Heimskringla - 21.01.1893, Blaðsíða 2

-PT-FnT~TVrc=rK~T?TT<rt t-T ■ A. OG OLDIN, W IH>TT>TX3PJEG-, 0~-A-^T- 1893.
“ lleimskriHgla
öiain”
kemr út á Miðvikud. og Laugard.
fA Semi-weekly Newspaper pub-
lished on Wednesdays & Saturdays.]
The Beiraskringla Ptg. & Publ. Co.
útgefendr. [Publishers.]
Verð blaðsins í Canada og Banda-
ríkjunum :
12 mánu«i |2,50; fyrirfram borg. $2,00
6 $1,50; - fbOO
8 ----- $0,80; ------- — $0,50
Á Englandi kostar bl. 8s. 6d.;_Á
Norðrlöndum 7 kr. 50 au.; á Islandi 6
kr. — boreist fyrirfram.
Senttil íslands, en borgað hér, kost
árg. $1,50 fyrirfram (ella $2,00).
t^“Kaupendr, sem vóru skuldlausir 1.
Jan. p. á. purfaeigiað borga nema $2 fyr
ir pennan árg., ef peir borga fyrir 1. ,’úlí
p. á. (eða síðar á árinu, ef peir æskja pess
skriflega).
Kaupandi, sem skiftir um bústað,
vertir a* geta um gamla pósthús sitt
dsamt nýju utanáskriftinni.
Ritstjórinn geymir ekki greinar, sem
eigi verða uppteknar, og endrsendir
pser eigi nema frimerki fyrir endr-
sanding fylgi. Ritstjórinn svarar eng-
umbréfum ritstjórn viðkomandi, nema
í blaðinu. Nafnlausum bréfum er
enginn gaumr gefinn. En ritstj. svar-
ar höfundi undir merki eða bókstöf-
um, ef höf. tiltekr slíkt merki.
Uppsögnógild að lögam, nemakaup-
andi sé alveg skuldlaus við bla-Sið.
Auglýsingaverð. Prentuð skrá ylir
pað send lysthafendum.
Ritstjóri (Editor):
JÓN.ÓLAFSSON
venjul. á skrifst. bl. kl. 9—12 og 1—6
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
EINAR ÓLAFSSON
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Auglýsinga-agent og innköllunarm.
EIRÍKR GÍSLASON
Advertis. Agent & Collector.
Utanáskrift á bréf til ritstjórans :
Editor Ueimskringla. Box 535.
Winnipeg.
Utanáskrift til afgreiðslustofunnar er:
The Heimskringla P'tg. & Publ. Oo.
Box 305 Winnipeg, Man.
Peningar sendist í PO. Money Or-
der, Registere<l Letter eða Express
Money Örder. Banka-ávísanir á aðra
banka, en í Winnipeg, eru að eins
teknar með affölluin.
Ofkice :
146 Prinress Str.
Lesið og munið!
—Vór iiiðjum kaopendr vora víðs
vegar utn land að sýna seni fiestuin
peir geta við komið vor góðu boð
handa Dýjnm kanpeuduin.—Jafn-
framt miiuium vér á, að nýir kaup-
endr geta, með f>>í að senda oss
$2,70 (i stað $1,00) auk [>ess, sem
heim er boðið í auolýsingunni hér í
blaðinu, fengið allar skáldsögur
Dickens 15 bindum (eða stærri út-
gáfuiiH, ef f>eir senda $3,35) or
Pioneer Press í heilt ár. Eða ef
einhverjir vilja senda oss $2 að
eins, fá f>eir, auk Hkr., annaðhvort
allar skáldsögur George Eliot í 6
bindum eða„Perilous Adventures by
Land and Saa“ og „Pioneer Pressil;
eða ef f>eir senda $2.20, pá Æfi-
sögu Columbusar eftir 1Vush. Ir-
teing (skrautútgáfu á ensku, 735
bls. f stóru broti) og Pioneer Press.
Nýir
Fyrir $1
kaupendr fá:
„Heimskr-.11 frá í Marz
1892 til ársloka 1893.
(Sjá augl.).
Fgrir $2 „Hkr.“ (fyrir sama tfma),
Pioner Press 1893 og
Skáldsögur George Eliot
í 6 bindum (eða Peri-
lous Adventures by Land
and Sea).
Fyrir $2,20 ,Hkr.‘ (fyrir sama tíma),
Pioneer Press 1893, og
Æfisögu Columbusar eft-
ir Wash. Irwing.
Fyrir$2,70 „Hkr.“ og Pio ieer
Press (eins og að ofan),
og Dickens Novels í 15
bir.dum.
Fyrir $3,35 Sama, nema stærri útg.
af Dickens.
G-amlir kaupendr,
sem borga oss í pessum inánuði upp
sku'd sína (eða $2 fyrir yfirstand-
andi árg.) geta fengið .
Fyrir $1 Eliot's Novels í 6 bd.,
eða Adventures by Land
and Sea.
Fyrir $1,20 Irwing: Life of C'olum-
bus, skrautútgáfa.
Fyrir $1,70 Dickens Novels, 15 bd.
Fyrir $2,35 Stærri útg. af Dickens.
Allir slíkir fá og ókeyp- |
is Tjrvalskv.ædi Jóruisar Hallgrlms
sonar.
Boð þetta gildir að eins til
1. Marz J>. á.
Kyrkja og ríki.
„Hefðu ekki kyrkjumenn annars
fullkomna ástæðu til að vera á móti
hr. S(kafta Brynjólfssyni) til þing-
mensku, ef ]>eir vissu að hann mundi
nota stöðu sína til þess að brengja
að skó kyrkjunnar svo framarlega
sem hann hefði vald á því eða gæti
fengið aðra til að vera með sér?“
Svo spyr Mr. B. T. Björnsson í
síðasta Löybergi.
í>að virðist svo sem inn háttv
höfundr hafi ekki gætt f>ess, að lög-
gjafarvahi fíkjanna i Bandaríkjun'
um (og löggjafarvald bandaþings
ins heldr ekki) hefir ekkert vald til
að skipa kyrkjumálum með lögum
Þar sem engin ríkiskprkja er, f>ar er
ríkinu kyrkjan alveg óviðkomandi
og það hefir jafnlítinn rétt til að
pröngva kosti hennar sem að hlynna
að henni. Kyrkjan er alveg fyrir
utan valdsvið löggjafarþingsins,
Og af öllum Islendingum mundi
án efa Hon. Skapti Brynjólfson
verða sá allra-síðastimaðrtil að vilja
tengja saman riki og kyrkju. Hann
mundi án efa vera allra manna ó-
líklegastr til að fara að óska þess
eða stuðla 11 þess, að ríkið færi á
nokkurn háttað skifta sór afkyrkju-
málum.
þar sem ríki og kyrkja eru alveg
aðskilin.
Að mótmælenda kyrkjufélög hér
í álfu alment fylgja þeirri skoðun,
kann, ef til vill, aó nokkru leyti að
hafa stuðniug í f>ví, að f>að er kaf>-
ólska kyrkjan með klaustrum sín-
um og öðrum stofnunum, sem hefir
langstærstan peningahaginn af
pessu skattfrelsi. En alls ekki mun
f>að hafa áhrif á skoðun inna beztu
manna meðal mótmælenda. Yér er
um vissir um, aðfiað hefir engin áhrif
á skoðun séra J. Bj.; f>að mun vafa-
laust xera.princlp-m&.\ fyrir honum;
og f>að er princípinu (grundval lar
reglunni) óviðkomandi, hvertkyrkju-
fólag á stærstar eignir.
Ef f>vi Hon. Sk. Br. er f>ví
fylgjandi, sem vér teljum víst hann
só, að afnema skattfrelsi kyrkju-
eigna, f>á mun hann f>ar hafa fylgi
beztu manna lútersku kyrkjunnar
íslenzku hér vestra.
Inn háttv. höf. (hr. B. T. B.)
hefði getað sóð þetta með þvi að
lesa vandlega Sameininguna. Þar
stóð nýlega ritgerð um það, að
safnaðarmenn ættu sjálfir að bera
byrðina, og bera hana fúslega, en
ekki reyna að velta henni yfir á
aðra.
Oss er óskiljanlegt, hverjar þær
„slettur til kyrkjunnar1- eru í Hkr.,
sem hafagetað ruglað hr. B. T. B.
svo í þessu máli.
Skattfrelsi kyrkjueigna.
„Hvað sýndist mönnum t. d. ef
ætti að fara að leggja skatta á allar
kyrkjur, kyrkju-eignir og skóla, og af-
nema löghelgi sunnudagsins ?“
Veslings Heimskringla á að hafa
verið orsök til að „sumar þessar
spurningar og aðrar-1 hafa dottið
inum heiðr. höfandi í hug. Af því
að grein hans að liðru leyti virðist menn eigi helzt einir að bera kyrkj-
lýsa heldr Sftnngjörnum og greiu l ! unnar byrði. Yér erum því svo al-'
um höfundi, þá þykir oss le:t:, ef Veg samdóma. |
Hitt er annað mál—ætti án efa að
en hundrað árum höfum vér ekki
heyrt farið fram á það af neinum,
að hafa annan dag en sunnudaginn
fyrir almennan hvildardag. Vór
vildum benda inum heiðr. höf. til
að lesa það, sem Stuart Mill, inn
mikli „vantrúarinaðr“, segir um
þetta í riti sínu „Um frelsið“. Hitt
er annað mál, að af því rlkisins til
gangr með lögskipuðum hvíldar-
degi á að vera sá einn, að tryggja
mönnum hvlld, varðveita lítilmagna
mannfólagsins yrir því, að þeim sé
ofboðið, en ekki að tryggja neitt
helgihsXA (því það er trúaratriði og
því rfkinu ó/iðkomandi), þá er það
eðlilegt, að þótt ríkið ákveði einn
sórstakan dag vikunnar sem hvfldar-
dag, og taki til þess sunnudaginn,
þá láti það sér ó»iðkomandi að sekta
þá, er sjálfviljugir vinna þann dag,
af því að trú þeirra býðr þeim að
hvíla sig annan dag, t. d. sjöunda-
dags-aðventistar, gyðingar og ýmsir
aðrir, er halda laugardaginn heilag-
an. Skipulag mannfólagsins út-
heimtir óg, að ýmsir vinni á sunnu-
dögum; en ef þeir fá annan hvíldar-
dag í staðinn í vikunm, þá er það
alveg sama fyrir ríkið.
Vér teljum víst, að Hon. Sk. Br.
hafi aldrei komið í hug nó hjarta
aðreyna aðafnema „löghelgi sunnu-
dagsins“ sem almenns /i.vildar-dags.
Afskifti af trúarhelgi þess dags eru
ríkinu óviðkomandi; það hefir ekki
fremr rótt til að halda taum þeirra,
Enginn hlutr hefði getað legið 8em p,afa trú-he\gi á sunnudeginum,
oss fjær, en að sletta til nokkurrar , ,, . . ,,
* heldr en þeirra, sem allmargir eru,
kyrkju fyrir það, að inálg’ag'n henn-! ,
, r & 6 j er hafa tru-helgi á laugardeginum—
ar hefði brýnt fyrir mönnum (eins » , ... , . , . ,
J J v - eða hverjum öðrum degi, ef því
og Sam. hefirgert), að kyrkjunnar ! yæri ftð skifta<
Alt sem með sönnu mundi verða
sagt um Hon. Sk. Br. er, að hann
mundi vera á móti þvf, að láta trú-
arskoðanir einstakra flokka hafa á-
vera skoðunarmál í hverju tilfelli—, , ■, , .,,, .... „ ,
J ’ hnf á löggjöf nkisins. Og hver
n 17 t L- T7 1 11 (X Ll /1 /1 n o it f , m j. ..
löghlýðinn og sanngjarn kyrkju-
Hkr. hefir getað orðið til þess, að
rugla svo hugmyndir hans, að hon-
um skyldu detta svona fáránlegar | hvort kyrkjufó;ag eða st5fnuðir eða
spurningar i hug. prestar geta ekki með góðri sam- , . » . ,
, ° ° maor ætti að geta venö honum sam-
Höf. er sjálfsagt kunnugt u.n, að vizku þegið létti byrða sinna, sem ,, . . .
j 1 n J ’ cfoma I því.
ýmsir „beztu menn“ flestra kyrkiu- aðrir bjóða «ða Jr.ýfa þeim af fúsum ,
félagr, að m.nnsta kosti ókaþólskra J 0g frjálsum vilja. En að lögþvinga ' 1
kyrkjufélaga, bæði í Bandarfkjunum menn, sem ekki heyra til kyrkju-1
og eins hér í Canada, eru þeirrar, félagi, til þess að leggja því fé— ^ rá DgIIVOT tíl íl'ÍSCO.
skoðunar, að afnema bæri alt skatt- það er hróplegt ranglæti, og kyrkj- Eftir Þ.
frelsi kyrkju-eigna. Vér höfum
enda séð, að prótestantiskir söfnuð-
ir hafa borgað hór -skatta af kyrkju-
eign sinni, af því að þeir hafa eigi
unni ósamboðið að þiggja það.
Það gildir sama um kyrkju-
I.
viljað þiggja það, sem þeir álitu
rangfengin hlynnindi.
Það játa allir, að það væri gagn-
stætt bókstaf laganna jafnt sem
anda þeirra, að ríkið færi að leggja
fram fé til styrktar nokkru kyrkju-
félagi hér í Canada eða Bandaríkj-
unum (vér mdantökum Quebec, þar
sem ríkiskyrkja er). Og engir
mundu síðr en skynsamir ogáhuga-
samir prestar óska breytingar á þessu.
Þeim mundi ljóst, að kyrkja, sem
er ómagi ríkisins, á það á hættu að
verða ambátt ríkisins.
En hvað er nú skattfrelsi kyrkna
annað en óbeinlínis ríkis-fjárstyrkr?
Tékjumissir ríkis’ns við slíka eftir-
gjöf á skattskyldu kyrkjufjár, hly'tr
að bætast því upp með auknum
skattálögum á aðrar eignir, og þann-
ig verða hækkaðir skattar lagðir á
þá, sem eru fyrir utan kyrkjufólög,
og það í því skyni að hlynua að
kyrkjufólögunum. Þetta er óbein-
línis fjárframlag til kyrkjuþarfa af
hendi ríkisins, lögþvingað framlag
úr vasa þess almennu gjaldþegna,
sem rennr í vasa inna kyrkjulegu
gjaldþegna. Þetta er að skatt-
skylda menn til trúarþarfa á móti
vilja þeirra.
Eftir því sem vér þykjumst þekkja
skoðanir forseta lúterska kyrkju-
félagsins Islenzka, sóra Jóns Bjarna-
sonar, þá þorum vór nærri óhikað að
fullyrða, að hann muni líta á þetta
mál líkt og vér.
Væri hann þingmaðr, þættumst
vér vissir um að hann mundi, ef til
kæmi, greiða atkvæði á móti slíku
skattfrelsi fyrir kyrkjueignir I landi
skóia sem um kyrkjur. En aðra' Það var einu sinni í fyrndinni, að
. „ , sá maðr þótti framúrskarandi ferða-
skóla, enþá sem trúarbrögð kenria, u es i . ,,
& ’ garpr, er haroi brotizt gegnum ailar
er ríkinu rétt að styðja, ef þeir eru torfærur, frá Mississippi-dalnum
þess eðlis, að þeir veiti gagnlega vestr yfir fjöll og eyðimerkr, alla
fræðslu. leið til Californía, og komizt með
Ekki dettr oss í hug að Hon. Hfi’ lftt sken,dr> tU n>annabyggða.
_. Þetta var áðr en járnbrautir vóru
»k. Br. mundi viha fara að svifta , , c . ; , AT.
J lagðar yfir þessi torfæru lönd.—Nú
almenna skólaneinum hlynni.idum er öldin Ö.ini.r—Hvítvoðungar geta
eða styrk af almannafó. Hann ann nú farið yfir fjö 11 þessi og öræfi,
of mjög uppfræðslu almennings til jafn auftveldlega og inir hörðustu
þess. Það ætti inn heiðraði höf. fj*llabíuir °" núinamei.n, sem eru
að vita, að það er ávalt og hver- destu ''
retna einkenni hugsanfrelsismanna er lddl,ng's ebls þægilegt,
eða fríhyggjenda (Freethinkers), að ferðaSt á PuHmans-vagni um fjöll
7 °íí eyðnnerkr, eins og um akrlendi
að þeir unna mentun og uppfræðslu
og frjóvsamar sléttur. Eu þau þæg-
meira, en nokkrir kyrkjumenn geta indi fást því að eins, að maðr kaup
gerl- ! „first class“ farbróf; ef ferðamaðrinn
| 7
----------------: lætr sór nægja, að borga að eins
Jjöghelgi sunnudagsins.. , fyrir „second class“ far, þá getr
Það síðasta, sem hr. B. T. B. lia°n fen£’ð Pann aðbí,nað, á þessari
leið, er hvergi annarstaðar er veittr
virðist gruna Hon. Skapta Brynj-' { Bandaríkjunum, jafnvel ekki emi-
ólfsson um, er, að hann muni langa aröntum.
mjög til að afnema helgi sunnu- j" J4rnbrautir hafa útrýmt öllum
dagsins. Á hverju hr. B. T. B. æf,ntýrum og sögulegum atburðum,
byggir þennan grun, er ekki gott er áðr gerðu ferðir manna svo mark-
að vita. Ekki ber hann Hon. Sk. verðar, og það er yfir höfuð undan-
B. á brýn, að hann hafi nokkurn 1 tekning ef ferðaraaðrinn getr haft
s . sér nokkuð til skemtunar annað en að
tíma eða nemstacar látið í liósi , ,
horfa út um giuggann, lesa dag-
slíkan tilgang sinn. Og það mun b)að ^ reikna út) hvað lanRt '8<
óhælt að fullyrða, að ekki hefði pani/að til feröinni er lokið. En
það verið lagt í lágina, ef svo hefði hann er vanalega öruggr og veit
verið_—Eftir þ'í sem næst verðr ekki af torfærum að segja.
komizt, virðist hr. B. T. B. ráða það Það getr > þó átt sér stað, þráct
að líkindum af því, að Hon. Sk. B. fyrir allan inu góða útbúnað járn-
sé hugsanfrclsisinaðr. En hr. B.T. bra«tan,.a, að ferðamaðrim, verði
„ . R. , ^ . .« , ,, var við, hversu ákaflega veikbyggt
B. virðist bví imðr alt of ókunn- _ ni . . Á] A
r j^etta fullkomnasta verk vóJasmið-
ugr skoðunum hugsaafrelsiinanna anna ^ og hverSU máttvana gufu-
yfir höfuð. Annars hefði hann vit- v^lin Verði, ef einhver náttúriiöfi
að það, að engir hafa betr en þeir fara lftið eitt úr jafnvægi, venju
haldið fram nauðsyn almennra hvfld- fremr, og veita meiri mótstöðu en
ardaga. Og síðan á ofstækisímum hversdagslega.
frönsku byltingarinnar fyrir ineira Þetta var það, sem óg og sam-
ferðamenn mínir urðum svo óþægi-
lega varir við, er vér fórum frá
Denver vestr á fjöllin, síðastliðið
haust f miðjum októbermánuði.
Það var fyrsti illviðrisdagr, sem
komið hafði um haustið, og það var
óvanalega snemma,því að þesskonar
veðr kemr þar sjaldan fyrr en í
Nóvember eða Desember, og engir,
jafnvel ekki veðrfræðingarnir, voru
við því búnir þennan dag.
Illviðrið byrjaði snemma um
morguninn, og versnaði þegar á
daginn leið. In fagra borg var alt
annað en glæsileg þann dag; of-
viðrið var næstum þvi óstætt, regnið
takmarkalaust, og vatnið rauk f
hrönnum um göturnar. Það var
hálfrökkr um hádag, og rafmagns-
ljósin urðu að litlu liði, því að flest-
ir leiðendr gengu úr lagi.
„En þetta vanalegt veðr hér í
Denver“? sagði ég-við gamlan Den-
verbúa, er ég hitti á Union Depot.
„Hvar hefir þú verið, maðr?—Ég
hef nú búið hér í 12 ár og aldrei sóð
neitt þessu líkt. Nei, við eigum
ekki vondu veðri að venjast hór í
Denver. Veðrbliðari staðr er ekki
til á jörðunni11.
Þær vagnlestir, sem komu ofan
af fjöllunum, voru alþaktar snjó og
krapi; það var ljós vottr um veðrið
þar efra. Frá Denver voru engar
lestir sendar til fjallanna þann dag.
Eg fékk larbréf með Denver &
Rio Grande brautinni; svo fór óg
til Columbia Hotel og hugði að bíða
þar unz lestin legði af stað kl. 7
um kveldið, og er tími var til, fór
óg niðr á vagnstöðina, en þá var
þar engin lest ferðbúin; óg fór þá
til skrifstofu brautarinnar og fékk
þar þá fregn, að engin skeyti hefðu
komið að vestan sfðan um miðjan
dag, því að allir telegraph-vírar
væru slitnir, og þess vegna mundu
engir vagnar verða sendir í vestr-átt
það kveld.—Með þessa fregn varð
ég, og allir þeir, er sama veg vildu
fara, að sofna þá nótt.
Næsta dag um hádegi komumst
vér loks af stað frá Denver. Veðr
inu var þá farið að slota, og stöku
sinnum sást til fjallanna, sem nú
voru alhvít; á þeim hvíldu þykkir
shýLól&t-rur, uiiiii i,v.-i-fðíiBt 1 atBkonar
ófreskismyndir, teygðu stunduin
klærnar niðr á láglendið og sveifluð-
ust hátt upp á loft. Það var ekki
örgrant um, að kuldahrollr færi um
suma, sem fyrir degi síðan höfðu
verið í 80 stiga hita niðr við Mis-
sissippi, og höfðu gert sér dýrð-
legar vonir um, að sjá „Garden of
the Gods“, en vóru óviðbúnir þess-
iun kuldalegu viðtökum.
Vagnlestin, sem vér fórum með
þennan dag frá Denver,^r in stærsta
fólksflutníngalesl, sem óg hef séð;
það vóru margar lestir samtengdar,
°g þrjár vélar vóru látnar draga
trossuna.
En þessi þríeina eimreið var etig-
in tljúgandi gandreið.
Landið hækkaði óðum vestr frá
Denver upp til fjallanna, og er vór
höfðem farið tæpar tuttugu mílur,
komum vér þar, er snjó festi. Snjór
inn varð æ dýpri og dýpri, og lestin
fór svo hægt, að gangandi maðr heffii
hæglega getað fylgt henni.
Brautin var rúdd með snjóplóg-
um, og menn vóru hvervetna að
verki, til að gera við það sem úr
lagi hafði gengið. Lestin var alt
af við og við að nema staðar, hreyfð-
ist svo aftr dálitinn spöl, alt af
með minkandi hraða, stundum jafn-
vel aftr á bak; þetta gekk þangað
til kl. 8 um kveldið, þá vórum vór
komnir að eins Htið eitt upp á fjöll-
in, 50 mílur suör fra »Denver; snjór
var þar þriggja feta djúpr; það var
komið myrkr með versta illviðri;
aftaka hvassviðri og kraparigning.
Svefnvagnar þeir, sem í lestinni
vóru, höfðu fyrir löngu verið al
skipaðir, og það vóru að eins fáir af
öllum þeim fjölda, sein í ferðinui
var, er fengu þarrúm; meiri hlut-
inn varð að láta sér lynda að sitja
sem þóttast þeir gátu í dag-vögn-
unum, hálfkaldir og sumir—að
þeirra eigin sögn—hungraðir, því
þeir höfðu engan mat fengið síðan
um morguninn. Kvennfólkið var
farið að bera sig hörmulega og það
lét óspart í ljósi kvartanir ytír allri
meðferðinni og skoðanir um það,
hvernig alt hefði átt að hafa verið.
Lestin nam staðar og sýndi alle
enga tilraun til aðhreyfast aftr það-
an. Flestum lék forvitni á að vita,
hverju það sætti; þá kom sú fregn.
að brautin væri brotin skammt fram
undan, og vér yrðum svo að gera
oss rólega með það, að hvíla oss
þarna þangað til hún yrði bætt,
kanske þangað til undir morgun.
„Hefðum við farið fáum fetum
lengra, þá hefðum við orðið fyrir
slysi“, sagði roskin og sköruleg
kona, sem var í ferðinni. Hún hafði
áðr oft verið í ferðalagi og kunni
frá mörgu fróðlegu að segja;' hún
þekkti alt þess konar svo dæma-
laust vel.
„Oh dear!“ andvarpaði þá kvenn-
fólkið alt í einu hljóði. Það var
eins og hnífr hefði snortið litlu
hjörtun þeirra.—Hvað þær hafa
hugsað eftir þetta, er erfitt að segja,
því—til allrar hamingju—hættu þær
nú með öllu að láta hugsanir sínar
í ljósi. En þær urðu, því miðr,
svo gagnteknar af örvæutingarfull-
um kvíða, að þær vildu engan
huggara þýðast. Karlmennirnir
fundu það brátt, að bezt mundi
vera, að lofa þeim að iiugsa 1 næði,
og hugga sig sjálfar, svo færu þær
að halda sinn eigin hóp. Margir
þeirra mintust þess nú, að þeir
höfðu stungið á sig vasapela áðr
þeir fóru frá Denver. Þeir tóku
pelana upp, fyrst í pukri, 9voinnan
skams fóru þeir að hafa þá á lofti
blátt áfram, feimnislaust. Kulda-
hrollrinn fór aö minka, þeir urðu
hressir og hávætir, sögðu liver öðr-
um gamlar og gatslitnar fyndnissög-
ur, og sumir reyndu jafnvel að búa
til eitthvað nýtt, en allir llógu—á
sinn eigin kostnað. En með þvf
það er stuttrar stundar verk fyrir
marga menn að tæma fáeina vasa-
pela, þá gat gleðin ekki orðið lang-
varandi. Veðrið lægði ekki ið
minsta, og lestin færðist ekki úr
stað, en flestir vildu nú koniast til
næsta bæjar til þess að fá, þó ekki
væri annað en seitil á pytluna, og
svo hvörfluðu hugir þeirra að braut
arstjórninni og öllum útbúnaðinum.
Þeir sögðu þá ekki „fá orð í fullri
meiningu“, en þeir tóku marga rif-
lega munnfylli af þessum j-.merf—
könsku einsatkvæfiis blótsyrfiuin,
margtugðu þau og skyrptu þeim
svc. á hiað sem fyrir varð.
En frá flestu eru undantekningar,
og svo var einnig hór. Það vóru
ekici allir svona hugsandi. í ferð-
inni vóru lfka nokkrír góðir— ef til
vill gufihræddir—menn. Þar var
líka gamall prestr frá Pueblo; á
hann skorafii einhver af þessum guð-
hræddu mönnum, að talanú nokkur
orð til huggunar og hughreysting-
ar í þessum raunum. Svo steig
prestrinn þar upp á sæti f vagnin-
nm, og fór að prédika; en vagnrnr.
varð á svipstundu troðfullr af á-
heyrendum. Þar var prédikað, beðið
og sungið í meiren heila klukku-
stund. Prestriun taldi upp ósköp-
in öll af járnbrauta-slysum, og
sýndi fram á það með guðfræðisieg-
um rökleiðslum, að öll þau óhöpp
væru beinar afleiðingar af syndsam-
legu athæfi þeirra, er fyrir yrðu, eða
djöfullegri fjárdráttarfýkn brautar-
félaganna. Hann minti guð á það,
hversu inargir væru þar í þessari
för, er væru lausir við alla þá stór-
glæpi, er verðskulduðu svo ómis-
kunnsamlega refsingu, og bað, að
hann því, fyrir sakir réttvísi sinnar,
vildi vægja þeim og halda yfir þeim
verndarhendi þessa hörmungandtt.
Þegar guðsþjónustunni var lokið,
urðu margir rólegri en áðr; þeir
fólu sig með auðmýkt forsjóninni á
vald, og gáfn prestinuin fáein cent
hver f ómakslann.
Loks eftir 5 klakkustundir fór
lestin aftr að hreyfast, og fór nú
mun harðara en fyr, með því líka
veðrið var farið að batna, litið ofan-
kafald, en töluvert frost og skaf-
renningr. Innan lítils títna komum
vér að litlum bæ, er Palmer Lake
heitir. Þ.ir gátu þeir, sem áræði
höfðu til «ð vaða snjóinn, fengið
hálfsmánafiar gamlar Sandwiches og
þrísoðið tevatn, en brennivín f kzt
hvergi, þVj ið eina brennivínshús,
sem í bæmim fanst, var harðlokað.
Kftir þetta fór ferðin afi ganga
greiðara; vér vórum koinnir hæst upp
á fjöll þau, er takmarka South
Park að anstan, og vélarnar runnu
nú hratt, er þær höffiu ekki lengr að
sækja á brekkuna.
Það var komið undir morgun.
Veðrifi fór altaf batnandi °g Sl 1 jór—
| inii minkadi, og vór konium brátt a