Heimskringla - 21.10.1897, Blaðsíða 2

2
HEIMSKRINGLA, 21. OKTÓBER 1887.
Heimskriiigla.
Published by
Walters. Swanson
& Co.
Yerð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
\im árið (fyrirfram borgað). Sent til
íslands (fyrirfram borgað af kaupend-
um blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist i P. O. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
Einar Olafsson,
Editor.
B. F. Walters,
Business Manager.
Office : Corner Princess & James.
P O BOX 305
“Eru íslendingar
með ?”
heyrði íslendingur nokkur sagt á
ensku eitt sinn fyrir skömmu síðan,
er hann gekk fram hjá tveimur
mönnum er sátu á bekk framundan
einu gestgjafahúsinu í Winnipeg.
“Eru íslendingar með?” bergmálaði
óðar í huga hans, og hann stanzaði
til þess að reyna að heyra hvað átt
væri við, og hvað á eftir færi. ‘Taka
Islendingar fullan þátt í framsókn
þessa iands að hlutfalli við fjölda
sinn”, sagði sá aftur sem talað hafði,
og lagði áherzlu á orðin, einsog hon
um gengi illa að láta sessunaut sinn
skilja sig. “0, ég veit ekki; þeir eru
löghlýðnir borgarar, og”,.. Þegar
þarna var kemið hringdi miðdags
verðarbjallan, og mennirnir gengu
burt til snæðings, en það sem þeir
höfðu sagt klingdi í eyrum íslend
ingsins aftur og aftur og hann fór
að ' hugsa um hvað svarið mnndi
hafa verið; honum fanst það töluvert
þýðingarmikið, því hér var höggið
svo nærri honum sjálfum.
Vér erum á sama máli og þessi
íslendingur um það, að það sé gam
an vita hvað svarið ætti að vera, og
vér getum ekki stilt oss um að reyna
til að gera oss grein fyrir því. Vér
rennum huganum í allar áttir til
þeirra staða sem Islendingar hafa
mest hafzt við á síðan þeir komu
þessa álfu, leitandi að mannvirkjum
félagslífl, framfarastofnunum og and
iegri og límamlegri starfslöngun, er
geti boríð vitni um að óhætt sé að
svara spurningunni játandi; því ját
andi langar oss fyrir alla muni til að
svara henni, og sama mun vera ó-
hætt að segja um aðra íslendinga,
sem hafa reynt til þess fyr og nú;
en hvort öllum hettr tekizt að !áta
svarið vera jítandi, er annað mál, og
um það hvort það sé með sanngirni
hægt, geta verið deildar skoðanir.
Vér lítum ísuður til Minnesota
og Dakota, í vestur til Argyle, A1
berta, Victoria og ýmsra staða í
Norðvesturlandinu; í norður til
Álftavatns, Selkirk og Nýja íslands,
og að endingu litum vér í kringum
oss í Winnípeg, sem óneitanlega er
“mekka” íslendinga í Ameriku. Á
öllum þessum stöðum er meira eða
minna andlegt líf, og verklegar fram
farir. I Minnesota, Dakota og Ar-
gyle og ýmsum fleiri stöðum
eru góðir íslenzkir bændur og akur-
yrkja stunduð eins vel hjá þeim eins
og innlendum bændum, og verður
þvi ekki annað sagt en að íslend-
ingar leggi til sinn fulla skerf í þess-
ari atvinnugreín á ofangreindum
stöðum. Á ýmsum stöðum í Norð-
vesturlandinu, við Manitobavatn og
í Álftavatnsnýlendunni er griparækt
nokkur, og jarðyrkja á stöku stað,
en enganveginn í því ástandi sem
heppilegt væri, og er það sjálfsagt
því að kenna, að lönd eru víða illa
valin og bændur á eilífum flutningi
fram og aftur. Þetta er auðvitað
mikið því að kenna, að ástand land-
anna heflr breytzt síðan bændursett-
ust þar að í fyrstu, og um leið fyrir
ókunnugleika þeirra sem tóku þau.
Hér eru þvi íslendingar ver settir
en skyldi og vcrður eflaust nokkuð
þangað til þeir verða alment velefn-
aðir, enda þótt þeir geri sitt bezta
til að komast áfram. Þá er Nýja ís-
land. Af öllu sem þar ber fyrir
augað virðist framtíðarvonin sjálf
vera hið stærsta, og upp úr henni
standa hér og þar höggnir eða sagað-
ir feysknir eikarbolir, sem bera vott
þess að þar hafi þó manshöndin líka
látið til sín taka, einhvemtíma í
fvrndinni, en hér er margt í bernsku
þó það sé gamalt, og þarf mikilla um
bóta við áður en almennir atvinnu-
vegir verða arðberandi. Þessi
nýlenda heflr mörg ónotuð tækifæri
og mörg hlunnindi, sem ekki er
hægt að nota sem stendur,; hún er
ein stærsta og fólksflesta nýlendan
sem Isleadingar eiga, en í efnalegu
tilliti ein hin lakasta, og verð
ur það að sjálfsögðu þangað til betri
samgöngufæri koma. Það hafa
nokkrir framtakssamir menn reynt
að gera umbætur á ýmsa vegu í
Nýja Islandi, en lega nýlendunnar,
langt frá markaði, gerir það að verk
um, að tllraunir þessar koma ekki að
tilætluðum notum, og er óhætt að
segja að fjöldi íslendinga hefir lengi
lið ið við það, að nýlendustæðið var
illa valið i fyrstu, þó að líkur séu til
þessað úr því rætist með tímanum.
Um efnalegar framfarir Islend-
inga í bæjunum er er ekki hægt að
segja annað en að þær séu seinfarar
í all-flestum tilfellum. Flestir ís-
lendingar eru vinnuþiggjendur, en
ekki vinnuveitendur; með öðrum
orðum: Þeir auka ekki eignir sínar
með því að ávaxta fé í gróðafyrir-
tækjum, heldur með því að afla þess
með vinnu sinni. Auðvitað eru til
nokkrir svo kallaðir “Business”-
menn, sem ávaxta fé sift í verzlun
og fleira, en þeir eru heldur fáir, og
flestir kraftlitlir í samanburði við
innlenda menn af sama flokki. Eftir
þessu verða þá íslendingar að efna-
hag, að undanteknum bændum í
beztu nýlendunum, lakar settir en
enskumælandi menn, og þegar geng-
ið er út frá því að auðmagn sé eitt
af sterkustu öjum til framkvæmda
þá er þetta sönnun fyrir því að ís
lendingar geta ekki að réttu hlut
falli við fjölda sinn, aukið framsókn
arstranminn ein3 og innjendir menn
en það sannar ekki að íslendingum
líði beinlínis illa, né að þeir leggi
ekki tfiluvert hart á sig til að kom
ast áfram í efnalegu tilliti.
Eins og eðlilegt er hafa íslend
ingar frá því fyrsta átt við töluverða
örðugleika að stríða, sem hafa hald
ið þeim til baka, og er vanþekking
og vankunnátta þeirra stærstir. Þeir
tóku sér nýlendur á óheppilegum
stöðum, lélegar að landi til, og langt
frá markað og öllum samgöngufær-
um, og urðu svo að flytja frá þeim
og leita að öðrum betri; við þetta
eyddist tími og peningar, en kjarkur
sumra dofnaði. Verkleg þekking
var í fvrstunni lítil, og því örðugt
fyrir þá að keppa við ínnlenda menn
um atvinnu, sérstaklega í hinum
vandasamari greinum, og bókleg
praktisk þekking af því tagi, spm út
heimtist hér, var einnig ófullkomin.
Þetta heflr oft orðið til þess að draga
úr framförum Islendinga og minka
áhrif þeirra á þjóðlíflð hérlenda.
Auðvitað hlutu margir af þessum
örðugleikum að vera því samfara að
íslendingar voru innflutt þjóð, frá
landi sem hafði frábrugðna atvinnu-
vegi, frábtugðna tungu og frá
brugðna lifnaðarháttu, en um leið og
maður gengur inn á að skrifa þetta í
inntektadálkinn, og um leið og maði
ur gengur inn á það, að fjöldamarg-
ir íslendingar hafi barizt mikið og
sumir barizt vel, þá verður maður
að játa, að margir standa í sömu
sporum þegar þeir eiga að færast úr
stað, sofa þegar þeir eiga að vaka,
og fara aftan að siðunum í mrögu.
Því miður hefir alt of mikið borið áein-
ræningsskap og vanþekkingu þegar
æir voru að velja sér nýlendur og það
lítur helzt út fyrir að mönnum hafl
verið sem mtst nm það hugað að
komast sem lengst út frá öllum
samgöngufærum út í skóga og öræfl,
jangað sem þeir gætu verið alger-
lega einir, og þyrftu ekki að heyra
eitt orð af enskri tungn eða sjá
nokkurn hlut sér til fyrirmyndar.
Úr þessu heflr nú mikið rætzt, en af-
leiðingin af því er samt það, að á
mjög mörgum stöðum eru brúkaðar
úreltar íslenzkar búnaðaraðferðir,
sem aldrei að eilífu geta fulluægt
Jörfunum hér. Úr þessu þurfa
menn að bæta sem fyrst, með því að
afla sér allrar þeirrar þekkingar sem
hægt er að fá, og reyna til að kló-
festa þau lönd sem bezt eru og liggja
sem næst markaði. Það er engin á-
stæða til þess að eyða æfl sinni í að
rista fram fen eða rækta upp sand-
hóla meðan nóg er tíl af góðum
löudum, sem ýmist má kaupa fyrir
lítið eða fá fyrir ekki neitt.
líflð og samkomulagið. Þetta eru
alt saman mikilsvarðandi atriði og
nátengd. í þessum atriðnm er ís-
lendingum ábótavant, en á meðan
svo er ástatt geta þeir aldrei búist
við að komast á hlið við enskutal
andi meðbergara sína.
Af öllum þjóðarmeinum er ment
unarskorturinn verstur, því hann er
nálega að segja undirrót allra ann-
arameina,, og er því nanðsynlegt að
gera sem bráðastar umbætur, þar
sem hans verður vart; en þar með
er ekki sagt að nanðsynlegt sé að
læra öll heimsins vísindi, vera
sp-englærður í náttúrufræði, stjórn-
fræði, fornfræði eða öðru þess kyns;
nei það sem Islendingum hér ríður
mest á er að ná praktiskri mentun
og kunnáttu, sem þeir geta brúkað
hvar sem þeir eru staddir í þessu
landi, hvort sem er meðal enskumæl-
andi fólks eða landa sinna. Þeir
mega ekki lengur láta sér nægja
með íslenzka mentun, sem að eins
getur komið að haldi meðal íslend-
inga, því hún veitir alt of litil tæki-
færi til að ná þeim þægindum
sem menn gera kröfu til, og hún
veldur því, að fslendingar eru alt af
að toga skóinn hver af öðrum í stað-
inn fyrir að bjálpa hver öðrum f
hann. Þeir þUrfa að hafa það fyrir
augum að fullkomna sig svo í hverri
gtein, hvort heldur verklegri eða
bóklegri, að þeir geti boðið sig fram
sem fullfæra til að keppa við ensku-
mælandi fólk, sem þá grein stundar;
að öðrum kosti ná þeir aldrei fullri
virðingu samborgara sinna, né því
valdi og viðgangi, sem þeir eiga að
hafa. Fyrir mentunarskortinn kema
örðugleikarnir á að ná arðsamri
stöðu, og af' því leiðir aftur að félags
líflð verður ekki eins fullkomið eins
og æskilegt væri, því peningarnir,
sem þarf til að halda því við, eru
vanalega af skornum skamti.
Þetta kemur greinilegast í Ijós
hjá Islendingum í Winnipeg, því hér
eins og í öðrum stói bæjum er sam
kepnin hörðust, og þarf því að sjálf-
sögðu meira lag til að komast áfram
heldur en annarsstaðar, en að öðru
leyti er hér meira tækifæri til að
hafa fullkomið félagslif og alment
meira heimtað í þeim efnum, þar eð
það er svo þægilegt að hafa félagslíf
innlendra til hliðsjónar. '
Það er óneitanlega rétt að^marg
ir Islendingar hafa tekið rétta stefnu
í framfaramálum landa sinna bæði í
bóklegri og verklegri fræðslu, og
nokkrir eru færir að keppa við inn-
lenda menn í þeim greinum sem
þeir liafa lagt fyrir sig, en vflr höf-
uð eiga Islendingar mikið eftir ógert
enn, og mörg sjálfsköpuð víti ólækn-
uð, sem ekki verða reiknuð sem
erfðasynd eða afsökun, þegar kemur
til þess að bera þá saman við inn-
lenda samborgara sína. íslendingar
gæti þess, að það er ekki rtægilegt
að vera fær um að togast á við landa
sína eingöngn; þeir þurfa að geta
togast á við hvern sem þeir mæta,
Kringumstæðurnar eiga vissulega
mikinn þátt í því að örðugt verðnr
að svara spurningunni játandi sem
stendur, en það er kæruleysi líka.
ísland.
Ræða eftir Einar Ólafsson.
Flutt á íslendineadaginn í Winnipeg
2. Ágúst 1897.
Herra forset, heiðruðu tilhevrendur.
Þá er mentunarástandið, félags-
Hvað gengur á í dag ; því er
allur þessi mannfjöldi saman kom
inn, er verið að fórnfæra hér f dag;
hverju er verið að fórnfæra?—hjört-
um Islendinga á altari íslands. Það
hafa sj dfsagt flestir ykkar tekið eft-
ir því, hve mikið íslendingar al-
ment hlakka til íslendingadagsins.
Það er eins og þeir eigi þennan dag
sjálfir, og engin annar; eins og þeir
hafi ásett sér að vera íslendingar
frekar þennan dag en alla aðra daga.
Orðið Islendingadagur hljómar með
svo einkennilega miklum krafti í
eyrum Islendinga, að það eins og
alt sem íslenzkt er og af íslenzkum
rótum runnið, fari á hreyfingu;
Unglingarnir, fullorðna fólkið, gam-
almennin og enda bömin hópa sig
saman til þess, með lífl og sál að
taka þátt í einni sameiginlegri at-
höfn, athöfn sem öllum er svo undur
geðfelt að taka þátt í. Þetta orð,
það er eins og vekjandi raust, sem
heimtar eitthvað sérstakt af hverl-
um íslending, — hverjum Islands
nið með hjartá og heilbrigða sál,
hvar sem hann á heimaí 0g á Is-
lendingadaginn okkar Vestnr-Is-
lendinga er það líka ísland, sem er
eíst í huga okkar allra. Það er
ekki smáræðis hald sem þetta gamla
land með gömlu sögurnar sínar hefir
á okkur, hvar sem ið erum. Við
erum bundnir því með böndum blóð-
skyldunnar og sameiginlegrar sögu;
fjötraðir við það með strengjum
hjartans, og við getum ekki alger-
lega losað okkur við það þó vlð vild-
um. Náttúran hefir sett þau lög og
þau verða ekki upphatin, geta ekki
orðið upphafin. Hver vonarstjarna
sem rennur upp jfyrir íslandi gleður
okkur, og hver mótlætisalda sem yf-
ir það fellur særir okkur, Því meir
mótlæti sem ísland á við að stríða,
Því meira finnnm við til, — það er
sönnunin fyrir því að við erum ís-
lendingar.
Það má einu gilda hvort þessi
hátíð er haldin 17. Júní eða 2.
Ágúst, einu gilda hvort menn skoða
fyrsta þingsetningardag Islands
merkara atriði en stjórnarskrána,
eða stjórnarskrána merkara atriði en
þingsetningardaginn, hún heitir ætíð
og alstaðar íslendingadagur, og
þrát fyrir þaðþó dagurþessi standi’í
sambandi við vissan sögulegan atburð
þá erþó efstjí huga manna þennan dag
fremur ísland sjAlft, og ástand þess
nú, heldur en nokkurt eitt sögulegt
atriði frá liðna tímannm. Það er
klettótta einstaka eyjan norðaustur
í Atlantshaflnu, með öllum sínum
göllum og gæðum, með öllum sínum
risavöxnu fjöllum, jöklum, eldhraun
um og einkennilegu náttúrufegurð,
öllum sínum tækifærum og örðug-
leikum; og þar er þjóðin, sem kend
er við þessa eyju—íslendingar
með öllum sínum vonum og von-
brigðum, — Það er með öðrum orð-
um,‘Fjallkonan‘, þar sem nún styður
sig fram á sverðið, sem henni var
geflð í tannfé, til forna, með hið ólg-
andi Atlantshaf við fætnr sér, og
börnin hennar, þjóðin hennar, þar
sem hún hefst við langt út í norðr-
inu, lítandi til baka og lesandi upp
fornaldarsöguna sína.—Það er þetta
sem fyrst og fremst gagntekur huga
hvers íslendings þennan dag, þessi
mynd sem fyrst hefst upp yflr sjón-
deildarhringinn, og grefur sig inn í
huga allra, hvort sem þeir fluttu frá
íslandi fullorðnir, eða eru uppald-
ir í þessu landi. Hún heimtar að
það sé tekið eftir sér myndin sú
arna; húner svo mikilfengleg, dular-
full og máttug. og mátturinn er aug-
Ijós; hópurinn sem hér er í dag ber
vott um það. Það er sama aflið og
sama myndin, sem hefl dregið okk-
ur öll á þennan stað í dag, og sama
aflið og sama myndin sem hefir dreg
ið okkur saman alla Islendinga-
daga.
Það er einkennilegt að á íslend-
ingadaginn sérstaklega virðast allir
vera jafngóðir Islendingar, hvort
sem þeir eru fæddir hér eða á ís-
landi. Þeir hafa að vísu allir lagt
niður ýmislegt af því sem tíðkaðist
á Islandi, svo sem eins og skotthúf-
ur og skinnleista, og þeir eru að
mestu hættir að kyssast á opinberum
stöðum og gatnamótum þégar marg-
ir sjá til, en þeir eru íslendingar í
hjarta sínu, og mér er óhætt að segja
að þeir eru ætíð reiðubúnir að rétta
Islandi hjálparhönd eftir megni.
Þeir sem flutt hafa frá íslandi
minuast þess sem æskustöðva sinna,
og sem landsins sem þeir elska og
eiga hvar sem þeir eru og hvemig
sem blæs; landinu sem er þeirra ó-
skift fóðurleyfð; landsins sem gaf
þeim svo lítið, en gaf þeim þó alt
sem það átti. En þeir sem eru upp-
aldir hér minnast þess með æskunn-
ar næmu tilfinuingum, af því þeir
finna til þess í hvað nánu sambagdi
tilvera þeirra stendur við það, og af
þvi þeim skilst hversu fagurt það er
að geta sýnt þess vott, að þeir séu
ekki búnir að gleytna staðnum, þar
sem feður þeirra og mæður háðu stríð-
ið fyrir tilveru sín og sinna, né stríð-
inu sjálfu, sem oft kostaði svo mikið,
en var oft svo árangurslítið.
Það er óefað, að þessi
hátíðadagur vekur í brjóstum
margra tilflnningar vonir og
óskir, sem sérstaklega snerta ís-
lapd; vonir og óskir um viðgang
þess, og als sem heflr þýðingu fyrir
það. Við viljum að Islendingar
nái áliti, við viljura sjálf ná áliti, og
við sjáum að framfarir Islands er
öflugt meðmæli. Við erum stoltir af
því að vera íslendingar og við lítum
spyrjandi til gamla landsins, eins og
við vildum fá svar frá því um að við
mættum það. Við segjumst vera
kongasynir og kongadætur, og við
segjum að bræður okkar á íslandi
séu það líka. en um leið dylst okkur
ekki, að þeir eru kongasynir í álög-
um. Við viljum gjarnan sjá þá
leysast úr álögunum, og við förum
þegar að líta í kringum okkur eftir
kongsdóttur sem geti leyst þá. Is-
land og landnám þess, ísland og
saga þeas og bókmentir. Island og
ástand þess, eins og það hefir verið
og er nú, rennur upp fyrir sjónum
okkar, og við fcirum af eiuum sögu-
staðnum til annars, leitandi að sönn-
un fyrir því, að álögum hljóti að
létta, og sönnun fyrir því, að við
eigum eitthvað í eðli okkar sem við
getum verið stolt af. Við fullviss-
um okkur sjálf um að við finnum
það sem við leitum að, og svo höld-
um við af stað Við höldum í norð-
austur, beina leið þangað til við sjá-
um strendur Islands, en við stað-
næmumst ekki þar að sinni. heldur
höldum litið eitt lengra. Það er
ekki fyrir en við komum til Noregs
að við stöndum við. Það er við
fjörð einn fagran og mikinn', skerj
óttan og fullan af eyjurn, eða þó öllu
heldur við vík eina all-stóra, sem
skerst út úr firðinum, að við stönz-
um. Fjörðnrinn er Hafursfjörður,
ogþað er árið 872. Á víkinni ligga
tveir vígbúnir flotar; annað er floti
Haraldar hárfagra, en hitt er floti
jarlanna, eða fvlkiskonunganna
norsku. Hvorutveggja flotarnir eru
skipaðir hinu hraustasta liði, og báð-
ir virðast jafnákveðnir í að víkja
ekki fyrir hinum. Borðin eru skör-
uð skjöldum, cg herfánar blakta
hverri stöng. Þetta er fögur og ægi-
leg sjón, enda er hér verið að útkljá
forlög heillar þjóðar, og óafvitandi
verið að búa sig í að rita fyrsta blað
ið af sögu Norðurlanda. Það er
blásið til atlögu; orustan byrjar; hún
geysar um hríð með öllum sínum
ofsa og æðisgangi; menn leggja
fram sína síðustu krafta til sóknar
og varnar, en að lokum verður floti
jarlanna að víkja, og Ilaraldur verð
ur einvaldur einvaldur yflr Noregi.
Skipin hverfa sitt af öðru; blóð hinna
föllnu samlagast sjónum, svo þess
gætir ekki, og öll einkenni hinnar
mannskæðu orustu eru hjáliðin. Eft
ir er víkin spegiltær og fögur eins
og hún er þann dag í dag, og þess
sjást engin merki að þar hafi frelsi
og sjálfræði orðið að lúta fyrir ein-
ræði og yfirgangi; engin merki þess,
að þar hafl verið telft á skákborði
mannlífsins eitt hið þýðingarmesta
tafl, sem telft heflr verið—ekki ein
ungis fyrir ísland heldur líka fyrir
mikinn hluta hins mentaða heims.
Sigraðir í orustunni en ekki uppgefn
ir samt, neita þessir sérráðu menn að
hlíta einvaldsboðum Haraldar.
Frelsið var þeim fyrir öllu, og þeir
taka sig því upp frá óðölum sínum,
og eignum og láta út frá ströndum
Noregs í síðasta sinni. Þeir sigla
alt vestur til Islands og þangað
fylgjum við þeim nú til að sjá hvað
þeir hafast að. Við sjáum nú þessa
kjarkmiklu landnámsmenn reisa
merki frelsis og framfara á hinum
óbygðu ströndum. íslands, Land-
námsöldin er byrjuð; þeir byggja
landið, koma á fót goðorðum, stofna
Alþingi og koma á sameiginlegum
lögum |fyrir land alt. Þjóðmyndun-
in er fullger og hið fyrsta lýðveldi
í Norður-Evrópu er myndað. At-
orkan dafnar, og skáldskapurinn
blómgast svo að hann ber langt af
samtíð sinni; sögurnar eru færðar í
letur og vísindi, frelsi og þrek nær
hærra stigi en í öðrum löndum á
sama tíma. ísland ber höfuð og
herð r yflr nágrannalöndin, hvað
stjórnarfar snertir, og frægir fyrir
afreksverk sín, fyrir skáldskap sinn
og söguleg vísindi, eru íslendingar í
hávegum hafðir hvar sem þeir fara
um önnur lönd, enda eru andlegar
og líkamlegar framfarir þeirra á
þessum tíma svo miklar |í saman-
burði við stærð þjóðarinnar og tæki-
færin sem náttúran veitir, að engin
þjóð undir sólunni mun geta sýnt
annað meira. — En svo kom Sturi-
ungaöldln með öllum sínum sorglegu
afleiðingum. Það er farið að brydda
á útlendu einveldí; jflokkadráttur og
sundrung fer í vöxt, og frændur og
(Niðurlag á 3. bls.)
Þegar þið þurfið að
kaupa fatnað og alt
sem að fatnaði lýtur
þá komið þið við í
Winnipeg
Glothing House,
beint á móti Brunswick Hotelinu.
Þar finnið þið - - - -
Mr. D. W. Fleury,
Sem síðustu sex ár hefir verzlað í
TIIE BLUE STORE.
Hann getur selt ykkur karlmanna
og drengja klæðnaði, hatta, húfur,
grávöru og margt fleira.
Munið eftir númerinu
564 lain Nt.
Næstu dyr fyrir norðan W. Welband.
D. W. Fleury
s
TIGVEL og
KOR =-=
Mestu vörubyrgðir í bænum.
vörur meðlægsta verði.
Fing'ravetlingar
og Rubber-skór.
Alt nýiar
Thos. H. Fahey,
558 Jlain street.
o
dýrasta búðin í bæn-
um, sem selur nær-
föt, karlmannafatn-
að og yfirtreyjur,
er búðin hans
Benny’s
568 Main St., Winnipeg.
Cavalier, N-Dak.
Eigandi - - - -
John Gomoll.
Verzla með beztu
matvöru, ávexti
og sætindi af öll-
um tegundum - -
Kaupið máltíðir
ykkar hjá honum
þegar þið komið
til bæjarins. - - -
EDMUND L. TAYLOR,
Barrister, Solicitor &c.
Lian Block,
492 Main Street,
WlNNIPEG.
Lítið á eftirfylgjandi verðlista á
hinni nafnfrægu Lisk’s Blikkvöru,
sem er ábyrgst að riðga aldrei. Hún
fæst í harðvörubúðinni hans
T ruemner’s
—i Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann hlut fyrir
sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með
sómasamlegri brúkun.
Aður seldar Nú á
16 potta fötur 90 cts. 67 cts
14 potta fötur 75 “ 55 “
12 potta fötur 70 “ 14 “ “ með sigti $1.10 52 “
78 “
17 potta diskapönnur 90 ct. 70 “
No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90
J. E. Truemner,
Cavalier, N-Dak.