Heimskringla - 03.02.1894, Qupperneq 2

HEIMSKKIÍftJLA 3, FEBRÚAll I&J4.
Heimskringla
kemr út á Laugardö^rum
liie lleimskringla rtg.& Pabl.Co.
utgefendr. [Publiehers.]
Verö blnðsins í Canada og i3anda-
ríkjunum :
«
S
máuu«i $2,50 fyrirfrunibcrg. $ L0
---- $l,5o ---- _ $1,00
---- ----- — $0,50
Kitstjóriun geyirnr ekki greinar, sem
elgi verða uppteknar, og endrseudir
pœr eigi nama Irímerki fyrir endr-
eendine lylgi. Ititstjórinn avarar eng-
!”?, fífuin ritstjórn viðkomandi, nema
í blaðinu. Nafniausum brófum er
•nginn gaumr gelinn. En ritstj. svar-
ar hofundi undir merki eða bókstöf-
urn, ef hóf. tiltekr slíkt merki.
Uppsögnógild að Iðgjm, uema kaup-
andi sé alveg skuldlaus við blaflið.
Auglýriiifiaverð. Prentuð skrá ytir
pað send lysthafendum.
Ritstjóri (Ed i tor):
JÓN ÓLAFSSON
renjnl. a skrifst. bl. kl. 9—12 og 1—(i
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
eirikr gíslason
kl. 9—12 og kl. 1—<íá skrifst.
Utanáskrift á bréf til ritstjórans :
Editor I/eimskringta. Box 555.
Winnipeg.
Utanáskriil til ufgreiðslustofunnar er
The lfeimskringla P'tg. <D Puhl.Co.
Box 305 Winnipeg, Mh:i.
Peningar sendist í P.O. Money Or-
der, liegistered Letter eða Express
.Money Order. Banka-dvísanir á aðra
baiika, en í Winnipeg, eru aö eins
teknar með afTöIlum.
Gó3 Pacific Ate.
(McWilliam Str.)
Fvrir að eins $1
%/
sendum vér Hkr. til íslands þetta ár,
"f borgað er lyrir frum.
Gætið að
• auða miðamim meO nafninu yðar, sem
er iímdr á blað sórhvers kaupanda Jiér
í álfu (utan bæjar og innan). Mán-
iðrinn og ártalið aftan við nafnið sýn-
’r, hve langt borgað er fjr.r blaðið.
T. d. Oct. 93 þýðir: borgað til 1. Oct.
1893; .Tan. 94 þýðir: borgað til 1. Jan.
1894, o. s. frv. Hver sem hefit' noktuð
að setja út á þennan reikning, segi
ii undir eins; annars verðr álitið að
. bann viðrkenni reikiynginn. Þegar
kaupandi sendir liorgun til blaðsins,
verðr tölunni breytt næsta föstudsg
eftir að borgunin er meðtekin, og <r
þaö kviltun fyrir múttöku peningannu.
Þeir sem sjá, að þeir eru í
skuld við blaðið, eru beðnir að borga
iiú undir eins.
A costly policy.
Some member ot the Opposition in
our Legislaturo ought to apply himself
to an investigation of Mr. Greenway’s
ícelandic immigration policy. We be-
:ieve that this province has expended
at least some $10,000 or $12,IXX) last year
m Icelandic immigration. So, we be-
ieve, it would be found, if a detailed
áatement of all expenditure in con-
lection tlierewith were asked for and
received.
Now, vvhat have been the results?
There oame over here from Iceland
iast year some 700—800 immigrants,
some of tliem merely passing through
here on their way to North Dakota
and Minnesota, and a few going west
o tho territories. But how many of
•hese came over here as a result of
:he efforts of the Manitoba Govern-
ment and their agents ? — We arein
:v position, we believe, to prove, that
ess than 100 of those em'grants can
by any meanes be credited to
:hese efforts. Evcry one of last
summer’s Icelandic immigrants,
vvith tlie exception of 130 persons,
were booked by tlie Dominion Line
or the Allan Line, and would have
-'ome over here, even if Mr. Greenway
had not expended a cent upon emigra-
:ion.
Of tliose 130 persons (the names
of all of whom we can furnisii), sev-
eral had decided to go, before the
, .rovincial-aided Beavor Line com-
uxenced business in Iceland. Bome 20
—30 of them went to the States, and
-orne to the territories.
We are inclined to think, that
opon proper investigation into this
natter it will be found, that every
jnmigrant (including children and
paupers) who came ovcr to this prov-
'nce from Iceland last year, has cost
!ie province over $100 in hard cash.
Of course this policy benefits
somehody. The notorius government
heelers Mr. Sigtr. .Tonasson and Mr.
Sig. Christópherson got a couple of
thousand dollars each and a free
pleasure-trip to the old country; Mr.
IV. H. Paulson and Mr. J. Paulson
got salaries as Icel. immigration
agents, and the “Löglierg” newspaper
gets som $14—1800 a year for “copies
j to Iceland” althougli we never heard
of any copies of that paper appearing in
I Iceland, except those paid for by private
| suhscrihers. But this is probably owing
j to lack of information. Surely the
I Provincial Government will be able
j to show some substantial proofs that
j at least a 1000 copies of tlie paper have
\ bcen regularly mailed to Iceland.
An investigation would tiring out
j botli these and other interesting things.
By all means, let some mernber
of the legislature look into tlie matter.
We belicve this field would yeald a
■ rich harvest.
Athugasemdir
I við bréf lir. Gunnsteins Eyjólfssonar.
j í 3 nr. Hkr. (20. Jan.) prentuð-
| um vér meira af bréfi þessu, og í
I dag síðasta hluta þess.
Um tíltölulega nytsemd kyrkju-
j skólans íslenzka og húnaðarskóla höf-
! iun vér ekkert að segja móti höfund-
J inum Hávaði Vestr-íslendinga er
J lionum vitanlega samdóma um það.
Að Jón Ólafsson “hamri með
berum Jmúum á skólamálintt” . þykir
oss ósanngjarnlega að orði komizt af
skoðanahróðr hans í þessu máli. Jón
Ólafsson hefir tvivegis eða oftar ritað
ýtarlegar ritgerðir um það- mál, en
ablrri beitt i þeim neinu iiðru vopni
en röksemdum og ályktunum. Eða getr
hr. G. E. hent á annað?
Að J. Ó. þykt “eini maðrinn í
þeim hóp, er nokkuð kveði að,” kynni
nú að mega ætla að léti vel í eyrum
J. Ó.; en það er mjög ranglátt við
ýmsa aðra andvígismenn skólamálíy
ins, ekki sízt þá, er hófu baráttuna
gegn því fyrri en.Jón og hafa oft
síðan haidið henni uppi með lieiðri.
Og að fólk var orðiö hér, einkum í
Dakota, svo þroskað, að geta litið
með skynsemd á mál, án þess að láta
leiðast í hlindni af prestum, og það
áðr en .1. Ó. kom vestr, það sýnir
bezt, að hér vóru menn fyrir, sem
höfðu þrek og vit, til að lialda uppi
rnprkjum frjálsrar ltugsunar. Þeir
Brynjólfr Brynjólfsson og synir hans
ruddu þar fyrst veginn, og oss er nær
að halda að það kveði fult svo mikið
að þeim og áhrifum þeirra eins og að
Jóni og hans áhrifum. Allr munrinn
er, að þeir hafa unnið meira munn-
lega, en ltann h<‘fir, af því að hann
var blaðamaðr, hreyft meira við mál-
inu í -ritgerðum.
Hr. G. E. undrast mjög “deilur
og þrætur” ísl. blaðanna hér vestra,
og þykir þeim mega “við bregða” fyr-
ir það.
Vér liöfum að gamni voru litið yf-
ir síðasta árg. Heimskringlu, og höf-
um ekki getað fundið nokkra grein,
sem áreitti önnur hlöð að fyrrabragði,
og sárfáar og stuttordar greinar að
eins til svars áreitingum. Vér segjum
því að hr. G. E. fari hér, án efa í
gál^ysi, með ósatt mál.
Vér lesum líka Reykjavíkr-blöðin,
og sjáum þar tiltölulega miklu meira
rúmi varið í illdeilur, og er þó þar
af minnu rúmi að taka.
A liðnu ári var og tiltölulega miklu
meira rúmi varið í illdeilur i dagblöð-
unum ensku hér í bænum.
Kynlega viröist oss það til orða
tekið hjáhöf., jafn skynsömum manm
sem vér höfum fyrir satt aðhannsé,
er hann talar um “presta, kaupmenn,
lilaðamenn og allar aðrar smá-landeyð-
ur,” sem “lifi á bóndanum.”
Þetta er, með leyfi að segja, ó-
fyrirgefanlegt bull. Þessir menn lifa
ekki fremr á Vjóndanum, heldr en
bóndinn á þeim.
Tökum t. d. prest í horg. Hann
heíir laun sín af sóknarmönnunum,
og ekki einn af þeim er bóndi. Tök-
um kaupmann, sem verzlar eingöngu
við borgarbúa. Tökum ritstjóra að t.
d. fínanz-hlaði eða iðnaðar-blaði, sem
ekki hefir einn einasta bónda að kaup-
anda ; hvernig ljfa þeir á bóndanum ?
Eða ef það hefir vakað fyrir höf.,
að bóndinn framleiddi alt það, er þess-
ir menn lifðu á, þá er það jafn-fjar-
stætt.
Af lífsnaaðsynjum hvers manns
má fyrst telja ljós, hita og fæðu. Að
svo miklu leyti sem náttúran leggr
i
ekl&i þetta ókeypis í hendr hverjum
inarjio-i (sólarhita og sólarljós), þá verðr
mnðr að afla sér þess sem ljósmatar
(olíu), húsa, eldsneytis, fata, matar.
Bóndinn á nú engan þátt í framleiðslu
ljósmatar, húsa, elctsneytis. Og í fram-
leiðslu fatai minstan þátt, því að verk-
ið er fult svo mikils virði þar yfir
liöfuð eins o«? efnið. I framle ðslui eins
einasta lítsskilýi'ðis, matarins á hiann
meginþáttinn, en engan veginn aBan
þátt, því að öll matvara að kaSa,
sein þeir kanpa sem ekki eru- bændir,
felr í sér erfiði tleiri manna en bóndé
ans (t. d. brauðið starf malarans og
bakarans o. s. frv.). Og það má með
ulveg eins mikhiwi sanni segja, að
bóndinn lifi á þeim, sem kaupa af
honum varning lians; því að gæti
Viann ekki selt hann, iiefði hann ekk-
ert til að kaupa fyrir þær af sínum
nauðsynjum, sem hanrr framleiðir ekki
sjálfr.
Sá sem framleiðir eitthvert nyt-
semdarefni ótilunnið úr skauti jarðar-
innar, er ekkert þarfatfi maðr heldr
en hinn, sem tekr þetta ótilunna efni
og býr til úr því nytsatisaii hlut; og
hvorugr þeirra er þarfari heldr en sá,
sem fiytr hlutinn frá þeiní, sem fram-
leiðir hann, til þess sem þarf að nota
liann (það gerír kaupmaðriun).
Enginn maör. sem lifir á árangri
heiðarlegs erfiðis síns, verðr meösönnu
sagt að lifi á öðrum, fremr en aðrir
á honum. Það er að eins á iuu allra-
fruinlegasta villumanna-skciöi, að maðr-
inn iramleiðir sjálfr alt, sem hann
þarf til að viðhalda lífinu. Þvi meira
sem mentunin eykst, því meiri verðr
verkasciftingin. Þá vinnr hver maðr
helzt að einni tegund verks, sem hon-
um þannig verðr lægnari, svo að hann
afkastar þannig mestu, og svo skift-
ast menn á nauðsynjum símun.
Það er hreinasta stafróf allira auð-
fræði og félagsfræði að vita þetta, og er
óheyrilegt að þurfa að t era aö fræða
jafn-gáfaðan mann og Gunnsteia Eyj-
ólfsson um slíkt. Það ætti hann að
vita fyrir löngu. En þetta sýnir, að
það er margt þarfa-verkið fyrir rit-
stjóra að vinna í iieiminum.
Og prestarnir. Það gengr yfir oss,
að jafnrétt-trúaðr safnaðarstólpi og
kyrkju-bjálki sem lir. E. G. skuli
kalla þá “landeyður.” Yar hanji ekki
sjálfr með því síðastl. sumar aA vera
bygð sinni í útvegum um eina slíka
“landeyðu ?”
Hvað er “landeyða” annars.? Sá,
sem er landi til eyðingar eða niðr-
dreps. Sá sem reynir að haguiýta sér
annara erfiði án þess að unna verka-
manninum launanna.
Ef t. d. greindr og námí’ás og
vel efnaðr póstafgreiðslumaðl', sem
ekki getr vcrið án þess að lesa blöð-
in, læsi þau biöð, sem á pósthújs hans
koma til annara, en tímdi ekki að
kaupa blað sjálfr, þá væri hann að
þessu leyti “landeyða,” að hann fóðraði
sál sínaendrgjaldslaust á annara erfiði.
Og sálar-fæðan er þó aifceg eins
peningavirði eins og likams-fæðan.
Vér ætlum ekki að fara lengia
út í hréf hr. G. E. í dag.. Það er
mikið hæft í ýmsu, sem haain segir;
fyrir flestu, ef til vill einhyer fótr.
En það er ekki síðr einhliða heldren
þær sagnir, sem liann er að rita á
móti; og svo eru svo undarlégar mein-
lokur og fjarmæli innan um.
En eitt á höf. heiðr fyrir. Hann
ritar undir fullu nafni, og vér efum
ekki. að ekkert af því, sem ýkt er
oða ranghermt hjá honunri, er svo af
ásetningi, heldr ýmist af flaustri, gifr-
mælgi eða öðrum ósjálfráðura orsökum.
Einmitt fyrir einuirð sína á hann
skilið, að þeir sem ræða þetta mál
við hann, geri það' á sanngjarnan og
kurteisan liátt, án ails útúrsnúnings
eða þjósts. Til þo.ss höfum vér haft
viðleitni.
Sýningin í Chicago.
Smágreinir eftir Jós Ólafsson.
VIII. Akrykkju-höllin.
í mynda-safni Hbimskringlu, sem
allir kaupendr hennar eiga nú kost á
að fá, er akryrkju-höilin sýnd á 25.
myndinni, og aftr á 30. mynd sést
talsvert af henni (ásamt vélahöllinni,
sem einmg er sýnd á 14. myndinni).
Ég vildi óska að þessar afbragðsgóðu,
stóru, skýru og ljómandi fögru mynd-
ir væru í hvers lesanda hendi, því að
engin lýsing er á við sjónina, sem jafn-
an er sögu ríkari.
AkrjTkju-höllin lá milli véla-hallar-
innar og Michigan-vatnsins; hún var
6W) fet á lengd, en 500 ót Hreidd, og
tók gólfið yfir 15 ekrur. fl'tliöil var
bygð á-föst henni, 550 x 300 feCa, og tók
gólf liennar yfir nærfelt 4 ekrun. Höll
þessi v&P öll einlyft (eitt herbergi á
hæð), ea hu-ðin upp á efstu múxbrún
var þó 85 fet. Beggja vegna við að-
aldyrnar vóru korinþskar súlur 30
feta háar «g 5 fet að þvermáli. Þ.tjú
hvelfinga-lystihús (pavilions) vóru áföjt
höllinni, sitt á livorum enda hennar,
en eitt á henni miðri; það er 144 fefi
á hlið og fer.'ttrent. Milli lystihúsamia
allra vóru súltagöng og þak yfir. Að-
aldyrnar vóru 05 feta breiðar og kom
maðr um þær inn í forsal, en úr hon-
um aftr inn ý hringsalinn (rotunda),
• sem var 100- fet- að þvermáli; yfir
hTÍngsalnum var há glerhvelfing, 130
t&i á hæð. Yfir Lýstihúsunum til end-
amui vóru hveléhgar 90 feta háar ;
st-óðu þrjár konumyntlir efst á hvórri
þeirri hvelfing og héida á jarðhnetti
miili sín.
Ég efa ekki s,ð’: það hefði verið
mjög hugðnæm og fróðleg sjón fvrir
akrsirkjubúmann með h'fi og sál að
skoda alt, sem sýnt •ar í höll þessari,
bæði korntegundir, vorkfæri forn og
ný og þvíuml.; en ég:verð að segja
svo scm satt er, að ég gaf öllu þar
inni ktinn gaum, af því að ég fann
að ég hafði enga þekking til að meta
það, en of lítinn tíma til- að ihera þar
nolckuð mér til fróðleikst
Suðr af akryrkjuhöJISiini stóðspor-
baugslagað hús ; það vazs>- tál þess ætl-
að að vera samkomustaðr þeirra gesta.
er stunduðu eða létu sér ant um jarð-
yrkju, Isvikfjárrækt eða í.ðrar húítkap-
argreinar. I gólfsalnum var afgreiðsiu-
stofa, þ*r sem menn gáto< snúid* sér
að með alls kyns fyrirspurnir urn.akr-
yrkju-sýmnguna, og var 1%'st úr þeim
þar eftir föngum ; þá vóru þar og srórg
afherhergi smærri, þar sem nokkrir
menn gátu komið saman til. að iiæða
um akryrkjumál. Svo vóru þa<r og
biðherbergi mörg, vel og þægilégan út
húin. Ujipi á lofti var geysistór salx
með sætmm f\TÍr 1500 manna. Þar
voru á hverjum degi haldnirdyrirlfestr-
ar af einhverjum mönnum, sem nafn-
kendir eru í akryrkjufræði.— Akrc rkjja-
höllin kostaði 81,280,000 með útbygg-
• ingum.
Kvikfjjársýningiii var í- suðreud'-
anum á Jackson Park, og. tók yfiir
100 ekrur; vóru gripirnir þar í timbr-
skúrum.—Þá sýning sá ég. ails ekki.
Norðau við gripa-skúra. - þessa vair
mjólkrbúsýningin í liúsi 200 feta
löngu og 100 feta breiðu. Þar nsáöti
sjá og neaaa meðferð mjótíír alla eftir
nýjustu aðferðum og með heztw, á-
iiöldum. Mátti þar læra, hvernig
mestu og langbeztu smjöisi má ná úr
mjólkinni,. og margt anjaað. Vóru
þar sýndiar aðferðir, sem< hér í álfu
tíðkast, og eins í helztu. mjólkr-hú-
skapar-löadum norðrálfu.. Þótti sýn-
ing Danmerkr hera þai-f af flestu
öðru. Könslusalr var í sambanda við
sýning þessa. En á lofti uppi var
matsöluhús og mátti þar.-fá “mettan
kvið” á tómum mjólkrmat. Þan naátti
og fá mjólk góða að déekka, borna
fram, hvert sem maðr- lcaua. helat,
af dönskum píkum, norskum gentum,
sænskum flickum, þýzíEu:a, “aúld< iieiv’
eða írskum "dairy maids,” og var þá
mjólkia úr kú frá sa.ma laudi sem
stúlknn, er bar hana frana.
TjRjXtegunda sÝNiitósia.
Þetta sýnihús taar hygt í “nátt-
úru-stýl,” og var C| til vill ið ein-
kennilegasta hús á sýningunni allri
að sínu leyti, þótt mörg önnur væri
íhurðarméiri að s’írauti, Listfegrri í
lögun og stærri og dýrari. Sýnishúsið
er aflangt, ferstrejit, og gengr sval-
palk alt umhverfis húsiö fram með
hliðum og göfiuni og msenir Iiallflatt
þak frá veggj mi'im og göflunum yfir
[irjáinn, og hvílis ytri brún þess á súl-
usn. Hver af þeim súlum er þreföld,
þ. e. þrír tréstofnar, iiver 25 feta hár,
og gildastr sá í miðið. Allir þessir
tréstofnar voru með beskinum á. Mig
minnir það væru 30- súlur á livora
i hlið auk hornsúlnanna, og 14 súlur
við hvorn gafl, að horasúlum meðtöld-
um. Svo vóru vaklir tréstofnarnir í
súlur þessar, að þar vóru sýndar all-
ar helztu viðartogundir allra ríkja í
Ameríku og allra lielztu landa heims-
ins. A livern stofn var plata fest og
áritað nafn og lieimili þeirrar trjáteg-
undar.
Veggirnir í húsinu vóru allir gerð-
ir úr klofnum trjábolum eða stofnum,
og snéru bökin ávöl fram að sjónum
manna, og var börkrinn alh' tekinn
af, svo að sjálft tréð blasti bert við.
Aðaldyr.B^-Unhúningrinn var tsbltr sam-
an af ótoíjH-mli viðartegundum' og felt
saman og skorið út á inn lisúfengi-
legasta hátt sem- sýnishorn þess, jkvað
beztu tréverkwniðjur þessá lands gsta
int af hendi í þessa stefnu.
Ég gat þesftj að súlurnar undir
veggsvalaþalcinu umhveifis húsið hefðu
verið 25 feta háats undir þakbrún. Af
hverju því tré, semimiðstofninn í hverri
súlu var úr, liafðú og böggvinn veriö
topprinn mjósti að ofan, nokkuð langr,
og var hann festr upp ;V svalþakinu,
jbemt yfir stofninunu semvar úr sama
tré, og var toppr þessi nrataði' fyrir
fánastöng, og blakti þar á. fáni þess
lknds e.ða ríkis, sem tréð var frá. Varð
pannig eimlæg röð af blaktandl iánurn
á öllum ytri hrúnum svalþaksims.
Fyrir utan sýning.ma iimi i húsi
þessu, þá var það sjáífí * in ágs»tasta
sýning anwn'skra viðarteguncby bæði
ein v- og trém eru óurni in,< eins-og þau
eru klofin, aöguð, hálfuniJn:eða ínluvierju
ásigkbmulagi sem var, eins aFHefthtð-
um við, páTksnðum, gljá-itiegnujn o-. s.
frv.
Víðarteg'.nada-sýningin > inni sýwái
sýnisiibrn af við úr öllum < hnafitarinis
skógum, og var sögð svo miklaifylhd
og fuiiicomnasi on alt, sem> - áðr hefiii
verið sýnt af því tagi, að þar Hefði
enginn, sanijöianiðr á mill: <vcrwTi-
Húsið1 vavr 528 feta li:,ngt og 208
feta broitt og kostaði yfir $ ÍOOJXX),
Það stóð í suð-aiustr horninw á Ja<Jcbon
Park, rótt- ivið' Michigan-vs.!iúð.
A 14J bls, á myndasafni- Hkt. ei
mynd innan úr húsinu. í e'm.i: af;
stærri söfnununk er mynd ai< lwiaiou
að utan..
Sýnismunik á a/íkyrk.iu, hviki-',; iic.
MJÓLKKKÍS OG VIÐARTEl .BKDA
SÝNIKí.UNUM.
Þessar - sýningar-deildir tóku yfir
meginafiokkana A og C; ei A fófc
j-fir þessa :sl9 greinar : 1. Kornvörur,
gi'astegundir og fóðrjurtir; 2. bruuð
og bakstrar; 3. sykr, síróp og sylcr-
vörur; 4. jarðoplt og rótáv’-xtir;
ýmisl. bú jarðaafiiakstr; (J. niðsoðnar
matvörur; 7. smjö,r, ostar og annar
mjólkrmatrj; 8. kaffi. te, kry '•.djurtir*,
humlar og ylmjurtir; 9, tægju-ofni a£
dýrum og jprtumt (ull, silki, h'kmpi',
hör o. s. frv.);: 10. gosdrykKr og.
aðrir gerlausir drykkir; 11. vínanda
dryklcir, vn. bryiMvin, eplasafi (oider);
12. maltdrykkir, (bjór, öl, jior or o. s.
frv.), 13. vélar, átíiöld og aðf suðir tiii
að húa til! áfengis-drykki; 14. akr-
yrkja; 15. akryrkjti-bólcmentir og hag-
skýrslur; 16. akrjTkju-vélar ogi áhöld;.
17. áburðarefni; 18. feiti olía.< sápa,
kerti o. s. fr.v.; 19. trjáfræði,,.tré og?
hvers kynj.viðar-varningr,
Flokkrkm C' tók yfir þassar 1J
greinar: 1. hestar og asnar; 2. naut*
gripir; 3. sauðfénaðr; 4. geitn, lama»
dýr, alpaka-dýiy úlfaldar o. s. frv.;
5. svfn; thundiar; 7. kettir, kanínmv
o. s. frv.;; .8, aLáfuglar og aörir Juglarv.
9. skorkvikindi og afrakstr þeirra;
10. villidýr frá öllum heimsins löndum
(fiskar þj. (.kki moðtaldir, með því •j.c')
þeir vór-tfiL sérstakri sýning).
(ÍÆeira).
HJÁLPARÞÖBíl
Ritsfc. “Hkr.” — Landar voaiæ í
þessum, l,æ og víðar hafa otinust
tekið eftir dánarfregn Kristófers sál.
Jóhannasscwiar, af Point Douglac-j hér
í bænum, sem stóð í láaði yðar ný-
lega. En hitt er fólki sjálfsagt síðr
kunnsgt um, hversvegpa hana hefir
gripið' til þeirra óyndis.úrræöa að taka
sjálfr Kf sitt á inn hryllilegassa hugs-
anlegan hátt; og eins-um hitt að liann
skildi. eftir sig 4 bör a: 3 drwigi og
1 stúlku, á ýmsum. aldri. Sigurðr,
18 ám, er nú í Ný-íslandi og má
ætla að hann sé sjálfbjarga, en ekki
moÍKa. Pálína, 17 árn, er i vist, hór í
bænum, gengr á skóla á <fegi hverj-
um og og vinnr fyrir fæði sínu og
fötitn í frístundsm sínum, það er
fyra: kl. 9 á morgnana og eftir kl. 4
á daginn. Hún «r því eins og Sig-
unðr að því, að hún getr séð fyrir
sér sjálf, en muai eklci vera fær um
að hjálpa bræðium sínum. Þessi tvö
áminztu börn vóru farin úr föður-
húsum fyrir uokkrum tíma. En eftir
vóru tveir drengir: Jóhann, 19 ára,
og Guðmundr, 9 ára, báðir mjög smá-
vaxnir og þreklitlir eftir aldri, enda
bera þess merki, að hafa notið upp-
eldis í nokkuð öðrum stýl, en æskilogt
hefði verið. Enda hafa lífskjör þess-
arar fjöiskyldu verið in bágustu síðan
ég þekti fyrst til þeirra fyrir 10 ár-
um ; og mun fátæktin, sem orsakaðist
aðallega af drykkjurkaparóreglu föð-
ursiiw*— og sem hvorutveggja hefir
farið vaxandi að uokkrum mun síð-
an Icona Kristófers sál., móðir barn-
anna dó, fyrir 3 árum,—hafa verið
aðal-, og ég vil nærri segja: eina or-
Sökin til þess, að hann fyrirfór sjálf-
um sér eins og að ofan er sagt.
En það sem óg vildi sérstaklega
benda öllum lesendum yðar á, er það,
,að við lát föðursins þá vórw þessir
tveir drsngir, er enn vóru lieima hjá
honum, skildir eftir gersamlegtr alls-
láusir. Þeir höfðu hvorki húsnæði,
elUivið, ljósmat nó föt — svo að telj-
ar.di væii— né inn minsta matarfwðn.
til næsta mnls. I)rengirnir eru, táns
og að friunnn er sagt, smávaxnir og
þrekiitlir efti? aldri; og því sjáanlegt-
að Lm1 eidri drengr, 19 ára, er afls*
ekki fær umr ein» og nú árar lijá
oss, að vinna ftýrir sér og hróður sin-'
um, yfhr vetrarmánuöiaaa að minnstsv’
kosti. Aö vísu hefir *ldri drengrinn •
dálitla sögunarvinnuoswiit gefr lionuin ■
inn svo<sem svaiar 25« til iiOcádag.-
þá dagano. sem hami - iiefiir vinnu, aðra
daga ekkert. Enda skulda hræðrnir
nú þegar- nokkuð hœði fýrir liúsalegu
og matviim þar sesa jieiu búa. Þeir
leigja eith herhergi á tioinfuiu á Hig-
gins og Curtis strætum. á Point.
IXouglas.
Það sswi nú enMega þyrfti að
gera, væri' að koma yngri drengnum
fyrir í góðúm stað, itelzt ryni á landi
nálægt skóiá, þur sent < vel vseri með
hann farið, . b.anu lítinn ganga á skóla
: öllum timu.ni þá 6r sIk'iIí vsují opinn
I —nokkuð som hann ennþá ekki hefir
j byrjað á,—þa« sem lianT hefði nægilegt
\ og gott fæöi, föt og aðra aðl.iýnning.
: Væri hægt iiið útvegf/ inum. yngrí
dreng þannig lagaðan samaatað, þá
má ganga ; ð því vísu að elzbi hróð-
irinn geti sóð um sig sjálfan. En
@kki cr hægsjiaö vænta að im eldri
ísyskyni verðia fyrst um siim. faer um
a<ð gefa með *yngsta drcngnum, þó að
þau ættu að geta það eflir nckkurn
1 túna. En þr.» til búið e» að utvega
samastað fyr rs yngsta drenginn þá er
tiráðnauðsynlegt að Llenclngar í þess-
ub bæ og aunaistaðar, sem. nolckuð
liifcfa afiögu, viidu gera svo vel að
rétta þessum bræðrum iijálparhönd í
yfirstandandi neyö þeirra. Matvæli,
svo. sem brauð og mjolk,—eða thikets
upp, á það—mjjSjL, lcjöt, smjör o, s..írv.;
fatnaðr, ef hann er svo að liann. passi
þeiiu, og peningar,— alt þotta kemr
' sér einkar vel Qg verðr mjfig þalck-
samiega meðteiíið af bræðrum.
Eg heíi ntu liegar ininzt A þettá
inuimlega við nokkra TsL.íi þessum
. hæ, og hafa þeir allir veist málinu
inar vinsamlegustu undirtekth', og lagt
;frasa> nokkrar peninga tillögur svo að
sjóðvinn er núi.þegar orðinn 8 4.25.
Ef að eitt hundrað ísl. gefa sín
50 centin hverr eða þaöan íleiri, þá
ætti drengjum-þessum að vara laorg-
jið tram á nmta sumar að minsta
kosti. Ég liefi ótilkvaddr tekið að
mér að gangast fyrir og veita mót-
töka peninguiu og öðrurn samskotum
til styrktar þessum bræðrum. og vil
óska að semeflistir af lundum mín-
um, körlum cg konuin, veiti ratálinu
þann stuðning sem það á skiliö. Og
eins vona óg að þór, lierren ritstjóri,
gerið svo vel. að mæla með því í
blaði yðar, því ‘Þegar iieyðin er síserst,’
þá þa.rf ‘hjálpjai að vera næst.’
Winnipeg, '30. Janúar 1804.
B. L. Bai,dwan.son.
Ayer’a- Hair Vigor
gerir hárið mjúkt og gljáaadi,
„Eg liefi bi-nikað Ayer’s í'Iiiir Vigor
nærri 5ár,og ímr mitt er rakt, gljáan.ti
og í ágætu standi. Eg er festugr og liefi
riðið um slétturnar í 25 ár“.—Wm. Hen-
ry Ott, alias ,JVlustang Billff; Newcastle
Wyo.
AyeFs Hair Yigor
varnar hár-rotnun.
„Fyrir mörgum árumtókég eftir
vinarráði að reyna Ayer’S Eair Vigor,
t.il að varna hárrotnun og hærum. Lyf-
ið lireif þfgiir, og síðitn Etefi ég brúkað
það endr og sinnnm og heldr það hár-
inu þylckitiog óhærðu.—41. E. Baamri.
McKinneý.Tex,
Ayer’s \ \ air \rigor
fuunleiðirá ný har. sein rotnar í sóttr
um.
„Fýrir ’liðiigu iu>L lá ég í þungr-
sótt. Þegar mér hatniiði, fór ég að
inissa liárið og iueaast. Eg reyndi
niargt til ónýtis þar til ég fór að brúka
Ayer’s Ilair Vigor, wg nú vex har mitt
óðmu og liefir fengið upphattegan til
sinn.—Mrs. A. Collius, Dighton, Mass.
Ayer’s Hair y'igor
varnar liærum.
„Eg var óðunt að hærast, og rotna
af mér hdrið; ein flaska afAyer’s Ilair
Vigor hefir læknað það, og nn liefi ég,
Bupphailegan hárvöxt og hárlit —.
Onkrupa, Cleveland, 0.
Tilbúið af Dr. J. C. Ayer, Lowell, Mass.
Seltí ölliint lyflabúðuut og ilmsmyrsla-
búðum,