Heimskringla - 13.12.1895, Blaðsíða 4

HEIMSKRINGLA 13. DESEMBER 1895.
j Heimskringla
• PUBLISHED BY
• Thc Heimskriogla l’rtg. & PubL Co.
o# ••
J Verð blaðsins í Canda og Bandar.:
• $2 uui árið [fyrirfram bor(?að]
• Sent til íslands [fyrirfram borgað
af kaupendum bl. hér] $1.
2 ••••
5 Uppsögn ófjild að lö«urn nema
• kaupandi sé skuldlaus við blaðið.
• •••
• Peningar sendist. í P. O. Money
• Order. Reiiistered Letter eða Ex-
• press Money Order. Bankaávis-
• anir á aðra banka en í Winnipeg
• að eins teknar með afföllum.
• •• ••
• EGGERTJOHANNSSON
e EDITOR.
J EINAR OLAFSSON
• BUSINESS MANAUER.
J ea ••
• Office :
J Comer Ross Ave & Nena Str.
P O. Stox :»05.
Þingsetningar-ræða
Clevelands
Hún er alt of löng til þess að gefa
af henni nokkurnveginn heildlegt ágrip
í því rúmi sem Hkr. getur veitt. Eu af
því margir íslendingar og kaupendur
blaðsins í Bandaríkjum hafa tœplega
full not ræðunnar á frummálinu. þá er
skyldugt að vér sýnum lit á að þýða þá
katia ræðunnar, sem beinlínis og sér-
staklega snerta þjÓðarinnar umfangs-
mesta mál í augnablikinu — gjaldeyris-
málið, og fjárhagsruál þjóðarinnar yfir
höfuð. Hvað sem verður, þá búazt all-
ir við, enda bendir alt til þess nú, að við
íorsetakosningar að hausti verði gjald-
eyrismálið aðal ágreiningsmálið. Af
ræðu forsetans er líka að ráða að hann
viðurkenni það þjóðarinnar mikilfeng-
legasta mál nú sem stendur. Því ræða
haus er adal-lega um tvö mál einungis
—utanríkisstjórnina og gjaldeyrismálið.
Það eru tiltölulega aðeins örfá orö, sem
hann ver til að ræða um önnur mál og
eru hin helztu þeirra áhrærandi erind-
reka þjóðarinnar í útlöndum og konsúla
hennar.
Þegar hann fer að ræða um fjárhag-
inn byrjar hann á því að líta yfir að-
gerðir þingsins í því máli, frá því í inn-
anríkisstríðinu, er út voru gefnir bráða-
byrgðar seðil-peningarnir, er síðan bera
nafnið '•Greenbacks.” Hann sýnir að
upphaflega hafi verið ætlast til að þessir
peningar yrðu innleystir undireins og
striðinu væri lokið og þeir eyðilagðir. I
árslos 1874 voru $381,999,073 af þessum
bráðabyrgðarpeniugum í veltu. Þá (í
Jan. 1875) var með lögum boðið að inn-
leysa þá,en 1878 aftur var bannað að inn-
leysa þá, en þvert á móti skipað. ef þeir
bærust stjórninni í hendur, að setja þá
tafarlaustí veltu aftur.Að öllu samtöldu
segir hann að stjórn Bandaríkja hafi
goldið nærri $327 milj. í gulli til inn-
lausnar þessum peningum, en sem allir,
dollar fyrir dollar, séu í veltu eftir sem
áður og halda jafnharðan áfram að
draga gull úr greipum stjórnarinnar.
Sama segir hann sé um seðilpeningana,
sem út hafa vei ið gefnir samkvæmt fyr-
irmælum silfurkaupalaganna (Sherman-
laganna 1890). Þó þeir seðlar væru
gefnir út í þeim eina tilgangi að kaupa
óslegið silfur, var svo ákveðið að þeir
væru innleysanlegir i gufii hvenær og
hvar sem handhafi krefðist Af þeim á-
kvæðum liefir það leitt, að fyrir þessa
silfurkaupa-seðla hefir stjórnin nú þeg-
ar mátt greiða um 76 milj. dollars í gulli
en tala þeirra er óskert eftir sem áður
og eins og “greenbacks’- halda þeir stöð-
ugt áfram að tæma gull-sjóðinn. Verð
þessara tveggja tegunda af seðilpening-
um sem útistandandi eru, í veltu meðal
alþýðu, segir hann samtals um 500 milj.
dollars. Þessum peningum kennir for-
setinn gullþurðina í fjárhirzlunni og
segir því afdráttarlausc, að eina ráðið
til að stemrna útstraum gullsins sé að
innleysa þessa seðilpeninga alla. Þeirri
uppástungu sirmi til sönnunar sýnir
hann fram á, að á síðastl. 6 árum hafi
stjórnin virkilega innleyst sem næst 9
af hvorum 10 þessum seðlum, og þó eigi
hún þá alla óinnleysta enn. Fyrir $155
milj. virði af óslegnu silfri hefir hún nú
goldið $231 milj. — í gulli $76 og í seðl-
um $155 milj-og, að undanteknum $16
milj. af seðlum, er stjórnin hefir inn-
leyst með silfri eftir ósk handhafa seðl-
anna, eru allir þessir seðlar í veltu enn
og halda áfram að draga milj. eftir milj.
af gulli úr sjóðnum. Til þess ennbetur
að sýna hve alvarlegt þetta ástand er,
getur hann þess, að i því skyni að koma
upp gullsjóði til innlausnar þessum pen-
ingum, sem innleystir eru, en sem jafn-
harðan er slegið lausum til innlausnar
á ný, — i því skyni að koma upp gull-
sjóðnum hafi stjórnin tekið til láns $95J
milj. í gulli gegn skuldabréfum, og á
ýinsum tímuin síðan tekið til láns $162,-
315,400, til þess að reyna að viðhalda
sjóðnum, eða 8231,815,400 alls. Árlegir
vextir af þessuin gull-skuldum nema$ll
mdj. og allar líkur til að áfram verði
haldið að auka skuldina og árlegt gjald
í vöxtu. Að halda þannig áfram telur
nann jafnviturlegt og að ætla sér að
sigla á skipi með stóru gati á botninum.
Eina og einhlýta meinabótin segir
bann að sé innlausn og eyðilegging þess-
ara seðla og til að fá því framgengt á-
lítur hann heppilegast að gefa út ný
skuldabréf, í svo smáum upphæðum að
öllum gefist kostur á að kaupa þau; að
árlegir vextir af þvTí skuldafé skuli lágir
en að skuldabréfin skuli ekki innleys-
anleg fyrri en eftir mörg ár, svo að þau
re.ynist útgengileg og eigulegir hlutir,
þó vextirnir á hverju einu ári séu lágir.
Fyrir guUið sem þannig innheimtist
vill hann svo að seðlarnir séu innleystir
og jafnharðan eyðilagðir. Ennfremur
vill bann að þjóðbönkunum sé leyft að
gefa út seðilpeninga dollar fyrir dollar.
þar sem þeir nú fá ekki að gefa út raeir
en 90 cents á móti hverjum dollar í
skuldabréfum, er þeir afhenda stjórn-
inni, sem tryggingu. Jafnframt vill
hann að skatturinn, sem lagður er á
banka-seðlana í veltu sé færður úr 1
oenti í i úr centi á hverjum dollar í
veltu. Með þessu móti segir hann að
mergð bankaseðlanna í veltu mundi
aukast svo, að þess gætti ekki þó
“greenbacks” og silfurkaupaseðlarnir
hyrfu. Til sönnunar þvi bendir hann á
að ekki séu í veltu nema $190 milj. í
bankaseðlum, en samkvæmt höfuðstól
bankanna nú, gæti upphæð þeirra f
veltu numið $664 milj og sú upphæð
álítur hann að kæmist í veltu innan
skamms, ef bankalögunum væri breytt
eins og að ofan er frá sagt.
Að endingu fer forsetinn allmörg-
um orðum um frisláttu silfurs. Jafn-
framt því sem hann kveðst þannig hafa
bent á það semhann álíti örugga meina-
bót, kveðst hann einnig hafa hugfast.að
fjölmargir af samþegnum sínum hafi þá
skoðun. að alt böl væri bætt, ef fríslátta
silfurs væri fyrirskipuð, ef slegnir væru
tvens konar peningar, gulldollarar 100
centa virði hver, og silfurdollarar 50
centa virði hver, en sem báðir hafi sama
nafnverð— 100 cents. Áhrærandi þessa
ráðagerð segir hann meðal annars :
‘•Engin stjórn, engar mannlegar laga-
umbúðir, hafa nokkru sinni megnað að
halda þessum tveimur tegundum málm-
peninga, þar sem fríslátta er lögboðin, í
öðrum verðgildishlutföUum, en þeim,
sem ákveðin eru á heimsmarkaðinum
eða ekki svo muni.” Þá bendir hann á,
að þetta einnig sé reynsla Bandaríkja-
marma sjálfra, þar eð tvær slíkar til-
raunir hafi verið gerðar á undanförnum
árum og þó að fyrir tilviljun ákveðið
verð silfurpeninganna hefði ekki munað
meir en svarar 3% frá markaðsverði silf-
ursins, þá hafi hvorug tilraunin tekist.
A 12 ára timabilinu frá 1878 til 1890 var
stjórninni fyrirskipað að kaupa á hverju
ári $24 milj. virði af óslegnu silfri, og
með Shermanlögunum (1890) voru kaup-
in aukin svo, að keypt var $54 milj,
virði af silfrinu á ári hverju, eða sem
næst allri silfurframleiðslu Bandaríkja.
Þrátt fyrir þessar tilraunir hríðféll silfr-
ið í verði. Spádómar og vonir þeirra,
er samþyktu Sherman-lögin, um það, að
með þessum lagaákvæðum væri skakk-
aður leikurinn og jafngildi peninganna
fengið, segir forsetinn að sé nokkuð,sem
öllura sé minnisstætt enn. Þegar at-
huguð séu þau vonbrigði öll, þykir for-
setanum ekki ljóst hvernig congress geti
hugsað sér að yfirbuga þann mikla mis-
mun, sem nú sé á verði gulls og silfurs.
Né heldur þykir honum trúlegt, að
Bandarikin, sem hafa að geyma minna
en einn sjöunda af öllum silfurpeningum
heimsins, geti með löggjöf sinni lyft
silfurpeningunum hvervetna upp á sama
verðstig og gullið skipar. Þvert á móti
álítur hann, að fríslátta silfurs hrekti úr
landi burt hinn síðasta örmul af gulli,
er hefði í för með sér peningaþröng og
verðhrun silfurpeninganna. Eftir að
hafa lýst afleiðingunum í fám orðum,
bæði að þvf er snertir einstaklinginn og
verzlunarviðskifti öll, og að ofan á alt
það bættist svo meðvitundin um, að
þetta væru sjálfskaparvíti, segir hann :
l,Eg vil ekki trúa því, að Bandaríkja-
þjóðin láti tilleiðast, eftir alvarlega um-
hugsun, að stofna þannig í liáska áhrif-
um og valdi þjóðarinnar, með því að
hvetja til, að viðhöfð sé fínans-kynjalyf,
og ekki heldur að þeir gugni fyrir freist-
ingunni að viðtaka ódýra peninga, I*g
ar þeir gera sér grein fyrir að afleiðingin
verður að veikja tiltrúna á ráðvendni
vora og róttlæti i fínansmálum, sem til
þessa í sögu vorri hefir svo rækilega
verið vernduð sem eitt einkenni sannra
Ameríkumanna.”
Þetta er í stuttu máli aðalinníhald
ræðunnar, að þvi er snertir stjórnmál
Bandaríkja, að undanteknum þeim, er
snertautanrikisstjórnardeildina eina.Út
í þau mál sjáum vér þýðingarlítiðað fara
en þess má að eins geta, að hvað Cuba-
stríðið snertir, segir Cleveland forseti,
að fyi sta og æðsta skylda Bandaríkja-
manna sé, að hlýða alþjóðalögum og
standa afskiftalausir, án tillits til þess.
hverjar tilfinningar eins eða annars eru.
Er þar kollvarpað þeirri von margi'a,
að hann í ræðu sinni mundi mæla með
viðurkenningu uppreistarmanna.
Það þarf meira
en stóryrði og ofsa til að ræða um póli-
tisk mál. Það þarf einnig sína ögnina
af hverju, viti, sanngirni og sannsögli,
ef vel á að fara.
En um hvað sem mætti brígsla
Lögbergi þá verður því ekki brígslað
um það í seinni tíð, að það stígi í sitt
pólitiska vit. Ekki heldur verður því
brigslað um að það sé ofhlaðið af sann-
girni eða sannleika. Blaðið sem út kom
28. Nóv. er óræk sötinun fyrir því, að
enginn af þessum eiginleikum, ofþyngir
þvi 4 vandræða göngu sinni á þessum
“seinustu og verstu dögum.”
Hvað pólitiskt vit snertir, þá sann-
ar eftirfylgjandi spurning þess, hvernig
ástæður þess eru í því éfni: “Hkr.
hefir tekið mikið upp í sig út af því að
ekki var stofnað til kosninga í Lans-
downe-kjördæminu hér í fylkinu. Því
rífst blaðið ekki útaf þessum sex?”
Þessi 6 kjördæmi, sem Lögberg hér er
að burðast með. eru dominion-kjördæmi
á ýmsum stöðum eystra, er laus hafa
orðið úð ’Ti seinaxta dominionþi"gi tar
xlitið. Nú er það vitanlegt öllum, sem
nokkuð vita um stjórnarskipun hér, að
þá fyrst er ein stjórn áfellisverð, er hún
heldur áfram þingi dag eftir dag, en
hefir eitt eða fleiri kjördæmi fulltrúa-
laus. Þossvegna er dominion-stjórnin
ekki áfellisvcrð fyrr en næsta þing er
sett, ef þá er eftir að kjósa í einu kjör-
dæmi eða fleirum. Að atyrða hana fyr.
ir það nú, að kosningar eru ekki um
garð gengnar, er jafn sanngjarnt og að
atyrða hana fyrir, að hafa ekki um-
hverft tunglinu í ost, eða þá brennivíns-
kvartél og sent það til Winnipeg fyrir
bæjarstjórnarkosningarnar, vitandi að
þar verður margur þyrstur, en brenni-
vínið dýrt! “Hkr.” tók ekkert “upp
í sig” áhrærandi Lansdowne-kjördæmið
fyrr en eftir að fylkisþing var sett og
því haldið áfram yiku eftir viku án þess
efnt væri til kosniuga í því kjördæmi.
Þar braut Greenway öll lög og allar
reglur og þessvegna ekki nema sann-
gjarnt þó Hkr. hefði sagt miklu meira
um það en hún gerði. Ef Greenway
væri íslenzku-læs mundi hann Lögbergi
trauðlega þakklátur fyrir þetta tiltæki
sitt — að minna menn þannig á skömm
sína og lagabrot að ástæðulausu. Nei.
Lögberg reiðir ekki pólitiská vitið sitt í
þverpoka um þessar mundir. Því næg-
ir smærra hylki en það.
Sanngirni sína sýnir það með því,
að flytja langa ádeilu-ræðu úr ‘Witness’
um dominion-stjórnina, nokkuð sem
ekki er nein nýung í því blaði. Hefði
það viljað vera sanngjarnt að sama
skapi og Hkr. var sanngjörn í ummæl-
um sínum um fjárglæframenn beggja
flokka, þá hefði það einnig sýnt, þó
ekki væri nema lítinn útdrátt úr þeirri
grein í “Witness,” sem sýnir álit þess á
þingmannsefni “liberal”-flokksins í
'Montreal Centre, einu kjördæminu af
þessum 6, sem Lögberg er að vandræð-
ast með. Það væri þó í sinni röð eins
fróðlegt að sjá álit blaðsins á James
McShane (“Peoples Jimmy,”) sem í því
kjördæmi á að sækja undir merkjum
Lauriers, og sem hefir hans beztu með
mæli. Þýðing af þeirri grein er ekKi
enn komin í Lögbergi, og af því ráðum
vér að það eigi tiltölulega jafnmiklð af
hvorttveggja : pólitisku viti og póli-
tiskri sanngirni.
Sannsögli sína viðrar blaðið enn
einusinni, er það gefur í skyn að Hkr.
hafi sagt að “Witness” kendi “liberal”-
flokknum um fjárglæfrabrögð i Mont-
real. Það er hvergi vikið orði í þá átt
í Hkr. Vér sögðum það, sem er al-
kunnur sannleiki, að þeir menn í Mont-
real, sem að dómi “Witness” eru vel á
veg Lomnir að steypa borginni í gjnld-
þrot, eru flestir ötulir fylgismenn Laur-
iers, en vér sögðum h/ergiað “Witness”
segði það. Heiðarlegt og gott blað eins
og “Witness” er, setur það sig ekki út
til að segja alla skálka fiokksbræður
sína, sem í raun og sannleika eru það
En svo sanngjarnt er það samt, að væri
það afdráttarlaust spurt hvaða pólitisk-
uin flokki þessir bæjarstjórnar-brallarar
sem það svo lengi hefir átt í höggi við,
og aldrei betur en síðan “peoples
Jimmy” var höfðingi þess flokks (var
mayor f Montreal), — væri það spurt
hvaða flokki þessir menn tilheyra, þá
mundi það senda spyrjanda satt og rétt
svar. Þetta, að leggja Hkr. orð í munn,
sem hún aldrei hefir sagt, það sýnir hve
inikið Lögberg á af pólitiskri sannsögli.
Eins og vér sögðum í upphafi á það
tiltölulega jafnmikið til af hvoru : póli-
tisku viti sánntirni og sannsögli. Og
þessar eiguir þess eru ekki meiri en svo,
að það er óþarfi fyrir nokkurn heiðvirð-
an marm að öfunda það af þeim.
Gimli-sveitar kosn-
ingarnar.
Um þær talar Lögherg i síðast út-
komnu blaði og kemur þar fram gamla,
þrautseiga kenningin, sem “liberal”-
hugsandi menn hafa piédikaðsvo ræki
lega í Nýja Islandi. ef ekki víðar, þessi:
Gerðu eins og ég segi, ella skaltu sjálfan
þig fyrir hitta ! Með öðrum orðum er
það kenníngin, að vilji sveitarmenn
njóta nokkurshluta af því fé úr fylkis-
sjóði, sem þeim undir öUum kringum-
stæðum ber, megi þeir til með að kjósa
þá menn eina, sem enginn efi er á að
fylgi Greenway gegnum þykt og þunt.
Ef aðrir menn bjóða sig fram, þá er það
“afturhalds”-mönnum að kenna—því
engum manni dettur í hug að sækja um
sveitarráðsstöðu nema hann sé knúður
til þess ? ! Og nái sá maður kjöri, sem
ekki hefir svarið Greenwayingum æfi-
langa hollustu og hlýðni, þá er öll sann-
girni hjá Greenway á þrotum. Hann
sér þá enga ástæðu til að athuga hvað
rétt er — ekki einusinni til að vinna
þau verk, sem hann hefir tekist í fang
að vinna og sem hann mundi keppa við
að afljúka sem fyrst, ef hann vildi þó
ekki væri nema sýnast meta hag þess
héraðs, sem hann er að vinna i. Það er
langt síðan hann hefir tekið að sér að
gera alfæran þjóðveg um nýlenduna.
Þessvegna er sú brautargerð nú engu
síðir fylkis en sveitarstarf, og ef hann
vildi verjast þeirri kæru að öllu fénu
sem í þá braut er komið, hafi veriðsnar-
að út sem kosninga-beitu, þá ætti sú
brautargerð að vera miklu lengra á veg
komin nú en hún er. En eins og stend-
ur getur hann ekki varist þeirri kæru.
Þrátt fyrir öll loforðin við seinustu
fylkiskosningar hefir hann ekkert gert
— nema ofurlítið gagnslítið kák undir
umsjón úrvals liðsmanna sinna rétt
áður en sveitarstjórnarkosningar fara
fram. Með þessu móti sannar hann það
sem Lögberg nú afdráttarlaust viður-
kennir, að því aðeins fái Ný-íslendingar
nokkuð af þvf, sem þeim ber, að þeir
kjósi eintóma Greenwayinga í sveitar-
stjórnina. Þó er ekki sýnt og því síður
sannað, að Greenway þyki heppilegt að
gera þannig lagaða játningu opinber-
lega.
Það má vera að nokkrir Ný-íslend,
ingar gugni fyrir hótununum, sem
gægjast fram á milli línanna í þessari
grein, en óðum fara þeir fækkandi, sem
svo eru ósjálfstæðir. Þeir lærðu mikið
af fylkis-kosningunum síðustu og verða
færri sem í annað skifti láta hrœða sig
til að kjósa ákveðinn mann, með hótun-
um um að þeir annars verði sviptir
atkv., eða með öðrum slíkum brellum.
Það einkennilega við þessa hótana-
grein í síðasta bl. Lögbergs er það, að
jafnframt og Ný-ísl. er sýnt sverðið,
sem hangi ytír höfði þeirra, ef þeir ekki
kjósi vissa menn, — jafnframt er kvart-
að yfir því að pólitiskur flokkadráttur
ráði kjöri og sýnt fram á að úr þeirri
fiækju þurfi að greiða. í einu orðinu er
harmað yfir flokkadrættinum og menn
ámintir um að greiða úr þeirri flækju,
en í hinu orðinu eiu menn hræddir með
því, að geri þeir ekki svo og svo, hafi
þeir ekkert! Þetta er samkvæmni(!)
sem menn að vændum taka eftir, því
hún sýnir hve mikil alvara fylgir máli
Jiegar kvartað er um flokkadrátt.
HardvarA!
Lesið fylfrjandi upptalningu og notið svo tækifærið til að spara
peninga yðar:
Ullarkambar. venjuleg stærð. á 35 cts. Ullarkambar stórir á... .45 cts.
Bezta exin í húðinni á...85 cts. Góð exi á ..........75 cts.
Blikkfötur 40 centa virði, 4... .30 cts. Hamrar 35 centa virði, á 25 cts.
25 centa olíukönnur á....20 ots. 5 gal. olíukönnur með
Hitunar-stór á....$4 85 og $6 00. pumpu, á.......... 81.65,
Og allar aðrar varningstegundir að sama skapi. . Komið og lítið á
varniriginn. Yöur verða sýndar vörurnar með ánægju, hvert sem þér
kaupið eða ekki.
C. Indriðason vinnur í búðinni og fýsir að spjalla við “landa” þegar
þeir eru á ferðinni.
John E. Truemner,
Main Str., næstu dyr við Town Ilall.
Cavalier, North Dakota.
Um þennan pólitiska flokkadrátt í
sveitarkosninguiium er “aftmhalds”-
mönnum auðvitað kent! Þegar litið er
á hve iðnir conservatívar (!) hafa verið
að senda vígkæna menn til Nýja-ís-
lands rétt fyrir sveitarstjórnarkosiiiiig
arnar, með vasana fulla af loforðum og
öðru góðgæti, þá er það ekki ónáttú
leg kæra !! Það vita allir að það eru
þessir heiðruðu umfarendur, sem valdii
eru að pólitiskum flokkadrætti í sveita
kosningunum, og þnð vita líka allir Ný
ísleudingar hvaða menn það eru og
hvaða pólitiskum flokki þeir tilheyi a.
Fyrirlestur
um Vestur-íslendinga flutti Einai ritstj.
Hjörleifsson í Reykjavík 2. Nóv. síðastl
er síðan hefir verið gefinn út á prenti.
Hefir höf. heiðrað oss með því að senda
oss eitt eintak af fyrirléstrinum, og
kunnum vér honuiri þökk fyrir.
Fyrirlesturinn er að miklu leyti hinn
sami og höf. fiutti hér vestra síðastl.vor
þ. e. aðalefnið er það sama, þó bún-
ingurinn sé víða breyttur og aukið við
efnið hér og þar. Flestum sem þá
heyrðu fyrirlesturinn korn sainan uin,
að lýsingin á högum manna ogháttum
hér væri í heild sinni sanngjörn og létt
og þarf því ekki að taka frani, að sú lýs-
ing er rétt og sanngjörn enn, enda þótt
andvígismenn Ameriku og vesturflutn-
inga augsælega álíti, að myndin sem
hann diegur sé alt of glæsileg. Þeir
menn munu enda vera til hér vestra,
sem segja slíkt hið s<,ma, en það gera
I eir hinir fáu, sem tekið hafa i sig að
horfa ekki á annað, sjá ekki annað og
hugsa ekki um annað í þjóðlifinu eða í
lífl frumbýlingsins, eins og eins út af
fyrir sig, en það sem er óþægilegt, þreyt
andi og 4 einn eða annan veg öðruví.-i
en bezt gæti verið. Og það vitanlega er
margt sem má tína til til að fylla flokk
ókostanna. Þfir aftur á móti sem at-
huga björtu hliðina samhliða hiuni
dimmu, og það munu flestir gera, þeir
ajlir eru hr. E. H. samdóma i flestum ef
ekki öllum aðalatriðunuin og álíta fyiir-
lestur hans gersamlega lausann viðöfg-
ar.
Það er bæði gagnlegt og skemtilegt
fyrir Vestur-íslendinga að lesa fyriilest-
urinn og má því vænta að hann seljist,
vel. I því skyni að sýna. að þeir meti
hvað vel höf. flytur mál þeirra 4 •Fróni’
ættu Vestur-íslendmgar líka að láta sér
sérlega ant um að seiu flestir fáist kaup-
endur að bæklingnuin.
Um meðferð efnisii.s er óþarfi aðtala
Vestur-íslendingar allir [ækkja höfunil-
inn og vita, að hatin býður alinenningi
ekkert hroðasmíð.
Meira og rneira Ijós !
Sannleiksljósið skín skært og fagurt
í síðasta blaði Lögbergs (nr. 49), enda
engin ný bóla. í þessu ofangreinda
blaði er það borið fram, að B. L. Bald-
winson “hafi alt af verið að biðja menn
um atkvæði síðan kosiiingar fóru fram
síðast”, og "ó “þó hatt haiin enga bæn-
arskrá þurft”, með öði uin orðum að
haim hafi þá bvOrki fengið áskornn nm
aðsækja, né heldur hafi hnnn k . it sig
um hana. Þetta er rneiningin í þessar
grein, sem erlátin heifa fregi f frá
Selkirk. En hvort heldursern höfundi
urinn á heima í Sel! i. k eðn, ekbi. j á er
hann fáfróðari en ti úl ' er ef hann í-
myndar sér að hann ,-egir sntt í þessari
nrein.
Hvað stöðugar bænir uin atkv.
snertir, þá vitum vér ekki um hvað
hæft er í þeirri kæru, en margt er það
sem bendir á að hún sé, gersamlega rúin
öllum sannleika. Fyrst er það, að vér
minnumst ekki að Mr. Baldwinson hafi
farið um kjördæmið, ekki einusinni um
þann Jiluta þess, sem nefnterNýja ís-
land, nema eina snögga ferð í fyrra
sumar. í þeirri ferð fór hann svo hratt
yfir, að þo hann hefði allur verið af
vilja gerður, þá hafði hann ekki tíma
tíl að biðja um atkv. Það má vera að
Mr. B. hiifi komið til Selkirk oftar en
einusinni á þessu timabili; um það skul-
nm vér ekkert segja. En getur þessi
höfundur nú fóðrað grein sína með því
að nefria þó ekki sé nema einn einasta
mann í þeim eina bæ, sem Mr. Bald-
winson liefir beðið um atkv. síðan fylk-
ishosningarnar fóru fram síðast?
Annað það, sem bendir á að höf.
fari með ósannindi, eru þau ummæli
hans, að Mr. B. hafi ekki þurft (þ. e.
ekki fengið) neina bænarskrá síðast.
Það eru óefað margir menn til einmitt í
Selhirk, bæði hérlendir og íslenzkir, sem
ekki mundu hika við að segja að nöfn
þeirra standi á annaðtveggja bænarskrá
frá Islendingum bæði í Nýja íslandi og
Selkirk, eða á bænarskrá frá hérlendum
mönnuin i Selkirk, St. Clements, St.
Peters og Clandeboye, þar sem Mr Bald-
winson var beðinn að gefa kost á sér til
að sækja um þingmennsku gegn F. W.
Colcleugh.
Af þessum tveimur ástæðum ráð-
urn vér, að höf. segi ekki satt, og meira
að segja, viti að hann segír ekki satt,
en vilji gjarnan leggja fram sinn litla
skörf til þess þetta einkennilega sann-
leiksljós í Lögbergi skíni sem skærast—
þetta ljós, sem á að leiða sem flesta ís-
lendinga niður í fenið Greenwayska.
Thomaa A. Johns.
Algengur sjúkdómur.
Læknast til fulls með
AYER’S
Sn i,wn-
l>;> ri I ln.
SAGA ÖKUMANNSINS.
Ég þjáðist í átta ár af útbrotum. Á
þeim tíma reyndi ég mörg meðöl sem
höfðu fengið orð á sig, en mér batnaði
ekkert við þau. Að lokum var mér ráð-
lagt að reyna Ayer’s Sarsaparilla, og var
rnér sagt að ég þyrfti að minsta kosti sex
flöskur og að ég yrði að brúka meðalið
samkvæmt forskriftum. Ég lét undan,
keypti sex flöskur og brúkaði úr þrernur
þeirra án þess að ég findi til bata. Aður
en ég var búinn úr fjórðu flöskunni,
voru hendurnar á mér orðnar
útbrotalausar
eins og þær voru áður. Vinna mín, sem
er keyrsla. útheimtir oft að ég sé úti í
kulda og vosi vetlingalaus, en samt. hefir
sjúkdómurinn ekkert gert vart við sig
af nýju.— Thomas A. Jones, Stratford,
Ont.
>r
VIÐRKEND Á HEIMSSÝNIGUNNI.
Ayers Pills hreinsa innyflin .