Heimskringla - 10.11.1894, Blaðsíða 2

2
HFJMggRtraiLA 10. NÓV£UU£it 1*94,
Hcimáriiglii
k«mr út á L«ugardöguBi.
í iie Hei mskrÍMgl* Ptg. & PiU. C«.
útgefanár. [Puáliuke**.]
RUdjóriuu gejmir ekki graioar, u»m
eigi rerða upptekau, og oaáceeaáÍB
þær eigi uema frímerki lyjir aué*-
sending fylgi. Riteljóriau ivaror eng-
um bréfum ritntjóra vlákomaadi, nemu
í blaðiua. Kafulauauiu brifum er
englnn gaamr gefiau. Bn ritstj. »v»r-
ar höfundi uadir aaerkl eöa bókstöf-
uin, ef höf.tíltek. «iík* merki.
Uppsögnógild að lögam.nemakaup-
aadi sé alveg skuldlaus við bla'Kið.
Ritsjóri (Editor):
EGGERT JÓHANNSSON.
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
J. W. FINNEY
OFFICE :
Cor. Ross Ave. & Nena Str.
/
“Afram og upp ávið.'’
Nú er svo komið að Heims-
krixgla getar flutt lesendum sínum
þá frétt, frétt sem vér vonum að
vorum mörgu vinum þyki góð,
að prentsmiðja félagsins stendur nú
á félagsins eigin landeign.
Róðurinn heflr frá upphafl verið
erfiður, stundum svo; að ekki heflr
steinmarkað. Ileflr það stafað jafnt
af óskilvísri borgun, ýmiskonar and-
róðri og eignatjóni fyrir eldsvoða.
Af öllu þessu hefir leitt að lítið hefir
gengið og oft örðugt að halda í horf-
inu. Stig fyrir stig hefir samt hlað-
ið þokast nær sjálfstæðis-takmarkinu
og er nær því nú en nokkru sinni
áður, þrátt fyrir harðærið og pen-
inga-ekluna.
Fyrst réðist félagið í að koma
upp prentsmiðjuhúsí ,til þess að
losna við háa húsaleigu, að vísu ekki
stóru, en með fyrirhuguðum við-
auka verður það nægilegt um nokk-
ur ár enn, Að prentsmiðjuhúsinu
fengnu réðist félagið í að kaupa
prentvél, stærstu prentvélina sem
nokkurt íslenzkt blað á og er hún nú
um það útborguð. Fyrir hana og
nýtt letur hefir félagið horgað yflr
$700 á útrennandi ári. Að hvort-
tveggja þessu fengnu, prentvélinni
og prentsmíðjuhúsinu, réðist félagið í
að kaupa verðmikla fasteign. Var
það hvorttveggja, að félagið átti ekki
kost á að fá leigða til langframa lóð
þá, er prentsmiðjan stóð á og undir
eins augsýnilegt að landeignir í hæn
um eru óðnm að stiga í verði. Þetta
herti á félaginu með að festa sér bæj
arlóð. A þessa lóð hefir nú prent-
smiðjan verið færð og er þetta fyrsta
blaðið, scm út kemur á því sem vér
vonum að verði framtíðarbústaður
blaðsins. Ivóðin er 42 fet og 5 þuml-
unga hreið og 110 feta löng, og ligg-
ur að þeim strætum, sem með tíman-
um standa til að verða fjölfcirnust í
þessum lduta hæjarins, Nena-strœti
að austan og JRoss Avenue að norðan,
sem nú þegar er orðið eitt fjölfarn-
asta strætið fyrir vestan Princess
Street og norðan Notre Dame Ave.
Að landeign þessi sé verðmikil má
ráða af því, að jafnstór lóð við sama
stræti, sú á norðausturhominu og sú
eina, sem eftir er óbygð, fsest ekki
keypt fyrir miima en $1900—$2000.
Þannig er þá það þrent. fengið,
sem nauðsynlegt er áður en hlaðið
getur orðið sjálfstsett, prentvólin,
prontsmtðjuhúsið og lóðin, sem það
stendur i. Bn það þarf meira en
orðin tóm og einfaldan sölusamning
til að tryggja blaðínu þessa lóð til
endilegrar eignar og afnota. Þrí þ;vð
gefur að skilja, að þó kaupin séu
gerð, þá er langt frá því að eignin
sé útborguð. Þó betur hefði árað og
inuborganir þar af leiðandi skilvis-
legar greiddar, hefði samt verið ó-
mögulegt fyrir félagið að horga alt
lóðarverðið I senn. Því síður er það
þá mögulegt í harðæri eins og nú er
og ofan á öll öni.ur aukaútgjöld fél.
á árinu. Félagið hefir að eins horg-
að ákveðinn hluta verðsins í því
trausti að geta borgað hitt á ákveðn-
um gjalddögum. Að af því geti orð-
ið er komið undir vorum mörgu við-
skiftavínum, kaupendum blaðsins,
og ráðsmenn félagsins vona að þeir
meti svo þessa viðleitni félagsins, að
þeir flnni sér Ijúft og skylfc að horga
nú án tafar það sem þeir skulda
hlaðinu.
Á þessum tíma árs og áfram til
ársloka hafa allir eitthvað talsvert af
peningum í höndum og geta því
hæglega horgað árgangsverð hlaðs-
ins. Ef einhverjum er ofvaxið að
borga alt sem hann skuldar hlaðinu
í einu, getur hann múske horgað
$elminginn, ef ekki helminginn, þá
fjórðahlutann. Vér tökum því með
þökkum þó ekki sé meira borgað í
senn og vér eigum hjá svo mörg-
um, að fengjum vér inn í einu, þó
ekki væri nema fjórðahluta útistand-
andi skulda, gætum vér horgað lóð-
arverðið að fullu og meira til.
Sérstaklega vildurn vér minna
þá menn á að borga nú eitthvað, sem
skulda oss fyrir 2, 3 og fleiri árg.
blaðsins. Það er enginn efl á, að ef
þeir vilja, geta þeir horgað eitthvað
af skuld sinni og sem sagt tökum vér
því þakksamlega, þó ekki sé fram-
boðinn I einu nema nokkur hluti
skuldarinnar.
Yér erum sannfærðir um, að
viðskiftamenn vorir flestir meta við-
leitni vora með að komast áfram.
Að þeir þá sýni það í verkinu, með
því að borga oss nú fljótt og skilvís-
lega, er innileg ósk vor, og þörf vor
nú er meiri en nokkru sinni áður.
Forstöðunefndix,
Her Bandaríkjanna.
í nýlega útkominni ársskýrslu
sinni segir yfirherstjóri Bandaríkja,
Gen. Schofield, nauðsynlegt að auka
herinn. Það sé nú kominn sá tími,
að herafli sé nauðsynlegur til að
verjast innhyrðis ófriði. Áður var
lörf á sem víðdreifðust um smáflokk-
um hermanna út í óbygðunum til að
verja landsmenn fvrir áhlaupum he r
skárra Indíána, en nú er það ekki
lengur nauðsynlegt. í þess stað er
að áliti Schoflelds framkomin önnur
iðrf 4 hermanna gæzlu og hún er
engu síður brýn. Vinnustríðið og
upphlaupin í Chicago í sumar er leið
sýndu hvo nauðsynlegt er að hafa
nægau herafla við hendina. Telur
j hann það herliðinu eingöngu að
! þakka, að ekki hlauzt verra af ó-
eirðunum, en það sem fram kom.
“En”, segir hann “heraflinn fékk
! sig fullroyndann og var auðséð, að
hefði samakonar upphlaup átt sér
stað á öðrum stöðum um sama leyti,
og sem um tíma var full ástæða til
að búazt við, þá hefði heraflinn
reynzt ónógur til að veita nauðsyn-
lega vernd”. Samskonar óeirðir
segir hann hægt að sjá fyrir, að
minnsta kosti ári áður en þær eigi
'sér stað. Segir að undirhúningur-
inn sé æfinlega sá sami, sá, að efni-
I legir, löghlýðnir menn, en sem enga
atvinnu fái, æski eftir að ganga í
herþjónustu. Þá hæn scgir hann 6-
mögulegt að veita, af því lögin fast-
ákveði fjölda hermannanna. Þess
vegna vill hann að lögunum sé
| breytt þannig, að forsetinn hafl vald
til að auka herinn, án samþykkis
congressisins, og til þess aftur að
! fækka hermönnum gegar engin á-
j stæða yirðist vera til að viðhalda
fullri tölu þeirra.
Mikið af herhúnaðinum segir
hann sé úreltur og ónýtur og að það
tæki að minnsta kosti 4—5 ár til að
húa sig undir annað eins stríð eins
og þrælastríðið um árið.
Blöðin flest taka þunglega í
þetta mál, álíta heraflann nægann
eins og er, þegar litið sé á, að ná-
lega hvert ríki viðhaldi sérstökum
herflokki og honum svo mannmörg-
um, að hann all-oftast sé einfær til
að yfirbuga þær óeirðir, sem upp
kunna að koma i því eða því ríkinu.
Sérstaklega Jilla lízt þeim þó á þá
uppástungu hershöfðingjans, að for-
setanum einum sé fengið í hendur
vald til að auka herinn eftir vild
sinni. Eins og stendur er það vald
í höndum congressins og þar vilja
hlöðin að það sé framvegis, þvf á
þanii veg sé þjóðin bezt varðveitt
fyrir einræðismanni, en sem upp
geti risið á hverri stundu, sé einum
manni geflð einveldi yfir hernum.
Þurfi mögulega að auka herinn get-
ur og forsetinn gert sína skyldu til
að fá því framgengt, þar hann liefir
vald til að kalla saman aukaþing
hvenær sem honum þykir ástæða til.
Hver á fiskinn ?
#
Eins og kunnugt er hefir Dom-
inion-stjórnin enn sém komið er
einkarétt til að veita veiðileyfl 1 ám
og vötnum innan Canada? Nú vilja
bæði Ontario og Quehec-fylkísstjóm-
ir álíta að slíkur réttur sé hinna
ýmsu fylkja, en ekki sambands-
stjórnarinnar, að stjórnarskráin hafl
ekki veitt samhandsstjórninni vald
yflr vötnum og ám, nema til umbðta
og skipagöngu. Úr þessu máli á nú
hæzti réttur að skera innan fárra
vikna, og er það mest að þakka fram-
göngu Sir Oliver Mowats.
Það er einkennilcgt að þessi ó-
vissa og þarafleiðandi þræta byggist
á einum einum einasta staf, einu s(i).
Stjómarskráin var upphaflega prent-
uð á bæði ensku og frönsku og sam-
kvæmt enska textanum virðist að
sambandsstjómin ein hafl vald og
umráð yfir öllum skipgengum ám
og vötnum og, sem sagt, kemur það
til af þessum eina staf. Samkvæmt
franska textanum aftur á móti á
samhandsstjórnim ekki ráð á skip-
gengam vötnum og ám nema að þvl
er snertir urubætur og skipagang.
Sir Oliver var einn af þeim, er sam-
þykktu stjórnarskrárfrumvarpið og
heldur hann því fram, að franski
textinn sé sá rétti og samkvæmur
ræðum fundarmanna, en að þetta s,
sem svona stórvægilega hreyti mein-
ingu eiiska textans, sé prentvilla og
að eignarréttur samhandssfjórnarinn-
ar sé þarafleiðandi hygður á lítilfjör-
legri prentvillu.
Ýmsir merkir lögfræðingar aðr-
ir en Sir Oliver, þar á meðal fyrr-
verandi bæztaréttardómari, hafa
látið í ijósi að franski textinn sé sá
rétti. Auk þess þykir ekki ncma
líklegt aðí rauninni séu bakkarnir að
og hotninn í ám og vötnum eign
þess fylkis, sem þær ár og þau vötn
eru í, öldingis eins og landið alt um-
hverfls er eign þess. Það eru þvl
miklu meiri likur en ekki til þess,
að innan skamms verði úrskurðað að
vötnin og árnar séu undir umsjón
hinna ýmsu fylkja.Hvað Manit.menn
snertir mundu þeim þykja það góð-
ar fréttir en ekki illar, ef þeir fram-
vegis mættu sækja veiðileyfi og lög
til fylkisstjórnarinnar. Það er öll
von til að hún skildi betur hvemig
hér hagar til og hvað útheimtist,
heldur en stjórnin í Ottawa, sem,
rétt eða rangt, er gjörn á að taka
þörf og ásigkomulag eystra tilfyrir-
myndar.
Orða-belgrinn.
NÝTT FÉLAGr.
1 ‘Húsfeðra-félag’’ (Householders
Association) er nýlega myndað fyrir 4.
kjördeild bæjarins og þann part af 5.
kjördeildinni, sem liggur fyrir sunnan
C. P. R. járnbrautina. Félagið var form
lega myndað á fundi, sem haldinn var í
samkomusal G. kaupm. Jónssonar, Cor.
Ross & Isabel Str., á þriðjudagskvöld-
ið 30. Okt. siðastl. Tilgangur fél. er að
líta eftir gerðum bæjarstjórnarinnar,
hafa eftirlit með bæjarþingskosningum
í þessum hluta bæjarins og til að fá
komið á nauðsynlegum umbótum í
þessum hluta hans, er samsvari þeirri
skattupphæð, sem gjaldendur á þessu
svæði leggja árlega í bæjarsjóð. Svo er
og ætlast til að félag þetta hafl gát á
gerðum skólanefndarbæjarins, og hvern
ig því fé er varið, sem sú nefnd hefir
með höndlum til skólaþarfa. Það er
bæði óskandi og vonandi að þeir Is
lendingar, sem eiga leigu-fasteignir og
yfir höfuð allir landar, sem búsettir eru
í þessum parti bæjarins, sjái sóma sinn
og skyldu í því að taka þátt í þessum
félagsskap, sem einungis hefir það
augnamið að hlynna með öllu leyfilegu
og heiðarlegu móti að borgaralegum
réttindum gjaldþegnanna, með því að
sjá til þess að þeir verði aðnjótandi sem
mestra hlunninda fyrir þá peninga, sem
þeir greiða í bæjarsjóð. — Landar vorir
eru nú orðnir svo mannmargir í
þessum hluta bæjarins, að vilji þeirra
ætti að hafa mikla þýöingu í öllum
málum, sem f'lag þetta er líklegt til að
setja á dagskrá sína. Þeir ættu því
sem flestir að gera þetta að síuu félagi
og þess mál að sínum málum.
Húsfaðir í 4. kjördeild.
I
5VIKIN.*
Eftir Voltairink De Cleyre.
Sto þér eruð prestur, ég þá fæ sóð, að þér eruð kominn hér,
að tala um Krists elsku og tjá mér hans náð, og tjá mér hve syndug ég er.
Þér komið ti) að segja hvað synd min só stór, en synd minni stærri þó
só ást þíns Krists fætur hans ef að ég þvæ í iðrunar tára sjó.
Yðar heit eru fögur og voru hans, sem fyrr hét mór eilífri trú;
í fangelsi þetta það flutti mig keit, þars finniðþór, herra, mig nú.
Með augu h'k Jesú svo indæll var hann, með ástbliðan, tálfriðan munn,
og röddin hans indæl sem aftanþeyr í Edens blómfögrum runn,
eins og alt, sem er heilagt og göfugt og gott og guðlegt og djarft og hreint,
hann var mér, ég gaf honum hjarta mitt heilt og ég hélt það til fullnustu reynt.
Jesús dó fyrir heiminn. að hreinsa hann af synd, þér hermið.hans elska var sterk
en hreinsaður ekki er ’hann hátt vitna mót in helvízku fúlmennsku verk.
Hans orðum ég trúði og endurgalt þau ást minni Ijúflega með,
að hjartað var hreint sem ég helgaðí ]iá, það himininn víst hefir séð.
Ef til er sá andi, sem ást sér. hann veit, að hans orð voru prettir og tál,
og á^t hans var iýgi, hans ljúgandi heit, mína iokkuðu barnslegu sál.
Sá indæli draumur endaði skjótt, mig ástmey að kallaði hann—
raeð háðslegum orðum hann hrakti mig burt og hvergi ég griðastað fann.
Og þér, guðs fólkið, sögðuð það mátulegt mér—svo mild er hin kristna trú.
Eg var stolt, herra prestur, þá um brey tt var alt og óg er það likanú.
A öriög mín starði ég með andlitið sett, þann ásetning skjótt hafði ég fest,
að hirða ei framar um hatur né smán, en hreint líf að stunda sem bezt.
Eg baö Krist með tárum þá byrðina þungu. sem bar ég, að létta mér hann,
og að láta eitthvað hér, þar sem hjarta mitt var, því hjartlausi staðrinn brann.
Þér setjið oss lög og segið oss, hvað sé sannast og réttast og bezt,
þér guðs menn, og segið: syndgið ei meir, og svo snýst til hamingju flest,
en þér bægið oss einum með fyrirlitning frá, nær förum vér hennar á leit,
þá fer svo um síðir hins fjarlæga guðs vér förum að efast um heit,
Já, fulla orsök um ást þessa guðs að efast finnum vér þá,
er líkna ei betur í bágindum oss hans börn, sem aðeru oss hjá.
Þér haidið yður sjálfa tómt hreiniæti og dygð, svo hönd yðar guðieg ei má
oss synduga snerta, þér setjið oss fjær, með syndamark Kains á brá.
Eg gugnaði ekki þó oft væri ég bæði uppgefin, hungruð og veik,
og tíðum á andlit mitt tárvott og íöit féll tungl-skýman þögul og bleik.
Og marga eina vakti ég niðdimma nótt, er næturskjól ekkert ég fann.
En tárin mín öll eru brunnin á burt, er brenna ég eittsinn þó fann.
Þeir segja mig harða, ég grátið ei get, ég grét raeðan entust tár,
því hjarta ei blæðir, sem blætt hefir út, og þvi brenna ekki heldur nein sár.
Þér dragið ei vatn út úr stálhörðum stein, þó sláið þér fast hann á—
frá hjartanu brostna, sem blætt hefir út, þér blóð munuð heldur ei fá.
Og hví skyldi ég auðmjúk og auðsveip sem lamb.fyrstekki neinn vorkennir mér?
Að Jesús mér vilji vægja í náð, ég veit.herra ! prédikið þér.
En burtu er himininn, herra, svo langt, hans hönd n ær ei lengur til mín.
Þetta er nóg, herra, ég veit það svo vel, hvað viljið þér segja til mín.
I ljóslausum klefa það lesið ég get, en lengi er hin gabbaða sál,
að skilja Krists heit, þegar herrans börn við helvítis fjötra oss bál.
Og inni hér líður mér alt eins vel og úti þótt væri ég frí,
því ég forsmáði heiminn, sem forsmáði mig og mitt fangahús gerðist hann þvi.
En orð yðar myndi ég meira virða, ef m:nn hefðuð sama dóm
felt yfir hann, sem þér felduð yfir mig með fyrirlitningar !róm.
En einn mánuður hreinsaði mannorð hans, sem morguninn nætur ský ;
þeir aumkuðu hann, töldu hann táldregið lamb, og tóku hannsinn félagsskap í.
Þeir gerðu hann að presti, hann prédikar nú, já, prédikar alt eins og þér,
að kyssa guðs heilaga hirtingarvönd á hnjánum, það kenning hans er,
og um gjafmildi drottins þá hungruð vér hnígum og horuð og nakin á grund,
og um bænheyrzlu hans, þó hann bænheyri ei, þá vér biðjum á dauðastund.
Ef hreytt hefðu við mig sem breyttu við hann, á bróðurást kristinna, þá
meir hefði ég trúað, en trúi eg nú; ég treysti hana lítið á.
Ef skift hefðu viðmig sem skiftu við hann, þá skyldi ég efa sízt
guðs eilífa kærleik, sem kennið þér mér, —lians kærleik nú efa ég víst.
Eg veit ekki þvf, en mérvirðist þó stundum. sem vel mætti h'ta til min,
konan, sem barn ól i Betlehem, og báginda rainnast sín.
Jesús var ekki móðir, og má því ei vita hvað móðir af harmkvælum ber,
en konan sem ól hann, hún veit það svo vel, og vorkenna ætti mér.
En hún miskunnar ekki, og enginn, guð né englar, þeir færðu mér ei
til að sefa hungur mitt bita brauðs þó, bæði ég grátandi, nei!
Þeir gáfa ei vinnu og veittu mér ei fyrir veðrunum köldu hlé,
frá skrílnum á strætunum veittu t?i vörn, þá vanmegna af hungri óg hnó.
Sú himneska gjafmildi hjálpar ei neinum, og hitt mundi borga sig skár,
hjnn breiða veg fara —ég freistaðist oft, sem fara.svo margir hvert ár.'
Eg hélt hann þó ekki, nei, herra minn ! ég hélt hinn þrönga veg,
þá veinandi barniðvið hjarta mér hékk, einshungrað og kalt eins og ég.
Til að frelsa þaðbarninu byrlaði ég eitur, já, birlaði eitur því
og kyssti þess deyjandi, kólnandi munn, óg kyssti það dauðanum í.
Síðan það fæddist ég séð hafði hann ei, það sitt hann ekki kvað
svo líkamann smáa ég har á hurt, ég bar hann hans dyrum að,
einn vetrar morgun, þá veðrin hörð um vanga mér lóku og brá.
Hans ljúgandi munnur kvað ástaróð, þann óð, sem ég kendi þá-
við fætur sér leit hann þá liggjandi vera lítinn og helstirðann ná
og auguu þá brostin, en dimmblá og djúp, úr dauðanum stara sig á,
Eg lukti þeim ekki, þau lík voru hans, og hið ljósfagra krullaða liár
og sérhver dráttur var dráttur frá hunum ; e;j er dökk, /mnner ljós á brár.
Eitt augnablik vann ég, það augnablik, horra, eg ánægju af sigrinum fami.
Eg sá að hann fann til, óg sá að hann iirökk við, ég sá að þá titraði hann. *
Hann laut yfir náinn, helfrosinn. horaðann o ’ hljóðaði— hvílíkt vein !
Það gieymist mér aldrei, það gekk mér til hjarta og gegnum merg og bein.
34 Valdimar munkur.
hðnd undir kinn, og með fingrum
vmstri handarinnar fitlaði hún við
kögrið á silki-beltinu, er hólt movgunkjólnum
þétt að mittinu. Þannig sat hún þogar dyrn-
ar lukust upp og inn gekk ung stúlka, lítil
vexti, fríð sýnum, með hrafnsvart hár og
stór, dökk og dreymandi augu. Hún hét
Zenobia, aí tyrkneskum ættum og nú um 16
ára að aldri. Faðir Rósalindar fann hana á
vígvelli eftir að Tyrkir höfðu fiúið og tók
hana að sér. Hann hafði leitast fyrir um ætt
hennar, en ekki fundið, hafði hana svo heim
með sér og ól hana upp, því hún var alt að
því ómálga barn, er hann fann hana fyrst.
Nú var liún þjónustustúlka Rósalindar og
trúföst vinkona; liefði verið fús til að legaja
líf sitt í sölur fyrir hana, svo vænt þótti
henni um Rósalind, enda var hún skoðnð sem
systir og jafningí fremur en þjónusiukona.
‘'Er nokkuð að, Zenobia r” spurði Rósa-
I'md, er hún sá vinkonu sína hika og að hún
var hálf undir-furðuleg.
‘‘Það er maður niðri, sem vill ná tali af
þér,” svaraði Zenobia.
‘‘Segðu honum að ég geti ekki séö hann,’’
sagði Rósalind og fór hroilur um hana.
“En þetta er hann Rúrík,” sagði ] á Zen-
obia.
“Hann Rúrík !” tók Rósalinl upp og hún
stökk á fætur, en blóðið ldjóp fram í andlit
Jiennar. “O, hvað ég varð fegin ! Bæn.'r mín-
Valdimar munkur. 39
“En þú skrifnðir þó ekki undir það?” sagði
hún með skjálfundi róm.
•‘Eins vel spyrja mig hvort ég hafi ráðið mér
bana, eins og að þvi, bvort ég hafi þannig um-
hverft blessunarríkri framtíð Ininni í bölvun og
búið eymd og sorg þeim sem ég elska”, svaraði
Rúrik léttilega.
“Það er undarlegt þetta,” sagði Rósalind
þá og sökkti sér um stund niður í lmgsanir
“Og þó,” bætti hún svo við og leit frarnan í
Rúrik, “trúi ég því tæplega að bertoginn sé
svo íiáráður.”
“Það getur verið,” svaraði Itúrik. “Hann
veit hve Pétur keisuri metur eintóman titil
og óttast þessvegna ef til vill, að írétti keie-
arinn um þetta kynni hann að veita þér leyfi
til að giftast hverjum sem þér sýndist. Til
þess að fyrirbyggja það var þá nauðsynlegt
að hat'a þetta skjal með undirskrift miuni í
liöndunum. Veiztu nokkuð hvernig eínabagur
bertogans er ?”
Rósalind bugsaði sig um svarið litla stund
og var sem bræðsiu svipur færði sig yllr and
lit hennar, er bún STuraði:
“Ég man það i.úna, Rúrik, að þeir ber-
toginn og Damanoíf bafa átt í þrætum í sam-
bandí við jarðeignir.”
••Einmitt. Veiztu hvernig því er várið?”
“Að svo mikln leyti sem ég skil það,’
svaraði Rósalind, “st»far þiætan af jörðinni
Drotzen í Kaluga, við ána Dínu. Alt afsíð-
38 Valdimar munkur.
“Nei, en hann fullvis saði mig nm að hann
hefði sagt nei. En því spyr þú svona?”
“Það skal ég segja þér. Gréifinn iieimsótrí
mig í gær og hafði Stephan Urzen í förmeðsér.
Hann hafði meðferðis skjal með liandriti hertog-
«ns. Innihaldið var í þá átt að ég afsal iði rnér
öllu tilkalli til þin og að mér dytti ekki í hug að
leita raðahags við þig, hefði aldrei hugsað mér
það, en að ég þvert á móti œtlaði mér að leit-a
mér kvonfangs í minni eigin stétt. handverks-
manna stéttinni. Undir þetta skjal var ég svo
beðinn að skrifa”.
“Bað greifinn þig þessa?”
“Já, að fyrirmælum hertogans”.
“Nei, nei ,það getur ekki átt sér stað”, svar-
áði Rósalind og fór um liana lirollur.
“Hann fullvissaði mig enn írernur um, að
hertoginn hefði beðið sig að útvega undirskrift
mína, til þess engina þ öskuldHr væri á vegi sín-
um (greifans)”.
“Svo að yreifinn fengi jáyrði ?”
“Einmitt það”.
“É.g skil þetta ekki, því það var einmilt í
gær, »ð hettogiim fullvissaði mig um að greifmn
skyldi eksi ónáða migl'ramar. Er ekkl þetta
eiuliver irisskilningur?”
‘ Nei. Það er etigum misskilningi undirorp-
ið, tið því er mig snertir, Þ/.ð er iika víst. uð
hertoginn sjálfur haíði skríiað það sem á skjal-
inu var”.
Valdimar munkur. 35
ar hafa sjálfsagt verið heyrðar. Komdu með
hann hingað Zenobia !’’
Zenobia gekk út og skö nmu síðar gekk
Rúrik inn. líann gekk hvatlega inn salinn
þangtið sem Rósalind stóð cg varð það fyrst fyr-
ir, að grípa hægri hönd hennar í báðar sínar
storu og nterklegu ltendur og þrýsti benni að
vorum sér. Hann var búinn að iiugsa sér vand-
lega stílaða ræðu þegar hann gekk inn, «n svo
brá við, er til hennar skyldi taka, að hún var
gersamlega glötuð. AHeiðingin varð áú, að
hann fctóð fyrst um stund ráðalaus og kom engu
°rði upp, nema “Rósalind”, nafn, sem honum
lét svo vel í eyrum. Um síðir varð samt sálar-
stríð hans úti og hann mátti mæia. Ætlaði
h tnn þá að koma fram sem allsendis óknnnugur
inaðiir og sai’ði, eítir að Jtann liafði tekið sæti:
“Kg treysti yður, lieiðraða frú, til að taka
ekki illa upp, en afsaka heldur erindimitt, þeg
arþérfréttið livað þnð er, Og ég vona ad þér
fyrirgefið þa líka, þó ég verði berorður um það
sein (g má til með aösegja".
“Sannarlega, herra—”.
“Œ, kallið þcr mig bara Rúrik. Hvað sem
öðru líður, sttum við ekki ad gleyma vinskap
bernskudaganna”.
Ég er þá heldur ekki frú”, sagði Rósalind
brosandi.
“Nei, 1lúsalind, ég skal ekki kaila þig það”.
“Ó. liúrik!”