Heimskringla - 02.01.1902, Blaðsíða 2

HEIM5KRINGLA 2. JANÚAR 1902.
flemskringla.
PUBLISHKD BY
The Heimskrittgla News & Pablishing Co.
Verð blaðtins í CanadaogBandar. $1.50
nm árið (fyrir fram borgað). Sent til
Tslands (fyrir fram borgað af kaupend-
mm blaðsins hér) $1.00,
Peningar sendist í P. O. Money Orde
Registered Letter nða Express Mouey
Order. Bankaévísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með aflöllum.
B. L. Baldwinson,
Kditor & Maoager.
Office ; 219 McDermot Street.
1* 0. BOX 1SÍ8S
Appeal to Reason!
Svo heitir blað eitt sem gefið er
út í Kansas í Bandaríkjunum og
heíir fengið mikla útbreiðslu. “App-
eal’’ er Soeialistablað í strangasta
akilningi, ofsafengið og öfgafult í
akoðunum og æsandi svo sem mest
sná verða, en skatplega ritað og
feimnislaust, ráðist á alt núverandi
atjórnarfyrirkomulag og sérstakiega
<er blaðið harðort í garð
stjórnarfyrírkomulagj í Bandaríkj
nnum. Svo hefir biað þetta gengið
langt, að stjórnin í Wasbington heflr
gert tiltaun til þess, að stemma út-
breiðslu þess með póstum nema fyr-
ir sérstaka borgun, sem sé hér um
bil 20 sinnum hærri en vanalega er
borgað undir lböð Iandsins með póst.
um.
Svo er mál þetta vaxið, að App-
eal 'hefir kaupendalista, sem nú er
orðinn yfir 400,000 man3. En mik-
ill hluti af þeim kaupendafjölda er
þannig fenginn, að vissir velunnend
ur blaðsins senda því peníngaupp-
hæðir fyrir svo og svo mörg eintök
af blaðinu, sem útgefendur svo
senda til ýmsra hér og hvar innan
og utan ríkis samk' æmt nafna og
áritunarlista þ?ss er peningana send
ir. Blaðið kostar 50 sents um árið,
og einn maður sendir $20fyiir 40
blöð, sam hann lætur senda sam-
kvæmt nafnatista er hann sendir út-
gefar.danum með peningunum. Ann-
ar sendir $100 fyrir 200 blöð, þrlðji
sendir $500 fyrir 1000 blöð o. s. frv.
Á þenna hátt er kaupendalistinn nú
orðinn svo stór, að hann hefir á
fimta hundrað þúsund nöfn. Wash-
ington stjórninni er afar.illa við þetta
blað og hefir látið Edwi.i C. Madd-
en sem er 3.*aðstoðarrnaður póst
málastjórans, tilkynna útgefanda
“Appeal” að hann verðiað borga
fult hurðargjaid undir hvert blað
sem hann sendir út af prentsmiðj
unui, sem ekki sé borgað fyrir af
af vittakendum þeirra með þeirra
eigin peningingum. Með þessu von
ar stjórnin að koma í veg fvrir víð
tæka úthreiðsln blaðsins. Að vísu
heflr blaðið nú rúm 200.000 reglu-
lega kaupendur. En það er að eins
helflngur allar þeirra sem blaðið er
sent. 8 jórnin gerir því útgefanda
þann kost, að hann borgi 1 cent und-
ir hvert blað sem hann sendir öðr
um en lagalega formlegum kaupend-
um. En það er sama og að skipa
honum að borga hærra burðargjald
á hvern árg. en hann fær fyrir hann.
Fvrst hélt stjórnin því fram, að
mikið af þessum blöðum væri sent
út ókeypis. En útgefandi sannaði
að stjórnin færi þar með rangt mál.
ÞA hélt stjórnin því fram, að blaðið
væri sent út á kostnað ýmsra, sem
væri ant um stefnu þess og að við
takendur slíkra blaða borguðu ekki
fyrir þau. Útgefandi benti þá stjórn-
inni á, að hið sama væri gert við
önnur blöð svo sem Ladies Home
Journal”, ‘„“Yonths Companion”,
Success” og fl. blöð, og bað stójrn-
ina að sýna hvers vegna hún væri
að ofsækja “Appeal” frekar en hin
blöðin. Þessu heflr stjórnin ekki
getað svarað á skynsamlegan hátt
og bréf hennar til útgefandans sýna
að hún segir sitt á hverri stundinni
um sömu atriðin. T. d. játar stjórn-
in að ekkert sé því til fyrirstöðu, að
blöð séu send mönnum sem ekki
borga sjálfir fyrir þau, ef þau séu
borguð af öðrum, en í sömu and-
ránni segir hún að slík blöð megi
ekki sendast nema með sérstakri
aukapóstborgun og þi að eins 3 á ái i
til sama mans.
Það er auðséð á öllu að þessi of-
3ókn á hendur þessu sérstaka blaði
er gerð til þess að hefta útbreiðslu
þess svo sem stjórninni er fiekast
unt, og að það eru þær skoðanir sem
blaðið breiðir út, »em eru orsök i
þessu. Þe3si aðferð stjórnarinnar
heflr mælst illa fyrir hjá fjölda fólks
þar syðra og sura af hennar eig'n
blöðum hata lýst óánægju sinni yfir
þessum ofsóknum, sem ekki virðast
vera bygðar á neinu nema því að
blaðið útbreiðir skoðanir sem stjórn-
inni líkar ekki.
Það var vel gert af Lögbergi að
flytja lesendum sínurn sem mestar
almennar fréttir um jólin, en við-
kunnanlegra liefði það verið ef dálít-
il hliðsjón hefði verið höfð til sann-
leika í þeim fréttum, til dæmis má
taka þáð sem Lögberg segir i frétt-
um af ráðgjafafundi, sem hafi
“farið í vonsku og verið
s*l i t i ð í f ú s s i ”, af því þeim hafi
ekki komið saman um yín-
bannamálið. Það ætti naum-
ast að þurfa að taka það fram að
blaðið fer þar með hin mestu ósann-
indi, því að allir ráðgjatarnir eru
einhuga um þá stefnu sem stjórnin
eflr í þessu máli.—Ráðgjafa fundir
eru haldnir fyrir luktum dyrum, svo
að Lögberg gat með engu móti vitað
hvað þar fer fram, hvorki í þeim
málum né öðrum. Það verða héðan
af svo fáir dagar þar til þing kemur
saman og það mál verður tpkið fil
umræðu, að Lögberg hefði átt að
hafa þreyju til þess að bíða eftir á
reiðanlegum fréttum, heldur en að
vera að skruma, svona af ásettu
ráði, umjólin.
Annað atriði hjá Lögbergi, sem
þarf leiðréttingar, er skólalanda-
fréttin. Sannleikurinn í þvi máli er
er sá, að Roblinstjórnin vill fá frá
Dominion-stjórninni þær rentur af
andvirði seldra skólalanda, sem hún
hefir nú í ríkissjóði. Ágreiningat-
riðið milli Dominion- og Fylkis-
stjórnarinnar liggur í þvf, að Domin-
ionstjórnin heldur því fram að fylkinu
beiiað eins að fá rentnr af rentunum
af skólasjóðnum, sn Roblin íieimtar
renturnar í heild sinniaföllum sjóðn-
um og telur fylkið hafa rétt til
þeirra, samkvæmt grur.dvallarlög-
um ríkisins. Það er ekki ólíklegt að
þetta verði eitt af þeim málum sem
verður látiðganga fyrir leyndarráðs-
dómnefnd Breta til endi'egs úrskurðar
Persónulega höfum vér þá skoðun að
Roblin hafi rétt fyrir sér í þeíssu
máli. Það mun hafa verið skllning-
ur þeirra, sem sömdu stjórnarskrána
að fylkin fengju að njóta vaxtanra
af því fé, sem kæmi inn fyrir þau
skólalönd, sem seld væru, því að að
eins renturnar af þessum vöxtum er
svo afarlítil upphæð að það er ó-
hugsandi að þæi hrökkvi til lang-
frama til þass að halda uppi núver-
andi ársgjaldi til alþýðuskólanna í
fylkinu, sem einrtt fara vaxandi
eftir því sem fylkið byggist og fólk-
inu íjölgar. Mr. Roblin heflr aldrei
farið Þess á leit að stjóru sinrii væri
seldur í hendur svo mikið sem einn
doilar af þessu fé til annars en skóla-
þarfa, og hann hefir tekið það skýrt
fi am að Dominionstjórnin megi hafa
alla urasjá með því að peningunum
sé varið fyrir mentamál, og til eins-
kis annars. Þetta er hið sanna í
málinu, en þessi sannleikur verður
ekkilesinnút úr greinunum í Lögb.,
enda máske ekki ætlast til að svo
verði.
I jólablaði Lögbergs 26. Des.
síðastl. er rúmlega þryggja dálka
ritstjórnargrein um pólitisk málefni.
Sumt í þeirri grein er þannig lagað
að öll nauðsyn er á leiðróttingum.
1. Rob!in8tjórnin veit ekki
að liberalflokkminn muni komast til
valda við næstu kosningar. En
Roblinstjórnin og hávaði kjósenda í
fylkinu hafa hugmynd um að flokkn-
um sé ekki sigurs vænt svo lengi
sem gamli Greenway er leiðtogi
hat s. Þessi skoðun kom fram á
fundinum mikla sera liberalar héldu
þann 13. Des. siðastl.. Einn afræðu-
mönnum þar lét þá skoðun í Ijósi að
Roblinstj. mundi verða vel liíandi eft-
ir 10 ár, eins og hún er nú. En við síð-
ustu fylkiskomingar sagði þáverandi
ritstj. Lögb. að konservativeflokkur-
inn mundi ekki halda völdum í 3
daga. Þeim ber ekki saman, liber-
ölum þegar þeir eru að mæla æfi kon-
eervativestjórnarinnar hér í fylkinu,
en það er oss gleðiefni að þeir eru
nú svo búnir að teygja úr þessum 3
dögum að þeir eru orðnir að 10
árum.
2. Það er óþatft af Lögbergi að
vera að þi eyta sig á að telja fylkis-
búum trú um sparsemi Mr. Green-
ways. Það mál er svo margrætt að
allir eru þvi kunnir. Síðasta spar-
semdarstryk hans var að gera leyni
lega samninga við C. P. R. félagið
um að veita því $150,000 fyrir tvo
brautarstúfa, sem fclágið varð að
byggja hvert það vildi eða ekki.
Þessu var baldið leyndu vegna þess
að þetta rán var svo bersýnilegt og
skammarlegt að hvorugur málsaðili
þorði að játa synd sfna fyrir fylkis
búum, og það var eitt af allra fyrstu
verkum konserv; tiva að neita að
borga fél. þetta og þannig
spöruðu þeir fylkinu þesía fjAr-
upphæð, sem Grenway ætlali að
kasta út í það magnaðasta einokun-
aaíélag, sem til er í Canada.
3 Blaðið segir að bygðarlögin í
fydkinu hafi veiið svift inntektum
frá járnbrautafólögum. En síðustn
ársskýrslur stjórnarinnar sýna alt
annað. Bygðarlögin hafa fengið
ankin tillðg til umbóta, því eins og
blaðið ó<jilfrátt viðurkennir, þá hef
ir stjórnin eytt öllu því fé sem hún
hefir heimt, og því heflr verið eytt
til hagsmuna fyrir sveitirnar og
fylkið í heild sinni. Enda brá svo
við þegar Roblinstjórnin tók við
vöidum að landið fór óðum að
hækka í verði og menn fiyktust
inn hingað í hundraða tali til þess að
ná sér í stóra landfláka, og til að
byggja þá upp með ágætum Handa-
ríkja efna bændum. Þetta ber lít-
inn vott um óánægju manna með
íylkisstjórnina.
4. Það sem lögberg segir um
buitrekstur manna úr stjórnarstöðum
undir báðum stjórnunum, Greenways
og Iloblins, hefði sjálfsagt, fyiir viið-
ingu blaðsins verið betur ósagt. Ef
Lögbergi er nokkur þægð í að vita
um burtrekstur manna úr embætt-
um undir Roblinstjórninni, þá er
vinnandi vegur fyrir blaðið að kom-
ast að orsökum um þær, en sumar
þeirra eru þannig, að það mundi
ekki varpa miklum Ijóma yflr ílokk-
inn þó þær væru opinberaðar.
5. um tekjuhallann skulum vér
ræða við Lögb. þegar næstu árs-
skýrslur Ktjórnariunar koma ’frám á
þinginn, sem á að koma saman 9.
þessa mánaðar.
6. Lögberg segir að liberalflokk-
urinn sé á móti járnbrautarsamn-
ingum Roblinstjórnarinnar. Hvar
eru sannanir fyrir þeirri staðhæflng?
Ekki eitt einasta liberal félag í fylk-
inu heflr enn þá samþyktsvo mikið
sem eina ályktnn í þá átt að fiokk-
uririn væri óánægður með þá samn-
inga og Lögberg getur því enga
sönnun fært fyiir málstað sínum í
þessu efni. Ffokksþíng þeirra hafði
gott áækifæri til þes3 að hafa lýst
óánægju flokksins yfir þessu ef hún
hefði verið til, en það lét það ógert.
Höfuðskáld Vestr-Íslendinga.
(Eftir Sunnanfara.)
Með því að tunga vor er ein og
óskert sameign leikra jafnt sem
lærðra, bæði ritmál og daglegt mál,
mállýzkulaus alveg, móts við það
sem því nafni nefriist annarsstaðar,
þá skilur yfirleitt harla lítið búning
hins betri alþýðukveðskapar vors og
Ijóða mentamannanna. En oftast er
sjóndeíldarhringur ' óskólagenginra
manna til mikilla muna þrengri,
hagmyndaval því meir af skornum
skamti og yrkisefni fábreytilegt, og
oftast fremur ófrumlegt.
Þetta nær ekki til alþýðuskálds
þess, er hér segir frá og i era mun
vafalaust höfuðskáld Vestur ísler.d-
inga. Engan ókiinnngan, sem kvæði
hans les, mundi annað gruna eD að
hann væri úr flokki mentamanna
þjóðar vorrar. Hann er svo frum-
legur og hugmvndaauðugur, sem
bezt gerist meðal hinna hámentuðu
þjóðskálda vorra. Og vald hans
yfir málinu er engu minna.
Mentun og mentun á og vita-
skuld eigi saman nema nafnið. Vér
eigum og höfum oft átt innan um
og saman við óskólagengna menn
með jafnvel meiri ogj betri mentun
en meðalmenn í lærðra flokknum
svonefnda. StephanG. Steph-
a n s o n er óefað einn í þeirra tölu.
Hann hafði verið námfús í æsku og
sætt hverju færi, er gafst, tíl að afla
I
sér mentunar. Og eftir að hann
kom til Vesturheims, tvftugur að
aldri, heflr hann sjálfsagt neytt allr-
ar orku til þess, þrátt fyrirfátækt '
og aðra öiðugleika. ‘Það er suð-
sætt’ segir Jón Ólafsson, ‘að hann
hefir lesíð margt hið bezta í enskum
lókmentum og fylgt vel öllum and-
legum hreyfingum samtíðar sinuar’.
(N. Ö. III. 220.)
Hann er nú maður hfitt á fimt-
ugsaldri f. 3. okt. 1853 á Kirkjubóli
í Skagafirði, sonur Guðmundar Ste-
fanssonar bónda á Kroppi f Eyjafirði,
og Guðbjargar Hannesdóttur Þor-
valdssoriar bónda á Reykjahóli í
Skagafirði. Hann fluttist vestur um
haf með foreidrum sínum 1873, til
Wisconsin. Þar dóu foreldrar hans,
og sjálfur fluttist hann þaðan eftir
10 r (1880) vestur til Dakota í
Gardarbygð, nýlega kvæntur þá
Helgu Sigi íði Jónsdóttur frá Mjóa
dal í Þingeyjarsýslu. Eftir önnur
10 ár fór hann þaðan bygðum norður
í Canada, í Norðvesturlandið vestar-
lega, vestur undir Klettafjöllum, og
heitir þar Tindastóll, er hann býr,
í Aitabygð. (Albertahérað). Hann
hefur búið búi sííiu lengst af, frá því
er hann fluttist vestur uin haf, en
‘annars unnið að ýmsu, skógarhöggi,
járnbrautagerð, landmæling og öðru,
eins og aðiir erflðismenn hér í landi.
Þá er nú talið’. Þetta eru hans orð
sjálfs í bréfl frá í sumar til ritstj. Sf.
Aðrir segja svo jfrft, að hann sé
mesti eljumaður og hafi unnið baki
brotnu fvrir sér og sínum, en við fá-
tækt, og þó jafnan fremur veitandi
en þiggjandi. — Þau hjón eiga 6
börn á lífl.
Ljóð hans eru á víð og dreif í
blöðum og tímaritum bæði vestan
hafs og austan; að eins einn kvæða-
bálkur útgefinn sér í bók hér fyrir
fám missirum; “Á ferð og flugi”
og hlaut bezta orðstír.
Hér birtist eitt nýtt tilkomumik-
ið kvæði eftir hann, sem ekki þarf
skýiinga við.
(Kvæðið birtist i næsta blaði.)
Vírlaus hraoskeyti send yfir
Atlantshaf.
14. Desember 1891 var merkis-
dagur í sögu vísindanna. Þann dag
heppnaðist Signor Marconi að senda
og meðtaka vírlaust hraðskeyti yfir
hið mikla Atlantshaf milli Englands
og Ameríku. Það er að segja, frá
Cornwall á Englandi til St, John í
Nýfundnalandi—um 1700 mílur
vegar.
Signor Marconi setti fyrir nokkr-
um tíma upp öfluga hraðskeytastöð í
Poldhu í Cornwall á Englandi með
þeim ásetningi upphaflega að geta
fengið fréttir frá skipura á miðju
hafl. En síðar þóttist hann sjá það
mögulegt að senda fréttir alla leið
yfir hafið að næsfu landstöðvum,
Hann sigldi því yfir hafið til St.
John á Nýfundnalandi og heflr verið
þar nokkra daga að útbúa sér stað
þar. Sú stöð er flugvél mikil, sem
hann hefir hafið um 200 fet yfir sjáv-
armál og stjórar hana með járnvír-
um festum i akkeri. Frá vél þessari
sendi har.n svo sjálfur hraðskeyti sín
til Cornwall, og fókk strax á fyrsta
degl þau merki frá ensku stöðinni,
sem hann var búinn að gera ráðstaf
anir til að sér yrði sent vestur. Mr.
Thomas Edisou kvaðst ekki trúa
fréttinni um vírlansar hraðskeyta-
sendingar yfir haflð. En Marconi
svarar því ,einu, að hann fái ekki
komist hjá því að trúa bezt sínurn
eigin skilningarvitum og kveðst
hann sjálfur hafa íekíð á móti Þess-
um skeytum frá Engíandi og að þau
séu í samræmi við þær ráðstanir er
hann hafi gert áður en hafi siglt það-
an. Næstu tilraun kvaðst hann
mundu gera í viðurvlst ýmsra stór-
höfðingja í Sí. John, sem hann telur
þá munu geta borið vltni með sér
um árangurinn af starfi sínu.
Það sem mælir inest með þvl að
að þetta sé meira en hugarburður er
það, að hlutabréf hafþrfiðaíélaganna
hafa fallið í verði síðan þessi upp.
fynding varð ljós. Enn fremur er
þes3 getlð, að þessi hafþrfiðafélög hafl
stigið fyrsta spor til þess aé fá Mar-
coni bannað með lögum að halda
þeim tilraunnm áfram af því að þen
hafl einkaréttindí til þess að flytja
hraðfréttir millí landa. Fólk má
vænta frekari frétta um þetta mál
siðar.
Merkilegur atburður
er það, sem nú heflr skeð í Bavariu.
Otto konungur, sem yerið heflr vit
stola í íjórðung aldar, heflr á ný
fengið láð og rænu og hyggst að
krefjast rikisráða. Saga manns
þessa er hin raunalegasta. Hann
varð vitstola árið 1876, en 10 árum
síðar tók hann samkvæmt lögum og
landsvenju við ríkisráðum án þess
þó að vita af því, svo að í stað þess
að hafa stjórnarráð lands og lýðs,
heflr hann setið I ströngu gæzlu-
haldi um öll þessi ár síðan 1876 og
ekki vitað hvað á dagana hefir drif
ið. Föðurbróðír hans, Leopold prins
var af þýzku- og Bavriustjórninni
kvaddur til þess að gegna konungs-
störfum að eins 3 dögum áður en
Otto var kiýndur. Leopold prins
hafðigengt ríkisstjórn á síðari stjórn
arárum Löðvíks konungs, löður
Ottos, sem eins og haan, varð vit-
stola og því óhæfur að gegna ríkis-
stjórn. Á öllu þessu tímabili heflr
Otto konungur aldrei fengið einnar
mínútu skímu af rænu eða ráði, en
hefir stöðugt orðið að vera undir
gæzlu hirðþjóna I Furstenriec kastal-
arium, án þess að hafa hina minstu
hugmynd um stöðu sína eða þá
breytingu sem orðtð heflr í urnheim-
inum á þessu tímabili.
En nú rétt nýlega hefir vitið
komið affur til hans og hann eins og
vaknað af draumi. Þetta varð fyrst
kunnugt með því, að hann spurði
eftir foreldrum sínum og bað að
mega sjá þau, þótt þau væru þá bæði
dáin fyrir löngu. Hann mundi að
eins í ftir að þau lifðu bæði þegar
hann mundi síðast eftir þeim.
Fyist þegar rænuskíma gerði
vart við sig hjá Otto konungi', þá
töldu allir víst að það væri fyrirboði
dauða hans. En nú hefir reynzlan
sannað að honum er stöðugt að auk-
ast vit og ræna, að hann er óðum
að ná fullum bata.
Nú er talið víst að ef þegar kon’
ungurinn nær fullum bata, þá muni
hann gera kröfu til þess að annast
störf sín sem konungur, og þetta
verður honum að veitast, þvf bæði
lög og landsvenja helga honum ríkis
ráðin. Leopold prins verður að
leggja niður starf sitt, sem hann er
búinn að gegna mestan aldur sinn
og það svo aðdáanlega vel, að þjóð
in öll lykur lofsorði á hæfileika hans
og stjórnkænsku. Það sem nú veld
ur miklurn vafa er, hvort þing. og
stjórnin I Bavaríu verður fús til þess
að leyfa Otto konungi að stjórna.
Það verður að líkindum komið undir
úrskurði Þýzkalands En trúlegt
þykir að Leopold prins verði ekki
leyft að sleppa algerlega haldi af
stjórnartaumnnura, því enn þá þyk-
ir hann stjóina vel þótt hann sé nú
kominn á níræðisaldur.
Merkileg Svefnsjón.
Blaðið “Calgary Herald’í skýrir
nýlega frá tilraunum sem íslending-
ur þar I bænum gerði til þess að
komast eftir hver hefði myrt Daniel
Keenleyside þann 14. f. m. þar í
bænum.
íslendingur þessi heitir C. Eymunds-
son, hann er, ásamt mörgu lieiru,
andasjónarmaður (Clairvoyant) og
í nfivist nokkurra merkra manna,
þar með þriggja lækna, gerði hann
tilraun til þess að sjá morðingjann
og og lýsa honum. Eymundsson
eftir að hafa seð líkið, lagðist út af
á sama bekkinn. sem hinn myrti
maður hafði verið lagður á. Fljótt
féll hann í svefn, og lá þannig
með lokuð aúgun I nokkrar mínútur,
svo kom á hann ókyrleiki, augnalok-
in hreifðust og samdráttur kom í
alla andlitsvöðva. Þeir sem ’norfðu
á hann, sáu að honum leið illa.
Hann veltist um á ýmsar hliðar þar
sem hann lá, eins og hann líði súrar
kvalir og tár streymdu niður eftii'
kinnurn hans og hann stundi og and-
varpaði eins og fárveikur maður.
Eftir nokkra stund talaði hann upp
úr svefninum og sagði: “Éghefséð
það alt saman. Ég sé morðingjann,
hann stendur innanvert við útidyrn-
ar á Cential Hotelinu. Það er
dimt. Maðurinn sem var myrtur,
er að ganga að dyrunum, hann er
einn. Sjáið! hann opnar dyrnar.
Morðinginn tekur spor áfram og með
blótsyrðl á vörunum reiðir högg mik-
ið á aðkomumann”. “Hvaða
vopn cotaði hann?”, spurði einn af
áhorfendura. Eymundsson hrökk lít-
ið eitt við, við pessa spnrningu, og
svaraði tafarlaust; Byssukúla sem
fest er við teyjuband, hann kastar
manninum upp að útidyrunum, svo
hleypur hann út á götu. Hann hugs
arsér að fara til Tacomi í Washing
ton”.
“Hvert er naft morðingjans”,
spurði nú einhver af áhorfendum.
Eymundsson kiptist við í annað
sinn og svaraði strax og sagði nafn
hans. En blaðið heldur nafninu
leyndu, svo var hann spurður um
útlit morðingjans og hann lýsti hon-
um nákvæmlega, vaxtarlagi, andlits-
falli, hára- og augnalit og klæða-
burði. Hann skýrði og frá því, að
eftir að hafa rotað manninn, hefði
morðinginn tekið bréfaveski úr
treyjuvasa hans; svo lýsti hann ferða
lagi morðingjans og sagði hvar hann
hefði gist næstu nótt. Enn fremur
sagði hann að morðinginn hefði fyrst
séð þann látna, þegar hann kom af
vagnlestinni og gekk á farþegjalesta-
stöðvarnar f Calgary. Síðan hefðí
hann fylgt honum eftir upp í Palace
Hotel, og svo gengið á undan hon-
um upp að Central Hotel og slegið
hann rothöggið um leið og hann
gekk inn í Ilotelið. Þegar hér var
komið sögunni þá bar Eymundsson
þess merki, að hann liði sárar kval-
ir, svo að þeir sem við voru staddir,
álitu bezt að spyrja hann ekki frek-
ar. Féll hann þá í væran 5 mínútna
svefn og vaknaði síðan sjálfkrafa.
Nokkuð var hann eftir sig er hann
vaknaði, en varð brátt eins og ekk-
ert hefði komið fyrir hann.
í samtali við fréttaiitara blaðs-
ins Herald, kvað Eymundson tím-
ann verða að skera úr því, hvort
hann hefði séð rétt eða rangt. En
glögt kvaðst hann hafa séð það sem
hann lýsti. Hann kvaðst enga til-
raun gera til þess, að giæða fó á
þessari gáfu sinni, en tilraunir þess-
ar væru geiðar til þsss eingöngu, að
hrynda áfram þekkingu á þessum
leyndardómi sem svefsjóriir byggj-
ast á.
Að þetta só sönn saga, engu
síður en hvað hún er merkileg, þarf
enginn að efa. Og fari svo, að tím-
inn leiði það í Ijós, að Eymundson
liafl séð rétt, í þetta sinn, þá verður
hann frægur maður í sögu Vestur-
íslendinga. Fjölvísi hans verður
þá víðfræg og fullkomið fgildi hinna
gömlu galdra, sem þjóðsögur vorar
segja frfi.
Eymundson er útlærður leyni-
spæjaii og einnig útlærður í beina-
lækninga-fræði og dáleiðslu-fræði.
Landar vorir mega búast við að fá
bráðlega að frétta meira frá honum.
Eftirfylgjandi bréf frá stjðrnar-
nefnd Winnipeg-spítatans barst oss í
hendur dags 18. Des. þegar síðasta
blað var tilbúið undir prentun, Það
skýrir sig sjálft,
VVINNIPEG Man,. 16. Des, 1901.
B. L. Baldwimon, E?q.
Ritst. Heimskringlu
. , Winnipeg.
líæri herra:
I nafni stjórnarr.efndar álmenna
sjúkrahússins í Wiunipeg leyfi ég mér
hér með að gefa viðurkenning fyiír
þeirri rfflegu uyphæð,$218.55, sem kon-
urnar — Mrs. G. Borgfjöid, Mrs. 3.
Olson, Mrs. G. Peterson, Mrs, K. Thor-
geirson, Mrs. A. Thorgeirson, Mrs. E.
Johnson, Mrs. G. Fredrickson, Mrs. D.
Jónasson, Mts, S. Ar derson og Miss R.
Egilson—hafa saftrað á meðal íslend-
inga í Winnipeg. Ég legg hér með skrá
ytír jiöfn allra Ireirra. sem voru svo góð-
ir að leggja sinn skerf í ofaunefnda upp-
hæð til sjúkrahússins og væri mér mik-
il þægð í því, að þér birtuð hanaúsamt
bréfi þessu í blaði yðar.
Stjórhamefndin leyfir sér kér með
að votta heiðurs konunutíi, sem fénu
söfnuðu og öllum gefendumira innileg-
asta þakklæti sitt.
Yðar einiægur,
JNO. BAIN,
(Hon. Sec. Treas)”.
Nafnaskrá g'efendan; a.
Mrs. B. Baldwii'son, Stefán Jóns-
soo, A. J. Anderson, B. L. Baidwin-
son, Olí V. Ólafson, Siglrygg^r F. Ó-
lafson, J. Dalman, $2.00 byert,—Thom-
as Krist jánson $3.00.- Guðrún Friðriks-
dóttir $1.15.—Mrs. J. J. SveiuBjörns-
son, Gestur Stephenson, Rev J. Bjarna
son. S, Sölvason, Jacob fohnson, Jó-
hann Thorgeirsson, Kr. Stefanson,
Halldóra Thomasdóttir, Sig. Júl. Jó
hannesson. Mrs. Thorsteinsson, Björn
Blördal, Mrs, Sóhannson, Sveinn Svein-
son, Mrs, J. Líndal, Th. Oddson, Mrs.