Heimskringla - 06.01.1898, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA, 6. JANUAR 1898
llMiiiskringlii.
Pubh'shed by
Walterw, SwaiiHon & C«
Terð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent til
Islands (fyrirfram borgað af kaupend-
~m blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist í P. 0. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
ElNAR ÓLAFSSON,
Editor.
B. F. Walteks,
Basiness Manager.
Office:
Corner Princess & James.
PO BOX 305
Dvergaborg
nýfundin í Perú.
Síðan prófessor E. C. White fór hin-
ar merku ferðir til rústanna af borginni
Huaca Puna, arin 1088 og 1891. hefir
vísindamönnum þótt það mjög líklegt.
að í Perúfjöllunura hafi fyrri á tímura
búið menn sem ekki voru hærri en 27
þumlungar.
Prófessor White var í mörg ár for-
maður skóla eins í Lima í Perú, og með
því að hann hafði mikinn huga á því að
vita víssu sína í þessu efni, þá lagði
hann upp i ferð til stöðva þeirra, er
þessi forna borg stóð forðum daga.
Blaðið "Sunday World" kemur fyrst
allra blaða með sannar sögur af þessum
ókunna mannflokki og byggist sagan á
hinum nýjustu vísindalegu rannsóknum
og uppgötvunum.
Hæð dverga þessara geta menn ráð-
ið af tvennu, bæði af beinagrindum
þeim sem fundist hafa og svo af hýbýl-
um þeirra, sem að öllu leyti voru löguð
og gerð hæfilega stór fyrir smámenn
þessi. Hafa dvergar þessir verið gáfað-
ir og nokkuð mentaðir, því að þeir
kunnu töluvert til byggingarlistar, þeir
kunnu að spinna, vefa, höggva grjót og
skera tré o. fl.
Menn verða alveg forviða er menn
hugsa sér sroámenni þessi, bvelítilþau
yoru. Einni múmíu (balsamerað lík)
hafa menn náð óskemdri, hinar hafa
flestar hjaðnað og orðið að dufti. þegar
loftið hefir komist að þeim. Múmíu
þessa á Rev. J. M. Thompson i San
Francisco og er hún af manni af meðal
stærð að þeirra hætti og get.a misnn af
henni ráðið um útlit og vaxtarlag kyn-
flokks þessa.
Þegar múmían fannst var hún sitj
andi, eins og siður er þjóðflokka i Ame-
ríku að skilja við dána menn, og loðir
hárið á höfðinu enn við kúpuna.
Dvergur þessi hefir verið öllu minni
en vel vaxið tveggja ára barn. Hann
"ar 27 þumlungar á hæð, hafði smáar
hendur og fætur og átakanlega stórt
höfuð, eins og allir dvergar hafa. Bein-
" yaxinn var hann og hraustlegur. Vai la
hefir hann getað verið þyngri en 25 pd
i lifanda lifi, og hefir hann þó verið
miklu þyngri en börn vanalega gerast á
þessari stærð, því höfuðið var mikið og
allur var hann rekinn saman. Hár
hafði hann svart og skegg sömuleiðis,
mest k hökunni.
Prófessor White segir frá ferðasögu
sinni síðasta vetur og uppgötvunum
sínum á þessa leið :
"Síðastliðinn Febrúar átti ég ferð
til Perú aftur, og brá ég mér þá enn á
ný til Huaca Puna, ásamt syni mínum.
Ch. White, og skáldkonunni Eduu Dean
Proctor. Vorum við svo heppin að geta
fengíð sama fylgdarmanninn sem hafði
verið með mér á fyrri ferðinni, og var
hann fús á að fylgja okkur og vildi í
fyrstu ekki þiggja neina borgun. En
seinna kom það í ljós að veglyndi hans
var«prottið af því, að hannhélt að við
værum að leita að gulli.
Honum var ómösíulegt að geta skil-
ið það, að ég skyldi hafa gert mér þrjár
ferðir eingöngu til þess, að skoða rústir
nokkrar og flytja burtu fáeín gömul
mannabein. Með okkur hafði ég Indí-
ána einn, ekki fjögur fet á hæð, því ég
hélt að honum mundi hægt að skríða
inn um hinar lágu dyr á hýbýlum þess-
ttm.
Ennþá er svo mikið af þessum smá-
vöxnu mönnum í Andesfjöllunum, að
líkindi mikil eru til þess, að mannætur
þær, sem hröktu dyergana inn í kletta-
borgir þessar, hafi ekki getað eytt þeim
öllum, heldur hafi þeir blandazt saman
við þá og tekið sér konur af flokki
þeírra.
Við lögðum af stað í dögun og ætl-
um að vera tvo daga á leiðinni, og skyldi
Miss Proetor bíða okkar í Matucana.
Á ferðinni um fjöllin gerðist ekkert
sögulegt. og náðum við ytri borgar-
veggnum klukkan 3 um kveldið. Fór-
um við svo inn um hliðið og sa ég enga
breytingu á Huaca Puna.
Ernírnir sömu svifu yfir höfðum
vorum og voru þeir hinar einu lifandi
skepnur sem við sáum. Um nóttina
heyrðum við sama ýlfrið í Pumadýrun-
um eins og þeim sem voru að læðast í
kringum okkur Mrs. White, þegar ég
skreið undir steinbogann á ytri borgar-
veggnum og svaf þar, fyrir sex árum
síðan. Regnþrungin ský lögðust brátt
yfir okkur og gátum við ekkert að gert
Myrkrið lagðist á og er við höfðum sett
fylgdarmanninn á vörð, lagðist ég til
svefns í einu borgarhliðinu.
A fáum klukkustundum hafði næt-
urvindurínn hrakið skýin niður dalinn
til sjávar og var þá kuldastormurinn
nístandi frá hinum snækrýndu fjöllum.
Vorum við hálffrosin um morguninn.en
þegar sólin vermdi loftið og gylti hina
fjarlægu fjallatinda, þá sáum við eina
hina fegurstu sjón sem mannlegt auga
getur litið.
Við fætur okkar. 15 þúsund fetum
neðar, lá borgin Lima hulin hálfrökkri
þ^f þá var sól ekki risin þar neðra. Til
austurs, nokkuð hærra uppi í fjöllunum.
hringaði áin Rimac sig 'í ótal bugðum
eins og hvítur höggormur á leið sinni
til sjávar,
Við fengum okkur fy rst morerunbita,
ávexti og kaffisopa kaldan, og tókum
svo til starfa að grafa í rústunum með
grjótöxum og skóflum. Var ég svo
heppinn að finna töluvert af tólum
þeirra, jarðyrkjuverkfæri og nál eina
með koparauga. Við skoðuðum borg-
ina vandlega og sýndist hún vera ó-
vinnandi ef vörn væri fyrir, Úr henni
var hægt að sjá allar hreyfingar í daln-
um neðra, og ekki þurfti annað en að
velta ofan af borgarveggjunum nokkr-
um steinum til þess, að veita óvinum
þeim, er að sæktu, skaða mikinn. Og
vafalaust hafa dvergar þessir varizt
þannig mannætum þeim, sem á þá sóttu
til að eyða þeím.
Við veittum og athygli mikið bygg-
ingum þeirra. Fyrir upprefti i húsun-
um höfðu þeir langa steina, er náðu frá
yztu hornunura til miðju. í rifurnar
var fellt með smágrýr.i og svo var alt
steyft saman með cementi (grjótlími).
Hinn mikli borgarveggur er vel og sterk-
lega byggður og hefir staðist jarðskjálfta
öldum saman, þar sem borgirnar í döl-
unurn hafa hrunið og orðið að rústum.
Við grófum upp nokkrar múmíur,
en þær urðu fljótt að dufti. Víða fund-
um við likin grafin við borgarvegginn,
en ekki undir húsunum, eins og siður
var hjá Incaönum.
Um kvöldið snerum við aftur til
Matucana og vorum nú vissir um það
að Huaca Puna vareinmittdvergaborg-
in, sem ég hafði heyrt sögur af alstaðar
úr Prú og sa ég nú, að það varsatt sem
Llorento hafði sagt: að á undan Incum
hefði þar verið þjóðflokkur af dverga-
kyni. Og ef að fornfræðinear tækju sig
til og skoðuð stað þennan vandlega, þá
er enginn efi á að margt mundi i ljós
leitt, sem nú er hulið, og mundu menn
fá meira að vita um þessa srnáu, fornu
íbúa jarðarinnar.
Nú skal geta þess sem menn hafa
orðið visari um dverga þessa. Ekki vita
menn neítt, hve margir þeir hafa verið,
eða hve stórt eða mikið landflæmi þeir
hafa bygt. En ókomnar rannsóknir
kunna að geta aukið þekkingu vora í
Asíu og Afríku.
Af því sem vér þekkjum um dverga
þessa'í Prú, er það líklegt mjög, að
þeim hafi eytt verið af Stórvaxnari þjóð
flokkum á ströndinni og hafi þeir svo
bygt Huaca Puna, (hinn dauða stað eða
borg hinna dauðu) þarna uppi í fjöllun-
um 16,000 fet yfir sjafarmál. er þeir
hröktust undan mannætunum, óvinum
sinum.
Rannsóknir mínar ganna það i
hverju einu smáatriði, að einu sinni
langt fram á öldum, hafi heimurinn ver-
ið bygður af dvergum þessum og að frá
þeim só mannkyn það komið, sem nú
byggir jörðina.
Menn geta séð það að íbúarnir á
vesturströnd Suður-Ameríku eru að
meðaltali ekki nema fjögur og hálft fet
k hæð, og eru þeir þó iuaustlega vaxnir
og vel bygðir, en Spánverjar og afkom-
endur þeirra í beinan legg, eru miklu
hærri og bendir þetta á það, að Perúbú-
ar eru blendingur af dvergum og Inca-
þjóðflokknum,
Á vesturstrðndinni hafa og gengid
hinn spánski sagnaritari Llorento getur
um í bók sinni "Ancient Peru" og segir
þar, að dvergar þessir hafi ræktað hin
frjósömu lönd á Kyrrahafsströndinni
alt þangað til mannæturnar að sunnan
hröktu þá upp í tinda Andesfjallanna
og að lokum eyddu þeim alveg. Þetta
var ártur en Incaa-öldin hófst. Eru
rústirnar af borginni Huaca Puna þenj-
andi, en þó ljós vottur ura það. að
dvergar þessir hinir fornu hafi kunnað
listir margar og verið í ýmsu fróðir vel.
Ein dvergamúmia frá Perú er tii,
óskemd að öllu. og á Dr. Thompson
hana nú. og sannar hún það að þeir hafi
til verið. þó að nú séu þeir útdauðir, og
svo hitt, að þeir hafi blandast stærri
þjóðum. Var múmia sú fundin, ekki í
Huaca Puna, heldur á ströndinni. Hún
er töluvert minni en þær sem fundist
hafa í Huaca Puna, og er því af manni
frá eldrí tíma. þegar dvergablóðið var
hreinna og áður en þeir voru hraktir
upp í fjöllin.
Töluverða örðugleika átt.i ég að
komast til dvergaborgarinnar. sem kom
af hjátrú og hindurvitnura íbúanna.
Sögðu þeir mér að borgin væri "ein-
hverstaðar uþpi yfir skýjunum austur
af Lima," og væri þar reimt mjög. En
þegar ég bauð þeim gull til fylgdar, þá
urðu þeir leiðitamari við mig.
Auk sonar míns og Miss Proctor
hafa þessir menn séð dvergaborgina :
Mrs. White, Mr. Francisco Egan, sonur
fyrverandi ráðgjafa í Chili. Patricks
Kgan; Mr. Charles A. Kendricks frá
St. Louis og heill hópur af innfæddum
indverskum fylgdarmönnum. Undruð-
ust þeir allir hagleika þessarar smá-
vöxnu þjóðar, að byggja borg sína og
hlaða um hana múrvegg frá 12 til 25
feta háan, þriggja feta breiðan að ofan,
gerðan af stórura björgum og límdan
saman með sementi, sem hvergi fæst nú
annað jafngott í heiminum. Þessi hin
mikla bygging er ósködduð enn og hefir
þolað jarðskjálfta og umbrot öld fram
af öld. En það er þó furðulegast,
hvernig þessir litlu menn hafa getað
hlaðið björgum þessum hverju ofan á
annað og eru sum þeirra þó yfir ton að
þyngd.
Við rifum niður þríloftað dverga-
hús, hér um bil fi fet á hæð og skoðuðura
vandlega byggingarlagið og fyrirkomu-
lag þeirra innan húss. Og ef að prófess
or Starr frá Ch{cago er heppinn í leit
sinni um Andesfjðllin að lifandi dverg-
þjóðum, sem hann hefir nú nýlega tekizt
á hendur, þá mun hann óefað hitta fyr-
ir þjóðir sem að mörcu leyti eru líkar
fornþjóð þessarí í Huaca Puna og búa i
líkum húsum.
Orsðkin til þess að ég fann borgina
var sú, að ég var að leita að tólum, ak-
uryrkjuverkfærum og öðrum leifum fi á
forntíð Perú, og á leit þeirrí kom ég til
borgarinnar Matucana, átta þúsund fet
yfir sjávarmál og þrjátíu milur austur
af Lima.
í Matucana var mér sagt að lifði
gamall Indíáni, sem kunnugur væri öll
um gömlum sögum um Incaana. Gerði
ég mér ferð að finna öldung þenna og
reyndi að ná hylii hans og vináttu.
Mér heppnaðist þetta vel og fór svo að
spyrja hann um sögur af þjóð hans. Þá
var það einn dag. er við gengum niður
dalinn í áttina til Lima, að hann sneri
sér að mér og sagði:
" Sérðu litla kollinn þarna austur-
frá, ofan við bláu fjöllin ?"
Hann benti þangað langa, horaða
visihngrinum og rendi ég augunura
í áttina og gat þá rétt eygt með berum
augum hæð einhverja að sjá sem títu
prjónsbaus, sjálfsagt atta þúsund fetum
fyrir ofan okkur og í tíu mílna fjarska.
"Jæja," sagði hann, "þetta er Huaca
Puna. Það ei reimt og draugagangur i
þeirri borg og er það elzta borgin í Perú
Énginn raaður þorir að koma þar inn.
Hún var meira að segja i rústum þegar
forfeður mínir komu hingað að berjast
við mannæturnar að sunnan. En einu
sinni bygðu þar dvergar litlir, sem
raannæturnar hröktu fra ströndinni og
upp í fjöllin. Frændur mínir sögðu
mér að einu sinni hefði Spánverji einn
farið þangað fyrir mörgum öldum og
svo að Ameríkumaður einn hafi reynt
að komast þangað árið 1880, en hann
veiktist og varð að snúa aftur.
Þegar ég heyrði þetta og að enginn
hefði komið þangað síðan Spánverjinn
var á ferðinni á 1G. öldinni var mér öll-
um lokið og réði ég af að reyna að kom-
ast þangað. Ég sendi eftir Rev. J. M.
Thompson, presbyteríönskum presti í
Callaó, og var hann fús á að fara með
mér. Var fyigdarmadur okkar sonur
mann íram af manni sögur miklar, sem gamla Indíánaöldungsins og var hann
ekki full fjögur og hálft fet á hæð, eins
og faðir hans. En breiðvaxinn var
hann þykkur undir síðu og að öllu fag-
urlega vaxinn.
Það var erfið ganga upp þangað ok
skildum við vel hve aðþrengdir þeir
hafa hlotið að vera. litlu mennirnir, áð
ur en þeir leituðu hælis á þessum stað,
og hve óslökkvandi hefir verið hatur ó-
vina þeirra, er leituðu þeirra jafnvel i
hæli þessu til að deyða þá.
Borgin var sporöskjumynduð í lög-
un og lá um hana múrveggur hár. Eru
líkur til að víggirðingar hafi þar miklar
verið, því að tvö hundruð fetum ofar
borgarveggnum gnæfdi klettur einn
niikill. er augsýnilega hafði lyftst upp
við jarðumbrot eitthvert. Hefir hann
að líkindum verið aðsetur konungsins
og framrai fyrir kastala þessum var
annar grjótveggur með smáum hliðum
er lágu inn á aðalstrætið.
Eg hélt nú áfram til kastala þessa,
sem var hæðsti hluti borgarinnar, en þa
kallaði Dr. Thompson til mín og hafði
hann með tilstyrk fylgdarraannsins
hreinsað grasið af blettí einum og fundið
þar rústir af húsi nokkru.
Við sáum þá loksins að við höfðum
gert merka uppgötvun. Þetta voru
rústirnar af gamalli dvergaborg. Þrátt
fyrir alt sem Indíánaöldungurinn hafði
sagt okkur. hefði okkur aldrei komið til
hugar að við værum í borg, sem einu-
sjnni fyrri á öldum hefði verið bygð af
dvergum.
Við sögðum fylgdarmanninum að
fara inn í eitt heibergið og gjörði hann
það þannig. að hann skreið þar inn á
hnjám og höndum. Voru dyrnar að
utanverðu 21 þumlungur á hæð og 18
þumlungar á vídd. Stærsta herbergið
var 54 þumlunga langt, 38 þumlunga
breitt og 32 þumlungar á hæð.
Fann ég þar hauskúþu af mannætu
utan við húsvegginn og setti ég hana í
einn gluggann og tók svo af húsinu
ljósmynd þá, sem fylgir grein þessari.
Húsið var þríloftað og 3 herbergi á
hverju lofti. Það var 9 fet á hæö og
gátum við horft inn um ghigga á þriðja
lof ti. Dyrnar sem lágu inn í innri her-
bergin voru litlar mjög; sumar ekki
nema 8 þumlunga i ferhyrning, en bó
voru sumar um 1 fet á hvern veg. Allir
voru veggirnir vel sléttir með steinlími
(plastraðir), og bar alt húsið órækan
vott um það, að dvergar höfðu verið
steinsmiðir góðir.
I húsiou höfðu þeir haft höggið
grjót og í sumum herbergjunum voru
póleraðir steinar, og hafa það vafalaust
verið matborð þeirra. Þar voru og
skot í veggjum, sem þeir hafa haft sein
hillur, en utan á húsinu stóðu steinar
út úr veggjunum, sem augsýnilega
hafa verið notaðir fyrir stiga til þess
að ganga upp í herbergin á loftunum
efri.
Fjórar klukkustundir vorum við að
brjóta niður einn vegginn og gekk er£-
itt, en undir honum fundum við manna
bein. Voru þau öll lík beinunum i
dverga-múmíu þeirri, sem dr. Thorap-
son hafðí fundið á ströndinni. Voru
menn saradóma um. að múmía sú væri
af manni fullvöxnum, þó að ekki væri
hærri en 27J þuml.
Við settum nú saman bein þan sem
við höfðum fundið og sáum að þau voru
að eins nokkrum þumlungum lengri.
Við reyndum að taka sum beinin með
okkur til þess að gefa þau Harward-
háskólanum, en þau voru svo rotin að
þau urðu óðara að dufti.
011 voru húsin sem við fundum
með sama byggingarlagi, bygðí röðum
hvert upp af öðru utan um blett einn 8
fet á annan veginn, en 20 fet 4 annan.
A miðjum þessum bletti var grafin
hvelfing niður í jórðina, sem annað-
hvort hefir verið höfð fyrir dýflissu eða
notuð til guðsdýrkunar einhverrar likt
og Pueblo-Indíánar gjöra. Undir hverju
húsi var kjallari og yfir hontim tví- og
stunium þríloftaðar byggingar.
Borgin var míla á iengd og J mílu
á breidd. Öll voru strætin tvö fet á
breidd að einu undanskildu. Það var
aðalstrætið, sem lá frá borgarhliðinu
upp að kastalanum og var það tvö og J
fet k breidd. Neðan til í kringum kast-
alann var- heilmikið af hliðum.
I einu þeirra var herbergi út úr, og
hefir ]>að líklega verið notað fyrir varð
lið konungs, Það eitt var undarlegt
að í einu húsinu sáum við eldhús. En
i strætunum fundum við heilmíkíð af
brunnum kolum, og réðum d því að
dvergar þessir syðu eða steiktu mat
sinn undir beru lofti, en hefðu húsin að
eiíis til að sofa í og sem skýJi fyrir
stormum og óveðrum.
Nokkrum mánuðum eftir að ég
fann Huala Puna þurfti ég að fara
burtu fra Perú. En endurminningin
um töfraborg þessa ásótti mig jafnan
og réði ég þ.tð af að koma þangað aftur
seinna tneir í von ttm að geta fundið
dverga múmíu. sem hefði geymzt svo
vel að hún þyldi flutning.
En næsta ferðin gekk mér ekki bet-
ur hvað beinin snerti. Mr. Egan, Mr.
Kendrick og ég fundum dvergabyrgin
alveg eins og ég hafði skilið við þau.
A húsinu sem við höfðum skoðað
og á menjum nokkrum, sem dr. Thomp-
son og ég skildum eftir, sáum við að
engiun maður hafði þangað komið síð-
an ég fór þaðan. Við hreinsuðum gras-
ið af öðru húsi og rifum niður veggina
til þess að geta skoðað það nákvæm-
lega,
Að innan var hús þetta eins og það
er ég þegar hefi lýst, að öðru leyti en
því, að þar fundum við menjar nokkr-
ar, snældu grófa með þræðinum á, og
stein-mortél til að mala korn í,og staut-
ara úr sementi.
Allir vorn þeir sannfærðir um það,
að hið fyrsta álit okkar um íbúana
hefði verið hið eina hugsanlega rétta,
og réðu það bæði af hæð húsanna, hæð
dyranna og svo af nýjum beinum sem
við fundtm. Þetta hlutu að vera rúst-
ir af dvergaborg, sem dvergar höfðu
búið í 4 undan tímum þeim er Incaar
voru þar i landi,
Okkur kom öllum saman um það,
að enginn þjóðflokkur sem nú lifir
mundi hafa getað notað jafnlitil húsa-
kynni og þessi. En vöxtur þeirra inn-
búa sem við hittum sannfærði okkur
um það, ^að mannætur þær sem ofsótt
höfðu dverga þessa, hefðu ekki getað
eytt þeim öllum. Sumir þeirra hlutu
að bafa blandast hinum vaxtarmeiri
þjóðflokkum, sem hröktu þá af strönd-
inni.
Hin þriðja för mín þangað og sein-
asta, sem ég nú þegar hefi fráskýrt,
lætur engan efa eftir hjá mér um að á-
lyktanir þær séu sannar, sem ég hefi
komizt að".
Emoky Calvin White.
Þegar þið þurflB að
kaupa fa.tnað og alt
sem að fatnaði lýtur
þá komið þið við í
Winnipeg
Glothing House,
beint á móti Branswick Hotelinu.
Þar finnið þið - - - -
Mr. D. W. Fleury,
Sem síðustu sex ár hefir verzlað
THE BLUE STORE.
Hann getur selt ykkur karlmanna
og drengja klæðnaði, hatta, húfar
grávöru og margt fleira.
Munið eftir númerinu
m iiiu si.
Næstu dyr fyrir norðan W. Welband.
D. W. Fleury
íslands-frétti
r.
Reykjavík, 22. Október 1897.
Eftir Þjóðólfi.
Sýslumaður er settur í Skagafjarð-
arsýslu frá 1. þ. m. Eggeit Briem yfir-
réttarraálattutningsmaður, er áður var
settur sýslumaður í Norðurmúlasýslu,
20. Nóv.
Manntjón mikið varð á fsafjarðar
djúpi 4. þ. m. Póru þar 18 manns í sjó
•inn, þar á raeðal 6 úr Hnífsdal, 4—5 úr
Önundarfirði og 4 úr Vigur. Hafði
sviplegt ofviðri skollið k nokkru fyrir
hádegi, en margir róið í góðu veðri um
morguninn.
EFTIR "ÍSLAND."
Reykjavík, 23. Okt. 1897,
Úa bréfi af Mýrunum frá 17. þ. m.:
Tíðarfar ágætt síðustu vikuna, stillur
með 4—7 stiga frosti k nóttum og 1 — 3
stiga frosti á daginn. — Verzlun fer h^r
með daufasta móti, og þykir bændum
lítið gefið fyrir fé. enda er það tekið eft-
ir lifandi vgt og er verðið frá 6£ eyri
upp i 11 aura pundið, en kjötverðið frá
10—15 aura pd,
Bindindishreyfingar hafa verið hér
miklar, og bindindisfélög eru því nær í
hverjum hreppi, enda hefir drykkjuskap
ur minkaðhér mikiðá síðari árum, að
eins sárfáir menn ^jást kendir í kaup-
staðarferðum, og er þá sagt að þeir séu
í prestabindindi. Ætli nokkurt bind-
indisfélag eigi eins marga brotlega með
limi og það?
6. Nóv.
Um fréttaþráðinn til íslands stend-
ur grein í 'Times' frá 27. Sept., þar er
skýrt frá, að alþingi hafi veitt fé til að
leggja þráðinn og sagt, að það muni
verða gert í byrjun næsta sumars, og
til þess þurfi sex vikur. Sagt er þar,
að þráðurinn muni liggja til Þórshafn-
ar k Færeyjum, þaðan til Vestmanna-
eyja og upp til lands hjá Djúpavog; það-
an um land ncrður og önnur kvísl suð-
ur til Reykjavíkar i sjó. Segir blaðið,
að þetta fyrirtæki sé til mikils hagnað-
ar verzlun og fiskiveiðum Englendinga
hér við Iand, sem hvorttveggja fari ár-
lega í vöxt.
Annars eru meiri líkindi t'l að þráð
urinn verðí lagður i land einhversstaðar
hér sunnanlands en eystra.
Stefán Eiríksson heftr verið sex ár
erlendis og lært tréskurð í Khöfn.Hann
er ættaður af Jökuldal eystra og fer á-
leiðis austur þangað með Hjálmari og
ætlar að dvelja þar heima í átthögum
sínum i vetur. Og helzt vill hann setj-
ast að hór á landi, ef hann gæti rekið
hér iðn sína með nokkrum árangri.
Eitt ár heíir hann ferðast suður um
lönd, Þýzkaland, Sviss og Austurríki
Lítið á eftirfylgjandi verðlista á
hinni nafnfrægu Lisk's Blikkvöru,
sem er ábyrgst að riðga aldrei. Hún
fæst í harðvörubúðinni hans
TRUEMNER.
i Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann blut fyrir
sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með
sómasamlegri brúkun.
Áður seldar Nú á
16 potta fötur 90 cts. 67 cts.
14 potta fötur 75 " 55 "
12 potta fötur 70 " 52 "
14 " " meðsigti $1.10 78 "
17 potta diskapönnur 90 ct. 70 "
No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90
J. E. Truemner,
Cavalier, N-Dak.
THE GREAT
NORTH-WEST
SADDLERY HOUSE
er staðurinn þar sem hægt er að
kaupa alt sem lýturaðáktýgjum
og hnökkum, einnig leður og
allan útbúnað sem brúkaður er
við hesta, og svo kistur, töskur
og svipur og stígvélaleður'af
öllum tegundum.
Sendið eftir verðlistanum okk-
ar. Það kostar ekkert.
E. F. HUTCHIIVGS.
Corner Main og
Market Street.
WINNIPEG, MAN.
''Rétt eins gott
eins og brauðið hans Boyd's"
hafa margir af Winnipegmönnum heyrt
sagt hvað eftir annað. Þetta þýðir að
leggja á tvær hættur með það sem þið
borðið, en að gera það er ætíð viðsjár-
vert, og alveg ónauðsynlegt.þegar verð-
ið er eins lágt eins og hjá öðrum. Candy
Kökur og Pastry fæst eins ódýrt hjá
Boyd eins og í lélegustu búðum í bæn-
um. Því ekki að kaupa hjá honum ?
Bezta brauð í Canada.
W.J.
370 og 579 Main St.
KOL! KOL!
Beztu Bandaríkja harðkol $10 tonnið.
BeEtu Hocking Valley linkol $7 tonnið
Pocabontas reiklausu kolin 18 tonnið,
Wiiinipeg Coal Co.
C. A. Hutchinson,
raðsmaður
Vöruhus og skriftsofa á
Higgins og May strætum.
Phone 703.