Heimskringla - 20.12.1900, Blaðsíða 2

HEIMSKKINULA 20. DESEMBER 1900.
PUBLXSHED BY
The lleimskringla News & Publishing Co.
Verð b'.aðsins í Canada or Bandar. 81.50
um árið (fyrirfram borgad). Sent til
íslands (fyrirfram borgað af kaupenle
um blaðsins hér) 81.00.
Peningar sendist í P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en i
Winnipeg að eins teknar með afföllum
B. L. Baldnrinson,
Kditor & Manager.
Office . 547 Main Street,
P.o. BOX 305-
Baslara skattur.
Það mál er að festa æ dýpri ræt-
ur í huga og hjörtum stjórnmála-
manna á Frakklandi, að svo höið
megi ekki lengur standa. Þjóðin
er að smækka af því að einstakling-
ar hennar eru að fækka. Alþýða
manna þar í landi virðist vera treg-
á að ganga í hjónaband og giftingar
eru orðnar þar nö fremur undantekn
ing, en almenn regla, Þetta hefir
að vísu lengi hrunnið við á Frakk-
landij að giftingaar hafa þar verið
færri og fólksfjölgun smærri en í
flestum ef ekki ölium öðrum lönd-
um heimsins, og vaxandi mentun al-
þýðunnar færir þetta ekkert í lag,
hávaðinn af því fólki, körlum og
konum, sem komin eru til vits og
ára virðast vera algerlega ófáanlegt
til þess að ganga í hjónabandsstöð-
una. Að vísu er þetta engin ný
bóla þar í landi. Einlíflseðli fólks-
ins hefir brunnið þar við frá eldri
tímum, og það hefir mikið verið
rætt og ritað af beztu mönnum þjóð-
arinnar, hvernig hægt væri að ráða
bótá þessu þjóðarmeini, hvernig
hægtyrðiað örfa hjáskaparlöngun
fólksins, espa það til ásta, ef svo
mætti að orði kveða, en alt af heflr
eitthvað f>ótt að öllum þeim ráðum,
sem bent heflr verið á, til þess að
kippa þessu í lag og ekkert heflr
orðið úr framkvæmdum. Menn
fundu sárf til þessa á Frakklandi á
þeim tíma sem Canada var fyrst að
byggjast, þegar land þetta alt laut
yflrráðum Frakka. Sagan segir að
frumbyggjarnir í Canada af frönsku
kyni, hafi flestir verið karlmenn af
glæpamannaflokknum oggamlir upp
gjafahermenn. Yflrleitt voru þetta
hraustir menn og mörgnm góðum
hætileikum búnir, en iífsstaða þeirra
í föðurlandinu hafði knúð þá til ein-
lífls eða þeir höfðu þegið það í arf
frá forfeðrunuui að vilja ekkí kvong
ast. Þegar þessir menn tóku að
fjölga í Canada, þá hreyfði stjórn-
vitringurinn Colbert því, að máli
heima hjá sér, að öll nauðsyn bæri
til að búa svo um hnútana að þessir
menn gætu átt kost á að njóta hylli
og meðhjálpar kvenna þar út,í ný-
lendum. Hjarta hans brann af með
aumkun til þessara útlaga i einlífl
þeirra á hinurn köldu ströndum Ca-
nada, að hann naut hvorki svefns né
matar fyr en hann var búinn að
fullkomna og koma í framkvæmd
því áformi sínu að flytja konur frá
Frakklandi til Canada. Nokkrir
skipsfarmar af hraustum og fram-
gjörnum konum á ýmsum aldri voru
fluttar til Quebec, þar var þeim
tekið tveim höndum af böslurunum.
Þeir sem fyrstir komu gengu í val-
ið, hinir sem síðar komu, tóku feg-
insamlega við því sem 'að þeim var
rétt. Og afleiðingin af þessari hreyf
ingu varð sú, að allar konurnar
giftust, og að því er vér vitum, vóra
hjónaböndin ánægjuleg og kynsæl,
enda voru á þeim tíma engin lög í
landi, er leyfðu hjónaskilnað. Fólk-
inu fjölgaði óðum og innan tiltölu-
fárra ára var ný ung kynslóð risin
upp. Þegar þar var komið sögunni
vóru útflutningar frá F'rakkiandi
orðnir mjðg almennir. Fólkí Que-
bec giftist strax á unga aidri og áttu
stórar fjölskyldur og hefir sú regla
lialdi3t við þar í fylkinu fram á
þennan dag. Uundruð og þúsundir
bænda í Quebec eiga yfir 12 börn á
lífi. Það eru tiltölulega fá ár síðan
Mercic sál., sem þá var stjórnarfor-
maðui i (juebec, bauð að gefa hverj-
um bónda 100 ekrur af óyrktu
stjórnarlandi, sem ætti 12 börn eða
þar yfir, á lífi, og kröfurnar til þess-
ara landa urðu svo margar, að Mr.
Mercier varð eftir fáa mánuði að
afturkalla landboð sitt, með því að
öll þau fylkislönd, sem hægt var að
nota til verðlauna á þenna hátt voru
þá uppgengin. Yfla höfuð heflr það
verið stefna stjórnarinnar og klerka
valds í Quebec, að örfa fylkisbúa til
þess með öllu leyfilegu móti að auka
kyn sitt og gera fylkið að mann-
mörgu og voldugu fylki. Stjórn-
fræðingar á Frakklandi virðast eng-
an skilning hafa á því, hvernig
staðið geti á þeim mikla mismun,
sem auðsjáanlega er á fólki þeirra I
heimalandinu og þeím, sem búsettir
eru í Quebecfylki, að því er kynsæld
snertir. Menn hafa tekið eftir því,
að það fólk sem með engu móti vildi
giftast meðan það var á Frakklandi,
heflr gengið í hjónahand strax og
það kom til Ameríku og búnast þar
vel, svo að fólksfjölgun er þar til-
tölulega eins ör, eins og hún er,þverr
andi á heimalandinu. Menn eru
farnir að komast að því, að víðátta
landsins í Ameríku, landrýmið þar
og löggjafarstefnan, eiga ekki alliít-
inn þátt í þessum mikla mismun mitli
Frakka í föðurlandinu og hinns sem
búa í Ameríku. Hér í landi er land-
eignin nóg og atvinnuvegir marg-
víslegir og arðsamir, svo að menn
geta staðið straum af fjölskyldum
sín im, þótt þær séu stórar. A
Frakklandi á hinn bóginn er þétt-
býli og landþrengsli mikil og sam.
kvæmt landslögum ganga fasteignir
að jöfnum skiftum milli barna lát-
inna foreldra. Þettu hefir verið svo
um langan aldur, og nú er svo kom-
ið þar í landi, að eignirnar eru orðn-
ar svo sundurtættar og smáar að
þær framfleyta í mörgum tilfellum
ekki eigenda þeirra þótt einhleypur
sé. Ýmsir þessara einstæðinga lifa
sultarlífi. Þeir vita að ef þeir tækju
sér konur, þá yrði það til þess að
þær yrðu að svelta með þeim á lönd
um þeirra, og þess vegna áræða þeir
ekki að ganga í hjónaband- Það er
siðferðislega, en ekki eðlislega, hlið
málsins, sem þeir fylgja í þessu efni.
Þess vegna er það rangt og synd
samlegt af stjórnmálamönnunum
frakknesku, að ætla sér nú að knýja
menn með skattálögum til þess að
taka sór konur, þegar þeir hljóta að
vita, að efnin leyfaþessum vesalings
böslurum tæplega að lifa sómasam-
lega þó þeir hafl að eins fyrir sjálf-
um sér að sjá. Þeim væri miklu
nær að fara að dæmi gamla Colberts
aðsenda úttil Canada nokkra skips-
farma af einhleypingum af báðum
kynum; rýmka til í heimalandinu og
leggja þannig upp f höndur þeirra,
sem vilja lifa í hjúskap, möguleikann
til að gera það-
Land skal með lögum
byggja-
(Niðurlag).
VínSölubann. Ríkið getur ekki
bannað vínsölu, ,en það er stranglega á
móti henni, eins og það frekast getur
komið sér við. Lögin leyfa engar
drykkjustofur, en veitingamenn fá leyfi
til að meðhöndla vín. En sjáist nokk-
ur koma út frá þeim drukkinn, eða lík-
ur fyrir að vera undir áhrifum vín
anda, er e gandi veitingahúsanna tek-
inn fastur og sektaður. Komi það
sama fyrir aftur, er hann sektaður afar
sektum og fær ekki leyfi aftur um aldur
og æfi. í Nýja Sjálandí sért varla einn
maður á ári drukkinn nú orðið.
Járnbrautir á ríkið. Fyrsta braut-
in var fullgerð 1863. Nú hefir stjórnin
um 1000 milur af járnbr. í notkun.
Mennirnir sem vinna við járnbrautir,
halda þeirri vinnu um lífstíð, ef þeir
vilja. Járnbrautamenn fá ao kjósa sér
verkstjóra Full 6000 verkamenn vinna
þar við járnbrautir og flutning. Þeir
hafa hér um bil 30 per cent h ærra kaup
en sömu verkamenn hafa í Ameriku.
Þeir vinna 8 stundir á dag. Ferðamað-
urinn getur farið 30 mílur að eins fyrir
10 cent, en í Araeríku fara menn um 3
mílur fyrir 10 cents. A llir fá fyrsta
farrými fyrir þetta fargjald. Þrátt
fyrir þetta afurlága fargjald, fær stjórn
in að meðaltali í árlegan ágóða 2,250
þúSund dali. *
Fregnþræði og talþræði á þjóðin
sjálf. Notknn þeirra er hér um bil 500
per cent ódýrari, en okurleiga ein
veidisfélaganna i Ameríku. Samt er
beinn ágóði af báðum þessum fregn- og
talþráðura. Verkamenn vinna 8 stund
ir á dag og eiga hálfan dag frían í
hverri viku. Stjórnin sér enn fremur
um allan inabyrðis flutninig, og njóta
allir góðs SÞar af.
Sparisjóðir í sambandi við pósthúss-
kerfið. Sú aðferð er einkennileg fyrir
Nýja Sjáland, og ákaflega vinsæl og
gagnleg. Hver og einn má leggja i
sparisjóð. sem greinjer af í hverju póst-
húsi í landinu, alt aú 25.000 dölum, en
meira ekki. I þessum pósthússspari
sjóð er nú svo rnikil upphæð, að nemur
45 dölum á hvert nef í landinu, eða
alls 3 600.000 og er það álitlegur skild-
ingur, Þar strjúka ekki banka gjald-
kerar né þjónar dagsdaglega til Suður-
Ameríku eða Canada.
Friskólafyrirkomulagið í Nýja Sjá-
landi er hreinasta afbragð, Oll börn á
milli 7 áraog 14 verða að ganga áskóla-
Þar eru aðrir skólar og háskólar fríir
aðgöngu. Oll skólabörn hafa fritt far
að og frá skólunum með járnbrautum,
sem búa í ákveðinni fjarlægð.
Lífsábyrgðir annast stjórnin sjálf,
og eru iðgjöldin sem hún heimtar marg
falt lægri en hjá nokkru lífsábyrgðar-
fólagi. Og svo geðjast mönnum vel að
lífsábyrgðarfyrirkomulagi ríkisins,
að nú ganga allið í það, en eru alveg
hættir að ganga inn hjá öðrum lífsá-
byrgðarfélögum.
Þjóðböð á stjórnin á Nýja Sjálandi
og heilsubótabyggingar. Ná böðin og
byggingarnar yfir 50 ekra svæði í B.O-
torus-héraðinu. Þar eru ölkeldur og
heitar uppsprettur. Það er afar auð-
velt að nota sér þessar stofnanir með
litlum kostnaði.
Nýja Sjáland hefir reynt blítt og
strítt um dagana. Á árunum 1863 tii
1868 átti það í blóðugum bardögum við
þjóðflokk þann, er Maori nefnist. Land
ið hefir verið kúffult af atvinnulausu
fólki; eitt verkfallið byrjaði þá annað
enti. Landið hefir verið fult af flæk-
ingumssveitarlimum og höfðingjavaldi
Nú er landið því nær 1 æknað af öllum
þessum vandræðum, og lækningin er
löggjöfin. Það sem metra er, er það, að
fangahúsin eru nú nær því tóm, er áð-
ur voru treðfull, ómagar engir, færri
glæpir, minni ofnautn, minni fátækt,
minni eymd, en meiri auður á hvert nef
í Nýja Sjálandi. en í nokkru öðru ríki i
heiminum. Og Nýja Sjáland mun ekki
vera komið ásitt hæsta stigenn.Þaðmun
halda áfram að eflast og auðgast og
byggjavelferð sína á viturlegri og ó
sansaveilli löggjöf, Eftir lögfræðis-
starfsemi og afleiðingum hennar, er
fólkið á Nýja Sjálandi hyggnari borg-
arar, en alment gerist annarstaðar i
heiminum. Hér um bil hver einasti
maður er læs og skrifandi. Þessu góða
ríki mun vaxa þekking og vizka.
Þýtt úr Exc’hce.
K, Á. B.
Brot og Bót.
Minnisblöð frá Parisarsýningunni eftir
Frímann B. Anderson.
(Eftiriitað frá eigin handriti frá 24. Júlí
1900.
Ég hef gengið um sýningarsvæðið í
dag og skal geta þess sem mér þótti
markverðast, einkum að því er Islend-
inga snertir—en ekki vil ég taka fram
fyrir hendurnar á neinum.
Þessi alþjóðasýning, alsherjar iðn-
aðar sýning tskur yfir 1,100,000 ferh.
metra, þ. e, nálega 12 milliónir ferh.
feta svæði, hér um bil 11/16 úr ferh.
mílu enskri, eða 430 ekrur = 370 vallar-
sláttur ísl. og eru byggingar í þremur
aðal þyrpingum, allar mismunandi að
stærð og útliti og efni, eins og álfar,
dverga- og Æsir hefðu reynt með sér
hver gæti skapað skringilegastar mynd-
ir úr aur og steini afla og og tré, Bygg-
ingaþyrpingarnar eru sem fylgir:—
1. Þjóðhallirnar 28 að tölu.
2. Maskinnhallirnar, afarstór fer-
hyrna, alt þetta er á vesturbakka
Sýnár.
3. Nýlendubúðirnar, i hvirfing; og
auk þeirra 2 akuryrkjuhallir, þetta alt
á hægri árbakkanum; ennfremur er út-
skáli nokkur—Annex—langt upp með
ánni, í undirborginni Vincinner. I
akuryrkjutiöllunum, gerðum úr jámi.
þöktum gleri, er jarðargróði sýndur.
í útskálaoum eru gripir,—þar er og að-
setustaður loftfara.
Ég rita þetta að eins um nýlendu-
búðíruar, því um alla sýninguna mætti
rita heilt bókasafn. enda er nú verið
að því hér f bænum og starfa þúsundir
manna að því. þar á meðal fjöldi kat-
ólskra klerka.—Þeir gætu gert óþarf-
ara. En það alt útheimtir tíma, og
tíminn = æfin, er dýrmætur tími hér.
Þaðeru annars skárri smábýlín þessar
nýlendubúðir þeirra stórveldanna Eng-
lands. Rússlands og Frakklands. Ekki
að tala um nylendur Hollendinga né
annara, sem mynduðu hálfhring eða
hvorfing úr steini, en opnast eins og
vængir á báðar hliðar hallarinnar Fro-
cadero sem er mest mannfræðasafn hér í
bæ, og sem umlykur einkennismuni
frá ýmsum löndum, þar á meðal reið-
ingur og kvennmans líkneski í peysuföt-
um frá Islandi—ofur sneypulegt andlit—
ég rita um þessar einföldu nýlendu-
byggingar fremur en um hinar fagur-
reistu þjóðhallir og tölrasmíði verkvél-
anna á Marsvelli, af því hér er Island
sýnt, og ég rita heldur fyrir Yestur-
íslendinga, en heima-íslendiuga, af því
heim-íslendingar virtu mig ekki til
þess. En sýning íslands hefir ollað
mér mestra harma og mestrarjundrunar
síðan ég flæktist hingað, því af h e n n i
að dæma stöndum vér Is-
iendingar skörlægraen skræl-
ingjará Grænlandi.
Ég geng fram hjá Síberíu stóthýs-
unum sem að útliti minna mig á Can-
ada. en að innanbúnaði á Norðurlönd.
Bjálkahúsia, málmarnir, skógarnir,
korntegundirnar, býrnar, járnvegurinn
mikli, ísbrjótarnir og önnur stórvirki,
alt saman eins og jötnakyn á Bjarma-
landi og Garðariki forna gengi þai til
verka. Eg labba fram hjá nýlendubúð-
um Hollendínga í Indlandshafinu (Sunda
eyjunum) það eru lágar en sterkbygðar
búðir, eins og sú þjóð er. Einnig geng
ég fram fyrir sýningarskála Búa í Suð-
urálfu. Það er bændabýli bygt úr rauð-
um tigulsteinum, með þykkum veggj-
um og þakiö torfi, og hólfað sundur í 4
herbergi, hjónaherbergið, daglegustof-
una, vinnufólksherbergið og eldhúsið,
ekki ósvipað íslenzkri baðstofu eða
Mennonitabæ i Canada. Ekki heldur
hef g tima til að skoða Transvaalhöll-
ina til lengdar þótt hún geymi marga
fagra hveitistöng og margan dýrmætan
málmstein og margt fagurt málverk af
svipmiklu iandi, stórum nýjum borg-
um þar sem þjóðríkin standa nú, né
heldur get ég hinkrað við til að horfa á
námaskálann þar sera gyltur óbeliski
sýnir hve mörg hundruð mill. franka
bæði Englar og Búar hafa tekið í gulli
úr jörðu á síðasta áratug, það er nálega
375 raill. frankar, eða um 15 miil.j pund
sterling, á síðasta ári áður en stríðið
skall á, né heldur get ég tekið stund til
að horfa á mylnuna sem mylur gull
bergið og þvær það úr saudinum.
Það er mikill raöndull er snýst af vi tns*
krafti, lyftir hann járnsleggjum sem
mylja steininn í smámjöl.
Alt er hrikalegt og stórgert, eins og
kvöld mannúðaraldarinnar, (o: kristn-
innar) og morgun gullaldarinnar mæt-
ist í suðurheimi, Skal þá röðull mann
réttiudanna ekki rísa á ný'?
Ég reika fram með fornlegu tígu-
legu Indlandi. með öllum sínum djúp-
vítru myndum, einnig í gegnum rík-
klædda Canada, þar sem að gullbergið
glóír á móti sólu og hveitið bifast í
blænum eins og seinast er ég sá það, og
eplin og vínviðurinn lokka mann til
sællífis. Ég leit. yfir þá auðlegð og
þessi ánægðu andlit, sem þetta mikla
meginland tilheyrir nú. Yfir hliðinu er
styttta af Alexander McKenzie, en á
aðra hönd imynd móður og dóttur. Ég
horfi á gullríka grjótið frá Klondike og
gull og silfur tinnuna frá Efravatni.
Kolin frá British Columbia og Nýja
Stcotlandi. Hveitið frá Manitoba. Járn
og kopar frá Ontario cg Quebec. Eplin
frá Nýja Skotlandi og Prince Edward-
eyjunni og vínþrúgur og hunang frá
Suður-Ontario.
Er það ekki fyrirheitna landið
þessa harðsviraða þjóðflokks sem ekki
viU beygja sig undir miskunarok Danat
en hefir ekki hug né vit til að stríða
heiraa.
(Framhald.)
Svar til Gests Jóhannssonar.
Bróðir Gestur Jóhannsson heflr
í Lögb. 1, Nóv. fundið hvöt hjá sér
til að athuga grein, sem birtist í
Hkr. 4, Okt, slðastl., undir nafninu
“Bindindismaður”. Af því ég var
svo djarfur að biðja Hkr. að flytja
þú grein, verð ég á ný að mælast til
þess að þér leyfið mér rúm í blaðinu
til að yfirvega athugasemdir bróður
Gasts.
G. heflr jmisskilið það sem ég
sagði um söfnnð séra Bjarna Þórar-
inssonar. Ég meinti alls ekki að í
þeim söfnuði væru tómir Unitarar,
heldur að þetta væri sagt, og ég gaf
eftir að svo gæti verið og gat þess
um leið, að ef svo væri, þá mættu
kyrkjumenn vera séra B. þakklátir.
En svo ég skýrí þetta betur, þá leyfl
ég mér að segja, að mýsir menn í-
Selkirkbæ brúkaðu þetta. Uni
taranafn eins og grýlu, til þess að
fæla fólk frá honum og söfnuði hans,
á líkan hátt og Gyðingar forðum
sögðu: “Þessi teknr að sér bersynd
uga og heflr samneyti við þá”. Alt
sem ég sagði í grein minni viðvíkj
andi séra B. sagði ég í fullri alvöru
en ekki í skopi, eins og G. virðist
ætla að hafl verið.“ Enda er naurn-
ast hægt að sjá hversu mikið gagn
séra. B. vinnur í þarflr kyrkjufél. og
kristindómsins fyr [en safnaðarfólk
hans semur sig svo að háttum lúth.
kyrkjunnar, að þeir kenni aiment
börnum sínum kristin fræði og ferma
þau, eins og alstaðar tíðkast i lúth.
söfnuðum á meðal ísl., segir G.
Þetta er réti ályktun hj i G., og það
er mér gleðiefni að geta frætt hann
og alla trúbræður hans á því, að lög
safnaðarins “Fram” eru í ströngu
samræmi við lög þeirra safnaða sem
mynda lút. kyrkjufél., og kyrkjusið-
ir séra B, eru algerlega þeir sömu og
hinna annara lút. presta. Söfnuður
hans hefir sunnudagaskóla á hverj-
um sunnudegi. Hann hefir lút.
kennara sem kenna börnum kristni,
Lúthersfræði, og ég þori að staðhæf'a
að foreldrar og aðstandendur barna í
söfnuði séra B. kenna börnum sín-
um kristin fræði í hei: ahúsum,engu
síður en aðrir kristnir jenn, og að
þegar börnin hafa aidur til þess, þá
verða þau fermd eins og önnur lút.
börn eru fermd. Bróðir G. er dálít-
ið ergilegur út af bindindispóiitíkinni
í grein minni,og undrar mig það stór-
um, þar sem hann hefir jafnan verið
ákveðinn og staðfastur bindindismað-
ar frá því ég fyrst þekkti hann. En
ég álít að enginn sannur bindinais
maður geti verið ánægður með gerð-
ir Dominionstjórnarinnar í vínbanns-
málinu, og tíl að sýna að það 'álit
mitt hafl við nokkur rök að styðjist,
skal ég skýra gang þess máls eins og
mér er hann kunr.ur.
Árið 1891 gerði núverandi ak-
uryrkjumálaráðgjafi Sidney Fisher
þá uppástungu, að Liberalfl. tækivín
bansmálið á stefnuskrá sína og legði
málið undir atkv.greiðslu kjósend-
anna í Canada með þeirn skilningi,
að fiokkurinn, þegar hann kæmtst
til valda breytti í málinu samkvæmt
úrskurði kjósendanna. Sú uppá-
stunge var samþykt. Svo var það
íyrir og urn kosningarnar 1896, að
alfir leiðtogar Liberalflokksins, að
Mr. Laurier sjálfum meðtöldum, lof-
uðn, að undir eins og þeir kæmust
til valda, skyldu þeir láta kjósend-
urna greiða atkv. um málið, og ef
þá y ði sýnt að þjóðin vildi vín
bann hafa, þá skyldu þeir leggja
vínbannslagafrumvarp fyrir þingið.
Atkv.greiðslan fór fram 1898 og vin-
bannsmenn höfðu um 14000 fieir-
tölu atkv. Bindindi3menn væntu
þá fastlega eftir að Laurier, sam-
kvæmt gefnu loforði til landsmanna,
mundi sjá sóma sinn í þ- í að semja
vínbannslög og leggja þau fyrir
þingið, en hann lét það ógert og
neitaði síðar algerlega að hafa nokk-
ur afskifti af málinu. Ástæða stjórn-
arinnar fyrir þessu hughvarfi var sú
að ekki hefðu allir, sem ákjörskrám
voru greitt atkvæði. En slík mót-
bára hefir aldrei fyr þekst 1 sögu
þessa lands. Hýn var að eins ytir
skyn-j ástæða. Hún sanna ástæða
var óttinn við pótitiskt vald vínveit-
enda. ilér var úr vöndu að ráða.
Laurier gat ekki þjónað tveimur
herrum í senn. Hann kaus að þjóna
Bakkusi, en svikja bindindismenn
og stef'nuskrá flokksins og sín eigin
loforð við þjóðina. Það var þetta,
sem bindindismönnum erógeðfelt.
Bróðir G. kveðst sannfærður um
aðekkieinrx einasti biudíndismaður
mundi greiða atkv. móti Laurier-
stjóirxinni fyrir fiamkomu hennar í
hindindismálinu, og dróttar að mér,
að ég hafi akki þorað að íita nafn
mitt úndir gi einiua. En það get ég
sagt bonuru, að ég þekki nokkra af
þeim mönnum, sem beinlínis, sner-
urt móti srjórninni í síðustu kosn-
ingar, vegna framkomu hennar gagn
vart bindindismönnum og áhuga-
máli þeirra, svo sem Klemens Jóuas-
son, séra McCIung o. fi.
i
565 og 567 Kaíii Str.
FREMSTIR ALLRAI
Vér erum að selja vör-
ur Mr. J. C. Burns frá Rat
Portage, keyptar með mikl-
um af&lætti frá innkaupsverði
Karlmanna fín föt á hálf
virði.
Karla og kvenna stíg-
vél og skór með hálfvirði.
Karlmanna fatnaðir fyrir
minna en hált'virði.
Karlmanna nærfatnaðir
og úr
fyrir hálfvirði.
Vetlingar alskonar með
með hér um bil hálfvirði.
Þér getið keypt ödýrari vörur
hér en í nokkurri annari búð í bæn-
um- Að eins eítt verð á vörunum,
nefnil. það lægsta.
Vér ætlum að gefa
Hest, Kerru <>g Aktyi
núna um julin.—Hafið þér geflr oss
nafn yðar og áritun.

Bróðir G. kveður hvern einstakl
ing geta búið sér til lög er banni eða
levfl nautn áfengra dryggja- Satt
er það, að einstaklingar geta ráðið
gerðum sínum í því máli, sem öðr-
um. En það er engin afsökun fyrir
landstjórnina að gera ekki skyldu
sína, og það er skoðun mín og
margra annara biridindismanna, að
það aé bein skylda stjórnarinnar að
leggja strax ströng lagahöft á nautn
þessa skaðvænis á sama hátt og lögð
eru lagahöft á peningaspil, þræla-
sölu, fjölkvæni og fjöldamargt fleira,
sem spillir sannri siðmenningu
mannfélagsins. Þetta hefði stjórn-
in átt að gera. Þetta lofaði hún að
gera, en þetta gerði hún ekkí.
Tir. Ásmundsson.
“Hnerrviður“.
Eifct af vþví marga, sem til er í
Suður-Afriku, er víðartegund, sem
kölluð er “Hnerrviður”. Þetta nafn
er dregið af þvi. að ekki er unt að saga
viðartetfund þessa án þess að vera sí-
hnerraudi. Sagið likist sterkasta nef-
tóbaki, og hefir sörau áhrif á þá sem
draga það upp í nef sér. Jafnvel sum-
ir geta ekki verið við hefiingu þessarar
trjátegundar nema hnerra. Eu hún
hefir líka þann kost, að engin smádýr
né ormargerlar geta þrifist nálægthenni
Hún er rajög beisk á bragðið, o^- sekk-
ur í vatni. Á litinn er hún knffibrún
og ærið þétt o ' hörð í sér. Það er auð-
velt að fægja hana og verður hún þá
gljáandi Hún er einkar heutug i allar
byggingar, er vatn leik'.rum, svo sem
Inúarstólpa í liafnvirki tneð flairu.
505 og 567 Main Sí
---Cor. Kupert St.
í Seltirk kjördæmi er Mr. McCreary
dætndur þingmaður að vera, mei' einu
atkvæði. ’I sarabnndsþingskosningun-
um 1896 fór Mr. Macdonnell lika að
uieð einu atkvæði, Þettað einsatkvæð-
is kjördæn.i Likeralstjórnariunar á ekki
sinn jafniuga í Canada. Kjördæmið
sýoir eiginlega ekkert pólitiskt fylgi,
eiida et þat) strjálbygt, og íbúar þess
sinn af hyerju sauðahúsi og samgöngur
og frétta samband i erviðu ástandi.—
Posen og Gintli héruð byggja mest ís-
lendingar. Ibúarnir meðfram Assiní-
boiue, ásarat StCharlesog St Francois
Zavier, eru Franskir að uppruna og
ramm katólskir. Rockwood héraðið
byggja nær eingöngu Ont.aríomenn, og.
fjöldi Orangetnenn. St Audeios itér-
aðið og Kildonau byggja mest
afkometidur Selkirk landttema, og eru.