Heimskringla - 29.12.1898, Page 2

ÖElMSK.SÍN(íLA 2V. DESEMBER 189«.
UeiiiLskriiigla.
(Carð btaðHÍns 1 Canada og Bandar. $1.50
nin áWð (íyrirfram borsað). Sent til
Kbttnis (fyrirfram bortjað af kaupend-
nm bluðstus bér) $1.0$.
Bfjningar aeudist í P.O. Money Order
BL,* istered Letter eða Express Money
Orier. Bairkaávisanir á aðra banka en í
WkmipeK að eins teknar með afföllam
B. Ií. K»ld winwon,
Útgefandi.
Office : Corner Princess &, James.
P.O BOX 305
Lítill ferÖapivStill.
Eg hefl orðið þess vís að menn ætl-
ast til þess, að ég riti ofurlitla ferða-
sögu um DakotafSr mína, og skal ég
gera litla afsökun í þá átt.
Ég fór frá Winnipeg 3. þ. m. með
C. P. R. brautinni til Hamilton. En
þar mætti mér sendimaður Magnúsar
lögmanns Brynjrtlfssonar og keyrð-
um við til Cavalier um kvöldið. Það
hefir um nokkur undanfarin ár verið
siður sumra kunningja Magnúsar hör
norðan línunnar, að níðast á góð-
mensku hans og örlyndi í sambandi
við suðurfarir þeirra. Og þetta heflr
geflst svo vel að ég táldi víst að mér
mundi haldast uppi sawa háttalagið,
og reyndist það rétt tilgáta. Náttúr-
Iega kann ég Magnúsi beztu þökk
fyrir hjálpina og þeim hjónum fyrir
ágætar viðtfikur í Cavalier.
Næsta dag hafði ég viðdvöl þar í
bænum við innheimtu fyrir auglýs-
ingar og blaðið. Þar mætti ég af
hendingu á gestgjafahúsi Jóns Dínus-
sonar, vini mjnum Jóni Hjáhnarssyni
sem ég þektí í Toronto fyrir 25 árum
síðan. Pann keyrði mig heim til
sín það kvóid og átti ég góða gistmg
hjá honum um nóttina. Næsta dag
fór ég til Kristjáns H. Skagfjörðs.sem
áður hafði gert mér tilboð um að
keira mig trm nýlenduna, og hjá hon-
um hafði ég aðalaðsetur meðan ég
dvaldi þar syðra, þó ég annars væri
meira og minna á ferðinni á hverjum
degi.
Til þess að lengja ekki of mjög
grein þessa skal ég strax taka það
fram, að ég mætti hvervetna hinum
beztu viðtökum ineðal landa minna
þar syðra og kann ég þeiin ágætar
þikkir fyrir góðan hug til Heims-
kringlu og mín persónulega.
Af því að tíminn var takmarkaður
sem ég mátti vera að heirnan, þá
varð ég að fara fljótt yfir bygðina og
gat því ekki komið á nema tíltölu-
lega fá heimili af öllura Ijöldanum
sem Islendingar hafa þar. En mest
fór ég ura Garðarbygðina, endagerði
ég þar mesta innheimtu og fékk þar
flesta nýja kaupendur að Heimskr.
Þessi bygð er hin syðsta og elzta
af Dakotabygðum Islendinga, enda
var það sýnilegt að menn höfðu búið
þar nokkuð lengi og unnið mikil
verk. Það mun óhætt að tullyrða,
að ídendingum yflrleitt vegni þar
ágætlega. Húsakynni hafa þeir hin
beztu, stór og þrifleg timburhús.
Flestöll hús eru þar úr borðvið, en
ekki “loggahús” og ekki að eins í-
veruhúsin, heldur einnig fjósin, hest
húsin, hey- og kornhlöður og önnur
útihús eru þannig bygð. íveruhú$in
eru hvítmáluð að utan en útinúsin
rauð að lit. Húsbúnað höfðu menn
þar góðann og sumir ágætann. Ak-
n-vrkjutól og akfæri voru alstaðar
> inleg í talsvert stórum stíl. En
•e ;ki varð ég var við að menn hefðu
Þar—nema ef vera skyldi í fáura til-
éllum—skýli yfir akuryrkjuvélar
sínar og er það þó eitt af því sem vel
borgar sig fyrir bóndann, enda töl-
uðu sumir bændur um að koma slík-
um skýlum upp við fyrstu hentug-
leika. Hangstærsta Ibúðarhúsið I
nýlendunni er hús Mr. Joseph Walt-
ers, prýðilega vandað hús að utan og
innan, bygt á steingrunni, eins og
reyndar mörg hús eru þar. Eg man
ekki stærðina á húsi Mr. Walters, en
tólf stór herbergi taldi ég í því, uppi
og ntðri. Alt var þar ríkmannlegt
og vel um gengið, enda er Mr. Walt-
ers talinn einn af allra efnuðustu
bændum nýlendunnar. Eg varð var
við það á ferð þessari, að sú hugsun
sem bændur hafa alment hérna meg-
in íínunnar, að menn þurfl að hafa
sern mestar landeignir til þess að
geta búið vel, á ekki við bændur þar
syðra. Eg skal nefna tvö dæmi:
L Sigurður Isfeld—(hjá honum var
ég nótt og er það ef til vill bezta
gistingin sera ég átti þar syðra, þótt
alstaðar væri þargnttað vera)—heflr
4 manns í fjölskyldu, kouu og son og
dóttir. Þau hjón eru prýðilega gáf-
uð, lesin, skrafhreyfin og skemtileg í
viðræðum. Það var ekki sjáanlegur
skortur á nokkru á því heimili, og þó
heflr ísfeld aldrei átt meira land en
120 ekrur.
Sigurður Kráksson—(hjá þessum
frænda mínum gisti ég nótt)—hefir
búið þar syðra í 10—11 ár ogaðeins
haft 160 ekrur af landi, og á þeim
hefir hann nú 12 nautgripi, 60 sauð'
fjár og 3 hross og aldrei hefir hann
sáð hveiti í meira en 50 ekrur. En
hann hefir framfleytt stórri fjöl-
skyldu, eitthvað tíu manns og verið
jafnan einirki. Húsakynni hjá hon-
um eru hin beztu, bæði fbúðar og úti
hús, og allar hans skepnur voru í
bezta standi. Kornhlaða hans var
full, því hann heflr það fyrir reglu
að selja ekki hveiti sift fyr en þann
tíma á árinu, er hann fær mest fyrif-
það, og kringumstæður hans eru nú
svo, að hann getur þægilega staðið
við að geyma hveiti sitt í 2 ár, ef
nauðsyn krefði, til þess að bíða eftir
hæzta verði. Sigurður er talinn pen-
ingamaður þar í sveit og mun nokk-
uð hæft í því.
Þessi tvö dæmi sýna hvernig bú-
hyggnir inenn, sem byrja aljslausir,
geta komist af á góðum löndum, þó
lítil séu. Sigurður er talinn einn af
búhyggnustu mönnum þar syðra og
er þá mikið sagt, því þeir eru engir
klaufar í búskapnum Dakota íslend-
ingar. Stærsta húsið í þeirri nýlendu
er hið nýja samkomuhús sem Forest-
erstúkan á Garðar bygði í haust.
Court Gardar, No. 3147, heflr um
100 meðlimi og þarf því stóran sam-
komusal enda er hús þeirra hið
stærsta af sinni tegund í Norður-
Dakota. Það er 72 fet á lengd og 32
fet á breidd, með 16 feta veggjum.
Upphleyptur pallur er í innri enda
hússins fvrir gafli og rúmar um 50
manns. Alls rúmar hús þetta um
350 manns. En ekki ern ennþá til-
búin sæti fyrir svo marga. Það er
prýðilega gengið frá húsinn og hefir
það kostað stúkuna 81010 1 pcning
um og að auki $190 í gefinni vinnu
og húsáhöldum $104, alls um $)300.
Þetta hús heflr stúkan borgað út að
öllu leyti og á það því skuldlaust.
Sýnir það meðal annars í hvaða pen-
ingalegum kringumstæðum menn
þar syðra eru, að á einuin stúkufundi
skutu meðlimirnir saman til afliorg-
unar á húsinu hartnær $700 f pen-
ingum og borguðu þá upphæð þá
strax á fundinum til féhirðis bygg-
ingarnef'ndarinnar. Þetta er að
minni hyggju miklu meira en nokk
ur jafn mannmargur hópur af lönd-
ura okkar annarstaðar inundu gera
eða geta gert, að undanteknum má-
ske löndum í Argyle.
Það bar svo vel í veiði að Court
Garðar hélt einn af fundum sínum
meðan ég var þar á ferð og sat ég á
þeim fundi, alt fór þar fram á ensku
og með hinni mestu regluseini, Eg
þakka félagsbræðrum mínum fyrir
þá kurteisi sem mér var þar sýnd,
og óska stúkunni langrar og farsællar
framtíðar A öðrum Foresters fundi
var ég á Hallson. Á þeim fundi
voru teknir inn 10 nýir meðlimir og
og stóð sá fundur yfir aila nóttina.
Herra Skapti Brynjólfsson gekkst
fyrir stofnun þeirrar slúku. Hún
heflr nú sem næst 20 meðlimi og
býst við mörgum fleiri. Þar eru
flestir ungir menn hraustir og fram-
gjarnir, enda var fundur þeirra
fjörugur í mesta ináta, og mun það
íneð fram hafa komið af' því að fjöldi
af bræðrum frá Garðar heimsóttu þá
þetta kvöld og tóku góðan þátt í inn-
setningu hinna nýju meðlíma. Á
Hallsou fundinum fór einnig alt
fram á ensku og mun því fremvegis
haldið áfram. Eg óska þessari stúku
einnig allra heilla og vona að hún
reynist skarpur keppinautur Garðar
stúkunnar, í því að ótbreiða stefnu
félagsins og auka meðlimatöluna.
Löndin í Garðar-bygð eru eins
og viðgengst annarstaðar, nokkuð
mi8munandi að frjóvsemi, en yrleitt
eru þau góð. Einn íslendingur í
Mountain-bygginni tjáði mér að hann
hefði tengið 5060 bushel af hveiti af
160 ekrum—rúin 40 bush. af ekr-
unni til jafnaðar. Ef hann hefði
fengið $1.30 fyrir hvert burh. af
hveitinu, eins og hra. Sigurður
Kráksson fékk í íyrra fyrir hveitið
af landi sínu, þá hefði það út af fyrir
sig verið stór auðr,en hveitiverð þar
syðra er lágt í ár, lítið yfir 50 cents
bushelið, en var að hækka iítið eitt
í verði um það leyti er ég fór úr ný-
lendunni. Hið lága hveitiverð or-
sakast af votviðrunum sem gengu
þar í haust og skemdi það nokkuð.
Ekki varð ég var við mikinn á-
huga hjá löndum þar syðra til ís-
landsferðar 1900. Að vísu kvört-
uðu þeir ekki um efnaskort. en tím-
inn er þeim þar of dýrmætur til að
takast slíka ferð á hendur. Þein
hlytu að tapa við það mestum parti
úr heilu sumri, einmitt þeim timan-
um sem þeir mega sízt að heiman
vera frá búnaðarstörfum.
Allmargir fundu að því við mig
hve íslenzku blöðin værú stórskömm-
ótt , en ekki var sökin lögð á eitt
blaðið fremur hinu. Náttúrlega
varð ég að viðurkenna þann sann-
leika og lét f Ijósi þá von míua.
að þetta gæti bráðlega lagast.
Yflr höfuð fann ég ekki annað
en að iandar þar bæru hlýan hug til
íslenzku blaðanna, þrátt fyrir gall-
ana sem þeir finna á þeim, og ekki
varð ég var við að arinað blaðið
væri metið fram yfir hitt. En hitt
varð ég var við, í fyrsta sinni með-
al Isl. vestan hafs, að það eru í
Dakota nýlendunni nokkrir menn
sem hvorugt ísl. blaðið vilja hafa.
Þeir vilja ekki gefa “eitt brennivíns-
staup fyrir þau blöð”,—enis og einn
landi komst að orði.—Þeir segja blöð-
blöðin of dýr í samanburði við inn-
lend blöð, og ekkert í þeim sem þá
varði noðkru. En þessir menn —
sem reyndar eru fáir,—kaupa inn-
lend blöð og lesa þau. Þetta er á-
þreifanlegur vottur um þverrun ís-
lenzks þjóðernis fyrir vestan haf.
Og það má búast við því að slíkir
menn Ijölgi eftir því sem árin liða,
en langt verður þess að bíða að þeir
verða i meiri hluta.
Yflr höfuð var mör mjög vel
tekið af löndurn mínum þar syðra.
Mér leizt prýðilega A bygð þeirra
og búskap alian og framtíðarhorfur,
og mundi þó enn betur hafa á litist
ef ég hefði séð bygðina að sumarlagi.
T 1 Ganton kom égallra snöggv-
ast að kvöldi til, og heimsótti þar
Dr. Magnús Halldórson en hann var
önnnm kaflnn við læknisstörf. Kvöld-
verð þáðí ég hjá þeim hjónum, Jóni
þórðarsyiii, hinum nýkosna þing-
inanni fyrir Norður Dakota, og Rósu
konu hans. Jóii er góður og greiud-
ur Eyfirðingur og Rósa er frænka
mín. Þau hafa þar snoturt hús og
halda það fausnarlega.—Eg þakka
þeim og öðrum löndum þar syðra
fyrir hlýlegar viðtökur, og árna
bygðinni og íbúum hennar farsællar
framtíðar.
B. L. Baldwinson.
Bréf til
Gests Jóhannssonar.
"Ærna meelir
sás æva þegir;
hvað mælr tunga.
nema haldendr eigi
oft sér ógott of getr.'
—Hávamál.
Heiðraði herra. Það hefir dregist
lengur en skildi að svara hinni kurteisu
getsakagre'n þinni í Lögbergi og stafar
það af annrfki. Þú virðist vera mjög
sár við mig út af greininni “Að vera
eða að sýnast.” Og enn þá heldur þú
áfram að færa sönnur fyrir þvl að hún
eigi heima á vini þínum. Nú jæja. Ef
þú vilt gefa og hann eiga, þá hefl ég
sannarlega ekkert upp á að klaga. Það
sannar einungis það, að greinar se» ég
skrifa, að ininsta kosti þessi, eru ekki
teknar fyrir utan mannlífið. En vilt
þú nú ekki gera betur en þú ert búinn,
og nefna þennan vin þinn, svo að fólk
viti við hvein þú átt ? Mættiþáskeað
eitthvað fleira slæddist með sem þú
hefðir heiður af að opinbera og hann
ástæðu til að þakka þér fyi ir. Þú
mundir hvort sem er ekki kalla það “að
seilast inn í prívatlíf manns.”
Þú játar að þú ekki skiljir grein
mína, en samt ert þú að útleggja liana
fyrir öðrum. Fólk ætti að vera þér
þakklátt fyrir tilraunina ! !
Ekki sagði ég þig hræsnara i trúar-
efnum, en þú gengur ótilkvaddur inn á
að vera það. Heldur þú annars að
nokkur mundi efa það, eftir að sjá
hverriig þú ferð að heimfæra mannorðs-
spiilandi dæmi upp á vini þína, að eins
tíl að fá tækifæri til að afsaka þá á eftir
Skildi nú alt stímabrakið borga sig?
En víst er þér vorkun þótt þú takir
svari hræsninnar, því á henni byggirþú
veldisstól þinn. Verði þér að góðu,
Gestur minn.
Svo kemur nú bústýran hans N. N.
Þau standa víst ekki grunt góðverkin
þau sem hún grætur í sekk og ösku, af
því að þau séu ekki tekin nægilega til
greina. Þau eru víst ekki hræsniskend !
En ilt er að eiga þræl fyrir einkavin og
trúa honum fyrir tilfininfium sinum.
því maður er þó aldrei nema maður.
hendi einhvern það í augnabliksbræði
að iðra einhvers góðverks, þá er sannar"
lega illa gert að opinbera slikan veik-
leika fyrir heiminum. Enda ekki trútt
um að sumir kalli það “að seilast ínn í
prívatlíf fólks.”
Þau orð er þú stílar í nafni ekkj-
unnar eru að eins þín og þvi þér lík.
Svo er ekki fleira um það að segja, þvi
þú viðurkennir í næstu línu á eftir, »ð
þannig royndl engin ekkja hugsa. Þú
tekur af mér ómakið að hrekja það, og
læt ég því nægja vitnisburð þinn I þessu
tilfelli.
Þú talar um að nóg sé koraið af per-
sónulegum skömmum til ýmsra Sel
kirkinga. Já, hver er að skamma ?
Ekki liklega þú sem dróttar því að kon-
unum hér að þær gangi með slúður~ög
ur um bæinn. Svona fer þú að halda
uppi heiðri kvennfólksins. Eg hefði nú
hugsað að alment væru þær hafnar yfir
þá iðju, að uudanteknum þeim sem þú
ert líklegastur til að hafa orðið fyrir á-
hrifum af. En heldur þú ekki að systir
ekkjunnar, sem þú talar um, sé þér
þakklát fyrir það, að þú reynir að fóðra
mannlast þitt með því að drótta upp
runa þess að henni ? En þú vissir að
þér var óhætt, því fáir eru vinir hins
fátæka og munaðarlausa. Ekki skal
mig furða þótt þú fyllist ré*tlátri vand-
lætingu yfir aðferð minni, og segir að
nafn yfir hana megi ekki hafa fyrir
börnunum ! ! Ætla má þó að sonur
Sókratesar hins nýja noti föður og móð
urmál sitt á götum úti. Eða hvað
mundir þú kalla það ? Miklir siðferðis-
postular eru sumir menn !
Enginn er alheimskur sem kann að
þegja. Hví tókst þú spakmæliðál.
bls. 1. nr. Freyju sem skens til þin og
safnaðarins, ef þú hafðir það áður séð
og vissir eftir hvern það var ? Líklega
væri þér tiltrúandi að hafa lesið það á
ensku, því ekkí minnist ég að hafa séð
það á íslenzku fyr, og úr gömlu ensku
hlaði tók ég það. En ekki var það til-
einkað B. F. En af því það var ekki
ósvipað ýmsu eftir þann höfund. þá datt
inér í hugað nota það sem agn fyrir hé-
gómagirni þína, og þú beistá öngulinn.
Eg vona að lesendur Hkr. fyrirgefi mér
þessa sind, sem gefur þeim tækifæri til
að sjá Sókrates Selkirkinga i sinni réttu
mynd.
“Það leit helst út fyrir að þriðji
maður sem hér væri kunnugur, og væri
eitthvað í nöp við söfnuðinn--------”
segir þú. Það meinar auðsjáanleva
það, að kunnugur maður gæt.i haft nóg
ura söfnuðinn að segja, og það eitthvað
misjafnt. Laglega farið að dylgja um
sinn eigin söfnuð ! En hví skildi mér
vera í nöp við söfnuðinn? Það skildi
þó ekki vera að hér ætti við málshátt-
urinn : “Sök bítur sekann,” og að þú
hafir á samvizku þinni einhver rang-
indi er hann (söfnuðurinn) hafi gert eða
leitist við að gera raér. En vita skaltu
það. að ekki tileinka ég söfnuðinum þó
að kona eða konur sem honum tilheyra
vildu klína mig með slúður.sögum sín
um (eða veiztu nú við hverjar ég átti er
ég í bréfinu til þin talaði um konurnar
sem smíðuðu söguna þá í sumar ?) Né
heldur tileinka ég honura árásir þinar
að svo stöddu. En þykist hann eða þú
eiga sakir við mig, þá sæk sem maður.
en ekki sem gauð með órökstuddura get
gátum. Og seg nú Gestur frain yfir-
sjónir mínar og ávirðingar, eða þegi þú
síðar.
Þá er nú að sjá hvernig þú ferð að
ættfæra bréfið sera ég ritaði þér i Hkr.
og "ljótu greinina” sem þú talar um.
Naumast getur þér verið ókunnugt um
það sem svo margir vita, að ungfrú
Ólafía Jóhannsdóttir kallaði Kl. Jónas-
son “séra” á samkomu sem lúterska
safnaðarkvennfélagið i Selkirk hélt
henni, og hefir sá titill loðað við hann
síðan. Enda segja margir að hann hafi
svu kallaður verið áður, þó lægra færi.
En “Sókrates Selkirkinga” nefndi mér
einn af vildustn vinum þinum. Hvar
er nú ættarmótið ?
Hvað því viðvíkur hver ritað hafi
“ljótu greinina” sem þú kallar. þá er
þér víst. innan handar að vita hið sanna
og mættir spara getgátur þínar. En ef
þú áiitur það virðingarveg fyrir þig að
æsa haturs og óvináttueld á hendur
munaðarlausri ekkju, meðan sárustu
sorgarstundirnar eru enn ekki hjáliðjpar,
með því að halda á lofti deilu þeirrtrKl.
J. og hennar, þá máttu eiga þann heið-
ur og get ég að fáir öfundi þig af því.
Eu ótrúlegt þykir mér það, að þeir sem
eru því máli kunnugir áliti að ég hafi
átt þar verri hlut að máli, en nú átt þú.
Eu hvernig veist þú að enginn vanda-
laus væri viðstaddur deilu þeirra nema
12—14 ára stúlkubarn ? Annaðhvort
hefir þú það eftir öðrum, eða þú getur
þess til, og í hvorugu tilfellinu ert þú
fær uin að ábyrgjast sanuleikaun. En
samt hamast þú á fréttaritara Hkr.
“fyrir að hafa vitnað i því máli sem
hann ekki vissi.” Já hvernig skyldir þú
geta sajinað þessa staðhæfingu þína ?
Hefði ekki verið sæmra fyrir þig að
leita þér upplýsinga, en að hlaupa með
getgátur þiuar í opinber blöð. Eu þetta
er sjálfsagt ein teguud af því fóðri sem
þú heldur að smakkist vel þessum “nýt-
ustu og beztu Islendingura sem eiga
lögheimili að Lögbergi.” Þig hefir
langað til að miðla þeim einhverju a'
þinum andlega auði.en hafðir ekki betra
að bjóða, veslingur.
Þér þykir undarlegt að ég skyldi
ekki lesa Ferðalangs-greinina. Eu það
er síst að furða þótt fólk hlaupi yfir
eitthvað af öllum þeim deilugreinum
sem koma í blöðunum, og það er eigi
allsjaldan að ég geri mig seka í því, sér-
staklega þegar ég sjálf er ekki lirifin af
rnálinu sein um er að ræða ; og þvi lét
ég inér nægja það sem aðrir sögðu um
þá grein þaugað til þú fórst að raiunast
á hana, Nú hefi ég þá sagt þér ástæð
urnar. En svo gei ir þú dæmalaust veð
ur út af þessu. Ekki er ég þér neitt
þakklát fyrir aö vilja hafa mig undan
þegna því að svara Ferðalang, því glögt
sé ég tilgang þinn í því. Þú vilt einn
hafa tækifæri til að flaðra upp á for-
stöðumenn kyrkjunnar. Jæja þá.
Gestur minn, þér veitir víst ekki af
kápu til að hylja þína andlegu nekt. Og
geti þér orðið búðfat úr greininni hans
Ferðalangs, máttu sannarlega vera hon
um þakklátur, enda ert þú öruggur
þarna þvi nú stendur þú ekki vigislaus
né berskjaldaður, þar sem kyikjan
skýlir. Og prestarnir þekkja sína ; en
smásálarlega skriður þú undir fald
þeirra.
“Geta nokkrar persónur verið fyrir
utan mannlífið” tekur þú upp eftir mér
og svarar svo : “Já, og samkvæmt
trúarbrögðum okkar og áliti sumra vis'
indainanna.” Má vera að það sé sam-
kvæmt þinum trúbrögðum og þaðan
muntu hafa þína heimspeki. En að það
sé svo að áliti sumra visindamanna
muntú eiga bágra með að sanna. Og
þú tilnefnir Flammarion. Það var vel
gert af þér, svo fólki gefist kostur á að
rannsaka skilning þinn. En þú fyrir
gefur þó ég vantreysti þér að skilja
FlammarioD betur en aðrir menn. Og
fáir munu þeir sem geta lesið það út úr
Flammarion, að nokkur maðurgeti ver-
ið utan manniífið. En hann talar um
mögulegleika fyrir því, að þroskaður
mannsandi geti yfirgefið þessa jörð og
komist inn í annað mannlif, t. d. Marz.
Enginn lif.tndi maður getur verið
utan við mannlífið, hvort heldur er á
þessari jörðu, Marz—eða Himnariki.
Hvar sem menn búa. þar er mannlíf.
Um dauða menn er ekki að tala af því
þeir eru ekki lifandi menn, og ekki einu
sinni menn eftir dauðann. því þá til-
heyra þeir hinni óorganisku náttúru og
efni þeirra sameina sig öðrum óorgan-
iskum efnum. Tökum dæmi svo ljóst
að þú hljótir að skilja það, jafnvel þótt
hin andlega sjón þín séekki mjög glögg
eins og bólar á í ritverkum þinum'
Segjum t. d. að Gestur Jóhannsson
skyldi deyja og líkaminn ’væri látinn
niður í kjallara, en sálin yrði svo há-
fleyg að hún kæmist alla leið upp á
kofaloftið,—(þetta er nú bara liking)—
og h ‘fðist þar við, svo framarlega að sú
blesstða sál geti þá kallast mannleg,
nieð mannlegu eðli mannlegu lífi og
hugsun, þá er þar á þvi lofti mannslíf,
þó euginn annar búi þar en sálin hans
Gests. Af þvi enginn maður getur flú-
ið sjálfann sig. þá er gefin sök að eng-
inn maður getur komÍ6t út úr n.annlif-
inu, nema með því einu að verða ekki
maður. En eftir að einhver maður er
horfinn út úr mannlifinu á þann hátt.
að verða enginn til, þá er hann ekki
nokkuð utan við mannlifið,—hann er þá
enginn.
Ekki þurftir þú að hafa svo mikið
fyrir að nefna Gunriar heitinn Gíslason
sem dæmi upp á heimsku þina. Ef þú
meinar að það sé að vera fyrir utan
mannlifið. að vera dáinn. þá skaltu hug
leiða það, að Gunnar heitinn Gislason
lifir bjartara lífi meðal hinna lifendu,
heldur en sumir sem hafa ekki hætt að
anda. Hang minning cr flekklaus og
hrein, hans nafn er virt og af mörgum
elskað. Hann tilheyrir því mannlífinu,
and'.ega skilið, og betur en hægt er að
“egja um sumar mannrolur, sem eiga
lítið eða ekkert tilkall til annars lífs eft-
ir }ietta líf, hvorki I heimi minninganna
né sem stjörnuspekingar á Marz, eða
annars enn æðra, samkvæmt kenningu
Flammarions.
Aldrei tettir þú aftur að vitna f vís
indi. aldrei í Flammarion, aldrei reyna
að "philosophera”, þvi þér ferst það
alt á einn veg, þú verður þvi aumkun-
arverðari sem þú segir meira. Þákem-
ur æ betur i ljós hve mikill andle.ysingi
og botnlaus velluspói þú ert.
Næst er þú skrifar á móti mér þá
reyndu að hafa hugfast, að margir og
langir dálkar eru ekki óyggjandi meðal
við fáfræði og hugsunarvilltim, og að
hin andlega garnaflækja læknast ekki
með tómum víndi.
Vinsamlegast.
M. J. Bbnbdictsson.
[Þessi ofanprentaða grein var oss
send fyrir nokkru síðan, en vér hðfum
ekki haft pláss fyrir hana i blaðinu fyr
en nú. 8vo látum vár þess getið, að
vér tökum ekki fleiri greinar í blaðið
ura þessa deilu, sem er orðin prívatdeila
milli tveggja persóna, en ekki um neitt
það er almenning varðar.—liitstj.]
Auglýsing.
“Valið”, Skúldsaga eftir Snæ
Snæland 50 cts. i kápu. Nýir útsölu-
menn : J. K. Jónasson, Kinosoda.Man.
Magnús Tait, Sinclair, Man., B. Olson,
Westbourne. Man., J. Pétursson, Tinda-
stóll, Alta. J, B. Johnson,Seattle,Wash,
Snorri Jónsson, Tantallon, Assa, B. D.
Westman, Churchbridge, Assa.
Hver sem sendir mér 50 cents fyrir
“Valið” verður sent það tafarlaust.
Kr. Asgeir Benediktsson,
850 Spence St. Winnipeg, Man.
4^jtíc.j|fcjlk.j|fc.jik.jifcj
j Fullkomnast
S Fataverzlun
I
i

|< bænum. bæði smásata og heildsala fc
j! Alt nýjar vörur. ekki melétnar eða f
íj catslitnar af að tíæajast á búðar R
íj hillunum. Komið allir og sann- fc
j færist. og njótið hinna beztu kjör- -
3) kaupa sem nokkrn sinni hafa boð-
^ ist í þesSuin bæ. Við höfum allt
sem að fatnaði Htur, atórt og sniátt
*
$
$
<
3
3
71-vr
l
*
i
*
*
#
i
.1. <j»enser, eigandi. £
vwriqrwwK
Munið eftir nýju búðinni.
EA5TERN
CLOTHING HOUSE
WHOLBSALB & RkTAIIí.
-570 Main Str.—
Ar*" W
0
* S. Gudmundson,
Notary Public.
Jlonntaín, Ai. I>ali.
Útvegar peningalán gegn veði
í fasteignuin, með kegri rentu
en alment gerist. Svo að þeir
sem þurfa að fá peningalán eða
að endurnýja lán á löndum sm-
um í haust, geta sparað sér pen-
inga með því að fiiina hann eða
skrifa honum áður en þeir taka
lán hjá öðrum.
Nú er tímínn fyris ykkur að dusta
rykið og ruslið úr skápunum ykkar, og
fylla þi svo aftur með nýtt leirtau fra
ChinH Hall. Þar fáið þiðbeztan,
ódýrastan og margbreyttastan varning
í bænuin.
CHINA HALL,
572 Main J*t.
ROMIÐ inn hjá Harry Nlonn,
RESTAÖRANT
Dunbab hefir umsjón yfir vínföng-
unum, og bið fáið meira fyrir pen-
inga ykkar hjá honum en nokkrum öðr-
um í bænum.
Sloiins Itestanraut
—523 Main St.—
Járnbraut til Nýja-tslands
Nú kvað vera orðið víst, að járn-
braut verði lögð til Nýja-íslands, en
af því að nú er alt frosið og snjór
kominn, þáþykir ilt aðeigavið hana
I vetur. En í þess stað ætlar Mr.
Mills að Iáta lnktan og vel hitaðan
sleða verða á fljúgandi ferðinni í vet-
ur í hverri viku, alla leið frá Winni-
peg tii Islendingafljóts. Ferðnm
verður þannig hagað, að sleðinn fer
frá Wpeg kl. 2 til Selkirk á sunnu-
dag, og frá Selkirk á mánudags morg-
un kl. 8 og kemur til íslendingafljóta
á þriðjudagskveld. Fer þaðan á
fimmtudagsmorgun kl. 8, og kemnr
til Selkirk kl. 6 á föstudagskveld og
fer til Wpeg næsta dag. Heldur til
að 605 Ross Ave. íslendingur keyrir
sleðann, Guðm. Christie; hann er góð-
ur hestamaður, glaðlyndur, gætinn
og reglumaður. Reynið hvernig er
að ferðast með honum.
Yðar einlægur,
Millb.
Hang:ikjöt
til Jólanna og Nýársins.
Ég undirskrifaður hefi til sölu allra
frægasta hannikjöt af feitum dllkum,
sem é^ sel við aíarláfíu verði. Alt er
flutt heim til kaupetidanna strax otc um
er beðið. Þoir sein heiina eiga utan-
bæjar þurfa ekki annað en senda mér
postspjalds-pöntun og verður það þá
þegar sent til þeirra. En betra er að
gefa sig fram sem fyrst áður en byrgð-
irnar ganga upp. Herra P, J. Thomp-
son vinnur í búðinni of afgreiðir skifta-
vini fljótt og vel.
TH. GOODMAN.
539 Nellie Ave.
Winnipeg.