Heimskringla - 29.11.1895, Blaðsíða 3

HEIMSKRINGLA 29. NOVEMBER 1895.
Ávarp
Til kjósenda í
Winnipeg.
Herrar mínir !
Fyrir áskorun fjölmargra kjósenda
leyfi ég mér að biðja yður um atkvæði
yðar og aðstoð til að ná kjöri sem
Mayor.
Eg er meðmæltur slíkri breytingu á
Stjórnarskipun bæjarins, er flýtt geti
fyrir öllum ákveðnum framkvæmdum.
En ég get ekki skoðað það sem umbæt-
ur, að bæta við starfsmannaflokk bæjar-
ins aðal umsjónarmanni, eins og gagn-
sækjandi minn ráðgerir, með einvalds-
herra völdum.
Það er skoðun mín, að bærinn sjálf-
ur ætti að eiga og ráða yflr öllum síuum
einkaleyfum, en selja þau ekki einstök-
um mönnum eða félögum. Geiðabæk-
ur bæjarráðsins sýna líka, að ég greiddi
atkvæði á móti bæði ljósgerðar og vatns-
veitinga-einveldinu, þar sem gagnsækj
andi minn greiddi atkvæði með báðum.
Það er skoðun mín, að íslendingar
ættu að komast að bæjarstörfum í réttri
tiltölu við fólksf jölda. Og þeirri skoð-
un hefi ég lika framfjdgt eftir fremsta
megni.
Að undanförnu hefir allur fjöldi ís-
lendinga fylgt mór drengilega i bæjar-
stjórnarkosningum. Sú, vona ég að
verði raunin í þetta skifti einnig.
Yðar
R. W. Jamieson.
Til kjósendanna í
WINNiPEG.
Herrar mínir :
Af því ég hefi gefið kost á mér sem
sækjandi um Mayors-stöðuna, leyfi ég
xnér að biðja um atkvæði yðar og fylgi.
Ég álít mayors-stöðuna bæði heiðurs-
stöðu og undireinsábyrgðarmiklastöðu.
Verði ég kjörinn mun ég þessvegna
gera mitt ýtrasta til að leysa starf mitt
af hendi með sannsýni og heiðri.
Mér er ómögulegt að lýsa skoðun
um mínum öllum hér. En ég vona að
tækifæri gefist til að skýra þær á opin-
'berum fundum á undan kosningadegi
I millitíðinni langar mig til að minnast
á nokkur helztu atriðin.
1. — Eg álít að breyta þurfi skipu-
lagi bæjarstjórnarinnar. Ba'jarráðið.
eins og það er nú útbúið, getur ekki
stjórnað bænum ssmkvæmt. vilja og
kröfum gjaldendanna. Ef meðferð mála
væri gerð auðveldari gengju þau undir-
eins greiðar og óþörf eyðsla fyrirbygð.
2. — Undir góðri st.jórn kæmist
bærinn af með færri skrifstofu þjóna í
City Hall.
8. — Það er skoðun mín að skrif-
stofustjórar allir og skrifstofuþjónar
ættu að vinna átta klukkustundir á
hverjum virkum degi, og fá góð laun
fyrir góða þjónustu. Það ætti að vera
einhvers manns skylda að sjá um að
þessi þjónusta só veitt.
4. — Stjórnarskipulaginu skyld
breytt þannig, að gjaldendurnir geti
bent á hvar ábyrgðin hvílir.
5. — Það er skoðun rain að bærinn
ætti sjálfur að eiga og ráða yfir eignum
sem seldar eru öðrum til umráða, svo
sem vatnsveitingar, stræta-lýsing, o. s.
frv. En áður en nýjir skyldu-baggar
eru látnir á bak bæjarráðsins, þarf að
breyta stjórnarfyrirkomulaginu.
./ li . I-.1*. i i , ,i;.Oun
Mikael Strogoff,
eða
Síberíu-förin.
Eftir
Jules F?rne.
um. Mikae' Stroroff einn vareftir, blindaður aumingi, sem
enginn maður óttaðist. lengur Úr fylgsui sínu sá hún hann
leita að móður sinni og finna hana, sá bann tæygja sig niðtir
að lienni otr kyssa bana, rísa svo á fætur og ieggja á flótta
fjötr ðnr og sjónlaus eins og hann þó var.
Fium mínút m síðar voru þau ’systkinin’ komip niður
• fb öttustu brekkunni og ofan undir árbakkiinn, þar sem
þan, æðilangt fyrir ofan leikvöllinn, loksins fundu hlið, S-m
þau gátn sinogið nm fratn hjá vatðmönnunum.
Um brai tina eftir það var ekki að villast. Irkutsk-braut-
in var eina brautin, st-m stvfndi í austurátt. Það var mögu-
legt, enda líklegt, að strax næsta morgun, að drykkjnveizl-
unni endaðri. fe' u útverð r og njósnarmenn emírsins af st ð
og bönnuðu umfarettdum veginn. Það var þ ss vegna áríð-
andi nð komast ^em lengst áleiðis um nóttina og ekki um
nóttina einungis, heldur einnig næsta dag og alla eftirfar
andi daga. Ef unt var þurftu þau að ná til Krasnoiarsk áðu
eu njósnarmenn emirsins neyddu þmi til að yfiraefa þjóðveg-
inn. En frá Tomsk til Krasnoiarsk voru yfir fimmhundruð
\ erst. En hvernig gat Nadia búizt við að þola þreytuna á
göngunni um nóttina? Var líklegt að hún entist til að
ganga, þarsem íætur hennar voru blóðugir, bláir og marðir
efiir gönguna frá Omsk? Nei, líkbgt var það ekki, heldur
þvert á móti. Samt sem áður er það sannleikurinn, að morg
uninn eltir, 17. Ágvíst, eftirtólf klukkustunda göngu, voru
þan komin 50 verst austur fyrir Tomsk, til þorpsins Semi-
lowskoe. •
Allan þennan tíma hafði Strogoff ekki talað eitt einasta
orð. Nadia studdi sig nú ekki við iians stóru og sterku
arma, eu þ ð var hann, sem nú studdi sig við hennar smáu
liönd Og þessari smán, titrandi hönd hennar átti hann að
þ ikka, að h nn þó bliudur væri gat gengið full in gang.
S milowskoe, var að heita mátti mannlnus. Ibúarnir
óttuðnst áliliup Tartaranna og flúðu flestir anstur í Ye e-
seisk-hérað. Það var fólk eftir að eins í 2 eða 3 húsum.
Allir hreyfanlegir hlutir, sem til einhvers mátti hagnýta,
höfðu íbúarnir haft á burt með sér. Bærinn var í saunleika
auður og tómur.
En hér mátti nú Nadía samt til með að staðnæmast
nokkrar klukkustundir. Þau voru bæði þreytt og svöng.
Nadía leiddi félaga sinn gegnum bæinn og út í yztu út-
jaðra hans. Þau fóru inn í hús sem stóð í eyöi með allar dyr
npnar. Á miðju gólfi stóð ræfilslegnr bekkur hjá einni þ ss-
ari háu hitunars'ó, sem er að linnai öllnm húsum í Síberíu.
Þar settust þau niður án þess að mæla orð. Varð meyunni
þ.ðfyrst fyrir að stara á augu Strogoffs, eins og hún aldrei
tjrri hefði diitzt »ð stara á þau og andlit hans. í því tiiliti
hennar var eitthvsð meira en þakklæti, tneira en meðaumk
iin. Hefði Stroiioff síð það tillit hennar, hefði hann hlotið
að sjá hve rnikið hún átti til af ást ogblíðu.
Angnalok liins blinda niauns, sem eldheitt sverðið hafði
gert rauð og þ-útin, féllu til hálfs yfir augun. Augasteinarnir
virtust vera stærri en eðlilegt var og augnahimnan virtist
henni dökkblárri en áður. Hárið á augabrúnunum og augna-
hárin vorn meira og minna sviðin, en að öðru leyti virtust
augun algei lega óbreytt og óskemd og tillit þeirra sýndist
jafn hvasst ov áður. Ef liann sá ekki lengur, ef sjónleysið
var alfullkomið, þá var það af því, að glóandi stálið hafði
i-yðilavt tiltinníngu og líf sjóntauganna allra.
“Ertu þar, Nadia ?’spurði Strogoff, og rétti fram hend-
urnar.
“Já”, svaraði hún, “Ég er hér rétt lijá þér og skal ekkert
fura frá þér, MikaeP'.
Þetta var í fyrsta skittið að Nadia netndi lians rétta nafn
skiruarn'ifnið, og það fór um hann titringur, sem hann gat
ekki ráðið við. Ilann vissi af þvf, að hún vissi altum kring-
iimstæður hnns, hver hann var og hvað skyldnr hann var
Mörfu gömlu.
“Nadía !” sagði hann þá, “við hljótum að skilja!”
“Við að skilja! því þá, Mikael.”
“Ég má ekki, vil ekki, vera þér til farartálma. Faðir
þinn biður eftir þár í Irkutsk, og þú þarft að flýta þér á
fund hatis!”
‘Faðir minn mundi gera mig ræka og ekki viðurkenna
mig, ef ég yfireæfi þig nú, eftir alt sem þú hefir geit fyrir
mig”.
“Nadía, Nndía!” hélt Strogoff áfram. “Þú átt ekki að
liug-a um neitt. nema föður þinn!”
‘ Þú liefir miklu rneiri þörf á liði mínu, Mikael, en hann
faðir minn. Eða ertu máske hættur við ferðina til Ir-
kutsk ?”
“Nei, langt frá því!” sagði Strogoff, og í þeim rómi, er
hlaut að sannfnra hvern sem heyiði orð lrans, að kjarkur
lians oa þor hafði ekki dofnað hið minsta.
“ En brefið er farið!”
“Bn'-iið, seiii Ogareff rændi mig! Að vísu, en ég reyni
að komast af án þess, Nadía! Þeir hafa farið með mig eins
og ujó-narn! Ég skal þess vegna leika njósnarmann. “Það
er illt að heita strákur og vinna ekki til”. Ég fer til Irkutsk
og segi þ ir f. á öllu sem ég hefi séð og lieyrt. Eg sver það
frammi fyrir þ.dm.sem alt sér, að svikarmn skal standa ein
hverntíuia fraiumi fyrir mér, augliti til auglitis ! En ég
þarf að komast til Irkutsk á undan honum”.
“Og þó tala ðu umnð við skiljum, Mikael!”
‘ Já, Nndia! Fantarnir rúðu mig gersamlega!”
“En ég hefi enn þá nokkrar rúblur og—augun I” svaraði
þreytuna. Ef Strogoff hefði séð hana er samtóvíst að hann
hefði vogað sér að leggja svo fljótt af stað aftnr. En hún
kvartaði ekki, og létekki til sín heyra andvarp eða stun, en
fylsidi Stiogoff eftir, sem ekki gat við sig ráðið, en gekk svo
hartsem hann gat. En til hvers var hann að flýta sér?
Hafði hann enn von um að verða á undan Törturunum ?
Hann var gangandi, hann var peningalaus og haun var
blindur. Yiði Nadía, eiui og öruggi leiðarsteinnínn hans,
viöskila við hann hlaut hann að villast eða setjast að þar
sem bann var kominn og bíða dauðans—harmkvæla dauða
Þ ð var von til, ef hann og Nadía héldi út á kappgöngu til
Krnsnoiar8k, að þá batnaði hagur þeirra. Því governorinn,
sem þar bjó,og til hans ætlaði Sfrogoff að leita og kunngera
hver hann var, mundi að sjálfsöjðu hjálpa sendiboðanum,
svo að hann næði til Irkutsk svo þrengingalítið sem kostur
væri á.
Strogoff þrammaði áfram veginn og talaði fátt, en var
niðursokkinn í hugsanir sínar. Hann hélt i hönd Nadíu, og
var s imband þeirra þess vegna svo náið, að óþarfi sýndist að
eyða orðum til að skiftast á skoðunum. Þó var það alt af
annan sprettinn, að Strogoff ávarpaði hana og æskti eftir að
hún talaði við sig.
“Þviskyldiég gera það, Mikael? Við sem hugsum alt
nf i sameiningu”. Þ'-tta og þvilíkt. var ávalt svar meyjar-
innar og hún hagaði rómnum þannig, að hann sviki hana
ekki og væfi Strogoff ekki til kynna hve sárþreytt hún var,
Sannleikurinn var, að hún treysti sér ekki ti1 að tala vegna
þreytunnar.
“Stunduir fanst henni hjartað hæfta að slá og hún ætla
að kafna. Hún titraði eins og hrísla í vindi, handleggir
hennar féllu aflvana niður með síðunum, hún megnaði ekki
að haida í við félaga sinn, en drógst á eftir. Undireins og
Sti ogoff varð var við það staðnæmdist liann og starði á hana,
eins og vildi liann sjá í gegnum linlduta sem hann var í.
Hann stnndi þungan, greip handlegg hennar og hélt henni
þannig að þungi hennar hvildi sem mestpr á sér, og svo
hélt hann áfram á ný.
Mitt í þ ssum hörmungum vildi það til að lijá þeim
kviknaði vonarljós—von um að byrði þeirra léttist. Eftir 2
klukkustunda gang frá Semilowskoe nam Strogoff alt i einu
staðar á brautinni.
“Er enginn á brautinni ?” spurði hann.
“Engin lifandi vera!” svaraðihún.
“En heyrirðn þá <-kki skrölt nokkurt á eftir! Ef þar
eru Tartarar á ferð þurfum við að fela okkur og það fijctt.
Líttu vandlega eftirmanna ferðum, Nadía”.
“Bíddn svolítið!” svaraði Nadíaog hljóp til baka lítinn
spöl, þangnð sem krókur var á brautinni.
Strogoff stóð í sömu sporum og hlustaði.
Innan stundar kom Nadia aftur og færði þær fréttir, að
á eftir þeim kæmi ungur maður og teimdi hest með tvíhjól-
uðum vagni.
“Er hann einsamall ?” spurði Strgoffog sagði Nadía að
svo væri.
Sti ogoff stóð i sömu sporum og efaði sig um stund
Átti hann að fela sig, eða átti hann þvert á móti að hitta
þonnan mann og reyna að útvegasér sæti í kerrunni, ef ekki
fyrir bæði sig og Nadíu, þá fyrir lmna eina? Hvað hann
sjálfan snerti, þá var hann hæst ánægður fengi hann að eins
að leggja hönd á kerruna og styðja sig við hana. Ef á þyrfti
að halda skyldi hann ank heldur fús til að ýta henni áfram
og þannig létta undir með hestinum. Því hann kveið ekk-
ert fyrir því, að sínir fætur biluðu. En hann gat getið því
nærri, að Nadía var um það örmagna, eftir 8 daga göngu, alt
frá Omsk eða fljótinu Obi. Hann afréð að biða.
Eftir litla stund kom maðurinn með kerruhestinn í
sveiginn ábrautinni. Kerran var ræfilsleg og ekki stærri en
svo, að þrír menu gátu setið í henni. Á Síberiu-máli hét
þi'ssi tegund vagna ‘Kibitka’.
Venjulega ganira tveir hestar fyrir kibitka, en fyrir þess-
ari kerru gekk að eins einn hestur, loðlubbalegur mjög með
löngu tagli. Hesturinn var af Mongólahesta-kyni, er nafnfrægt
var fyrír þ >1 og krafta.
Ungur maður teymdi liestinn og fylgdi honum rakki.
Nadía sá strax að maðurinn var rússneskur. Hann var
þunglamalegur, en þó svipurinn ekki væri skerpulegur, var
hann hreiun og andlitíð alt viðkunnanlegt. Það var enginn
asi á honum. Hann gekk hægt svo að liestur hans mætti
hvilast, og engum, sem hefði séð h nn, hefði komið til hug-
ar að hann vissi hve varasöm var brautin, sem hann fór eftir.
Haun sýndi í þessu að hann óttaðist ekki áh'.aup Tartar-
auna.
Nadia, sem hélt um hönd Strogoffs, vék sér til hliðar
svo að kerran kæmist fram hjá. Hann nam staðar og leit
brosandi til meyjarinnar.
“Ætlarðu langt að halda svona fótgangandi ?” spurði
liann og opnaði meinleysislegu, góðmannlegu augun sín sem
mest hann mátti.
Þegar Strogeff heyrði málróm hans, fanst honum undir-
eins að liann hafa heyrt þennan mann tala áður, en hvar ?
Hann hugsaði um stund og glöggvaði sig svo augsælega á
þvi hver ökumaðnrinn var, því þ ið hýrnaði yfir honum.
“Já, hvert ætlið þið?” spurði komumaðurinn aftur og
sneri þá máli sínu fremur að Strogofl.
‘ Við æthim til Irkutsk”, svaiaði Strogoff.
“Til Irkutsk, litli faðir!” “Veiztu ekki að þangað er lang-
ur vegnr, vetst á verst ofán ?”
“Ég veit það!”
“Og þvi ætlar fótgangandi?”
“Fótgangaudi!”
“Já, látum nú veraum þig, en hvað um stúlkuna?”
•‘Hún er sy»tir min”, svaraði Strogoff, sein áleit vænleg
ast að gefa henni systurnafnið á ný.
‘•Jæja, hún systir pín litli faðir! Trúðn mér, henni er
ofvaxið að ganga alla leið til Irkutsk”.
“Vinur !” sagði Stro ioff og nálgaðist komumann. “Tart-
ararnir hafa rænt okkur öllu, sem við áttum og ég hefi ekki
einn kópekk að bjóða þér. En ef þú vilt lijálpa upp á systir
mína og lofa henni að sitja i kerrunni, skal ég ganga á eftir
og hlaupa þegar þarf. Ég skal ekki tefja þig drykklanga
btund”.
“Bióðir!” sagði Nadía stamandi : “Ég vil ekki........
vil olr'ri ' Vft TT 1 ...#_ m- T
armnður s.vyldi yfiisko' «i lul.nii ,.i o.:
bakui bicpitins.
/___________
Ol'angreind atrifti sýna rðeios nokkf
uð af þeim málum, sem ég hefi hugsað
mér aö raða ýtarlega á nieðan á sókn
inni steudur.
r
Vonandi að þér ákv- ið ekki að
verða á ínótí mór fyrr er Öll mivlefni
hafa verið skýrð fyrir yður,
er ég yðar,
D. VV. BOLE.
Wiunipeg, 3. Nóv. 1R:>5.
o. sTEPHENsrr-, m. d.
ful ur.i ii-.-T J.H., seiu þ I V !' 'i'ít E’ [ u I i.i: t r
' í n ,1 I T . Il’ .
tiv . ; .ii þ.» &( :"e h st ?” spurði Stiogoff.
‘Við fiirc u 'ót . ,í> 1< ! '
“O. á liverju e v.i»ir við að lií'a?”
“Ég bið oKkur beina!”
‘ Þá skuluin við halda afstað, Nadía!”
“Jii, Mikael, komdu!“
Þ u voru hætt að kalla livort annað ‘bróðir og systir’.
Hínar sameiginlegu raunir þeirra tengdu þau ósjálfrátt, og
þeim eins og óafvitandi, enn nánari skyldleikaböndnm.
Eftir klukkustnndar livíld á bekkræflinum héldu þsu af stað
aftur, en fyrst útvegiði Nadía þeim ofurlitið af byggbrauði,
sem kall ðer‘tcboniekhleb’, og ögn af þeim drvkk, sem
Rússar nef ia ‘ineod’—mjöð (?). Svalaði hvorttveggja að
nokkrii leyti hungri og þoista Strognffs, euda gaf Nadía hon-
nm 'jóiiS'Skerfinn. Ilann borðaði með góðri lyst bravðbit-
ann, sem hún rétti honum, og drakk úr könnunni, sem hún
h h uð öriiin Iimis
' ' n ' i •’ i" • I (iiia'iu ð i 'ipp og aniiA ði ; þe_ r jfit
Stroft'U.
ii'”. s <irað> Nadia. “Tartararnir breudu úr honum
augiin”, og hún rctti fram liendurnar sem þegjandi bón unr
aðstoo.
‘ Brendu úr honum augun! Ó, vesalings litli faðir!” sacð'
ltomumnður lirærður. “Ég ætla til Krasnoiarsk. Mér sýnist
því ekkert á móti að þú og systir þín setjist í kerruna. Ei
við þrengjum okkur dálítjð saman komumst við öll fyrir.
Svo skirrist þá seppi minn ekki við að víkja út kerrnnni!
En tg fer ekki liart, því ég verð að fara vel með hestinn ’.
“Hvert er nafn þitt, vinur?” spuröi Strogoff.
“É • heiti Niknlás Pigassof’.
‘ Því nafni skal ég aldrei gleyma”, sagði Sirogoff.
“læja, stöktu npp í. litli, blindi faöir! Systir þin verð-
u- hjá þér og þið verðið að vera saman tiiðri ;i ker ubótoiri-
tiiii. Það er þar talsv- rt afoæfrnm og bygghilmi, — það <"
reglulegt hreiður. Sjilfursitég fiemst í kenunni og heti
taumhaldið. Buit með þig Serkó!”
Jafnaii f ð hirta á skrifstofu sinni
(Isabel fítr.. aðrar dyr fyri; norðan Col-
cleuch’s lyfjahúð) dau: b v<; u !<1 f)—nf,
m., 2—4 og 7—9 o. m. Tf.Ii'phori" »46.
Næturbjnlla er á hn.ð mJ
“Ert. þu að bnrða, Nadía ?”spurði bann hvað eftir annað
og svaraði bun pví jnt uidi í hveit skifti sem hann spurði, en
svn var smuleikuriun sá, að hún lét sér iæg,;a það scm
h iin le f'i.
E n . inu s nni lögðu þau út á hina óendanlega lúalegn
frkntsk-braut. Það vnr yfirgengilegt live vel Nadia þoldi
Seppi vissi hvað til stóð oit stökk um vrðalaust ofin. Það
ar Sihern-hn dur á meðal stærð, gnirá lit, mcð stórt. raein
leysisle t höfnð. Honum þótti angs>ýnilega væat utn heria
sinn og var m-iren lítiðgefinn fyrir kjass.
Framhald.
Eagin önnur merking heíir fengið aðra ems útbreiðslu
á jafn stuttum tíma.
Fruit Store.
Munið eftir aldinabúðinni
405 ROSS AVE.
Þar fáið þið nú. eins og áður,
ALLSKONAR ALDINI,
KALDA DRYKKI,
KAFFI.
SÚKKULAÐI,
VINDLA,
TÓBAK,
SKÓLABÆKUR,
RITFÆRI,
LEIKFÖNG
og ýmislegt fleira. Vörur vandaðar og
með vægu verði.
JOMN HALL.
Það kurmgerist
hér með hverjum sem við kemur, að hr.
Oestur Oddleifsson, Geysir, Man. hefir
fengið umráð yfir öllum eigum sínum,
sem af honum voru teknar samkvæmt
skuldarkröfum, og að hnnn hefir umboð
til að innheimta allar skuldir, er fyrver-
andi sögunarmylnufélag: Gestur & Mit-
chell á útistandandi.
Winnipeg 12. Nóv. 1895.
S. A. D. Bertrand.
Shorthand Institute
Ef þú þarft tilsögn í:
LESTRI,
SKRIFT,
STÖFUN,
REIKNINGI,
BÓKHALDI,
VER^LUN AR-LÖGUM
BREFA SKRIFTUM,
HRAÐRITUN,
TYPEWRITING,
þá farðu á dag eða kvöldskólann að
482 Main Street.
C. A. Fleminö G. W. Donald
President. Secretary.'
M. A. C. Archibald
heflr beðið verzlunarmann
Gunnar Sveinsson
að annast um endurtekníng eldsábirgða
á húsum og öðrum eignum, sem áður
hafa trygðar verið í öðruhvoru því félagi
sem hann er umboðsmaður fyrir.
Bjór og Porter
BASS & COY’S HVÍTÖL
GUINESS STOUi’
SCHLITZ ÖL
PABST ÖL
DAVIFS TORONTO ÖL
LABA’IW LONDON OL
DREWRY’S ÖL
Fljót afgreiðsla hjá
H. L. CHABOT
Gegnt City Hall-518 Main Str.
Telephone 241.
Allir á siglingu til beztu
Skraddarabúðarinnar
PEACE & CO.
566 Slain Str.
horninu & Pacific Ave.
Fötin sniðin, saumuð, og útbúin
eins og þér segið fyrir.
Peace & Co.
566 Main Str.
Hann W. Blackadar.
eldi. Einnig eldivið af mörgu
tagi, þurran sem sprek og harðan
..................7 sem grjót, alt fyrir neðan sann-
gjarnt verð. Gott viðmót. Áreiðanleg vigt. Flutt þangað sem óskað
er 0g sett þar sem um er beðið. — Gunnar Sveinsson vinnur í búðinni.
131 Hijrgins Mtr.
HÚSBÚNAÐUR
O. DALBY, Edi"bA
hefir á boðstólum upplag mikið af húsbúnaði, rúmfatnaði, málolíu, .gluggagleri,
likkistum o. s. frv., sem hann selur nú með
þi'iðjungs afslætti til 1. Jan. 1896.
Hann hefir meðal annars spegilgljáandi stofuborð á 81.50. Al-eikar kommóður
með sniðskornum þýzkum spegli, á 813,00. Al-eikarskápar, 6| fet á hæð, á 86.75
og alt eftir þessu. Einmitt núna er besta tækifæri til að
h’.jgda tyi'if jólf’Ut'm.
Þá þurfið þér að minuast nfipskeruársuis gói’íi neð þvi a ‘ gledja ást.vini yðar.
Minnist þess, aðhvað sem aðrit segja í au«lýsingum, þá fáiðþérhvergieins
mikið fyrir peninga yðar, eins og lija
#
#
#
#
#
m
m
HLUTIR
sem eru í sjálfu sér vandaðir
og aldrei breytast nema til
batnaðar, verða óhjákvæmilega
viðurkendir að lokum.
Petta er ástæðan fyrir að
selst svo mikið af
#
#
#
#
#
#
#
E. B. EBBY’S Eldspytum. |
###♦##### ##f4############