Heimskringla - 24.03.1894, Blaðsíða 2

9
HEIMSKRINGLA 24. MARZ 1894.
keinr út á Llugardögura.
T ao lleimskri Qgla Ptg. & Publ.Co.
útgefendr, [Publishers.]
Vrn-ð blaösius í Canada og Banda-
ríkjunum :
12 mánu'Si $2,50 fyrirframborg. $3,C0
6 ----- 11,50 ---- - $1,00
3 -----■ 10.90; ------ —. $0,50
Kitstjórinn geymir ekki greinar, sein
eigi veröa uppteknar, og endrsendir
pær eigi nema frímerki fyrir endr-
sending fyigi. ltitstjórinn svarar eng-
uni lirófum ritstjórn viðkoniandi, nema
i biaðinu. Nafnlausum bréfum er
enginn gaumr geflnn. En ritstj. svar-
ar hðfundi undir merki eða bókstöf-
__mib pf böf. tiltekr slíkt merki.
Uppsögnógild aö lögam, nema kaup-
andisó alveg skuldlaus við bia«ð.
Auglf/»ingaverð. Prentuð skrá yflr
__þið send iystlxafendiim.
Ráðsmadr (Bnsin. Manager):
J. W. FINNEY
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Utanáskrift á bréf til ritstjórans :
Editor Heimskrinr/la. Box 535.
_____________Winnipeg.
Utanáskrift til afgreiðslustofunnar er
The líeims/cringla Pitg. <£- Publ.Co.
Box 305 Winnipeg, Man.
Peningar sendist í P.O. Money Or-
der, Registered Letter eða Express
Money Order. P.anka-ávísanir á aðra
banka, en í AVinnipeg, eru að eins
teknar með afiölluin.
G53 Paciíic Ave.
(McWilliam Str.)
Hqnest elections.
Two incidents have occurred last
week which have caused us Icelanders
who, Brittisli citizens thongh we are
now, are nevertheless born and. bred
in a foreign land, to turn our at-
tention to our native island for a
comparison between Canadian and
old country institutions. And, mirabile
dictu, the comparison certainly has
not turned out favourably to our
new adopted country in this respect.
The flrst of these two incidents
alluded to is the unseating of Mr.
Adams, the late M. P. P. for Bran-
don, upon his aclcnowledgment, that
one of his agents had been guilty of
bribery. Of course, Alr. Adams looses
his seat, but what about liis agent
who was guilty of bi-ibery? He will
be an elector at the next election,
possibly he will again be the agent
of Mr. A., and very likely will again
bribe the electors.
And what about the electors who
took a bribe? They will vote again
next time, and in all probability
again recieve a bribe from whomever
is willing to offer one.
This is no party question. It
applies with equal force to all part-
ies.
In our native country Iceland no
such thing as bribery at elections has
ever been so much as heard of, But our
laws have provided for such a case. If
it should ever occur there, both the bri-
ber and the recipient of the.bribe would
go straight to jail and loose their
rights as citizens for several years.
Such a crime would there in public
opinion be considered as dishonourable
as theft or perjury.
But it has never occurred, perhaps
because our laws are just what they are
in this respect.
The other incident is the oftse of a
deputy returning officer falsifying the
vote of the people by putting illegal
ballots in the ballot box. The papers
say, wo note, that the extreme penalty
for this is a fine of 8200.
In our old country no such thinghas
ever happened, and we dare say, could
never happen. But, if it were to hap-
pen there, the perpetrator of the crime
would go to the penitentiary for a term
of years and be dishonoured (and poli-
tically disabled) for life-
We do not claim that we are on
the average better or more honest than
Canadianborn citizens. If a roturning
oflficer in our country did not run any
higher risk by falsifying the vote, than
at the utmost a fine of a couple of
hundred dollars (which the party cv.i
bono the crime was perpetrated would
pay), we feel pretty sure that such
cases would not have been so utterly
unheard of amongst us, ás they are
now.
Is there ndt here a lesson to be
learned from the laws and experience
of little known old Iceland in this
respect ?
Heiðvirð blaðamenska.
Það var svo sem auðvitað, að ið
íslenzka málgagn Greenway-stjórnar-
innar þyrfti eitthvað til bragðs að taka,
til að reyna að leiða athygli almenn-
ings burt frá málefnum þeim, sem
húsbændum þess eru óþægileg og ný-
lega hafa verið gerð að umtalsefni í
Hkr., svo sem fargjaldsmálinu, gæð-
ingabitlingunum í fylkisreikningunum
o. s. frv.
Þetta er ekki nema mannlegt, þeg-
ar blaðið getr enga vörn fært í mál-
inu. En ætlast hefði mátt til þess af
ritstjóra málgagnsins, að hann gætti
ofrlítið góðra manna siða og velsæm-
is.
Finst honum virkilega ekki sjálf-
um, að það vera hægt að færa rök
með eða móti hverju almennu máli,
án þess að vera að reyria að leggjast
á æru og mannorð Jóns Ólafssonar ?
Ef svo er, þá á hann talsvert eftir að
læra sem ritstjóri.' Oss er ekki skilj-
anlegt að blað hans græði hvorki út-
breiðslu né mannhylli á þeim rithætti;
en auðvitað, — hann um það.
I síðasta bl. Lögb. er verið. að
reyna að sanna það, að Jón Ólafsson
ritstjóri sé lyginn maðr, fari með vís-
vitandi ósannindi. Og hver er svo
sönnunin ? — Sú, að Mánud. 12. Marz
stendr í '“Dagbók” Hkr. (fréttum), að
forgöngumenn suðaustr-járnbrautar-
málsins hafi “farið fram á styrk frá
fylkisstjórninni,” og að stjórn sú “hafi
neitað um styrkúm.”
Vér skulum nú ekki tala um, að
hr. ritstj. Lðgb. hafði enga vissu fyrir,
hvort J. Ó. 'hefði ritað nokkurn staf í
þessum fréttum eða ekki. Þær eru
engin ritstjórnargrein, og ritstj, Lögb.
veit sjálfr bezt, að það er ekki ávalt að
ritstjórar riti sjálfir persónulega hvern
staf af fréttum og smælki. Þannig var
alveg ástæðulaust fyrir hann að ráðast
að J. Ó. persónulega með meiðandi að-
dróttun út af slíku efni.
En í í þessu tilfelli, eins og reyndar
oftast hefirveriðí Hkr., með fáeinum
undantekningum, þá hefir J. Ó. ritað
allar fréttirnar í þessu blaði. Hann
ætlar ekki aðskjóta sér undan því. Og
hann er sér ekki þess meðvitandi, að
hafa sagt af ásetningi, eða öðruvísi,
neitt rangt í Ixiim. Það stendr livergi
í tilvitnaðri grein, að stjórnin hafi
noitað að veita nokkurn styrk. En þar
stendr, að forgöngumennirnir liafi beð-
ið um styrk, og það var dkveðinn
styrkr. Ogsvo stendr, að stjórnin hafi
neitað—ekki um (einhvern) styrk, heldr
—“um styrkiim” þ. e. þann umbeðna
styrk. Og þetta er rétt. Sjálft stjórn-
arblaðið “Froe Press” setti á mánudag-
inn með stóru letri í yfirskrift yfir grein
sína um þetta efni • “Stjórnin getr
ekki sinnt þvi sem félagið fer fram á”
(“The Government cannot entertain the
Company’s proposals”). Og sama blað
getr um sama dag, að aðalmaðrinn í
járnbrautar-málinu (Mr. Ross) hafi
sagt stjórninni fyrir fram, að slíkt boð,
sem hún gerði, væri sama sem ekkert
boð ; félagið gæti ekki gengið að þvú
Sannleikrinn er þá þessi: Stjórnin
noitar um umbeðinn styrk (“um styrk-
inn"), en býðr fram til málamyndar
annan og miklu minni styrk, sem hún
fyrirfram veit.að ekki getr komið félag-
inu að neinu haldi.
Ukr. sagði í svo stuttorðri grein,
sem rúmið þann dag afskamtaði, að
félagið hefði beðið um styrk, og stjórn-
in neitað um styrkínTi.
Og á þessu byggir blað, sem mun
vilja láta nefna sig heiðvirt, ásökun
gegn ritstjóra IIkr. fyrir, að hann
persónulega sé ósannsögull maðr !
Heiðarleg blaðamenska !
Lögb. kallar inn framboðna styrk
“stórkostlegan.” Sannleikrinn er, að
stjórn þessi hefir aldrei boðið neinu
félagi jafn-litilmótlegt!
Um hvatir stjórnarinnar til að
neita um inn umbeðna styrk (lemvar
ekki stórkostlegr, heldr riijög hóflegr)
hefir Ilkr. sínar skoðanir og Lögb.
sínar. Þar er um líkinda-ályktanir
einar að ræða, og er það nýlunda,
að lýsa hvern þann mann vísvitandi
ósannindamann, sem dregr aðrar á-
lyktanir en maðr sjálfr gerir.
Utrætt svo af vorri hálfu um
það.
Vér höfum reynt að sýna við-
leítni á, þegar verstu ósköpin í Lög-
bergi fóru að leiðast oss og lesend-
um blaðanna, að forðast persónuleg
illyrði við ritstjóra þess blaðs, hvað
sem vér höfum haft um mdlefni að
ræða. Þó að Lögb. vilji ekki fylgja
dæmi IIkr. í þessu efni, þá vonum
vér að enginn misþykki við oss, þótt
vér höfum síðastliðið ár reynt að
forðast persónulegt skítkast.
Grcenway-stj órnin
og fargjöldin.
“Lögberg,” ið íslenzka málgagn
Greenway-stjórnarinnar, er að minnast
á fargjaldspeningana f laugardagsbl.
síðasta.
Jón Ólafsson hefir rætt þetta mál
nokkuð í enska blaðinu "The Nor’-
Wester,” og sýnt þar fram á þetta:
Greenway sagði sjálfr í ræðu
sinni á þinginu nm þetta efni, að
hann hefði lagt fyrir umboðsmenn
sína að taka af vestrförunum alt,
sem þeir gætu borgað í fargjöld, en
fyrir því, sem þá skorti á, og
fyrir þá, sem ekkert gætu borgað,
skyldi fylkisstjórnin hér ganga í á-
byrgð viö Beaver-línuna. Við enga
aðra línu hefir stjórnin sagzt hafa
neina samninga gert, eða í neina á-
byi'gð gengið.
Af þessu, sem hér er sagt, er
auðsætt, að það allra-fyrsta, sem gera
varð, til að rannsaka skuldbindingar
stjórnarinnar í þessu efni, var að fá
áreiðanlega vitneskju um, /iverja og hve
marga Beaver-línunnar agentar heima
bókuðu til vestrfara. Því að fyrir
aðra né fleiri gat stjórnin enga á-
byrgð borið. Hver sem reynir að
gera sér hugmynd um eðli og þýðing
þessleiðis reikninga-endrskoðunar, ætti
að sjá þetta undir eins; og . það er
furða að ritstjóri Lögb. skuli kalla
þetta “þýðingarlaust” atriði — þetta,
sem er eitt fyrsta undirstöðuatriðið í
málinu.
J. Ó. fullyrti, og enginn hefir dirfzt
að neita því enn, að Beaver-línan hafi
að eins bókað til vestrfarar 127 far-
þegja (börn og alt meðtalið), en þar
að auki tekið að sér flutning á all-
mörgum farþegjum, sem aðrar línur
höfðu bókað. Enginn þeirra fékk neitt
lán, sem fyllcisstjórnin þyrfti að ganga
í ábyrgð fyrir. Þeir einu farþegjar’
af þeim sem frá Islandi komu í fyrra,
sem fengu lánað fargjald hjá lfnunum,
vóru þessir 127 Beaverlínu-menn. Því
að það var ekkert lán, þótt pening-
arnir fyrir sum fargjöldin væru ekki
greiddir út í hönd á Islandi, af þvi
að búið var að greiða þá fyrirfram
til umboðsmanna línanna hér, sem aftr
höfðu lagt þá hér inn á banka. En
ef t. d. maðr, sem búið var að borga
fargjald fyrir með Dom.-h’nu eða AUan-
línu, var síðar fluttr með Beaver-línu
skipi, þá var fargjald hans kallað “lán-
að” og með því jókst skiljanlega upp-
hæð sú, sem stjórnin lézt hafa orðið
að “ábyrgjast.” Og innheimtan á því
var fólgin í því, að agent hlutaðeig-
andi línu hér gekk ofan í Main Street
með sparisjóðshók, og tók út pening-
ana af bankanum. Ef meginhlutr þess,
sem enn er “innheimt” af "lánum”,
sem fylkisstjórnin ábyrgðist, er fólginn
i slikum innheimtum, þá er ekki að
kynja, að inum launuðu innköllunar-
agentum fylkisstjórnarinnar. hafi geng-
ið vel að innheimta allmikið fyrstu
mánuðina.
“Lögberg” kemr nú með það spá-
nýja atriði, að hr. Sv. Brynjólfsson,
umboðsmaðr Dominion-línunnar, hafi
bókað vestrfara, “að nafninu til fyrir
Dominion-Ununa,” en í rauninni fyrir
Beaver-Ununa (sem þá hafði engan
löglegan umboðsmann á íslandi og
mdtti ekki bóka vestrfara þá, ekki fyrri
en miklu síðar). Þetta er nú engin
ástæða til að ætla satt að óreyndu;
en ástæðu gefr það yfirvöldunum á
íslandi, til að rannsaka þetta atferU
Beaver-línunnar. Reynist það satt, þá
er hætt við, að leyfið til að flytja
fflk vestr verði tekið af þeirri línu
íramvegis, ef hún verðr sönn að sök
að svo stórkostlegri tröðkup allra ís-
lenzkra útflutninga-laga.
En að þetta sé ósatt, á það bend-
ir það atvik meðal annars, að þessir
sömu farþegjar sumir eru nú (eftir þvi
sem sést á ísl. blöðunum), að reyna
að koma fram ábyrgð á hendr Dom-
inion-línunni, sem þoir voru bókaðir
lijá, fyrir drátt á flutningnum fram
yfir það sem þeir segja að sér hafi
verið lofað. Varla mundi Dom.-línan
fara að gera Beaver-Ununni þann greiða
að bóka vestrfara fyrir hana, til þess
að hafa það eitt upp úr að verða að
borga sektir fyrir.
Ið virðul. blað Lögb. segir, að það
sé ekki aðalatriðið, hvaða lína hafi
bókað vestrfarana, heldr hvort vestr-
fararnir hafi fengið þann styrk, sem
stjórnin segir þeir hafi fengið.
Þetta er rangt. Bæði þessi atriði
eru aðalatriði hvort um sig.
Ef aðrar Unur en Beaver-línan
hefðu bókað menn upp á að lána þeim
fargjöld, þá var Manitoba-fylkisstjórn
í engri ábyrgð fyrir það, ef trúa má
orðum sjálfs stjórnarforsetans Mr.
Greenways. Það væru því svik, að
telja slíkar skuldir meðal þess, er fylki
þetta stæði í ábyrgð fyrir.
Sér nú ekki vort heiðr. samtiða-
blað, að það er ekki þýðingarlaust,
hvaða lina hefir "bókað” vestrfarana?
En þetta kemr auðvitað að því
leyti ekki til greina, að engum þeirra,
sem hinar Unurnar bókuðu, en síðar
voru fluttir með skipi Beaver-Ununn-
ar, var lánað neitt.
Svo kemr hitt atriðið : Vor stak-
lega kurteisi blaðbróðir kallar Jón Ól-
afsson "glóp,” og segir að honum væri
nær (til að þurfa “ekki lengr að standa
sem glópr”), að komast fyrir það, hvort
nokkrir standa á styrklista stjórnar-
innar, sem ekki hafa fengið neinn
styrk.
Það er stök vangá af vorum kurt-
eisa vini, að hafa ckki tekið eftir því,
að J. Ól. getr þess í grein sinni síð-
ustu í “The N. W.” (á þriðjud. í fyrri
viku), að hann hafi skoðað styrklista
stjórnarinnar, og seð á þeim lista talda
stóra skuld á hendr fylkinu hér fyrir
flutning á mönnum, sem sér sé per-
sónulega kunnugt um, að hafi borgað
fargjald sitt að fullu eins og upp var
sett við þá.
Það" má bæta því hér við, að J.
Ó. tók vitni með sér, er Iiann skoð-
aði styrkUstann, svo að það tjáir ekki
að hera á móti þessu atriði. Það er
sannanlegt. Og meira að segja : æðsti
ritari Greenways á skrifstofunni játaði,
að mennirnir yrðu aldrei krafðir um
þessa skuld (“Tliey <Vill never be caUed
upon to pay it” vóru orð lians í votta
viðrvist). En fylkið á að borga hana
að hann sagði.
Hvernig stendr á þessu ?
Ið heiðr. málgagn Greenway-stjórn-
arinnar ætti að skýra þetta. Það væri
meira áríðandi en að fjölyrða svo mjög
um “glópsku” Jóns Ólafssonar, sem
Lögb. hefir ekki ævinnlega álitið svo
mikinn “glóp.”
Síðasta LöGB. flytr grein eftir
“Thb Insurancb Economist” i New
York. í henni er bréf frá útg. N. Y.
“Even. Post,” sem bygt er á þeim
ósannindum W. H. Paulssonar, að
Hku. hafi þózt flytja þýðing á frétta-
grein úr því blaði. Hkr. hefir fyrir
löngu getið þess, að hún hafi aðeins
tekið viðburði eftir því bl., en ekki
þýtt frétt þess. Svo að grundvöUrinn
undir bréfi Mr. Seymours eru ósann-
indi, sem honum hefir verið komið
til að trúa.
Blaðið Ins. Economist er eign lífs-
áb. félagsins Mutual Reserve Fund
Ass., og greinin rituð af W. H. Paulson.
Þetta er næg upplýsing um, hvert
merkisblað og hver merkishöfundr hér
eiga hlut að.
Borgara-stríð í Colorado.
AVaito ríkisstjóri í Colorado vék
fyrir skömmu nokkrum lögreglu-mönn-
um og slökkviliðsmönnum í Denver
frá embætti og setti nýja menn í
þoirra stað. Þeir, sem frá var vikið,
neituðu heimfid ríkistjóra tfl að víkja
sér frá, og neituðu að víkja, en bjugg-
ust til að verja stöðu sína oddi og
eggju. Lögregluliðið alt og slökkvi-
hðið í borginni var þeirra megin, og
ríkisstjóri varð að bjóða út herliðl
ríkisins til að koma fram vilja sinum.
Lítillega hefir báðum flokkum lent
saman, en síðast sagt, að ríkisstjóri
mundi verða að biðja um Banda-
ríkjalið til hjálpar' Lögreglustjóri í
Denver hefir gefið út varðhaldsúrskurð
og boðið að taka ríkistjóra fastan.
Verðr fróðlegt að sjá, hverju fram
vindr.
Skandinavísk blöð.
Allmargir landar spyrja oss ein-
att, hvaða skandinavískt blað (hér
vestra) sé bezt að halda. Vér höfum
skifti við allmörg af þeim, og verð-
um vér að segja, að oss likar ekkert
þeirra sviplíkt eins vel eins og blaðið
"Norden” (i Chicago). Ritstjóri þess er
Mr. Storm, náfrændi ins fræga sagn-
fræðings G. Storm. prófessors, sem
ætti að vera flestum íslendingum að
góðu kunnr. Blaðið er demókratískt,
vel ritað og fróðlegt. Hver sem vill
panta það, fær það fyrir 81 árgang-
inn (eða fyrir 85 cents., ef pöntunin
er send ritstjóra Jóni Ólafssyni í
Wpg.)
Um ritdóma og ný kvæði
ritar
Þorst. V. Gíslason
í Marz-blaði “Sunnanfara” þ- á. moð-
al annars þannig:
“Aldrei, svo ég tU þekki, hefir
jafn óblandað og alment lof verið bor-
ið á nokkurt skáld fyrir ekki meira
eða betra en það, sem Hannes hefir
afkastað. Heimsfræg skáld, svo sem
þeir Björnson og Ibsen, verða að þola
það, að þeim sé óspart sagt til synd-
anna af ýmsum, í hvert sinn sem þeir
gefa út rit sin, sem þó óðar fljúga í
þýðingum út um allan inn mentaða
heim. En aUir, sem stungið liafa niðr
penna til að minnast á kvæði Hann-
esar, ljúka þar upp einum munni:
“dírrin-dirrin-dí.” Lofið og smjaðrið
hnigur þykt og óblandað, sírópssætt
eftir blaðadálkunum. Og út úr öllum
ritdómunum má lesa þetta sama:
“Kvæðin eru snildarverk, af því að
þau eru eftir vin vorn og átrún-
aðargoð, Hannes Hafstein.” Kg get
bezt ímyndað mér Hannes haldandi
um eyrun í öllum þeim gullhamra-
slætti, sem dynr hringinn í kring um
hann. í öllum ísl. blöðunum austan
hafs hefi ég lesið um kvæði Hannes-
ar, og kveðr þar alstaðar við sama
tón. Heyrt hefi ég og að Lögberg
hafi haft ritdóm meðferðis, en ekki
hefi ég enn getað náð í Það númer
blaðsins.
534 Jafet í íöður-leit
LVI. KAPÍTULI.
[F.g afræð að byrja lífið á ný, og
leita hamingjunnar á þeim braut,
sem fyrst verðr fyrir. — Eg kveð
alla fornvini].
Gyðingrinn fór út, og ég tók aftr til mat-
ar míns. En rétt á eftir var hurðinni lokið
upp á ný, og Mr. Emanúel læddist hægt til
min :
“Misjter Newland ; ich má forláts biðja ;
«n vilji tér ekki mér rentuna borga líka ?”
Ég stökk upp af stólnum, þreif reyrprikið
mitt og sagði: “Snautaðu út undir eins, gamÚ
þjófrinn þinn !”
Orðin vóru ekki óðara sloppin af vörum
mér, en Emanúel gamli var kominn út, og ég
sá hann aldrei framar. Ég var ánægðr með
sjálfan mig fyrir það, að ég hafði breytt ráð-
vandlega við karlinn; og þetta var í fyrsta
• sinni í langan tíma sem ég át mat minn með
góðri lyst.
Þegar ég hafði matazt, tók ég tuttugu
punda seðil og lagði niðr í púlt mitt; alt hitt af
Jafet i föður-leit. 539
ar mótlæti í heiminum; stundum getum við
hlegið og verið glaðir, en svo verðum við að
gráta aðra stundina. Ég á þér líf mitt að
þakka, og ég skal aldrei gleyma þér, hvar sem
ég fer og flækist.”
“Nú, ég trúi því,” svaraði Tímóteus: “það
er ekki svo hætt við að þú gleymir mér, sem þú
hefir nærri hverja stund fyrir augunum á
þér.”
“Það er satt, Timm ; en það gæti eitthvað
komið fyrir, sem skildi okkr að.”
“Ekki get ég hugsað mér hvað það ætti að
vera. Og hvað illa sem gengr, get ég aldrei trú-
að að það gangi svo illa. Þú átt þó peninga
þina og húsið, og ef þú flytr burt úr Lundún-
um, þá getr þú aukið tekjur þínar töluvert með
því að leigja herbergi þín út með húsbúnaðinum
öllum ; svo að aldrei þarf okkr að skorta nauð-
synjar okkar ; og við getum lifað glaðir og á-
nægðir, flakkað fram og aftr um heiminn og
leitað hvers sem við viljum.”
“Það skar mig í hjartað að heyra til
Tíraóteusar ; því að trygð hans og trúmenska
við mig minti mig á, að hann hafði átt því
nær sama tilkall til eigna minna og ég sjálfr.
Hann hafði verið félagi minn í öllu og jafn-
an gefið mér fyrirrúmið.
“En það getr komið fyrir, Tímóteus, að við
verðum einhvern tima alsnauðir aftr, alveg
eins og við vorum þegar við lögðum fyrst út
í lífið og byrjuðum á að skifta milli okkar
538 Jafet í föður-leit.
máli í raunum sinum, þá bætið þér við einu
góðverki enn í minn garð.
Yðar þakklátr
Jafet Newland.”
Ég innsiglaði bréf þetta, og þegar Tímó-
teus kom aftr, iiað óg hann að fara með bréf
þetta til Mr. Mastertons eftir að óg væri
farinn á stað, og þyrfti hann ekki að bíða
svars.
Það var enn klukkustund, eftir þangað til
vagninn átti að fara af stað, og notaði ég þá
stund til að tala við Tímóteus. Eg sagði
honum að ég væri mjög illa staddr og að ég
hefði afráðið að fara burt úr Lundúnum.
Tímóteusi líkaði það vel. “Ég hefi séð það
á þér upp á síökastið,” sagði hann, “að þú
hefir verið í svo þungu skapi, svo örvænting-
arfullr, er mér óhætt að segja, að óg hefi hvorki
notið svefns né matar. Já, satt aðsegja, Ja-
fet; ég hefi legið í rúminu grátandi yfir þer ;
því ég hefi ekkerf yndi þegar eitthvað gengr
að þér. Farðu hvert á land sem þú vilt; ég
er fús að fylgja þér og þjóna þér; og með-
an þér líðr vel, þá er mér sama um alt ann-
að í heiminum.”
Við þessi orð Tímóteusar lá mér við að
hætta við ætlan mína og segja honum frá öllu
saman. En svo hugsaði ég mig um og hvarf
frá þvi aftr. “Tímóteus minn góðr,” sagði ég
svo ; “við megum búast við að mæta alls kon-
Jafet föður-leit. 535
þessum fimm hundruðum punda, sem eftir vóru,
lét ég í vasa minn, því að ég ætlaði nú að reyna
spilahamingjuna í síðasta sinni. Stundu siðar
kom ég út ur spila-helvítinu með skroll-tóma
vasana.
Kg hafði verið í ákafri geðshræringu meðan
á sp'l>nu stóð ; t*n ég var orðinn að mestu spakr
þegar ég kom heim. Það kom einhyer ró yfir
niig’ eius konar óyndis-ánægja. Ég vissi nú
forlög mín; það var engin spennandi óró eða eft-
irvænt-ing lengr.
Eg settist niðr til að hugleiða, hvað ég ætti
nú að gera. Það lá nú fyrir að hyrja, lífið að
nýju—að hverfa aftr óþektr í alþýðu-hafið, í fá-
tækt og allsleysi. Og ég var vel énægðr með
þetta. Eg hafði slitið þann hlekk, sem batt mig
við fortíðina. Ég var öreigi aftr, en ég var ó-
háðr öflum, og það ásetti ég mér að verða. Kg
talaði hlýlega við Tímóteus og fór svo að hátta.
Ég haíði afráðið með sjélfum mcr, hvaðóg skyldi
gera, og sofnaði ég því brátt.
Ég hefi aldrei sætara sofið eða hressari
vaknað. Næsta ínorgun lét ég farangr minn
í tösku mína, og tók að eins með mér það
sem allra-nauðsynlegagt var; af fatnaði lét ég
það eitt niðr í töskuna, sem eigi varð án
verið til hreinlætis. Þegar Timóteus lcom inn,
sagði ég lionum, að ég ætlaði að bregða mér
til lafði De Clare, og var það satt.
Veslings Tímóteus varð himinfeginn að
sjá mig í betra skapi en að undanförnu, og