar í Quebec, og
fákk mér til aðstoðar t»-o lögreglu—
pjóna.
* * *
Báðir máisaðiiar vóru búnir að
undirskrifa samningana. Marsden
hafði fengið í sínar hendr fyrstu af-
borgunina—£1000 í seðlutn Eng-
landsbanka—og gefið kvittun fyrir.
Nú var að eins eftir að leika sein-
asta þáttinn i leiknum, og gaf Capt.
Lampton vísbendingu um með
blístri, að alt væri tilbúið.
„Nafn yðar er, trúi óg“, sagði
anttar canadiski lögreglupjónninn
alti einu og sneri sér að Marsden,
„Marsden, Ernest Marsden. Jæja,
gott og vel, ég tek yðr þá fastan,
Mr. Marsden, fyrir a® hafa út af
þessum manni £1000 með lygi—.
sviksamlegum meðulum“.
„Með lygi—sviksamlegum með-
ulum!“ æpti Marsden. „Hvern
andsk... hugsarðu, Mr. Lampton?
Ertu svo vitlaus að vilja eyðileggja
pína eigin systir, konuna mína?“
111IV
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti bétri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokkuð annað, því prátt
fyrir þatS þótt vér höfum um
hundrað tuttugu og fimm keppi-
nauta, eykstpó salan stöðugt.
Þetta mælir með brúknn þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Vér
búum ekki til ódýra vindla.
S. DAYIS & S0NS
MONTREAL.
Mesta og; brzta vindlagorda-
Iiiik i Canada. [7]
[10]
Reina Victoria.
[H]
HÚS OGLÓÐIR.
Snotr eottage með stórri lóð $900, og 1
hæðar hús með 7 herbergj. á Logan St.
$1000. Bæði nál. C. P. R. verkstæðum,
Góð borgunarkjör.
Snotr cottage á Young Street $700; auC-
ar lóðir teknar í skiftum.
50 ft. lóð á.Jeminta 8t., austan Nena.
$425, aS eins $50 útborg. — 27y, ft. lóðlr
á Ross og Jemirna Sts. austan Nena, $250;
dto. rétt vestr af Nena $200. Auðveld
borg. kjör.— Góðar lóðir á Young St. $225.
Einnig ódýrar lóðir á Carey og Broadway
Streets.
Peningar lánaSir til bygginga rne* góö-
um kjörum, eftir hentuglelkum lánpegja.
CHAMBRE, GRUNDY & CO.
FASTEIGNA-BRAKÚNAR,
Donaldson Block.i . Winnipeg
— FARIÐ í —
Bókabúð UGLOW’S Bókabúð
44« Jlain Str.
eftir bókum, rirföngum, glisviirn og
ba’naglingri etc. GangiS ekki fram hjá.
Er þetta sonr ydar? 332
undi nú vera þessari stöðu vaxinn; en
hann sá brátt, að slik efasemd var sér
ósamboðin, og hratt henni því frá sjer.
Presta eiðrinn hlyti að veiða sjer næg stoð og
6tyTkr,þegar hann væri húinn að vinua
hann.
Menn hrösuðu og fjellu, hugsaði hann
með sjer, af því að nienn hyndu sig ekki
opinherlega ákveðinni stefnu. Þegar hann
hefði unnið presta-eiðinn, þú hlyti það að
verða létt verk að halda hann. Auðvitað
yrði hann þá að hætta að loita sér bráðar á
öðrum mörkum. Hann goiðist alvarlegr
mjög, og honum fanst seni byrði ins nýja
lífs hvíla þegar þungt á herðum sér. Hann
varp öndinni mæðilega.
„Mig kyujar það ekki“, sagði Paulína
vorkunnsamlega, „þótt þér finnið mjög til
innar miklu áhyrgðar í framtíðar-stöðu yðar.
Það er ein ástæðan fyrir mig líka, til að óska
umhugsunnr-tima. Ef ég yrði konan yðar, þá
hlyti líf nntt auðvitað einnig að verða helgað
altarinu og ki'ossinum. Að ganga að eiga
mann í prestlegri stótt er nærri því oins og að
gerast nunna. Finst yðr ekki þaði Það var
það sent vakti fyrir mér, þegar ég var að taia
um hútíðlega ltjónavígslu í kivkjunni“.
Er þetta sonr yðar? 323
Fred leit á klukkuna, og kvaðst nú verða
að skilja við hana. Þau þyrftu bæði að vera ein
til að hugsa.Hann kveðst eigi mundu freista að
hitta hana á ný tyrr en að viku liðinni.
Hann stúð nokkuð svo gleiðr á gólfinu og virti
hana fyrir sjer um stund, tók svo í hönd henni
og hneigði sig og var á braut jafnsnart.
Þegar hann var að hneppa að sér yfir-
frakkann, sagði hann við sjálfan sig: „Hver
skollinn! Ég held ég só þá orðinn of seinn.
Glópska var á mér að vera svona lengi. Þeir
híða ekki eftir mér, piltarnir, og óg verð af
spilinu í kvold“. En svo huggaði hanu sig
aftr við það, að ef hann skyldi missa af spi-l
inu, þá gæti hann farið á söngleikahúsið og
náð £ seinasta þáttinn þar og fylgt svo heim
einni feitu leikstúlkunni á þröHgbrókunum.
Parker-húsið eða „Prestssetrið“ væru ekki
langt úrleiðis—og leikstúlkur væru ævinnlega
hungraðar. Hann bjóst við að hann mætti nú
til að hætta slíku eftir að hann væri vígðr; en
þangað til væri óhætt____
„Aktu hraðara11, kallaði hann út úr vagn-
inum til ökumannsins; „ég er fjandi mikið of
seinn“.
322 Er þetta sonr yðar?
inn koddi? Nellie! Nellie! Ó, rjerið eitt-
hvað, læknir; fyrir guðs skuld, gerið eitthvað
til að frelsa líf hennar!“ Hann néri saman
höndunum og þrástarði á varirnar á henni
með athygli örvæntingarinnar.
„Haldið þór hún geti nokkurn tíma tal-
að aftr, læknir. Er það—það er ekki—
dauðinn? Guð *inn, hún talar aftr, einu
sinni? Einu sinni?“
„Bíðið þér við, Preston“, sagði ég, „eg
er að reyna að vita, hvort ég get ekki orðið
var við andardrátt. Sitjið þór þarna. Segið
mér, meðan ég er að reyna við hana, hvernig
þetta atvikaðist. Hérna, haldið þór svona—
hjálpið mér nú. Nei, ekki svona—svona.
Já, þetta er rótt. Látið hana liggja svona.
Nú, haldið þér nú svona, og segið mér,
hvernig þetta atvikaðist“.
Haun stundi þungan. .,Það var ait
saman mér að kenna. Ég tók hana með mór
til að aka út með hana. Þér þekkið fol
ann minn? Ég tók folann fyrir vagninn í
flónsku minni. Ég átti ekkert n.eð að hætta
þannig lífi hennar.—Hingað? Hreyfðist
augnalokið á henm'? Sko! Læknir, meiðir
þetta hana ekki? Nellie! Nellie! Guð
minn góðr! Er hún dauð.? 0, elskan mín,
Er þltta sonr yðar ? 329
hugsa sér sjálfa sig sem alveg syndsamlega
freistingu, svo að karlmaðr yrði að kann-
ast við, að itann gæfi upp algerlega háleit-
ari köllun til þess að lúta niðv að henni.
Þ.tð var einhvern veginn eins og henni
fyndist þetta ekki Ört svo lofsamlegt fvTÍr
sig, eins og Ered virtist álíta það. Vita-
skuld varð eigi móti því borið, að munk-
regla eða hióðurregla var langtum æðri hug-
sjón, heldr en hjúskapr. En í fyrsta sinn
á æfi sinni efaðist Paulína urn, hvort það
væri smehkleijt að segja það. Hún leit á
það eingöngu sem smckks-mál. — Svo að
henni kom þannig til htrgar, ekki síðr en
hred Havmon, að það væri ýmislegt stná-
vegis, sem betr færi að lagfæra ytri bún-
inginn á, hvað sem hugsuninni liði, þegar
þau væru orðin hjón.
Paulína sagði honum, að hún yrði að
rannsaka hjarta sitt. Það var eins og hún
liti á hjarta sitt sem annan mun, sem hún
yrði að taka upp úr draghólfi og breiðn
út á borð, til að athuga vel, hvort það
væri í alveg sama standi, eins og þegar
það var látið niðr, og hvort mölrinn væri
nú hvergi kominn i þið. Fied f,n.«t þcssi
umhugsunar-frestr eðlilegr mjög og félst á