Heimskringla - 26.12.1901, Síða 7

Heimskringla - 26.12.1901, Síða 7
HEIMHKRINGLA 26. DESEMBER 1901. 7 sín á Frökkum. í jan. 1813 kom konungurinn til Breslau. Daginn eftir komu sína pangað, ætlaði hann að birta áskorun til ungra manna um að grípa af frjálsum vilja til vopna. Hann ætlaði að senda lið petta Frökkum til hjálpar. Þetta frétti Steffens þegar um kvöldið. Honum varð eigi svefn- samt næstu nótt. En f>egar dagur ljómaði, hafði hann einsett sér, hvað hann skyldi gera. Klukkan 8 næsta morgun fer hann til há- skólans og heldur J>ar fyrirlestur í heimspeki. Þegar honum er lok- ið, segir hann við áheyrendurnar á J>essa leið: Klukkan 11 í dag á ég að lialda, eins og J>ér vitið, fyr- irlestur í jarðfræði. En ég hefi valið mér annað umtalsefni: Eg ætla að tala um áskorun konungs- ins til ungra manna (um að grípa til vopna). Eg vænti eins margra áheyrenda, og salur J>essi getur rúmað. Látið petta berast út um borgina. Steffens fór heim, lokaði sig inni og ætlaði að búa sig undir tölu sína. En hann gat [>að ekki og hætti alveg við J>að. Hann varð órólegri og órólegri í anda, eftir J>ví sem tölutíminn nálgaðist meir og meir. Hann lagðist á bæn, flóði í tárum og beiddi guð að styrkja sig. Hann stóð á fætur og gekk út úr húsi sínu. Mesti mannf jöldi hafði fylkt sér við hús- dyr hans og fylgdi honum alla leið til háskólans. Þegar pangað var komið, var fyrirlestrarsalurinn orðinn troðfullur af mönnum. All- ir gluggar höfðu verið teknir úr salnum. Og á götunni fyrir fram- an háskólann stóð péttskipuð mannfylking, eins langt og augað eygði. Þegar Steffens kom, vék lýðurinn til hliðar með lotningu. Hann steig upp í ræðustólinn og hóf tölu sfna. Hvemig orðin féllu, vita menn nú eigi. Því enginn þorði að skrifa [><iu. En efni töl- unnar var f>etta: „Dagur hefndar- innar og frelsisins er nú kominn. I nafni f>ýzku þjóðarinnar segi ég Frökkum og Napoleoni strfð á hendur. Ungu mennirnir þýzku, sem konungurinn skorar á, eiga að beita vopnum sfnum gegn Frökk- um en ekki til liðs við þá. Eg skal sjálfur taka vopn í hönd gegn fjandmönnum vorum“. Dauða- kyrð og grafarþögn ríkti meðal á- heyrendanna. Þeir hreyfðu hvorki legg né lið. Þeir titraðu aðeins lítið eitt og eldur brann úr augum þeirra, þegar Steffens með eldi og krafti andans lýsti háðung og læg- ing þýzku þjóðarinnar. Þegar töl- unni var lokið, fylgdi lýðurinn honum heim að húsi hans. Hann segir nú konu sinni frá því, sem gerst hafði. En í sama bili er drepið högg á dyr, hurðu hrundið upp og einn ráðgjafi Prússakon- ungs kemur inn. Hann tekur í hönd Steffens og segir: „Eg óska yður til hamingju. Þér vitið ekki hvað þér hafið gert“. Sendiherra Frakka heimtaði, að Steffeils væri framseldur, en þvf var enginn gaumur gefinn. Og í laumi fékk Steffíns „konunglegt þakkarbréf“ fyrir þessa tölu sfna. Konungur gerði nú samband við Rússa og sagði Frökkum stríð á hendur. Steffens tók sjálfur þátt í strfðinu gegn Frökkum 1813 og 1814. Hann var hafður f mestu metum, þótt hann kynni lftið ti heniaðar. Starf hans var mest f því fólgið, að kveikja dug og dáð í brjóstum manna með orðum sín- um. í þeim tilgangi fór hann fram og aftur um Þjóðverjaland og varð mikið ágengt. Eins og kunn- ugt er, gafst Parfsarborg upp fyr- ir bandamönnum 1814. Þá var Steffens þar nokkra daga. Þar hitti hann 2 landa sfna, útlagana P. A. Heiberg og Malte-Brun. Steffens varboðið að vera í fagnað- arför þeirri, er sigurvegararnir fóru til Englands. En hann mat meira að hraða sér heim til konu sinnar, er þráði mjög heimkomu hans. Árið 1824 fór Steffens skemti- ferð til Norðurlanda. Danir og Norðmenn keptust þá hvorir við aðra að taka honum opnum örmum. Friðrik Vilhjálmur 3. Prússa- konungur reyndi að sameina kal- vfnsku kirkjuna og lútersku kirkj- una f rfki sfnu í eina heild. Þessi sameiningartilraun mætti megnri mótstöðu frá lútersku kirkjunni. Og freinstir þar f flokki stóðu lút- erstrúarmenn í Breslau. Þá var Steffens þeim bæði sverð og skjöld- ur. Nú var bamatrú hans vöknuð aftur með fullum krafti. Orð þau, sem móðirin hafði talað á bana- sænginni, hljómuðu nú sí og æ í eyrum hans. Nú bára þau fræ- korn, er hún hafði sáð í hjarta þessá sonar sfns, fullan ávöxt. Til að draga úr mætti lúterstrúarmanna f Breslau, var Steffens settur há- skólakennari f Berlin 1832. Lút- erstrúarmenn unnu sámt sigur. Sameiningar-tilraunin varð að engu. í Beríin lifði Steffens kyrlátu lffi. Það bar minna á honum en áður. Þvf nú hafði Hegel, þótt dauður væri (dó 1831), tekið um stund við stjómartaumunum f hugsunarlffi Norðurálfuþjóðanná. Heimspeki Schellings og Steffeiis var þvf borin ofurliði. Árið 1840 var Kristján 8. Danakonungur krýndur. Hann bauð Steffens (með konu og börii- um) að koma til Hafnar og vera gestur við krýningarhátfðina. Steffens drap eigi hendi við sæmd þessari. Hann kom hingað til Hafnar og var hér nokkra daga. Auðug aðalskona ein bauð Steff- ens heim til sín út á land. Hún bauð og 3 vinum hans honum til skemtunar. Oft skemti hún þessum gestum sfnum með löngum ökuferðum, Og var þá vagn hennar, venjulega þannig skipaður: I framsætinu sat hún sjálf og Thorvaldsen við lilið henn- ar. I baksætinu sat Steffens og Oehlensliiger. En Grundtvig sat hjá ökumanninum. Einu sinni, ræddu þeir, sem oftar, eitthvert skemtilegt efni yfir borðum. Oehlensláger ætlaði að leggja orð í belg, en Thorvaldsen, sem sat við hlið hans, hnipti í hann og sagði „Nei, heyrðu kunningi. Þegar skynsamir menn tala, átt þú sann- arlega að steinþegja“. Steffens fór snögga ferð til Noregs og kvaddi föðurland sitt í sfðasta sinni. Síðan fór hann heim til sín. 13. febr. 1844 dó Steffens f Berlin. Schelling talaði yfir mold- um hans, Bæði Oehlensláger og Grandtvig ortu eftirmæli eftir hann. Þótt Martensen væri eigi lærisveinn Steffens, þá komst hann þó þannig að orði: „Við dauða Steffens er það skarð fyrir skildi orðið, sem eigi verður fylt“. Steffens hefir ritað allmikið. En þó vóru ritstörf eigi lffsköllun hans. Satt og rétt lýsir hann lífs- starfi sínu með orðum þessum: „Eg ritaði margt f Hóimspeki, en var þó ekki heimspekingur. Eg tók þátt f miklu strfði, en var þó ekki hermaður. Eg færði orðið f kirkjulegri deilu en var þó ekki guðfræðingur. Eg ritaði skáldrit, en var þó ekki skáld. Var þá líf mitt gagnslaust og þýðingarlaust. Nei, Eg hefi oft og éinatt vakið æskulýðinn“. Mikið gagn vann hann Þjóðverjalandi, en þó öllu meira ættjörð sinni. Hann færði „rómantisku stefnuna til Norður- landa og vakti gullöld f bókment- um Daiia. Norðurltínd munu minnast hans, meðán nokkur þekk- ir nöfn þeirra manna (t. d. Oehlen- sláger, Gruntvig, Mynster), er hann vakti til að starfa. ‘‘Frækornið smáa.” Það sýnist máske nokkuð ólfk- legt, að ástæður íslendinga í Ame- rfku nú, á fyrsu jólum 20. aldarinn- ar,séu f nokkru áþekkar ástæðum feðranna, á Islandi, á fyrstu jólum 19. aldarinnar. Þó er þetta þannig. Ástæðumar eru talsvert lfkar, en þó ekki nema f einni einustu grein. Ástæðurnar eru ekki áþekkar að þvf er snertir alnennan efnahag og aðbúnað til þæginda á heimil- inu, ekki að því, er snertir frjóf- semi jarðar og auðsuppsprettur landanna, og þá eru þær þó þvf síður áþekkar að þvf er snertir samgöngufæri, félags-líf og þá margvíslegu nautn lffsins, sem greiðar samgöngur hafa í för með sér,—dofið eins og mörgum þó finst og sýnist íslenzkt félagslff hér vestra. I öllum þessum greinum em Islendingar hér svo miklu bet- ur settir, að ástæður þeirra og feðr- anna heima, á jólum 1801, geta með engu móti talist áþekkar. Hvar er þá að finna ættarsvip með ástæðununi þá og nú ? Hann er að finna í þeim niáluin, er viðkoma tilraunum til æðri mentunar. Mentalffið á íslandi var bág- borið á 18. öldinni. Latfnu-skól- arnir að Skálholti og Hólum vora að smá dragast upp,—að eyðast „íiieð eynid og véslihgsskap“. Skaptárgosið reið Skálholtsskóla að fullu, og var hann fluttur þaðan til Reykjavfkur 1785. Hólaskóli hangdi lengur, að nafninu til. Konungur bylti í senn bæði bysk- upsstóli og skóla á Hólum 2. októ- ber 1801. Það segir sig sjálft, að það hefir mðrgum sviðið þessi af- drif uppáhalds-skólanna þeirra, mörgum fundist, að þá fyrst vœri nú algert svartnœtti mentunarleys- is og ómensku dunið yfir Island. En einmitt með hvarfi þessara gömlu skóla, myndaðist vísir sam- eiginlegrar mentastofnunar á Is- landi, er síðan hefir aukist og marg- faldast. Ef sanngjamlega er dœmt, ef athuguð er fólskfœð og fátækt landsins, þá er ekki hægt að segja annað en þessi mentastofnun sé nú orðin bæði stór og merk. Og vfs- irinn var fyrst fenginn á jólum 1801. Það voru merk jól f menta- sögu Islands. 100 árum sfðar. á jólum 1901, hafa Isl. f Ameríku fyrst fengið vísir œðri mentstofnunar hjá sér. Vísirinn er smár, en vísir er það samt, og víst er það líka, að einsog “frœkomið smáa varð feiknastórt tré”, eins getur þessi litli vfsir orð- ið stór og merk mentastofnun með tfð og tfma,—ef menn vilja að svo verði. Að námsviljinn sé til. þarf naumast að efa. Ef til vill liggur hann eins og í dái sem stendur, en hann vaknar þá brátt, ef hlynt er að þessum fyrsta, litla vísi,að hann ekki frjósi til dauðs á fyrsta vetri. Sundurleitar skoðanir um stjóm fslenzkrar mentastofnunar hér vestra, hafa til þessa átt sinn þátt í að tefja fyrir framkvæmdum, en einsog nú stendur kemst sá skoðanamunur ekki að. Það er öllum óhætt að sækja skólann þess vegna, að trúarskoðun þeirra, hver helzt sem hún er, er ekki nein hætta búin. Og þegar það ágrein- ingsatriði er ekki lengur til, að þvf er séð verður. þá sýnist heldur ekk- ert þvf til fyrirstöðu, að allir taki höndum saman og lijálpist nú að að byggja upp stóra, fagra og gagnlega fslenzka deild í Wésley- skóla. Þegar efni Islendinga liér vestra em orðin svo mikil, að þeir treysta sér að standa einir, að yinna út af fyrir sig öll þau störf sem heimtuð eru, og sem heimtuð kunna að verða, af þeim menta- stofnunum, sem háskólastörf, vinna, þá er nægur tfmi að framsetja deildar skoðanir um það, livert sú sérstaka, al-íslenzka stofnun skuli bygð eða bygð ekki. En þangað til sá dagur rennur upp, œttu, allir sem íslenzkum bókmentum unna, að hjálpa þessum litla, íslenzka menta-vfsi til að festa rætur, til að vaxa og blómgast í skjóli frjálsrar, hérlendrar mentastofnunar. Það er ekki ósjaldan kvartað um, að fslenzk tunga sö orðin að afskræmismáli í Amerfku, og það engan veginn að ástæðulausu. En við hverju öðru er að búazt? þeir Isl. sem hér hafa gengið skólaveg- inn hafa átt kost á að nema alt mögulegt,— að undanskilinni fs- lenzkunni. Hana fengu þeir ekki að læra nema lítillega í heimahús- um á barnsaldri. Það er ekki sanngjamt að áfella þá. Koniist ekki upp fslenzku-námsdeild f há- skóla hér, hlýtur málið að fara æ ver og ver. Þeir fáu “lœrðu” menn sem hingað koma að heiman, einn og einn á stangli, geta ekki spornað við þeirri eðlilegu þroskun fslenzkunnar niður á við, enda sannast að sumir þeirra era ekki eftirbátar annara f að slá um sig með ensk-lslenzkum og íslenzk- enskum orðskrípum. Aftur á móti, komist hér upp fslenzkunámsdeild í háskólanum, eða grein af honum, þá er öll ástæða til að cetla að ís- lenzk tunga haldist ómenguð, eða lítt menguð, langt fram í tfmann, ef ekki hjá alþýðu, þá hjá öllum ]>orra “lærðra” manna, og þá, en fyrri ekki, er takmarkinu náð. Það hafa verið til menn,—eru máske til enn, en fáir þó, sem álfta skaða og ekkert annað að vera að halda við fslenzkri tungu hér í landi. Sú skoðun er að lfkindum sprottín af vanþekking þeirra manna á þeim fjársjóði sem íslenzk tunga og íslenzk tunga ein heflr að geyma. Til samanburðar er gamán að geta þess, að sá sem þetta ritar, hefir f nokkur ár liaft bréfaskifti, af og til við merk- án mann langt suður f Bandaríkj- um, niaiin sem ér ósvikinn Banda- rfkjamaður, bæði að œttum og eðli. Þessi maður lftur þannig á fslenzk- una, að honum virðist helzt bœði synd og skömm, ef íslendingar hér í landi ekki varðveita hana eins og sjáaldur auga sfns. Núna ekki als fyrir löngu gat hann þess, að vinur sinn hefði ráðgast, um við sig hvémig hann gœti bezt trygt upp- vaxandi syni sfnum virkilega fjölhœfa mentun. Og svar upp á þessa spurningu var þess efnis, að þegar pilturinn hefði lokið undir- búningsnámi heima,""skyldi hann sendur til Norðurálfu. Þar skyldi hann byrja með þvf að ganga f tvö ár á Reykjavfkurskóla, og nema' ís- lenzka tungu og bókmentir. Það- an síðan rfki úr rfki um Norður- álfu. Þetta álit er hugðnæmara, en sú ályktun sumra Islendinga, að fslenzkan sé bara byrði, sem haldi mönnum aftur og hindri menn frá að standa jafnjframar- lega og hérlenda sjálfbyrginga, sem margir hverjir liafa það helzt til að stæra sig af, að þeir kunna lak- lega eitt einasta tungumál, — móð- urmálið. Að þvf er kunnugt er liggur lftið ef nokkuð af merkum ritum eftir fornmenn á írlandi og Skot- landi. Tiltölulega gagnslítið eins og virðist að nema fommál þeirra þjóða,—mál sem nú eru’að heita má glötuð, eru þau saint’álitin svo þýðingarmikil. að voldug félög eru nú að rfsa upp, bœði á Irlandi og Skotlandi, f þeim tilgangi að end- urlffga tmigumál feðranna, er sönn- um œttemisvinum þykir smán að glatist gersamlega. I samanburði við þetta fyrirsetta verk Ira og Skota, er létt verk og vandalítið að vemda fslenzka tungu frá al- gerðri glötun f Ameríku, ef tekin em ráð til þess í tfma,—á meðan hún er lifandi og vel lifandi tungu- mál. Og það dylst lfklega engum, að sé þörf og sœmd að endurlífga bókmentalega fátækt fornmál á Ir- landi og Skotlandi, þá sé þó enn brýnni þörf og enn meiri sæmd að varðveita af fremsta megni jafn auðugt bókmentamál og fslénzkan er. Þnð hafa margir tilhnegingu til að vera drjúgir yfir velmegun Isl. hér, auðsœld laiulsins, framtfð- arvonum, o. s. frv.—en liallaum leið á Isl, af þvf náttúran liefir ekki gefið því eins mikið af gróðrar mold, af skógi og málmi, o. s. frv., eins og hún lieflr gefið Amerfku. Og þeim er vorkun, þvf f heild sinni lfður Isl. svo miklu betur liér, en þéim leið á Islandi. En meiri vel- megun fylgja þá lfka fleiri skyldur, og fleiri skyldur en þær, sem lands eða héraðsstjórn fyrirskipar. Ein sú sérstaka skylda ísl. er að halda áfram mentun œskulýðsins þegar stjóra landsins hœttir, þ. e., við brottfararpróf af alþýðuskólunum, og undir eins að reyna að sjá um að þ(>ir nemendur á œðri skólum eigi kost á að læra fslenzka tungu og bókmentír,—ef þeir vilja. Þetta er skylda gagnvart fslenzku þjóð- erni, fslenzkri tungu og bókment- um, sem ekki má missa sjónar á, Og vfsir þeirrar stofnunar, sem þetta gerir mögulegt, er nú fenginn og það á þann liátt sem öllum virð- ist viðunandi. Þó vísir þessi sé f raun réttri ekki full-myndaður fyrri en fslenzku-námið er sett á kenzlu-skrá skólans f flokki annara tungumála, galli, sem vandræða- laust verður að gera við innan skams, ef Isl. sjálfir sýna viðleitni að meta. og að nota það tœkifæri, sem þeim nú er gefið, Framtfðin f þessu sem öðru, þeim viðkom andi, er í þeirra höndum. en ekki annara. Það sem þess vegna ligg- ur næst fyrir er, að hlú svo að þessu menta frœkomi og hirða svo um, að upp af því megi spretta sú stofnun, er verði ísl. til gagns og til sóma. Til þess þarf fyrst og fremst vaxandi nemenda fjölda og vaxandi sjóð til að mæta sffeldum og sfvaxandi gjöldum. Það er lík- lega óhoett að segja, að í heild sinni eigi Islendingar í Amerfku helmingi meiri eignir, nú, á fyrstu jólum 20. aldarinnar, en áttu jafn- margir feður þeirra á Islandi á jól- um 1801. Sé það nœrri lagi, þola ísl. hér þá lfka helmingi meiri fjár- framlög,—ef þeir vilja. Eitt af þvf marga sém ógert er í sambandi við þessa litlu byrj- un, en sem þyrfti að gerast undir- eins, er að efna til verðlaunasjóðs (Scholarship Fund). Sé mönnum ant um útbreiðslu ofurlítillar þekk- ingar á íslenzkum bókmentum, er sá sjóður nauðsynlegur. í hvaða leik, hvaða tafli sem er, eru verð- launin sá aflvaki sem mest vt'rkar. Fyrst og fremst er það frægð að vinna verðlaun og svo í öðru lagi er það ekki lftið gagn fyrir fátækan stúdent að fá verðlauna peninga að prófi loknu. Vc'rðlauna peningara- ir fleyta mörgum skörpum stúdenti liálfa leið gegnum háskólann. Verðlaunin hlytu að verka J>að, að fleiri hérlendir námsmenn errella, leiddust til að læra íslenzku, og það vitanlega er eitt sjálfsagt ætlunar- verk íslenzkrar mentastofnunar, að útbreiða þekkingu á íslenzkum bókmentum meðal hérl. manna. Það ætti ekki að vera ofvaxið mönnum að eignast sjóð er gœfi af sör t. d. $300 á ári og sem skift vœri eftir verðleikum milli 5 nem- enda þannig, að sá fyrsti fengi $100, annar $80, þriðji $60, fjórði $40, og sá fimti $20. Til þt'ssa þyrfti ekki nema $5,000 sjóð, er lánaðir væri út gegn 6% afgjaldi. Ef 5.000 ísl. f Amerfku vildu gefa dollar hver, vœri sjóðurinn fenginn og enginn gefandinn fátækari á eftir. Það er máske ofmikið að gera ráð fyrir svo miklum og al- mennum samskotum í einum svip, en talsvert má {kí óneitanlega gera ef viljinn er til, og viljinn ætti að vera til hjá öllum sem athuga og skynja, að fsl. bókmentir era sú eina þjóðeign Islendinga, sem þeir með öllum rétti stæra sig af. Ef allir sannir vinir íslenzkrar tungu og bókmenta vildu athuga þann sannleika, að í tilliti til œðri mentamála ísl, f Amerfku, eru jól- in 1901 langmerkustu jólin, sem þeir hafa lifað hér f landi, þá ætti ekki að vera örðugt að safna mynd- arlegri upphæð. Það þyrfti ekki annað en liver sem pess er megnugur, karl eða kona, gæfi þessum litla mentavfsi einn dollar f jólagjöf, og öllum f>orra Vestur-Islendinga sýnist doll- arinn ekki nein stór-upphæð um jólin. E. Jóh, AQCET__> VINAQJOF * * er BOYD’S brjóstsykur ómeng- aður, hollur og listugur, hann er útlitsfagur og girnilcgur til ætis, yður mun geðjast hann vel. Bakaðar og sykurþvegn- ar Peanuts og Buttercups eru nú á hvers manns vörum, allir aækjast eftir þeim. Munið eftir brauðunum hans BOYD’S þau eru beztu brauð- in sem fást í landinu. w. j. itom 370 og 579 Main Str. NORTHERN lífsábyrgðarfélagið. Algerlega canadiskt félag, raeð eina millión dollars höf- uðstól. Þetta er þriðja stærsta félagið i CaDada með uppborguðum höfuðstól. Menn sem taka ábyrgðir í þessu fé- lani eru ekki að auðga Bandaríkja- e?a önnui útlend félög. heldur að verja fénu í sinu eigin landi og sjálfum sér til uppbyggingar. Menn atlrugi. Hver sem tryggir líf sitt í þessu fé- lagi tapar ekki iðgjöldum sinum heldur 1. fá þeir uppborgaða lifsábyrgðarupp- hæð, samkvæmt inuborgunum sínum eftir 3 ár, eða 2. þeir geta dregið út part af þvi sem þeir hafa borgað í félagssióðinn eða 3. fengið peningalán hjá félaginu upp á lifsábyrgðarskýrteini sitt. 4. Vextir af peningum félagsins hafa meira en nægt til að borga allar dánar- kröfur á síðastl. ári. 5. Félagið hefir tryggingarsjóð hjá Otte.wastjórninni, og er undir tmsjón I hennar. I Frekari upplýsingar fást hjá aðal- umboðsmanni meðal Islendinga: Th. Oddsnn , ,1 B. Gardener 520 YOung St. 507 Mclntyre Blk. WINNIPEG. Lampar! Lampar! Lampar! BEZTA URVAL! BEZTU GŒDI! BEZTA VERDQILDI! —Th og dans. Juhnsioii kennir fíólinspli Komið til okkar eptir nauð- synjum yðar í leirtaui, glervöru, Postulíni og Silfurvarningi knífum, göfflum, skeiðum o. s- frv. Vér óskum eptir viðskiftum yðar. PORTER & CO., 330 JVHVYITsr ST. CHINA HALL, 572 MAINT ST. 4>14 Alexander Ave. Winnipec. Ódýrust föt eftir máli S. SWANsON. Tailor. via Mai-yland »t. WINNIPEG. Macdonald, Haiaril & Wliitla. Lögfræðingar og fieira. Skrifstofur í Canada Permanent Block. HUGH J. MACDONALD K.C. ALBX. HAGGARD K.C. H. W. WHITLA. Bonner & Hartley, Lögfræðingar og landskjalasemjarar. 4SI4 .flaiu St, - - - Winnipeg. R. A. BONNER. T L. HARTLEY. Stærsta Billiard Hall i Norð vestrlandinu. Fjögur “Pool”-borð og tvö “Billiard”- borð. Allskonar vín og vindlar. liennon A llehh, Eigendur. F. C. Hubbard. Lögt'ræðingur o. s, frv. Skriístofur St>ang Block 365 Main St WINNIPEG --- - MANITBOA, Nyjar vórur Kaila og kvenna loð- treyjur, kragar og húfur Þetta eru ágætar jóla- gjafir. D. W. FLEURY, 564 Main St. Winnii'eg/íAan. Gagnvart Brunswick Hotel. Það er roe'ra til af allskonar ttg- undum af kvefi 1 þessum hluta landsins heldur en af öllum öðrum sjákdómum saman töldum Þess r kvefkvíllar hafa til skams tima verið ólæknandi. I mörg herrans ár hafa læknar talið þá íasta eða staðlega (local) sjúkdóma og ætlað sér að lækna þá á þenna hátt. En vís- índin hafa nú sannað það og sýnt, að kvef (Cathar) er flögraudi sjúbdómnr og verður aðlæknastá þann hátt. Hallí Cat.arrh Cure. tílbúið af F. J Cherrey & Co , Toledo. Ohio, jer hið eina meðal við þessum sjúkdómi, sem nú er til á markaðinum. Það verkar beinlínis á blóðið og allar slimhimnur. Eitt hundr- að dollars eru f boði til hvers þess. sem sannað getur pað. að þetta meðal lækni ekkí það, sem það á að lækna. Skrifið eftir vitnisburðum. Utanáskrift: F. J. Cheney & Co , Toledo. Ohio, Kostar í lyfjabúðum 75c. Hall’s Family Pills eru þærbeztu.

x

Heimskringla

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.