Heimskringla - 03.11.1894, Blaðsíða 2

Heimskringla - 03.11.1894, Blaðsíða 2
HBiMWUWföLA 3. NÓTHStBBifc 1894. Ileisstrí^la kumi út á L*ug«idðgum. Tke lieiraskriixlíi ftg. k I'hU. C«. átgefcadr. [Pttbliekem.] gejmir *kkl grelnar, •igl »«r6» nppHkmu», og •odne«8ki þær *lgl um f»i»«»kl fywr *«dr- gendlug fylgi. WhMjórlM »»«•■ *»g- «m brlfui* rimtjóru »iðkou»»udl, ••■»» i blaðlnu. K»fnl»u»uro bréfum «r engÍDn gtumr geSu». En ritstj. »r»r- ar hðfundl undir merkl eða bókrtöf- nm, ef höf. tiltek. »lík* merki. Uppsögnógild að lögam, nemakaup- audi sé alveg skuldlaus rið bla’Sið. Ritsjóri (Editor): EGGERT JÓHANNSSON. Rádsmaðr (Bnsin. Manager): J. W. FINNEY 653 Pacific Ave. (McWilliam Str.) Peninga-málið. Uppástunga Populistanna, að því er snert.ir peninga ótgáfu, er eitt mest áríðandi atriðið í stefnuskrá þess flokks. Það er og undireins á- hrifamesta atriðið og eru til þess tvær ástæður. Fyrst sú, að það er mál, sem leiðtogarnir öldungis eins oi' álieyrendur þeirra flestir skii.ja minnst í. Önnur ástæðan er sú, að það mál heflr í for með sér ginnandi von um allsnægtir og auð fyrir alla. Allir menn vilja eiga peninga. Þess vegna er almenningur yflr iiöfuð að tala ætíð fús til að hlusta á allar upp- ástungur um að auka útgáfu pening- anna og gera þá ódýra, án tiliits til þess, hve heimskuleg uppástungan er og án tillits til þess að hún fót- 'lreður alt hagfræðislögmáiið og reynslu allra þjóða. Þ;ið er ómögulegt að dæma um pólnískan flokk og stefnu hans, ef honuin yrðu fengin völd í hendur, af öðru en hans viðteknu steinuskrá. Ef iiún þá stríðir á móti þeim sann- indum, er sagan og rejmslan lieflr kennt, þá eiga formælendurnir ekki skilið að skynsamir menn hlýði á þá. Látum oss nú athuga peninga- mál Populistanna,' ekki sem fyigis- menn nokkurs pólitísks íiokks, hcid- ur scni alvörugefna sannleiksleit- endur. Þeir heimta ótakmarkaða frí- siáttu gulls og siifurs og að hlutfall- ið sé fast&kveðið moð lögum 16 móti 1. Þeir lieimta enn fremur, að út- gáfan sé aukin þangað til í veitu eru 50 dollars á hvern mann í lýðveld- inu. Auk þess heimta þeir, að stjórn- in gefi út óinnleysaniega seðilpen- inga. Hvað bimetallism* með nokkru fastákveðnu iiiutfallsverði snertir, í nokkru einu riki út af fyrir sig, iná segja að slík ákvæði séu lirein og bein brot á mótí náttúrulögmálinu. Það hefir oft verið reynt á umliðn- um árum og ætíð og æfinlcga farið á sama veg—steypt mönnum í vand- ræði. Þetta er eðlilegt. Pað er svo augljóst að fastákvæði um hlutfalls- i'erðið er staðiaus tilbúningur, gerð-' | ur án nokknrs tiliits til hinna sifeldu stigbreytinga á markaðsverði beggja málmtegunda, gulls og silfurs. Hlut fallsverð þeirra í almennum við- skiftum er sem stendur rétt um 32 á móti 1. Það er með öðram oröum, að á lieims-markaðinum eru sem stcndur 32 únzur af silfri metnar L gildi einlcar únzu af guili. Af þessu er auðsætt, að með föstum ákvæðum um að 16 móti 1 sé rétt hlutfallsverð en silfrinu gefið nafnverð langt um meira en markaðsverðið er. Gnll- gildi hvers silfurdoliars yrði þá 50, er ekki 100 cents. Afleiðingin yrði þá sú, að þjóðin fengi silfurpeninga, en ekki gengju meira en helming á- kvæðisverðs hjá öðrum þjóðum, gull ið sópaðist úr landinu og yrði hér alls ekki til eftir örstufctan tíma. Þannig yrði silfrið vor eina mynt. Eg ætla hér ekki að tala um af- ieiðingarnar, sem þetta hefði á vcrzl un vora, en að eins sýna pg sanna, að við getum ekki með þessu raóti haft tvennskonar jafngildan lögeyrir —gull og silfur. Það em liðin yfir 300 ár síðan Thonias Gresham kom fram með það *) Jafnræði ;:ulls og silfur peninga sem lögeyris. [ 1558], sem sílim' heflr reril riðor- kenat seai eitt af höfoðatriðtna hag- fr»ðinnar, aé þogar tremvskon- argjaldeyrir er i reltu og annar er ódýrari en hinn, þá útrýmir s<í ódýrari peim dýrari. Þetta synist í fljótu bragéi barla torskilið, en i sjálfu' sér er það ógnar einfalt. Ef einhrer 4 að horga skuld, þ4 borgar hann hana með hinna ódýra gjald- eyri. Ef hann > að lána peninga, þá lánar hann einnig hina ódýru teg und. Ef málmurinn er meira virði ósleginn, en mótaður í peninga, læt- ur eigandinn ekki móta hann, en sel- ur hann heldur ómótaðann, til ýmsra annara nota. Ein únza af gulli, t. d., gildir á heimsmarkaðinum sama sem 32 únzur af silfri. En samkvæmt tillögu Populista um fastákveðið hlutfallsverð, eiga 16 únzur af mót- uðu silfri að gilda sama sem ein únza af gulli. Af þessu leiddi eðli- lega að gull yrði alls ekki mótað, en að eins selt til smíða.. Af sömu á- stæðu yrði mótað gull einnig brætt og selt sem annað ómótað gull, og við það iiyrfl gull algerlega af mark aðinum sem lögeyrir. Þetta er eng- inn hugarburður, heldur margreynd ur sannleikur. Árið 1792 var hið fyrsta lagaá- kvæði um peningasláttu afgreitt af congressi voru. Yar þar ótakmörk- uð fríslátta gulls og silfurs fyrirskip- uð, í hlutföllunum 15 : 1. Um það leyti var gangverð silfurs 15.5 : 1. Með lögum þessum var þannig lækk- að verð gullsins, þannig: að hver únza af ómótuðu gulli varð hærri í verði, en af því mótuðu. Af þessu er auðráðið, að silfur var ódýrara og samkvæmt setningum Greshams ætt- um vér þá von á að gullið í landinu þyrri. Sem sagt, öðluðust þessi á- kvæði lagagildi árið 1792 og nærri þvi samstundis tók gullið að þverra I farvegum verzlunar og viðskifta. 23 árum síðar (1815) voru mótaðir að eins 3000 dollars í gulli og ári síðar (1816) var bóksteíiega ekkert af gulli mótað. Eftir árið 1819 hvarf gullið algerjega. Fínans-fræðingar þeirra tíma sáu og viðurkenndu að eitthvað var |>0<-iö við þetta, og ásettu sér því að breyta hlutfelisverðinu. Samkvæmt því voru ný peningasláttu-lög sam- þyldit árið 1834, er ákváðu lilutfalls- verðið 16 : 1—bókstafiega hið sama og Populistarnir heimta nú. En þá var gfyigverðið 15,6 : 1. Þessi vírðing gullsins var þcss vegna of liá, þar eð hver únza af því, ef það var selt ómótað, ge|k minna en mótað gull, svo nam ,4 úr únzu.— Gullið var nú orðinn ódýrari pen- ingamálmur, og skyldum vér því ætla að silfur hvrfl, en að gull yrði hinn eini lögeyrir. Hvað segir sag- an um það ? Eftir 1840 sázt varla silfurdollar og svo að segja ekkert silíur gekk manna á milli. Ef tími og rúm leyfði, mætti til- færa mörg dærai frá öðrum löndum um, að ómögulegt er að viðhalda eða hafagull og silfur sem jafngildan gangoyrir með ákveðnu hlutfallslcgu gildi í nokkru einu ríki. Þó nú að inöguiegt væri, á cinhverju ákveðnu tímabili, að ákveða hlutfellsgildi juálmanna þannig, að nafnverð mát- j aða pening3Íns verði sama og gang- verð þeirra, þá kæmist fljótlega luglingur á það vegna hinnar sí- breytilegu eftirsókn eftir guili og silfri á peningamarkaðinum. Þegar nú hlutfallið er eins stórt eins og Populistar ætlast til, þá verða afleið- ingarnar því greinilegri og koma ]>ví fyrri í ijós. Frakkland, Beigía, Italía og Svissland, scm cru í inn- iiyrðis saraeining að því er peninga- gildi snertir, hafa öll rcynt að koma á jafnvægi silfurs og gulls, en ekki tekist það. Ef allar menntaðar þjóð ir í lieimi kæmu sér saman um á- kveðið lilutfall á gildi gulls og silf- urs, þá væri ef til vill mögulegt að viðhalda því, en fyrri ekki. Popu- i istarnir í Bandaríkjunum hafa elcki íVekar ráð til að koma því í gang, iæidur en þeir lrnfa ráð á að hindra ; irðina að snúast um möndul sinn, cða láta vatn renna móti brekkunni. í þessu atriði eru þeir þess vegna að breyta þvert á móti kenning sögunn- ar og boði skynseminnar. Þá er grilla Populistanna um nppliæð peninganna í veltu, jafnað ’.dður áhvert mannsbam í ríkinu. 1 'að þarf ekki mörg orð til að sýna hugsandi mönnum, hve mikla villu iiér er um að ræða. Populistarnir segja oss, að U Bandaríkjunutu séu j ekki í gangi manna 4 meðal meir en sem srari $6—$8 á hrem mann. Sannleikurinn or, samkr»mt síð- ustu skýrslu frá fjármálastjómardeild inni er peninganpphæðin 1 veltu sem niöst $25 á hrem mann 1 lýðreldinu. Þeir augsýnilega blanda saman reltu og skiftingu, eð* skilja ekki mismun inn. Þeir benda á árii 1870 sem sér- legt hags»ldar tímabil og segja að þA hafi rerið nógir peningar í land- inu. Sannleikurinn er sá, að Jrið 1870 voru ekki í reltu í Bandaríkj- unnm meir en svaraði $17.50 á mann. Jafnframt er og það satt, að upphæðin í veltu, jafnað niður á hvert mannsbarn í ríkinu, hefir aldrei verið eins mikil eins og einmitt á yúrstandandi dri, 1894. Og þessa upphæð ráðgera Populistar að auka um helming, úr $25 í $50 á mann hvem. Án þess gaumgæfilega að athuga eðli gangeyrisins, viljum vér spyrja : Hoernig liugsa þeir sér að ná í nolckuð af þessum viðauka í sina vasa ? Þessari spurningu heflr enn ekki verið svarað, enda sýnist alger- lega ómögulegt að svara henniskyn- samlega. Ef það er víst að pening- ar falla eftir skorðuin bundnum far- vegum undir núverandi fyrirkomu- lagi, hvemig er hugsanlegt að þeim verði veitt í aðra nýja farvegi, þó dollara-mergðin sé aukin, að beina straum þeirra í vasa fátæklinganna, sem hafe ekkert meir en áður að láta í móti koma ? Það má að vísu segja að hver og einn, sem eitthvað hefir að selja, hvort heldur vinnu sína, af- rakstur bújarðarinnar, eða annað, fái þá helmingi meira fyrir það sem hann fram býður, heldur en hanií fékk áður. En þá er það að athuga, að þar sem peningar eru mælikvarði verðs, þá leiðir af sjálfu sér, að fái hann helmingi meira fyrir alt sem hann selur, þarf hann einnig að borga helmingi meira fyrir alt sem hann kaupir. Að • þetta sé svo, er deginum ijósara. Af þessu leiðir þá auðsælega, að geti einstaklingurinn ekki náð í ákveðinn skerf af þessum nýja gjaldmiðli án liins allra minsta endurgjalds, yrði hann í engum skilningi betur staddur eftir að nýja fyrirkomulagið kemstá laggirnar en áður. Án þess að athuga Iivað af því leiddi, ef markaðurinn væri fyltur með silfurdollurum, scm ekkí væru nema 50 centa virði í óslegnu silfri, eða peningum annara þjóða, skulum vér nú athuga hina óinnleysanlegu seðilpeninga, er Populistar heimta. Þeir ráðgera, að láta stjórnina gefa út seðilpeninga og lána hverjum sem hafa vill, svo framarlega sem hann hefir land að bjóða sem veð. Þessir seðlar eiga ekki að vera inn- leysanlegir, en eiga 'að vera gildir og góðir peningar á sama hátt og gull og silfur er peningar, löglegur gjaldeyrir. Röksemdaleiðsla þeirra er á þessa leið: Þar eð gull og silf- ur verður ekki peningar fyrri en stjórnin hefir látið inóta það og stimpla, þá hlýtur það að vera stimp- ill stjórnarinnar, sem umhveríir því í peninga. Stjómin getur því öld. ungis eins tekið járn, tré eða papp- írsblað, stiinplað það og nefnt pen- inga, sem þá ganga fullu nafnverði eins og gjaldeyrir í gulli og silfri. Þetta er sama viilan, sem á liðnum árum lieflr framlcitt [tilraunir til að búa til ódýrari gjaldmiðil í peninga- myi d, og sem nú hefir orsakað þessa útbreiddu hugsunarvillu. Það sýn- ist liggja næst að spyrja, ef stjórnin getur umliverft pappírsblaði, enda gamalli dulu, í lögeyrir ineð stimpli sínunx, því í ósköpunum að allar stjórnir í heimi greiði ekki öll sín gjöld án þess að hleypa sér í skuld- ir? Ilvers vegna þá borgum vér skatta? Ilvers vegna er nokkur maður að vinna ? Því ekki kaupa prentvél og prenta fimm og tíu doll- ars seðla í það óendanlega ? Ástæðan til þess er, og hún er ofur eÍLfíild, ao dula er ekki eins verðmikill eins og gull eða silf- ur, sú, að gUll og silfur kostar meira cn dula. Gull og silfur bafa sitt sérstaka gildi, sem dulan ekki hefir, það, að úr hvorum málminum fyrir sig má gera margskonar verð- mikla muni. Gildi dulunnar að þessu leytinu er sama sem ekkert. Hver og einn, sem gcfur sig við að athuga þetta, hlýtur að skilja það. En því til sönnunar, að margir hafl samt misskilið þetta, sjáum vér, að margar tilraunir hafa oft verið gerð- ar við útgáfu seðilpeninga á liðnum tfmft. Og afleiðingin hefir setil oré- i« hin sama, gjaldþrot og eyðilegg- ing. Eg hefði viijal flýfcja greini- lega sögu allra slíkra tiirauna, en er neyddur til að halda mér innan á- kveðinna takmarka og segi því aí eins ágrip einnar slíkrar tilraunar : Það sem ég á við er peninga-út- gáfan á Frakklandi, kend vil John Lavr. Að þvf er fjármál snerti var Frakkland ráðþrota árið 1718. Alls konar tillögur komu fram í því augnamiði að lót‘a vandræðunum, en engar þeirra náðu áliti ríkisstjórt ans, hertogans af Orleans, þangað til skozkur féglæframaður, John Law að nafni, kom fram á sviðið. Hans hugmynd var að stofna hanka er standa skyldi að nokkru leyti á gull- og silfurpening umog að nokkru leyti á landeignum sem veðfé. Þessi banki átti að gefa út ógrynni af seð- ilpeningum og lána gegn fasteigna- veði—alveg það sama og Populistar stinga upp á nú. Bankinn var stofn aður og seðlaútgáfan byrjuð og var það um tíma, að fyrirtækið reyndist ganga eins og bezt varð á kosið. Allir sem jarðai’skekil áttu hlupu til og fengu (lán út á hann. „Alt var í háa lofti um þvert og endilangt Frakkland”, segir maður, sem dvaldi í Paris um þetta leyti og horfði á leikinn. “Það er (banka) axíu-æði á öllum í borginni, og höf- uðborgin sjálf riðar af nokkurskonar alríkis-sótt. Yér sjáum skuldina (þjóðskuldina) þverra fyrir augum vorum. Einstaklingarnir græða stór fé á engu”. Bankinn hélt þannig á- fram að rigna seðilpeningum þangað til útgáfan var orðin 3,071 miljón franka (yfir 600 miljónir dollars). Auðvitað kom þar, að seðlar þessir féllu í verði. Vöruverð alt steig af- skaplega og gul ipeningarnir voru læstir niður í kistuhandraðanum. Lög.voru samin, er knúðu fólkið til að taka seðlana með nafnverði og fyrirboðið að umhverfa þeim í gull eða silfur. Það var fyrirskipað að seðlarnir skyidu viðurkenndír verð- meiri en gull og silfur peningar.— Hver maður sem hafði í vörzlum sín- um meir en 400—500 franka í gulli og silfri, skvldi sektaður nm 10,000 franka. Ilagnýtt voru og ýms fleiri ráð en þetta, og öil samsvarandi að harðneskju, og öll þessi ráð Laws og stjómarinnar urðu til einskis. Seð- ilpeningarnir héldu áfram að falla og af því leiddi stjórnlaust verzlana- lirun og gjaldþrot. Eftir tveggja ára tilveru, árið 1720, var bai.ka- stofnun þessi úr gildi numin. Seðil- peningarnir vora þá komnir í hið upprunalega verð þess efnis, er þeir voru gerðir af— voru orðnir að engu. Ekkert var eftir nema gjaldþrot, eyðilegging og örvinglun. Þetta var að öllu leyti samskon- ar fyrirkomulag og það, sem Popul- istar nú viija koma á í Bandaríkjun- um. Ef það gat ekki heppnast á Frakkiandi, því skyldi þá á.stæða til ;ið ætla að það lieppnist fremur í Bandarikjunui n. Síimskonar tilraunir haía verið gerðar (upp aftur og aftur í voru landi. Rlirode Island reyndi það 1686, Micliigan 1837 og Alabama 1725. Argentinu lýðveldið í Suður- Ameríku fylgdi í fótspor þeirra og gerði þessa tilraan árið 1873. Afieið- ingin varð ef mögulegt enn meiri eyðilegging en nokkurn tíma á Frakklandi, Afleiðingin heflr æfinlega verið sú sama, og liún verður sú sama til enda. Ekkert stjórnarinnsigli götur veitt verðlausum hlut nokkurt verð, Engin stjórnarskipun, hvort heldur liún kemur frá eongressi eða kon- ungi, getur að skaðlausu brotið lög hagfræðinnar. Auðnuvegurinn er ekki á þeim stigum, sem aðrar þjóðir og vorir eigin stjórnmálamenn liafa farið ait að takmörkum eyðileggingarinnar. Ii;ið er nær sanni að brjóta niður tollmúrinn, er útilokar oss frá heims- markaðinum, og sem bækkar verð nauðsynjavörunnar, stundum marg- feldlega, Bakði G. Skúlason. ...............................— — ■ ÍJr bréfi úr Dakota. “Hi»n 6. Nóvamber næstkomandi •iga kjós*ndur i Pambina County að sk*ra með atkvæðum sínum úr hvar Blindrasto.'nnnin (Tho Blind Asylum) á al satjast og *»n franaur hvort stjór»ar- wtur countysins k »* flyfcjast þaðan sem það ar, eð« »kki. Viðvikjandi blindrastofnuninni ai , þa* a» s*gja, a* 1889 var þvi slegið föstu jafnframt og stjórnarskráin var samþykkt, al hlindrastofnanir og aðrar þær stofnanir, sem hið löggefandi þing kynni að fyrirskipa, skyldu setjast þar i Pembina County, sem lögmætir kjós- endur í því County ákvæðu með atkv. sínum, og var þeirri stofnun ætlaðar 30,000 ekrur af landi. Skyldi sú at- kvæðagreiðsla fara fram samkvæmt fyrirskipun hins löggefandi þings. A löggjafarþtnginu 1891 var ákveð- ið, samkvæmt fyrgreindri fundaráiykt- un, að koma upp blindrastofnun í Pem- bina County og veita til hennar 30,000 ekrur af landi. Um leið var og fyrir- skipað, að við kosningarnar 1892 skyldu kjósendur í Countyinu sýna með merkj- um á kjörseðlum sínum hvar þeir vildu liafa þá stofnun setta. t>að var tekið fram, að ef enginn bær fengi meirihluta allra atkvæða, sem greidd yrðu, þá skyldi aftur fara fram samskonar at- kvæðagreiðsla við kosningarnar 1894, og skyldu þá að eins í vali þeir tveir bæir, sem flest atkvæði íengu 1892. Samkvæmt þessum ákvæðu m kepptu bæirnir St. Thomas, Bathgate ogCrystal um stofnunina haustið 1892. St. Thomas fékk þá 763 atkv., Bathgate 1019, Crystal 411. Það erunægar sann- anir fyrir því, að Crystal var ekki fyrr en um elleftu stund boðið að keppa um þennan heiður, og það að undirlagi Bathagte-manna, í þeim tilgangi, að drelfa atkvæðum og koma upp sundur- lyndi í suðurhluta Countyisins, svo at- kvæðagreiðslan þyrfti að fara fram aft- ur í ár. Þannig er það til komið, að kjós- endur þessa Countýs eiga enn þá með atkvæðum sínum að skera úr livort Blindra stofnunin skuli sett í St. Thom- as eð i Bathgate. Mikill ineirihiuti okkar fólks heldur St. Thomas fram, af þvi sá bær er í suðurparti Pembina Countýs, en þó sóvstaklega fyrir það, að það er í sömu •ríkisþings-kjördeild (annari) og' öll þau township, sem allur fjöldi íslendinga er í. Við liöldum St. Thomas eiunig fram af því, að St. Thomas townsliip, sem hefir 350 atkvæði, fylgir okkur í atkvæðagreiðslunni með því, að flytja County-stjórnarsetrið til Cavalier, sem or hinn landafræðislegi miödepill Coun- týisins, og þar að auki bær, sem á fram tíð fyrir höndum. af því þar er gnægð af góðu vatni, timbri, skýli og frjóv- samt land á allar síður umhverfis.— Það er enginn meiningamunur í vestur- parti Countýsins um það, hvar Coun- tý-stjórnarsetrið 'ætti að vera. Þegar við íhugum kostnaðinn, óþægindin og tímatapið, sem stafar af því að þurfa að forðast til Pembina þeg ar einhver County-stjórnarstörf þurfa að fram | kvæinast, og þegar þar ofan á bætast útgjöld okkar fyrir mílu-peninga og daglau n handa vitnum og embættis- mönnum Countýsins. Á hinn bóginn hafa kjósendur í Bathgate ákveðið að greiða atkvæði á móti því, að County-stjórnarsetrið verði flutt frá Pembina nióti því, að Pembina leggi þeim lið með sín. urn 200 atkvæðum, eða hvað þau eru, í kosningunum um stöðu blindra stofnunarinnar. Það er ekki líklegt að Co-unty-stjórnarsetrið verði ilutt þetta ár til Cavalier, mikið vegna þess, að Pembina og Bathgate hafa fengið Neche og Hamilton til að keppa um County-stjórnarsetrið, eðlilega til þess að dreifa þeitn fttkvæðum, sem eðlilega eru andvíg Pembina, svo að Cavalier nái ekki hinuin tveim þriðju hlutum allra atkvæðanna er fram- koma.en sem nauðsynlegt ersamkvæmt lögum. Þar afleiðandi er okkur, sem höldum fram fiutningi County-stjórni arsetursins, uauðsynlegt að ná hyll- þeirra staða, sem framvegis mundu hafa ráð á miklum . atkvæðaf jölda Cavalier í vil, en sérstaklega ættum við að vinna í eingöngui með þeim, som eru eðlilegir samvinnumenn okk- ar vegna afstöðu sinnar og innbyrðis liagsrnuna. Það er í stuttu máli af þessum ástæðum, að sá sem skrifar þessar linur leggur að löndum okkar að skipa sér í fylkingu og í oiningu stu< 11 að því, að blindrastofnunin verði sett i St. Thomas Það er skynsamlegt fyrir okkur að reyn* ai ná i »tkvaði þeirr», sem eru ituðftingsmenn okkar i þessu máli og hinum fyrirhugaðu flutningi Ceunty- stjórnarsetursins, ef því ekki verður komið fram í þetta skifti. Hin núver- andi staða County-stjórnarsetursina gongur næst því »d vera glæpsamleg þegar tekið er tillit til óþægindanna og þeirrar aðferðar, sam brúkað var á um- liðnum árum til að fá það sett í Pem- bina, og til að leggja gjaldendum hér- aðsins á herðar tuttugu og fimm þús- und dollars ($25,000) skuidabréfa-byrði,. f járupphæð, sem gekk til að byggja hið auðvirðilega tígulsteina-hróf, sem fyrir kurteisis sakir er kallað dómhús Coun- ysins. En nú m»tti byggja hús, sem svaraði öllum þörfum Countýsins fyrir $8,000. Bæði pólitískar og verzlunar- legar kringumstæður útheimta, að við (í annari ríkisþings-kjördeildinni) greið- um atkvæði með að blindrastofnunin verði sett í St. Thomas af því St. Thom- asmenn eru ein-dregnir stuðningsmenn Camlier í bardag-anum fyrir flutn- ingi County-stjórnarsetursins. Bathgate-menn á hinn bóginn hafa verið og eru eindreignir með því, að County-stjórnarsetrið verðií Pembina og eins og endrarnær breiða sín klæði á veginn fyrir Jud La Mour—guð Pem- bina-manna. Þeir eru nú eins og endra nær eindreignir í því, að koma fram þeim málum, sem ríkis-kjördeild þeirra (hinni fgrstu) má að gagni koma, eða einhverjum parti hennar, en okkur í annari kjördeildinni að ógagni. Þeir munu aldrei styðja að þvi, að Cavalier verði County-stjórnarsetur, af því að það mundi draga úr hinni núverandi verzlun þeirra og viðgangi. Það gleður þann, sem .’þetta ritara að geta með sanni sagt, að mikill hluti af löndum okkar, ber hlýjan hug til St. Thomas og munu greiða atkvæði með því, hinn 6. Nóvember næstkomandi, að þar verði sett blindrastofnunin. Það verða hér samt, þvi miður, undantekningar a einstöku tilfellum, þegar Bathgate-menn eru búnir að vaða yfir þetta ríkisþings-kjördæmiog lcaupa atkvæði Jieirra fáu, sem virða gull meir en sannfæringu sína, og borg, sumum þeirra alt að S75 fyrir eitt at- kvæði Bathgate í vil. Það eru til sann- anir fyrir því. að noíckrir hafa metið at- kvæði sitt og drengskap til samans að eins á $5—315. Hlýtur það að vera ó- þægilegt fyrir þá liina sömu að frétta, að aðrir hafi fengið svona miklu meira fyrir þeirra atkvæði. Ég álít það skyldu yðar, sem blaða- útgefanda, að opna augun á löndum vorum og með því fyrirbyggja að at- kvæði þeirra verði brúkuð af hvorum sem hafa vill og gangi kaupum og söl- um. Látum það ekki viðgangast, að Is- lendingar séu svo blindir fyrir hag sín- um, skyldu sinni sem borgarar, og heiðri sínum og drengskap, að þeir láti sérplægna atkvæðasinaia kaupa sig og atkvæði sín. Hvetjið þá til að vera. trúirsjálfum sér, þar eð álit okkar sem heiðursverðir borgarar, er meira virði en svo, að við megum fórnfæra því á altari atkvæðasmalanna frá Batligate, sem eru sjálfir keyptir fyrir gull Bath- gate-bæjar. Þeir sem hafa selt atkv. sín, hinn gullna arf frjálsra manna, veröa all'r dregnir fram í birtuna og nöfn þeirra, ef til vill, látin blasa við almenningssj ónum í blaði 3’öar”. Frá Dakota. í liinum ýmislegu fréttum hóðan frá ilakota í 54. bl. Lögbergs standa þessi orð um pólitík vora : “Mér fanst hljóðið tiltölulega lakara í mönnum í pólitískum efnutn. Mikill meirililutL landa vorra þar syðra hcíir hallast að demokrata-flokknum á siðustu árum og mór fanst býsna almeun . óánægjan í mönnum út af því, hvo hraparlega flokknum hefir telcizt að standa við lof- orð sín |nú, þegar hann hafði fengið vald, bæði yfir umboðsstjórn landsins og báðum deildum congressins. Ég átti tal við einn at gáfuðustu ísienzku demókrötunum, lcaupmann þar sj’ðra. “Hvar á maður nú að vera”,sagði hann “ekki getur maður verið með demókröt um í haust”. Ég þekkti manninn vel og ég hugsaði moð tnér. að iægar hann væri orðinn staðráðinn í 'að yfirgefa sinn flokk, mundu fleiri vera farnir að linast, því maðurinn er fastur i lund”. —Um þessa skýrslu blaðsins, um stjórn mál vor, er ekkert annað að srgja, en að ritstjórinn heíir, blátt áfram, sagt það sem á þeim tíma tar fyrir e,yru lians, enda geta menn séð hans (igin á- lit 4 tollmálum í 33. og 59. nr. blaðsins

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.