Heimskringla - 25.02.1897, Blaðsíða 2

HEÍM6KRINGLA 25. FEB 1897.
Heimskringla
' PUBLISHED BY
The Heimskringla Prtg. £ Publ. Co.
• ® 90
Verð blaðsins í Canda og Bandar.:
82 um áriö [fyrirfram borgað]
Sent til Islands [fyrirfram borgað
af kaupendum bl. hér] 81.
(•••
Uppsögn ógild að lögum nema
kaupandi sé skuldlaus við blaðið.
• •••
Peningar sendist í P. O. Money
Order, Registered Lettor eða Ex-
press Money Order. Bankaávis-
anir á aðra banka en í Winnipeg
að eins teknar með afföllum.
• • ••
EGGERT JOHANNSSON
EDITOIt.
EINAR OLAFSSON
BUSINESS MANAGER.
• • ••
Office :
Corner Ross Ave & Nena Str.
r O. líox 305.
Isl en dÍD gadagu rin n.
A öðrum stað í blaðinu er birt ávarp
"til almennings, áhrærandi flutning ís-
lendingadagsins, frá 2. Agúst til fimtu-
dagsins 11. til 17. Júní ár hvert. Það
þýðir ekki að gera frekari grein fyrir
þvíhér; það er gert svo greinilegt sem
verður í ávarpinu “jálfu.
t>að viðurkenna allir þörfina á færa
sanian hugi manna í þessu máli. Ein-
stöku menn geta ekki þýðst 2. Ágúst.
af því stjórnarskráin sem Islandi þá
var veitt, var svo ófullkominn. Þó
er það lík’.ega sannast, að þeir sem ein-
dregnir eru á þeirri skoðun séu í miklum
minnihluta, En hvað sem líður því
sérstaka áliti á þeim degi, þá er hitt
víst, að bendur og búendur í sveitum
úti, með öðrum orðum allur þorri Is-
lendinga, getur ekki nema sér í stór-
skaða haldið þann dag hátíðlegan. Að
minsta kosti er það þeirra eigin skoðun,
og “þaðer hver sínum hnútum kunnug-
astur.” Það má segja að bændur munj
lítið um að sleppa einum degi, en sann-
leikurinn er eigi að síður sá, að það er
hver stundin dýrmæt á þeim tíma ársins
Ef ekki er byrjað að slá hveiti þá, þá er
Sarnt komið fast að þeim tíma, aðhveiti-
skurður verði hafinn og áður en hann
byrjar þnrfa hey öll að vera hirt.
Reýnslan á undanförnum árum er
búin »ð sýna svo vel sem þarf, að bænd-
ur geta ekki gefið daglanga stund til
þjóðhátíðarhalds i byrjun Ágústmánað-
ar. og vilji menn að hátíðarhaldið nái
tilgang’ sirium, aðá komist almenn há-
tíð hjá íslendingum í Ameríku, þá sýn-
Í3t enginn vegur annar en að breyta til.
Eins og nú er komið, er hátíöarhaldið
óðunx.að missa gildi sitt, verða að engu.
Á síðastl. sumri til dæmis var Islend-
ingadagurinn haldinn : I Minneota 6.
Júní (var auðvitað frestað til 11.); í Ar-
gyle lfi. Júlí; í Albert 25. Júlí; í Winni-
peg 2. Ágúst. Nú hafa Álftvetningar
samþykt að hafa ísiendingudag 16. Júlí,
þangað til menn koma sér saœan um
einn dag, er geti gilt fyrir alia Islend
inga í landinu. Þaö er auðsætt að aun-
að eins ástand og þetta má ekki eiga sér
stað. Það er miklu sæmra að leggja
þetta hátíðarhald alveg niður, en að
hafa það þannig í molum,—sinn daginn í
hverri bygð Islendinga.
Það sýnist svo, að sveitamenn yfir
höfuð mundu með ánægju geta samein-
að sig um einn dag, ef Winnipeg-Islend-
ingar, sem fyrstir komu þessu hátíðar-
haldi á fót, vildu breyta til, vildu velja
einhvern þaun dag, er allir bændur geta
gefið upp til háttðarbalds án þess að
bíða t.jón fyrir. Þettaað minnstákosti
er vou þeirra manna, sem hafa rætt
þetta mál mí-ð gaumgæfni og ritað nöfn
sin undir ávarpið sem birtist á öðrum
stað í blaðinu. Og það er von vor, að
sú von láti sér ekki til skammar verða.
Hvað snertir Winnipegmenn og yfir
höfuð all >. þá íslendinga sem búa í bæj-
urn.þá má þeim starfa sinna vegna vera
sama hvaða degi á sumrinu þeir verja til
þessa hátfðarhalds. Þessvegna ef iiægt
er að finna dag, setn bændur og sveita-
menn allir geta sér að skaðlausu haldið
hátíðlegan. þá sýnist ekki nema sjálf-
sagt, að Winnipegrnenn og bæjarmenn j
yfir höfuð, geri þann dag að sínum há-
tíðisdegi einnig, sem heppilegastur er
fyrir bændur og sveitaraenn. Því það
er líklega óhætt að segja, að þó 2. ágúst
hafi verið viðtekinn, þá hefir líklega
enginn svo mikla ást á þoim degi, að
honum þess vegna falli illa að sleppa
honum. Fastheldnin við hann hefir
beinlínis verið sprottin af því, að ekkert
vit þótti að hringia með daginn á með-
an ekki voru tök á að sameina hugi
allra um einn og'sama dag. Nú sýnist
vera féngin tök á þeirri samvinnu. Að
minnsta kosti sýnist að vandræði verði
að fá dag sem meir nálgist skoðanir
allra er þetta mál hafa rætt, heldur en
sá dagur sem nú er stungið upp á. Tak-
ist svo illa til, sem vér vonum að ekki
verði, að þessari tillögu um einn og
sama þjóðminningardag fyrir alla ís-
lendinga, verði hafnað, þá sýnist, sem
sagt, sæmra að leggja alveg árar í bát,
því þjóðminningardagur sem haldinn er
í siuni sveitinni hvern daginn, getur
ekki orðið íslendingum til ánægju og
sóma. getur í rauninni ekki heitið þjó-
minniugardagur fremur en hver önnur
alíslenzk samkoma getur verið þjóð-
minningarstund.
Að ræða þetta mál af kappi og frá
ýmsum hliðum í blöðunum, hefir enga
þýðingu, að öðru en því leyti, að fram
geti komið margar góðar tiliögur. Það
er úrlausn málsins, en ekki framhald-
andi kappræða, sem ríður á. Það var
góð tillaga áhrærandi úrlausn þessa
ínáls, sem kom fram í Hkr. ekki alls
fyrir löngu, frá hra. E. H. Johnson i
Spanish Fork, Utah, sú að ákveðnir
menn úr hinum ýmsu íslendingabygð-
um kæmu sarnan á fundi og útkljáðu
málið. Það hefir verið minst á þessa
tillögu í þessu sambandi, en álitið rétt
ómögulegt að fá mennina saman. Ein-
staklÍDgannir, að örfáum mönnum
undanteknum, hafa ekki efni á að borga
þann kostnað, sem af þeirri ferð leiddi
nema sér til stórskaða, og það er mjög
óvíst að ailmenningurí ýmsum bygðum
vildu leggja sér þann kostnað á horðar.
Þessvegna þótti heppilegast að viðhafa
einhverja kostnaðarminni aðferð, og
þessvegna er svo þetta ávarp útkomið
í þvi trausti, að allir góðir drengir hver-
vetna í bygðum Islendinga, viðurkenni
að hér er miðlað málum svo vel sem
verður og stuðli svo til, að viðtekin
verði sá dagur, sem ákveðinner í ávarp-
inu.
Hóflaus auður,
hóflaust svall.
Það er margra álit að það hafi aldrei
vei ið eins mikil neyð í Bandaríkjunum
(í • tórborgunum) eins og nú. Að minsta
kosti muna menn ekki eftir öðrum eins
hörmungum eins og þeim sem koinu í
ljós þegar hin óvanalega kulda og ill-
viðraskorpa í Janúar geysaði um alt
landið. Það var stórfé sem höfðinglynd-
ir menn þá lótu af heDdi rakna, en mik-
ið eins og það var, voru þó kröfurnar
uin hjálp miklu meiri, Af því leiðir að
blöðunum mörgum kemur það svo fyrir
að inenn séu að trónast upp á að gefa
gustukastofnunum, er kemur auðvitað
af því, að þeir sem þurfandi eru fjölga
meir og meir. Þeir sem gefa fjölga ekki
að sama skapi og gjftfir hvers eins vaxa
ekki að sama skapi sem vex neyðin í
borgunum. þegar alt stendur fast eins
og í vetur.
Einmitt samtímis og þessi neyð var
tilfinnanlegust, voru hjón ein í New
York, Mr. og Mrs. Bradley-Martin, að
efna til danssamkomu, er menn muna.
Þesai dansveisla fór fram aðfaranótt
hiris 11. þ. m. Hvað mikið það gildi
hefir kostað, að öllu samtöldu, er nokk-
uð sem enginn veit, en það er fullyrt af
þeim sem vit hafa á slíku, að kostnaður
allur hafi ekki verið fyrir innan 8600.000
—segi og skrifa sex hundruð þúsnndir
dollars ! Þetta fyrir eina einustu dans-
veizlu ! Það er auðsætt að ef þessi góðu
hjón munaði okki um að snara þessu fé
öllu út fyrir eina dansveizlu, þá munaði
þau heldur ekki um að snara út öðru
eins í fátæklinga. Hefðu þau tekið sig
til og gefið fátækri fjöiskyldu $500 til að
flýja úr borginni og búsetja sig á landi,
hefðu þau getað hrifið úr fátækt um Öll
ókomin æíiár þeirra 1200 fjölskyldur,
eða 6000 manns. Það hefði verið nær
sanni. Það hefði ekki verið eins glæsi-
legt fvrir augað, en það hefði orðið engu
síður þægilegt fyrir eyrað, því hvort
sem þau hefðu átt það skilið eða ekki,
þá hefðn þau fengið það orð á sig, að
vera fremst í röð allra mannvina á þess-
avi öld.
Ura þetta mikla gildi var svo tnikið
talað í New York og enda um þvert og
endilangt landið, að enda einn prestur-
inn í New York, prestur eins auðmanna-
safnaðarins, fann sér skylt að gefa auð-
kýfingunum ámiriniugu og vara þá við
afleiðingunum af lióflausu svalli og gjá-
lífi, þegar fjöldinu hefði ekkert af að lifa
Þessi klerkur var Dr. W. S. Rainsford.
Ut af þessari ræðu hans spunnust al-
mennar umræður í blöðunum víðsvegar
um landið, og eru þau nokkurn vegin
samtaka í að segja og sýna, að ræða
hans nái ekki tilganginum. Ilann lagði
sem só enga áherzlu á að óhófsveizlur
eins og þessi væru í sjálfu sér' óhæfar
eða ávítanaverðar, því síður að hann
héldi fram að réttara væri að skifta
öðru eins fé nrilli fátafidinga, •eða með
löggjöf að fyrirbyggja anuað eins auð-
safn og þelta í höndum einstaklinga.
Það sem hann fann að, þnð sem hann
óttaðist var það. að með þesSum stóru
veizlum á þessurn neyðartíma, vær1
aridvígismönnum auðvaldsins gefinn
nýr texti tii að leggja út af, en það væri
skaðræði sem ekki væri liægt að met.a.
Þess vegna gekk ræða ht.ns út á að sýna,
að undir kringumstæðunum væri heppi-
legast fyrir auðmennina að láta sem
allra rninst bera á auðsafni sínu. Þetta
þykir blöðunum benda á, að klerkur
þessi viti ekki neitt urn þarfir lýðsins,
og hafi enga löngun til að fræðast í því
efni. Að hann látist koma fram. eða i-
myndi sér að hanu komi fram, sem tals-
maður fátæklinga, só sprottið af ótta
hans við það upphlaup og stríð og styrj-
öld, sem svo margir spá að hljóti að
koma þegar minst varir, ef auðsafnið í
höndum fárra manna verður ekki tak.
markað með löggiöf. Og það sýnist
heldur ekki ástæðulaus ótti. Það má
fyrri gagn gera en sóað er $600,000 eða
meir á einni einustu danssamkomu.
Það er virkilega texti til að loggja út af
fyrir flutningsmenn verkamanna-mála.
Flokks-ofstæki.
Það sázt greinilega uin daginn
þegar Dominion ráðherrarnir vora að
taka framburð manna áhrærandi toll-
mál, að það eru til menn og það yfir-
gengilega margir, sem verða sem
næst frávita af flokksofstæki og að
ætla má vita ekki hvað þeir segja,
þegar þeim gefst kostur á að tala urn
stjórnmál. Það heflr verið fundið að,
að suinir menn sem héðan hafa skr*á-
að í blððin á íslandi hafi farið með
f jarstæður og ósannindi og beitt allri
rangsleitni í álitinu á ástandinu hér.
Það hefir verið fundið að þessu við
“Þjóðólf’ og ekki að ástæðulausu.
En þó er það sannast, að hvorki
Þjóðólfur né þessir menn hafa farið
eins þrælslega með þetta fylki eins
og mannræflarnir sumir, sem fram
voru Ieiddir til að bera vitnisburð
fyrir ráðherrunum. Einn þeirra, er
lengst gengu í að lasta fylkið, var
Braithwaite frá Brandon, sama fígúr-
an sem altaf er að bðgglast við að
verða þingmaður, annaðhvort á fylk-
is eða Dominion-þ’"";. Hann við-
hafði þau orð fyrir nerranum, að
hann hefði “ekki et ð þann bónda
er samvizknsamleg; eti riðið vin-
um sinum til að íiyi il Manitoba.’’
Annar “liberal” gæ' rurinn, Roljert
J. Hogg, frá Russch an., sagði það
um ástand bænda lanitoha, eftir
öðrum nánnga sa . að “fyrsta
árið (búskaparárið) iu þcir á tiú.
annað á von og þriðja á gustukagjöf-
um.” Enn annar sagði ástand bænd-
anna verra en á-fand svertingjanna í
suður-Bandarikjiim, áðuren þeir voru
leystir úr þrælsfjötrunum. Þetta og
þvílíkt sögðu þessir “úrvals”-menn
sem fram voru leiddir, margir þeirra !
á kostnað hins opinbera, tii að bera
vitni fyrir ráðherrunum. Lengra en
þetta verður ekki farið í öfgum og ó-
sannindum. Að þetta séu vítaverðar
öfgar og ósannindi, sést ef litið er á
framburð sumra sömu mannanna við
önnur tækifæri. James Elder, for-
maður bændafélagsins, lagði sig fram
meir en nokkur annar, að undantekn-
um máske Greenway sjálfum, að fá
skorinorða bændur til að mæta fyrir
ráðherrunum. Og reynslan sýnir að
hann heflr týnt úr þá einu mennina,
;)
$
\»
C.iftk-Adn*, Frtcc-Acb<** Sciatlc \
Í»a3nn, Wenralírlc Palns* 9
Palii iii íiie HIíIc, eic. ^
Promptlr Rell^rod and Curcd by
Thð £5Ö. & L”
íilenthoi Plaster
Krvvl: r n- *d yorr IX 8c I* Plastor
X I )-:tta i.: tbo tn.ek nr.<i Jurubago, I
ui ltor.it/itjn-.'.y recnrru.rin<l búii.o »3 asaf«,
nuvH aiid r;>) iilr< mo<ly: 5n fnct. tneyaetlike
luaLVd.—A. W'OU.TK. KlizabotbtuWR, Oat.
Prirc
DAVIS & LAWRENCE CO., Ltd.
Proprietors, Montreal.
sem hann vissi að gátu verið nógu ó-
svífnir þegar um stjórnmáJ er að
ræða, — nógu góðir, nógu einbeittir
“Iiberalir.” En svo hefir þessi góði
Elder ekki gætt þess, að framburður
lians sjálfs áhrærandi líðan bænda í
Manitoba cr til á prenti. ITann sem
só fiutti Ianga ræðu um það rnálsat-
riði á fundinutn til að ræða um inn-
flutningamál hér í bænum fyrir tæpu
ári síðan. Það var þá ekkert að æf-
inni hér og ef einhverjurn gengi illa
var það þeirra eigin skuld, vanþekk-
ing að kenna o. þvl. og ekkert annað.
Ræða hans þá gekk öll út á að sýna,
að það væri bóndanum sjálfum að
kenna, ef honum iiði ekki vel og
græddi ekki fé. Þá var hann ekki
að hugsa um stjórnmál og þá gat
hann talað sanngjarnlega, en nú er
liann að herða á Laurier með að af-
nema tollana, og þá getur hann ekki
fengið of öfgafulla mannasna til að
koma íram til að ýkja og ljúga.
Það má virðast að öfgar þessara
manna séu auðsæar og geri þess
vegna ekkert til. Og þær eru lield-
ur ekki skaðlegar meðal þeirra manna
sem skiija í flokksofstækinu í landinu.
En því miður inun það' reynast, að
nasvísir agentar annara þjóða, sem
einnig vilja fá inníiytjendur, þefa
þetta upp og gera sér úr því öflug-
ustu vopn og hræðilegar grýlur til að
fæia ókunna menn frá'Manitoba. Þvf
þeir sem ekki vita um flokksofstækið
hér, geta ekki hugsað sér að nokkur
rnaður með fullu ráði mundi þannig
lýsa ástandinu og landinu sem fæðir
hann og klæðir, nema það væri virki-
lega sönn lýsing.
Hið hraparlegasta er, að Green-
way-stjórnin skyldi eiga svo mikinn
þátt í að koma mörgum af þessum
mönnum saman, til að ófrægja landið
meir en verstu féndur þess í öðrum
löndum geta gert, og vitanlega gera
sem áhrifa minstar tilraunir Green-
waystjórnarinnar, og sambandsstjórn-
arinnar í sameiningu, að fá menn -til
að flytja hingað. Það má ganga að
því vísu að Greenway sjálfur er sár-
reiður þessurn þrælsbeinura sínum
fyrir asnaskapinn, en hann er í klípu
og getur ekkert gert. Það var hans
skuld að margir þeirra komu fram,
*t>ú' að Jiúið var að s-pana þá til að
vera stórorðir og þunghöggir á stjórn-
arstefnu conservativa. Hann athug-
aði ekki að þörf var á að safna þess-
um tólum sínum saman og prðfa þá,
áður en þeir kæmu fram sem vitni,
og kenna þeim einhverja þulu, sem
ekki höfðu vit á að húa hana til sjálf-
ir, svo mynd væri á. Þetta gerði
hann ekki og þess vegna hvílir á-
byrgðin á honum.
Þýöingarmikið íVrir-
tæki
er það sem gripakaupmennirmr al-
kunnu, J. T. Gordon og R. Ironside,
eru að bugóti um. Þao er hvort-
tveggja að fjárfiutningalögin á Eng-
landi eru ill viðureignar, endacru nú
Cauadamenn að hugsa um að breyta
tíl, breyta aðfcrðinni við þessa verzl-
un, til þess að koma ekki í bága við
lögin, en sieppa J.ó ekki eyrisvirði if
verzluninni. ij;to var forinaður lýr-
irmyndarbúanna, prof. Robcrtson,
sem fyrstur stakk upp á að hætta við
útflutning fjárins á fæti, en slátra því
bér í Iandi og flytja kjötið frosið til
Engiand3. Iíann sýndi samtímis
fram á hvernig þet.ta gæti gerst raeð
tilstyrk stjórnarinnar, og þannig, að
Bretar hefðu fulla tr\rgging fyrir að
kjötið, sem flutt vrði yfir liafið, væri
af heilbrigðum nautgripum, eða öðr-
um lifandi peningi. Ilvort sem nokk-
uð er í því eða ekki, þá hefir verið
sagt nú nýlega, að stjórnin liefði í
0 3 0 0 O O O «:• O © © ®
^ReZief for ®
q IjIZT~LCJ ©
^Trojzbies ®
T hav© .-rot
Jble«l mo lor Q
9
By th« oíd otTbo “D. «.* L” Ewií
i2> i’ld oi'a :..;«*lcínfl[ (‘imuli w.. h liad
oyct a yenr, mA huve gmned C'GiMdorobly í
1 l;k l tat» EiniM^i jn r.o woil X was glau a
v.'iii ij tho tiuio catno cuouuil to takð lt. ^
q T. IL Yv'íNGílÁIiI, C.E , íiontrrúl ^
öOc. neul í;l per
© DAVIS & LAWRHKCE CO., Ux, FJsmibeai ©
©«©0«OOO®©O©
*
0
*

“Ég hefi brúkað Ayer’s Cheri'y k
Pectoral í húsi mínu í 22 ár ok £
mæli með því við aöra, við kveti
ofx hósta oi; kíyhósta. Hefi •'kki k
heyrt um eitt einasta dæmi þar jj,
sem það hefir brugðist við kíg- JtF
hósta. þegar * ^
"W ■***■ m
Kœdni og hosti.
Maðurinn sem hæðisr, að því, er
vinur hans ráðleggur honum að ‘taka
eittlivað við þessum liósta.' heldur
áfram að hósta þangað til annaðhvort
að hann breptir skoðun sinui, eða breytir utn jarðneskan bústað sinn í
hinsta sinni. Það er annars undarlegt hve menn eru þráir og hve lengi
þeir tefla á tvær hættur, þó heilsa og líf sé í veði, [Jegar þeir gætu fengið
læknað hóstann, kveíið og lungnaveikina með nokkrum inntökum af
Ayer’s Cherry Pectoral.
* Þessi vítnisburður er fulliim stöfum i Ayer’s “Carebook” ásamt
hundruöum annara. Fæst ókeypis hjá J. C. Ayer Co., Lowell, Mass.
$
\
í
\
huga að gera einhverja slíka tilraun
á yfirstandandi ári. Og nú fyrir fá-
um dögum gáfu þeir félagar, Gordon
og Ironside, í skyn, að þeir ætli að
hætta við útflutning lifandi penings,
en ætli að koma upp sláturhúsum og
frystihúsum með öllum nýjasta út-
búnaði, annaðhvort í Winnipeg,
Medicine Hat eða Calgary og senda
þaðan kjötið í frystivögnum til iiafn-
staða eystra, og í frystihólíum í skip-
um yfir haíið. Þessir menn hafa ver-
ið gripakaupmenn um fleiri ár og síð-
astl. sumar er mælt að þeir luifi sent
fleiri nautgripi til Bretlands frá Ca-
nada, en nokkurt eitt gripakaupafé-
lag annað. Þeir hafa lagt sig fram
við að athuga allar greinar þessarar
verzlunar, og það, að þeir hafa nú
afráðið að gera þessa mikilfenglegu
breytingu, sýnist vera nokkurn vegin
trygging fyrir því, að verzlunin með
þessu fyrirkomulagi sé að minsta
kosti eins arðberandi, einsoger flutn-
ingur fénaðarins á fæti. Það virðist
líka auðskilið að svo sé. Skrokkarn-
ir af 100 nautum taka upp minna
rúm en 100 naut á íæti, eru æði mik-
ið léttari og af því leiðir að flutnings-
gjaldið verður í raun og veru minna-
Frysti útbúnaðurinn heima, á vögu-
unum og á skipunum, er auðvitað
kostbær, en sá kostnaður á hver þús-
und pund af kjöti, verður óvíst meiri
en svarar fóðri og hirðing gripsins á
svo langri leið, —ef til vill ekki eins
mikill. Að auki er að geta þess, að
á svo langri leið hrekjast gripirnir
meira og minna og horast. Kjötið
aftur á móti lætur sig ekki ögn á ferð-
inni, svo framarlega sem loftið í her-
berginu sem það er í, er mátulega
kalt, — er hvorki of kalt né of lilýtt.
Auk alls þessa er það, hve miklu
mar.núðlegra er að stytta sláturfénu
aldur óhröktu og sem næst heima-
haga. Ilversu vel sem menn vilja
fara með skepnurnar, gefur að skiija.
að það or nteir en lít.ið, sem þær taka
út af þreytu, imngri og þorsta á 1500
til 2000 mílna ferð í járnbrautar-
vagni og 3000 niílua. ferð á skipi.
Mannúðarféliig ýirts, sem leggja sig
eftir að hindra illa. mcðferð á skyn-
lausum skepnum ltafa vegna þessa
gengið svo langt að krefiast. að ger-
gamlega yrði bannaður þessi fjár-
flntningur landa A milli.
Það er þens vegna rnargt sem
mælir með áð þessi nýja aðterð sé
viðtekín, og þess veguu þá vænt aö
sjá, að Canadamcnn hafa í hug að
verða með þeim fyrstu að gera til-
raun til að umhverfa aðferðinni.
Fyrirtæki þetta er þýðingarmik-
ið í sjálfu áér, en það er engu síður
þýðlngarmikið sem iðnaðarstofnun í
þeím bæ sem sláturhúsin yrðu. Það
er svo álitleg og eftirsóknarverð at
vinnustofnun, að Winuipeg-menn
hofðu góða ástæðu til að gera sitt til
að stofnun þessi kæmist á fót hér,
fremuren einuverstaðar vestra. Slátr-
unarhúsið yrði svo stórt, að þar yrði
slátrað lóO—200 nautgripum á hvcrj-
pYHY-PECTORAL
Posiíively Cures
COUGHS and COLDS
ia a surprisingly short time. It’s a sci-
entiíic ccrtainty, tried and true, soothing
aud healing ia its eífects.
W. C. McComber & Son,
Bouchette, Que..
renort ln n. M,t«r that Pynv Pectoral cured Mrs.
C. Cai ceau of chronlc coid ín chcstandhronchial
vuixs. und nlso cured W. G. McCotnber of a
Ldig-stanciíu, cold.
J*e.
W
ir i« s
. J. II. JIvtty, Cncmist,
Y’orge S ., Toronto, writes:
‘ Aa a geiiCt Al ccmgh nu«l lung ayrup Pyny-
oial a -ht invulttahle prcjiaralion. It
.
■ i it, i. ujiy havi tg B|>oke,n to m« of tlio
:.fs <1piív.--.I 'j’rom i\>. uso in thuir fainiliftg.
itnblo t >r old ot* jronmc !>• ing piMmnt, to
. t.lu t D 1 srilo with »11.« ha« Ix en wonderful,
<] aiulJ '•••iii aH.ay* r^commeud ít aj a »afo and
} i eliablo coug/i nicdicins,"
£ Frtl'gc Bottle, 23 Ctl.
ÍJ DAVI3 íi I.AW’RLNCE CO., I.td.
) i>o I 1 Proprictors
u
um degi og með tímanum miklu fleiri^
en til að byrja með yrði það ekki
stærra en svo, að þar yrði slátrað um
1000'nautgripum á hverri viku. Þó
ekki sé stofnunin stærri en þetta í
byrjun, þarf samt meira en litið
frystihús til að taka á móti öilu því
kjöti, og það þarf meira en lítið
mannafl, beiniínis og óbeinlínis, til að
vinna að þessu. En svo er þess að
gæta, að þessi stofnun iaðaði að sér
aðrar stofnanir, eins víst eins og vatn-
ið íeitar undan hallanum. Samhliða
þessari stofnun mundi koma upp leð-
urgörfunarverkstæði og samhliða því
skógerðarverkstæði. Það er eðlileg
afleiðing að þessar stofnanir fylgdu á
eftir, auk annara fleiri, því allan úr-
gang má nota og hann er virkiiega
notaður, umhverfður í nýtilegan vara-
ing, allstaðar þar sem frumefnið er
fáanlegt nógu mikið á einum stað.
Það væri stórmikill vinningur
fyrir Winnipeg að ná í þessa stofnun
og það er vonandi að hæjarmenn geri
sitt ýtrasta til að ná haldi á henni og
halda fast. Bærinn er atvinnusnauð-
ur enn sem komið er, og þess vegna
lífsspursmál að draga hingað þær iðn-
aðarstofnanir, sem gefa von um arð-
berandi atvinrtu fyrir fjölda manns
árið um kring.
* *
*
Síðan hið ofanritaða var skrifað,
hefir prof. James Robertson, lörmað-
ur fyrirmyndarbúanra, komið til
bæjarins og minst á sama mál í ræðu
á fundi með griparæktar og smjör-
gerðarmönnuin. Sýndi hann þar
þörfina á frystihúsum og þörfábreyt-
ingu á búnaðaraðferð allri. Ilann
sýndi að þar sem það kostaði dollar
að koma dollars virði af hveiti og
kornmat til Englands, kostaði ein 6
cents að koma þangað dollars virði
af smjöri. Hann sýndi að það kost-
ar 30 dollars að senda uxa, eða naut-
grip héðan til Englands og á þeirri
ferð rýrnar gripurinn sem svarar 50
til 70 pundum. Að senda þangað
kjötið aí sama gripnum kostar bara
812 og kjörið léttist um 5 pund að
eius á ferðinni. Þessi áætlun sýnir
[)i greinilega. hvað þýðingarmikið er
þetta fyrirtæki þeiira Gordons og
Ironside’s.
Það sést enn betur hvað þetta
þýðir, þegar þess er getið, að á síð-
astl. sumri keyptu þoir fólagar 25000
nautgripi hór vestra og scndu til
Engiands — 13,000 í Manitoba og
12,000 í héruðunum vestra. — Eftir
þessum reikningi Robertsons hafa
þeir borgað \ úr milj. dollars fyrir
flutninginn, en hefðu ekki þurft að
borga nema 300 þús. dollars, ef grip-
unum liefði verið slátrað hér, og kjöt-
ið svo flutt í frystivögnum og skipuin
Það er líka álit prof. Robcrtsons, að
væri frystivéla-'útbúnaðuririn til,
inundi liver bóndi sem seldi grip til
slátrunar gcta J'engið frá 810 til 815
meira fynr hann, en hann fær nú.
Fyrirtækið hefir þess vegna meir eri
litla þýðingu f'vrir hvern einstakan
bónda. Þó ekki hækkaði verð gri, s-
ins að meðaltali nema 85,00 til §7,50,
helming á móti áætlun prófessorsins,
þá er það meir en lltill vinningur.
Alls vegna cr því óskandi að fyrir-
tækið nái að hafa framgang.
Fra’ðiblað tneð myudum. Kenvur út
■ ReykjaVík eintt siruii»ú hverjum
iti;iiuði. Eitv-i tslenzka ritið er stöð-
'igt íiyt.ur mytulir ;rf r.afiikumimn ís-
Iriulingiim. Ritstjiíri og eigandi
• ’OTSTKIN n Gíslason.
I” .ð ð koKtar í Ameriku, fyrirfrain
’>org.!ð, eitm dollar árgangurinrt.