Heimskringla - 06.05.1893, Blaðsíða 2

ELEX^ÆS^KI3Sri3-T.,.A , ’WIXTnSTIEEGI-, ©. MAI. 1803.
Heimskringla
kemr út á Laugardögum.
Tke Heimskringla Ttg. & Pabl.Co.
átgefendr. [Publishers.]
Vtrð tjlaðsins í Canada og Banda-
ríkjunum :
12 mánu«i $2,50; fyrirfram borg. $2,00
8 --- $1,50; ----- - »1,J»
8 --- $0,80; ---- — #0,50
Á Englaudi kostar bl. 8s. 6d ; A
Ndkörldndum 7 kr. 50 au.; á Islandi 6
fer. — borzist fyrirfram.
Senttil íslands, en borgað hér, kost-
árg. $1,50 fyrirfram (ella $2,00)._
HfKaupendr, sem vóru skuldlausir 1.
Jan. þ.á. purfa eigi að borga nema $2 fyr-
lr þennan árg., ef þeir borga fyrir 1. .'úlí
p. á. (eða síðar á árinu, ef þeir æskjaþess
íkrlflega). ____________________
Kaupandi, sem skiftir um bústað,
verír a* geta um gamla. pósthús sitt
átamt nýju utanáskriftinni.
Ritstjórinn geymir ekki greinar, sem
eigi verða uppteknar, og endrsendir
beer eigi nema frimerki fyrir endr-
tending fylgi. Ritstjórinn svarar eng-
um brefum ritstjórn viðkomandi, nema
í blaðinu. Nafnlausum bréfum er
enginn gaumrgeflnn. En ritstj. svar-
ar höfundi undir merki eða bókstöf-
um, ef höf. tiltekr slíkt merki.__
Uppsögnógild aí lögjm.uemakaup-
andi sé alveg skuldlaus við biatíið.
Auglýiingarerð. Prentuð skrá yfir
pað send lysthafendum.____________
Ritstjóri (Editor):
JÓN ÓLAF880N
venjul. á skrifst. bl. kl. 9— 12 og 1 6
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
eiríkr GÍSLASON
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Utanáskrift á bréf til ritstjórans :
Rditor Heimskringla. Box 535.
Winnipeg.
sína til lians“, að ísiand hafl kristnaö
verið ura árið 1(>00, siðbótin leidd p»r
inn á ofanverðri 16. öld; að Island hafl
lengi haft á sér orS fyrir lærdóm og
mentir; að ísland framleiði án efa fleiri
lærdómsmenn í hlutfalli við fólksfjöld
ann, heldr en nokkurt annað land í
heimi. Getr þess, aS kyrkjulegar bók-
mentir ísl. sé sórstakl. auðugar, og nefnir
sér í lagi til ,,Historia ecclesiastica ' Is-
landiaef‘ (Kyrkjusögu) Finns byskups,
og minnir á það lofsorð, sem á þá bók
er lokið í „Encyclopædia Britannica".
8vo minnir hún á pá miklu athygli,
sem enskir og amerískir fræSimenn
hafi veitt íslenzkum bókmentum, og á
pað, að enskir fræðlmenn, sem leitað
hafl kynningar við Sslenzka fræSimenn,
hafl verið svo veglyndir að játa and
legan ávinning sinn af pví. Hún ræðr
loks klerkinum að lesa eitthvað um
ísland, t. d. bók Bayard Taylor’s og
Bréf Dufferins lávarðar, eSa pá að bregða
sér til Reykjavikr og fá sér nokkra tíma
í sögu hjá inum æruverða, gófifræga
sagnfræði-öldungi Páli Melsted; og seg-
ir, að þar muni hann enga sál fyrir
hitta svo myrkum reifða, að eigi kunni
að segja honum af Vínlandi inu góða
og Leifi Eírikssyni, er flutti kristna
trú til þessarar álfu mörgum öldum
áðr en Columbus fæddist.
Mrs. Sharpe á þökk skilið fyrir
hve röksamlega hún hefir sýnt fram á
vanþekaing séra Talmage’s S kyrkjusög-
unni. Hún hefir með virðulegri alvöru
tekií i eyrað á tiumbugistanum og sett
hann í sk&mmarkrókinn.
Og þar á hann heima.
Utanáskrift til afgreiðslustofunnar er:
The Heimskringla P'tg. <6 PuU. Co.
Box 305 Winnipeg, Man.
Peningar sendist í P O. Money Or-
der, Registered Letter eða Express
Ifoney Order. Banka-ávísanir á aðra
nanka, en í Winnipeg, eru að eins i
wlinar með afföllum.
Office :
11« Princ*eH« Str.
Hinn sanni Columbus.
Fundið Vínland ið góða at
mönnum frá Islandi.
Eftir
Luke Sharp.
Talmage um íslend-
inga.
Fróðleikr sera Talmage's. Þessi uafn
kendi guðspjalla-gaukr er af og til á
ferðalögum til að græáa peninga á fyr-
irlestrum og ræðubulli. Fyrir ekki löngu
síðan (19. Marz) hélt hann ræ*u í fyrstu
presbýtera-kyrkjunni í Chicago og tal-
aði um ritvissu biblíunnar, og taldi
hann útbreiðslu hennar og trúarbragða
hennar víðsvegar um heim eina sönnun
fyrir guðdómlegum uppruna hennar.
Þ. ð er svo að sjá á orðum hans, sem
hann álíti eigi, að guð hafl „innblási*“
höfundum bóka hennar það sem þeir
skrásettu, heldr að hann hafl haldiö um
pennann hjá þeim bókstaflega, sjálfr
skrifa* ritin öll. Hann sagði meðal ann
ars, eftir því sem blaðið Chicago Trihune
heflr orírétt eftir honum : „Hvað rit-
vissu ritningarinuar snertir, þá er ekki
eins mikil vissa fyrir því, .... a* Ad-
dison hafi ritað ,tilraunir‘ sínir eða
Walter Scott skáldsögur sinar, eins og
fyrir þvi, a* guð skrifaði þessa hóku.
Svo talaöi hann margt um, hvað
miklu liblian hefði komið til leiðar,
og bve mikið hún ætti eftir a* afreka.
Þar komst hann meðal annars svo að
orSi: „Biblían fór yflr Englands-sund;
hún fór yfir Atlantshafið og tók land
við Plymouth-klett. En ekki mun hún
lúka leiðangri sSnum fyrr en hún kemst
yflr is-velli íslands og stuðlaberg Sín-
lands og S sérhvern annan afkima ver-
aldar, þar sem guösorð er enn óþekt^
og myrkrum reifíar sálir, sem þarf að
frelsa“.
8vo mikill lærdómsmaör er velæru
verSugr Dr. T. De Witt Talmage, a* haun
hyggr íslendinga hundheiðna villiþjó*.
Talmage settr í skammarkrókinn.
fiamdægrs sem ágrip af ræðu Talmage’s
tirtist í blaðinu (20. Marz), ritaði ment
uð og þjóðrækln islenzk merkiskona
Mrs. J. T. Sharpe (frú Hó'mfríðr Þor-
valdsdóttir, Stephensens) í Chicago
grein, sem birtist í sama blaðinu, sem
hafði tekiö upp ágripið af ræðu Tal-
jnages, undir fyrirsögninni: „ísiand
og mentunarástand pess“. Um vörn Tai-
mage’s fyrir biblíunni segir hún að
eins: „Við vörnina sjálfa er ekkert
merkilegt; það eru inar gömlu út-slitnu
- ástæður um ið gamla út-slitna umtals-
efni“. En svo svarar hún utnmælum
hans um ísiand, bendir á, hvernig þessi
merkis-guðfræðíngr sé að sér í kyrkju-
sögunni, og getr þess „til upplýsingar
inni ,myrkrum reif*u‘ sál séra Talmagt’s
og þeirra fáráða, sem séu svo slysnir að
hlýða á hann og eiga að sækja fræðslu
Colúmbska sýningin í Chicago verðr
fyrir margra hluta sakir eftlrtektaverð,
en þó, ef til vill, fyrir ekkert eins mikið
og það, að hún verðr in lang-tignar-
legasta fals-hátíð, sem nokkru sinni
hefir verið haldin í hsiminum. Norðr-
álfan hefir framleitt marga hátíðlega
svikara, en ég held þó að hver maðr
verði að viðrkenna, að af öllum skrum-
urum hafi Columbus verið mest göfgaðr
og mest vegsamaðr.
Mr. Dunlop segir í nýútkomnu hefti
af „Arena“ : „Columhus var sjóvíkingr;
hann vissi, áðr en hann lagði af stað
í landaleitina, að landið var til, sem
hann ætlaði sér að finna, hann eignaði
sér óráðvandlega þann heiðr, sem til-
heyrði öðrum; hann laug stöðugt og
sveik loforð sín við stjórn sína — í
stuttu máli : hann var guðrækinn svik-
ari“.
En grein þessi er ekki rituð í þeim
tilgangi, að Leifi Eiríkssyni, inum sanna
Columbusi, verði haldin minningar-há-
tíð, heidr til þess að vekja eftirtekt á
stórri bók um fund ins vestræna lands
(o: Ameríku); bók þessi er samantekin
af Bandaríkja-manni, sem var svo ó-
lánssamr aö deyja áðr en hann sá lífs-
starfi sínu full-lokið.
Við og við hittist maðr, sem sérstak-
lega ástundar eitthvað eitt, — hefir eitt
aðalmarkmið. Vilji nú svo til, að
þetta eina aðal-markmið eða málefni,
sem maðrinn hefir fórnfært öilu sínu lífi
fyrir, reynist lítilfjörlegt eða gagnslaust,
þá verðr einnig líf mannsins lítilQörlegt
eða gagnslaust. Það er eins og að veðja
öllum peningum sínum á eitt númer í
Monte Carlo. Ef númerið kemr upp,
er gróðinn mikill. Það er venjulegast
að maðr, sem leggr að eins eitt fyrir
sig, nái mestri fullkomnun og frægð í
heimi þessum. Colu'nbus var sjálfr
skínandi dæmi upp á þá affarasæld,sem
fylgir því að stefna stöðugt að sama
mark-miði, — halda stöðugt við sömu
hugmynd, í gegnum miklar þrautir.
Þannig voru einnig uppfinnendr að loft-
stöðvara („air brake“,) málþræðinum
og mörgum öðrum nytsömum hlutum.
Mér liefir fundizt það ervitt aðfræðast
nokkuð verulega nm Arthur Hiddleton
Iieeves, því að þegar hann var í Lund-
vinum, hafði hann hægt um sigogskildi
lítið spor eftir sig þar. Mér var sagt að
hann væri Bandaríkja-maðr allvel efn-
aðr, en heilsutæpr, og að hann hefði
komið yfir til Norðrálfunnar í þeim
tilgangi að verja lífi sínu og peningum
í að rannsaka fund Ameríku. Hann
lærði íslenzku og fleiri tungumál. Hann
hafði smíðað sér ritvél með íslenzku
letri í staðinn fyrir vanalegt' letur.
Hann fór til íslands, Danmerkr og fleiri
staða, þar sem hægt var að fá nokkrar
upplýsingar áhrærandi hans eina mark-
mið, — hans einu hugmynd. Hann
ljósprentaði (fototýperaði) með mikilli
nákvæmni öll þau skjöl, er lutu að hans
eina rannsóknarefni — fundi Ameríku,
svo lesarinn gæti haft að öllu leyti'sömu
not af bókinni sem af frumritunum.
Um síðir lauk hann við ritverk sitt
og kom til Lúndúna, til að finna að máli
bóka-útgefendr. Hver einasti f>óka'
útgefandi, sem bókin var boðin, neitaði
að gefa hana út, eða að hafa nokkuð við
hanaaðgjöra. Þeir sögðu honum, að
það yrði kostnaðarsöm útgáfa. Mr'
Reeves var einbeittr með að láta ljós-
prentuðu ritlíkin af handritunum halda
sér að öllu leyti. Eftir þessar ófarir í
Lúndúnum hélt höfundrinn til Oxford.
Bóka-útgefendrnir í Lúndúnum vóru
„business“-menn. Þeir gátu ekki séð’
að útgáfu-kostnaðrinn yrði nokkurn
tíma endrborgaðr. Eins og ameriskt
orðtæki hljcðar, þá ráku þeir ekki
bóka-vitgáfuverzlun vegna heilsu sinn-
ar.
Það er velþektr sannleiki, að Oxford
er viljug til að kosta útgáfu bókar, sem
hefir vísindalegt gildi, jafnvel þó
enginn vegr sé til að græða nokkra
peninga á henni. Háskólinn vill jafn-
vel mæta talsverðu tapi, efliann heldr
að bókin sé þess verð. Sem dæmi upp
á þetta má nefna ina miklu orðhók
Murray's, þá ógriegustu orðbók, sem
nokkurn tíma hefir sézt í veröldinni,
eða eftil vill nokkurn tíma mun sjást.
Enginn bóka-útgefandi í Lúndúnum —
í raun og veru engin bóka-útgefandi í
veröldinni, þorði að gefa þá orðbók út.
Það mundi hafa útheimt meiri peninga
en nokkurt einstakt verzlunahús hefði
staðizt við að láta úti. Mr. Reeves
vonaði, að Oxford mundi taka bók sína
upp og birta heiminum hana. í þetta
sinn, samt sem áður, sinti Oxford ekki
tækifærinu.
Inn vonsvikni höfundr vissi, að hann
átti eltir að eins stutt ólifað. Hann
hafði eytt nokkrum þúsundum í bókina.
»
en hann vissi, að ef hann léti hana eftir
sig í handriti, þá mundi hún líkleg-
ast aldrei birtast á prenti. Erfingjar
hans kynnu, ef til vill, að hugsa, að
nógir peningar væru komnir í þetta rit-
verk. Það er hart að hugsa sér, að
maðr, sem eytt hefir öllu lífi sínu í að
safna saman miklu béikasafni eða mál-
•<4
verkasafni, skuli naumast vera kominn
ofan í jörðina þegar erfingjar hans selja
allt saman fyrir hvaða verð, sem upje
boðshaldarinn getr fengið fyrir það.
Mr. Reeves ákvarðaði nú að gefa bók-
ina út á sinn kostnað. Ilvergi gat það
orðið eins vel gjört sem í prentsmiðju
Oxfords-háskólans; engin stofnun önnur
gat veitt honum aðra eins lærdóms-að-
stoð; og það er vafasamt, hvort nokkur-
staðar annarstaðar, að Þýzkalandi und-
anteknu, væri hægt að fá eins vel gjörð
ljósprentuð ritlíki. Hann samdi um,
að bókin yrði prentuð og gefln út á sinn
kostnað í prentsmiðju Oxfords-hásköl-
ans. Bókin kom út árið 1890.
vel kunnugt um. Rit þetta var kallað
Islendingabók.
Mikið af íslenzkum fornaldar-rit-
um hefir týnzt eða farizt, og ef saga
þess, sem geymzt heflr, svo nauma
undankomu sem það hefir haft, og öll
in lítilfjörlegu atvik, sem leitt hafa
til geymslunnar, væri rituð, þá mundi
það verða eftirtektaverð saga. Það
heflr viljað svo til, að öll frásögnin
um fund Ameríku hefir varðveizt, og
það í tveim sérstökum handritum;
annað þeirra er kallað llaukshók; eig-
andi og að nokkru leyti höfundr bók-
arinnar var Haukr Erlendsson, dáinn
1334. Tíu arum síðar virðist hún vera
eign manns nokkurs, sem ritaði á
bókina þessa skrýtnu klausu: „Þessa
bók á Teitr Pálsson ef hann skal ó-
rændr vera“. í bókinni voru upphaf-
lega 200 blöð, en nú eru þau ekki
nema 107. Þessi 107 blöð eru nú í
háskólabókasafninu í Kaupmannahöfn,
og til allrar hamingju innihalda þau
alla söguna um fund Ameríku.
Hitt handritið, sem inniheldr sög-
una um fund Vínlands ins góða, er
Flateyjarbók, svo kölluð fyrir það, að
hana átti einu sinni Jón bóndi í Flat-
ey við ísland. Bóndinn skildi auð-
sjáanlega ina miklu þýðingu bókar-
innar, því að hann neitaði mikilli
peningaupphæð, sem honum var boðin
fyrir hana. Honum voru einnig boðin
fimm hundruð í jörð fyrir handritið.
en hann neitaði því líka. Samt sem
áðr lét hann Brynjólf byskup Sveinsson
fá ið dýrmæta handrit, en hann gaf
það aftr Friðriki III. Danakonungi
árið 1662, og hefir það ætíð síðan ver-
ið geymt í Konungsbókhlöðunni miklu
í Kaupmannahöín. Þetta var giftu-
samleg gjöf, því að öll önnur handrit
sem byskupinn átti — og hann átti
mörg — hafa glatazt.
. Sagan um fund Ameríku er í báð-
um bókunum að öllu verulegu in sama.
Grænland hafði verið fundið af íslend-
ingum og miklar samgöngur verið þar
í millum. Þeir gáfu inu nýja landi
þetta aðlaðandi nafn, Grænland [sem
það verðskuldaði ekki], í þeim til-
gangi, að hvetja fólk til að flytja
þangað frá íslandi. [Niðrlag].
VarSveizla ins sérstaka og einstak-
legasta I persónuleik mannsins, varð-
veizla þess er hann skoðar sem dýrmæt-
ast, er in sterkasta hvöt til siðferðis-
hegðunar. Þess vegna er jafnvel óskýr
hugmynd um ódauðleik sáiarinnar betri
og sannari, en bein afneitun hennar.
Og þetta er aðalástæ*an til að kyrkjan
fær staðist baráttu tilveru sinnar önd-
verð því fólki, sem lítr á dauðann
sem fullkomin endalok. Siðalærdómr-
inn og siðalærdóms-hvatir kyrkjunnar
komast því nær sannleikanum, heldr en
siðalærdómr þeirra, er trúa því, að dauði
einstaklingsins sé endir alis sérstaks,
bæði sálarog líkama.
Mr. Reeves leiðrétti sjálfr síðustu
próförkina, en þegar in innbundna bók
náði heimili hans, var hann dáinn.
Þannig er í stuttu máli saga bók-
arinnar „Fundið Vínland ið góða“
(l'he Finding of Winelund the Oood) —
bókar, sem er 1 fet á lengd, 9 þuml.
á breidd og 1} þuml. á þykt. Hún
er minningarmark staðfasts þolgæðis
og óþreytandi iðni. Bóka-útgefendrnir
í Lundúnum höfðu alveg rétt fyrir
sér, hvað áætlun þeirra snerti um verzl-
unargildi bókarinnar. Ég held að 6
eintök hafi einu sinni ekki seizt til
einstakra manna, en hún mun ætíð
eiga heima í British Museum og öðr-
um mentaríkum bókhlöðum, og þar
geta námsmenn haft not af lífs starfl
Mr. Reeves, — árangri hans einu á-
stundunar.
Þegar íslendingar fundu Ameríku
fyrst, kölluðu þeir hana „Vínland ið
góða“. Á inn nýja lieim (o: Ameríku)
er fyrst minnzt í íslenzkum bókment-
um af Ara presti Þorgiissyni, fædduin
1067, — 67 árum eftir fund Ameríku.
Bókfeilið, sem prestrinn ritaði, er nxi
tapað, en afskrift af því er til í há-
skólabókasafninu í Kaupmannahöfn.
Það, sem minnzt er á Vínland í
þessu riti, er mjög lítið, en þó svo
undarlega nægilegt, þvi að einmitt
það, hversu lítið að á það er minnzt,
gerir sönnunina svo sterka. Hann
vitnar til Vínlands á þann hátf, er
sýnir, að fundr þess var alaienningi
svo vel kunnr að óþarli var að fara
út í einstök atvik hans, alveg eins
og nútíðar-rithöfundr mundi benda til
landrannsókna Stanley’e í Afríku sem
viðburðar, er öllum lesendum væri
Ódauðleikrinn og vís-
indin.
Eftir Dr. Paul Carus.
[Þýtt af Winnifegger].
Frá þessn sjónarmiSi er sál vor
ekki eitthvað, sem er beinlínis vort
eigi*, hún er ekki eins og hún væri
vor prívat eign. Sái vor er að noklcru
leyti arftaka og að nokkru leyti árangr
af uppfræfslurmi.—Inn arfgengi hluti
sálar vorrar er sér í lagi vort náttúrlega,
ið lipra og almenna lundarlag; árangr
inn af uppeldinu kemr aftr fram S hugs-
unum vorum og ímyndunuro, og er í
i
sjálfu sér mikln þýðingarmeiri, þvi
hugsunum vorum birtast inir háleitustu
og mannlegustu eiginleikar sálar vorrar.
ÞanHÍg er sannieikr fólginn
Buddha-kenningunni um tilveru sálar-
innar á undan líkamanum, og hennar
bústaðaflutning, og þessi sar.nleikur
styðst eius mikið við ið liðna eins og við
ið ókomna. Það er ekki auðið að
einskorðasvo fastlega, hvað sálin er, ec
hún er eitthvað verkandi, eitthvað með-
tækilegt fyrir inuri og ytri áhrifum,
annarsvegar bundið viö óendanlega
reynslu umli«inna tíma — „arfteki*
minni“, er sálarfræðingar svo nefna—,
en hins vegar aftr skylyrði fyrir inu
komanda. Pettr siðara atri«i, a* vort
yfirstandandi sálarlíf sé skilyrði fyrir
inu ókomna, eru þannig ein in þýðingar
inestu sannindi siðfræðinuar. Sérhver
verkuaðr, sem vér aðliöfumst er áfram-
haldandi afleiðing þess, sem áðr hefir
fæ*st S huganum. Verknaðrinn getr
verið þýðingarlaus, og sömuleiðis aflei*-
ingin, en samt sem áðr heldr hann áfram
með sömu nauðsyn eins og að sérhvei
orsök hefir sina afleiðing.
Dauðinn er ekki endir tilvéru-á-
standsins; vér þurfum þvi ekki að skapa
okkur hugsanreglur í samræmi við þá
hugmynd, að dauði einstaklings lífs vórs
sé eudir alls. *
*) W. K. Clifford segir á einum sta*
í „The Unseen Universe11: „Hermaðr-
inn ryðst fram gegn dauðanum, lítur
ekki á hann sem endalok; hann er jafn-
an í huganum me* herdeild sinni og
skilr þar eftir likama sinn á vigvellin-
um. Píslarvottrinn hugsareigi um dau*a
sjálfs sín, þvl að hann liflr i sannleika
þeim er hann hefir boða«; fyrir hann
vex hann að mikilleik me* nýjum sigr-
um yfir villum og rangindum.
Hér gæti ég látið staðar numið. En
ég ætla nú að þeim, sem sameina við
ódauðleíka-trúna hugmynd um æ*ra á-
stands í nokkurs konar himnaríki, muni
mislíka a* ég hefi eigi minst á a*alat-
riði máls þessa. Ég kannast við að ég
er frá þeirra sjónarmiði sekr; ástæðan er
sú, að ég hefi reynt a* sko*a þetta
málefni frá hlið þess verulega, en ekki
ins gagnstæða.
Með ódiuðleikanum er átt við á-
framhaldandi líf eftir dauðann; með
áframhaldinu er átt við letigri varanleg-
leik ins núverandi ásigkomulags. Ef
þú átt við ódauðleikann sem tilveru sál-
arinnar í ástandi líkamsanda, þá ættirðu
fyrst að geta sannað tilveru andans án
likama. Reynsla vor þekkir að eins
sálir, ueraeru verknaðr líffæra og hafa
meðvitund um sjálfa sig. Það sein þú
ekkihefir, geti rðu ekki varðveitt og þú
ættir ekki að hryggjast af því a* missa
eitthva* sem ekki liefir verið þín eign;
því það sem þú ekki átt, geturðu aldrei
mist. Ef átt væri við ódauðleik sálar-
tilverunnar, sem anda út af fyrir sig,
þá væri það ekki framhaldandi líf eftir
dauðann, heldi ný sköpun, algerlega
mismunandi vera, en um möguieik tii-
veru hennar getum vér ekki fremr gert
oss hugmynd, heldr en um líkamslausa
veröld, þar sem enginn verkandi kraftr
ætti sér stað. Hvaða gagn er að því fyr-
ir oss, þótt vér þreytum huga vorn um
annað eins og það, hvort ljösvaka-heimr
inn gæti staðizt, og hvaða huggun get-
um vér dregiö út úr trúnni á möguleg-
leika þess?
In Samla kenning um upprisu lík-
amans eins og hún hefir verið orðuð í
innl gömlu postula trúarjátning, kemr
vissulega betr heim við nútíðar vísindin
og kenningu evólútíónarinnar, heldr en
in síðastnefndaódauðleika trú andans út
af fyrir sig.
* * *
Ég vil bæta fáum orðuin við, til
að svara áhyggjum ins gamla heim-
speklngs, sem sjálfr er studdr upp á
brún örvæntingarinnar, af þyí að von
hans um óbrig*ult framhald meðvlt-
undar hans eftir dau*anu eiuhverstað-
ar í óþektu draumskýjalandi finnr lílinn
eða engan stu*ning í vísindunum. Vís-
indamaðrinn, heimspekingrinn og inn
hugsandi maðr, ætti aldrei a* óttast þá
niðrstööu sem rannsókn hans leiðir til.
Tilfinningasamr ma*r, sem þarfnast sann-
ana á hugdraumum sínum og þráir þær,
sem vonast að eins eftir staðfestingu á
eftirlætishugmyndum sínum, hann er
ekki fær að vera hugsandi maðr. Mér
dettr ekki í hug a« segja að tilflnn-
ingasemin sé ekki rétt, heldr að óskyn-
samleg tilfinningasemi sé röng. Það
er ekki rétt að tilfinningasemin fram-
kvæml starf hugsananna. Hugsunin
þarfnast hugrekki og trúar, en hún
þarfnast trúar á sannleikann.
Sannleikrinn vir*ist oft eyðileggja
hugmyndir vorar; en í hvert skipti sem
hann eyðileggr hugmynd, fyllir hann
það skarð upp aftr me* einhverju öðru
sem er fullkomnara og betra. Úr þvi
að ekki er nú hægt að verja ina göinlu
ódauðleika hugmynd frammi fyrir dóm-
stóli vísindanna, þá er vissulega sú ó
dauðleika-hugmynd, sem vísindin kenna
engu si*r háleit upphvatning heldr en
iu gamla. Hún kennir oss ekki að eins
almennan varanleik als þess, sem er til
heldr jafnvel framhaldandi ásigkomulag
á voru persónulega einstaklings-lífi.
Ef vér lítum í kringum oss og
hugum virkileika lífsins, þá finnum vér
hvervetna, að vér getum endrbætt á-
stand hlutanna; það er ekki til sá blettr
á jörðunni, þar sem ekki er hægt að
koma endrbótum við, þar sem nytsöm
verk og frarnför ekki geta átt sér stað.
Ayer’s Hair Figor
gerir hárið mjfikt og gljáandi.
„Ég hefi brúkað Ayer’s Hair Vieor
nærri 5 ar, og har mitt er rakt, gljáandi
rfðl«agætU,zandl’ Ek er fertugr og hefi
nðið um slétturnar í 25 ár“. — Wm iifin
^Ott, atias „Mustang Bill“, New'castle,
Ayer’s Hair Yigor
varnar hár-rotnun.
“örgum árum tók ég eftir vinar
raði að reyna Ayer’s Hair Vigor til a*
varna harrotnun og hærum. Lyfið hreif
þegar, og síðan hefi ég brúkaðað þa* endr
og sinnum og heldr það hárinu þykku og
óhærðu“. - H. F. Basham, McKinne/,
Ayer's Hair Yigor
framleiðir á ný hár, sem rotnar í
sottum.
>’Fl'rir liðugu ári lá ég í þungri
sótt. Þegar mér batnaSi, fór ég að missa
haiið og hærast. Eg reyndi margt tiíó-
nytis þar til ég for að brúka Ayer’s Hair
Vigoi, og nú vex hár mitt óðum og hef
ir fengið uppliaflegan iit sinn.-Mrf. A
Collins, Dighton, Mass.
Ayer’s Hair Yigor
varnar hærum.
, >;F?, óðum að hærast og rotna
af mér hanð; eiti flaska af Ayer’s Hair
Vigor hefir læknað það. og nú hefi ég
upphaflegan hárvöxt, og hárlit“. B On
Krupa, Cleveland, O.
dÍ-uiaf I?rLJ'9' Ayer> Lowell. Mass.
búði’" Um 'yf’uðuðum og ilmsmyrsla-
Radig-er & Co.
Vínfanga og vindla-salar
513 ðain Str.
Allskonar tegundir af
Vindlum með innkaupsverði.
Farið beint til
Leclt i e Co.
4*5 Main Str.,
eftir Gluggatjöldmp veggjapappír máln-
ing og öllu þar að lútandi, lang ódýr-
asti staðurinn í bænum.
Northern pacific
RAILROAD
RAILROAD.
TIME CARD.—Taking effecton
day November 20th.
Sun-
North B’und
a<s
S 2
«h
M
w
’3 .
P-i =:
STATIONS.
2.55p
2.45p
2.30[,
2.17p!
1.59p
1 50p
1.39p
1.20p
4 lOp
4.00p
3 45p
3.31p
3.13p
3 04p
2.51p
2.33p
2.18p
1.57p
1.25p
1.15p
9.35a
5.35a
8.35p
8.00p
9.00a
Winnipeg..
Portage J unc.
6t. Noibeit..
. Cartier....
St. Agathe..
.Union Point.
Silver Plains.
. .Morris ....
. .St. Jean...
i .Letellier ...
.. Emerson ..
.. Pembina. ..
Grand Forks..
.Wpg. Junc..
Minneapolis
... St. Paul...
.. Chicago .
South Bound
x
"3
fi Q
X r
73
a
■§£
S á
£ o
11.45a
11.54a
lö.08p
12.23p
12.41p
12.49p
l.Olp
1.20p
1.35p
1.57p
2.15p
2.25p
6.00p
9.55p
6.30a
7.05a
9.35a
l.OOp
l.lOp
l.O^p
1.37p
1.55p
2.02p
2.13p
2.30p
MORRIS-BRANDON branch.
East Bound
.2-fe
a,
t. *
® w
WU
a 3
CL 3
S'CATIONS.
W. Bound.
So'ö
2 a
SD g
‘œ J3
*- E-i
I1.40a 2.55p .. Winnipeg .. l.OOp
7.30p 1.15p ... Morris .... 2.30p
6.40p 12.53p Lowe Farm.. 3.03p
5.46p 12.27p ... Myrtle.... 3.31p
5.24p 12.15p ... Roland.... 8.43p
4.46p 11.57a .. Rosebank.. 4.02p
4.10pll.43a ... Miaml.... 4.15r
3.23p 11.20a .. Deerwood.. 4.38p
2 58p ll.Oöa .. Altamont .. 4.50p
2.18p 10.49a . .Somerset... 5.10p
1.43p 10.33a .Swan Lake.. 5.24p
1.17p 10.19a Ind. Springs. 5.39p
12.53p 10.07a . Mariapolis .. 5.50p
12.22p 9.50a .. Greenway ., 6.06p
ll.Sla 9.35a ... Baldur.... 6.21p
11.04a 9.12a . .Beiinont... 6 45p
10.26a 8.55a ... Hilton.... 7.21p
9.49a 8.40a . - Ashdown.. 7.35p
9.35a 8.80a .. Wawanesa.. 7.47p
8.48a 8.06a Ronnthwaite 8.14p
8.10a 7.48a .Martinville.. 8.35p
7.30a 7.30a .. Brandon... 8.55p
West-bound passenger trains stop at
Belmont for meals.
3.00a
7.30a
8.15a
9.05a
9.25a
9.58a
10.25a
11.15»
11.48a
12.28p
l.OOp
1.30p
1.55p
2.28p
3 OOp
3.50p
4.29p
5.03p
5.16p
6.09p
6.48p
7-30p
PORTAGE LA PRAIRE BRANCH.
Taking effectTuesday, Dec. 20 1 92.
East Tiound
í-
Fyrir ykkr, göfugu og miklu menn,
er hafið elskað og unni*, ekki fyrir
ykkr sjálfa, heldr fyrir almennings gagn,
eigi að eins gagn ykkar tima, heldr og
komandi kynsló*a. Ykkr skal birtast
jafnyfirgripsmikið líf, sem mannkœr-
leiki ykkar nær, og áhrif ykkar skulu
ná jafnlangt og lífsalda sú beist, er þér
svo oft mynduðuð toppanaá11.
Sé'
ij
.2 §
S 3
:: 3
<LF-
STATIONS.
W. Bound
12.15p 12.10|)l.. Winnipeg.
ll-50a U.50a Port. Juiiction
I1.18a 11.88'n . St. Charles..
11.07« 11.28 i . Headingiy, .
10.36« 11.12a White Plains
10.05« 10.54a Gravel Pit
9 55« I0.49a Lasalle l'ank
9.38a 10 40a . . Eustace...
9.11« 10.26« ... Oakville..
8.25a 9.55a Port. la Prairie
— -7)
© tn
&
n. O)
x a
c-1
ö ^
73
X 9
| ~ O
4 15|
4 25p
4.45p
4 50p
5.07p
5.25p
5.31 p
5.40p
5 56p
6 25p
8.40p
4.00p
4.29p
4 35p
5.00p
5.27p
5 35p
5.49 p
0.18p
7.00p
Passengers will be carried on all re-
ffular freight t.rains.
Pullman Palace Sleepersand Dining
Carr on St. Paul and Minneanolis Express
daily.
Connectiou at Winnipeg Junction
witl trains for allpointsin Montana.Wash-
inrton. Oregon, British Columbia atid
California; aJso close connection at Chi-
cago with eastern lines.
For furtherinforination apply to
CHAS. 8. FEE, H. SWINFORD
G.P. & T.A., St. Paul. Gen. Agt.,Wpg
H. J. BELCH, Ticket Agent,
486 Main Street, Winnipeg