Heimskringla - 14.01.1897, Blaðsíða 2

HBIMSKRINGLA 7. JAN 1897.
Heimskringla
PUBLISHED BY
The HeimskrÍDgla Prtg. 4 Pnbl. Co.
•• ••
Verð blaðsina í Canda og Bandar.:
$2 um árið [fyrirfram borgað]
Sent til Islands [fyTÍrfram borgað
af kaupendum bl. hér] $1.
• •••
Uppsögn ógild að lögum nema
kaupandi sé skuldlaus við blaðið.
• •••
Peningar sendist í P. O. Money
Order, Registered Letter eða Ex-
press Money Order. Bankaávis-
anir á aðra banka en í Winnipeg
að eins teknar með afföllum.
• • ••
EGGERTJOHANNSSON
editor.
EINAR OLAFSSON
BUSINESS MANAGER.
• • ••
Office :
Corneff Ross Ave & Nena Str.
P. O. Box 305.
Ófriðar-ský.
Það er “fátt sem fulltreysta mál’
■og fátt sem síður má fulltreysta, en
almennum blaðafregnum um ástand-
ið hér eða á hinum staðnum. Það
getur verið og er sjálfsagt alloftast,
að ástandið er svo og svo í dag, en á
morgun er útlitið alt breytt. Þann-
ig er því varið nú, að þó fregnriti
blaðsins ‘Times’ í New York, sem á
skilið að sagt sé um í þessu sam-
bandi, að sé eitt ólýgnasta blaðið í
allri Ameríku, — laust við skrum og
ofstopa allan,—þess vegna, sem sagt
þó fregnriti þess blaðs í London segi
að ófriðarský sé að dragast saman á
framtíðarhimni Frakka og Þjóðverja,
þá verður að öllum líkum ekkert úr
því.
Fregnritinn er að rita yfirlit yf-
ir evrópiska ástandið um áramótin
síðvstu, og bera saman við á-
stapdið um áramótin í fyrra. v Hann
viðurkennir, að í sainanburði við á-
standið í Janúar 1896 sé ástandið nú
eins friðsamlegt eins og framast geti
hugsast. f fyrra um þetta leyti hafi
útlitið verið í meira lagi rosalegt.
Þá var austræna þrætan hvað óáiit-
legust, þá voru Þjóðverjar að heitast
við Breta, “froðufella og bíta skjald-
arrendur’’, þá voru ósköpin í Afríku
út af herferð Jamesons til Bóara-
landsins og þá var Yenezuelaþrætan
í blossa, og Bandaríkin enda viðþols-
laus af herfararsýki. Nú aftur á
móti er alt kyrt, að undantekinni
austrænu þrætunni, sem stendur í
stað. En þó segir fregnritinn ófrið-
arský á lofti og að engan skyldi
undra þó Frakkar og Þjóðverjar
leiddu saman hesta sína áður en langt
líður. Hann segír enda suma—marga
—eiga von á undirbúninginum strax
á fyrstu mánuðum ársins. .
Á hverju byggir hann svo þetta
álit sitt ? Á því fyrst og frem3t, að
báðar stjómir era nú að reyna að
skrúfa stórfé út úr þjóð og þingi til
herbúnings—stórfé um-fram venju-
lega fjárveiting til hermáladeildar-
innar. Það er grunt á því góða milli
þjóðanna. Þjóðverjar ýfðu upp öll
gömul sár, viljandi eða óviljandi
með 25 ára minningarhátíðunum öll-
um í fyrra. Frakkar sýndu það þá,
að þeim sveið, enda ekki nema eðli-
legt, þar sem nágrannaþjóðin gum-
aði sem mest hún mátti af sigri sín-
um og óforam hinnar á öllum helztu
orustustöðunum gömlu. Frakkar
héldu áfram að búa sig, — að kepp-
ast við að láta ekkert vanta af nýj-
ustu gögnum við hermensku og
juku að auki herafla sinn, þangað til
þeir era komnir langt á undan Þýzka
landi í því efni. Nú í haust er leið
var sem mörg þýzku blöðin vöknuðu
af væram svefni, og tóku til að fár-
ast um að í Apríl næstk. eigi Frakk-
ar nærri 70 þúsundum fleiri æfðra
liermanna og vígfærra, heldur en
Þjóðverjar, — að nú sé alt í veði ;
þetta megi ekki þannig ganga. Þess-
um són fyrir norðan lfnuna svara
Frakkar með því að dylgja um
þýzku hundana, sem sendir séu til
að snuðra uppi launungarmál Frakka
Og svo er æfinlega á takteinum her-
ópið gamla: að hefna, heróp sem
aldrei bregzt, ef vel er á haldið,
I
Það ,er ekki meiningarleysa,
þetta uppþot í þýzkum blöðum. Þjóð-
verjum kemur helzt ekki í hug að
fara í ófrið við eina eða aðra þjóð.
Þeir eru sem stendur aðallega að
hugsa um verzlun sína, sem óðum
er að aukast og sem þeir þar af leið-
andi era niðursokknir í. Verzlunar
skipastóll þcirra er orðinn feikna
mikill, en herflotinn allsendis ónógur
til að verja hann, ef á þyrfti að
halda. Það vill þess vegna svo vel
til, að í því efni eru þeir samtaka
verzlunarmenn og keisarinn, sem nú
langar alt af út af lífinu til að eign-
ast flota, sem að minsta kosti geti
slagað upp í þann brezka. Alt þetta
fjaðrafok um að hið þýzka keisara-
veldi sé e\ðilagt, ef Frakkar komist
fram fyrir Þjóðverja með tölu víg-
færra, æfðra karla, er þess vegna að-
allega uppfundið í því skyni að
greitt gangi að fá samþykt lögin um
auka-styrk til hersins á sjó og landi.
Ekkert þvílíkt vakir fyrir Frökk-
um, en hvað það þá er, sem vakir
fyrir þeim, segir fregnfitinn óvíst al-
veg. Það eitt scgir hann víst, að
Frakkar séu öi uggari miklu nú og
óhræddari heldur en fyrir þremur
mánuðum síðan. Það er ekki sagt
að þeir æski eftir handalögmáli við
Þjóðverja, en óhræddari eru þeir
sagðir síðan Rússakeisari heimsótti
þá í síðastl. Okt. Þess vegna er full
yrt að nú veitti þeim létt að hópa
mönnum saman, með hrópinu um
hefnd og það þó því ópi fylgdi skip-
unin: “Af stað til Berlínar”. Fregn-
ritinn, sem sagt, segir óvíst hvað
vaki fyrir Frökkum, en það segir
hann að framsýnum mönnum í Evr-
ópu þyki benda á að eitthvað sé í
bruggi, að stjórn Frakka hafi rétt
nýlega keypt þögn og samvinnu síns
rammasta andvígismanns í þjóðmál-
um, M. Doumer’s, með því að gefa
honum governorsembættið yflr land-
eign sinni á suðaustur-Asíuströndum.
Það þykir og alt benda á að innan
skamms verði Bourgeois, sósíalistinn
sem um stund var stjórnarformaður
Frakka, sendur til London sem ráð-
herra Frakka. Ef af því verður
þykir það órækur vottur þess, að
Frakkar séu að búa sig 1 glímu.
Spursmálið sé þá að eins hver s'i
glímufundur sé fyrirhugaður og
hverjum þeir bjóði á þann fund. Það
sýnist ekki vandráðin gáta, þegar á
alt er litið, en svo er hún nú í raun
réttri eins vandráðin, samt sem áður
eins og vandasamt er að segja að hér
sé um meira að geraen missýningar.
I þessu sama yfirliti ininnist
fregnritinn á hið sérstaka ástand
Þýzkalands út af fyrir sig. Ilann
segir það mundi þykja nokkuð for-
lagatrúarlegt, ef spið væri stjórnar-
byltingu á Þýzkalandi, en óvanaleg
þung segir hann að sé undiraldan
um þvert og endilangt ríkið. Sem
vott þess að ekki sé alt í bezta gengi
á búgarði Vilhjálms víðförla getur
hann þess, að einn þjóðþingmaður-
inn, sem er ritstjóri blaðsins ‘Bauer-
sche Vaterland’, haldi því fram í
blaðinu alls ófeiminn, að hið haturs-
verða Þýzkaveldi mundi á augna-
inu gliðna og eyðast, ef bara Austur-
ríkismenn vildu slíta þríbandið, eins
og þeir ættu að gera, og gefa Rúss-
um og Frökkum tækifæri til að
beygja hið forsmáða Prússland. Það
er sízt að undra þó blað Bismarcks
gamla krefjist þess, að höfundur
þessara og þvílíkra ritsmíða sé tek-
inn og kærður fyrir landráð. En að
það er ekki gert, kemur að líkum til
af því, að þeir yrðu þá æði margir
blaðamennirnir sem kæra mætti fyr-
ir landráð. Auk þess þykir óvíst
að nokkuð styrkist biJndin,sem halda
saman veldinu, þó farið væri í þann
leik. En svo til þess að bæta gráu
ofan á svart, til þess að tífalda ó-
spektina, hefir stjórnin nú nýlega
veitt gildi lögum, sem gera kaup-
mannasamkundum helzt ómögulegt
að vera til nokkursstaðar í ríkinu.
Þegar þau lög gengu I gildi,var sem
eldibrandi væri skotið í sinuflóka.
Kaupmenn hvervetna urðu óðir og
ærir. Almennir fundir hafa verið
haldnir síðan um þvert og endilangt
ríkið og hafa kaupmenn verið aðal-
ræðumenn og verið svo berorðir og
stórorðir, að dæmalaust þykir á
Þýzkalandi. Er helzt í ráði að kaup-
menn myndi félagsskap hvað sem
stjórnin segir og lofa henni Svo að
koma og banna þann félagsskap, ef
hún þorir. Ilafa þeir látið það á sér
skilja, að þeir mundu fagna yfir því
tiltæki keisarans, því þeir séu meir
en tílbúnir að taka á móti.
V erzlanahrun
I Canada í síðastl. ári, voru samtals 2
179, eins og áður hefir verið getið um
hér í blaðinn. Fylgjandi skýrsla sýnir
hvernig þau skiftast milli fylkja^na
Fyrri dálkurinn sýnir tölu þrotabú
anna á siðastl. ári. en seinni dálkurinn
inn tölu þeirra árið 1895 til samanburð
ar :
1896 1895
Ontario 930 800
Quebec 870 749
Nova Scotia 155 114
New Brunswick 81 67
British Columbia .' 72 85
Manitoba . 29 38
Prince Edward Island... . 23 10
Norðvesturlióruðin . 19 13
1 Alls 2;179 1876
Samlagðar skuldir þessara þrotabúa
allra voru á síðastl. ári tæplega $16,;
milj. — nærri 1 milj. meira en 1895
voru þá $15| milj. Samlagðgr eignir
þessara þrotabúa, til að mæta skuld
unum, voru á síðastl. ári tæplega $6.
milj., eða sem næst 5 úr milj. meira en
1895.
Hvað snertir þessar tölur, þá benda
þær að virðist á, að Vestur-Canada-
fylkin séu sloppin, séu komin fyrir
“homið”, og að hagsældarár séu fyrir
hendi. Manitoba-fylki á tiltölulega lit
inn skerf af tölunum í þessum sora-
dálki, að er það fagnaðarefni. Verzl
anahrun í fylkinu hafa sem sé verið
fjórðungi færri á síðastl. ári. en 1895
skuldir þrotabúanna minni, svo neuanr
tíunda hluta og eignír til að mæta þeim
tiltölulega meiri en 1895. Hið síðastl.
ár hefir þótt erfitt og hefir óneitanlega
verið það, en fyrrgreindar tölur bera
þess vott, að vel hefir gengið hér í sam-
anburði við ausurfylkin. í Prince Ed-
ward-eyju er likt á komið og i Mani-
toba, að því leyti, að þar eins og liér
er landbúnaðurinn aðalatvinnuvegur-
inn, að fiskiveiðum u ndandregmnrs- Ef
ástandið í Manitoba hefði verið eins erf-
itt á siðastl. ári eins og það auðsýnilega
hefir verið á eyjunni, hefðu hór átt að
vera yfir 40 verzlanahrun á síðastl. ári,
í stað 29. Að ástæðurnar, þó erfiðar
þættu. voru þó talsvert betri en eystra,
er nokkuð sem er þakklætisvert, jafn-
framt og vonandi er að þær verði þó
enn betrí á þessu nýja ári.
Síberíubraut Riissa
.ungi, sem vis se
uarlest getur far-
• þvera Evrópu og
austur að Kyrra-
' 7000 mílur vegar.
Þegar hafin var bygging þessarar
miklu brautar,—nærri 5000 mílur ensk-
ar (7,112 verst) frá Vladivostok til vest-
urtakmarka hennar, vestanmegin Ural-
fjalla, var gert ráð fyrir að hún yrði
fullgerð, eða ferðafær alla leið um lok
aldarinnar. En eftir síðustu fregnum
nú úr þeirri átt þykir líklegt að hún
verði fullgerð fyrri. Það er álit eins
konsúls Bandaríkja í Rússlandi, sem
nýlega sendi stjórn sinni skýrslu um
þetta stórvirki, að innan tveggja ára
verði þessi braut farin að verka út frá
sér og það stórkostlega. Hann ráðlegg
ur bændalýðnum í v^turhluta Ameriku
sérstaklega, að tal til nú þegar að
búa sig undir þá hi miklu bj'ltingu í
hagfræðislegum sl
undireins og járnbre
ið i einum spretti yli
Asíu, frá Eystrasal'
hafi norðanverðu. U'
Hvernig menn eigi 1. 1 búa sig undir þá
byltingu, til þess a. ■ standa jafnróttir
eftir, segir hann ekki. Það ætiar hann
þeim sjálfum að uppgötva. En hann
dropurlítillega á yms atriði sem sýni
hvaða áhrif þessi braut muni hafa.
Hann bendir á hvað leiðin milli
austur- og vesturlanda styttist. Ef um
Suez er farið, eru menn að minnsta
kosti 38 daga á leiðinni frá London til
Yokohama í Japan. Ef farið er vestur
um haf til New York 03 þaðan til San
Francisco eru menn 30 daga á ferðinni
milli London og Yokohama, og 25—27
daga ef farið er um Halifax eða Quebec
og Vancouver í Canada, Með Síberíu-
brautinni fara menn milli London og
Yokohama á 13—14 dögum, er sést af
því, að ætlast er til að járnbrautarlest-
in gangi frá Pétursborg til Vladivostok
á 9J degi og ef til vill enda eitthvað
skemmri tíma. Vöruflutningslestir er
ætlast á að gangi sömu vegalengd á 13
t;l 14 dögum og er sá tími sem ekkert í
samanburði við tímann, sem vöruflutn-
ingsskip eru að molla milli Evrópuhafn
staða og Yokohama eða annara stór-
borga á Asíu ströndum.
Þetta út af fyrir sig hefir mikla
þýðingu. Ef á þarf að halda til að út
vega brautinni flutning, mundu ráðs-
menn Rússastjórnar ekki hika við að
setja ílutningsgjaldið svo lágt, að ann
aðtveggja yrfíu skipaoigendur að fæia
sitt gjald enn meira niður, eða fara með
hálfan farm eða engan. Það er auðsætt
að áhrifin í þessa átt geta orðið mikil,
en þau áhrif þarf bóndinn á vesturslétt-
unum í Ameríku ekki að óttast. Það
sem hann þarf að athuga og hefir á-
stæðu til að óttast, er kornyrkjan í
Asíulöndum Rússa. Kornyrkjuland er
þar sagt hið ágætasta og víðátta þess
meiri en nokkur hefir greinilega hug-
mynd um enn. í þessi frjóvsömu hér-
uð eru nú Rússar að dyngja öllum sem
þeir geta ráðið við úr ríki sinu í Evr-
ópu, og þegar litið er á hve örfáir Rúss-
ar flytja vestur um haf á seinni árum.
er auðsætt að það er meira en eintómt
gum úr Rússunx að Síberíulönd þeirra
sóu óðum að umhverfast í þéttbygð-
ar sveitir. Það eru enda fleiri en Rúss-
ar farnir að gefa þessum landflákum
gætur. Því til sönuunar þarf ekki ann
að en geta þess, að nú fyrir tæpum
mánuði síðan tóku sig upp úr Banda-
ríkjunum 100 menn norskir að uppruna
og fóru alfarnir til Síberíu; tóku sér far
til Japan og þaðan til Vladivostok. Vit-
anlega voru þeir flestir, ef ekki allir,
ráðnir til að yinna að Síb^ríubrautar-
gorðinni, en svo var tilgangur þeirra að
nema þar land og mynda norska ný-
londu. Vitaskuld liggur máské næst
að spá því, að þesSir menn þoli ekki til
lengdar harðstjórn Rússa og hverfi þess
vegna aftur til Ameríku fyrri en varir.
en það er tilgáta ein. Það er enginn
að svo stöddu fær um að segja hvernig
lög Rússar sníða fyrir landnema í Síb-
eríu.ef þeim er virkilega ant um að laða
þangað annara þjóða menn. En setji
maður svo að þangað fiytji engir aðrir
en Rússar, þá geta þeir samt gert meir
en lítið að verkum við kornyrkjuna.
Þeir eru skæðir í því efni nú og eru þó
Svartahafsslétturnar ekki 'iema skek •
ill I samanburði við landflæmið sem
sem korn vex á í Síberíu.
En svo er fleira en kornmatur i Sí-
beríu. í fjalllendinu i grend við braut-
ina eru fundnar margar námur, sem
efalítið er að verða hagnýttar undireins
þegar brautin er orðin ferðafær. Það
eru fram með brautarstæðinu bæði gull
og silfur og járn og kola námur, — alt
sem útheimtist til að reka iðnað alls-
konar i stórum stíl. Skógur er þar og
feykilega mikill, fura og birkiskógar
um miðbik Síberíu og allskonar trjáteg-
’ýndi.r þegar nálgast Kyrrahafið.
Sem vott þess hve kappsamlega er
urmið að bygging brautarinnar má geta
þess, að á síðastl. ári nam fjárveiting
stjórnarinnar til brautargerðarinnar 85
milj. rúbla'. A árinu unnu að brautar-
gerðinni að staðaldri um 9000 manns í
3 aðalfiokkum. Að vestan er brautin
nú fullgerð til Krasnoiarsk við Yenesei
fljótiðog er þar aðalstöð eins af þessum
þremur flokkum. Annar flokkurinn
hefir aðalstöð í Irkutsk og vinnur pað
an bæði austur og vestur. Þriðjiflokk-
urinn er á austurendanum og hefir að-
alstöð í Vladivostok. Við suðurendann
á Baikalvatni (skamt frá Irkutsk) er lítt
kleifur fjallabálkur, og til þess að eyða
ekki tíma í að bora göng í gegn um
mnn, er nú verið að koma upp ferju er
dragi járnbrautarlestirnar þvert yiir
vatnið, og som tekur lestina viðstöðu-
laust af sporinu á einni bryggjunni oj
setur það á sporið hinsvegar. Viðstaða
verður sem engin, því gufuvagn fylgir
hverri lest og er feröbúinn um leið og
hann kemur á. þurt land. Þetta bui o'ð
eins cg mörg önnur fleiri álitærandi
járnbrautir lærðu Rússar hér ( landi.
Þeir ætluðu sér í fyrstu að hafa gufu-
skip á Baikalvatni, ferma þau og af-
ferma og flytja vörurnar og fólkið eftir
endilöngu vatninu. En í millitíðinni
kom einn erindreki þeirra til Ameríku
og sá þessar tröllaferjur. Þá var búið.
Legu brautarinnar var breytt og verða
nú lestirnar ferjaðar yfir Baikalvatn
þar sem það er mjóst.
“Eg hefi brúkað Ayer’sCherry fc
Pectoral í húsi mínu í 22 ár og F
mæli með þvi við aðra, við kvefi
og hósta og kíghósta. Hefi ekki fe
heyrt um eitt einasta dæmi þar
sem það hefir brugðist við kíg- F
hósta, þegar *
J
Hœdni og hosti.}
Maðurinn sem hæðist að því, er
vinur hans ráðleggur honum að ‘taka
eitthvað við þessum hósta," heldur
áfram að hósta þangað til annaðhvort
að hann breptir skoðun sinni, eða breytir um jarðneskan bústað sinn í
hinsta sinni. Það er annars undarlegt hve menn eru þráir og hve lengi
þeir tefla á tvær hættur, þó heilsa og líf sé í veði, þegar þeir gætu fengið
læknað hóstann, kvefið og lungnaveikina með nokkrum inntökum af
Ayer’s Cherry Pectoral.
* Þessi vitnisburður er fullum stöfum i Ayer’s
hundruðum annara. Fæst ókeypis hjá J. C. Ayer Co.,
‘Carebook” ásamt
Lowell, Mass.

•fR,clief for*
iLang
®Trozibles
z*Zj
I'n CO.VSSIItPTíOK anil a!I ll'NG
© »1SEA9*S, HMTIKtfl OiP BIOOO, ©
_ coiCH, ioss or ipprrns, ^
bCSllIT'.'. IJ>« Oe.ionMurtUiJ
q articSc afc inost manlfest.
By thf nlrl otTh'í "D. & I. " Emulslon. ! havc /nt
rld ojii 1j.<’ king whi< h hnd ir<>uhleti nm for (?)
over a yenr, und n.ivc j'nmud considorahly in
weight. I líked thís Emnl.don so wcil I was glad rA
wUexi iho tiiuocarno aiound lotulco it. 'w
T. II. WINCIIAM, C.E., Montreal ^
.Wc. aiad öl r>t*r
® OAViS & UWHSítCE 03., tTo., Momíbbu. ®
®©®©-© o O <3000®
Gas.
Það kom lítillega til tals í vetur, að
bærinn hefði hag af að eiga gas og raf-
Ijósaáhöld sín sjálfur og selja svo íbúum
bæjarins Ijósin. Frumvarpið um þetta
efni, sem borið var ur.dir kjósendur, var
auðvitað felt, eins og hin frumvörpin.
Það var heldur ekki nerna eðlilegt, því
ef bæjarmenn komast af vatnslausir, eða
að öðrum kosti drekka óætið, sem vatns-
veitingafélagið býður, þá vitanlega kom-
ast þeir þeim mun betur af gaslausir.
Að auki er og góð og gild ástæða til
þess, að Winnipegraenn hugsi sig tvis-
var um, áður en þeir veita stórfé til gas
gerðar. Fyrst^og fremst er efnið f gasið
hingað flutt svo dýrt, að gasljós verða
hér altaf dýrari ljós en rafmagnsljós, á
meðan annað tveggja ekki finnast olíu-
brunnar eða góð gas-kol hér vestra. í
öðru lagi stendur til að innan fárra
mánaða verði reynt að flytja vatnsafl
umhverft í rafmagn austan frá Rat
Portage hingað til bæjarins, til lýsinga
úti og inni og sem vinnuafl. Takist það
er lítill efi á, að verð rafmagns'jósa að
minnsta kosti hrapar niður, því vatns-
aflið í Winnipegánni er ómælilega mikið
á milli Rat Portage og Winnipeg-vatns
og sumir fossarnir í því fljóti eru ekki
meira en 50 milur frá bænum. Auk
þess er 10—15 þúsund hestaafl í Rauðár-
straumnum og sem innan handar verð-
ur að nota nærri alt, þegar gert verður
viðSt. Audrews strengina. Vatnsaflið í
grend við bæirin, sem umhverfa má í
rafmagn og leiða hingað, er þess vegna
rétt ómælilega mikið, og þar af leiðandi
mæla allar líkur með, að verð rafmagns-
ljósa lækki stórum, og að þau innan
fárra ára verði almennustu ljósin í hús
um manna. Þegar þá gasefnið er svo
dýrt, enn eem komið er, flýtur þar af að
gasljósia verða dýr og að allir sem geta
leggja þau niður en taka rafmagnsljós.
Með þessa möguleika fyrir augum er
ekki að undra, þó bæjarmenn hiki við
að veita fé til gasljósagerðar. Það er
heldur ekki nema eðlilegt, að menn hiki
við að veita fé til rafljósagerðar á með-
an óreynt er, en væntanleg tilraunin
þá og þegar, hvernig tekst að leiða raf-
magnið hingað aö austuii frá upptökum
Winnipeg-fljótsins.
En svo er það eigi að síður sannleik
ur, að bærinn ætti sjálfur að eiga allar
slíkar stofuanir, sem altnenningur altaf
þavf að lmgnýta, svo sem : vatn, ljós
str ætaspor vegi m. m. Það er nokkurn-
vegiu undantekningarlaust, að slíkar
eignir reynast féþúfur hlutaðeigandi
bæja og borga hvar sem er. Að því er
kunnugt er. er Glasgow á Skotlandi
komin lengst allra stórborga í þessu
efni. Sú borg á allar slikar almennar
stofnanir, og reynast þær eignir svo vel
að 1. Jan. þ. á. var ákveðið að hætta að
leggja skatt á borgarbúa. Eignirnar
gefa svo mikið af sér umfram vinnu og
viðhaldskostnað allan, að þær tekjur
eru nægar til að mæta öllum almennum
bæjargjöldum. Það verða sjálfsagt
nokkur ár enn þangað til að nokkrir
menn í Ameríku verða i jafn ákjósan-
legum kringumstæðum og GlasgoW'
menn, en fyrri er nú vænlegt ástandið
Sem sagt sór maður rétt hvar sem mað-
ur lítur, að slíkar eignir, eða einhver
þeirra, eru gróðavegur bæjanna. Það
er fróðlegt að athuga þesskyns skýrsl-
ur, en þær eru ekki æfinlega við hend-
ina. Fyrir tilviljun rákum vór oss á
brot úr einni slíkri yfir gasgerð í Phila-
delphia, úr Philadelphia “Press.” Ýms
blöð höfðu leitast við að sýna að gasgerð
Philadelphia manna væri enganvegin
girnileg, en blaðið segir eign þessa að
minnsta kosti 30 milj. dollara virði, 'að
hún hafi fært bæjarsjóð yfir $5J miljóna
tekjur á 8 árunum frá 1887 tíl 1895, án
þess nokkuð sé reiknað fyrir strætaljós-
in öll og öll gasljósin í byggingum hins
opinbera í bænum. Eftir að goldinn
var viðhalds og vinnukostnaður 1895 og
$54,598 varið til varanlegra umbóta á
eigninni, voru eftir i sjóði $115.854. Sé
sett upp sama verð fyrir strætaljós og
ljós í opinberum byggingum, eins og
þau ljós sem bærinn seldi öðrum, þá
yrðu tekjurnar fyrir þau ljós $638,498.
Verða þá samlagðar tekjur, að frádregn-
um öllum kostnaði, fyrir gasljósin $754-
352. Þó er gasið selt bæjarmönnum á
$1 hver þúsund fet, og því baldið fram,
að borgaði bæjarstjórnin fyrir gasið sem
hún sjálf brúkar, til götulýsinga o. s.
frv., væri innan handar að færa verð
þess niður í 75 cent þúsund fetin, og
borginni alveg að kostnaðarlausu.
Áþekkar eru þessar skýrslur úr
hvaða át.t sem þær koma, og sanna
þannig að virðist, að Winnipegmönnum
er óhætt alveg að leggja út í slík kaup.
Bæjarskuldin auðvitað eykst um leið og
það er gert, en sá skuldarauki er nafnið
tómt, þ. e. eykur í engu gjöld annaraen
þeirra, sem kaupa þá vöru er eignin
framleiðir og þeir hinir sömu fá þá vöru
bæði miklu betri og ódýrari en áður.
i,
sem þúsundir sanna
er það, að Paines Celery
Compound gerir menn
unga aftur.
í>a«k-.4clic, Faco-Aclic, Kclatic
Pain.H, Xenralclc Pains,
l*afn in tlie HiUc, ctc;
Promptly Relleved and Curod by
Ths “ D. & L.”
Menthol Plaster
Ilnvlngr U3ed yovr D. * L Menthol PlMtor ,
for H<*vory pain In tho b«<’Jc »,l<i lumba-o, I
u/ihoflitatiiudy recommend »anie as a safe,
•ure and r.apid remody : i» f»ct< they act liko
öiagie.—A. LapoINTK, Elizabethtown, Ont.
I*ricc 2.V.
DAVIS & LAWRENCE CO., Ltd.
Proprietors; Montreal.
maður einn læknaðist, seg-
ISTHONUM SVOFRÁ: “ÉG ER
EINS FRÍSKUR OG VÆRI EG
ORÐINN DRENGUR AFTUR.
Það er hið rótta lyf fyrir
sjúka karla og konur.
Öll samanlögð öfl jarðarinnar geta
ekki stemt stigu fyrir sannleikanum er
hann breiðist út um Canadaríkið okkar
og segir frá hinum læknandi og lífgandi
kröftum Paines Celery Compound, Þús
undir lrinna beztu manna staðfestá hin-
ar einföldu og óýktu frásögur um
Paines Celery Compound, sem auglýst-
ar eru við og við, þúsundir manna sem
læknast senda svo sannfærandi vottorð
til blaðanna, að hinir harðsnúnustu ef-
unarmenn neyðast til að játa, að vott-
or ð þessi eru bygð á bjargi sanuleikans
og trúmenskunnar.
Eftirfylgjandi bréf frá Mr. A. R.
McGruer frá Dixon Corners í Ontario
fullvissar þig um það, að þó að þú sért
fársjúkur fyrir dauðans dyrurn og þó
að læknarnir bregðist og meðölin reyn-
ist ónýt, þá bætir Paines Celery Com-
pound þig meira en þú hefðir getað gert
þér nokkra von um. Mr. Gruer segir :
Fyrir nokkru stðan var óg mjög
hættulega veikur og tók út sárar kvalir
Eg lá í rúminu 3 daga í viku hverri,
og oft sagði óg við vini mína að bezt
þætti mét, ef að drottinn vildi kalla
rnig burtu. Þrír hinir beztu læknar
stunduðu mig, en gátu ekki Irjálpað
mér. Þá var mér' ráðlagt að róyna
Paines Celery Compound og batnaði
mér þegar, er ég gerði það. Við það nð
brúka þetta nýja meðal finst mór ég
verða ungur maður og svo frískur sem.
væri ég 18 ára. Hygg ég að lyf þetta
sé hið bezta í heimi, og vil sterklega
mæla með því við alla sem sjúkir eru”.