Heimskringla - 12.01.1895, Blaðsíða 2

o
HEIMSKRINGLA 12. JANÚAR 1895.
komr út 4 Laugardögum.
f iie fleiiaskrinfflii Ptg. & Pnbl.Co.
útgefendr. [Publishers.]
Veið tilaösiiis í Canada og ii da
ríkjunurn er :
1 árgangur 12 mánuðir S2.00.
J ------- 6 --------- $1.00.
Ritstjóriun geymir ekki greinar, sem
eigi verða uppteknar, og endrsendtr
þær eigi nema frimerki fyrir endr-
sendÍQg fylgi. Ritstjórinn svarar eng-
um brót'um ritstjórn viðkomandi, nema
í blaðinu. Nalnlausum bréfum er
enginn gaumr geflnn. En ritstj. svar-
ar lröfundi undir inerki eða bókstöf-
um, ef höf. tiltek. alík* merki.
TJppsögnógild að lögum, nema kaup-
andi sé aiveg skuldiaus við blakið.
Rit.sjóri (Editor):
EGGERT JÓHANNSSON.
Ráðsmaðr (Busin. Manager);
EINAR ÓLAFSSON.
Peningar sendist í P. O. Money Or-
der, Regis'ered Le.tter eða Express
Money Order. Banka-ávísanir á aðra
banka, en í Winnipeg eru að ein-
teknar með aSðllmn.
OFFICR:
Cor. Ross Ave. & Nena Str.
j. «. mrs. :í«í».
Tribune og Lögberg.
Það er margt líkt með jieim blöð-
um. pau eru bteði, að uokkru leyti,
eign fylkisstjórnarlnnar, ]>. e., meðlim-
ir ráðaneytisisins Greenwayiska eru
hluthafendur í báðum blaðfélögunum.
Nauðsynlcga hafa bví bæði blöðin eina
og sömu pólitiska trú—Greenway-trú.
Bæði eru skyldug til að afsaka þær mis-
gerðir stjórnarinnar, sem ekki verða
sannaðar ósannar sakargiftir. Bæði
eru skyldug til að segj.i ósatt alt sem
sagt er stjórninni til vansæmdar, á með
an kostur er; og bæði eru skyldug til að
syngja henni lofgerðar og þakklætis
sálma við öll upphugsanleg tækifæri.
Fyrir þetta er þeitn launað af opinberu
fé, Lögbergi svo nemur eins ceat* skatti
á nef hvert í Manitoba, samkvæmt fylk
isreikningunum síðustn. I þessu öllu
er líkt á koiiiið með þessum blöðum
báðum og það er eirmiv likt á kom'ið
með þeim að því leyti, að bæði leitast
við að vinna sitt ákvarðaða verk dyggi-
lega. Tribune hefir enda gengið svo
langt á stundum, að gerast eitraðasti
fjandi alls Vesturlandsins, heldur en að
Greenway-klikan gæti sagt það ótrútt
sér. Þó er eitf það mál, sem Tribune
hefir enn ekki treyst sér til að afsaka,
en bíður eftir betri undirbúningi og
hugsar sór líklega eins og Lögberg, ad
taka það “til frekari yfirvegunar síðar
við tækifæri”. lJetta mál er fjárdrátt-
armálið í Sifton-sveit, er skýrt var frá
í Hkr. nýlega. í millitíðinni hefir Tri-
bune minnst á það mál og látið í ijósi þá
von, að öllum, jafnt háum sem lágum,
sé hegnt hlífðarlaust fyrir glæpsamleg-
an tilverknað. I sama skiftið kom það
með aðfinningar við stjórnina, eins
greinilegar aðfinningar og við er að bú-
azt í blaði, sem eins er ástatt fyrir. Að
finningarnar í grein sinni endar það
þannig : “Það sem vér förum fram á
er, að stjórnarnefndin (Greenwav-stjórn
in) opinberi fyrir idraenningi, eða að
minntakosti fyrir hluthöfunum, sem
eiga heimtingu á því, skýrslu þá, er
yfirskoðarinn (reikninga yfirskoðari
fylkisins, J. A. Smart, fyrrum í ráða-
neyti Greenway’s) sendi þeim” (þ. e.
fylkisstjórniniii, ler Tribune í þessari
groin sinni ótilkvatt viðurkennir að sé
stjórnaruefnd prcntfélagsins). hú»,
-cieri opiaberuð er cetiun vor, að le*endur
vorir mund i *annfirra*t um, að aðfinning-
ar wrar haji r.erið d (júðum ró'eum hyyð-
ar". Svo mörg oru þessi orð Tribunes.
Það treystir sér ekki að svo stöddu að
kara þenuan kálf, svo mikið skal því
sagt til heiðurs.
Lögbergi er ekki eins velgjuhætt.
Það hikar ekki við að renna því niður,
sem Tribune gengur fra. XJm það hljóta
þeir að saunfærast, sem líta á blástnr-
inn í Logbéi gi 5. Jan. þ. á. Þar er öllu
snúið öfugt við, prívat sakamálum(?)
jafnað á móti oþinberum sakamálum og
ritstjói-a Hkr. ráðlagt, “að kynna sér
landslög og réttarfar hér i landi, lieldur
en að skrifa rugl”(!). Ritstj. Lögbergs
að ráðleggja ritstj. Hkr. að kynna
sér landslög og réttarfar hér í landi!
Fyrr má nú gagn gera. V itaskuld er-
um vér langt frá því að vera fnllnuma í
þeirn greinum, en það ætlum vér víst,
að rit stj. Lð^borgs þekki mann, sínu
*) Leturbreytingin er vor. Ritstj.
blaði nákominn, semenda brýnni þörf
hefir til að “erfiða sig” inn í þá lær-
dóms grein,
Lögberg segir að fylkisstjórnin liafi
ekkert getað að gert. úr því svcitar-
stjórnin ekki klagaði manninri, að þann-
ig sé um hin sameiginlegu lög Canada
búið; að þau sóu samin og sett af “aft-
urhaldsflokknum” á Ottawa-þinginu,
og að, ef vér séum ekki ánægðir með
aðgerðir Gveenways í ]>essu máli, þá
verðum vér að fá Ottawa-stjórnina til
að breyta lögunum! Annaðhvort er, að
þessi ummæli blaðsins “stafa af van-
þekking”, eða þau eru “rituð í þeirri til-
gangi að slá ryki í augun á fd/róðu
fólki og móti betri vitund”. Til að
sannfærast um að svo só, þarf ekki ann-
aðenfletta upp á 21. kap., 72. grein í
heJningarlögurn Canada, samkvæmt
lögum frá 32. og 33. stjórnarári Vic-
toriu, og lesa sem fylgir :
*)“ VV’hosoaver, being employed in the
public servico of Her Majesty, or of the
Lieutenant Governor or Govcrnment of
any Province of Canada, or of uny mu d-
cipality, and entrusted by virtue of
such employinent with the receipts,
custody, management or control of
any chattel, money or valuable secnri-
ty. embezzles any cbattel, money or
valuable secuiity entrusted to or re-
ceived or takon into possession by liirn
bv virtue of his employment, or any
part tbereof, or in any manner fraud-
ulently applies or disposes of tlie same,
or any part thereof, to his own use or
benofit, or for any purpose whatsoever,
except for the public service, or the ser
vice of such Lieutenant Governor, Go-
vernment or Municipality, *hall he
ileaned to hati fclonioi'sly *tolen the same
fnnu Ifrr Majesty. or from stirh municip-
ulity, and shall be liable to be inprison-
ed in the Penetentiary, Etc.
Þetta segja lögin. Að halda því
fram, þrátt fyrir þessi ákvæði, að
stjórnin geti ekki átt við það, af því
sveitarstjórnin hafi ekki byrjað, eru
auðvirðilegar vöflur. Til hverserdóms-
málastjóri settur, til hvers er honum
launað? Eftir að hann veit um það
sem lögin svo skýrt segja að sé þjófn-
aður frá hinu opinbera, á hann máske
að gera sig meðsekann, eingöngu vegna
þess, að meðlirnir sveitarstjórnarinnar
eru áður (?) búnir að gera sig meðsoka
vegtm fávizku eða hirðuleysis með að
hlýða lögunum ? Til hvers þá að ala
hálaunaðann sveita-umboðsmann (mu-
nicipal commissioner), til að hafa
strangt eftirlit. rneð sveitarstjórnum ?
Til hvers þá að hafa fylkis-yfirskoðara
(Provincial auditor), ef dómsmálastjór-
inn hefir engin ráð með að verja hið
opinbera fyrir þjófnaði, sem uppvís
verður við yfirskoðun reikninga ? Ef
bæði dómsmálastjóri og sveita-umboðs-
maður eru ráðalausir, sjá engan veg
til að knýja hlutaðeigendur, eða ein-
hvern þeirra, til að hefja mál gegn þeim
sem stal, þá væri sæmra að nema þau
embætti bæði úr lögum og láta alt reka
á reiðanum, láta alia, sem vilja, stela
frá hinu opinbera, og alla, sem vilja,
verða meðseka, með því að þegja yfir.
Því það er aðgætandi, að þessi sömu
lög segja skýrt, að titorðsmenn allir sé
meðtekir þeim, er glæpinn framdi og
megi dæma þá í tveggja ára langt fang-
elsi. Af því sézt hvort ráðaneyti Green-
ways er meðsekt eða ekki, samkvæmt
lögunum, þegar athugað er, að stjórn-
inni var tilkynnt þetta 24. September
síðastl. Hafi sveitarstjórnin i Sifton
gert samninga við féhirðirsinn um end-
urborgun fjárins, er hann samkvæmt
lögunum stal frá sveitinni, þá er hún
vitanlega meðsek iíka. Éf ákvæðum
þessara laga væri stíft framfylgt, mætti
því dæma féhirðirinn í 14 ára betrunar-
hússvinuu, sveitarsljórnarmeðlirnina í
'2 ára fangelsi hvern og þá af ráðaneyti
Greenways lílca, sem séð hafa •skýrslu
yfirskoðarans og á einhvern hátt hafa
haft afskifti af þessu máli. Þetta sýnir
*) Sérhver sá, sem í opinberri stöðu
er þjónn Hennar Hátignar, eða þjónn
fylkisstjóra eða fylkisstjóraar í
hverju sem er af fylkjum Cariada, eða
• '.nftrerrar sreitar, og sem með þeirri
stöðu er gefið vald til að taka á móti,
geyma eða ráða yfir muuum, peningum
eða öðru fémæti, dregur undir sig muni,
penini’a, eða annað þesskonar fémæti,
sem honnm hefir verið falið og hann
hefir tekið á móti, sem opinber starfs-
maður, eða á einhvern hátt óráðvand-
lega brúkar eignirnar eða einhvern
hluta þeivra, sér sjálfum til einhvers
gagns eða hagnaðar, eða til nokkurs
annars en í þjónustu hins opinbera, eða
þjónustu fylkisstjóra, fylkisstjórnar
eða sveitar, ^kal hann vera álitinn að
,’nifa ylerpsamlega stolið því fé frá Hennar
■ Hátign, eða frá þeirri sveit, sem í hlut
á, og skal mega dæma hann til betrun-
arhúss vistar o. s. frv.
skýrsla Smarts yfirskoðara og þetta
staðfesta hegningarlögin. Af þessu
getur þá hver sem vill dæmt, hvort á-
stæðulaust var að kalla titorðsmenn
þessa “tugthúslimi í bárri stöðu”. A
meðan lögunum í þessu efrii er ekki
breytt og á meðan Greenway-stjórnin
sýnir ekki og sannar, að skýrsla Smarts
só fölsuð, segjum vér til þess fulla á-
stæðu.
Ef viðleitnin að bera þó ekki sé
nema kálfskinnsskjöld fyrir dómsmála-
stjórann, þykir ónóg sönnun fyrir því,
hve vel ritstj. Lögbergs er að sér í lög-
un lands þessa og réttarfari, og hve
eðlilegt er að hann árninni aöra um að
ná sama stigi og hann; þá er það önnur
sönnun fyrir þeirri þekkingu hans, að
hann jafnar saman prívat getgátum um
sekt þessa eða híns og opinberum sönn-
uðum glæpum. Ef Winnipeg Indu-
strial sýningin væri eign bæj-
arins og undir umsjón bæjarstjórnar-
innar, þá væri vit í samanburðinum á
ástæðunum hér og í Sifton. En nú
hlýtur það að vera Lögbergi ljóst, að
sýningin er undir umsjón prívat mann'i
en ekki bæjarins, nema að því leyti, að
2 eða 3 bæjarráðsmenn eru í sýningar-
stjórninni á ári hverju, sem fulltrúar
bæjarins, er leggur til ákveðna fjárupp-
hæð til verðlauna. Allur sr saman-
bui'ður, og'sá er þar fer á eftir, er þess
vegna sá vesallegnsti og vandræðaleg-
asti þvættiugur, sem lengi hcfir komið í
Lögbergi.
Ttépast getur það heitið sæmilegt,
að blanda löngu um garðgengnu þrætu-
máli Lögbergs og Jóns Olaíssonar inn í
i þetta mál, enda viðurkennum vér ekki
að þar sé um nokkurn samjöfnuð að
gera. Undir engum kringumstæðum
er það drengilegt, né heldur megnar
sú sletta að þvo allan sorann af Lög-
bergi.
Járnbraut í vændum.
I síðasta blaði spáðum vér að til-
raun mundi gerð að fá járnbraut lagða
áleiðis til Lake Dauphin að sumri.
Rtðum vér það af því, að almennar
fylkiskosningar nálgast óðum, en lítil
von um endurkosning stjórnarsinna
norðvestra ef stjórnin sýnir ekki neinn
lit á að efna loforð sín að því er
járnbrnut snert,ir. Auk þes3 Kc,r tími
til kominn að efna upp á kosriinga-
sjóð. Það þarf meira I hann en það,
sem Sifton-féhirðirinn og hans nótar
geta látið af mörkum, og til þess að
auka hann, er járnbrautafjárveiting
handhægasta meðalið.
Spádómur vor er nú lika orðinn
að fullvissu. Sama daginn og Hkr.
kom út með tilgátu þessa, birtist
greinarkorn í Free Press, sem allir
vita að er sameiginleg eign C. P. R.
félagsins og Greenway-stjórnarinnar,
síðan Luxton var sviptur eignarrétt-
inum, sem segir, að á næsta fylkis-
þingi verði fram borið frumvarp til
laga áhrærandi járnbrautarlagning
vestur í Dauphin hérað. Þess er og
getið, að fyrirætlunin innibindi járn-
brautarlagning suðaustur um fylkið,
alt að landamærum Minnesota. Eigi
brautin þar að tengjast járnbraut frá
Dulutli, er Bandaríkjafélag sé tilbúið
að leggja norðvestur um Minnesota í
því augnamiði að mæta brautinni frá
Winnipeg. Þetta er full sönnun fyrir
því að eitthvað er verið að gera, og
er því fregnin hin æskilegasta íyrir
búendur alla í grend við. fyrirhugað
brautarstæði, hvar sem það kann að
vera. Til frekari sönnunar því, að
þetta sé meira en vindur, segir Free
Press aftur á þriðjudaginn var, að ó-
nafngreindur maöur sé syðra að vinna
að þessu og gott útlit sé fyrir, að
hann verði sigursæll í tilraunum sín-
um.
Það er lítill efi á, að Bandaríkja-
félagið, sem hér á hlut að máli, er
steinolíu einveldið. eða Rockafeller-fé-
lagið, og það er einnig full ástæða til
að ætla, að þeir æruverðu, herrar
Greenway og Sifton hafi sjálfir hleypt
máli þessu af stokkunum. Það er eitt-
hvað mánuður síðan þeir íóru burtu
leynilega, sinn í hvoru lagi, og var
það um tíma, að enginn vissi hvar
þeir voru. Þó kom upp úr kafinu,
að þeir höfðu farið til St. Paul, Minn.,
og enda Tribune gat ekki annað en
gefið í skyu, að þeir væru þar í mark-
verðum erindum. Auðvitað sögðu báð-
ir, þegar þeir komu heim aftur, að
þeir hefðu farið í eigin erindum, að
hvorugur hefði vitað af annars ferð.
En það sannar ekkert, þar sem um tvo
jafnósvifna bragðarefi er að ræða og
Greenway að auki viðurkendur mcira
en í moðallagi ósannorðnr af sínum
ötulasta flokksmanni. Þegar athug-
aðar eru fyrirhuganir Rockafellers með
framlenging brautar sinnar frá Duluth,
ferð þeirra Greenways og Siftons og
skömmu síöar auglýsingin um Banda-
ríkjafélag tilbúið að byggja braut um
fylkið einmitt á þeim stöðum, er Rocka-
feller-félagið hafði áður hugsað sér, þá
er ekki aunað sýnna, en að Tribune
hafi sagt satt, er þaö sagði erindi
þeirra markvert.
Það er gott að fá járnbrautina,
það er lífsspursmál, svo framarlega
sem betur verður búið um samning-
ana við það félag, heldur en forðum
við Northern Pacific fólagið. En þjóð-
rækna sýnir Greenway-stjórnin sig
ekki í þessu máli. Það er sem sagt
lífsnauðsyn, að fá fleiri járnbrautir
héðan til liafnstaðanna við stórvötnin
en enn eru til. En að öllu jöfnu ætti
að vera sjálfsagt fyrir Canada-menn
að kappkosta að etía sína eigin hafn-
staði, Port Arthur eða Fort William,
fremur en Duluth, auk þess, sem hægra
er að hafa tangarhald á innlendu fó-
lagi en útlendu. I þessu efni er nokk-
uð jafnt á komið með Rockfeller-fé-
laginu og canadiska félaginu, sem er
að byggja braut frá Port Arthur
vestur að Skógavatni. Ef nokkuð er,
er líklega heldur styttra frá þeim braut-
arenda til Winnipeg, heldur en frá
brautarerida Rockafeller-félagsins. Það
er ekkert Sýnilegt því til fyrirstöðu,
að þetta canadiska-félag, i sambandi
við Manitoba suðHustarbrautarfélagið,
iiefði gengið að alveg sömu kjörum
og þetta tilvonandi Bandaríkjafólag
gengur að, ef stjórnin Iiefði farið fram
á það. Ljósastur \ ittur þess, að bún
iiefir ekki gert það, virðist vera sá,
að Man. suðausturbr. fél. hefir aug-
lýst að það ætli að gera eina tilraun-
ina enn um að fá fjárstyrk til að
byggja braut sina. Hafi hún ekki
gert neina slíka tilraun, þá verður
ekki annað sýnna, en að Greenway-
stjórnin vilji draga verzlun og viðskifti
úr greipum Canadamanna og efla
Bandaríkja hafnstaði á kostnað þeirra
í Canada. Sé það ekki vilji hennar,
þó útkoman virðist benda á það, þá
hlýtur ástæðan að vera sú, að vænlegri
horfur Jiafi verið á aðauka kosninga-
sjóðinn með samningi við Rockafeller-
félagið, lieldur en með samningi við
það canadiska. Þegar at’nagað er það,
sem áður hefir komist upp, í mála-
stappi út af Northorn Pacific samn-
ingnum, þá er síðasta tilgátan hvergi
nærri ósennileg. Það er heldur elcki
ósennilegt, að liafi Rockafeller áður
ákveðið að leggja kvisl af braut sinni
til Winnipeg og norðvestur þaðan, þá
verði hann viljugur að borga þeim
ærleg ? umboðslaun, sem útvega hon-
um þó ekki væri nema 8—400.000
dollara þóknun, ef hann byggir þá
braut einu eða tveimur árum áður,
en hann befði byggt hana þóknunar-
laust.
“Heiður 'þeim sem lieiður
heyrir”.
A jóladaginn síðasta reit governor
S. Pennoyer í Oregon ósvífið, dónalegt
skammabréf og sendi með telegraph til
Clevelands forseta í Washington og bað
hann þiggja sem jólagjöf frá sér. Þessi
Vesturheimski Þorkell hákur hefir lengi
verið orðlagður, sem tannhvass ruddi,
en þó þykir mönnum almennt, að aldrei
hafi honum tekizt eins vel að sýna
dónaskap sinn og menntunarleysi, eins
og í þetta skifti. Með því sýndi hann
að hann heiðraði hvorki daginn eða
hæst-standandi mann þjóðarinnar. Að
Iionuni sé illa við Grover Clevcland og
hafi allr löngun til að gera honum
skömm og skapraun er auðséð, og út á
það hefir enginn að sefja á annan hátt,
on almennt gerist . En að fara þannig
með forseta voldugs lýðveldis, það er
alt annað mál. í þeirri stöðu á Cleve-
land heiður og virðingu skilið.svo fram-
arlega sem nokkur maður á hana Skilið.
Ileirnti hann ekki sjálfur að sér, eða
stöðtmni, só sýnd tilhlýðileg virðing og
hafi ekki þegnarnir, jafnvel ekki hæst-
standandi mcnn hinna ýmsu rfkja, vit á
að sýna honum, eða stöðunni, tilhlýði-
legan heiður ótilkvaddir, þá er greinileg
skylda þjóðarinnar í lieild sinni að
heimta það. Et governorinn liefði sýnt
Bandarikja-fánanum samskonar óvirð-
ingu.brækt á hann tildæmis 1 liáðungar
skyni í viðurvist fjölda fólks, þá heíði
verið gerður aðsúgur nð honum og liann
álitinn skaðræðismaður og óhæfur í
mannvirðingastöðu í Banilaríkjuuum.
Og þó er fáninn ekki annað en dauður
hlutur, tiltölulega verðlaus hlutur. Ef
það er i læpur að óvirða fánann, hversu
miklu meiri glæpur er þá ekki að ó-
virða forsetarin, manwinn, sem þjóðin
hefir kjörið til að vera sinn æðsta valds-
mann, vernda heiður sinn sem þjóð-
þeildar, vernda einstaklinginn og—
vernda merki sitt eða fána, bæði innan
ríkis og utari, á sjó og landi. Ponnoyer
nýtur þess að hann er ekki svartur á
húð og heimilisfastur í Suðurríkjunum.
Það hefir margur svertingja-ræfill ver-
ið hengdur, skotinn eða brendur fyrir
minni tilverknað.
Sátta-réttur.
Frumvarp til laga um stofnun alls-
lierjar sáttaréttar, til að miðla málum
vinnuveitenda og vinnuþiggjenda, er
nú fyrir congress í Washington og ér
umboðsmaður atvinnumálanna Caroll
D. Wright, höfundur þess. Erumvarp
þetta nær til allra járnbrautafélaga
í Bandaríkjum, allra gufnskipafélaga og
hvaða heizt annara félaga eða einstakl-
inga sem er, og sem hafa á hendi al-
mennafólksog verufi utninga. Alls-
herjar nefnd á að inynda þennan sátta-
rétt og er hún kjörin af forseta með
ráði og samþykki efri deildar þingsins,
og er svo ákveöið, að ekki megi vera i
henni fleiri en 3 menn tiJh',yrandi
nokkrum oinum pólitiskurn iiokki.—
Nefndin nefir vald til að ferðast tmi og
sefcja i’étt hvar í Bandaríkjunum sem
er, kalla vitni og táka eiðfestan fraiu-
bvtrö þeirra, Á hverju ári skal hún
sonda stjórninni greinilega skýrslu yfir
störf sín'á árinu og gildir sú skýrsla
som óhnekjandi vitnisburður í því eða
því máli fyrir hæsta rétti Bandarikja.
Laun hvers nefndarmanns oru áfkveðin
S7,500 um árið.
Undireins og nefndin, eða einhver
meðlimur hennar, fréttir um misklíð
eða tilvonandi vinnustöðvun hjá ein-
hverju félagi, skal hún tafarlaust gera
allar nauðsynlegur sátta tilraunir. Tak-
ist neíndinni ekki að koma á sættum,
vísar hún málinu í gerð til endilegs úr-
skurðar. A meðan á öllu þessu stappi
stendur, má engínn af vinnumönnum
félagsins ganga frá vinnunni nema fyrir
lögmætar ástæður, nema með 30 daga
fyrirvara. Gori þeir það, varðar það
fangelsi. y
Frumvarpi þessu var vel tekið og
þykir þegar á alt er litið, eitt hið full-
komnasta, er fyrir congress hefir kom-
ið. Varþví vísað til þingnefndar til
athugunar og vænt eftir að hún hefði
lokið athugasemdum sínum um þaö er
þing kom saman eftir nýárið, svo að
9
þá strax yrði tekið til að ræða það og
sýna fram á agnúa þá sem i í unna
að vera og þykja hvimleiðir.
Verðskuldaður lieiður
væri það og ekkert meira, þó sam-
þykt væri uppástunga manns eins á
Frakklandi. Hann vill að Suezskurð-
urinn sé endurskýrður og heiti fram-
vegis Lesseps-skurður. Uppástunga
þessi er sem stendur alment umræðu-
efni hluthafa skurðfélagsins, og segir
Iimes i Lundúnum að öll von sé til
að ósk uppástungumannsins, M. Gui-
chard’s, verði innan skamms uppfylt.
Segir Times, að í stað þess að hafa
á móti uppástungunni, láti menn al-
nient í ljósi undrun yfir því, að nafni
skurðarins liefir ekki verið breytt fyr-
ir löngu siðan. Það álit er jafnframt
látið í ljósi, að hefði ekki hið sorg-
lega Panama-mál komið fyrir, hefði
hinn mikli maður haft þá ánægju í
lifanda lífi, að sjá þrekvirki þetta bera
sitt nafn. f rauninni er það undar-
legt, ef ekki óþakklætislegt, að þar
sem egypsku höfðingjarnir, er við skurð-
málið voru riðnir í upphafi, hafa gert
nöfn sín víðfræg með staðaniSfmim,
þá er hvergi í Egyptalandi blettur
kendur við höfund þessa stórvirkis.
Þegar skurðurinn var vígður, 1869, í
viðurvist keisarafrúarinnar Evgeníu,
bjuggust allir við að Lesseps yrði
sæmdur hertoga-nafnbót, yrði perður
hcrtogi af Suez (Duc de Suez), og urðu
menn hissa er harin fékk ekki annað
en riddaranafn í heiðursfylkingunni.
Var þó fullyrt, að Eugenía hefði haft
hin nauðsynlegu skjöl með sér, til þess
að gera hann að hertoga, .en enn hef-
ir ekki verið skýrt frá hvers vegna
liætt var við það. Eru tilgátur manna
þær, að við þaö hafi verið hætt vegna
þess, hve félaus Lesseps var um þær
mundir. Ef hann í þeim kringum-
stæðum hefði verið gerður hertogi,
hefði stjórnin verið nauðbeygð til að
rétta honuin lijálparhönd og sjá hon-
um og eríingjmn lians borgið, íefna-
legu tilliti, en andstæðingar á þingi
voru þá alt of árvakrir og ákafir til
þess, að slík fjárveiting væri tilhugs-
andi. Aftur ætla aðrir, að þótt keis-
arinn (Napóleon III.) sendi kcisara-
innuna til að vigja skurðinn, hafi hon-
um þótt of óvíst að hann yrði að til-
ætluðum notum, til þess, að óhætt væri
að sæma höfundinn hertoga-nafnbót.
Alt þetta er í óvissu og uppgötvast
eins víst aldrei, en hitt er víst, að full
25 ár eru liðin síðan skurðurinn var
vígður, og hefir liann á þei.n tima
reynst margfalt arðsamari, en nolckur
hafði hugmynd um þá, svo arðsamur
og svo gagnlegur, að Engleudingar ein-
ir vildu sjálfsagt tví eða þriborga alt
verð hans, heldur en að vera án hans.
Það þykir því engan vegin meira en
rettlátt, og réttlæti alt of seint við-
urkent, þótt nafni skurðarins nú verði
breytt og höfundinum til verðugs heið-
urs verði nann látinn heita Lesseps-
skurður.
Chamberlain
atkvæðafalsara minnisc Lögbcrg lítil-
lega á í naiðvikud.-blaðinu síðasta og
framsetur spurningu fyrir Hkr. í því
sambandi. Spurningunni leyfum vér
oss að svara með því, að leggja tvær
spuruingar fyrir Lögberg, þessar : Get-
ur það sannað, að ílokksmenn Cham-
berlains, sem flokksheild, hafi lagt kajip
á að forða honum frá verðskulduðum
dómi ? Er þaö sannað, að flokksheild-
in liafi lagt amuið eins kapp á að hylma
yfir glæp hans, eins og flokksheild
Lögbergs nú leggur á að hylma yfir
glæp fiokksbróður síns, féhirðisins í
Sifton ? Ef það var skuld conscrva-
tíva-flokksheildarinnar, að Chamberlain
kom lúnj'að vestur frá Toronto tilað
falsa atkv., þá hlýtur það einnig að
vera skuld ‘-liberal”-flokksheildarinnar
að féhirðirinn í Sifton stal úr sjálfs
síns hendi á sjöunda þúsund dollars.
Hinir Indversku ölmusu-
munkar.
Ilinar merkilegu íþróttir og mis-
sýningar, sem iökaðar eru meðal öl-
musmunkanna (Fakirs) á Indlandi iipfa
reiið rannsakaöar af Englendingi
nokkrum, Mr. Stevens, sem heldur að
hann geti nú skýrt þtor að nokkru.
Sögur frá Indlandi um þessar leynd-
ardómsfullu íþróttir gerðu Mr. Stevens
svo forvitinn og ákafan í að leita sann-
ana þeim viðvikjandi, að hann fór þeg-
ar fyrir tveimur árum að koma sér í
kynni við Hindúa nokkra, sern búsettir
voru í Lundúnum, til að fá sér upplýs-
ingar, og fyrir ári síðan ferðaðist hann
til Indlands til þess að hitta sjálfur
þessa kynjamenn, sem eru mjög fáir og
sjaldsénir. Þeir eru allir ofsatrúar-
menn, sem hafa dregið sig út úr solli og
glaumi iifsins, og búa einir sér út um
skóga og eyðimerkur. Meiri hluti Hin-
dúa lifir á jarðrækt og býr í smá þorp-
um, og í grend við hvert af þessum
um þorpum er vanalega einn af þessum
ölmusu-munkum, sem lifir á því sem
þorpsbuar vikja lionum, en aðeins mjög
fáir af þessum mönnum eru reglulegir
trúðuleikarar.
Mr. Stevens náði samt í einn af
þeim, á Dekanskaganum og lét hann
leika fyrir sér íþróttir sínar. Maður-
inn var gamall og hrumur að sjá og
bar ekki önnur klæði en höfuðfat og
mittisskýlu, og hið síða skegg sitt, sem
algerlega huldi bringuna.
í Febrúarmánuði heimsótti Mr.
Stevens gamla manninn og hafði með
sér Ijósmyndavél til að taka með mynd-
ir af leikjum karlsins, sem fram fóru á
sléttum grasvelli úti í skógi. Karlinn
inn var nakinn, eins og hann var vanur
og Iiafði engin sjáanleg áhöld nema tvö
reirprik, cinn hníf og nokkra aðra smá
muni, sem Mr. Stevens fékk honum.—
Tveir unglings-drengir voru annaðslag-
ið notáðir til hjálpar við íþróttirnar.
Með þessum útbúnaði fór nú leikarinn
að sýn.a íþróttir sínar, eina eftir aðra,
og jafnharðann tók Stevens myndir af
þeim og ritaði hjá sér nákvæma lýsingu
af liverri fyrir sig. Leikarnir stóðu yfir
nærri allan daginn, og Mr. Stevens stað
hæfir að sér hafi við og við tekizt að
skdja aðferðir karlsins, sem virtust upp
hefja hið rótta eðli hlutanna, og hefir
Mr. Stevens lofað uð skýra frá því hið
fyrsta. Hann segir, að þó hann geti
ekki sjálfur leikið liessar íþróttir. þá
heldur liann, að eftir að liann liefir gefið
þær upplýsingar, sem hann geti, verði
ekki langt þcss að bíða að í öðrum lönd-
um vevði hinar sömu iþróttir algengar.