Heimskringla - 28.06.1900, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 28 JUNI 1900.
Heimskringla.
PUBLISHHD BY
The Heimskringla News & Publishing Co.
Verð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent til
falands (fyrirfram borgað af kaupenle
um blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist í P.O. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en i
Winnipeg að eins teknar meðaffðllum.
R. L. Kaldwinson,
Editor
Office : 547 Main Street.
P.O. BOX 305-
Hveitibands-hneykslið
Þeir sem halda með “Free
Trade” segja nauðsynjar lækka í
verðí við afnám tollanna. Því er
haldið fram að Laurier s jómin hafl
lækkað tollana, og eftir því ættu
nauðsynjar manna að vera að mun
ódýrari nú en þær voru fyrir 4 ár
um. Er þessu nú þannig varið?
Eru nauðsynjar manna, fóðurteg-
undir, fataefni og byggingaefni ó
dýrara, nú en áður. Er ekki hið
gagnstæða staðreyndin? Er það
ekki alveg áreiðanlegt, að flestar al-
mennar nauðsynjar séu nú að mun
dýrari en þær voru fyrir 4 árum?
vér ætlum að ekki verði neitað að
- svosé. Hvernig stendur þá á því,
samkvæmt hugsjónum liberala, að
vörarnar hækka í verði við afnám
tollanna, eða öllu heldur, þrátt fyrir
afnám þeirra. Reynslan er óiýgn-
ust, og reynslan hefir sannað að
að þetta er svona, síðan liberalar
komust til valda í Ottawa. Því er
haldið fram, og það með gildum rök-
um, um að Laurierstjórnin hafi svik-
ið hvert einasta loforð, sem meðlimir
hennar gáfu kjósendum fyrir síð-
ustu ríkiskosningar. Liberalar segj-
ast hafa sett gaddavír og hveitiband
á frílistann, og það skal játað, en
líka skal minst á að það voru þeir
sem eindregið greiddu átkvæði á
móti afnámi tolls á þessum tegund-
um fyrir fáum árum þegar Mr.
Davin bar þá tillögu fram í þinginu,
að þessar vörutegundir yrðu settar á
frílistann. En, hefir hveitibandið
lækkað í verði við afnám tollsins?
Nei, en það hefir hækkað að miklum
mun, fyrir sviksamlegt samsæri
urðu að borga 11 til I4c- fyrir pd.
Árið 1899 kostaði bandið tilbúið 6c.
pundið, en var selt til Hobb3 & Co.
fyrir fi|, en bændur urðu að borga
frá 13 til 15c. fyrir hvert pund.
Það sem sérstaklega er fundið
að, er það að stjórnin skuli ekki lofa
bændum að senda pantanir sínar
beint til fangahússins og láta senda
bandið þaðan beint til þeirra, í stað
þess að selja það—stundum fyrir
minna en það kostar að búa það til,
til vissra félaga, til að stórgræða
á því.
Stjórnin hlýtur að vita að Mani-
toba og Norðvestnrlandið er stöðugt
aðbyggjast og að það eru aðalhveiti-
ræktarhéraðin í Canad. Það mun
láta nærri að Manitoba og Norvest-
urlandið hafl 2J milj; ekrar undir
hveitirækt, og akrarnir fara stöðugt
vaxandi ár frá ári. Það þurfa að
jafnaði 3 pund af hveitibandi fyrir
hverja ekru, svo að þessi hlnti lands-
ins þarfnast árlega um 7| milj. pd.
Fyrir hvert cent sem bandpundið
hækkar í verði, eða er dýrara en það
þarf að vera, tapa bændumir $75,000,
En einokunar félögin græða að sama
skapi. Fangahúsið I Kingston býr
til á hverju ári svo milíónum punda
skiftir af þessu bandi, og Ottawa-
stjórnin heflr það í hendi sinni að
gera bændum vesturlandsins mögu-
legt að kaupa það fyrir 3 til 4c.
hvert pund minna en þeir verða nú
að borga. En þetta lætur hún ógert.
Henni þykir auðsjáanlega hagfeld-
ara að láta gróðann renna í vasa
auðfélaga á óþarfa kostnað bænd-
anna í Canada. Því heflr verið
haldið fram að stjórnin hafi orðið að
selja rúmlega milfón pund afbandi
frá fangahúsinu, þ. 6. Ágúst 189fi, af
því að uppskeran f Ontario var þá
um garð gengin, og stjómin vildi
ekki geyma bandið til næsta árs. En
þó varð stjórnin að játa að uppsker
an í Manitoba byrjaði það ár ekki
fyr en þ. 15. Ágúst, og að als engin
tilraun var gerð til að selja bandið
hér, né heldur var bændum veitt
nokkurt tækifæri til að bjóða í það.
Það sýnist liggja næst fyrir
stjórnina að hafa sjálfa útsölu á öllu
hveitibandi sem búið er til í fanga-
húsinu, og gefa bændum ríkisns
kost á að kaupa það fyrir það sem
framleiðslan og útsalan kostar stjórn-
ina. Með því móti gæti hún hæg-
lega komist hjá að selja fyrir minna
en framleiðslu kostnað, og um leið
Laurierstjómarinnar við auðfjélögi
eins og nú skal sýnt verða. Það var | gert bændunum f Manitoba og Norð-
á stjórnarárum Sir John Thompsons,
að hveitibandsverksmiðja var stofn-
sett í sambandi við ríkisfangahúsið í
Kingston f Ontario fylkinu. Þetta
var gert í þeim tilgangi, fyrst, að
hafa nægilega vinnu fyrir fangana
svo að þeir eyddu ekki dðgum sínum
í iðjuleysi, og annað, að koma, að svo
miklu leyti sem því yrði við komið,
í veg fyrir það að verð bandsins gæti
orðið óhæfilega háttfyrir samtök
þeirra félaga sem stunda framleiðslu
þess. Þegar tekið var til starfa í
fangahúsinu, þá gat hver sem vildi
fengið þar band með hóflegu verði
og bændur f landinu vora ánægðir
yfir þessu fyrirtæki stjórnarinnar.
En þetta breyttist alt þegar liberalar
komust til valda, þeir tóku þá strax
þá stefnu að selja alla bandfram-
leiðsluna til vissra vina sinna fyrir
minDa en það kostaði stjórnina að
búa það til. En vinimir seldu svo
með 200% ágóða, þeir græddu, en
bændur töpuðu. Eftir innkaups-
skrám stjórnarinnar fyrfr árið 1896
kostaði hvert pund af bandsefninu
3.66 hundruðnstu og tilbúningskostn-
aðurinn, samkvæmt skýrslum stjórn-
arinnar var £ hvert pund, als kost
aði því bandið tilbúið $4.41 hver 100
pund. En stjómin seldi vinum sín
um það fyrir $4.25, eða nokkuð
minna en það kostaði. Þeir sem
keyptu það, voru þeir herrar Call
brothers. En þeir bræður gáfu það
í hendur þeirra Hobbs and Company.
Árið 1897 steig eínið í verði svo að
bandið kostaði þá $4.87 hver 100
pund, en stjórnin seldi alla ársfram-
leiðsluna til Hobbs og félaga fyrir
$4.64 hver 100 pund og rænti með
þvf ríkishirzluna um nokkur þúsund
dollara, til þess að auðga þetta félag.
En félagið seldi bændum bandið fyr-
ir 10 til 13c. pundið. Árið 1898
kostaði bandið tilbúið 1 centi minna
«n árið áður, eða $4.47 hver 100 pd.
En þá seldi stjórnin alla ársfram-
leiðsluna til'Bate & Son fyrir $4.60
hve hundrað pund. En bændur
vesturlandinu greiða, sem sVaraði
rúmlega $200,000 á ári. Það er
engin ástæða að vera að gefa Mr.
Hobbs allan gróðann af þessu bandi,
þó hann sé liberal þingmaður fyrir
London, Ont. Bændumir í Canada
eru enn þá ekki orðnir svo ríkir að
þeir geti ekki þegið að fá hveitiband
sitt með sanngjörnu verði, án þess
að hafa það með uppsprengdu okur
verði liberal þingmansinsfrájLondon.
Hveitiband er nú dýrara í Canada
en það var meðan tollurinn var á
því, svo nemur 3 centum á pundi, og
þetta er að kenna sviksamlegu sam-
særi Laurier stjórnarinnar við vini
sína og fyrirlitningu fyrir hagsmun-
um bændanna í ríkinu.
Þingræða.
Útdráttur úr ræðu eftir Mr. Rogers
(frá Manitou), flutt í Manitoba fylk
isþinginu 15. Maí 1900.
Framh.
Ein af aðal kærunum, er gerð
ar voru, var sú sem þingm. fyrir
Mið-Winnipeg mintist á í gærkveldi
og nefndi “old chessnut”. Ég ætla
ekki að þrátta við hann um nafnið,
því að i þessu frjálsa landi á hver
maður rétt á þvf að ráða nafni síns
eigin afkvæmis. Ef þess vegna
gamli féhirðirinn kýs að nefna þetta
$315,000 sjóðþurðarmál þeirra fé-
laga “Cld Chessnut”, þá á hann
heimtingu á að mega það. Vér
skulum athuga þetta atriði, því að
það heflr verið á almennings vör-
um í mörg ár, Ég hygg það geri
oss öllum gott. í fyrsta lagi, að
koma6t eftir því, hvenær þessi krógi
fæddistjhvenær þessi Chessnut Green
wayinga var fyrst getin, Fyrsta
tilkynningin mun hafa komið frá
Col. MeMillan sjálfum, í fjármála-
ræðu hans, sem hann flutíi f þessu
húsi I894. Þá sagði hann:
“Eg gæti haldið svona áfram að
telja þau atriði eftir atriði, öll í
sömu áttina; til að sýna að sérstak
ar fjárútláta ákvarðanir voru gerð-
ar vanalegast til þess að borga auk-
in stjórnarkostnað, en aldrei til þess
að vinna neitt, sem almenningi gæti
verið til hagsmuna. Afleiðingin af
þessari starfsaðferð er það sama
8tjórnmálum eins og það mundi
Verða í verzlunarsökum, Sjóðþurð
og sjóðþurð gömlu stjórnarinnar,
þegar hún fór frá völdum var sögð
að vera $315,000”.
Þér takið eftir þvf, að hann
vildi tæplega gangast við króanum
í þetta skífti. Hann nefndi það “var
sögð að vera”, og síðar í sömu ræðu
getur hann aftur um þetta með þess-
um orðum: “Nú skal ég geta um
hvað gert var við inntektir af
skuldabréfum “E”. Þau voru gefln
út af þessari stjórn í Maí 1888,
8kömmu eftir að hún tók við völd-
um. Öll skuldabréfin voru fyrir
eina og hálfa milíón dollara, með 5
pc. árlegum vöxtum, og það setn
vér fengum fyrir skuldabréfln var
$1,544,325,45. Af þessari upphæð
gat réttilega borgast kostnaður; sem
gerður heflr verið á árunum 1888
og 1889, og sjóðþurðin frá 16. Jan.
1888, þegar gamla stjórnin fór frá
völdum, sem “var sögð að vera
$315,000.
Hann sjálfur lætur sér ekki
verða það á, að gefa beinu og
hreina yflrlýsingu um, að nokkur
slík sjóðþurð væri til, en vinur minn
þingmaðurinn trá Woodlands mót-
mælti þessum sjóðþurðar dylgjum,
og hélt þvf fram að enginn þing-
maður hefði helmild til að segja að
Það væri nokkur ákveðin sjóðþurð.
En þá var honum svarað þvf að fjár-
málaráðgjafl fylkisins, Hon. Jones,
hefði augl. þessa ákæru um sjóð
þurðinna, og á því væri bygt. Gott
og vel, við skulum nú sjá hverju
fjármálaráðgjaflnn svaraði staðhæf-
ingu sinna eigin flokksmanna. Hann
svaraði svo:
“Ég hefl aldrei augl. þessa á
kæru, 0g hefi aldrei skýrt þinginu
frá hvað mikil sjóðþurð væri”.
í viðbót við alt þetta, ætla ég
að leyfa mér að taka upp nokkur
orð eftir manni, sem þá átti sæti hér
á þinginu, og sem hann viðhafði f
ræðu sem hann fluttí. Maður sá var
þá framárla í flokki Greenwaystjórn-
arinnar, og ég er viss um, að það
verður ekki reynt að hrekja það nú,
að hann var maður góður fyrir orð-
um sínum. Og ef nokkur teljandi
sjóðþurð hefði verið skilin eftír á
fylkinu af Norquaystjórninni, þá
myndi þessi maður, sem ég nefni
bráðum, bæði hafa vitað fyllilega
um hana og orðið hinn fyrsti maður
til að nota það gegn hinni fráfömu
stjórn. Þessi þingmaður var Mr
Isaak Campbell, þá fyrir Suður-
Winnipeg kjðrkæmi, Hann stóð
á fætur einmitt til að reyna að milda
úr þessum sjóðþurðarákærum, af því
hann vissi að þær voru bygðar
á ranghermi, og virtnst hann vera
áfjáður að jafna yflr þær. Ræða
hans’ sem ég ætla að lesa nokkrar
línur úr, var flutt 1890: það er fyrir
10 árum síðan, 0g það er ekki ó-
sanngjarnt að ímynda sér, að ef
yfirskoðunarmennirnir hefðu sýnt
að til væri sjóðþurð, að vér hefðum
fengið eitthvað að heyra um það, því
stjórnin myndi hafa orðið óumræði-
!ega glöð yflr því, að geta sannað
kjósendum, að yfirskoðunarmennirn-
ir gæfu þannig Iagaða skýrslu. Nú
skulum vér vita hvað Mr. Isaak
Campbell segir.
“Þetta sjóðþurðarmál held ég
sé að sumu leyti sprottið af misskiln-
ingu á ímyndaðri skýrslu fjármála-
ráðgjafa fylkisins, að stjórnin hafi
brevtt $315,000 sjóðþurð í sjóðsinn-
lag. Það var að eins sagt svonajfrá
í fyrirsögn, sem blað það, sem iðu-
lega er nefnt “Stjórnarmálgagnið”,
flaksaðist með, og auðvitað heflr
raargt af fólki ekki Iesið annað Jen
fyrirsögnina og álitið að í benni
feldist skýrsla fjármálaráðgjafans og
af þessu er alt ragið sprottið”.
Af þessu sézt, að hann heflr á-
litið að fjármálaráðgjaflnn hafl ald-
rei gert nokkra slíka ákæru. Þessi
ákæra lá að eins í fyrirsögn, sem
pólitiskt dagblað flaksaðist með og
sem það af fólki er að eins Jas fyrir-
síjgn, en ekki grein, áleit það
vera skýrslu fjármálaráðgjafans
síálfs, og af því eru sprottin öll ó-
sköpin. Svona skýiir Mr. Isaak
Campbell frá. Ef sjóðþurð hefði
verið til, þá hefði Mr. Campbell hlot
ið að vita það, en sagði að hún væri
einungis til í mishermdri greinar
fyrirsðgn í blaði, sem væri stjórnar
málgagn. Eg geri þessa tilvitnun
til þess að sýna að þar til 1890 vog-
aði enginn sér að gera ákveðna sak
argift um að sjóðþurð ætti sér stað
Samt sem áður breyttist þetta aftur
1892 á sjónarsviðinu, þvi þá nrðu
vorir heiðruðu mótstöðumenn nær
því frávita. þá urðu þeir að ganga
til kosninga, og þurftu að gera kjós
endum skil á ráðsmensku sinni, og
sýna hvað þeir hefðu gert við alla
þá peninga, sem þeir höfðu tekið til
láns upp á fylkið. Sá háttvirti þing-
maður, sem nú er fyrir Mið-Winni
peg, fékk snarlega þá andagift að
nota ákæruna um sjóðþurðina, sem
Mr. Campbell hafði skýrt frá, að
hvergi væri til nema í mishermdri
greinarfyrirsögn í málgagni stjórn
arinnar. Hann notaði hana og tog
aði fram í fjármálaræðu sinni. Áð
ur en hann vogaði sér samt að gera
ákveðnar staðhæfingar, þvældi það
á ýmsar hliðar, eins og honum er
gjarnt til að gera. Honum var mjög
ant um að vera þar ekki maður ein
samall. Hann vildi að minsta kosti
fá sér guðföður handa afkvæmi sínu
og—hann hrópaði á reiknings-yflr
skoðunarmann fylkisins, og bað
hann að gerað guðfaðir afkvæmisins
Ég verð að segja, að þetta er harla
merkilegt atferli. Ef vér getum
haft fult traust og trú á nokkram
embættismanni, þá á það að vera
yfirskoðari fylkisreikninganna, því
hann á að vera sá öryggisvörður, er
vér þingmenn verðum að trúa og
treysta á, þegar vér greiðum at-
kvæði vor um fjármál fylkisins.
Og vér verðum að treysta þessum
embættismönnum til að sjá og vita
fullkomlega um,að borganir úr fylk-
issjóði séu borgaðar eins og ákveðið
er í fjárlögunum. Og ákveðnar
upphæðir séu borgaðar fyrir ákveð
ið starf. Þess vegna er hann sá em-
bættismaður sem þingið ætti að geta
borið fult traust til. En mér þykir
fyrir því, að hinn áðurnefndi reikn-
ingsyfirskoðari, breytti eins og hann
gerði. Samt sem áður lét hinn heiðr-
aði þingmaður fyrir Mið-Winnipeg,
sem situr hérna andspænis á móti
mér, reikningsyfirskoðarann skrifa
undir þessa sjóðþurð, til að slá ryki
yfir hina fádæma kæruleysisfullu
eyðslu flokks síns, þegar þeir
gengu á kosningahólminn 1892. Ég
ætla að lofa mönnum að heyra hvað
fyrverandi fjármálaráðgjafi, nú bara
þingmaður fyrir Mið-Winnipeg,sagði
í fyrsta skifti, er hann opinberaði
fylkisbúum þau stórtíðindi, að reikn-
ings-yflrskoðarinn væri guðfaðir
þessa afkvæmis síns- Hann sagði
svo:
“Þegar þeir tóku við stjórninni,
var tekjuhalli er nemur $315,000
og þóttist hafa í hyggju að sýna
greinilega hvernig á því stæði. Hann
lagði fram vitnisburð frá fylkisreikn-
ings-yflrskoðaranum, dags. 15. Júní
1888, að sjóðþurð fráförnu stjórnar-
innar næmi $315,000”.
Jæja, herrar mínir; mér þætti
vænt um að mega lesa fyrir þingið,
hvað hinn núverandi reiknings-yfir-
skoðari fylkisins segir, viðvíkjandi
þessu, þá hann mætti frammi fyrir
hinni konunglegu yflrskoðunarnefnd
(Iioyal Commission) ekki alls fyrir
löngu, og sýnir fram á hvernig hann
var nevddur til að skrifa undir sjóð
þurðar-ákæruna, til afnota og hags
muna fyrir hinn heiðraða þingm.
andspænis mér, 0g sem ég er að tala
um. Þegar reiknings-yflrskoðunar-
maðurinn var spurður af forseti yf-
irskoðunarnefndarinnar, þá gefur
hann svohljóðandi andsvör:
Spyrjandi: Þú útbjóst einhverj
ar skýrslur um það leyti viðvlkj-
andi eignum fylkisins; var ekki svo?
Svarandi: Nei. Ég hefl aldrei
nokkurntíma búið til svo Iagaðar
skýrslur.
Sp.: Bjóst þú til skýrslu yfir
upphæð á skuldum fylkisins þann
16. Jan. 1888?
t
Svai ; Eg staðfesti skýrslu um
þær. En hún var ekki upprunnin í
skrifstofu minni. Ilún var búin til
skrifstofu fj'irinálaráðgjafans, og
ég staðíesti hana.
Sp.: I hvaða tilgangi gerðir
þú það?
I þeim tilgangi, sem þú veizt nú
uip; þær skuldir náiuu $315,000.
Er þetta afrit af þeirri
oss
Sp.:
skýrsluj?
Svar: Ég held afriti af henni
skrifstofunni, og ég gaf ekki afrit af
henni, í það skifti. Auðvitað hafði
ég afrit af henni, og ég skrifaði und
ir það, en svo hvarf það úr minni
umsjá.
Sp.: Og þú varzt ánægður með
að skrifa undir það sem rétt?
Svar: Það leit svo út þá, að
það væri nægilega áreiðanleg skýrsla
Sp: Sú skýrsla sýndi mismun
á skuldum, sem námu $315 þúsund
um, ef ég skil rétt?
Svar: Já.
Sp,: Og þú hélzt þá að upp
hæðin væri þessi?
Svar: Já.
Sp.: Svo þú bjóst ekki til þá
skýrslu, að eins staðfestir hana?
Svar: Já.
Sp.: Veiztu hver bjó hana til?
Svar: Hún var búin til á skrif-
stofu fjármálaráðgjafans af Mr- Pto
Iemy, 0g ég var beðinn að 'staðfesta
hana.
Sp.: Að hún væri rétt ?
Svar: Já.
Sp.: Gerðirðu þér nokkurt ó'
mak til að komast fyrir, hvort hún
væri rétt?
Svar: Ég fór ekki mjög langt
þær sakir.
Sp.: Hvernig stóð á því að þú
fórst að vitna það. að hú n væri rétt
viltu gera svo vel og segja
hvernig stóð á því?
Svar: Ójá, — ég man það ekki
Ijóslega núna, en ef ég man rétt, þá
var komið til mín með skýrslur, er
gengu út á að sýna að hver útgjalda
liður væri réttur, og í því trausti
staðfesti ég hana.
Forseti: Skýrslurnar vora bún-
ar til af Mr. Ptolemy; var ekki svo?
Svar: Já.
Mr. Halse,- Getur þú sagt okk-
ur hvernig þessi skýrsla var, Mr.
Black.
Svar: Það ^get ég ekki: ég man
það ekki.Ég man að eins að mismun-
urinn var $315 þúsund að öllu sam-
antöldu- en ég get ekki skýrt frá
því nákvæmlega eftir minni, nema
ég fái að líta á skjölin.
Sp-: Það var að eins skýrsla yf-
ir skuldir, er þú undirskrifaðir?
Svar; Já.
Sp.: Þú heflr ekki 'dregið neitt
iar frá, sem eignir.
Svar: Nei; ég var ekki beðin
um skýrslu yfir'eignir.
Sp.: Einungis skýrslu yfir
skuldir?
Svar: Já.
Sp: Iíafðir þú þá búið til
nokkrar skýrslur yfir eignir 0g
skuldir fylkisins?
Svar: Nei. Ég hefl aldrei búið
til skýrslur yflr skuldir 0g eignir,
síðan ég kom f þjónustu fylkisins.
Sp.: 1 Hvernig stóð á þvf að þú
fórst að staðfesta þessar skýrslur,
um sjóðþurðina?
Svar: Ja, — skýrslan var lögð
fyrir mig, og töluliðirnir útskýrðir
fyrir mér, og í góðu trausti þeirrar
útlistunar, staðfesti ég skýrsluna.
Sp.: Þú ómakaðir þig ekki á
lesa hana, svo þú vissir hvort hún
væri rétt?
Svar: Ég rannsakaði hana ekki
nærri því fullkomlega.
Sp.: Þú varst beðinn um þessa
skýrslu staðfesta; var ekki svo?
Svar: já að minsta kosti var
ég beðinn að skrifa undir hana.
Sp.: Og þú hafðir engin skil-
ríki á skrifstofu þinni, sem þú gætir
hagnýtt þér til að vita hvort skýrsl-
an væri rétt?
Svar: Nei, það einasta sem ég
hafði á skrifstofunni til sannangildis,
voru bækur og fylgiskjöl, yfir það
sem borgað hafði verið eftir 16. jan.
1888, upp í þjónustulaun fyrir 1887-
Sp.: Það voru að eins útborgan-
ir?
Svar: já, upphæðin var um 26
þúsund dollara, að ég held, og það
voru þeir einustu töluliðir, sem ég
gat furið eftir, 0g til voru á skrif-
stofunni.
Sp: E,i að þv( leyti sem við-
kom geyraslufé, hafðir þú ekkert
með höndum.
Svar: Nei. Ég lét mér nægja
útskýringar þær, sem mér voru gefn
ar frá skrifstofu Qármálaráðgjafans
Sp.: Svo hliuurinn er sá, að af
565 og 567 Main Str.
Næstu dyr fyrir sunnan Brunswick.
FATiSALA.
Dæmalaus kostaboð
alla þessa viku.
Kjörkaup á öllu því
sem vér nefnum hér
Vér höfum keyft ágætar vöra-
byrgðir austur í ríkjum fyrir pen-
inga út I hönd. Þar á meðal mikið
af ágætum karlmannafatnaði, sem
vér verðum að selja tafarlaust.
Þessa viku bjóðum vér
150
blá 0g dökk karlmannaföt úr
vaðmáli, vér ábyrgjums að það
sé alull, fyrir að að eins $3.75,
vanaverð heflr verið $8.00.
200
100
200
Karlmannaföt úr
“Worsteds”, fyrir i
verð $10.00.
ensku og
6.50, vana-
200
“Tweed” föt, $8.00 virði, vér
lálum þau fara fyrir $4.75.
Alfatnaðir úr góðu skosku
“Tweed”, vanaverð á slíkum
fötum er hvervetna frá $10.00
tií $15.00. Vér látum þau
fara fyrir gjafverð, eða á $6.00
og 8.50 alfatnaðurinn.
drengjafíit, sem vér keyftum
fyrir gjafverð. Þér getið
fengið þau fyrir $1.25 til $4.00
alfatnaðinn.
Agæt tegund af vinnubuxum, nærri
óslítandi, fyrir 75c. Betri bux-
ur fyrir $1.00, $1.50, $1.75 og
$2.00.
Vér höfum fullkomnar byrgðir af
karlmanna-nærfatnaði fyrir
45c og upp.
er af hvítu
sem eru
er að fá
Vér seljum það sem eftir
skyrtunum voram,
eins góðar og hægt
fyrir 55 cents.
VÉR GEFUM
Red Trading
Stamps.
Hattar
með hálfvirði.
Vér höfum mikið af svörtum og
mórauðum Fedora höttum, vanaverð
ð þeim er $1.00 $1.50 og $2.00. En
vér seljum þá á 75c.
50 dúsin strá “Harvest” hattar
25c. virði, fyrir lOc.
Kjörkaup á öllu skótaui.
Sterkir karlmanna vinnuskór 95c.
Fínir karlmannaskór á $1.25
Kálfskinnsskór, vanaverð $2.50
Vér seljum þá fyrir $1.85.
56511» 567 lain St.
Cor. Rupert St.