Heimskringla - 06.01.1898, Blaðsíða 2

2
HEIMSKRINGLA, 6. JANUAR 1898
Heimskringla,
PubUshed by
Waltern, Swaun«a A Oo.
Verð blaðsine í Canada of? Bandar. $1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent til
íslands (fyrirfram borgað af kaupend-
~m blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist í P. 0. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order, Bankaávísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
Einar Ólafsson,
Editor.
B. F. Walters,
Business Manager.
Office : Corner Princess & James.
p.o BOX 305
Dvergaborg
nýfundin í Perú.
Síðan prófessor E. C. White fór hin-
ar merku ferðir til rústanna af borginni
Huaca Puna, árin 1088 og 1891. heíir
vísindamönnum þótt það mjög líklegt.
að í Perúfjöllunuru hafi fyrri á tímum
búið menn sem ekki voru hærri en 27
þumlungar.
Prófessor White var í mörg ár for-
maður skóla eins í Lima í Perú, og með
því að hann hafði mikinn huga á því að
vita víssu sína í þessu efni, þá lagði
hann upp í ferð til stöðva þeirra, er
þessi forna borg stóð forðum daga.
Blaðið “Sunday World” kemur fyrst
allra blaða með sannar sögur af þessum
ókunna mannflokki og byggist sagan á
hinum nýjustu vísindalegu rannsóknum
-og uppgötvunum.
Hæð dverga þessara geta menn ráð-
ið af tvennu, bseði af beinagrindum
þeim sem fundist hafa og svo af hýbýl-
um þeirra, sem að öllu leyti voru löguð
og gerð hæfilega stór fyrir smámenn
þessi. Hafa dvergar þessir verið gáfað-
ir og nokkuð mentaðir, því að þeir
kunnu töluvert til byggingarlistar, þeir
kunnu að spinna, vefa, höggva grjót og
skera tré o. fl.
Menn verða alveg forviða er menn
hugsa sér sroámenni þessi. hve lítil þau
yoru. Einni múmíu (balsamerað lík)
hafa menn náð óskemdri, hinar hafa
flestar hjaðnað og orðið að dufti. þegar
loftið hefir komist að þeim. Múmíu
þessa á Rev. J. M. Thompson í San
Francisco og er hún af manni af meðal
stærð að þeirra hætti og geta mftnn af
henni ráðið um útlit og vaxtarlag kyn-
flokks þessa.
Þegar múraían fannst var hún sitj
andi, eins og siður er þjóðflokka í Ame-
ríku að skilja við dána menn, og loðir
hárið á höfðinu enn við kúpuna.
Dvergur þessi hefir verið öllu minni
en vel vaxið tveggja ára barn. Hann
var 27 þumlungar á hæð, hafði smáar
hendur og fætur og átakanlega stórt
höfuð, eins og allir dvergar hafa. Bein-
yaxinn var hann og hraustlegur. Vaila
hefir hann getað verið þyngri en 25 pd
f lifanda lífi, og hefir hann þó verið
miklu þyngri en börn vanalega gerast á
þessari stærð, því höfuðið var mikið og
allur var hann rekinn saman. Hár
hafði hann svart og skegg sömuleiðis,
mest á hökunni.
Prófessor White segir frá ferðasögu
sinni síðasta vetur og uppgötvunum
sinum á þessa leið :
“Síðastliðinn Febrúar átti ég ferð
til Perú aftur, og brá ég mér þá enn á
ný til Huaca Puna, ásamt syni minura,
Ch. White, og skáldkonunni Ednu Dean
Proctor. Vorum við svo heppin að geta
fengið sama fylgdarmanninn sem hafði
verið með mér á fyrri ferðinni, og var
hann fús á að fylgja okkur og vildi í
fyrstu ekki þiggja neina borgun. En
seinna kom það í ljós að veglyndi hans
var«prottið af því, að hann hélt að við
værum að leita að gulli.
Honum var ómögulegt að geta skil-
ið það, að ég skyldi hafa gert mér þrjár
ferðir eingöngu til þess, að skoða rústir
nokkrar og flytja burtu fáeín gömul
mannabein. Með okkur hafði ég Indí-
ánaeinn, ekki fjögur fet á hæð, því ég
hélt að honum mundi hægt að skríða
inn um hinar lágu dyr á hýbýlum þess-
um.
Ennþá er svo mikið af þessum smá-
vöxnu mönnum í Andesfjöllunum, að
likindi mikil eru til þess, að mannætur
þær, sem hröktu dyergana inn í kletta-
borgir þessar, hafi ekki getað eytt þeim
öllum, heldur hafi þeir blandazt saman
við þá og tekið sér konur af flokki
þeírra.
Við lögðum af stað í dögun og ætl-
um að vera tvo daga á leiðinni, og skyldi
Miss Proctor bíða okkar í Matucana.
A ferðinni um fjöllin gerðist ekkert
8ögulegt. og náðum við ytri borgar-
veggnum klukkan 3 um kveldið. Fór-
um við svo inn um hliðið og sá ég enga
breytingu á Huaca Puna.
Ernirnir sömu svifu yfir höfðum
vorum og voru þeir hinar tinu lifandi
skepnur sem við sáum. Um nóttina
heyrðum við sama ýlfrið í Pumadýrun-
um eins og þeim sem voru að læðast í
kringum okkur Mrs. White, þegar ég
skreið undir steinbogann á ytri borgar-
veggnum og svaf þar, fyrir sex árum
síðan. Regnþrungin ský lögðust brátt
yfir okkur og gátum við ekkert að gert
Myrkrið lagðist á og er við höfðum sett
fylgdarmanninn á vörð, lagðist ég til
svefns í einu borgarhliðinu.
Á fáum klukkustundum hafði næt-
urvindurinn lirakið skýin niður dalinn
til sjávar og var þá kuldastormurinn
nístandi frá hinum snækrýndu fjöllum.
Vorum við hálffrosin um morguninn.en
þegar sólin vermdi loftið og gylti hina
fjarlægu fjallatinda, þá sáum við eina
hina fegurstu sjón sem mannlegt auga
getur litið.
Við fætur okkar. 15 þúsund fetum
neðar, lá borgin Lima hulin hálfrökkri
þ^f þá var sól ekki risin þar neðra. Til
austurs, nokkuð hærra uppi í fjöllunum.
hringaði áin Rimac sig 'í ótal bugðum
eins og hvítur höggormur á leið sinni
til sjávar,
V ið fengum okkur fyrst moreunbita,
ávexti og kaffisopa kaldan, og tókum
svo til starfa að grafa i rústunum með
grjótöxum og skóflum. Var ég svo
heppinn að finna töluvert af tólum
þeirra, jarðyrkjuverkfæri og nál eina
með koparauga. Við skoðuðum borg-
ina vandlega og sýndist hún vera ó-
vinnandi ef vörn væri fyrir, Úr henni
var hægt að sjá allar hreyfingar í daln-
um neðra, og ekki þurfti annað en að
velta ofan af borgarveggjunum nokkr-
um steinum til þess, að veita óvinum
þeim, er að sæktu, skaða mikinn. Og
vafalaust hafa dvergar þessir varizt
þannig mannætum þeim, sem á þá sóttu
til að eyða þeim.
Við veittum og athygli mikið bygg-
ingum þeirra. Fyrir upprefti f húsun-
um höfðu þeir langa steina, er náðu frá
yztu hornunum til miðju. I rifurnar
var fellt með smágrýt.i og svo var alt
steyft saman með cementi (grjótlími).
Hinn mikli borgarveggur er vel og sterk-
lega byggður oa hefir staðist jarðskjálfta
öldum saman, þar sem borgirnar í döl-
unum hafa hrunið og orðið að rústum.
Við grófum upp nokkrar múmíur,
en þær urðu tíjótt að dufti. Víða fund-
um við líkin grafin við borgarvegginn,
en ekki undir húsunum, eins og siður
var hjá Incaönum.
Um kvöldið snerum við aftur til
Matucana og vorum nú vissir um það,
að Huaca Puna var einmittdvergaborg-
in, sem ég hafði heyrt sögur af alstaðar
úr Prú og sá ég nú, að það var satt sem
Llorento hafði sagt: að á undan Incum
hefði þar verið þjóðflokkur af dverga-
kyni. Og ef að fornfræðingar tækju sig
til og skoðuð stað þennan vandlega, þá
er enginn efi á að margt mundi í ljós
leitt, sem nú er hulið, og mundu menn
fá meira að vita um þessa smáu, fornu
íbúa jarðarinnar.
Nú skal geta þess sem menn hafa
orðið vísari um dverga þessa. Ekki vita
menn neitt, hve margir þeir hafa verið,
eða hve stórt eða mikið landflæmi þeir
hafa bygt. En ókomnar ranusóknir
kunna að geta aukið þekkingu vora í
Asiu og Afríku.
Af þvf sem vér þekkjum um dverga
þessa’í Prú, er það líklegt mjög, að
þeim hafi eytt verið af stórvaxnari þjóð-
flokkum á ströndinni og hafi þeir svo
bygt Huaca Puna, (hinn dauða stað eða
borg hinna dauðu) þarna uppi í fjöllun-
um 16,000 fet yfir sjáfarmál. er þeir
hröktust undan mannætunum, óvinum
sínum.
Rannsóknir mínar sanna það i
hverju einu smáatriði, að einu sinni
langt fram á öldum, hafi heimurinn ver-
ið bygður af dvergum þessum og að frá
þeim sé mannkyn það komið, sem nú
byggir jörðina.
Menn geta séð það að íbúarnir á
vesturströnd Suður-Ameríku eru að
meðaltali ekki nema fjögur og hálft fet
á hæð, og eru þeir þó h-iaustlega vaxnir
og vel bygðir, en Spánverjar og afkom-
endur þeirra í beinan legg, eru miklu
hærri og bendir þetta á það, að Perúbú-
ar eru blendingur af dvergum og Inca-
þjóðflokknum.
Á vesturstrðndinni hafa og gengið
mann íram af manni sögur miklar, sem
hinn spánski sagnaritari Llorento getur
um í bók sinni "Ancient Peru” og segir
þar, að dvergar þessir hafi ræktað hin
frjósömu lönd á Kyrrahafsströndinni
alt þangað til mannæturnar að sunnan
hröktu þá upp í tinda Andesfjallanna
og að lokum eyddu þeim alveg. Þetta
var áöur en Incaa-öldin hófst. Eru
rústirnar af borginni Huaca Puna þegj-
andi, en þó ljós vottur um það. að
dvergar þessir hinir fornu hafi kunnað
listir margar og verið í ýmsu fróðir vel.
Ein dvergamúmía frá Perú er til,
óskemd að öllu, og á Dr. Thompson
hana nú. og sannar hún það að þeir hafi
til verið. þó að nú séu þeir útdauðir, og
svo hitt, að þeir hafi blandast stærri
þjóðum. Var múmia sú fundin, ekki i
Huaca Puna, heldur á ströndinni. Hún
er töluvert minni en þær sera fundist
hafa í Huaca Puna, og er því af manni
frá eldri tima. þegar dvergablóðið var
hreinna og áður en þeir voru hraktir
upp í fjöllin.
Töluverða örðugleika átti ég að
komast til dvergaborgarinnar. sem kom
af hjátrú og hindurvitnum ibúanna.
Sögðu þeir mér að borgin væri “ein-
hverstaðar uþpi yfir skýjunum austnr
af Lima,” og væri þar reimt mjög. En
þegar ég bauð þeim gull til fylgdar, þá
urðu þeir leiðitamari við mig.
Auk sonar míns og Miss Proctor
hafa þessir menn séð dvergaborgioa :
Mrs. White, Mr. Francisco Egan, sonur
fyrverandi ráðgjafa 1 Chili, Patricks
Egan; Mr. Charles A. Kendricks frá
St. Louis og heill bópur af innfæddum
indverskum fylgdarmönnum. Undruð-
ust þeir allir hagleika þessarar smá-
vöxnu þjóðar, að byggja borg sina og
hlaða um hana múrvegg frá 12 til 25
feta háan, þriggja feta breiðan að ofan,
gerðan af stórum björgum og litndan
saman með sementi, sem hvergi fæst nú
annað jafngott í heiminum. Þessi hin
mikla bygging er ósködduð enn og hefir
þolað jarðskjálfta og umbrot öld fram
af öld. En það er þó furðulegast,
hvernig þessir litlu menn hafa getað
hlaðið björgum þessum hverju ofan á
annað og eru sum þeirra þó yfir ton að
þyngd.
Við rifum niður þríloftað dverga-
hús. hér um bil 9 fet á hæðogskoðuðurn
vandlega byggingarlagið og fyrirkomu-
lag þeirra innan húss. Og ef aðprófess
or Starr frá Chfcago er heppinn í leit
sinni um Andesfjöllin að lifandi dverg-
þjóðum, sem hann hefir nú nýlega tekizt
á hendur, þá mun hann óefað hitta fyr-
ir þjóðir sem að mörgu leyti eru líkar
fornþjóð þessarí í Huaca Puna og búa í
líkum húsum.
Orsökin til þess að ég fann borgina
var sú, að ég var að leita að tólum, ak-
uryrkjuverkfærum og öðrum leifum fi á
forntíð Perú, og á leit þeirri kom ég til
borgarinnar Matucana, átta þúsund fet
yfir sjávarmál og þrjátíu mílur austur
af Lima.
I Matucana var mér sagt að lifði
gamall Indiáni, sem kunnugur væri öll
um gömlum sögum um Incaana. Oerði
ég mér ferð að finna öldung þenna og
reyndi að ná hylli hans og vináttu.
Mér heppnaðist þetta vel og fór svo að
spyrja hann um sögur af þjóð hans. Þá
var það einn dag. er við gengum niður
dalinn í áttina til Lima, að hann sneri
sér að mér og sagði:
“ Sérðu litla kollinn þarna austur-
frá, ofan við bláu fjöllin ?”
Hann benti þangað langa, horaða
visihngrinum og rendi ég augunura
í áttina og gat þá rétt eygt með berum
augum hæð einhveria að sjá sem títu
prjónsbaus, sjálfsagt átta þúsund fetum
fyrir ofan okkur og í tíu mílna fjarska.
“Jæja,” sagði hann, “þetta er Huaca
Puna. Það ei reimt og draugagangur í
þeirri borg og er það elzta borgin í Perú
Énginn maður þorir að koma þar inn.
Hún var meira að segja í rústum þegar
forfeður mínir komu hingað að berjast
við mannæturnar að sunnan. En einu
sinni bygðu þar dvergar litlir, sem
mannæturnar hröktu frá ströndinni og
upp í fjöllin. Frændur mínir sögðu
mér að einu sinni hefði Spánverji einn
farið þangað fyrir mörgum öldum og
svo að Ameríkumaður einn hafi reynt
að komast þangað árið 1880, en hann
veiktist og varð að snúa aftur.
Þegar ég heyrði þetta og að enginn
hefði komið þangað síðan Spánverjinn
var á ferðinni á 16. öldinni var mér öll-
um lokið og réði ég af að reyna að kom-
ast þangað. Ég sendi eftir Rev. J. M.
Thompson, presbyteríönskum presti í
Callaó, og var hann fús á að fara með
mér. Var fylgdarmaður okkar sonur
gamla Indíánaöldungsins og var hann |
ekki full fjögur og hálft fet á hæð, eins
og faðir hans. En breiðvaxinn var
hann þykkur undir síðu og að öllu fag-
urlega vaxinn.
Það var erfið ganga upp þangað og
skildum við vel hve aðþrengdir þeir
hafa hlotið að vera, litlu mennirnir, áð
ur en þeir leituðu hælis á þessum stað,
og hve óslökkvandi hefir verið hatur ó-
vina þeirra, er leituðu þeirra jafnvel í
hæli þessu til að deyða þá.
Borgin var sporöskjumynduð í lög-
un og lá um hana múrveggur hár. Eru
líkur til að víggirðingar hafi þar miklar
verið, því að tvö hundruð fetum ofar
borgarveggnum gnæfði klettur einn
mikill. er augsýnilega hafði lyftst upp
við jarðumbrot eitthvert. Hefir hann
að líkindum verið aðsetur konungsins
og frammi fyrir kastala þessum var
annar grjótveggur með smáum hliðum
er lágu inn á aðalstrætið.
Eg hélt nú áfram til kastala þessa,
sem var hæðsti hluti borgarinnar, en þá
kallaði Dr. Thompson til mín og hafði
hann með tilstyrk fylgdarmannsins
hreinsað grasið af blettí einum og fundið
þar rústir af húsi nokkru.
Við sáum þá loksins að við höfðum
gert merka uppgötvun. Þetta voru
rústirnar af gamalli dvergaborg. Þrátt
fyrir alt sem Indíánaöldungurinn hafði
sagt okkur. hefði okkur aldrei komið til
hugar að við værum i borg. sem einu-
sjnni fyrri á öldum hefði verið bygð af
dvergum. •
Við sögðum fylgdarmanninum að
fara inn í eitt heibergið og gjörði hann
það þannig, að hann skreið þar inn á
hnjám og höndum. Voru dyrnar að
utanverðu 21 þumlungur á hæð og 18
þumlungar á vídd. Stærsta herbergið
var 54 þumlunga langt. 38 þumlunga
breitt og 32 þumlungar á hæð.
Fann ég þar hauskúþu af mannætu
utan við húsvegginn og setti ég hana í
einn gluggann og tók svo af húsinu
ljósmynd þá, sem fylgir grein þessari.
Húsið var þríloftað og 3 herbergi á
hverju lofti. Það var 9 fet á hæð og
gátum við horft inn um glugga á þriðja
lofti. Dyrnar sem lágu inn í innri her-
bergin voru litlar mjög; sumar ekki
nema 8 þumlunga í ferhyrning, en þó
voru sumar um 1 fet á hvern veg. Allir
voru veggirnir vel sléttir með steinlími
(plastraðir), og bar alt húsið órækan
vott um það, að dvergar höfðu verið
steinsmiðir góðir.
I hÚ8Íou höfðu þeir haft höggið
grjót og í sumum herbergjunum voru
póleraðir steinar, og hafa það yafalaust
verið matborð þeirra. Þar voru og
skot í veggjum, sem þeir hafa haft sem
hillur, en utan á húsinu stóðu steinar
út úr veggjunum, sem augsýnilega
hafa verið notaðir fyrir stiga til þess
að ganga upp í herbergin á loftunum
efri.
Fjórar klukkustundir vorum við að
brjóta niður einn vegginn og gekk erf-
itt, en undir honum fundum við manna
bein. Voru þau öll lík beinunum i
dverga-múmíu þeirri, sem dr. Thomp-
son hafði fundið á ströndinni. Voru
menn samdóma um. að múmía sú væri
af manni fullvöxnum, þó að ekki væri
hærri en 27J þuml.
Við setturn nú saman bein þan sem
við höfðum fundið og sáum að þau voru
að eins nokkrum þumlungum lengri.
Við reyndum að taka sum beinin með
okkur til þess að gefa þau Harward-
háskólanum, en þau voru svo rotin að
þau urðu óðara að dufti.
Öll voru húsin sem við fundum
með sama byggingarlagi, bygðí röðum
hvert upp af öðru utan um blett einn 8
fet á annan veginn, en 20 fet á annan.
Á miðjum þessum bletti var grafin
hvelfing niður í jórðina, sem annað-
hvort hefir verið höfð fyrir dýflissu eða
notuð til guðsdýrkunar einhverrar líkt
og Pueblo-Indíánar gjöra. Undir hverju
húsi var kjallari og yfir honnm tvi- og
stundum þríloftaðar byggingar.
Borgin var míla á lengd og J mílu
á breidd. Öll voru strætin tvö fet á
breidd að einu undanskildu. Það var
aðalstrætið, sem lá frá borgarhliðinu
upp að kastalanum og var það tvö og J
fet á breidd. Neðan til i kringum kast-
alann var- heilmikið af hliðum.
I einu þeirra var herbergi út úr, og
hefir það líklega verið notað fyrir varð
lið konungs, Það eitt var undarlegt
að í einu húsinu sáum við eldhús. En
á strætunum fundum við heilmikið af
brunnum kolum, og réðum tf því að
dvergar þessir syðu eða steiktu mat
sinn undir beru lofti, en hefðu húsin að
eins til að sofa í og sem skýli fyrir
stormum og óveðrum.
Nokkrum mánuðum eftir að ég
fann Huala Puna þurfti ég að fara
burtu frá Perú. En endurminningin
um töfraborg þessa ásótti mig jafnan
og réði ég þ.ið af að koma þangað aftur
seinna meir í von um að geta fundið
dverga múmíu, sem hefði geyrnzt svo
vel að hún þyldi flutning.
En næsta ferðin gekk mér ekki bet-
ur hvað beinin snerti. Mr. Egan, Mr.
Kendrick og ég fundum dvergabjrrgin
alveg eins og ég hafði skilið við þau.
Á húsinu sem við höfðum skoðað
og á menjum nokkrum, sem dr. Thomp-
son og ég skildum eftir, sáum við að
engiun maður hafði þangað komið síð-
an ég fór þaðan. Við hreinsuðum gras-
ið af öðru húsi og rifum niður veggina
til þess að geta skoðað það nákvæm-
lega,
Að innan var hús þetta eins og það
er ég þegar hefi lýst, að öðru leyti en
þvi, að þar fundum við menjar nokkr-
ar, snældu grófa með þræðinum á, og
stein-mortél til að mala korn í,og staut-
ara úr sementi.
Allir vorn þeir sannfærðir um það,
að hið fyrsta álit okkar um íbúana
hefði verið hið eina hugsanlega rétta,
og réðu það bæði af hæð húsanna, hæð
dyranna og svo af nýjum beinum sem
við fundum. Þetta hlutu að vera rúst-
ir af dvergaborg, sem dvergar höfðu
búið i á undan tímum þeim er Incaar
voru þar í landi,
Okkur kom öllum saman um það,
að enginn þjóðflokkur sem nú lifir
mundi hafa getað notað jafnlítil húsa-
kynni og þessi. En vöxtur þeirra inn-
búa sem við hittum sannfærði okkur
um það, ^að mannætur þær sem ofsótt
höfðu dverga þessa, hefðu ekki getað
eytt þeiin öllum. ðumir þeirra hlutu
að hafa blandast hinum vaxtarmeiri
þjóðflokkum, sem hröktu þá af strönd-
inni.
Hin þriðja för mín þangað og sein-
asta, sem ég nú þegar hefi fráskýrt,
lætur engan efa eftir hjá mér um að á-
lyktanir þær séu sannar, sem ég hefi
komizt að”.
Emory Calvin White.
íslands-fréttir.
Reykjavík, 22. Október 1897.
Eftir Þjóðólfi.
Sýslumaður er settur i Skagafjarð-
arsýslu frá 1. þ. m, Eggeit Briem yfir-
réttarmálaflutningsmaður, er áður var
settur sýslumaður í Norðurmúlasýslu,
26. Nóv.
Manntjón mikið varð á ísafjarðar-
djúpi 4. þ. m. Fóru þar 18 manns í sjó
•inn, þar á meðal 6 úr Hnífsdal, 4—5 úr
Önundarfirði og 4 úr Vigur. Hafði
sviplegt ofviðri skollið á nokkru fyrir
hádegi. en margir róið i góðu veðri um
morguninn.
EFTIR “ÍSLAND.”
Reykjavík, 23. Okt. 1897,
Úa bréfi af Mýrunum frá 17. þ. m.:
Tíðarfar ágætt síðustu vikuna, stillur
með4—7 stiga frosti á nóttum og 1—3
stiga frosti á daginn. — Verzlun fer her
með daufasta móti, og þykir bændum
lítið gefið fyrir fé. enda er það tekið eft-
ir lifandi v-gt og er verðið frá 6J ej'ri
upp í 11 aura pundið, en kjötverðið frá
10—15 aura pd.
Bindindishreyfingar hafa verið hér
miklar, og bindindisfélög eru því nær í
hverjum hreppi, enda hefir drykkjuskap
ur minkað hér mikið á síðari árum, að
eins sárfáir menn ^sjást kendir í kaup-
staðarferðum, og er þá sagt að þeir séu
í prestabindindi. Ætli nokkurt bind-
indisfélag eigi eins marga brotlega með
limi og það?
6. Nóv.
Um fréttaþráðinn til íslands stend-
ur grein í ‘Times’ frá 27. Sept., þar er
skýrt frá, að alþingi hafi veitt fé til að
leggja þráðinn og sagt, að það muni
verða gert i byrjun næsta sumars, og
til þess þurfi sex vikur. Sagt er þar,
að þráðurinn muni liggja til Þórshafn-
ar á Færeyjum, þaðan til Vestmanna-
eyja og upp til lands hjá Djúpavog; það-
an um land ncrður og önnur kvísl suð-
ur til Reykjavíkur í sjó. Segir blaðið,
að þetta fyrirtæki sé til mikils hagnað-
ar verzlun og fiskiveiðum Englendinga
hér við land, sem hvorttveggja fari ár-
lega í vöxt.
Annars eru meiri líkindi t’l að þráð
urinn verði lagður i land einhversstaðar
hér sunnanlands en ej-stra.
Stefán Eiríksson hefir verið sex ár
erlendis og lært tréskurð í Khöfn.Hann
er ættaður af Jökuldal eystra og fer á-
leiðis austur þangað með Hjálmari og
ætlar að dvelja þar heima í átthögum
sínum í vetur. Og helzt vill hann setj-
ast að hér á landi, ef hann gæti rekið
hér iðn sína með nokkrum árangri.
Eitt ár hefir hann ferðast suður um
lönd, Þýzkaland, Sviss og Austurríki
Þeg»r þlð þurflB að
kaupa fatnað og alt
sem að fatnaði lýtur
þá kotnið þíð við í
Winnipeg
Glothing House,
beint á móti Brunswick Hotelinu.
Þar finnið þið - - - -
Mr. D. W. Fleury,
Sem slðustu sex ár hefir verzlað
THE BLUE STOliE.
Hann getur selt ykkur karlmanna
og drengja klæðnaði, hatta, húfur
grávöru og margt fleira.
Munið eftir númerinu
564 lain St.
Næstu dyr fyrir norðan W. Welhand.
D. W. Fíeury
Islfliidingar!
Lítið á eftirfylgjandi verðlista á
hinni nafnfrægu Lisk’s Blikkvöru,
sem er ábyrgst að riðga aldrei. Hún
fæst í harðvörubúðinni hans
TRUEMNER,
Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann blut fyrir
sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með
sómasamlegri brúkun.
Áður seldar Nú á
16 potta fötur 90 ets. 67 cts.
14 potta fötur 75 “ 55 "
12 potta fötur 70 “ 52 "
14 “ “ með sigti $1.10. 78 “
17 potta diskapönnur 90 ct. 70 “
No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90
J. E. Truemner,
Cavalier, N-Dak.
THE GREAT
NQRTH-WEST
SADDLERY HOUSE
er staðurinn þar sem hægt er að
kaupa alt sem lýtur að aktýgjum
og hnökkum, einnig leður og
allan útbúnað sem brúkaður er
við hesta, og svo kistur, töskur
og svipur og stígvélaleður • af
öllum tegundum.
Sendið eftir verðlistanum okk-
ar. Það kostar ekkert.
e. f. \umnm.
Corner Main og
Market Street.
WINNIPEG, MAN.
uRétt eins gott
eins og brauðið hans Boyd’s”
hafa margir af Winnipegmönnum hejrrt
sagt hvað eftir annað. Þetta þýðir að
leggja á tvær hættur með það sem þið
borðið, en að gera það er ætið viðsjár-
vert, og alveg ónauðsynlegt.þegar verð-
ið er eins lágt eins og hjá öðrum. Candy
Kökur og Pastry fæst eins ódýrt hjá
Boyd eins og í lélegustu búðum í bæn-
um. Því ekki að kaupa hjá honum ?
Bezta brauð í Canada.
KOL! KOL!
Beztu Bandarikja harðkol $10 tonnið,
Beztu Hocking Valley linkol $7 tonnið
Pocabontas reiklausu kolin $8 tonnið.
Winnipeg Coal Co.
C. A. Hutchinson,
ráðsmaður
Vöruhús og skriftsofa á
Higging og May strætum.
Phone 700,