Heimskringla - 30.12.1897, Blaðsíða 2

2
HEIMSKRINGLA, 80. DESIMBER 1887,
Heimskringla.
Published by
Walter«, Swaiuton & t'o.
Yerð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent til
Islands (fyrirfram borgað aí kaupend-
blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist í P. 0. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
Einab Ólafsson,
Editor.
B. F. Walters,
Business Manager.
Office : Corner Princess & James.
P.O. BOX 305-
Páfabréíið.
í>á er páfahréflð um skólam&lið
komið út; kom út í Róm á aðfanga-
dag jóla, og hefir víst átt að heita
jólagjöf.
í bréflnu fer hann nokkrum fögr-
ura orðum um skólana í Canada, en
segir svo að sér þyki fyrir að réttind-
um kaþólskra manna í Manitoba hafi
verið haUað. Hann kveðst vera á
móti því að engin trúarbragðakensla
sé um hönd höfð í skólunnm, og læt-
ur sem sér líki vel áhugi byskupanna
fyrir kaþólskum skólum, og álítur
slæmt að allir kaþólskir menn séu
ekki á einu bandi í þeim málum,
sökum pólitiskra flokkaskiftinga.
Einnig lætur hann á sér heyra, að
hluti kaþólskra hatí nokkuð rézt við
málamiðlunina milli Dominion og
Manitoba stjórnanna, en að sú upp-
bót sem þar fékst sé ekki fullnægj-
andi, og að kaþólskir menn verði að
halda áfram að ganga eftir réttindum
sínum, án þess þó að neita að taka
við nokkru sem í rétta átt gangi, af
því það séu ekki öll þau réttindi sem
þeir eígi heimting á.
Að endingu segir hann, að ef ka-
þólskir geti með engu móti fengið
réttindi sín viðurkend, þá verði þeir
að stofna skóla á eigin kostnað, sem
séu I samræmi við trúarskoðanir
þeirra.
Hvað af þessu bréfi getur leitt er
bágt að segja, en það er litlum vafa
bundíð, að það hefir einhverja þýð-
ingu fyrir þólitisku flokkana í Can-
ada. Það er ekki ólíklegt að byskup-
arnir í Quebec reyni að iiafa áhrif á
kaþólsku þingmennina þaðan,en eins
og flestir vita náði Laurier völdum
með tilstyrk þeirra. Ef þessir þing-
menn heimtuðu nú að Laurier
gjöri frekari tilraun til að fá aukin
hlunnindi fyrir kaþólska, þá er bágt
að sjá hvernig hann á að komast hjá
að reyna það, nema hann vilji eiga
það á hættu að missa fylgi þessara
maiína, og tapa stjórninni um leið.
En svo er eftir að vita hvort því yrði
tekið nokkuð vel af Greenway, ef
hann færi að semja um aukin hlunn-
indi fyrir kaþólska, við Laurierstjórn-
ina, eftir að hafa haldið málinu til
streytu í mörg ár, og eftir að hafa
gengið inn á samninga sem voru
gagnstæðir því prógrammi, sem hann
hafði sjálfur búið til, og sem var sam-
kvæmt vílja ljöldans í Manitoba. Það
eru samt miklar líkur til að hann
reyni að hliðra til við Laurierstjóm-
ina, og til styrktar þeirri skoðun er
það, að eiumitt nú þegar þetta páfa-
bréf er á leiðinni, er Mr. Greenway,
ásamt tveimur ráðgjöftim sínum,
austur frá, til þess að vera undirbú-
inn að gefa enn meira eftir í þessum
málum, eftir því sem austanblöðin
segja,
Það er slæmt að þetta óviðfeldna
mál skuli aftur vera að teygja upp
höfuðið, en verst er þó ef þetta páfa-
bréf heflr þær .afleiðingar.að kaþólsk-
ir mynda nýjan pólitiskan flokk sem
hafi kyrkjumál að eins fyrir aðalmál.
Ef svo færi, er ástæða fyrir próte-
stanta af öllum pólitiskum flokkum
að sameina sig móti þeim. En hvern-
ig sem þessum málum líkur, þá er
vönandi að það komi ekki fyrir, því
það er ekki margt til sem gæti verið
óheppilegra fyrir þjóð sem margs
þarf að gæta og er enn á æskuskeiði.
Manhattau Horse and Cattle Food
er hið bezta þrifafóðar lianda gripun#.
Tilbúið af R. H. Peel, Winnipeg, Man.
Mr. Gunnar Sveinsson uælir með
þessu gripafóðri. |
þingsetningin.
(Eramhald frá næst síðasta blaði.)
Helztu málin sem forsetinn mintist &
eru þessi: Hawaii-málið, gjaldeyris
málið, viðskiftamálið, vernd selsins í
Kyrrahafinu, flotinn og Alaskamálið.
Viðvíkjandi Hawai-málinu getur
hann þess, að 15, Júní í sumar hafi hann
lagt fyrir efrideild þingsins skjöl um
innlimun Hawaii í Bandarikin, og að
10. Sept. í haust hafi þingiðog forsetinn
á Hawaii viðtekið tillögurnar um inn-
limunina óbreyttar. Hawaii bíður nú
að eins eftir samþykki þingsins I Wash-
ington, segir hann, og hún hefir gefið
þinginu til meðferðar að segja hvernig
stjórnarfyrirkomulaginu skuli háttað,
Ef innlimunarmálið gengur í gegn I
þinginu. segir forsetinn að Hawaii ætti
að fá stjórnarfyrirkomulag sem væri I
samræmi við borgaralegt frelsi I Banda-
ríkjunum, Kröfur Japanska ríkisins
hyggur hann að ekki muni koma I bága
við innlimunina, þar eð þeim muni verða
fullnægt,
Viðvíkjandi gjaldeyrismálinu getur
hann þess, að samkvæmt ákvörðun
þingsins 3. Marz 1897 hafi hann hinn 14.
April I vor útnefnt Hon. Edward 0.
Wolcott frá Colorado. ásamt Mr. Stev-
enson frá Illinois og Mr. Paine frá
Massachusets, sem sendimenn frá Ame-
ríku til að fara til Evrópu og reyna til
að fá stórþjóðirnar þar til að gera sam-
band um fríari sláttu silfurpeninga; en
enn sem komið er hafi þeir ekki komið
neinu ákveðnu til leiðar. Á undírtekt-
um.Frakka sést samt, að Bandaríkin
eru ekki ein síns liðs og gefa þær að
minnsta kosti góðar vonir. Skýrslur frá
nefndinni segir forsetinn að ekki séu
fullgerðar, en verði lagðar fyrir þingið
síðar ásamt svörum þeim sem Frakkar
og Englendingar hafa gefið viðvfkjandi
málunum.
Um viðskiftamálið segir hann, að
samkvæmt lögum frá 24. Júlí 1897. hafi
hann útnefnt Hon. John A. Kasson frá
Iowa, sem umboðsmann til að semja
við þær þjóðir, sera sém viljugar til að
gefa Bandaríkjunum verzlunarhlunn-
indi móti álíka hlunnindum af hálfu
Bandaríkjanna, og segist hann yona að
við það minki þau óþægindi sem ýmsir
hafi fundið til vegna hárra tmlla. í
þessu sambandi bendir hann á, að nauð-
synlegt sé að auka verzlunarflota Banda-
ríkjanna, honum sé mjög ábótavant, og
ekki sæmilegur fyrir þjóðina. Kveður
hann stjórninni skylt að hlynna að hon-
um svo að gagni komi.
Þar sem hann drepur á selaveiða-
málið, getur hann um fund þann sem
erindrekar Rússa. Japanita og Banda-
ríkjanna höfðu í Washington í haust,
og að á þeim fundi hafi ðllum komið
saman um, að það væri sjálfsagt að við-
halda selnum sem bezt. Éinnig minn-
ist hann á fund þann sem umboðsmenn
frá Englandi og Canada höfðu með
Bandamönnum í Washington litlu
seinna, og getur hann þess að þar hafi
komið fram þýðingarmiklar upplýsing-
ar um selahjarðirnar í Pribiloffeyjum,
og enn fremur að samningagjörð við
brezka ríkið um selaveiðvrnar, séu nú á
leiðinni, og skýrslur um það verði lagð-
ar fyrir þingið síðar.
Um flotann segir hann að hann
samanstandi nú af 4 Nr. 1 herskipum,
2 Nr. 2, og 48 öðrum meira og minna
járnvörðum skipum, og torpedo-bátum.
Verið er að byggja 5 No. 1 skip, 16
torpedobáta og einn kaffara. Flotinn er
vandaður, heldur hann, þó hann sé ekki
stór, og álítur hann að hann nægi fyrst
um sinn. Hann ráðleggur að meiri
rækt verði nú um stnnd lögð við að
byf?gja skipakvíar.
í sambandi við Alaska getur hann
þess, að siðastliðið ár hafi verið svo mik-
ill fólksflutningur til Alaska, að nauð-
syn beri til að koma þar á formlegri
stjórn, og gildandi lögum viðvíkjandi
landeignura. Einnig lætur hann þess
getið, að hann hafi, samkvæmt lögum
frá 24. Júlí 1897, útnefnt landstjóra og
tollheimtumann fyrir Alaska, sem báðir
hafi aðsetur i Sitka. Lika bendir hann
þinginu á, að nauðsynlegt sé að hafa
viðbúnað til að hjáipa þeim sem líklegir
séu til að líða vistaskort í Alaska í vet-
ur, og að þörf sé á að auka herliðið þar.
LÁTIÐ RAKA YKKUR
OG HÁRSKBRA HJÁ
S. J.. Scheving, 206 Rupert Str.
Alt gert eftir nýjustu nót-
um og fyrir lægsta verð.
S. G. Geroux,
Bígandi.
Aberdeen.
Það þykir ekki ólíklegt að Lord
Aberdeen, landstjórinn í Canada, verði
kallaður heim áður en hinn lögákveðni
tími hans er liðinn og kemur það til af
afskiftasemi í pólitiskum málum, sem
eru andstæðar hinu brezka stjórnar-
fyrirkomulagi. Blöðin, bæði á Eng-
landi og hér í Canada, fara um hann
hörðum orðum hæði út af viðureign
hans við Sir Charles Tupper í fyrra sum-
ar og sérstaklega út af ræðu sem hann
hélt í Toronto fyrir skemstu, og þar sem
hann mælti fastlega móti því, að Cana-
da gæfi Englandi nokkur frekari hlunn-
indi í verzlunarmálum, og sýndi sig að
öðru leyti að vera hlutdrægan flokks-
mann. Þetta hefði vitanlega ekki vak-
ið neina sérlega eftirtekt, og ekkert ver-
ið á móti þvi hafanda, ef maðurinn hefði
ekki verið vísikongur í Canada, því sem
hver «nnar borgari rikisins mátti hann
koma fram með hvaða pólitiska skoðun
sem hann vildi alveg að ósekju, eu sem
konungur í Canada hafði hann ekki
ieyfi til þess, því samkvæmt brezkum
stjórnarfarsreglum má konungurinn
ekki skifta sér af pólitiskum flokksmál-
um eða á neinn hátt sýna opinberlega
að hann sé hlyntur einni stefnu fremur
annari í stjómmálum. Þetta gildir á
Bretlandi og öllum brezkum nýlendum,
sem þingræði hafa, og þetta er fyrir-
skipun, sem allir landstjórar í brezkum
nýlendum fá frá nýlendudeild stjórnar-
innar á Englandi. Til frekari skýring-
ar við þetta, eru hér tilfærð orð Sir Ed-
ward Bulwer Lytton, þegar hann var
formaður nýlendudeildarinnar á Eng-
landi, og sem hann talaði til Sir George
Brown, landstjóra eða vísikonungs í
Queensland, Australia:
“Minnist þess, að hin fyrsta skylda
landstjóra í brezkum nýlendum, er að
taka engan þátt í pólitiskum flokksmál-
um, en að gefa öllum flokkum, og öllum
stjórnarmönnum óþvingað frelsi til að
gjöra það sem þeim lízt”. Og enn frem-
ur segir önnur útskýring á sama efni
þetta: "Si sem er settur landstjóri í
þeim nýlendum, sem þingræði hafa og
stjórn út af fyrir sig, verður að vera
alveg óhlutdrægur í pólitiskum málum.
Hann má ekki sýna neina löngun til að
hallast að stefnu eins flokks frekar en
annars, en hins vegar á hann að vera
reiðubúinn að hjálpa til að koma sam-
komulagi á milli allra flokka ef þörf
gerist”. Þessar reglur er álitið að hann
hati brotið, og vilja ýmsir að farið verði
nú eins með hann eins og farið var með
Sir John Pope Hennesy, landstjóra á
Mauritius 1887, sem gjörði sig sekann í
því að skifta sér af pólitiskum flokks-
raálum, og var kallaður heim fyrir, og
annar landstjóri settur í hans stað. Á
meðan brezkur konungur er konungur,
verður hann að vera konungur að eins
og ekkert meira.
Hra. M. C. Brandson.
«
Eins og þér sjáið á næst síðasta blaði
Heimskringlu, þá er ritgjörð yðar "Um
verkamál” þar. Þjer takið þar upp
nokkur orð úr grein vorri "Verkfall”,og
gjörið þá athugasemd um leið, að vér
munum ekki hafa skilið alt sem vér
sögðum þar; en eftir þeim skýringum,
sem þér gefið, mundi það heldur hafa
átt að vera: að vér hefðum lagt rangan
skilning í sumt af því sem talað var um.
Þetta kann að vera satt, en vér erum
ekki alveg vissir urn að þér hafið lag-
fært þann misskilning (?) með grein
yðar.
Út af þvi er vér segjum, að það, sem
þurfi að gjöra nú sé að skifta ágóðanum
af framleiðslunni sanngjarnlega milli
þeirra sem leggja til vinnuna, og þeirra
sem leggja til höfuðstólinn eða áhöldin
sem unnið er með, segið þér að það sé
viðurkent af öllum hagfræðingum, að
það séu að eins tvö aðalatriði sem taki
þátt í allri framleiðslu, og þau séu land
og vinnukraftur.
Þessi athugasemd er óefað ritt, en
það er gallinn á henni að hún á hvergi
við I heiminum sem vér búum í, enn
sem komið er. Þér eruð að tala um
gullið ástand (?) ókominna alda þegar
sósíalismusinn er kominn á það stig. að
enginn á neitt og allir eiga alt, og eng-
an höfuðstól þarf til neinnar verksmiðju
annan en efnið sjálft sem unnið er úr,
sem allir eiga, og vinnuna sem allir
leggja til og sem allir eiga lika, en vér
erum að tala um yfirstandandi tímann
og erum að leitast við að sýna hvað
beint liggi við að gjðra eins og nu stend-
ur á í heiminum, án þess að ðllu só bylt
við og köfuðið sett þar sem hailinn var
áður. Vér skulum játa,að í samanburði
við þetta fyrirkomulag sem þér augsýni-
lega bendið til, með þessari athugasemd
yðar, þá eru breytingar þær, eða fyrir-
komulag sem vér förum fram á að eins
smámunir til bráðabyrgðar, en það er
aftur huggun fyrir oss að það er þó spor
í áttina til að koma jafnaði á tekjur
raanna, og að það eru dálitlar líkur til
að það geti náð framgangi áður en allir
eru dauðir úr hor og ergelsi yfir að bíða
eftir að þeir tímar komi þegar enginn á
neitt, og allir ríkja — yfir engum.
Eins og núna stendur á í heiminum,
og eins og hlýtur að standa á í honum
um margar aldir til, að meiru eða minna
leyti, dugar ekki einungisland og vinnu-
kraftur til framleiðslunnar, (sérstaklega
ef með framleiðslu er meint fleira en
efnið sem þarf til matartegunda og verk-
smiðjuvarnings) því fyrst og fremst
vinnur enginn með tómum höndunum
né heldur látið þór sláttuvélar, ullar-
kamba, skaraxir eða annað því líkt vaxa
upp úr jörðunni, ekki heldur grafið þér
það upp í beilu líki þó verkfæri væru
við hendina; og ekki étum við hveitið
ómalað, kjfeið ósoðið eða göngum á
hráblautum hrossskinsskóm nemaþegar
við megum til. Nei, það þarf verk-
smiðjur til að vinna það sem framleitt
er úr jörðunni, og það þarf höfuðstól
lánaðan eða áunninn til þess að stofna
verksmiðjurnar; og úr því nú eignar-
réttur er viðurkendur, þá er ekki nema
sjálfsagt, að oss finst, að sá sem leggur
til verksmiðjuna, o: áhöldin=höfuðstól
inn, og ber um leið alla ábyrgð á verka-
laununum og varningnum sem búinn
er til — þá finst oss rétt, segjum ver, að
hann fái sanngjarnan skerf af arðinum
af því sem gjört er með hans eigin verk-
færum, á móts við þann sem leggur til
vinnukraftinn, og verkvitið sem er i
honum sjálfnm. Verksmiðjueigandinn
kann að hafa komist ranglega eða með
einokun yfir þær eignir sem hann legg-
ur í verksmiðju sina, en svo lengi sem
þessar eighir eru brúkaðar fleirum í
þágu en honum, þá á hann rétt á að fá
nokkuð í sinn hlut. Og einmitt til að
halda því innan hæfilegra takmarka
þarf sambönd, og stjórn og forsjálni;
ekki sambönd sem eru eins sérdræg og
ósanngjörn eins og verkveitendurnir
oft hafa verið, heldur sanngjörn sam-
bönd, með þvi fyrirkomulagi að báðum
málspörtum sé réttur gjör.Og til þess að
tryggja báðum hlutaðeigendum sem
réttlátust úrslit málanna, þá bentum
vór á að atvinnudómstólar væru nauð-
synlegir, til þess að jafna misfellurnar.
Atvinnudómstólar hafa í nokkur und-
anfarin ár verið í brúki á Nýja-Sjálandi
og gefizt mæta-vel. Það er ekki nóg
fyrir verkamanninn að geta gjört stór-
kostlegt verkfall, og ekki heldur nóg
fyrir verksmiðjueigandann að geta svift
mörg þúsund manna atvinnu með því
að loka verksmiðjunum.Þeir þuríabáðir
að líta á sinn hag, og verkamaðurinn
þarf að gá að því, að hann sé ekki að
heimta meira en sanngjarnan hluta
þess, sem verksmiðjan framleiðir, eða
getur framleitt, með þeirri samkeppni
sem hún hefir, og eyðileggi ekki fyrir
sér atvinnugrein eða reki hana burt úr
landinu. Gott sýnishornaf þvíhvaðleitt
getur af verkföllum og stífni eða ósann-
girni á báðar hliðar, er nú að koma í
ljós á Englandi út af vélfræðinga-verk-
fallinu. Mennimir eru atvinnulausir.
verkstæðin lokuð, og ýmsar þýðingar-
miklar atvinnugreinir eru að meiru eða
minna leyti farnar úr landinu, og
komnar til annara landa, sem ekki
borga einu sinni eins hátt kaup eins cg
borgað var á Englandi áður en verk-
fallið byrjaði. Þannig hafa mennirnir
ekki einungis tapað vinnu meðan verk-
fallið stóð yfir, heldur hafa þeir einn-
ig tapað tækifærinu til að fá atvinnu
vií sum af þeim verkum sem þeir höfðu
áður. Landið hefir tapað í heild sinni,
verksmiðjueigendurnir hafa tapað, og
verkamonnirnir hafa ef til vill tapað
mestu. Þeir kunna að vinna málið, og
það máske að verðugleikum, en það er
slæmur galli, að þegar málið er unnið
þá er ekkert unnið með málinu— nema,
að likindum, tap,
Þá segið þér: "Sá sem meðhöndlar
arðfé til framleiðslu einhvers auðs er
yirkilega eigi siður verkamaður en sá
sem vanalega er kallaður verkamaður".
Þetta getur nú verið alt gott og bless-
að, en það sannar ekki að hann eigi ekki
skilið af fá sanngjarnan hluta af ágóð-
anum sem arðfé hans framleiðir, svo
lengi sem arðféð er hans eign, Ef arð-
fjár eigandinn vinnur sjálfur ásamt öðr-
um með því arðfé eða verkfærum sem
hann leggur til, þá sýnist oss liggja
beint rið að hann íái ekkieinungis ainar
prósentur af ágóðanum fyrir að leggja
til höfuðstólinn. heldur eigi hann þar að
auki að fá daglaun fyrir sjálfan sig Hka
til jafns við aðra.
Þér segið líka á öðrum stað: “Það
sem ég hygg að þór meinið er að öll
framleiðslan þurfi að skiftast jafnt á
milli allra sem framleiða”. Jú, þetta er
einmitt það sem vér meinum, og yér
höfum nú þegar tekið fram hvað vér
álitum sanngjörn skifti, og í greininni
“Verkfall” gjörðum vér grein fyrír þvi
hvaða aðferð mundi heppilegust til að
gjöra skiftin réttlát.
Eftir því að dæma sem hér er tekið
upp eftir yður, þá liggur beinast við að
halda að þér álítið alla arðfjáreigendur
annað en verkamenn. Þessu erum vér
heldur ekki samþykkir. Það eru sjálf-
sagt margir þeirra verkamenn, en það
er til fjöldi þeirra sem ekkert gjöra
nema eiga féð sem unnið er með, og þá
menn dettur oss ekki í hug að kalla
verkamenn í þeim skilningi að eins,
sem vanalega er hafður, en oss dettur
heldur ekki í hug að þeir hinir sömu
eigi ekki að fá neitt fyrir að leggja pen-
inga sína í fyrirtæki, sem margir hafa
atvinnu við, bara fyrir það að þeir eru
ekki verkamenn, en hitt vildum vér, að
réttilega væri skift milli verkveitanda
og verkþyggjanda, og að komið væri í
veg fyrir að einn fái allan arðinn en
annar alt erviðið.
Það sem oss virðist að hafi aðallega
vilt yður sjónir er það, að í greininni
‘Verkfall’’ erum vér aðallega að tala
um verksmiðjueigendur, eða aðra þá er
lausafé hafa með höndum, en þér hatið
í huganum landeigendur.
Vér erum yður alveg samdóma í þvi
að ótakraarkaður réttur til að eiga ó-
takmarkað land er mjög viðsjárverður,
og mikið hættulegri heldur en réttur til
að eiga ótakmarkað lausafé, og það af
þeirri ástæðu, að sá sem landið á, getur
haldið því fyrir þeim sem þurfa þess við.
og þó verið að græða á þfyi, þar eð
landeignir hafa það einkennilega við
sig, að stiga I verði þó engu sé eytt til
að endurbæta þær.bara af þvi að fólkið
fjölgar og þörfin til að brúka þær eykst.
Um lausafó, sem lagt er í verksmiðjur
eða annað þvílíkt.er annaðaðsegja.Verk
smiðjan eykur ekki höfuðstól þann sem
i hana hefir verið lagður nema því að
eins, að hún sé brúkuð, og ef hún á að
brúkast, hlýtur hún að gefa fleiri eða
færri vinnumönnum atvinnu, og ef hún
gefur sómasamlega atvinnu, og full
trygging fæst fyrir því að hún haldi á-
fram að gjöra það, þá má í rauninni
einu gilda hver hana á. En sú trygging
sem vór höfum fyrirþvíað eineðaönnur
verksmiðja haldi áfram að gefa atvinnu
er sú, að hún er arðlaus eign að öðrum
kosti, og það er sú eina trygging sem
hægt er að fá, svo lengi sem allar þess-
kyns stofnanir eru ekki þjóðareign, sem
er vafasamt að sé heppilegt, og sem er
of stórt atriði til að ræða um i þetta
sinn.
Frá löndum
MOUNTAIN, 20. DES. 1897.
Enn þá helst við sama einmuna
tiðin. Nokkuð frost en hreinviðri og
að eins grátt í rót, svo allir verða að
ferðast á vögnum.
Heilsufar manna gott, og engir
dáiðí þessu byggðarlagi, nema Jónas
heitinn Kortson, sem áður hefir verið
getið um í islenzku blöðunum.
Þeir félagar, Johnson & Reykjalín
á Mountain, hafa selt verzlun sína Mr.
S. J. Sigfússyni.
Thingvalla Lodge No. 25 of the
Ancient Order of United Workmen, sem
almennt meðal landa er kallað "Work-
mann félagið”, hélt aðra árs-samkomu
sína á Mountain þann 8. þ. m. Veðrið
var hið ákjósanlegasta, svo samkoman
var vel sótt. I byrjuninn skýrði forset-
inn, Mr. G. Guðmundsson, frá þvi, að
þetta væri hin önnur árlega sam-
koman sem væri haldin undir forstöðu
Thingvalla Lodge. Að þessi stúka hefði
verið stofnuð fyrir hálfu öðru ári síðan,
með 21 meðlimum, og að á þessu stutta
timabili hefði félagið meir en tvöfaldað
meðlimatölu sina, sem nú væru 48, með
lifsábyrgð til samans upp á áttatiu og
sex þúsund dollara. Svo fór hann nokkr-
um orðum um þýðingu og verksvið fé-
lagsins. Séra F. J. Bergmann hélt
st'jalla ræðu um skáldið Shakespeare, og
sagði söguþráðinn úr einu af leikritum
skáldsins.
Mr. Jóhannes Jónasson hélt ræðu
um A. 0. U. W. félagsskapinn; sagði að
félag þetta hefði verið stofnað í Mead-
wille, Pa., af 14 verkamönnum fyrir
nærri 29 árum siðan. Ræðumaðurinn
skýrði frá, hvað vakti fyrir þessum
vsrkamönnum msð atofnun þoasa fá-
•
Þegar þið þurftð aé
kaupa fatnað og alt
sem að fatnaði lýtur
þá komið þið við í
Winnipeg
Clothing House,
beint á móti Brunswick Hotelinu.
Þar finnið þið - - - -
Mr. D. W. Fleury,
Sem síðustu sex &r heflr verzlað
THE BLUE STORE.
Hann getur selt ykkur karlmanna
og drengja klæðnaði, hatta, húfur
grávöru og margt fleira.
Munið eftir númerinu
514 Dlain St.
Næstu dyr fyrir norðan W. Welhand.
D. W. Fleury
IWiniar!
Lítið á eftirfylgjandi verðlista á
hinni nafnfrægu Lisk’s Blikkvöru,
sem er ábyrgst að riðga aldrei. Hún
fæst í harðvörubúðinni hans
TRUEMNER,
•■ i Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann hlut fyrir
sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með
sómasamlegri brúkun.
Áður seldar Nú á
16 potta fötur 90 cts. 67 cts.
14 potta fötur 75 “ 55 “
12 potta fötur 70 " 52 “
14 “ “ með sigti $1.10 78 “
17 potta diskapönnur 90 ct. 70 “
No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90
J. E. Truemner,
Cavalier, N-Dak.
THE GREAT
NQRTH-WEST
SADDLERY HOUSE
er staðurinn þar sem hægt er að
kaupa alt sem lýtur að aktýgjum
og hnökkum, einnig leður og
allan útbúnað sem brúkaður er
við hesta, og svo kistur, töskur
og svipur 0g stígvélaleður atf
öllum tegundum.
Sendið eftir verðlistanum okk-
ar. Það kostar ekkert.
E. F. HUTCHIMS.
Corner Main og
Market Street.
WINNIPEG, MAN.
“Rétt eins gott
eins og brauðið hans Boyd’s”
hafft margir af Winnipegmönnum heyrt
sagt hvað eftir annað. Þetta þýðir að
leggja á tvær hættur með það sem þið
borðið, en að gera það er ætíð viðsjár-
vert, og alveg ónauðsynlegt.þegar verð-
ið er eins lágt eins og hjá öðrum. Candy
Kökur og Pastr.y fæst eins ódýrt hjá
Boyd eins og í lélegustu búðum í bæn-
um. Því ekki að kaupa hjá honum ?
Bezta brauð í Canada.
W. J. liovil,
370 og 579 Main St.
KOL! KOL!
Beztu Bandaríkja harðkol $10 tonnið.
Bcztu Hocking Valley linkol $7 tonnið
Pocabontas reildausu kolin $8 tonnið.
Winnipeg Coal Co.
C. A. Hutchinson,
ráðsmaður
Vöruhús og skriftsQfa á
Higgins og May strætum.
Phone 700,