Heimskringla - 12.01.1899, Blaðsíða 1

XIII. ÁR
NR 14
Heimskringla.
WINNIPEG, MANITOBA 12, JANÚAR 1899.
^oncert og
| ^eikfimi
Verður haldið í Unity Hall, Þriðjudaginn 17. þ. m.
Byrj'ar á slaginu kl. 8 e h.
Programm:
1. Fiolin og orgelspil Anderson og Merrel.
2. Leikfimi á slökum vír Þorsteinn Baldvinson.
3
4, Iþróttir í rólum J. G. Johnson,
5. Gamansöngur,
6. Jafnvægisíþróttir J. G. Johnson,
7 Jafnvægisíþróttir sérstakar.
8. Veltingar, kast og líkarasæfingar.
9. Solo.
10. Hnefaleikur ... ...Johnson og Norman.
11. Glímur.
12. Söngur og samtal (i Tyrkneskum þjóðbúningi).
Aðgangur 25 eents,
Aðgönguraiðar eru til sölu hjá : Árni Frederickson, grocer Ross Ave.,
Stefán Jónsson, drygoods, Ross Ave. John Hall, Ross Ave. Uorst. l’orkels-
son, grocer, Ross Ave. Ounuar Sveinsson, fóðursali, Higgin St. og Main St.
Tórnas Polsson, Fort Rouge. Mrs. Soodraan, May St. Skrifstofa Heiras-
kringlu. Skrifstofa Lögbergs.
Frjettir.
Markverðustu viðburðir
hvaðanæfa.
Frá Yukon koma þær fréttir að
Jack Jolly, hótel haldari í Dawson,
hafi yerið hengdur án dóms og laga,
eins og tíðkanlegt er í sumum stöðum í
sumum stöðum i Bandaríkjum. Jolly
hafði verið mesta meinhorn i mannleg-
um félagsskap þar efra, og var honum
gerður kostnr á að að fara þaðan með
24 stunda fyrirvara. En hann neitaði
boðinu, og var svo festur upp í tré topp
rétt utan við Eagle City.—Þann 12
Des. voru í Dawson 18 gráður fyrir
neðan zero.—Vinnulaun í námum þar
efra eru um $1.00 um tímann og fæði
eða 1.50 um tíman án fæðis,—Sihjör er
$1.00 pundið en hveiti er ódýrt og mikl-
ar byrgðir af því.—Mikið gull hefir ný-
legafundiztá ''Goldrun," "Dominion,”
“Sulphur,” “Thistle” og “Carlyle”
lækjunum.
Herra Salomon. einn af meðlimum
leyndarráðsins i Rússlandi, hefir nýlega
lokið við 5 mánaða rannsökunarferð um
Síberíu til að yfirlíta meðferð útlaga
sem þar eru í fangelsum, og segir hann
aðíVestur Síberiu séu fangelsin hrein
leg og vel haldin og ekki of skípað í
þeim, og meðferð fanganna allsæmileg.
En í Austur Siberíu kvað hann hið mót-
stæða eiga sér stað. Þar væru fangels-
in eins óhrein eins og svínastíur og alt
of þröngt i þeim, enda væri meðferð öll
á fönguin hin grimdarlegasta, og þó
var langverst í Saghallan-fylkinu. Hra.
Salomon leggur það til að helzt sé hætt
við að senda fólk til Síberíu, af því að
sú sending hafi engin betrandi áhrif,
hvorki á þá sem þangað eru sendir né
heldur á þjóðlíf Rússa heima fyrir. En
sé það ófáanlegt þá villhann aðmjög sé
bætt um hag fanyanna þar, og að þeim
sé borgað sanngjarnt kaup fyrir vinnu
þá sem þeir gera þar í fangelsunum og
að þeim sé veitt þar ókeypis heimilis-
réttarlönd þegar fangelsistími þeirra er
útrunninn. Mr. Salomon rak 2 aðal-
yfirmenn og 80 undir-embættismenn úr
þjónustu, fyrir ómannúðlega breytm
þeirra við fangana, meðan hann var
þar í landi. Hann vonar að Rússa-
keisari taki tillögnr sínar til greina og
láti gera mikilsverðar umbætur á stjórn
fanganna og meðferð þeirra í Síberíu
hið allra fyrsta.
Gnfuskipið Gatania, frá Bandaríkj-
um, fórst með mönnum öllum i miðju
Atlanzhafi aðfaranótt 30. Desember
síðastl. Gufuskipið Meshaba gerði til-
raun til að bjarga því, en eftir 22 kl.
stunda verk varðaðhætta við svo búið.
Sjóar voru ákaflega míklir, svo að
reykáfur og allar yfirbyggingar á dekki
hins týnda skips höfðu sópast burtu.
Náttmyrkrið gerði skipunum ómögu-
legt að sjá hvoru til annars um nóttina,
en nm morgunin var Cartania hvergi
sjáanleg, og er talið víst að húu hafi
sokkið um nóttina.
Nefn manna var nýlega send til
Púkeyjar til að taka þar vitnisburð
Dreyfusar og með því komast hjá því
að þurfa að flytja hann til Parisar, og
er nú búist við skýrslu nefndar þessar-
ar á hverri stundu. Það er talið víst
að vitnaleíðslan verði gerð mestmegnis
með málþráðskeytum—Þó það auðvitað
kosti afarmikið fé—til þess að komast
hjá opinberri uppreist frá óvinum
Dreyfus, sem talin er sjálfsögð ef hann
verðurfluttur til Parisar. Undirskýrslu
nefndarinnar sem nú er að taka vitnis-
burð Dreyfusar, er það komið hvert
hann verður fluttur til Frakklands eða
látinn sitja kyr í fangelsi sínu að svo
stöddu.
Það er nú almælt í brezkum blöð-
um að Frakkland muni gjarnan vera
fáanlegt til að selja alt tilkall til eigna
sinna og réttinda í nýfundnalandi svo
framarlega sem England sé viljugt til
að gjalda vissa peninga upphæð fyrir
þau. En ekki er þess getið hver upp-
hæð sé heimtuð.
Þeir Hanson bræður—auðmenn i
Montreal—hafa keypt strætisbrautirn-
í Havana áCuba og ætla þeir að láta
vagnana á þeim ganga ineð rafafli,
Raffræðing hafa þeir sent þangað frá
New York, sem á að standa fyrir peim
umbótum sem gerðar verða á hreyfiafli
vagnanna.
Dreyfusmálið er "ennþá lifandi
Ónýtingardómurínn hnfir nú látiðstefna
Count Esterhazy—Þeim er skrifaði
falsskjalið sem felti Dreyfus—til þess
»ð mæta í Paris þann 12. þ. m. og bera
vitni í þessu míkla máli. Esterhazy er
nú i Lundúnum á Englandi og hefir
honum verið lofað því að hann skuli
verða fluttur báðar leiðir frá Lundún-
um til Parisar og til baka aftur á kostn-
að frönsku sljórnarinnar. og að hann
skuli ekki verða handtekinn meðan á
málinu stðndur, eða meðan hann er sem
vitni i þjónustu stjórnurinnar. En alt
um það er nú karl orðinn mjög hrædd-
nra sig. En þó talið víst að hann
hlýðnist stefnunni.
Það er á orði að British Columbia
stjórnin ætli að banna innflutniug og
sölu vins í námahéraðinu. Mr. ®ra-
ham fer þangað norður með fult umboð
til þess að sjá um að banninu sé fram-
fylgt. Hann segíst heldur vilja halda
víninu algerlega út úr héraðinu heldur
en þurfa að biggja fangelei. Það er sagt
að menn þeir í Skagway sem mest hafa
gengist fyrir því að hafa þar vínsðlu,
hafi verið reknir á flótta af bæjarbúum
sem hafa myndað félagsskap sin á með-
al til þess að halda reflusemi í bæn-
um. Bæjarbúar gerðu vínmönnum
þann kost að hafa sig á burtu með 30
daga fresti, eða að öðrum kc.sti að sæta
afleiðingunum fyrir óhlíðni sina. Yín-
menn létu sér þetta að kenningu verða
og seldueignirnar og höfðu sig á burtu
úr bænum innan ákveðins tíma, avoað
nú er friður og rósemi og ánægja þar í
hásæti. og eru bindindismenn mjög lof-
aðir fyrir röggsemi þá er þeir hafa sýnt
i þessu.
Enn þá nýir gullfundir í Atlin hér-
aðinu í British Bolumbía, íUnion'Horse’
og ‘Qaarts’ læknum sem allir renna í
Surprise-vatn á Pine og Spruce lækjun-
um taka námamenn út frá $12 lil $20
á dag.
Þeir herrar C. P. Adams og W,
Whall yfirmenn Graet Northern járn-
brautarinnar hafa gert ýmsar tilraunir
til þess að nota telegraph þræði járn-
brautarfélagsins fyrir telephone jafnt
sem telegraph og hefir þeim tekist vel
að gera petta. Þeir hafa notað sama
vírinn á sama tíma til að flytja bæði
málþráðar- og talskeyti þannig, að á
meðan verið rar að senda inálþráðar-
skevti til eins manns voru þeir að tala
vió animn manii og kom kvorugt skeyc-
íð í bága við hitt. Þetta segja þeir
að megi vel takast í hvaða veðri sem er
og þó að sé hundrað mílna millibil á
mílli staða sem þannig eru samtengdir.
Þykir uppgötvun þessi mikils virði og
til stórkostlegs hagnaðar fyrir járn-
brautafélög.
Fred. W. Johnson svertingi nokk-
ur í Monteal vildi kaupaaðgöngumiða á
leikhús þar í bænum og bauð fram pen-
inga, en honum var neitað um aðgöngu
af því hann var svartur að lit. Hann
höfðaði þá mál mót húsráðanda og
heimtaði $500.00 skaðabætur. Arche-
bald dómari dæmdi húsráðandann til að
greiða heimtaðar skaðabætur. Hann
kvað engin lög fyrir þvi að neita negr-
um jafnréttis við aðra menn sökum
litar þeirra.
Lesendur munu minnast þess að
þess var getið hér í blaðinu fyrir nokkr-
um mánuðum, að Mr. Lelland í New
York hefði fundið upp og smíðað skip,
sem gæti siglt jafnt undir yfirborði
sjóvarins sem á þvi, og þannig orðið
hið voðalegasta hættuspil fyrir óvina-
skip i hernaði. En nú hefir maður að
nafni Innes, Lautinant í brezka hern-
um í Astralía, fundið upp og látið gera
annað skip sem notað er til þess að
sprengja Torpedos. Þetta skip hefir
verið reynt yfir í Ástralíu í viðurvist
aðal flotaforingja Breta, og segir hann
svo frá, að þetta sé sú mesta uppgötvun
á síðari tímun. Skipið gengur jafnt
neðansjávar sem á yfirborði vatns, og
má stýra þvi svo sem með þarf, láta
það skríða með botni eða í miðjum sjó
eftir því sem ástendurog skjóta sprengi
kúlum í hvaða átt sem vera skp.1 án þess
að sjáist hvaðan þær koma, Þetta
skiper talið betra miklu en Holland
báturinn og búist við að Bretar láti
strax byggja nokkur slík skip.
Það er í áformi að herfloti Banda-
manna sigli í kynnisför yfir til Evrópu
á komandi sumri, og er England þegar
farið búa sig undir að taka á móti gest-
unum, Þeim McKinley forseta og Sal-
isbury lávarði kemur saman um, að það
sé gott fyrir báða málsparta að Evrópu-
þjóðirnar fái að sjá skip þau og menn,
sem svo hraustlega og umsvifalítið ger-
eyddu spanska flotanum á s. 1. sumri.
Það getur gefi Evrópuþjóðunum ofur
litla hugmynd um á hverju þær megi
eiga von ef þær reyna að stiga á hala
ljónsins eða reyna til að plokka fjöður
úr Arnarvæng Jónatans frænda.
Morð var framið í Chicago á föstu-
dagskvölið var þannig, að 6 ræningjar
ætluðu að ræna fatabúð á horninu á
21ta og Lincolnstræti. En lögreglu-
þjónn EdwWallner kom þar að og vildi
fanga ræningjana, en þeir skutu hann
til ólífis. Nú hefur formaður lögreglu-
liðsins þar í borginni, Jóeph Kipley,
gefið öllum sínum mönnnm stranga
skipun um það, að hvenær sem þjófar
eða slagsmálahundar og aðrír alræmdir
óþokkar sýni nokkurn lit á því að ó-
hlýðnast lögregluþjónum og láta fanga
sig móþróalsust, þá skuli þeir umsvifa-
laust skjóta þá, og skjóta svo að hrífi.
Með þessu ætlar Kipley að hreinsa Chi-
cago af þessum óþjóðalíð, annaðhvort
að iáta hann flýja úr borginní eða að
skjóta þá niður sem hráyiði hvenær
sem færi gefst til þess. Þessi nýárs
ákvörðun þykir glæpaseggjum hin versa
sérstaklega af þvi að henni fylgir full
alvara,
Það þykir nokkuð eftirtoktavert að
samskotin á Englandi til að byggja
minnisvarða yfir Mr. Gladstone eru svo
lítil og koma svo seint í hendur þeirra
sem standa fyrir fyrirtækinu, að það
lítur út eins og að þjóðin hafi ekki met-
ið æfistarf hans í þarfir föðurlandsins
eins vel og væuta mátti. Það var upp-
hafloga beðið um £50,000, en að eins
£22,000 hafa ennþá fengist. Þetta mæl-
ist þeim mun ver fyrir á Englandi, sem
samskotin til minnisvarða Gordons í
Afriku hafa gengið ágætlega. Kitch-
ener lávarður hafði saman £100,000 á
fáum dögum til að reisaGordon minnts-
varða, en æfistarf Gladstones er ekki
metið meira en svo, að það þykir tví-
sýnt hvort hægt verði að reisa honum
verðugt minnismark af þjóðarsamskot-
um.
Munið eftir Maine.
Þessi orð voru það, sem í gegnum
alt, striðið milli Bandamanna og Spán-
verja. fyltu hvern einasta Amaríkansk-
an hemnann liugrekki og frábærri djörf-
ung, til þess að sýna heiminum hversu
skaðlegir þeir gætu orðið óvinuuuiu
þegar þeir ættu sér i að hefna, eins og
t.d. fyrir hið voðalega illvirki sem fram-
ið var þegar herskipið Maine var spreingt
í ioft upp og yfir 200 saklausir hermenn
sviptir lífí á einni svipstundu. Menn
voru frá pví fyrsta sannfærðír um, að
þeta voðaverk var af völdum Spinverja
þó að hinsvegar ekki væri mögulegt að
festa glæpinn við neinn vissan mann eða
menn. Bandamenn héldu því fram, að
Spánverjar væru áreiðanlega orsök i
slysinu, en Spánverjar kváðu það hafa
verið tilviljun eina.
Þannig hefir málið legið þar til nú
að eitt af Havanablöðunum, “E1 Re-
concentrado,” flytur þá kæru á hendur
spönskum dómara, að nafni Zacarias
Bresmes, að hann hafi verið frumkvöð-
ull að því, að herskipið “Maine” var
sprengt upp á Havana hö'n, Blaðið
flytur grein um dómara þennan og
bendlar hann við ýmsa glæpi. Meðal
annars segir blaðið 5. þ. m.:
Þegar Maine kom inn á höfnina í
Havana, þá sagði Bresmes opinberlega
að slikt ofbeldi af Bandamönnum mætti
ekki líðast án strangrar hegningar.
Heitingar hans boðuðu komandi háska.
Félagar hans voru Felipe Gonzales,
Dion Sionega og Eusebio Azevere, ailir
ofstækisfullir Ameríkuhatarar.
Þessir menn gortuðu af því að
Bandamenn væru í þann veginn að fá
grimma hefnd fyrir ofdyrfsku sína, að
vaða með herskip inn á Havanahöfn.
En þó er ekki hægt að bera beina kæru
á neinn nerna Bresmes. Hann og hinir
áköfu Spánverjar í Luralogötu héldu
leynifundi á hverju kvöldi og veit nú
almenningur, að á þeim fundum var
eyðilegging skipsins Maine brugguð og
allur undirbúningur til þess fullkomn-
aður.
Kvöldið sem hin voðalega sprenging
fór fram, var Bresmes staddur á Tacon
leíkhúsinu með vinwm sínum. Og þeg-
ar er hinn fyrsti voðakvellur heyrðist,
stökk nann upp úr sæti sínu og hrópaði
“Þarna fer Maine,” og drukku þeir fé-
lagar kampavín þessum voðaglæp. til
minningar, á meðan menn voru að
spyrja sjálfa sig og aðra hvað fyrir hefði
komið og hvað valdið hefði hinum mikla
hvell. Það var minst á Bresmes við
nefnd þá sem Bandamenu sendu til að
komast eftir orsökinni til þess að skip-
ið sprakk. En þá vorn ekki nægar
sannanir fyrir hendi til að festa glæpinn
við hann eg þessvegna voru samtök
gerð til þess að láta ekki nafns hans
getið i sambandi rið slysið. Cubamenn
nálega undantekningarlaust álíta kær-
ur blaðsins alveg sannar og ómótmæl-
anlegar. Bresmes er nú sagður að fara
hulduhöfði einhverstaðar yfir á Spáni.
Herbúnaður Rússa.
Fregnriti Lundúnablaðsins Times
hefir skrifað blaði sínu frá Sebastopol
og segir hann að Rússar séu að hervæð-
astifkafa. Hefir þessi fregnriti ferð-
ast um Rússland síðastl. 2 mánuði og
hefir hann hvervetna séð þess glögg
merki, aðRússar búist við ófriðáhverri
stunda. Það er verið að útbúa herflot-
ann i mesta ákafa, og hermálaráðgjaf-
inn og aðrir ráðgjafar stjórnarinnar
hafa erið að ferðast um til að yfirlita
allar herstöðvar og gera ákvarðanir um
aukinn mannafla og vopna og vistaforða
við þær. Það hefir verið fleiri mönnum
bætt við land og sjóherinn í Október og
Nóvetuber síðastl. heldur en á nokkrum
öðrum tveim mánuðum áður og hver
herflckkurinn á fætur öðrum eru sendir
til Austurálfunnar eins fljótt og hægt
er að koma þeim þangað. Og einnig
auka nú Rússar stórkostlega herafla
sinn á landamærum Tyrklands. Rúss-
ar liafa í heitingum að láta Jón Bola
sveitast dýru blóði áður en þeir láti af
nokkru við hann eða aðra af ítökum sín
um þar eystra eða annarstaðar. Það
sem Rússinn hefir, því ætlar hanii að
halda.
Yfir öllum þessum aðgangi Rússa
eru Bretar hinir reiðustu, því læita
kemur fyrir einmitt á þeim tíma þegar
Rúf keisari er að senda boðskap sinn
út um allan heim um að koma á alþjóða
friði. En einna lakast er Engiending
um við það, að Rússland er nú svo gott
sem búið að ná öllum jTfirráðum í Persíu
svo að “Shak”-inn þar verður að fara
algerlega að ráðum Rússakeisara —
Rússland hefir nýlega heimtaö leyfi til
að byggja járnbraut þvert yfir Persíu
frá landamerkjum sínum til Indverska
hafsins. Þetta er Bretum meiniila við,
en geta þó lítið að gert, því þó þeir með
hó’tunum kynnu að geta komið í veg
fyrir að Rússar fengju þetta leyfi hjá
Persum, þá er talið sjálfsagt að Rússar
mundu tafarlaust segja Persum strið á
hendur og mundi það hleypa allri Aust-
urálfu í afarmikið ófriðarbál. En ef
mögulegt er vilja Bretar komast hjá
þessu og er þess getið til, að þeir muni
fara þess á leit við Rússa, að þeir skifti
Persíu bróðurlega á milli sín.
MINNIOTA, MINN., 7. jan. 189«.
(Frá fréttaritara Hka.)
Hltaf helzt hin sama öndvegis tíð,
jörð marauð, andar enðrum og eins á
norðan,
Nýdáinn er hér Guðmundur H. Guð-
mundsson, ættaður úrDalasýslu. Hann
var einn af fyrstu landnámsmönnum
hér.
Fyrir fám dögum vildi hér til það
slys, að Guðdý Árnadóttir, frá Hellis-
fjörubökkum við Vopnafjörð, datt og
lærbrotnaði, Hún er sögð á batavegi.
Læknir vor Þórður Þórðarson
reynist vel; í sumar skar hann mein
úr lifrinni á Jónasi Svíndal, og græddi
svo aftur að J. S. er nú frískur orðinn.
Ameríkanskur læknir sr aðstoðaði Þ.Þ.
við uppskurð þann álítur að Þórðarson
hafi gert þar meistarastykki. Nú ný-
lega skar hann upp Snæbjörn Hannes-
son frá N. Dakota, það var sullaveiki
er þjáði hann. S. H. er á góðum bata-
vegi.
Vesturbygðar söfnuður ætlar að
hyggja kirkju næsta sumar. Þeir gefa
þar í stórslöttum, frá $10—100 hver
bóndi.
Séra Björn hefir fengið mánaðar frí
hjá söfnuðum sínum; sagt hann muni
bregða sér til Chicago að finna forna
vini,
Páll Gunnlögsson.
(dáinn 18. Nóvember 1898.)
Eg skal bera harm í hljóði,
Hjartans ljúfi ástvin góði!
Kyssa þig í kveldsins óði,
Kalla’ á þig við morgunsár,
Hlúa’ að þér i hjarta mínu,
Hugsa’ um þig und leiði þínu,
Geyma þinna ljóðalínu,
Lauga andvökunnar brár
Mínum tárum. meðan lirynja
Minna sorga, og raunatár.
Þau líða þessi æfiár.
Margt er sætt að muna’ og geyma,
Mörgu væri lji'ift að gleyma;
Huggun áður dreymda dreyma
Drauma fyllta æskuþrótt.
Aldrei gleymi’ eg næðings-njólu
Fóvembers, þá hrannir sólu
Bláar h-vítu faxi fólu.
—Æ, feigðarkalda, langa nótt!
Alein var ég, umhverfis mig
Aðfall dauðans þungt og hljóft,
Andlát þitt og eyðinótt.
Svift er ég nú æfiyndi.
Áveðurs í frosti’ og vindi
Tómleikans á trega strindi
Titra’ ég eins og kuldastrá,
Dapurt finnst mér út.i’ og inni,
Eyðilegt í sálu minni;
Þrengir alt að þungu sinni,
Þögn ognóttin dettur á.
Dái’ ég þig í draUma inni ;
Dreg ég huggun mína frá
Helgidóm, sem hjartað á.
Eg skal vona, trúa’ og treysta,
Tendra mína hinstu neista;
Hef ég bæn til himins reista.
Heitra tára grunnur ber
Bæn, sem innir andvarps-tunga
Undir fargi sorgaþunga
Á þessnm stöðvum dauðansdrunga.
Drottinn, sem að var og er
Miskunsamur guð og góður,
Gefur þig síðar aftur mér,
Ó, besti vinur, bið fyrir mér !
Ég skal bera harm í hljóði
Hjartans ljúfi ástvin góði!
Kyssa þig í kveldsins óði,
Kalla’ á þig við morgunsár ;
Hlúa’ að þér í hjarta miuu ;
Hugsa’ um þig und leiði þínu ;
Geyma þinna ljóða línu ;
Lauga andvökunnar brár
Mínum tárum, meðan hrynja
Minna sorga’ og raunatár.
Þau líða þessi æfiár.
N. A. Gunnlögsson.
ólund.
(Eftir Huga).
Ég gef ekki hót fyrir gleði né sorg,
glitfagrar hallir og þéttskipuð torg;
Eg gef ekki hót fyrir heiminn.
Ástir og vinskap, auð eða völd.
angandi morgun né friðheilagt kvöld;
Það gufar alt út í geyminn.
Það væri’ öllum sama þó leiddist mér
líf,
eða legðust að hjarta raér sorgirog kíf.
Það hugsar hver um einhaginn.
Því skyldi ég æðrast af ímyndun þá.
ellegar rúm slíkum hégóma ljá,
—ég sigli minn eigin sæinn.
Það rangfærist hvert sem er margt
fyrir mér
og mínu’ altaf hnignandi lífinu fer,
það óðar en varir mig endar,
Ég get ekki hvort sem er gert nokkur
skil
að gagni’ eða hagnað né öllum i vil.
Svo hugann ég læt hér við lenda.
Þjófasagan frá Selkirk.
P. Burrel, 16 —17 ára gamall, fór
sem borðmaður til ekkjunnar Guðb.
Goodman í Selkirk.
Eftir fáa daga gengu þeir í félag til
að selja hvítfisk, piltur þessi og yngsti
sonur ekkjunnar, Sigurbjörn Frímann.
Fiskinn keyptu þeir af Cold Storage Co.
Eftir tveggja daga samvinnu slitu þeir
félagið, af því P. B. eyddi sjálfur pen-
ingunum og vildi engin skifti á þeim
hafa. Vildu því bræður að strákur
færi, en móðir þeirra miskunaði sig yfir
hann og lét hann vera, því hún vissi að
hann var félaus og átti engann sama-
stað vísan i bænum.
19. Desember tók R. Gardner, lög-
reglumaður, P. B. og setti hann inn
fyrir að hafa stolið stirjukassa Strák-
ur meðgekk að hafa stolíð kassanum 15,
Des. og selt fiskinn 16. og 17. Kvað
hann sonu ekkjunnar liafa verið í vit-
oröi með sér og að Frímann hefði sagt
sér að stela. Samkvæmt þessum fram-
burði stráks voru þeir bræður allir sett-
ir inn þann 20. Sama dag fóru kosníng-
ar fram í Selkirk, Innan tíu mínútna
voru þeir bræður allir leystir út á á-
byrgð þeirra B. Byrons, Ó. Noidal og
H. Andersonar. Stefnan var birt þeim
21. og málið kom fyrir 22. Kom það þá
í ljós. ad pólitíið hafði tekið þá bræður
heimildarlaust og svo drukkinn, að
hann ætlaði að stjaka þeim inn um lok-
aðar dyr á fangahúsinu. Engin kæra
var móti þeim, enginn minsti grunur
eða mögulegleiki til að þeir væru með-
sekir, og þeir því fríaðir í einu hljóði.
Kvöldið sem strákui-'stal kassanum,
var leikritið “Esmeralda” leikið í Good-
Templarahúsinu, og voru þeir bræður
þar allir.
Líklegt þykir að R. Gardener verði
vikið frá embætti fyrir þetta.
Þetta er í fám orðum sagan og sendi
ég hana i Heimskringlu til þess að fyr-
irbyggja misskilning og slaður.
Guðjón Ingimundarson.
[Vér höfum tekið grein þessa til
þess að gera lesendum vorum kunnugt,
að þessir islenzku drengir i Selkirk sem
kærðir voru um ófrómlýndi, voru, eins
°g sagan ber með sér, algerlega sýknir
saka. Og úr því þeim var gerð opinber
hneisa, með því að vera kærðir um með-
verknað í glæp, þá er sanngjarnt að sak-
leysi þeirra sé gert opinbert—Ritstj ]
Þan dóu með árinu.
Tveir Indíánar, karl og kona, brunnu
tíl dauðs í hreisi sínu í St. Boniface á
gamlárskvöld. Kofinn var gerður úr
þunnum renglum og þakinn utan með
tjörupappa og mokað upp að snjó.
Kofinn var ekki stærri en svo að þau
gátu skriðið inn í hann og haft þar of-
urlítinn járnplötuofn til upphitunar.
En þau vildu kveðja gamla árið á til-
hlýðilegan hátt og keyptu sér 2 fiöskur
af sterku víni og drukku þar til þau
sofnuðu. Meira vita menn ekki, því á
sunnudagsmorgun sást kofinn brunn-
inn til kaldra kola og veslingar þessir
með honum. Maðurinn hafði auðajáan-
lega vaknað og kastað stónni út og kom
ist sjálfur hálfur út úr dyrunum, en þar
féll hann og komst ekki lengra. Hann
var brunninn upp til miðju og konan
or\n að ösku þegar komið var að kof-
i aðum. Þau dóu með árinu.