Heimskringla - 30.09.1893, Page 2

2
HEIMSKRINOLA 30. SEPTEMBER 1899.
Heimskringla
kemr út i L*ug*rdöf?um.
Of? þetta safn mundi æ þykja því
merkilefpra, sem lengr liðu timar fram.
Eftir öld liðna mundi það þykja sem
næst ómetanlegt.
Tke Hciraskringla Ptg. & Publ.Co.
útgefendr. [Publi.hers.]
Vtrð bl.Otim í Ctntda og Benda-
lím'án°*T«J,»0 t,rlrfr>m W- {*•“
— VS; — 7 »»>,
kr0*nttí!>í»l>>«>.
S|l,50 fyrirfram (ella $2,00).
BTKaupendr, tem vóru skuldlausirl
Jan. p. á. Þurfa eigi að borga nema $2 fyr-
lr hennan árg., ef peir borga fyrir l.. ú
p. i.(eöa aiðar á árinu, ef peir œskjapess
ikriflega).
Ritstjórinn geymir ekki greinar, sem
eigi verða uppteknar, og
hir eiiri nema fnmerki fyrir
.endlng fylgi- Ritstjórinn svarar
um brégfum rltstjórn viðkomandl,
i blaðlnu. Nafnlausum
•nginn gaumr geflnn. En r:t^!' öf_
ar höfundl undir merki eða bókstof
nm, ef höf.tiltekr slíkt merki
endr-
eng
nema
Því fyrri sem slíkt er byrjað, þvi
betr.
Elzta bók í heimi.
í inu merka enska tímariti Know-
ledoe befir prófessor J. H. Mitchier
nýlega gefið fróðlega skýrslu um elztu
bókina í heimi. Sumir kunnu að ætla,
að það sé Biblían, sem átt er við.
En aldrei hefir jafnvel inum aUra-rétt-
trúuðustu mönnum komið til hugar
að eigna henni það, að elztu bækr
hennar væru eldri en brottför gyðinga
úr Egiptalandi (á 16. öld f. Kr.).
Það eru til Sanskrítar-handrit eldri en
elztu rit Biblíunnar. En þetta hand-
rit, sem hér er um að tala, er ritað
að minsta kosti 1500 árum fyrir Mó-
sesar tíð, og því mörgum árum fyrir
Uppsögnóglld að lögum, nema kaup
andi só alveg skuldlaus vlð bialiið
Auglj/iingaverð. Prentuð skrá yfir
pað send lysthafendum.
Ritstjóri (Editor):
JÓN ÓLAF880N
vanjul. á skrifst.bl. kl. 9—12 og 1 1
6
Ráðsmaðr (Busin. Manager);
EIRÍKR GÍ8LA80N
kl. 9—12 og kl. 1—6 á sknfet.
TJtanáskrift á bréf til ritstjórans :
Editor Heirmkringla,. Box 535.
Winmpeg.
TJtaná skrift til afgreíðslusto funnarer
The Heimskringla Prtg. & PM. Co.
Box 305 Winmpeg, Man.
Peningar sendist í P.O. Money Or-
der, Registered Letter eda Express
Money Order. Banka-ávísanir a adra
banka, en í Winnipeg, eru að eins
teknar með afföllum.
653 McWilliam Str.
Enska kyrkjan í Canada.
Enska kyrkjan (the Church of Eng-
land) hér i Canada hefir i ár stigið
þýðingarmikið stig, þar sem hún hefir
nú sameinazt í eitt kyrkjufélag ; en
slikt skipulag var ekki til áðr. Það
er víðlent umdæmi þessa kyrkjufé-
lags — víðlent og strjálbygt — og hlýtr
það án efa að valda nokkrum örð-
ugleikum í framkvæmdarstjórn félags-
ins. En, eins og The Week rétti-
lega tekr fram, hefir þettsf atvik þýð-
ing langt út fyrir takmörk kyrkjufé-
lags þess, sem hér á í hlut. Allar
slikar tilraunir til heildar-sameiningar
á félags-starf semdum, hvort heldr
kyrkjulegum eða öðrum allar shkar
myndanir allsherjar félagsskapar, sem
nær yfir alt Canada-veldi (Dominion
of Canada) eru sterkir stuðningslið'
ir til að mynda og festa sjálfstætt
þjóðerni og þjóðernistilfinning í landi
eoru. Alt slíkt styrkir þau bönd, er
tengja saman fylkin, og eykr kunn-
ingsskap og samhug meðal . manna
víðsvegar um Canada. Án sh'kra and-
legra tengsla verðr alt póhtiskt sam-
band stopult. Slíkr félagsskapr styrk-
ir því ið pólitíska samband landshlut-
anna í Canada.
Fornmenja-siifn.
Það hefir komið fram tillaga, og
blaðið Tokonto Mail hefir stutt hana
mjög rækilega, úm það, að i sam-
bandi við iðnaðarsýningarhúsin (í Tor-
onto ?) verði reist hús fyrir fast forn-
menja og þjóðgripa safn, og að þar
verði safnað öllum menjum frá land-
námstíð þessa lands og fram til vorra
daga. Breytingin, sem er að verða á
starfsháttum, lifnaði og siðum manna
hér, er svo hraðfara, að uppvaxandi
sveinar og meyjar nú munu eiga örð-
ugt með að gera sér hugmynd um,
hvernig hversdags-tæki, húsbúnaðr,
klæðnaðr og fi. því um líkt leit út
hjá öfum þeirra og langöfum, ömm-
um og langömmum. Það mundi bæði
hugðnæm og fróðleg sjón, að geta séð
nú, hvernig herbergi leit út hjá for-
feðrum voruin í 2. eða 3, lið, seð hus-
búnað þeirra, búsgögn og eldhúsgögn,
klæðnað, aktygi, vélar, smíða-tól — í
stuttu máh, fengið sem Ijósasta hug-
mynd um hversdagshf feðranna.
Og, eins og The Week bendir a,
þá yrðu það eigi niðjar vorir að eins,
sem mundu njóta fróðleiks og ánægju
af shku safni, heldr mundi það og
vekja bernskuminningar margra mið-
aldra manna. En gamalt fólk mundi
þar sjá þá sjón, er því fyndist flytja
sig mannsaldra aftr í tímann.
Nóa-flóð.
Það er frakkneskr maðr að nafni
Prisse, sem fann handrit þetta í
Thebais (Suðr-Egiftalandi) og hefir hann
gefið það þjóðbókasafninu (Bibhotheque
Nationale) í París. Það fanst í graf-
reit ásamt smurðu hki eins af Entew-
unum af elleftu (fyrstu Thebai-sku)
konungsættinni; og sýnir það, að hand-
ritið er að minsta kosti ritað meira
en 2600 árum fyrir Kr. b. En svo
ber innihald bókarinnar með ser merki
um aldr hennar, og eru í henni ut-
drættir úr miklu eldra riti. Bók þessi
er saman tekin af Ptah-hoteb jarli á
stjórnarárum Assa konungs. En þessi
konungr var inn næst siðasti í fimtu
konungsættinni (dynasty), svo að bókin
hlýtr að vera samin um 3350 árum
fyrir Kr. b., eða fyrir talsvert meira
en 5000 árum.
í bókinni eru lögmálsboðorð eða
reglur Ptah-hotebs, og þvi nafni er
hún nefnd. En á undan aðal-ritinu
eru fyrst ritaðir nokkrir kaflar ur
eldra riti, er samið var af Kakimna,
jarh Seneferu konungs, en Seneferu
var af þriðju konungsættinni, og sat
að völdum áðr en Pýramidarnir vóru
reistir, eða um 3760 árum fyrir Kr.
Væri það rit enn við hði, væri það
nú 5560 ára gamalt. Handritið er
skrifað á papyrus og með helgirúnum
(myndletri, hieroglýfum). Hefir því
þegar verið snúið á frakknesku af M.
Virey og á ensku af próf. Osgood.
Aðalgildi sitt hefir rit þetta eigi
að eins sem bókmentalegt fágæti, heldr
og fyrir það að það sýnir oss, hve
ótrúlegu stigi mannkynið hafði nað í
fróðleik og mentun svona feikna-
snemma á öldum.
Höfundr bókar þessarar Ptah-hoteb
var jarl; en það var mikil tignar-
staða á stjórnarárum inna fornu Egipta-
konunga. Jarlinn gekk að valdi og
tign næst konunginum sjálfum; það
var þessi staða, sem Jósef Jakobsson
hafði á efri árum, eins og frá er sagt
í Bibhunni. Jarlinn var og eins konar
Pooh-Bah eða ríkisféhirðir; hann var
og æðsti ráðgjafi konungs og forseti í
hæsta dómstól rikisins. Það má því
taka mark á boðum rits þessa og hta
á þau sem lög, það sem þau ná.
Bók þessi kollvarpar ýmsum skoð-
unum, . er menn hafa áðr haft um
ýmis heimspekileg efni. Þvi að hér má
finna í frumlegum einfaldleik og án
alls yngra skrúðs, þúsundum ára áðr
en Grikkir komu til Egiptalands,
margt það, sem menn hafa viljað eigna
þeim upprunann að. Kenningar rits-
ins eru háleitar og fagrar, eigi að eins
tiltölulega eftir tíma þeim sem það er
samið á, en mundu verða taldar svo
þó að þær væru ritaðar af siðfræðis-
höfundi á 19. öld. Efnið er bæði um
einstaklings-hegðunina, og um ríkis-
stjórn. Fyrir mönnum, sem hafa em-
bættis sýslun á hendi, er brýnt ,,að
starfa jafnan sem sannir heiðrsmenn,
svo að eigi verði þeir með misbrest-
um á hegðun sinni til að feha rýrð á
vald það sem þeim er í hendr fengið
fvrir náð innar æðstu veru“. Þar er
oft talað um ina æðstu veru, og jafn-
an í eintölu; og sannar það enn það,
sem fornfræðingar hafa áðr fram haldið,
að trú Egipta hafi verið eingyðis-trú,
og að það hafi að eins verið fáfróð
alþýðustétt, sem dýrkaði fugla, dýr og
skurðgoð sem guði — en skurðgoðin hafi
þó fyrst verið eiginlega ætluð til þess,
að tákna sérstaka eiginleika innar
æðstu veru. Móses var eiginlega tig-
inborinn prinz i Egiptalandi, var upp-
ahnn af prestastéttinni, og hefir honum
því veriðfullkunnug eingyðistrú Egipta.
En með þvi að hann hefir séð, hve
mjög fáfróðu stéttirnar aflöguðu trúna,
þá hefir honum verið ant um, að
koma gyðingum burt úr landinu, til
að forða þeim við að leiðast i villu
af illu eftirdæmi. En það er ástæða
til að ætla, að á dögum Ptah-hotebs,
höfundar rits þessa, sem var uppi
1500, eða ef til vill alt að 2000 árum
fyrir Móses, hafi ahs ekkert verið far-
ið að brydda á fjölgyðis-stefnu i trú-
arbrögðum Egipta.
Þess verðr að gæta, að þessi bók
hefir ekki verið eins dæmi lærdóms og
þekkingar, heldr alveg eðhlegr ávöxtr
mentunar, sem að mörgu leyti stóð ná-
lega eins hátt eins og mentun heimsins
gerði í lok síðustu aldar. Þá vóru þeg-
ar til stórfengleg bóksöfn, og „þjóðin
(egipska) hámentuð i öhum listum frið-
arins; ríkisstjórn skipulega fyrir komið,
fámenninga-veldi fast grundvahað, og
valdinn nákvæmlega skift og niðr
raðað, svo að jafnvel náði til mestu smá-
muna; ein ritaðferð alkunn, og papyrus
altíðkaðr; í aha staði svo langt á veg
komin mentun, að nákvæmar rannsókn-
ir að eins geta sýnt frekari framfarir
síðar í stöku átt “.
Og alt þetta var mörgum öldum áðr
en gyðingar komu til Egiptalands.
Mr. Luxton og „Free Press“.
Á laugardagskveldið kom löng
grein í blaðinu Tribune hér í bænum,
er skýrði frá þvi, að það væri breyt-
ing i býgerð með ritstjórn blaðsins
Free Prtu. — Mr. W. F. Luxton, sem
stofnaði blaðið fyrir 21 ári og jafnan
hefir verið ritstjóri þess síðan og eig-
andi, fyrst einn og síðan aðaleigandi,
ætti að fara frá, og það ekki að
sjálfs vilja. — í September-byrjun 1888
lánaði Sfr Donald Smith Mr. Luxton
$26,000 gegn veði i (800?) hlutum í
blaðinu. Skyldi Mr. L. endrborga
það innan 5 ára; en sá tími var á
enda 6. þ. m. Mr Luxton hafði á-
drátt um að fá peningalán til að
endrgreiða þessa skuld, en sakir pen-
ingaeklunnar, sem nú hefir verið hér
að undanförnu, varð dráttr á þessu,
svo að Mr. L. hafði ekki enn féð
til, er að skuldadögum kom; ritaði
þvi Sir Donald og bað um frest á
greiðslunni örfáar vikur, og mun hafa
fengið þær undirtektii, að hann hafði
ástæðu til að búast við að þetta
fengist. Síðar hafði C. P. R. félagið
keypt hluti i blaðinu fyrir $40,000;
var það um það leyti er Free Press
keypti blaðið Bun og sameinaði það
sér, enda var peningum þeim va»ið
til þess. Það var þá beium orðum
fram tekið af þeim, sem kaup þetta
gerðu af félagsins hálfu, að Mr. Luxton
skyldi vera alcey óhdðr í ritstjórn
sinni með aha stefnu blaðsins; ekkert
skilyrði annað sett né tilskilið, en að
hann mætti ekki spiha fyrir áliti og
bygging landsins.
Svo fór þessu fram og fór alt í
góðu samlyndi alt þangað til síðast
fóru fram sambandskosningar (til
bandaþingsins í Ottawa). Þá vildi C.
P. R. félagið, eða þeir sem umboð
höfðu á hlutum þess í Free Press,
að blaðið veitti sambandsstjórninni
fylgi. Því neitaði Mr. Luxton hreint
og beint, sein von var; hann hefir
alla tíð fylgt verzlan-frelsi og barizt
gegn tollunum ; en tohvemdin qr aðal-
trúar-atriði sambandsstjórnar-flokksins.
Hins vegar líkaði honum heldr ekki
stefna sú, sem mótstöðuflokkrinn þá
tók upp — sú stefna, sem inn gamh,
reyndi foringi flokksins Blake gat heldr
eigi aðhylzt—og því síðr h'kuðu hon-
um sum þingmannsefni flokksins hér.
Hann fylgdi þvi hvorugum flokknum
að málum við kosningarnar. Varð svo
ekki neitt frekara að ágreiningsefni i
það sinn.
SvO var kvatt til fundar í stjórnar-
nefnd blaðsins áföstudagskveldiðseint, og
þar og þá á fundinum settu meðstjórn-
menn Mr. Luxtons hann frá stjórn
blaðsins, uppsagnar- og fyrirvara-laust,
alveg upp úr þurru ; gera honum þann
einn kost, annaðhvort að hætta allri
mótspyrnu við fylkisstjórnina hér í
Manitoba (Greenway-stjórnina) eða vera
frá. Mr. Luxton hefir jafnan verið
skæðasti fjandmaðr þeirrar stjórnar,
og var því auðvitað að hann neitaði
þvi að hætta mótspyrnu við hana.
Það var mælt mál, að engin stjórn
stæðist til lengdar hér í fylkinu, ef
hún hefði Free Press móti sér.
Enda er ekki tvímælum að tefla um
það, að Mr. W. F. Luxton er og hefir
verið inn langfærasti og merkilegasti
blaðamaðr í Vestr-Canada. Hann er
prýðilega mentaðr, og inn sannasti
heiðrsmaðr að eiga nokkuð við að
sælda. Hann er maðr, sem án efa
hefði hvervetna komizt í fremstu röð,
hvar sem hann hefði verið.
Hann hafði gert Free Press það,
sem hún var nú, er hann fór frá
henni: viðrkent bezta og mest metna
blað í Vestr-Canada. Hann hefir lagt
niðr alt starf allra sinna manndóms-
ára nú í samfleytt 21 ár í þetta eina
fyrirtæki ; hann hafði gert það að
ástfólgnu hfsstarfi sínu. Hans aleiga
var það, sem hann átti í blaðinu.
Og svo er honum nú, hnignum á
efra aldr og biluðum að heilsu fleygt
út á götuna allslausum, með ekki
10 cents i vasanum.
Það er eitt ið stærsta níðingsverk,
sem vér höfum þekt, sem hér hefir
verið unnið.
Og hvað kemr til ? Hver er valdr
að þessu?
í hitttiðfyrra var sú kynlega fjár-
veiting ger á fylkisþingi liér, að C.
P. R. félaginu vóru veittir $160,000
th að fuhgera Souris-brautina, sem
félagið var búið að lýsa yfir, að það
ætlaði að fullgera hvort sem væri, og
var farið að undirbúa það verk f og
þessu fé var rutt í félagið án þess að
það sækti um það eða beiddist eftir
þvi. Upp úr því urðu þeir Heródes
og Pílatus (C. P. R. og Greenway-
stjórnin) vinir, þótt alt annað hefði
áðr verið.
Síðan vóru enn sama félagi veittir
$10,000 til Pipestone-framlengingarinn-
ar ; og nú er verið að semja um fjár-
veiting til félagsins úr fylkissjóði til
Dauphine-brautar. En það mun óefað
hafa verið með í því kaupi, að Green-
way-stjórnin áskhdi sér að C. P. R.
beitti valdi sínu til að kuga blaðið
Free Press til fylgis við þá stjórn.
Mr. Luxton ritaði á mánudaginn
bréfkorn til Tribune og skýrir þar
mál þetta nokkuð ýtarlega. Hann getr
þess meðal annars um fjárstjórn sína
á Free Press, að árið sem leið hafði
blaðið gefið af sér í hreinan ágóða
$15,990. 60, "en það er sem næst 9 af
hundraði af öllu því fé, sem í blaðinu
stendr bæði í hlutabréfum og lánsfé.
Þess má geta, að C. P. R. fé-
lagið var meðal annars óánægt við
Mr. Luxton fyrir það, að hann van-
rækti aldrei [að brýna það í blaðinu,
hve þungbært flutningsverðið á korni
væri fyrir bændr, og að engin sam-
kepni ætti sér stað, heldr öhu fremr
samtök, mihi C. P. R. og N. P. R.
félaganna.
Eitt er það, sem komið hefir í
Ijós við þetta tækifæri, svo að sann-
leikrinn er nú öllum ber. Og það er
það, að tvær þær aðalásakanir, sem
mt ðhaldsmenn Greenway-stjórnarinnar
sífelt báru á Mr. Luxton, vóru til-
hæfulausar, enda efaði það enginn,
sem þekkir hann persónulega.
Önnur var sú, að þá $40,000, sem
hann keypti með Sun, hefði hann
fengið handa blaði sínu hjá kaþólsk-
um mönnnum fyrir að styðja þeirra
málstað í skólamálinu. Nú er það
komið í ljós, að það var hjá Van
Horne, en ekki hjá kaþólskum mönn-
um, að hann fékk þessa peninga.
Framkoma hans i skólamálinu hvíldi
eingöngu á réttlætistilfinning hans og
skilningi hans á málinu, hvort sem
hann var nú réttr eða ekki.
Hin ásökunin var sú, að Free
Press væri málgagn C. P. R. félags-
ins. Það sýndi sig nú ávalt hverj-
um, sem lesa vildi blaðið með opnum
augum, að það var það ekki. Og
einmitt fyrir það, að Mr. Luxton
vildi ekki gefa upp sjálfstæði sitt og
gera blaðið að málgagni C. P. R. fé-
lagsins — einmitt fyrir það er honum
nú kastað út frá blaðinu.
Eins og Mr. Luxton sjálfr kemst
að orði, er þetta dýrkegpt réttlæting,
en hún er líka fullkomin réttlæting.
En það sem hér er að orðið, er
eigi að eins niðingsverk unnið a merk-
ismanni, einum af ahramerkustu rnönn-
um fylkisins. Það lieggr nærri að það
inegi kalla fuhkomið þjóðar-tjón.
Á mánudagsmorguninn var nafnið
W. F. Luxton horfið þegjandi af
Free Press. Blaðið hefir ekki einu
orði getið breytingarinnar við leeendr
sína. Ekkert ritstjóranafn er nú á
blaðinu. Einn skrifstofuþjónn C. P. R.
félagsins er nú rittftjóri þess.
SMÆLKI.
Dvali skorkvikinda.
Fiskar, fuglar og maðkar láta ekki
lif sitt, þótt þau frjósi svo, að þau
verði gagnfreðin. Þessi dýr eru svo
sköpuð, að hffæri h'kamans þola þenslu
frostsins án þess að bila. Þegar þau
frjósa, falla þau að eins í dvala, en
geta lifnað aftr þegar þau þiðna.
Andardrattr skordýra.
Venjulega anda skorkvikindi um
séastakar holur, sem eru hér og hvar
á skrokk þeirra. Ef þessum smáhol-
um er lokað, þá kafna þau. Það þarf
ekki annað en hella ohu á sumar flug-
ur og maðka til þess að þau deyi von
bráðara. Ef t. d. nokkrum dropum af
ohu er helt á bakið á hvespu, þá kafn-
ar hún innan skamms.
Sjón fugla.
Fuglar hafa ‘ágæta sjón—ef til vih
bezta sjón allra dýra, og sjónhæfileiki
þeirra nær og yfir stærri flöt sjáaldrs
heldr en t. d. hjá manninum. Þvi sér
fughnn yfir víðara svæði í einu— sér
miklu lengra til hliðar heldr en maðr-
inn. Dúfa eða rjúpa sér t. d. val miklu
fyrri en hann er sýnilegr mannlegu
auga. Það sjá menn á þvi, að þessir
fuglar sýna skýr hræðslumerki af sér
löngu áðr en maðrinn sér valinn. Einn-
ig geta fuglar greint smáagnir af æti
á. jörðunni þar sem vér sjáum ekkert
nema tóm moldkorn.
Konur sem skósvertingjar.
Hér í álfu og hvervetna í borgum
um mentaðan heim er það títt, að ung-
ir drengir gera sér það að atvinnu að
sverta skó manna, helzt á strætum
úti, og stundum á gistihúsum og veit-
ingastöðum. Sameina þeir þetta oft
annari atvinnu, þeirri að selja blöð.
Nú er svo komið að í nokkrum
borgum í Frakklandi, einkum í Toulon,
hafa ungar stúlkur tekið fyrir þessa
atvinnu, að sverta skó á strætum úti.
Er vonandi að sá siðr leiðist seint, eða
helzt aldrei, hingað til lands.
Inar frakknesku stúlkur, sem ger-
ast skósvertingjar, ganga snyrtilega
til fara og falda sér með hvítu hni;
þykir þnð furðu gegna, hvað þær eru
ávalt hreinar og þriflegar, ekki hrein-
legra starf en það þó er, að sverta skó:
sumar af þeim hafa járnglófa á hönd-
um meðan þær bursta skóna. Sagt er
að þetta sé góð atvinna fyrir stúlkur,
arðsamari fyrir þær heldr en drengi,
ekki sízt í þeim borgum, þar sem margt
er útlendra ferðamanna, einkum Eng-
lendinga og Vestrheimsmanna.
Kattarhars-sjal.
Hertogynjan af Norðymbralandi á
sjal, sem á sinni tíð var gjöf frá
Karkh X. Frakkakonungi og kostaði
hálfa millíón franka (=333,000 kr.
=$95,000). Það er búið til úr hári af
sérstakri persneskri katta tegund.
Hárið af þeim köttum er ákaflega
smágert, svo að hvert eitt liár fyrir
sig verðr varla eygt með beru auga.
Mjúkt er það mjög og teyggott. í
eitt sjal slíkt sem þetta fer hár af
nokkrum þúsundum katta, og er það
margra ára verk að spinna það og
vefa. Sjal hertogynjunnar af Norð-
ymbralandi er 8 yards (12 álnir) á
hvorn veg; en svo er það smágert
að efni og vofelt, að það mætti, ef á
þyrfti að halda, þrýsta því svo sam-
an, að það kæmist fyrir í stórum
kaífiboha.
Merkileg tilviljun.
Það voru mörg atvik merkileg
við þann atburð, er herskipið mikla
enska „Victoria" sökk í sumar, svo
sem um hefir verið getið áðr. En
eitt ið undarlegasta telr blaðið Pall
Mall Gazette það atvik, er nú skal
greina.
Eftir að skipið var sokkið, fund-
ust á floti tveir munir, er verið höfðu
i káetu Tryon’s aðmíráls (foringjans á
,,Victoria“); það var sjónpípa hans
annað, en hitt skjala-hylki hans. Þetta
skjala-hylki var gert eftir sérstökum
reglum sjóliðsstjórnarinnar, því að í
þvi átti að geyma skrá yfir merki
þau, sem foringjar hafa til að gefa
mönnum á öðrum skipum visbending
eða orðsending. Það er, eins og gefr
að skilja, mjög áríðandi, að skrá þessi
geti með engu móti fallið í hendr ó-
vina, svo að þeir komist ekki að því,
hversu merkin á að skflja. Því eru
hylki þau, sem skrár þessar eru geymd-
ar í, gerð svO, að þau eru fóðruð
innan með blýi, og mörg göt á botn-
inum; er það gert til þess, að ef
hylkinu sé fleygt í sjóinn, þá fyUist
það þegar af sjó og sökkvi, svo að
óvinirnir nái ekki i það. En hér fór
alt á aðra leið en ætlað var. Ið mikla
og rammgerva skip, er bygt var eftir
öUum reglum visindalegrar þekkingar
í þeim tilgangi, að það skyldi ekki
geta sokkið, — það sökk eins og steinn.
En hylkið, sem fóðrað var með blýi
og var með «opnum götum á botni,
og að öUu lagið tU þess, að það skyldi
sökkva viðstöðulaust — það flaut og er
nú geymt í WhitehaU. Það hggr
þar sem þögult merki um brigðleik
tvens konar mannlegra fyrirætlana.
Tveggja ara svefn.
Fyrir meira en þrem árum varð
Bridget Pendergast geðveik. Var henni
fyrst komið á St. Vincents-spítala (í
Indiana, U. S.). Hún var þar mjög
fálát og fékst varla til að mæla orð
við nokkurn mann. í September 1890
var henni svo komið á vitskertra-spít-
alann (Central Hospital for the Insane)
i Indianopolis. í Febrúar 1R91 f11 1,
þar í svefndvala og hefir sofið síðan
án afláts þangað til í haust að hún
vaknaði loksins. Hún var 26 ára er
hún sofnaði. Fyrst eftir að hún kom
á þennan spítala virtist henni mundu
vera að skána; hún var ekki eins
fálát, borðaði með góðri lyst, og tal.
aði um að sig langaði til að komast
heim til ættingja sinna, er vóru á
írlandi. En eftir að hún féll í þetta
svefn-dá, varð að mata hana. Dr.
Frank Rav gaf henni frá 60 til 90 oz.
(ca. 3J—51 pd-.) af mjólk á dag. Hún
lá grafkyrr og sviprinn var rólegr
mjög, augun aftr, en sjáaldrið horfði
upp á við, og hafði ljósið engin áhrif
á það, þótt augnalokunum væri lokið
upp. Henni var ekki ætlað hf nema
fáa daga, er hún vaknaði. Margir
læknar skoðuðu hana og gerðu ýmsar
tilraunir við hana meðan hún svaf.
Golf-straumrinn.
Meðalhraði golf-straumsins er sem
næst 3 mílur enskar á klukkustund-
inni. Þó er það til á köflum, að
hann hefir 54 mílna hraða.
Milionir seldar arlega.