Heimskringla - 13.10.1894, Blaðsíða 2

HEIM8K2JNGLA 13. OKTÓBEK 1894.
komr úi 4 Laugardögum.
The Heiiuskriu^la Ptg. & Publ. Co.
útgefendr. [Publishers.]
Ritstjórion geymir ekki greinar, sem
eigi verða uppteknar, og endrsendir
þær eigi nema frímerki fyrir endr-
sending fylgi. Ritstjórinn svarar eng-
nm brófum ritstjóru Tiðkomaudi, uema
í blaðinu. Nafnlausum brófum er
enginn gaumr geflnn. En ritstj. svar-
ar höfundi undir merki eða bókstöf-
um, ef höf. tiltek. «Jík* merki.
Uppsögnógild að lögum,nemakanp-
andi s<$ alreg skuldlaus við blaWð.
Ritsjóri (Editor):
EGGERT JÓHANNSSON.
Ráðsmaðr (Bnsin. Manager):
J. W. FINNEY
653 Pacific Ave.
(McWilliam Str.)
Járnbrautarm.'ilið á
alþingi.
Það er iiklega óliætt að gera r&ð
fyrir því, að nálega hver einasti ís-
lendingur í Ameriku lia.fi glaðst af
þeirri fregn að hciman, að félag, eða
ef til vill réttara sagt, tiivonandj fé-
iag á Engiandi væri að biðja um
leyfl t.il að byggja jámbraut á ís
iandi. Því þó slíkur atbnrður sé
langt frá því að vera nýung hér,
þá cr það alt að því undraverð ný-
ung á Islandi, sem er svo langt á
eftir að því er snertir verklegnr
framkvremdir og öll samgöngufieri.
Ef til vill hefir og mörgum þótt mcir
varið í fregnina afþví, að Vestur-ís-
ienzkur maður flutti þessa liæn urn
leyfi og fjárveiting á þingi, og sem
vitanlega er hvatamaður þess, að
málið var hafið. Líklega lieíir og
mörgum bér þótt undarlegt að þing-
ið skyldi ekki á augnablikinu gleypa
við boðinu og þakka fyrir. Það virð-
ist jafnvel að eittlivað þessháttar
vaki f\TÍr voru heiðraða samtíðar-
blaði, “Lögbergi”,þó kynlegt sé þcg-
ar litið er á þess framúrskarandi var-
kámi að því er snertir tillag til hér
lendra jámbrauta—Manitoba Suðaust
urbrautarinnar t. d., brautar sem er
engu síður áríðandi fyrir Manitoba
en er hin fyrirhugaða járnbraut frá
Reykjavík austur að Þjórsá, fyrir Is-
land, cða nokkram töluverðum hluta
þess.
Með sanngimi varð ekki búizt
við öðrum afdrifum málsins á al-
þingi, en þeim sem það fékk. Þau
blöð og þeir menn, sem mæltu með
frestun þess, eiga íremur þakklæti,
en ámæli skilið fyrir framkomu sína.
Það er langt frá því að vera ámælis-
vert, að fulltrúar þjóðarinuar hugaa
sig alvarlega um áður en þeir sam-
þykkja að leggja 3 milj, kr, gjald-
byrði á þjóðina, gjaldbyrði, sem
nemur 42 kr. á hvert mannsbam á
öllu landinu. Það mundi, og það
að réttu, þykja ískyggile.gt, ef sam-
bandsstjórnin í Canada samþykkti
að veita einhverju félagí GOmilj.doll.
og ekki hafa annað sVigrúm til um-
hugsunar og umræðu en tiltöluleg-
ann liluta af 4 vikna löugnm þing-
tíma. Þó er það þctta,sem mcðmæi-
ismcnn frumvarpsins ætiuðust til að
alþingi gerði. Séu aðgerðir þings-
ins í þessu máli að nokkru leyti á-
fellisverðar, þá er það í því, að ekki
var sett nefnd manna til að athuga
málið og undirbúa fp'ir næsta þing.
Sú nefnd hefði haft ærinn starfa, ef
dæmt er af þeim hluta framvarps-
ins, er blöðin hafa flutt. Það hefði
verið vert að athuga hvort þingið,
með því að leyfa bygging brautar
norður um land til Akureyrar og
með 50,000 kr. veitingu fyrir 50
mílna braut austur frá Reykjavík,
ekki var um leið skuldbundið til að
borga sömu upphæðina, 1000 kr.
fyrir hverja enska mílu, fyrir Akur-
eyrar-brautina, ef sú braut nokkurn-
tíma yrði byggð ? Eí svo, hvort
þjóðin *þá gæti risið undir þeim
bagga, og ef ekki, hvað þá yrði upp
á teningnum ? Ef brautin norður
um land aftur á móti aldrei yrði
bygð, þá sýndist ekki fjarri sanni að
athugað hefði verið, hvort réttlátt
væri að leggja 2Ó kr. nefskatt á alt
vestur, norður og austurlandið, til
þess að fá járnbrautarstúf frá Rcykja
\'ík austur að Þjórsá, og Reykjavík
einni aðallega til gagns? A sama
hátt hefði verið atliugandi, iivort
ekki só nokkuð ríflegt að gefa 50000
kr. á ári fvrir tvö iítil gufuskip, er
til samans ættu ekki að kosta yfir
750,000 kr., með öðrum orðum, að
gefa nærri 7% vöxtu af stofnfénu ?
Ef svo mikið á að gefa fyrir gufu-
skipalerðimar, sýnist í fijótu bragði,
að minnsta kosti, miklu heppilegra
fyrir landið að taka t.il láns 750,000
kr. gegn 34—4% afgjaldi og kaupa
svo skipin og ciga.
Ei' nefnd hefði vcrið sett ’jál að
athuga þetta mál, í stað þess aö láta
það falla í doða-svefn, licfði líka ver-
ið fyrirbygður sá mðgulegleiki að
félagið í Líverpool flrtist, nokkuð
sem ótrúlegt er að koirr' fyrir. Ef
félagið hcfði liugsað séi' að gera blátt
átram gustukaverk með fyrirliugaðri
stofnun sinui, þá er sennilagt að það
flrtist, þcgar boði þess er liafnað.
En svo framarlega sem félagið ekki
trúir því statt og stöðugt, að þúsund
ára rikið sé i byrjun, þá er alt að
því óhugsandi að það ætli sér að
koma upp gufuskipum og byggja
jámbrautir fyrir óviðkomandi þjóð í
gustukaskyni. Það er helzt engin
hætta á að féiag þetta trúi á tilkomu
þúsundára ríkisins, svona á næstu
mánuðunuin og þess vegna óliætt að
sleppa þeirri hugsun, að stofnunín sé
gu3tukaverk. Þess vegna mun mega
teija alveg víst, að félagið liugsi sér
að græða á fyrirtækinu, eins og líka
bænin um fjárframlag stjómarinnar
iær með sér. Sú grilla iieflr ein-
hvernveginn komizt í liöfuðið á því,
að járnbrautir á íslandi mundu
borga sig, cf ekki strax í upphafi,
þá með tímanum, og sem líka er trú-
legt að því cr snertir stuttar brautir
í'rá hafustiíðum tii sögustaða og
þeirra annara sérstöku staða, sem
hafa, cða inætti hafa, sívaxandi að-
di-áttaraíi fyrir útlenda ferðamenn.
Það segir sig líka sjálft,
að ef járnbrautarbygging á Is-
landi var gróðauppspretta í sumar
er leið, þá verður liún sama gróða-
uppsprettan að ári og þess vegna til-
vinnandi og onda sjálfsagt að gera
þá nýja tilraun með að fá /rumvarp-
ið samþykkt. Geri félagið það ekki
en gefist upp að svo komnu, er af-
sakandi þó menn imyndi sér að fram
komin beiðni hafi ekki verið efnis-
meiri en hver almenn vatnsMla.
Hvað umbeðið tillag til brautar-
innar snertir, 1000 kr. á míluna um
30 ár, þá er það langt frá því að
vera gífurleg upphæð, ef um járn-
braut er að ræða, sem öllu landinu,
eða meginhluta þess, kemur til vera-
legs gagns. Að tiltölu er umtöluð
upphæð fullum helmingi minni en
upphæðin, er Canadastjórn veitti Ca-
nadiska Kyrrahafsbrautarfélaginu;
en svo er aðgætandi, að eftir frum-
varpinu að dæma, verður Reykja-
víkurbrautin með öllu því cr henni
tilheyrir, að minnsta kosti helmingi
ókostbærari, mílu fyrir mílu. en Ca-
nada Kyrrahafsbrautin er. Auk
þess vantar mikið til að hún sé þver-
braut, er samtengi yztu takmörk
landsins. En þó nú upphæðin só
ekki fram úr hófi mikil, þá er það
samt ekki vel greinilegt hvernig
“Lögberg” í sömu andránni getur að
hylst þá fjárveiting og barist með
hnúum og hnefum móti fjárveiting
til Manitoba-Suðausturbrautarinnar,
Samkvæmt framvarpinu er gert ráð
fyrir, að hvert mannsbarn á öllu Is-
landi leggi fullar 20 krónur í sjóð
Reykjavíkur-Þj órsárbrautar félagsins,
og f'ái í staðinn 50 mílna langa braut.
Samkvæmt umbeðinni upphæð er
gcrt ráð fyrir að hvcrt mannsbarn í
Manitoba leggi í mesta lagi 104 kr.
í sjóð Manitoba-Suðaustnrbrautarfé'
lagsins, og fái í staðinn 100 mílna
langa járnbraut. Af þeirrí upphæð
eiga svo | að endurixirgast fylkinu,
en ekki einn eyrir af' því er ráðgert
er að leggja til Reykjavíkurbrautar-
innar. Suðausturbrautin kemur f'ull
um fjórðahluta fylkisbúa beinlinis að
notum, en Reykjavíkurbraut.in kem-
ur ekki beinlínis að notum meir en
fimtahluta landsmanna, Óbeínlínis
kemur Suðausturbrautin öllum fylk-
isbúum að notum, en óbeinlínis kem-
ur Reykjavikurbrautin fáum utan
sunnlendingaíjórðungs að notum. Ef
það er sanngjarnt og rétt að ein
stjóm leggi 20 kr. nefskatt á þegna
sína fyrir 50 mílna langa braut, þá
sýnist ekki síður sanngjamt og rétt
að önnur stjórn Ieggi 10 kr. nefskatt
á sína þegna fyrir 100 mílna langa
braut, ekki sízt þegar víst er að
nærri því 7 af hverjum 10 kr. verða
endurgoldnar á ákveðnu tímabili.
Borgaralegt hjónaband.
er viðtekið i Austurríki eptir harða
og langa. orustu og er nú eina
löglega hjónabandið í því ríki.
Jafn tiltölulega mikið einvalds-ríki
gerir í því efni Canada skömm til,
þar sem borgaralcgt hjónaband er
ekki viðurkennt.
Það var þessi þræta sem í
vor var orsök í ráðaneytisbyltíng-
unum í Austurríki. I neðri þing-
deildinni hafði frumvarp þctta
verið samþykkt og stjórnarförmað-
urinn, Dr. Alexander Wekerle,
vildi knýja þá í eíri deildinni til
að samþykkja það líka, en þar
eru prestar- margir, biskupar o. s.
frv., er allt vildu annað en að
kyrkjan væri svipt jafn þýðingar
miklu starfl. Jósef keisari var
klerkunum samdóma fyrst um sinn
og gerði sitt ítrasta til þoka Dr.
Wekerle með því að fá annan
flokkstjóra. Hann fékkst og, en
gat fáa fengið til að vinna með
sér í ráðaneytinu og gafst þess-
vegna upp. Lét þá keisarinn Wek-
erle halda áfram stjórninni og það
gerði hann, en skipti um nokkra
menn í ráðaneytinu til að þókn-
ast keisaranum- Jafnframt lét keis-
arinn lávarðana skilja það á sér,
að það væri sinn viiji að lögin
um borgaralegt lijónaband væru
samþykkt. Lávarðarnir ýlgdu sig
og mölduðu í móinn, en þó fór
svo að þeir sáu vænlegast að láta
undan og iögin voru samþykkt,
þrátt fyrir knálega sókn prestanna
allt til síðasta augnabliks. Þann-
ig kom það íram sem optar í
seinni tíð, að konungsvaldið kom
almonningi til hjálpar, þrátt fyrir
andvígan vilja þess, og vex að
því skapi í augum alþýðu.
Þetta stríð, sem þannig hefir
nú lyktað, heflr staðið yfir full 20
ár, og eru mörg ár síðan alríkis-
þingið sýndi löngun til að lög-
leiða borgaralegt hjónaband. En
öflin, sem við var að stríða, voru
of sterk og var siðvenjan, að skoða
hjónabandið haldlaust nema vígður
klcrkur bvggi það út, ef til vill
áhrifamcsta aflið fyrst frameptir.
En þöríin á einhverri stórvægilegri
breytingu var öllum augsýnileg,
þar sem í giidi voru í Austurríki
átta ólík lög um hjónaband. Róm-
versk-kaþólska kyrkjan fylgdi sin-
um sérstöku setningum og lögum
og liún eins og kunnugt er viður-
kennir cklri lijónaskilnað. Aust-
rænu kyrkjudeildirnar höfðu sín
sérstök lög, er leyfa hjónaskilnað
og endur-gipting, en sem fyrir-
bjóða ekkju að giptast ef hún á
barn eptir fyrri manninn, þó hún
megi giptast fjórum sinnum upp
að fertugs aldri, ef hún á ekki
barn! í Transylvania leyfa próte-
stantar engum manni að taka sér
fyrir konu kvennmann 30 árum
yngri eða 20 árum eldri, en haun
var sjálfur. Austrænu kyrkjudeild-
imar banna með ströngum lögum
gipting þcirra, er á nokkum hátt
eru skyldir. Gyðingar aptur á
móti stuðla til Þess að skyldmenni
giptist. Sama er að þvl er hjóna-
skilnað snertir. að engar tvær
kyrkjudeildirnar hafa sömu, eða
enda áþekk lög. Af þessu öllu
leiddi, að karlar og konur skiptu
um trú í hvort skipti sem ást-
vinurinn tilheyrði annari kyrkju.
deild og eru dæmi til, ersýna, að
menn höfðu trúarbragða-hamskipti
flmm sinnum áður en takmarkinu
var náð. Áf þessu öllu leiddi og
stórvandræði að því er börnin
snerti. Þegar hjónin höfðu sitt
hvora trú heimtuðu prestar beggja
öll umráð yfir andlegri uppfræð-
ing bamanna og -leiddi af því jagi
lítt viðráðanleg vandræði.
Að taka hjónavígsluna frá öll-
um klcrkum í ríkinu var þess-
vegna eina meinabótin og er það
nú að lögum orðið, þrátt fyrir
andóf prestanna, sem í því efni,
en engu öðru, vora sérlega vel
samtaka.
Orða-belgrinn.
[Öllum, sem sómasamlega rita, er
velkomið að “leggja orð í belg;” en nafn-
greina verðr hver höf. sig við ritstj.,
þótt ekki vilji nafngreina sig í blaðinu.
Engin áfellis-ummæli um einstaka menn
verða tekin nema með fullu nafni undir.
Ritstj. afsalar sér allri ábyrgð á skoðun-
um þeim, sem koma fram í þessum bálki].
Populistarnir.
Herra ritstjóri. — Fyrir nokkru
síðan flutti Hkr. grein, som átti að gefa
mönnum lýsing á Populistum, en sem
var afar-gömul og gersamlega horfln
sjóndeildarhring tímans.
Þar segir að flokkur Populista sam-
an standi af miðlungs-bændum og lak-
ari hlut daglaunamanna. Það er nú
ljóst hverjum manni að þetta er ekki
satt, þar sem Populistar hafa unnið
kosningar í ýmsum ríkjum Bandaríkj-
anna. A þessum tíma samanstendur
flokkur Populista eða Independents af
prestum, professorum, bændum, dag-
launamönnum, kaupmönnum, læknum,
lögmönnum, eða í einu orði sagt: mönn
um af öllum stóttum.
Þeir krefjast:
1. Peninga, sem einokunarvald ekki
getur tekið og haldið, svo gjaldeyris-
þröng verði.
2. Flutningsgjald að sanngjörnu
verði, eða án einokunar.
3. Markað fyrir framleiddar vörur,
sem lukkuspilarar og okrarar geta ekki
haft i hendi sinni.
Þetta þrennt er hið helzta, er þeir
krefjast. Stefna þeirra er því fyrst og
fremst á móti einokunarvaldinu, sem
auðfélögin (The Trusts) liafa myndað til
þess að geta sett þann prís er þeim sýn-
ist á vörur þær, sem þau meðhöndla.
Félagsskapur þessi er samtök milli
þeirra, er verzla með eina sérstaka vöru
tegur.d, t. d. : allra hveitiverzlunar-
manna, allra kolaverzlunarmanna, syk-
urgerðarmanna o. s. frv. Það er talið
að ekki séu færri en hundrað þessi
“trusts” í Bandaríkjunum. svo vitan-
lega nær þetta vald til verðlags á flest-
um vörutegundum, og þá er verðið sett
óspart í hag auðvaldinu, en bændur og
verkmenn eru kúgaðir að því skapi.
Verndartollurinn og peninga-fyrir-
komulagið álítum vér að sé aðal-grund-
völlur eða viðhald þessara félaga. Vernd
artollurinn útilokar önnur lönd frá
samkeppni í verzlun, en gefur verk-
smiðjueigendum vald yíir verði á vör-
unni. Þetta vald kunna Ameríkanir
vel að nota með samtökum þeim, er áð-
ur er áminst, enda hafa þessi “trusts”
myndast og dafnað undir stjórn Repú-
blika, sem, eins og kunnugt er, eru
fyrst og fremst toliverndarmenn.
Gull "Standard” fyrirkomulagið er
ekki betra að sinu leyti en verndartoll-
urinn. Gull er langt frá því að vera
nóg til þess að vera eini aðal-gjaldeyrir,
sem allir aðrir peningar og skuldabréf-
skulu innleysast með. Ljós vottur til
sönnunar þessu er, að stjórnin mátti
fyrir skömma kaupa al'ar-mikla guil-
upphæð npp á lán mót skuldabréfum.—
Alit gull, sem rnyntað beflr verið í
Bandaríkjunum upp til 1893, er 517,516-
350.
Peningnr Bandaríkjanna af öllum
tegundum ööru en gulli á gangi 1893
voru 1,211,090,308 og stjórnar skulda-
bréf 1,520,575,139. Renturnar af stjórn
ar skuldabréfunum skulu einnig borg-
ast í gulli. Bankarnir geta á fám dög-
um hulið gullið, ef þeim svo sýnist, og
þannig gert skort á gjaldeyri, ef gull er
“standard”, og þannig byrjaði einmitt
þetta nú yfirstandandi erviða og daufa
timabii. Hinn nafnfrægi stjórnmaður
J. G. Blaine spáði þessu fyrir löngu síð-
an, er hann sagði : “Eyðilegging silf-
urs sem peninga og stofnun gulls sem
hins eina verðmiðils hlýtur að hafa með
sér eyðilegging á öllum eignum, nema
þeim sem hafa tilsettar peningaafborg-
anir.
Sllfur-frísiátta var í lögum þar til
1873, til þess tíma var óslegið silfur í
fulluverði. En þegar stjórnin fór að
hrúga því ósleignu í féhirzluna, þá féll
það. Ef fnslátta hefði alt af verið í
lögum, er líklegt að silfur hefði haldið
sínu fulla verði, þvi þá hefði það gert
sitt til ætlaða gagn sem jieningar. Við
rannsókn á upphæð og kostnaði á fram-
leiðslu gulls og silfurs í heiminum, kom-
ur í Ijós, að 16 móti 1 er hiö eðlilega
lilutfall milli gulls og silfurs.
Hvað viðvíkur' útgáfu seðla þá
sýnist oss, að það væri eins óhult
eins og útgáfa skuldabréfa. Stjórnar-
skuld Bandaríkjanna var 1893 meir
en ein og hálf biilíón dollara, en pen-
ingar af öllum tegundum tilheyrandi
þeim lítið eitt þar yfir. Ef stjórnin
hefði í staðinn fyrir skuldabréf geflð
út seðia af Jieirri upphæð, þyrfti ekki
að kvarta um ónóga útgáfu peninga
og því mundi hún ekki vera eins
góð fyrir seðlunum eins og skulda-
bréfunum. Mismunurinn er aðrentu-
berandi skuldabréf eru betri fyrir auð-
valdið en verri fyrir þjóðina.
Þegar vér nú athugum þessi stór-
atriði sem gömlu flokkarnir halda
fram, auðvaldinu í hag en almenning
til óhags, finnst oss ekki svo óeðli-
legt þé fólkið hveifi frá gömlu flokk-
unum og aðhyllist þopuhsta. Þegar
ein okunarvaldið er búið iengi að draga
úr vasanum og svo lítið er eptir að
til hungurs kennir, fer sá er til finn-
ur að hugsa um hagi sína með al-
vöru, og ef hann “hugsar það út”
þá yfirgefur hann gömlu flokkana
sem mynduðu einokunarvaldið og berst
með hinu nýja sem stríðir móti því,
á móti vakli því er grípur brauð al-
rnugans, ágóðann af iðnaði landsins
og gerir sér af gulikálf á hvers altari
það fórnar vellíðan þjóðarinnar. fórn-
| ar vellíðan þeirra er með iðjusemi
f ramleiða auðlegð landsins.
Þessum linum vil ég biðja yður
að veita rúmí blaði yðar.
S. Eyjólfsson.
Skýring.
Hinn 28. f. m. barst oss bréf frá
hra. A. J. Lindal í Victoria, þar sem
hann undrast yfir því. að vér höfum
neitað að taka kurteislega ritað svar
frá honum gegn athugasemd vorri
við grein hans, er út kom 4. Ágúst.
Vér könnuðumst ekkí við neina slíka
grein, en fórum samt að leita í rusla-
skrinunni og fundum eptirfylgjandi
grein um síðir, í umslaginú og ólesna.
Af þessu kemur það ■ að grein þessi,
rituð 16. Ágúst, kemur ekki út fyrri
en 13. Október. Þrátt fyrir það, að
vér álítum greinina ekkert annað en
útúrsnúning og hártoganir einstakra
orða og setninga, hefði hún komið í
blaðinu mánuði fyrr en hún nú kem-
ur, ef hún hefði ekki slæðst í haug
útlifaöra skjala og glatast. Þennan
óviljandi drátt vonum vér að höfund-
urinn afsaki.
Ritst.
Dálitlar athugasemdir
við “misskilnings”-grein ritstjóra
II eimskringlu.
—o—
Herra ritstjóri!
Mér þótti bæði illt og broslegt að
lesa hina fáráualegu grein þína, með
fyrirsögninni: “Misskilningur”, sem á
753 Jalet í föður-leit.
boðið Masterton að 6orða með st. Af því réði
ég að alt geugi vel. Masterton fckk ekki tæki-
færi aö tala við mig fvrst um sinn, cn liann depl-
aði augunum Irainan í mig og brosti í laumi, og
var cg því hinn ánKgðasti. “Jafet”, sagði þá
íaðir minn. “Ég voria þú verðir viðlátinn á
morgun, því ég þarf að heimsækja Mr. Master-
ton og vil hafa pig með”.
Ég svaraði því að mér væri ánægja að vera
með, og varð samtalið þa almenns eínis.
Baginn ef'tir fór ég með karli ti' Lincolns Inn
og varö ég liúlf-bLsa, er upp kom til Masteitons,
að sjá þar fyrirbæði Copbagus og Súsönnu og
þótti mér að nú væri veturinn þó farinn að verða
nokkuð flókinn. Síðarmeir frétti ég að Mastor-
ton fékk Copliagus til þess að konia og látast
Lafa brýnt erindi og skyldi liaun hi»fa Súsöunu
með. Ætlttðiat hann svo á timann, að þau komu
fjórðungi stuudar fyrr en við. Þetta gerði haun
til þess hersliölðinginn skyldi fyrst sjá Susönhu
eins og af tilviljun, og á sama bátt að gefa
mér tækifæri að sjá bana, því faðir rninn liélt að
ég vissi ekkert um komu liennar til borgarinnar.
•Osköp eiu af liúinbuggi í lieiminum ! Ekkert
nema brögð og brögð alttir á móti brögðum. Ég
beilsaði Mr. Copliagus og tók þá eftir því,
að þrátt fyrir forboö konu sinnar var llann kom-
inn í nærskornu bnxurnar og Lessneskn stígvél-
in. Var svo þröngt um liann í bvorttveggja, að
bann gat nauwast hreyft sig ogekkhgat ég séð
_að fótleggjum hans hans hefði farið liið minnst*
Jafet í föður-leit. 759
fram frá því ég sá hann síðast í samskonar bux-
um.
“Ég trúi að þér hafið séð Miss Temple áður,
Mr. DcBenyon!” sagði Masterten og kinkaði kolli
framan í mig. “Það var í Berksliire, þið kynnt-
ust lítiilega, erekki svo? Miss Temple, leyfið
mér að kynna yður hershöfðiugja I>e Benyon”.
Ég gekk til Súsönnu, sem roðnaði, er ég kom
tii liennar, og titraði, er faðir minn nálgaðist
bana, og lét í ljósi þá von inína, að henni hefði
liðið vel síðan við fundumst siðast. Hún sá að
hér voru einhver brögð á seyði, en botnaði ekki
íþeimoghalði því sem fæst orð. Faðir minn
tók hana tali og lékk sér von bráðar stól við lilið
hennar, og ég tók efiir því, að aldrei iiafði Sús-
anna lagt sig eins í framkróka með að geðjast
viðræðumanni eins og einmitt föður minum.
Hann spurði hana livar hún ætti heima, og er
lmn sagði honum það, kvaðst liann þurfa að
heimsækja Mr. Cophagus og þakka lionum fyrir
upplýsingarnar áhrærandi son sinn. Stuttu síð-
ar fór Copliagus og stóð þá Súsanna cinnig upp
til þess að verða honum samferða. Þegar faðir
minn þá frétti að þau voru gangandi, bauð hann
Súsönnu að þiggja sæti lijá sér í vagninum. Af-
leiðingin vaið sú, að Mr. Copagus mátti fara fót-
gangandi í eina áttiua og ég í aðru.
762 Jafet í föður-leit.
Ég las hann, sagði föður mínum innihaldið, bað
hann um leyfi til að bregða mér til Copliagusar,
og stökk óðara í vaga á strætinu og ók í flug-
lxasti til Welbeck-strætis.
Þegar ég kom til húss Cophagusar var Mrs.
Cophagus nærri rænulans og var Súsanna yfir
henni. Ég sendi strax-efúr lækninum, er fyrst
var sóttur til Cophagusar og fórsvo upp á lof't til
sjúklingsins. Ilonum leið betur en ég bjóst við,
var rólegur og með fullu ráði, en ekki var lion-
um ljóst bve mikil meiðsli hans voru. Þegar
lækiiiriim kom, spurði ég hann um sjúkiingirin,
og kvaðst hann ..ekki álita hann í hættu ; það
væru engin bein brotin ; óttast mætti að hann
væri kostaður innvortis, en um það væri ómögu-
legt að segja uð svo stöddu. Ég þakkaði honum
fyrir, fór svo með fréttirnar til Mrs. Cophagus og
hughreysti liana. Svo fór ég upptil Cophagusar
aftur og sagði honum einnig orð læknisins, en
hann hristi hófuðið og sagði í svo lágum rómi,
að ég varð að leggja eyrað við varir hans :
“Hugsaði þetta—kem til Lundúna—full af óð-
um bolum—stangaður^dey—og svo framvegis”.
‘Nei, nei”, sagði ég, “læknirinn segir að þaS sé,
engin hætta. Þú verður kominn á fætur aftur
eftir viku, en reyndu nú ekkert á þig. Ég skal
senda Mrs. Cophagus til þín”.
Ég kvaddi hann svo og fór ofan, og þar eð
Mrs. Cophagus var nú búin að ná sér, bað ég
hana að fara til manns síns, en ég varð eftir eio-
samall hjá Súsönnu. Ég sagði lienni alt sem
Jafet í föður-leit. 763
gerzt hafði, og efcir tvær yndislegar klukkustund
ir fór ég lieiin til hóteisins. Faðir niinn hafði
beðið eftir mér um stund, eu er ég kom ekki í
tæka tíð fór hann að sofa. Morguninn eftir sagði
ég honum frá orðum lækuisins, en lét jafnframt
í ljósi mína eigin skoðun, að það væri mikilá-
sfæða til að óttast um jafn aldraðan mann og Mr.
Cophagus vaeri. Faðir minn var mér samdóma
í þvi, en lét ekki hjálíða aðbenda mér á, að
þetta væri æskilegt tækifæri fyrir mig til aö
koma mér í mjúkinn lijá Súsönnu, því það væri
ekki nema nattúrlegt þó ég kæmi oft til að vitja
um jafn gúðun og gamlan vin og Cophagus væri.
Og sonarleg hlýðui knúði mig til að taka því vel
og lofa að liagnýta tækifærið.
Saga min er nú að þrotum komin. Á þriggja
máuaða tímabili, sem ég lileyp yfir, hafði faðir
miun ieigt liús við Grosvenor square og búið
það stórmannlega. Og öllum stundum, er ég
hafði ráð á, varði ég til að kynnast tízkumönnun-
um á ný með mínu rétta nafui, De Benyon, og
undir umsjón Windermears lávarðar. Komu-
menn í heldrimanna röð, er lieimsóttu okkur
voru svo niargir, að ég sá fljótt live nafu mitt
var mikils metið. Lúði Maelstrom jafnvel bauð
mér heim til sín til middagnxerðar og það tvisvar
sinnum. Hún hafði margt að segja um undrun
þeirra yfir hvarfi mínu og kvaðst hafa óttast
að Louisa sin elskuleg ætlaði að veslast upp. Á
þessu tímabili höfðu og þær Súsanna og Cecelia
kynnst og orðið mestu mátar, svo að hvorug