Heimskringla - 29.09.1898, Blaðsíða 2

á-;xsní:lííGLA i'O. september iscs
Heimskringla.
Verd blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
Arið (fyrirfram borgað). Sent til
nds (fyrirfram borgað af kaupend-
una blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist í P. 0. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllum
B. F. Walters,
Útgefandi.
Office : Corner Princess & James.
P.O BOX 305
yinnumála-þingið.
Winnipegbær var í síðustu viku
heiðraður með því, að hið árlega
verkamannaþing Canada var þá hald
ið hér. Samkomustaður þeirra var
þinghúsið og á fylkis^tjdrnin þakkir
skilið fyrir þá viðurkenning sem hún
sýndi félagsskap verkamanna með
því að lána þeim þinghúsið til funda-
halda. Það er íslenzkt máltak :
“Bóndi er bústólpi, bú er landstólpi’’
Eins er það ætíð að koma betur og
betur í ijós hér í landi, að vínnuiýð-
urinn er smámsaman að öðlast þá
viðurkenning sem hann hefir ætíð átt
með réttu, að hann sé það afl sem að
miklu leyti ráði htgum lands og
þjóðar, og eftir því sem verkamönn-
um lærast betur samtökin, eftir því
verður þeim auðfengnari sigurinn
yflr auðvaldinu, ef slikur sigur er
annars mögulegur. Það eitt er víst,
að sá flokkur manna sem eiginlega
tilhevrir hvorki vinnulýðnum né auð-
valdinu—og sá flokkur manna er
æði stór í hvaða landi sem er—hann
er yfirleitt hlyntari verkamönnum,
enda eru margir menn i þessum
flokki sem vel mega teljast með
verkamönnum, þótt þeir vinni ekki
fyrir vissum ákveðnum daglaunum,
svo sem kaupraenn og þeir er stjórna
hinum ýmsu iðnaðarstofnunum iands-
ins. Enda hafa margir slíkir menn
hafið sjálfa sig upp úr hinu hvers-
dagslcga striti hins óbreytta verka-
manns og náð núverandi stöðum sín-
um fyrir sérstaka hæflleika, sem þeir
með iðni og ástundun hafa leitt I Ijós
og knúð aðra til að viðurkenna.
Þessir menn kannast vel við kjör
þau sem verkamenn verða að búa
við, og þeir eiga líka að sjálfsögðu
sinn fulla þátt í þeirri vaxandi við-
urkenning, sem verkamannaflokkur-
inn er að ná. og sem svo Ijóslega
kom fram við þetta nýafstaðna verka-
mannaþing. Fulltrúunum var veitt-
ur frjáls aðgangur að þingsal fylkis-
ins, þeim var haldin veizla af bæjar-
fulltrúunum á bæjarins kostnað.
Ýmsir málsmetandi bæjarmenn tóku
þátt í umræðum, og einn af mikil-
hæfustu lögmönnum i>æjarins hélt
þar fyrirlestur um verkamannamál.
Þetta þing var skipað fulitrúum frá
verkamannafélögum í öllum pörtum
Canada, og þótt þeir sætu á ráðstefnu
í rúma viku, þá varð engin þurð á
mélefnum. Það var tátt sem á ein-
hvern hátt snertir eða getur snert
hag verkamanna, sem þeir létu sig
ekki skifta. Margar at ræðum þeirra
voru skarpar og skýrar og sýndu
bjeði þekkingu ræðumannanna og á
huga fyrir málefninu. Vér setjum
hér nokkur helztu málin sem þingið
hafði til meðferðar. Þau voru þessi :
1. Að foreldrum sé gert að skyldu
a láta börn sin ganga á skóia,
og að þeim sé veitt kensla og
fjækur ókeypis.
2. Að það skuli vera lögákveðinn
8 stunda vinnudagur og að eins
6 vinnudagar í hverri viku.
3. Að stjórnin skuli hafa skoðunar-
gjörð á ölium vinnustofnunum.
4. Að öll störf fyrir hið opinbera
skuli unnin fyrir dagkaup.
5. Að ákveðið sé hvað skuli vera
lægstu daglaun erfiðismanna og
skuli því hagað samkvæmt fram-
færslukostnaði í hverju héraði.
6. Að allar járnbrautir, málþræðir,
vatnsleiðsluútbúnaður og lýsing
skuli vera eign hins opinbera.
7. Að skattlögunum sé breytt þann-
ig, að álögum sé létt af iðnaði,
en færðar yflr á landeignir.
8. AðSenatiðséafnumiðmeðlögum
9. Að innflutningur Kínverja til
Canada sé algerlega bannaður.
10. Að sameiginlegt iðnaðarmark sé
sett á allar tilbúnar vörur, þar
sem því verður við komið.
11. Að það sé afnumið að leyfa börn-
um innan 14 ára aldurs að vinna
í námum eða á verkstæðum, og
að kvennfólki sé einnig fyrir-
boðið að vinna við þessar stofn-
anir eða hvar annarsstaðar þar
sem vinna þeirra kemur í sam-
kepni við handiðnavinnu karl-
manna.
12. Að afnumið sé það skilyrði, að
menn verði að eiga fasteignir til
þess að geta gegnt opinberum
8törfum.
13. Að það sé gert að skildu að
leggja alla misklíð milli verk-
gefenda og vinnuþiggjenda í
gjörðardóm.
14. Að fulltrúar til þings og sveita-
stjórna séu kosnir með hliðsjón
af kjósendafjölda.
15. Að hin sameinuðu félög verka-
manna séu mótmælt því, að
framleiðslu af vinnu fangelsis-
lima sé leyft að keppa við frjálsa
og heiðarlega vinnu.
Ýms smærri mál voru tekin fyrir
á þessu þingi, svo sem það, hvernig
farið hefði verið með verkamenn á
Crows Nest brautinni á síðastliðnum
vetri; hvernig vinnu væri hagað í
námunum í British Columbia; hvern-
ig haga skyldi hegning við þá menn
sem oft eru dæmdir til fangelsisvistar
fyrir samskonar lagabrot, o.fl., o.fl.
Flest voru málin rædd meira af
forsjá en kappi, og þó kom það fyrir
á þinginu að fulltrúar voru annað
tveggja of ókunnugir þeim málum
sem þeir gerðu að umræðuefni, eða
að þeir höfðu ímyndaðan hag stéttar-
bræðra sinna svo mjög fyrir augum,
að þeir gáfu sér ekki ráðrúm til þess
að athuga málin með þeirri stiliingu
sem slíkum þingum sæmir. Sem
dæmi upp á-þetta má nefna það, að
einn fulltrúi gerði uppástungu uro
það á þinginu, að lagður skyldi nef-
skattur á hvern íslending, ungan sem
gamlann, er flytti hingað til lands
framvegis, og skyldi sá skattur nema
frá $5(J til 8500 á hvert net. Slíkar
uppástungur hljóta að vera sprottnar
annaðhvort af stöku þekkingarleysi
—sem ekki ætti að eiga sér stað þar
sem fólk vort er nú búið að dvelja
hér í landi rúman fjórðung aldar og
er alstaðar vel virt meðal þeirra sem
færastir eru að dæma um það—eða
að þær stjórnast af heimskulegu þjóð
ardiambi. En hvor sem orsökin
kann að hafa verið, þá er hin beina
og óhjákvæmilega afleiðing sú, að
raenn tapa áliti á hæfileikum þeirra
manna sem þannig koma fram, og
menn tapa virðingu fyrir ráðsálykt-
unum slíkra þinga. En virðing og
traust almenningser afarnaúðsvulegt
fyrir vöxt og viðgang og heppileg
afdrif verkamannamálsins í þessu
landi.
Yukon-hnevkslið-
Talsvert alvarlegt inál er nú á
prjónunum út af hneykslanlegri svik
semi f embættisrekstri embættis-
manna Laurier-stjórnarinnar í Yu-
kon. Því hefir verið haldíð fram af
mörgum Liberal-blöðum, að svo
lengi sem ekki kæmu fram neinar á-
kveðnar sakargiftir móti neinum si-r-
stökurn embættismanni, þá væri eng-
in ástæða til að trúa öllum þeim sög-
um, sem á síðastl. 10 mánuðum hafa
stíjðugt borist frá gulllandinu um
hin dæmafáu og stór-hneykslanlegu
fjárglæfrabrögð stjórnar-þjónanna.
Þessum ofsóknum heflr verið svarað
af blöðum þeim sem gefin eru út f
Dawson City, og þar sagt, að hægt
væri að sanna mörg tilfelli þar sem
menn hefðu verið neyddir til þess
að borga frá 810 -15 fyrir að fá að-
gang að hliðardyrum á skrifstofu
gullumsjónarmanna þar, til þess að
fá sig skrifaða fyrir námulóðum sín-
um, og að þeir sem neiti að láta
þannig rýja sig til bagsmuna fyrir
embættismennina, séu látnir eiga sig
og megi þeir oft bíða marga daga
við frarodyr skrifstofunnar án þess
að fá þar inngang. Einn þessara
manna kemur nú fram og gerir á-
kveðna sakargift á hendur stjórnar-
jjónum þessum. Hann heitir John
Ðonnelly, og á námulóð á Bear
Creek. Hann hefir geflð eiðfast vott
orð um, að hann hafi orðið að borga
dyraverði við hliðardyrnar á skrif-
stofu gullumsjónarmanna 84, til þess
að fá að komast þar inn og tala við
Mr.'Fawscett. En hann var sfðar
látin tapa þessari námulóð fyrir
sviksemi eða samsæri embættis-
manna Jþar.
Mr. Donnelly hefir nú ritað
blaðagrein um þetta mál, og segir
þar: -‘Þann 10. Ágúst mældi ég út
og merkti mér námalóð á neðri hluta
nr. 2 á Bear Creek. Sama kvöldið
fór ég til Dawson City, en fór aftur
út á námalóð mína þann 11. og var
þar til þess 13., að leita að gulli.
Þann dag tók ég eftir manni, sem
gekk um námalóð mína, en veitti
honum að öðru leyti enga eftirtekt,
þar til hann var farinn. En þá fann
ég svo sem tveimur tímum síðar, að
hæll hafði verið rekin niður í lóð
mína, og var nafnið á honum svo
illa ritað að ég gat ekki lesið það.
Eg brá strax við og fór til Dawson
City, og þann 15. heppnaðist mér að
komast inn á skrifstofu Mr. Faw-
cetts gegnum prívat dyr, og sagði
hann mér þá blátt áfram, að náma-
lóð mín væri ótekin. En til þessað
ég gæti orðið skrifaður fyrir henni,
yrði ég að fara út og eiga á sömu
hættu og aðrir að fá aðgang að skrif
stofunni. Eg beið því í þyrping-
unni úti fyrir framdyrum skrifst.
í fimm daga—frá 15.^-20.—og
gat aldrei komist inn fyrir dyrnar.
Eg sneri því til baka út á námalóð
mína og leitaði þar að gulli, til þess
24., fór ég þá aftur til Dawson City
og komst inn í skrifstofuna, með því
að borga lögregluþjóni, sem varði
þær $4. Þetta var þann 26. Eg
bað um að fá mig ritaðann fyrir lóð
minni, ög var mér þá sagt að búið
væri að taka liana, og að það hefði
verið gert þann 12. Ágúst, af Wm.
H. Alramsky. Eg veit ekki hver
þessi Ambrosky er, en eg veit það,
að þeir merkjahælar sem ég rak nið-
ur í námalóð mína þann 10. Agúst,
er þeir einu sem þar hafa verið Pekn-
ir niður, að undanteknum þeim eina
liæl sem náunginn skildi þar eftir
þann 13.—daginn eftir að bækurnar
sýna að námalóðin var tekin”.
Þetta cr að eins eitt af þeim
mörgu dæmum um óregluna þar
nyrðra; en sjálfsagt verða þau dæmi
mörg, sem þannig verða sýnd og
sönnuð, ef stjórnin fæst nokkurntíma
til þess að setja rannsóknamefnd til
þess að yfirvega gerðir þjóna sinna
þar í landi, eins og mörg blöð í
landinu eru nú farin að heimta að
hún geri.
Síðasta D'igberg heflr langa grein
um Fred Wade, einn af löggæzlu-
mönnum stjómarinnar í Yukon, og
heldur blaðið því fram, að aðferð
hans og framkoma þar hafl í alla
staði verið afsakanleg og leyfileg og
réttlát. En það líta ekki allir sömu
augum á silfrið. Lögberg er víst hið
eina blað í landinu sem hefir Iiælt
þeirri aðferð Wade’s, að rétt áður en
hann lagði af stað til heimferðar frá
Yukon, lokkaði hann fregnrita blaðs-
ins “New York World” inn í vöru-
geymsluhús þar í bænum og barði
liann til óbóta fyrir eitthvað sem
hann hafði sagt um Mr. Wadeíblaði
sínu. Þegar menn nú gæta þess, að
Wades sérstaka embætti í Yukon
var að vera þar ríkislögsóknari, þ. e.
að sækja að lögum þá menn sem
verða á einhvern hátt brotlegir við
þau, þá er annað eins og þetta blátt
áfram svívirðilegt. Því í staðinn
fyrir að gegna embættisskyldu sinni
eins og heiðarlegum manni sæmdi,
þá heflr Wade orðið sjálfur fyrstur
manna sekur um það, er hann var
settur til að hegna öðrum fyrir.
Þetta kallar Lögberg í alla staði
leyfilegt, réttlátt, heppilegt og þakk-
lætisvert.—Þetta er Liberal siðfræði!
Þær fréttir berast nú í blöðun-
um, og eru sagðar áreiðanlegar, að
Mr. Edward D. Selff, fortnaður fyrir
Cassier Central járnbrautinni, hafl
fastlega ákveðið að byggja járnbraut
frá Glenora að Dlease-vatni, áleiðis
til Yukon-landsin nú strax að vori,
og hefir hann nú þegar serit hóp af
mönnum til þess að mæla út brautar
stæðið, og eiga þeir að mæla alla
leið að Teslinvatni, þangað sem
brautin er síðarmair fyrirhuguð.
Mælingamönnum þessum kvað bera
saman um að landið milli vatnanna
sé að mestu slétt og mjög hentugt til
brautalagningar. Mr. Selff heflr
fengið leyfl frá British Columbfa-
stjórninni að leggja braut þessa, og
eru því allar líkur til þess, að hún
komist á án þess að Canadaríkið sé
rænt 5,000,000 ekra af bezta gull-
námalandi, til þess að koma henni í
gegn, eins og tilraun var gerð til
með braut þeirra Mackenzie & Mann
í fyrra.
“íslandsféndur.”
ii.
Bragar-borgun til “Foxwarren”-flóns-
ins eða tuddans í Tóugerði.
“Heimskan tryllir galinn glóp
góðra liylli vikinn,
eý þú ei fyllir þrœla hóp,
þd er eg illa svikinn.”
0Í8LI t SKÚRÐUM.
Tóugerðis-tnddi á ný
treður ‘Lygabelginn’,*
hann þar veður höku i
heimsku-þvættings-elginn.
Óðar-dellu argur þar
út úr hellir munni,
en hálu’ á svelli háðungar
heimskur skellur klunni.
Fokreitt er nú flónið mér
fáum út af stökum;
fyrir þær mig hrígslum ber
bygð á engum rökum.
Fláráður með flentan kjaft,
fiónsku níði beitti
ættlandið, sem allan kraft
ómenninu veitti.
Óþolandi eg það mat
engu sliku’ að svara,
annars trúað einhver gat
óhræsinu rara,
Enbitið illahefirhann
helgur sannleikurinn,
svarið mitt er segja vann,
sannar það 'Belgurinn’.
Óþokkum svo öllum fer,
er þpir sannleik mæta,
því sekur þegar uppvís er,
ei raá lengur þræta,
Andans-sjónir öfugar
íslands-fjandinn hefur.
skakkar því og skaðlegar
skoðanir út gefur.
Natans leiður sonar son
synda feðra geldur,
hann er, ‘sem að var til von’,
varmenskunni seldur.
‘Glópaflog’ * og gráa lund,
gikkshátt, falsoglýgi,
aulinn fékk sem erfða-mund
alræmdu frá þýi.
Óhróðrar þó uglan ljót
að mér brigslum hreyti,
eg það hræðist ekki hót,
eða skoðun breyti.
Reið þó hafi ræfils-grey
reynt minn sóma’ að skerða,
samt mig hefir sakað ei,
og svo mun enn þá verða.
Að svo mæltu eg það ráð
afglapanum veitf,
að hann framar Isaláð
aldrei níði beiti.
En vilji’ hann lengur við mig kljázt,
vart ég griða beiðiet
illgjarna við aula’ að fást
enda þótt mér leiðist.
Jóh. Ásg. J. Líndal.
“Islandsféndur,”
ín.
Tuddinn f JTóugerði “afklæddur,
hirtur og settur í gapastokkinn”.
Eins og marga raun reka minni til,
þá gat ég um það í 35. nr. Hkr, þ. á,,
að annríkis vegna væri mér því miður
ómögulegt að svara strax þriggja dálka
dellu ‘Foxwarren’-flóusins í 17. nr,
Lögh. þ. á., en að ég ‘með leyfi ritstj.
Hkr., 'ætlaði mér við fyrstu hentug-
leika að stinga viðeigandi bita upp í hið
sí-spúandi gleiða gin þess’. En —
Dregist hefir það nú langt of lengi,
að lagða þetta Tóugerðis-flón;
á því bið ég afsökunar mengi,
ekkert þóað hlytist af því tjón.
Orsökin var annríki og fleira,
en ekki það mér væri svara vant;
en um slíkt þarf svo ekki að tala meira,
úr því flónið loksins fær á trant.
Ég skal taka það strax fram, að
mér dettur ekki í hug að fara að svara
orði til orðs hinni rammvitlausu upp-
hrópana- og hornklofa saurinda’-grein
Tóugerðis-tuddans. Því fyrst og fremst
er ekki nema nokkur hluti hennar stýl-
aður til mfn, heldur er meginið af henni
aulalegar afsakanir fyrir óafsakanlegu
frumhlaupi flónsins á fósturjörð sína,
þar sem það (flónið) að ástæðulausu
geystist fram úr greni sínu með gikks-
hætti og geypi-niði um Garðarseyna,
bæði í bundnu og óbundnu máli, og svo
ærumeiðandi óhróðursdylgjum um alla
þá Vestur-íslendinga, sem sent hafa
blöðum á íslandi fréttabréf og fræði-
greinar, en ég get auðvitað ekkert tek-
ið til mín af því góðgæti, af þeirri ein-
földu ástæðu, að ég hefi aldrei sent rit-
gerðir af neinu tagi til blaðanna á ís-
landi, Og í öðru lagi er þessi ‘saur-
indagrein tiónsins um ísland, sem hin
* Stökur þessar fæddust flestar und-
ireins og ég hafði lesið ‘saurinda’-grein
Tóugerðis-tnddans í 17. nr. Lögbergs
(o; ‘Lygbelgsj þ. á., en með því að ég
hugsaði mér strax að rita dálítinn
greinar-stúf með þeim, en hefi ekki
haft hentugleika á því fyrr en nú, þá
hefir það dregist þar til nú að senda
þær til prentunar. — J. Á. J. L.
* Tóugerðis-tuddinn kannast manna
bezt við orð þetta og þýðingu þess, og
—þeim er nóg sem skilur. — J. A, J. L.
fyrri, langt fyrir neðan alla gaumgæfi-
lega gagnrýni, enda þótt ég á hinn bóg
inn áliti það alls ekki rétt, að slikum og
þvílíkum piltum sé liðið alveg átölu-
laust að vaða uppi að ástæðulausu með
þDrsalegasta óhróður og illkvittnis-lyg-
um um ættjörð'na. Og það er því að-
allega fyrir þá ástæðu, sem ég vil ekki
láta þennan níðþvætting ‘Foxwarren’-
flÓDSins fara alveg þegjandi fram hjá
mér.
I þessu sambandi get ég ekki stilt
mig um að benda á þann eftirtekta-
verða sannleika, að ritieinhver Vestur-
Islendinga um atvinnumál, ástand og
afkomu roanna m, m. hér í Vesturheimi
í hlöð á Islandi. að þá skuli æfilega
nokkrir fsl. náungar hér vestra verða
öskrandi vondir út af því, hversu sönn
og sanngjörn sem greinin, sem um er
að ræða, annars kann að verra, að eins
ef hún er -kki full sf lofi og dýrð um alt
og alla hér vestra; með öðrum orðum :
ef hún er ekki útmetið inntiutningaagn.
Greinin er þá sögð að vera eintómar
ýkjur og lýgi, og höfundur hennar,
hver helzt sem hann er, er húðskamm-
aðnr ofan fyrir allar hellur; haun á að
vera alþektur óþokki og erkilygari, er
enginn trúi né treysti til neins, en allir
forðist og fyrirlíti o. s. frv.. og í einu
orði að segja, er reynt að ganga svo frá
honum, aðhanneigi sér ekki framar
uppreistar von, þori ekki fyrir sitt lif
að segja nokkurntíma nokkurt orð op-
inberlega æfilangt! En þó að vissir
þokka piltar hér vestan hafs — og ,-iem
vanalega eru hinir sömu og mest út
húða þeim löndum sinum hér vestra.
sem eitthvað sézt eftir í blöðunum á Is-
landi—, sé einlægt öðru hverju að rita
hið heimskulegasta níð oglygar um Is-
land og íbúa þess, um alla framfara við
leitni þeirra og þekkingu, bæði í and-
legum og verklegum efnum — segi t. d.
að landar heima ‘kunni ekki einu sinni
að moka með reku”, hvað þá annað
meira —, og um efnahag þeirra og á-
stand yfir höfuð, þá kemur það næst-
um aldrei fyrir. að nokkur Vestur-ís-
lendingur segi nokkurt orð ættlandi
sínu og ibúum þess til varnar, * og má
það þó mjög undarlegt lieita,
Ástæðan fyrir þessari, svo að segja
eilífu, óþolandi þögn, þegar um það er
að ræða, að taka málstað föðurlandsins,
er þó að mínuáliti ekki sú, sem ýmsir
kunna þó að ímynda sér, að allir Vest-
ur-íslendingar, eða þvf sem næst, séu
þessu ævarandi ættjarðar-níði samþykk
ir, þó, því miður, að sorglega margir
af þeím muni vera það, og að sumum
þeirra þyki jafnvel aldrei nógu mikið af
skömmum og níði sagt um Island og
Austur Islendinga, heldur mun þögnin
hjá flestum aðallega stafa af því, að
þeir, auk þess að hafa lítinn tíma til
ritstarfa, veigra sér við að fara í blaða-
deilur við þessa ‘íslands-féndur’, vit-
andi það fyrirfram með vissu, að ætt
jarðar-óvinirnir mnndu beita sömu æru
leysis aðferðinni við sig, og þeir beita
ætíð og æfinlega við þá landa hér, sem
orðið hafa svo óheppnir(?) að eitthvað
hefir birzt eftir i blöðunum á Island'
viðvíkjandi Vesturheimi, og sem ský' t
er frá hér að ofan.
Ég hygg annars að íslendingar
(þeir af þeim sem gera það) sé hér um
bil þeir einu menn, af öllum hinum
mörgu, mönnuðu þjóðflokkum í allri
Norður-Ameríku, já. í öllum hinum
mentaða heimi, sem tala smánarlega
illa um ættland sitt, að minsta kosti
hefi ég aldrei orðið þess var, hvorki í
ræðu né riti, að aðrir gerðu það, heldur
þvert á móti, því allir sem ég hefi heyrt
eða séð minnast á ættland sitt, hafa
gert það með viðkvæmni og virðingu,
eins og líka öllúm heiðvirðum mönnum
sæmir.
Þeim Vestur-íslendingum til íhug
unar og eftirbreytni, sem gert hafa sig
seka í því. að tala illa og fyrirlitlega
um fósturjörðu sina gömlu og það sem
henni tilheyrir. set ég hér dálítinn út-
drátt úr mjög eftirtektaverðri ritgjörð,
sem hið ágæta blað Jóns Ólafssonar
Nýja Öldin, flytur þ. 21. og 28. Maí, og
sem tekin er eftir “Ringeren”, dags. 8.
Jan. þ. á.
Lautenant einn í Bandaríkjahern-
um 1806, Philip Nolan að nafni. var
dæmdur til æfilangrar útlegðar frá
Bandaríkjunum fyrir ógætilegt orð, er
hann talaði um þau fyrir herdómi, [sem
haldinn var í Adams-vígi f Bandarríkj-
unum yfir honum, Aaron Burr ófursti
o. fl. Orðin sem Nolan, í unggæðislegri
ofsabræði sagði um Bandarikin
fyrir herdóminum, voru þessi: “And-
skotinn taki Bandaríkin. Ég vildi ég
hefði aldrei heyrt þau nefnd á nafn”.
Nolan marg-iðraðist þessara óviturlegu
bráðræðisorða sinna; og eitt sinn sagði
hann við lautenant einn á Bandaríkja
herskipi, sem hann var þá fangi á, með-
al aunars þessi orð:
"Hafið mætur á sifjaliði yðar,
gleymið sjálfum yður og gerið alt fyrir
heimilið og ættjörðina. Talið um hana
* Ég mun hafa verjð fyrsti íslend-
ingurinn hér vestan hafs, sem leitaðist
við, þó í smáum og ófullkomnum stýl
væri, að taka málstað íslands og Aust-
ur-íslendinga. Það var hér á árunum,
þevar ‘uppblásturs’-níðið dundi sem
dauðaþruma yfir land og lýð, sællar
minningar [Sbr. grein minni: ‘Nokkur
orð um efnahag og framfarir’, í 18. nr.
2. árg. Lögb. 1889]. Síðan man ég ekki
eftir að aðrir hafi gert það í vestur-ísl.
blöðum, en þeir Olafssynir, Jón ritstj.
og Einar, og nú rétt nvl. B. F. Walt-
ers, núverandi ritatj. Hkr, — J.Á.J.L.

\ Fullkomnasta
! Fataverzlun

%
%
t
%
*
X
bænum. bæði smásala ogheildsala $
Alt nýjar vörur, ekki melétnar eða *
gatsiitnar af að tíækjast á búðar- F
á hillunum. Komið nllir og sann- fc
3 færist, og njótið hinna beztu kjör- i,
® kaupa sem nokkru sinni hafa boð- w
ist í þessum bæ. Við höfum allt
^ sem að fatnaði lítur, stórt og smátt r
Munið eftir nýju búðinni.
fr
(t
EASTERN |
CLOTHINQ HOUSE |t
tj WlIOLESALE & RETAIL. |t
| _570 Main Str.—
^ J. (■ensoi', eigandi. Jfc
W W
S. Gudmundson,
Notary Public.
Jlonntaín. Ri. Ilnk. *
•%-•■»-
Útvegar peningalán ge.vn veði
í fasteignum, með lægri rentu
en alment gerist. Svo að þeir
sem þurfa að fá peningalán eða
að endurnýja lán.á löndum sín-
um í haust, geta sparað sér pen-
inga með því að finna liann eða
skrifa honum áður en þeir taka
lán hjá
r
j
A skrifa honum áður en þeir taka A
x lán hjá öðrurn. \
Maurice' s Opið dag og nótt
Agætt kafti Restaurant.
517 MAIN STR.
Þið fáið hvergi jafngóðar og ódýrar
máltíðir í bænum.
flaurice Nokes
hafið þið bráðum nóga, og þá ættuð þið
að muna eftir fallesra guílstázinu hjá
honum R. BRANCHAUD. Ekkert
uema það allra. vaudaðasta fæst hjá
honum. Hann ábyrgist sjálfur alt sem
hann selur ykkur. Og þá vitið þið hve
vel bann gerir við alla hluti. Það borg-
ar sig ekki fyrir ykkur að kaupa jafn-
dýran varning hjá þeim sem ekki vilja
ábyrgjast hann sjálfir.
R. Branchaud,
Cavalier, N. Dak.
ficíor Siifcs.
Ábyrgðir ao þola hvaða eldbað sem
er. Allar stærðir. Fyrir $15,00 og
upp. Komið inn og skoðið þær eða
sendið eftir príslista.
Kart K. Atbert,
Western Agent.
1481’riníCNsSt., Winnípei*;.
Brunswick Uotel,
á horninu á Main og Rupert St.
Er eitt hið ódýrasta og bezta gistihús í
bænum. Allslags vín og vindlar fást
þar mót sanngjarnri borgun.
McLaren Dro’s, eigendur.
Munið eftir Því
að beza og ódýrasta gistihús (eftir
gæðum), sem til er í Pembina Co. er
Jennings House,
Cavalier, N. Dak.
F. E. RENAUD, e'gandi.
Nationel Hotel.
Þar er staðurinn sem öllura ber saman
um að sé hið ódýrasta og þægilegastaog
skemtilegasta gestgjafahús í bænum.
Fiedi ad eins #1.00 a dag.
Ágæt vín og vindlar með vægu verði.
Munið eftir staðnum.
NATIONAL HOTEL.
HENRY McKITTRICK,
—eigandi.—