Heimskringla - 03.05.1900, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 3. MAI 1900.
Beiiiiskringla.
PUBLISHED BY
The Heimskriogla News & Pnblishing Go.
Verð blaðsinsíCanada og Bandar. $1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent tii
fslands (fyrirfram borgað af kaupenle
«m blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist 1 P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Oraer. Bankaávísanir á aðra banka en
Winnipeg að eins teknar með afföllum
R. Ii. Raldwinson,
Editor
U. Swanson,
Manager.
Office : 547 Main Street.
P.O BOX 305.
Síðan vér ritnðam greinina í
sfðasta blaði um útbolun íslendinga
írá bæjarvinnu, hafa nokkrir menn
látið þess getið að þetta væri orð í
tíma talað um alvarlegt nauðsynja
mal, og vér höfum orðið þess varir
að óánægjan meðal landa vorra yflr
útilokun þeirra frá vinnu þessari, er
all almenn. En þeir virðast vera
gersamlega ráðþrota með að flnna
heppilega aðferð til að hrinda þessu
máli í vænlegt horf.
Fyrsta sporið er þegar stígið,
það sem sé, að landar vorir flnna ó-
réttinn rem þeir eru beittir. Næsta
sporið þarf að verða félagsleg sam-
tök meðal íslenzkra verkamanna.
Þeir þurfa að koma saman og ræða
um hagi sína, skiftast á skoðunum
og komast að niðurstöðu um hvað
gera skuli. Oss flnst hér liggja
beint við að verkamenn taki sig
fram um að senda áhrifamikla nefnd
á fund nefndar þeirrar sem stendur
fyrir bæjarverkunum og leggja mál
stað sinn ljóst og greinilega fyrir
hana. Til þessa Þurfa verkamenn
talsverðan undirbúning til að safna
sér nauðsynlegam gögnum. Þeir
þurta að geta sýnt tölu ísl. og ann-
ara útlendra þjóðflokka hér í bæn-
um, hve mikla skatta ísl. borga í
bæjarsjóð í samanburði við hina aðra
þjóðflokka, hve margir ísl. æktu, að
réttu hlutfalli við hina, að geta notið
bæjar vinnu, og hve margir hafa
hana af hverjum þjóðflokki út af
fyrir sig. Þeir þurfa að geta sýnt
ljóst og greinilega að landar vorir
séu afskiftir og að rangindum sé
beitt gagnvart þeim. Þeir þyrftu,
ef mögulegt væri, að geta sýnt hverju
þetta er að kenna og hvernig þeir
vilja fá breytinguna gerða. Vér
vitum vel að þetta kostar tíma og ó-
mak, en ef margir landar vorir eru
iðjulausir part af vetrinum eða vor-
inu, þá hafa þeir einmitt tækifæri
til þess að nota þann tíma til að
kynna sér þessa hluti, og greiða með
því veg nefndar þeirrar. sem send
yrði til að mæla máli þeirra við
bæjarstjórnina.
Það eitt er víst að svo búið má
ekki lengur standa! ísl. verka
menn verða að láta duglega til sín
taka í þessu máli, og þeir verða að
gera það með félagslegum samtök-
um. í þeim tilraunum geta þeir átt
vissa samvinnu allra landa sinna í
þessum bæ.
anna svo úr garði að enginn kiós-
andi hafi fleira en 1 atkv. í sama
kjördæmi, og enda ekki nema 1 einu
kjördæmi, og sanngimi virðist mæla
með því að þessar breytingar verði
gerðar. Annað ákvæði í lögunum,
sem ekki verður vinsælt, er það, að
svifta alla hermenn atkvæðisrétti og
alla sem eru í lögregluliði Norðvest-
urlandsins. Þetta þykir ranglátt I
mesta máta, því engin skynsamleg
grein getur orðið gerð fyrir því að
svifta þá menn almennum borgara-
og mannréttindum, sem eyða dögum
sínum til að vernda líl og eignir
landsmanna, eins og t. d. lögreglu-
lið Norðvesturlandsins. Það heflr
verið bent á það að ekki sé réttlátt
að svifta þá menn atkvæðisrétti, sem
nú eru í hernaði í Suður Afríku, en
veita hann hjörðum útlendinga sem
ekki kunna orð í ensku máli, og als
enga þekkingu hafa á landsmálum.
En á hinn bóginn er þetta fyrir-
komulag ágætt fyrir Laurier stjórn-
ina, því það eru miklu meiri líkindi
til þess að hún fái haldið völdum ef
allir þeir sem hafa vit og þekkingu
landsins velferðarmálum, verða
sviptir atkvæðisrétti, en hinir sem
hvorki skilja landsins tungu né
starfsmál, eru látnir ráða lögum
lofum í landinu. /
og
Ar.
VII. Fráfall gamla
Ouðmundar stvdents.
—Hálfstolið og hálffrjálst.—
Eftir
Stephan G. Stephansson.
Nokkrar umræður hafa orðið í
blöðunum um hið nýja kosninga-
lagafrumvarp Laurierstjórnarinnar,
og mælist alment illa fyrir því.
Eins og menn vita þá eru Dominion-
kosningar nú látnar fara fram sam-
kvæmt kosningaskrám fylkjanna og
er það ranglátt að því leyti, að allir
kjósendur hafa ekki jafnan atkvæðis
rétt undir því fyrirkomulagi, t. d.
í Manitoba heflr hver maður 1 at-
kvæði, en í Quebec eins mörg atkv.
eins og hann á eignir í mörgum
kjördeildum í sama kjördæminu því
þar er atkv. bundið eignaskilyrði,
en hér í vesturlandinu er það úr
lögum numið. Þess vegna eru hér
aldrei eint mörg atkv. greidd f
nokkurri kjördeild eins og þau eru
mörg á kjörskrá. En í Quebec á
hinn bóginn eru oft fleiri atkv. held-
ur en kjósendur eru f einni kjör-
deild eða kjördæmi. Þetta kom vel
í ljós við atkvæðagreiðsluna í Quebee
um vínbannið, fyrir tæpum 2 árum.
Þar voru greidd fleiri atkv. í sutnum
kjördæmum, með víninu, heldur en
tala kjósenda í þeim, eins og vér
auglýstum þá í Ilkr. Því er haldið
fram að þettaþurfl að Iagast, að það
þurfi að gera kosningalög allra fylkj-
[Niðurlag.]
í þrönga afhýsinu í norðurendan
um á lágu baðstofunni í Gerði, lág
gamall maður í þilrúminu sem þar
var inni; það var Guðmundur gamli
stúdent. Séra Hákon settist við rúm-
stokkinn. Það vóru lítil gugnunar-
merki að sjá á höfðinu sem lág þar á
koddanum, með langa þunna hárið,
sem lagðist niður með vöngunum eins
og slétt og silfurgrá silkislæða utan-
um stóra ennið, jafnvaxið, nærri eins
og sveigður tígull, á þessu föngulega
höfði með mikilleita andlitið og löngu
kinnarnar, sem elliogbanalega hafði
svo litlu getað breytt á, nema blæ og
yfirlit; þar hafði verið svo hörðu af
að tálga, nærri tómri húðinni yflr
sterklegum beinuml Nefið var hátt
og bogið, augun myndu hafa verið
kölluð dökk, vegna skorts á nákvæm-
ara orði yflr hnökrana af svellbláma
og sólskinsblettum í fjallshlíð, þenna
sambreisking af ljósgulu og steingráu,
sem ein»taka mannsauga er gert af.
Brýrnar voru loðnar og miklar,
hrukkurnar á enninu kringum þær
sýndu, að þær höfðu oft ýmist verið
léttar eða þungar; nú vóru þær ekki
orðnar kviklátar undir veikinda-
þreytunni. Annað stóð ekki út und-
an rúmfötunum en höfuðið og hægri
hendin, sem vafðist ennþá umfangs-
mikil og hnúaber utan um hendina á
séra Hákoni. Samt bar á því, jafn-
vel gegnum sængurklæðin, að mað-
urinn var stórvaxinn, eins og menn
verða varir við stærð fallins trés í
skógi, þó það sé orðið innskorpnað
og hálfsokkið ofan í jörðina.
Ég sendi til þín fomvinur,” sagði
Guðmundur, “til að vera hjá mér
seinustu gamlársnóttina sem við eig-
um eftir að vera saman, og til að
gera þig að ráðsmanni mínum við
nýja árið, yflr þvf litla sem ég og það
eigum saman að skifta; ég endist
ekki til þess sjáifur. Ég hef allatíð
soflð værast með morgunsárinu.”
Séra Hákoni hálf-hnykti nú við
þessari spá, en gat ekki svarað öðru
eu þvi, að almætti guðs væri auðvelt
það sem mönnum sýndist vonleysa,
og að hann sjálfur hefði búist vjð að
Guðmundur myndi vera óhressari,
nú þætti sér líklegt að hann myndi
endast nokkuð enn.
Guðmundur þrýsti fast og alúðlega
um hendina á séra Hákoni, eins og
máttur hans leyfði. “Þreytum eng-
ar vöflur um dauðann, félagi !”,sagði
hann. “Hefði trcð í skóginum mál,
gæti það oft sagt með vissu, að eitt
högg til feldi sig, þegar það finnur
sig riða á stofninum. Tvívegis hefir
veikin sorfið svo að mér, að ég hef
nauðlega raknað við aftur. í nótt
gerir hún það í þriðja og seinasta
skifti og svo er það úti. Við höfum
marga skemtilega gamlársnótt saman
átt, og svo er gott að klykkja út.
Þarna á borðinu er gamla flaskan
okkar og silfurstaupið og tóbakspíp-
an mín: Gerðu það fyrir mig, haltu
gamlársnóttina eins og við höfum æf-
inlega gert, síðan við vórum dreng-
hnokkar og reyndum okkur á tví-
söng, I herberginu hjá henni mömmu.
Það er ekki af því, að illa liggi á mér,
að ég get nú ekki verið með.”
Séra Hákoni var engin glaðværð í
hug, en þó kom hann sér ekki fyrir
að neita um það sem hann var beð-
inn að gera. Svo kveykti hann í
pípunni. Það var eins og hann irði
rólegri, ef til vill af að hafast eitt-
hvað að.
“Nú er ég ánægður með þig,” sagði
gamli Guðmundur og brosti, nærri
eins og hann væri orðinn heilbrigður
“Svona á það að vera. Það minnir
mig á tímana í æfi minni, þegar þú
var8t eini maðurinn af öllum, sem
mig þektu, sem ekki áleit að ég væri
týndur sauður; eini maðurinn stund-
um, síðan hún mamma dó, sem treyst
ir drengnum í mér, svo ég brást hon-
um aldrei alveg heldur, jafnvel þeg-
ar ég átti við aðra eins óhræsismenn
eins og hann séra Jón prófast, sem
kaups-kaups tilflnningunni minni
fanst ekkert ilt sparandi við.”
“Nei, nei,” sagði séra Hákon, “nú
•rt þú ekki með sjálfum þér. Á bana-
sænginni hatar þú engan, þú hefur
fyrirgeflð—fyrirgeflð alt.”
“Fyrirgefið!” endurtók Guðmund-
ur. “Veiztu bvers þú ætlast til Há-
kon ? Fyrirgefa, afsaka illmensk-
una! Skrökva því uppá það sem
göfugast var í eðli mínu, að ég sé á
sáttur við varmenskuna. Nei, nei.
Séra Jón prófastur mætti verða æðsti
höfuðengill hinumegin mín vegna,
ég skyldi ekki hamla því, þóég gæti,
fyrir þetta litla misjafnt sem hann
lagði til mín sjálfs; það var nú vel-
komið. En hann var tuddi fram í
andlátið. Ef ég segði annað, væri
ég að miðla málum við ódrengskap-
inn, og það vil ég ekki gera á bana-
sænginni. Þó allur mannheimur
bærl mig atkvæðum, með fyrirgefn-
ingunni sinni, og yrði sáluhólpinn
fyrir það, færi ég heldur norður og
niður með sannleikanum og huggaði
mig við, að við værum þó heiðarleg-
ur minnihluti. En svo kemur nú
ekki til þe*s, séra Jón er nú líklega
orðinn engill—hann þurfti þess við—
og ég fæ vonandi hvíld.”
“Enganveginn,” svaraði séra Há
kon, “þú flyzt sjálfur yflr á landið
iar sem allur misskilningur okkar
mannanna hverfur, þar sem engin
kvöl né söknuður mun lengur til
vera.”
“Og hvað svo sem ætti ég þangað
að gera, þar sem allir eru sælir, eink
is málstað að taka, né neinum að
rétta hjálpar-hönd, og við engan for-
dóm að fást? Hann Guðmundur
gamli stfident irði fljótt leiður á því
móki. Hann kvæði spaugvísu um
)að, rétt upp úr miðju Te Deum
Hann Guðmundur gamli stúdent,
sem heldur misti af konuefninu en að
vígjast til prests, þegar honum var
)»ð samvizkusðk, væri illa settur í
skauti Abrahams, sem vildi fórna
syni sínum, þó hann hafl fundið að
það var rangt. Slíkur misskilning
ur getur aldrei jafnast. Guðmunú-
ur gamli stúdent lenti þar í skærum
við hann Jakob ísaksson, eins og við
prófastinn sáluga, út af því hvernig
Jakob okraði á dauðhungruðum bróð-
ur sínum með leifum af baunagrautn-
um sínum forðum. En svo er ekki
neitt hætt við því, ég er þrotinn og
þreyttur á stímabraki; fyrir mér
liggur ekki nema hvíld.”
“Langt frá, langt í frá,” sagði séra
Hákon, sem var ráðalaus með svar í
svona kröggum og vildi svo ekki
trúa þeim. . “Þér er ekki alvara með
þessar gífurlegu hugsanir.”
“Ég hef aldrei spaugað við þig um
þesskonar, og núna sízt,” sagði Guð-
mundur. “Þín trú er náttúrufar þitt
sem sér gott í öllu. Þú ert hrein-
skilinn, en hefur ekki auga umbóta-
mannsins, sem sér ranglætið eins
glögglega, eða betur, en sættina og
málamiðlunina. Hugsun mín er ekki
heldur gífurleg. Iíg á mér einkis ils
von. Ég gæti ekki farið illa. í log-
anum þarna niðri, irði ég ekki alveg
huggunarlaus, ég sem veit ekki um
aðra sælu en að gera sitt bezta, af
því það þroskar mann sjálfann og
gerir mann ánægðari. Eg sætti færi
að skara neista frá einhverjum vesl-
ingnum, sem þyldi hitann enn ver
en ég. Ég blöskraðist ekki yfir þeim
heldur, sem kveldust af samvizku-
biti og örvinglan, þó mér kynni að
þykja það nokkuð svæsið. Ég vissi,
Bergur í Selhaga. Hann á ekki til
dal í eigu sinni og ráðgerði að selja
einu kúna sína, til að koma Gesti
sem er, að þessi viðurkenning ræfl- litla suður til einhvers ættingja hans.
anna um að þeir hefðu ekki breytt
eins og þeir áttu að gera, og þessi
eftirsjón eftir misindis skemtunum,
sem þeir verða að venja sig af, væru
fyrstu batamerkin í betrun þeirra þó
þau sýndust nokkuð frekjuleg, úr því
þeir eru eilífir, og geta ekki framar
gert út af við sjálfa sig, eins og í
þessu lífi. Eins og þú sérð, er ég ó-
hafandi í báða staðina, sem trúin ætl-
ar mönnum í; mig skortir hæflleik-
ana fyrir þá og næ svo ekki tilgang-
inum. Mér er einungis ætluð hvíld,
og ég æski heldur ekki annars.”
“Jú, þig langar til þess, sem þú
sem býðst að kenna honum skólalær-
dóm. Þeim hnokka verður fræði
fýknin hefndar-gjðf, eins og Níels og
Daða, ef ekki er að því gert. Skól
inn eyðileggur líklega mannsefnið
honum, en maginn verður eftir ó
skemdur og honum gefur hann brauð
Þú borgar Einari og Bergi sfna fim
tíu dali hverjum, fyrir sama starf
sem hinum er ætlað. Öðrum reitum
mínum er ráðstafað. Góða nótt,
Hákon félagi, og þökk fyrir sam
fylgdina! Nú er helfróin mín nærri
á enda; ég veit hvað líður. Eina
bónina enn. Það er haldið að maður
bráðum fær, að sjá hana mömmu þína lifi upp æsku sína með seinustu stund
aftur,þar sem ykkur báðum líður vel”
svaraði séra Hákon, handviss um að
hann slóg þá viðkvæmasta strenginn.
“Þvert á móti,” sagði Guðmuridur,
“sízt af öllum hana, af því mér heflr
þókt vænst um hana af öllum mönn-
um. Hana mömmu, sem elskaði
drenginn og treysti honum til að
unum. Mér fanst eitthvað svipað
því í köstunum, þegar ég var lengst
leiddur; en hugurinn handsamaði
ekki hvernig það var, þegar rænan
kom aftur. Hvað væri á móti því
þó meðvitundin væri hringur, sem
lokaðist þar sem hann byrjar ? Seztu
nú við borðið og syngdu mér “Rís
verða sá maður sem hún hugsaði sér upp mín sál að nýju nú,” eins og þú
beztan. Nei, það væru of mikil von-
brigði, að maðurinn, karlinn hann
Guðmundur stúdent, væri orðinn úr
drengnum hennar, hún kannaðist
ekki við hann. 0g þó varð dreng
urinn hennar að verða einmitt þessi
karl, til að svíkja ekki sjálfan sig og
hana. Nei, henni vil ég ekki gera
skapraun. Ég gæti það ekki held
ur, hún yrði þá ekki lengur ahæl,
eins og við trúum. Og komdu nú
ekki með það, að yera okkar mömmu
kunni að breytast svo við líkamsvið'
skilnaðinn, að þetta irði okkur ekki
til óánægju. Því það væru þá ekki
lengur hún eða ég, sem þektumst og
unnumst einusinni af' því við vórum
eins og við vórum, heldur værum við
einbverjar aðrar verur—Guðmundur
gamli stúdent á sér hvíldína vísa.”
Hákon þagnaði nú. Hann reykti
fastara og hætti líka að hugsa, eins
og sá sem sér barn sitt, sem hann
treystir, taka þann veg sem honum
sýnist muni ófær, gagnstætt viðvörun
sinni, og getnr svo ekki aðhafst nema
að vona einhvers góðs og forðast að
hugsa það, sem haDn þóttist vita áð
ur.
.... “Við verðum að sleppa þessu
vinur,” sagði Guðmundur svo, eftir
nokkra þögn. “Ég er allur á förum,
og verð að segja þér erindið. Láttu
ekki séra Sveinbjörn halda ræðu yfir
mér dauðum. Gerðu það sjálfur, og
segðu hvað sem þú vilt um mig; það
verður ekki annað en það sem þú
heldur ég eigi skilið. Nútízku frjáls-
lynjið hans sént Sveinbjarnar fellur
mér ekki. Þetta óákveðna, sem vill
koma sér í mjúkinn hjá öllum göml
um bágbiljum og viðra sig upp við
allar nýrri mótbárur, og hræra það
saman. Það er stefnan hans garnla. eing og tltt hefir verið nú um langan
Abrahams, sem vill fórnfæra Isak, þó Uúdur, og ekki heldur með þessum fögru
manst hún mamma söng það fyrir
okkur, nýárs-morgnana, þegar við
vórum litlir drengir. Og vertu nú
sæll.” *
Séra Hákon gerði eins og hann
var beðinn. Hann söng vers eftir
vers með klökkum og lágum róm
Það tók að birta í gluggann. Honum
heyrðist þung andartök í rúminu bak
við sig. Hann hrökk upp og leit við
Guðmundur gamli stúdent lá þar
hreyflngarlaus og rólegur eins og
hann svæfi. Höfuðið hafði aðeins
sigið ofan á bringuna og bjartað
bærðist ekki. Hann var örendur.
Hákon lagði hendurnar áhonum
upp á brjóstið og dróg niður augna
lokin. Hann efaði ekki að Guð
mundur hefði sagt satt og vitað hvað
sér leið. Hann strank með hendinni
yfir kinnina, sem var að kólna, eins
og menn kveðja sofandi barn.
“Nei, nei, hvað sem sagt er. Ég
irði heldur ekki sæll á himni, ef þú
gætir ekki verið þar.”
-----Úti rofaði tll nýárs-dags-
ins. Inni bjarmaði fyrir nýrri trú.
Ura skáldsögu J. Magnúsar
Bjarnasonar, Greysir, Man.
(Eftir Bjarka).
Eiríkur Hansson kemurekki
svo lítið tíatt upp á mann að ýmsu ley ti.
Hann vantar mai'Rt af því sem maður
vonast eftir og gengur jafnvel að sem
vísu 1 nútfma skáldsögu; hann vantar
alla fordild, bítur hvergi í sundur sög-
una til þess að láta lesarann spreita sig
á að yrkja inn í, skilur hvergi eftir ó-
ráðnar gátur til þess að láta dularfulla
óvissu pína þær kitlur út úr lesaranum
sepi andi og efni gátu hvergi fundið.
Hann byrjar heldur ekki í miðri sögu
skynsemi og tilflnning segi látlaust
aðþað sé glæpur, einungisafþvíein-
hver sem hún óttast eða ber lotuingu
fyrir, skipar henni að gera það. Þessi
hræribgur af hjátrú og skynsemi, er
ef til vill eðlilegt augnabliks-jafnvægi
hins gamla, sem mist hefir máttinn,
og hins nýja, sem er óþroskað; en ég
hefl óbeit á honnm, hann er átumein
í hreínlyndi þjóðarinnar. Ég sagði
honum upp vistinni í lifanda lífl og
hann á nú enga heimting á, að tala
yflr moldum mínum. Svo eru tvö-
hundruð dalir í skúffunni undir borð-
inu mínu þarua. Fáðu hann Þor-
vald í Fótaskinni til að taka að mér
gröfina og bera mig í hana ; gefðu
honum fimtíu dali fyrir það. Hann
er bjargarlaus, og stelur frá einhverj-
um ofan í sig og sína, áður en vetur-
inn er úti. Honum er svo varið, að
hann tæki það ekki eins nærri sér
eins og bónbjörg. Svo kemst hann
undir manna hendur og verður æfln-
legur vandræðamaðar. Kannské
æssir flmtíu dalir fleyti honum yfir
jetta sinn. Svo útvegar þú Kolbein
KaJdranda, tll hins sama, og borg-
ar honuin jafnmikið. Hann lagði
elju sfna og efni í einhverjar umbæt-
ur á kotinu, og vann sér svo inn
hærri landskuld og líklega flosnar
upp. Þá er Einar gamli söngur.
Forsjóninni láðist að gefa honum ráð
deild og atorku, en bjó hann út með
ijómandi fallega rödd og setti hann
svo niður á það land, þar sem ekki
fæst svo mikið sem einn munnbiti
fyrir fallega rödd, nema ef slett er í
mann máltíð við lágborðið í ögn
fleiri veizlum. 0g loksins er gamli
og skáldlegu orðum: “það var öld”,
eða með neinum þeim snildar tilþrifum
öðrum, sem einkenna meistara vorrar
aldar.
Mag'nús byr jar á upphafinu blátt á-
fram og barnalega eins og höfundur
Njálu og annara fornsagna frá þeim
tima þegar menn voru ekki enn þá
komnir á lagið með það að vera meist-
aralegir.
Þegar Eiríkur byi jar [sögu sina er
hann drengur einhversstaðar hér á Ut-
Héraði. Móðir hans er dáin, faðir hans
larinn til Ameríku og hann er hjá afa
sínum og ömmu og fer með þeim til
Canada 7 vetra gamall. Þar deyr afi
hans von bráðar, amma hans bregður
búi og hann fer þá til irskrar ekkju, líð-
ur þar afarilla og lánast loksað strjúka
frá henni með hjálp stúlku, sem fengin
var til að kenna konum og svo með að-
beiningu föður stúlkunnar. Þá er
amma Eiríks dáin og hann fer þá til
landa síns þar í nándinni,
Þar skilur höf. við piltinn 12 ára
gamlann og endar þar þenn fyrsta
þriðjung gögunnar. Sjálfur segir pilt-
urinn sögu sína og er hún sögð öll svo
sennilega. að manni finst nærri vafa-
laust að höf. hafi sjálfur reynt þetta og
lifað.
Flestar myndir sögumanna eru vel
skýrar og það jafnvel eins þær, sem
teiknaðar eru iauslega og með fáum
einum dráttum, og það gildir einkum
afa hans og ömmu og þó gerir bæði
FiTISM
Oss heflr hepnast að ná kaupmu
á miklum byrgðum af karlmanna-
fatnaði, hálstaui, höttum húfum og
skóm, frá ýmsum verksmiðjum„ með
talsvert minna en vanalegu inn-
kaupsverði. Þetta eru alt ágætar
vörur, spánýjar og vandaðar, Vér
kaupum að eins frá verksmiðjum, en
ekki gamlar og legnar vörur úr
heildsöluhúsum. Sérhver hlutur er
beint frá verksmiðjum og keyft fyr-
ir peninga út í hönd, og verða að
seljast tafarlaust f
Bankrupt Stock Sale
Rooms
á horninu á Rupert og Main St.
78 karlm- alfatnaðir úr skozkn
vaðmáli, vana verð $8.00, okkar
verð $3.75.
46 léttir sumar alfatnaðir, úr
al-ull, frá útlöndum, vana verð $10.00
okkar verð $4.75!
95 karlm. alfatnaðir, úr al-ull,
frá útlöndum, mjög vandaðir, vana
verð $12.00 okkar verð $6.00
400 alfatnaðir úr ýmsum útlend-
um fataefnum, vana verð frá $14—
$18, okkar verð $7.50—$8.50.
268 karlm. “Tweed” buxur
annarstaðar seldar $1.50, okkar verð
75 cents.
348 karlm. “Tweed” buxur vel
sniðnar og sterklega saumaðar, vana
verð $1.50 til $1.75, okkar verð $1.00
500 vaðmálsbuxur, frá útlönd-
um, vana verð $3.00 til $4.50, verða
að seljast tafarlaust fyrir $1.50, $1.75
$2.00.
Sérstakar treyjur, vesti og
“Bicycle”-buxur sem vérseljum með
afar-lágu verði Þar til alt er upp-
gengið.
STÓRKOSTLEG strigabuxna-
sala. Vör seljum þær fyrir 75c
þrátt fyrir verðhækkun frá verk-
smiðjunum.
Karlm. nærfatnaðir.
100 tylftir fínir Balbriggan nær-
fatnaðir 45e hver.
100 tylftir röndóttir nærfatnaðir,
virði $1.00, hjá oss 45c fatnaðurinn.
100 tylftir enskir Merino nær-
fatnaðir, virði $1.50, hjá oss $1.00.
27 tylftir Shetlands ullar nær-
futnaðii, virði $1.50, hjá oss 65c.
12 tylftir karlmannapeisur, blá-
ar og rauðar, kastað burt fyrir 25c.
Skyrtur. og sokkar.
6 tylftir karlm. gráar flannel-
skyrtur, virði 75c, hjá oss 25c.
25 tylftir karlm. mislitar lérefts-
skyrtur, verð 75c, hjá oss 45c.
33 tylftir svartar Satin skyrtur
virði $100 til $1.25, hjá oss 65c.
14 tylftir karlm. skyrtur með
silkibrjóstum virði $1.50 til $2.00,
hjá oss $1.00.
Góðir karlmanna sokkar 3 pör
lyrir 25 cents.
Enskir Cashmere sokkar virði
40c, hjá oss 20c.
Kvennsokkar á öllu verði en
allir mjög ódýrir.
Regnkápur.
Vér höfum selt meiraaf þessum
kápum I vor, en nokkur önnur búð í
bænum. Af 700 kápum sem við
höfðum fyrir fáum vikum, eru nú
að eins 65 óseldar, og þær verða
seldar fyrir $3.75 hver kápa. Þær
eru gerðar úr ensku “Covert” klæði
með flöjelskraga, tvíhneftar, og eru
vanalega seldar fr $7 til $8, alger-
lega vatnsheldar,
Vér höfum 95 kvennkápur með
slagi, þeim flegjum vér út í veður
og vind fyrir 25c hverja.
Ýmislegt
brautbún
einkum
Ameríku
um og s
ui A
‘r11
iiPpat
khplyi
ur þeirra að heiman, og
þegar þau standa félaus í
þau einkar ljós fyrir lesaran-
plyndi þeirra hvors um sig.
Sagan sýnir mæta vel vandræðastríð
fyrstu vesturfaranna héðan og hvern
kjark þeir höfðu og þurftu að hafa.
Þeir kotr.a vestur mállausir og aó kalla
má handalausir og höf. kýnir oss mjðg
vel hversu þeir fóru að brjótast fram
úr hvorutveggja.
Myndin af írsku kerlingunni er
Vér höfum karl- og kvennskó,
og sterka verkaskó fvrir menn og
drengi. FlóKahatta, stráhatta, axla-
bönd, hálsbönd, -vasaklúta, skyrtu-
hnapba, þurkur, ábreiður, kjólatau,
o. fl. alt með niðursettu verði.
Vér kaupnm og seljum fyrir pen-
inga út í liönd, hver sem í hlut á.
ér skilum peningum aftur ef vör-
urnar eru ekki þóknanlegar.
V
Það borgar
koma 100 mílur
að oss.
sig fyrir yður að
vegar til að kaupa
The Bankrupt
Stock Buying
Company.
565 llaiu St.,
Cor. Rupert St.