Heimskringla - 31.05.1895, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 31. MAÍ 1895.
9
«*
Heimskringia
PUBLISHED BY
The Heiaiskringla Prtg. & Publ. Co.
09 09 «
•
Verd blaðsins í Canda og Bandar.: ^
S2 um Arið [fyrirfram borgað] ®
Sent til íslands [fyrirfram borgað
af kaupendum bl. hér] $ 1.
Uppsögn ógild að lögum nema
kaupandi sé skuldlaus við blaðið.
• C99
Peningar sendist í P. O. Money
Order, Beiristered Letter eða Ex- o
o
press Money Order. Bankaávis- ©
anir á aðra banka en í Winnipeg g
að eins teknar með afföUum.
®a Q9
EGGERTJOHANNSSON o
I3DITOR.
EINAR OLAFSSON
BUSIXESS MANAGEU.
•• ••
Office :
Corner Ross Ave & Nena Str.
1». «. 2iox 305.
o
«
»
e>
00989900 OQfSO 990» 0009 fS*QS>
Nýfundnaland
heflr að öllu loknu afráðið að hýma lítið
lengur úti fyrir dyrum Canada-sam-
bandsins og er það líklega meiri skaði, í
bráð að minsta kosti, fyrir eyjarskeggja
en Canadamenn. Ef ekki er á annað
en jieningalogan hagnað litið gæti mað-
ur enda sagt að Canada-mcnn séu 10—
15 milj. do!l. ríkari nú, en ef eyjarmenn
hefðu gongið að boðinu, þ. e. Canada-
menn eru í þeim mun minni skuld, en
annars hefði orðið.
Canadast jórn bauðst til að taka að
sér áfallna skuld eyjarskeggja, $8,350,-
000, og að auki 82 milj., sem kallað var
að Nýfundnaland legði í búið og fengi
af þeirri uppliæð 5% vöxtu, eða 8100,000
Alls bauðst því Canadast jórn til að taka
að sér 810,350,000 skuld. Nýfundna-
landsmenn vildu að hún tæki að sér alls
Að ekki gekk saman í þetta skifti
er að sumra áliti sök Bretastjórnar.
Hún lét sér og lætur sér enn ant um að
losast við Nýfundnaland, en sér ekki
annan veg til þess en inngöngu eyjar-
innar í Canadasambandið. Til þessa
hafa Englendingar lánað alt féð tiljárn-
brautarinnar á eyjunni og því stakk
Canadastjórn upp á að stjórn Breta
tæki að sér ábyrgðina á þeirri skuld
allri og útvegaði féð til að fullgera
brautina. Að því er séð verður neituðu
Bretar þossu, en buðu þó $2 milj. tilfyr-
irtækisins, ef Nýfundnalands-menn með
lögum vildu binda enda á landeigna
þrætu Frakka, svo hvorki Bretar né
Canadamenn lentu í vandræðum út af
því máli síðarmeir. Að þessu gátu Ný-
fundnalandsmenn ekki heldur gengið af
því ekki voru framboðnar $5,489,831 —
hin væntanlega slculd sem járnbrautin
fullgerð hefir í för með sér.
En þó nú ekki gengi saman í þetta
sinn höfðu Nýfundnalandsmenn samt
hag af umtalinu — ekki varanlegan
j samt, af þvf þeir svðruðu með neii. Öll
j útistandandi skuldabréf eyjarstjórnar-
j innar hækkuðu í verði frá 9 til 15% á
meðan sameiningin var væntanleg.
Sutnt af skuldabréfum eyjarinnar komst
þá í 107 hvert dollarsvirði, nokkuð sem
aldrei hafði komið fyrir áður. Þessi
verðhækkun hófst á Lundúna-markaði
undireins daginn eftir að sendimenn
eyjarmanna lögðu af stað til Canada til
að útbúa inngöngu-samninginn. Eitt
helzta fíuans-blaðið í Lundúnum, ‘ The
Economist” sagði líka hvað eftir annað
í þessu sambandi, á meðan von var um
sameiningu, að verðhækkunin væri
liessari von að þákka og að það liði ekki
langt til þess Nýfundnalandsskuldabréf
öll næðu sama, eftirsóknarverða stiginu
á heim.smarkaðinum, eins og Canada-
skuldabréfín þogar hafa og halda. En
svo kom heimtufrekja eyjarrqanna til
s.öguunar og siðan leita skuldabréf
þeirra niður á bóginn aftur, i sitt forna
íar.
Vei kaskifting.
$15,839,834 skuld, en það er áætluð upp-
hæð (að meðtöldu hinu imyndaða inn-
leggi í búið) skuldarinnar, þegar full-
gerð verður járnbrautin frá St. Johns
til Port aux Barque. syðstu hafnar á
eynni (þaðan 60 mílur til meginlands).
Canadastjórn bauð alls $105,000 tillag á
ári, þannig: löggjafarkostnað §50,000;
80 cents á hvern mann til þess ibúar
verða 400,000 (eru nú 207,000 og gerir
því $105,000 á ári); gjald fyrir stjórnar-
land, málm og skógland $150,000 ári; 5%
á $2 milj. innlegg $100,000 á ári. Síðar
var þes3i upphæð öll aukin um §35,000
og gerði milj. á ári alls. Nýfundna-
landsmenn vildu fá 3050,000 tillag á ári.
Sem sagt vildu Nf.menn að stjórnin
tæki að sér brautargerðina og skuldina
eem henni tilheyrir, en Canadastjórn
bauð að leggja tU 86,000 fyrir hverja
mílu, sem enn er óbygð.
Þegar stjórnin athugaði reikning-
ana og hvað kostaði að viðhalda skipa-
ferðuin eins og um var samið og vinna
hin ýmsu skylduverk dominion stjórn-
ar á eynni, sá hún að kostnaðurinn
mundi alls verða nær $800,000 á ári og
og að auki afgjald áfallinna skulda, um
850,000 á ári. Kostnaðurinn alls þvi
uin eða yfir §1,100,000 á ári. Til að vega
móti þessu voru ekki vissar tekjurnema
tollur á vörum. Upphæð hans hjá eyj-
arstjórninni á síðastl. árivaralls$1,620,-
000, en að minsta kosti Si milj. af þeirri
upphæð hvildi á vörum fiuttum til eyj-
arinnar frá Canada og hyrfi því úr sög-
unni um leið og eyjan gengi í samband-
ið. Það var því vel i lagt að vissar
tekjur stjórnarinnar frá eyjarskeggjuai
yrðu §1.100,000, eða jöfn upphæð og árs-
kostnaðurinn. Það matti auk heldur
búazt við að tekjurnar yrðu minni en
gjöldin, því Canadamenn hafa til miklu
fleiri vörutegundir sem eyjarskeggjar
þarfnast, en sem nú eru seldar þar.
Miklu meira, mundi og seljast þar af
þeim vörum, sem nu fara þangað, þar
þær vitanlega yrðu tollfriar, en tollaðar
framvegis eins og nú, ef þær koma fra
öðrum löndurn. Skoðað frá fjárhagslegu
sjónarmiði eingöngu missir Canada
einskis í þó ekki yrði meira af samn-
ingnum í bráð. Það er afstaðan frem-
ur en nokkuð annað, eins og vér gátum
um fyrir nokkru síðan, sem gerir eyj-
una eftirsóknarverða, auk þess sem það
lítur svo einkennilega út, að sjá þennan
litla hólma — framdyra lykilinn að
Canada, sem Sir John A. McDonald,
einusinni kallaði eyna — halda sig fyrir
utan ríkisheildina sem nú er orðin úr
eignum Breta í Norður-Ameríku.
Það er ein af nútíðarkröfum verka-
mannalýðsins, að bæja og sveitarstjórn-
ir hætti alveg, eða að svo miklu leyti
sem framast verður, við að selja einum
manni eða fleirum í félagi ákveðið verk
í hendur fyrir ákveðið verð. Krafan
sýirist vera róttlát og ekki máske á-
stæðulausar sumar ágizkanir verka-
manna, að conirakturarnir og embættis-
menn bæjanna séu helzt um of sam-
rýndir. Þvi er heldur ekki að neita, að
séu embættismenniruir sérplægnir, þá
skortir þá naumast ráð til að búa svo
um. að contractarinn geti “þægt” þeim
eitthvað fyrir að “rétta sér hjálpar-
hönd.” svo að hann nái í verkið. Margt
fleira mætti tilnefna, sem contrökturum
er fundið til foráttu, en því sleppum
vér í þetta sinn.
Fyrir skömmu afróði bæjarstjórnin
í Lundúnum að standa fyrir ákveðnum
opinberum verkum sjálf, skipa verk-
stjóra og ráða sjálf alla verkamennina.
Nú nýlega er framkomin skýrsla frá
henni, sem sýnir, að þessi aðferðin hefir
ekki reynst bæjarheildinni happasæl.
Eitt ákveðið verk kostaði $15,000 meira,
en áætlað var og þegar óviðkomandi
menn og verkfróðir fóru að athuga á'-
ætlunina, þótt' þeim hún vera hærri
miklu en nauðsyn krafði. Annað á-
kveðið verk — húsabygging — kostaði
20% meira að þvi er vinnulaun snertir
en áætlað var. Vinnulaunin námu
bolmingi verðsins, en áætlað var, aðþau
yrðu ekki yfir 40% af öllu verði bygg-
inganna. Þegar farið var að athuga
hvernig þessu var varið, þá kom svo
mikið í ljós, að blátt' áfram daglauna-
menn unnu sinn hlut verksins vel og
rækilega, en að handverksmennirnir
augsælega gerðu hvorttveggja í senn :
unnu sem allra minst á degi hvorum, en
heimtuðu hæzta kaup fáanlegt. Þegar
8vo Þessi för voru rakin enn lengra, sást
að fyrir og um kosningaleytið kepptust
bæjarráðsmannaefnin hvor um annan
þveran að koma sér í mjúkinn hjá
verkalýðnum, það er, þeim hluta hans
er teljast handverksmenn, fyrst og
fremst, og yfir höfuð þeim, sem til-
lieyrðu einhverju verkamannafélagi.
Þegar á þetta alt er litið, er óséð
hvert bæjarheildinni verður happa-
drýgra contrakt eða daglaunavinna
undir umsjón bæjarstjórnarinnar sjálfr-
ar. Þegar litið er ofan í kjölinn er auð-
sætt, að óráðvandur embættismaður
bæjarins er sömu freistingunni undir-
orpinn, hvor aðferðin sem er viðhöfð.
Taki hann fé eða fémæti frá contrakt-
ara til að vera honum hliðhollur, erjhætt
við að hann sjái hvað þessum eða hinum
bæjarráðsmanninum keinur og hagi á-
ætlun o. s. frv. eftir því. Geri hann það
ekki er st»ða lians í veði.
Ef daglauna-fju irkomulagið gengur
illa, ef til vill Verencontrakta-fyrLomu-
lagið er eins víst það sé sprottið af því,
að verkskiftingin sé enn ekki nóg. Hér
í landi er það nokkurskonar málsháttur
hjá vissum flokki manna, að það sé ‘ ‘eng-
in synd að stela frá stjórninni.” Það
má líka æfinlega gera ráð fyrir því, að
þar sem stórhópur manna er að vinnu,
grípur þessi hvert tækifæri sem býðst
til að hægja á sér, þó annar haldi áfram
jafnt hvort sem yfirmaðurinn sór til eða
ekki. Þegar vinnan þá er margvísleg
en ekki nema einn maður yfir öllum
hópnum, hann opinber starfsmaður líka
og ekki æíinlega eins verkíróður eða
hirðusamur og skyldi, þá er ekki við
öðru að búazt, en verkið í heild sinni
verði kostbærara, cn ef það er undir
umsjón manns sem býður skaða ef ekki
verður svo mikið ágengt á hverjumdegn
hverri kl. stund.
• Ef contraktararnir eiga að hverfa
úr sögu biejarstjóruanna sýndist réttað
reyna nákvæmari verkskifting en nú á
sér stað og skipa einn úr hvorum flokki
verkamanna ábyrgðarfullan verkstjóra
yfir sinni deild verksins og yfir sínum
hóp manna. Hann ábyrgðist annað-
tveggja að íyrir ákveðin laun skyldi
■ þessi liluti verksins unnin, eða, að hann
skyldi unnin á ákveðnu tímabili með á-
kveðnum vinnuafla. Með því móti yrði
það mikilvægur vinningur fyrir hvern
þennan verkstjóra að geta lokið sínu á-
kveðna verki á tilsettum tíma og því
siður hætta á I>eim stuldi (tímans) frá
stjórninni, sem alt of margir annars á-
lita sjálfsagðan þegar alt liðið er
undir stjórn eins yfirmanns, sem ef til
vill er alt annað en fær um að standa í
þeirri stöðu.
Bataraerki
er það meðal annars, hvað árferðið
snertir, þegar verkstæðisfélög ótilkvödd
hækka laun vinnumanna sinna. Því
það er engum efa undirorpið að þau
draga þesskyns róttarbætur eins lengi
og unt er og gera ekki þau góðverk
nema þau óttist uppihald vinnunnar.
Vinnumenn slíkra fólaga fara nokkuð
4 .
nærri um ástæðurnar; þeir vita máske
ekki verðið á þessari vörunni eða hinni,
en þeir vita livað mikið er selt og bíða
þvi búnir að gera “skrúfu” þegar heppi-
legt tækifæri býðst. Til þess að afstýra
sliku auglýsa þá félögin á 11. stund að
launin skulu hækkuð og vinna þannig á
yfirborðinu góðverk mikið. En hvað
sem nú því líður, þá er þessi launa-
hækkun svo augljóst batamerki, að því
er viðskiftalífið snertir, að menn hljóta
að viðurkenna það. Eftir þvi sem blaðið
“Times” í New York segir, hafa 240
verkstæðisfélög í Bandaríkjum þannig
hækkað laun vinnumanna sinna á síð-
astl. 2 mánuðum, en launahækkunin er
á ýmsu stigi, frá 2J til 15%. Fólagið sem
seinast hækkaði launin var Carnegie
járnsmiðisfélagið í Pittsburg og Phila-
delphia. Hækkaði þá laun manna
sinna flestra um 10% en vinnumenn þess
eru alt talið um 15,000. Slik launa-
hækkun hefir eigi alllitla þýðingu fyrir
verzlun og viðskifti.
Hér í Winnipeg eru batamerkin ekki
sem greinilegust fyrir augum fjöldans
en þó eru þau til. Banka-viðskiftin eru
hér greinilegasti og nákvæmasti kvarð-
inn. í síðastl. viku voru þau 8215,000
meiri en í sömu viku í fyrra og á 4 vik-
unum, frá 23. Apríl til 23. Maí voru þau
yfir $1 milj. meiri en á sama tímabili í
fyrra.
Sykur-sigðin.
Aðal-vopn uppreistarmannanna á
Cuba og yfir höfuð allra manna á Cuba,
er sykur-sigðin og það vopn óttast Sjián
verjar meira en nokkurt skotvopn. Sigð
þessi, sem Cuba-búar nefna “Machete”.
er sveðja mikil úr stáli, þykk og þung,
og venjulega hár-beitt. Sveðja þessi er
gerð í 3 stærðum, er blað hinnar
stærstu 28 þuml. langt og er hún efnis-
mest og þyngst og borin í skeiðum eða
hulstri úr leðri, er hangir á beltinu.
Miðlungs-stærðin er um 2 fet á lengd,
en efnisminni miklu og lóttari, og
minsta sveðjan er 16—20 þuml. iöng.—
Báðar minni sveðjurnar eru bornar
skeiðalausar, hanga naktar,þóhárbeitt-
ar séu, á beltinu. Þær eru ólíkar sverði
í því einu, að þær eru mikla efnismeiri
og þyngri. Á friðartíma er þessi sveðja
sem sagt, brúkuð sem sykur-sigð, þ. e.
a. s., sigð til að höggva sykur-reyrinn
með við uppskeruna, en svo þénar hún
einnig sem skógarexi og er mörg braut
höggin með henni um hina þéttu skóga,
er enginn maður kemst um brautar-
laust. Með henni er og höggin mais,
og rúgur og aðrar kornstangir slegnar
með henni; hún er og brúkuð til að
höggva með brenni og í einu orði til alls
sem exi verður hagnýtt við, hnífur eða
annað eggjárn.
Þessa sveðju ber hver einasti karl-
maður á Cuba og byrja það strax á
barnsaldri. Það er óhætt að segja, að
íslenzkur sveitadrengur státar ekki
meira af fyrsta vasahnífnum, sem hann
eignast, en Cuba-drengurinn státar af
sinni fyrstu “Machete”; þá fyrst er
hann kominn i manna-röð. En það er
ekki nóg að eiga sveðjuna. Strax á
unga aldri eru drengirnir æfðir í að
vinna alt sem unnið getur orðið með
þessu vopni og keppir þá hver viö ann-
an í að verða sem fimastur og snarast-
ur við aðbeitasveðjunni. Hún geturþví
með róttu tali.st þjóðvopniðá Cuba, enda
hlýtur hún að vera það, því Spánverjar
hafa fyrir löngu bannað að fly tja þang-
að byssur og skotfæri til sölu. Það er
líka sem næst sanni, að einn maður af
hundraði og ekki meir kunui að brúka
byssu. Þess vegna er það líka almennt
í orustum, að þe>r fáu Cuba-menn, sem
byssur liafa og sem kunna að fara með
þær, fleygja þeim þegar hriðin harðnar,
en grípa til sveðjunnar og beita lienni
einni. Og þeir hafa líka unnið rnarga
orustu við Spánverja, þó þeir hafi ekki
haft annað vopna, og þó Spánverjar hafi
verið búnir út með beztu rifla nútíðar-
innar.
Þó Spánverjar óttist þetta vopn og
vildu gjarnan banna flutning þess til
eyjarinnar, geta þeir ekkert að gert.
Ef þeir bönnuðu sveðju-kaupin eins og
þeir hafa bannað kaup skotvopna, eyði-
legðu þeir alla aðal-atvinnu eyjar-
skeggja, því eiuhverja þunga og beitta
sveðju þurfa þeir til höggva sykur-reir-
inn með. Hið eina úrræði Spánverja
er því, að taka ujip þetta vopn handa
hermönnum sínnm á eynni. Sveðjur
þessar eru flestar búnar til í Bandaríkj-
um og þar pantaði Spúnarstjórn síðan
sveöju handa hverjum sínum hermaimi
og eru þeir síðan einn eftir annan að
læra þennan nýja vopnaburð. En á
tveimur mánuðum eða svo geta þeir lít-
ið lært til geta neytt sín í viðureign við
menn, sem hafa æft þennan sveðjuburð
frá barnsaldri. En svo hefir nú Spán-
arstjórn komið mönnum sínum til hjálp
ar að því leyti sein unt er, með því að
fyrirbjóða innflutning þessara vopna
neina í sínar eigin þarfir á moðan upp-
reistin varir.
'Fregnriti blaðsins “World” í New
York horfði nýlega á viðreign uppreist-
armanna og hersveit spænskra riddara,
og kvaðst hann aldrei haf.r séð hræði-
legra blóöbað. liiddararnir gerðu á-
hlaup á flokk uppreistarmanna og gátu
því ekki beit.t öðrum vopnum, er fylk-
ingar mættust, en sínum löngu riddara-
sverðum. Uppreistarmenn stóðu fast
fyrir, báru sveðju sína í hægri hendi,
en kvislmyndaðan lurk í vinstri, og
með honum tóku þeir á móti sverðs-
högginu, en reiddu um leið sveðjuna
með hægri hendi og hneig þar ætíð
riddari, er hún náði til. Segir fregnrit-
inn að hún hafi ekki ósjaldan bútað
riddarann í tvont í fyrsta höggi. Sami
fregnriti horfði á Cuba-mann kljúfa
höfuð á fullornum uxa rétt fyrir aftan
hornin. Sem vottur um stilling og
hörku sveðjublaðsins er til byssu-
hlaup á gripasafni í Madi-id á Spáni, er
höggið var í tvent með “Machete” og
svo slétt sárið, að ætla mátti hlaupið
gert úr osti.
Það er þjóðtrú á Cuba, að eyjafi
verði aldrei gersamlega unnin é, meðan
karlar allir kunni að bera sykur-sveðj-
una og beita henni sem vopni í orustu.
Og þeir som hafa sóð því vopni beitt,
þykir það enganvegin ástæðulaus trú.
Ljósmyndir orka miklu.
Meðal Ijósmynda, er fregnriti blaðs-
ins “Graphic” í Lundúnum sendi heim
af Japan-Kina-stríðinu, var ein af or-
ustunni að Wei-Hai-Wei. A myndinni
var garður af brezkum brynskipum
næst áhorfendunum, en f fjarlægð og
undir seglum sázt bóla á nokkrum
þýzkum herskipuin. Um það leyti er
myndin kom út í blaðinu var verið að
ræða um fjárveiting til herskipasmíða á
ríkisþingi Þjóðverja og voru undirtekt-
irnar dauflegar, en Vilhjálmi keisara á-
hugamál að fá féð veitt. Meðal annara
blaða, sem honum bárust var “Graphic”
með þessari mynd og hugkvæmdist
honum að hér væri of góð veiði til að
láta ónotaða. Hann keypti þvi fjölda
af blöðunum með myndinni í, ritaði á
spássiuna á hverju blaði: ‘•‘Welch ein
Hohn liegt darin,” * og lét svo útbýta
blöðunum meðal þingmanna á meðan
þeir sátu á þingi. Og hvert sem það var
nú myndinni eingöngu að þakka eða
ekki, þá varð sú breyting á frá þeim
degi, að öll mótspyrna hætti og fjárveit-
ingin fékkst án vandræða eða fyrir-
hafnar.
Eftir að þetta var um garð gengið
gerði "Graphic” mynd af þessari útgáfu
sinni og lét þar sjást orðin á spássíunni
með handriti Vilhjálms keisara. í grein
semfylgdi þakkaði það svo myndinni
að fjárveitingin fékkst svo greiðlega og
sýndi fram á hve miklu þannig gerðar
myndir gætu orkað, að engin lýsing af
*) Hvílík háðmynd!
viðureign þessari, hversu vel og greini-
lega sem hún liefði verið rituð Iieffi get-
að haft þaú áhrif, sem þessi eina mynd
hafði og það þó hún liefði verið útskýr-
ingalaus. Og undir kringumstæðunum
er blaðinu sízt láandi þó það stæri sig af
sinni “mynda pólitík,” sem það kallar.
Það hefir margt blað státað afjminni á-
hrifum en þessum.
0rða-bel2:urinii.
CJ
Eikin.
Skáld þér kváðu undra-orð,—
afl þitt náðu róma;
þú sem áður stóðst á storð
strjáluð fjáðum blóma.
Nú við stríðir storminn veik,
snauð af tíðar gæðum ;
falla að síðu blöðin bleik,
björk þá skríðist klæðum.
Stökur.
Kvalin fjóla krafti nær
köld þó gjóla þjóti;
foldar-bólin brosa skær
bliki sólar móti.
Skýja-gnoð upp skörum hlóð,
skein á boða fjarðar ;
aftanroðans giiti glóð
grænar voðir jarðar.
Hulda.
MINNEOTA, MINN., 19. MAT 1895.
Þann 28. Marz þ. á. andaðist ekkj-
an Guðrún Eyjólfsdóttir á Grund í
Fljótsbygð í Nýja íslandi 93 ára gömul.
Hún var fædd á Bakka á Norðurströnd
í Norður-Múlasýslu árið 1802. JÓIst
hún þar uþþ, þar til um fermingu, fór
bún þá til séra Jóns Guðmundssonar, er
þá var prestur á Skeggjastöðum og fór
með honum og konu lians að Hjaltastaö
í Hjaltastaðaþinghá. Um þrítugt gift-
ist hún Guðmundi Isleifssyni í llauðs-
holti, í sömu sveit, og lífðu þau í hjóna-
bandi 53 ár. Þeim varð 12 barna auð-
ið; 4 þeirra dóu ung, 5 náðu tvítugs-
aldri, en 3 lifa enn, og eru þau: Friðrik
bóndi (í Minnesota, Márgrét og Sujó-
laug, jbáðar í Nýja Islandi. Guðrún
sál. fluttist til Ameríku með Friðriki
syni sínum, en settist að hjá dætrum
sfnum í Nýja íslandi; hjá Margréti var
liún síðustu stundir æfl sinnar.
Guðrún sál. var framúrskarandi
þrokmikil og heilsusterk, vinnugefin,
hreinvirk, vinföst og gestrisin, og gjöf-
ul við fátæklinga. Húnvar skap-kona,
en sáttgjörn; trúkona var hún og
fylgdi liiklaustsinni barnatrú. Svo var
heilsa hennar sterk, að hún hafði sjón,
heyrn og minni til dauöaúags. Því
pundi, er henni var lánað, varði hún
vel. Þeir, er hana þektu, munu ætíð
minnast hennar með hlýjum hug.
“Heljar-slóðir hot fði á
með hetjumóði sanna,
hvílir Óðins lóð í lágt,
laus við hnjóður manna”.
Þessum línum vil ég biðja yður,
herra ritstj. að ljá rúm í Hkr,, svo vin-
um og vandamönnum hennar tilkynnist
dauðsfallið.^'"--! ‘vri *' TTT
Friðuik Guðmundsson.
Kveðja til vestur-íslendinga.
Ég hafði lofað að senda yður opin-
berlega kveðju mína, Én það hefir alt af
dregist þar til nú, og ég skal vera stutt-
orður. Ég skildi við yður í því ástandi,
að prestar yðar sungu helgar tlðir og
átu drottinn sinn á sínu allrahelgasta
áttunda kyrkjuþingi íslendinga i Vest-
urheimi. Heilög tignar-ró lýsti af enni
liins mikla páfa, er hann söng tíðir og
útbýtti Jesú Krists likama og blóði
meðal hinna útvöldu kardinála og le-
gáta. Þar heyrðist engin vantrúar-
rödd; bænir og söngur hljómuðu hver-
vetna. Það v»r sem vantrúin lægi í
roti, sundurkramin og inarin af hæluin
hinna miklu guðs þjóna, er þar voru
saman komnir ; engar stunur, engin
andvörp frá vörum hinna lömuðu van-
trúarmanna, en þó var sem einhvers-
staðar leyndist líf, Það var sem hinum
helgu mönnum findist sársaukinn í líf-
inu enn þá töluverður, en sá sársaulci
er eftir þeirra kenningum ekkert annað
en það, að geta ekki knúið alla til að
krjúpa á kné fyrir ölturum og prestum,
yfir því, að geta ekki knúið alla til að
hugsa eins. Allir yðar prestar hafa vel
lært þennan einkennilega emjandi sult-
arróno, sem lætur svo illa í eyrum mín-
um. Ég hefi oft hugsað um, hvort
rómurinn í Jehóva muni nokkuð líkjast
þessu, eða hvort þeir ætlist til að menn
ímynduðu ser ;það eða tryðu þvi. En
sem sagt, 6g kveð yðar einjandi og væl-
andi presta, yðar ýmist betlandi eða
hótandi kyrkjufélag, yðar 25 centa
kvennfélags-samkomur með kökuskurði
og köku-áti, yðar sí-dansandi, fjöruga,
unga fólk, yðar linotabit og rifrildi,
hlátur og hrygð.
En i alvöru að tala ; ég kveð yður
alla Vestur-íslendinga með þeirri ósk
og von, að yður fari íram í öllu góðu, í
umburðarlyndi og menntun, ekki í því
að byggja hof og hörga fyrir Jehóva,
eða trúa prestum, heldur í því að vera
sjálfstæðir, hugsandi menn, er leitast
við að létta byrði hvors annars, svo þór
verðið nýtir borgarar i því landi sem
þið lifið í. Ef yður fer fram í þessu, þá
er alveg sama hvort þið trúið á Jehóva
Gyðinga, hinn þrieina guð hinna
kristnu, guð kaþólskra, methodista,
guð sóra Magnúsar, eða Lárusar, eða
þá alls engan.
Friður og fögnuður sé með yður.
Yðar, Jóhannes Sigurðsson.
JUrs. May Johnson.
Ayer’s PiHs
Mig langar til að bæta mínum vitn-
isburði við vitnisburð annara, sem hafa
brúkað Ayers Pills og get ég sagt ’að ég
hefi brúkað þær í mörg ár, og ætíð gef-
ist vel
VIÐ MAGA
og lifrarveiki og við höfuðverk, sem or-
sakast af bilun þeirra líífæra, eru Ayers
Pills óviðjafnanlegar. Þegar kunningj-
ar mínir spyrja mig að því, hvórt sé hið
bezta meðal við ólagi á
LIFRINNI og MAG ANUM,
þá ráðlegg ég ætíð Ayers Pills. Ef þær
eru brúkaðar í tíma lækna þær kvef,
verja influenzu eða hita hitasótt og lag-
færa meltingarfæriu. Þær eru aðgengi-
logar og oru hið bezta fainilíulyf yfir
höfuð, sem óg liefi þekt. Mrs. Mary
Johnson, 368 Kider Ave, New York.
AYERS m
fengu hceatu vcrðlaun á hcirmeíjningunni.
AYERS SARSAPARiLLA
fyrir blóðið.
Nærri yíirnáttúrlegt.
SAGA SÖGÐ AF ALKUNNUM
BERLÍNAR KAUPMANNI.
Hvernig dóttir hans var læknuð afriðu.
Sjúkdómur hennar hinn veisti af
þeirri tegund. Er nú við góða
heilsu. .
Tekið eftir Tlie Berlin (Ont.) News.
Lesendur blaðsins News hafa við og
við lieyrt getið uin ágæti Dr. Williams
Pink Pills for Pale Peojile í blaðinu
sjálfu, og þó lyfsalar segi að ýmsir j
grendinni hafi þegar brúkað þær sér til
mikilla bata, þá höfum vér ekki fjrrr en
nýlega heyrt getið um að þær hafi verið
brúkaðar til að lækna sjúkling einn í
Berlin. Það er nauniast nokkur karl
eða kona í Berlin eða Waterloo Couuty
sem ekki þekkir Mr. Martin Simpson,
sem gefur út giftingaleyfisbréf og heldur
búð á King St., Berlin. Orð Mr. Simp-
sons er ætið óhætt að taka góð og gild.
Fyrir tveimur dögum töluðum vér við
hann viðvíkjandi Helén dóttur lians,
setn er fjórtáu ára gömul, og hefir tvö
síðustu árin þjáðst af riðu. Hann seg-
ist aldrei hafa séð þann sjúkdóm jafn
magnaðan. Stúlkan gat ekki sofið í
lengri tíma, og þjáðist óbærilega. Hún
var algerlega ósjálfbjarga, og gathvorki
étið eða drukkið án aðstoðar. Hún liafði
hina beztu læknishjálp, en það kom fyr-
ir ekkert. Henni versnaði stöðugt og
þegar hún fékk verstu köstin froðufelti
hún, og varð eins og æðisgengin, svo
foreldrar hennar liéldu að hún mundi
vera að verða vitskert. Jafnvel þó hún
gæti ekki gengið kom það þó oft fyrir
þegar hún fékk verstu flogin að húrt
stökk upp úr legubekknuin áður en
mann varði. Þannig yar hún ástigs
þegar Mr. Simpson í vandræðum sínum
fór að reyna við hana Pinlc Pills. Hann
staðhæfði við okkur að eftir 36 klukku-
tíma hafi heuni verið farið að vægja.
Eftir viku var veikin svo rénuð að hún
gat sofið, og hafði aukist styrkur að
mun. Nokkrum mánuðum eftir að hætt
var að brúka pillurnar fékk hún aðkenn-
ingu af veikinni aftur, en við fáeinar
inntökur af pillunum batnaði hennj
alveg, og síðan heíir ekkert borið áveiki
þó síðan sé 8 mánuðir. Þessi ej'ðileggj-
andi og hræðilegi sjúkdómur er nú sýni-
lega upprættur þrátt fyrir hið slæma
útlit í byrjuninni, og foreldrar stúlk-
unnar lofa mjög meðulið, sem bjargaði
dóttur þeirra úr dauðans greipum.
Þessi atburður er vel kunnur öllum
skyldmennum þessara lijóna, og melri
útskýring á þessu atriðier ónauðsynleg.
Þegar jafn áreiðanlegar sögur um
ágæti Pink Pills koma fram þá er lítil
furða þó þær sé í afhaldi hjá öllu fólki
sem til þeirra þeklcja. Þær eru óyggj-
andi við limafallssýki, riðu, mjaðma-
gigt. gigt, taugagigt, höfuðverk, eftir-
stöðvum af influenza, hjartveiki, tauga-
veiklun og öllum sjúkdómum sem stafa
af slæmu blóði, svo sem kirtlaveiki og
langvarandi heimakomu etc. Þær eru
einnig óyggjandi við sjúkdómum sqm
eru sérstakir fyrir kveunfólk svo sein
óregla á tíðum og öðru þess háttar. Á
karlinönnum lækna þær sjúkdóma sem
orsakast af ofmikilli áreynslu eða óhófi
af hvaða tagi sem er.
Þessar pillur eru búnar til af Dr.
Williams Medicine Co., Brockville, eða
Schenectady, N. Y., og eru seldar i
öskjum (aldrei sérstakar í tj’lfta eða
hundraðatali og almenningur er varað-
ur við eftirstælingum, sem þannig eru
seldar) fvrir 50 cents askjan, eða sex
öskjur fyrir $2,50, og fást hjá lyfsölum,
eða með pósti, frá Dr. Williams Modi'
cine Co. á báðum ofan greindum stöð-
nm.