Heimskringla - 01.05.1902, Blaðsíða 2

HEIM8KRINGLA 1. MAÍ 1S02.
Heimskringla.
PUBL.I8HBD BY
The Qeimskringla News 4 Pablishiog Co.
Verð blaðsins i CanadaoirBandar $1.50
um árið (fyrir fram borgað). Sent til
tslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um blaðsins hér) $1.00
Peningar sendist í P. O. Money 0:dar
Registered Letter. nða Express Mouey
Order. Bankaávísanir á aðra bankaení
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
B. L. Baldwinaon,
Kditor & Manager.
Office : 219 McDermot Street.
F.O. BOX ia»».
Pólitíkin á íslandi.
Langt helir flokksofstækið þótt
ganga hjá Ameríkumönnum og þ<5
ekki hvað sízt hjá íslendingum I
Canada. £n tæpaot mun þvf geta
orðið neitað með rökum að það sé
farið að ganga öllu lengra á íslandi
nú á seinni tlmum. Að vfsu er það
ekki láandi þótt menn þar, sem ann-
arstaðar, hafi skiftar og fastikveðnar
skoðanir f landsi: álum, slíkt er nauð-
synlegt, og eins það að menn láti til
sín heyra með skýrri og skorinorðri
framsetning skoðana sinna, að þeir,
sem um málin rita geri almenningi
ljósa grein fyrir þeim ástæðum, sem
liggja til grundvallar fyrir
skoðunum þeirra, og leiði svo ljós
rök að þeim, sem frekast eru föng til
Þegar þannig er lagað atlögunum frá
báðum hliðum þá er nokkur von. til
þess að sannur og sjálfstæður þjóð-
vilji geti myndast f laudinu. Með
því að heyra báðar hliðar rædaar,
gefst almenningi kostur á að athuga
ástæður með og mót, að hafna því,
sem þeim geðjast ekki, og fylgja
fram þvf, sem þeim fellur betur f
geð. En fái fólk að eins einhliða
framsögn eins máls, þá er um leið
loku fyrir það skotið að fólki sé gef-
inn kostur á að kjósa eftir eigin
þekkingu, og þá er um leið grund-
völlur lagður til einyeldis, ofbeldis
og kúgunar, og er það hið hættuleg
asta ástand fyrir ðil sönn þjóðþrif,
sem nokkur þjóð fær báið undir. Að
slfkt ástand geti orðið innleitt á Is-
landi er nfi annars ekki lfklegt, eða
jafnvel hugsanlegt. En til eru þó
þeir menn þar heima, sera tjá sig
andstæða þvf að fólk lesi um stjórn
mál frá báðum hliðum, og svo er
þeim mikil alvara í þessari stefnu
sinni, að einn þeirra, herra Snæbjöi n
Arnljótsson, ritar f “Austra” dags.
16. Janfiar sfsasti., áskorun til allra
góðra drengja á Islandi, að segja
upp “ísafold”, “Þjóðviijanum”,
“Fjallkonunni”, “Bjarka,” Arnfirð-
ingi,” og “Norðurlandi”, af þeirri á-
stæðu að þau fylgja Dr. Valtý Guð
mundssyni f stjórnmálum, og séu
meðmæit bankastofnun, sem hafi er-
lendan böfuðstól, og svo er hér langt
gengið að Snæbjörn segir blátt
áfram að menn eigi hvorki að Ijá
blöðum þessum “hfis né eyra”. “Það
er ekki nóg” segir hann “að borga
ekki blöðin, menn mega ekki taka
við þeim og ekki lesa þau.” Jafn-
framt sko-ar hann á menn að kaupa
“Austra,” ‘Þjóðólf,” “Vestra” og
“Stefni,” af því að þau vinni að
sjálfstjórn í sérmálum og sjálfafor-
ræði yfir fjármálum íalands. Fyrri
blaðaflokkinn teiur hann máigögn
afturhaldsmanna, hinn síðari mál-
gögn frjálslyndra manna, og þeim
flokki telur hann sig eflaust tilheyra
En þó viiðist oss, sem ekki komi
mikið frjálslyndi fram í því að þola
ekki að Ibfiar landsins fái að kynna
sér málavöxtu frá báðum hliðum,
þar sem það er eina einhlýta skil-
yrðið fyrjr því að mögulegt sé fyrir
kjósendur að mynda sjálfstæða skoð-
un á landsmálum. Það er svo að
sji á grein Snæbjarnar að hann áliti
fyrri blaðaflokkinn styðjast við fó-
gjafir frá afturhaldsmönnum og þá
sérstaklega þau blöðin, sem stofnuð
hafa verið sfðan stjórnarbaráttan
komst í þá hamremmu, sem hfin nfi
er komin í. £n hvergi bólar á því
í greininm að hann sjái neitt athuga-
vert við stefnu “Vestra” á ísafirði,
eða við stefnu seinni flokks blaðanna.
Auðvitað getum vér hér vestra ekk-
ert um það sagt hvaðan fyrra flokks
blöðin fá allar sínar inntektagreinar,
en hngsanlegt virðist oss þó, að ef
þeim er haldið fit á kostnað aftur-
haldsmanna, eða að fé frá þeim hafi
nokkur áhrif á stefnu þeirra 1 stjórn-
málum, þá sé næsta ólíklegt að sið
ara flokksblöðin, avo sem “Vestri”
sé algerlega laus við tjárþágu frjáls
lynda flokksins. Það mundi verða
næsta öiðugt að sanna t. d. að
“Norðurland” væri undir áhrifum
borgunar frá aftuihaldsmönnum svo
að ekki mætti nota sömu eða svip
aða rökfærslu til að sýna fram á
samkyns tilveru hinna biaðanna.
Annars er það ataiði, hvernig blöðin
á íslandi hafa sfnar inntektir, ekki
mál, sem Eeimskringla lætur sig
neinu yarða, og pótt þetta blað fylgi
óhikað f anda hinum svo nefndu
sjállstjórnarmönnum á Islandi, þá
flnst oss það lýsa næsta miklum ó-
fielsisanda að gera nokkrar tilraun-
ir, opinberar eða leynílegar, til þess,
að aftra almenníngi frá að lesa
beggja fiokka blöð, og það þvf frem-
ur, sem sum af fyrra flokksblöðunum
eru talin með þeim beztu, sem gefin
eru fit á íslandi. Það væri alveg
eins frjálsmannlegt að skora á þá
kaupmenn, sem fylgja öðrum llokkn
um’ að seljaekki vörur sínar nokkr-
um þeim sem fylgdi hinum flokkn-
um, eða prestunum að neita um
sakramenti öllum þelm, sem kunnir
væru að því að bera einhvern efa á
sannleiksgildi einhverrar af þeim
trfisetningum, sem kyrkja landsins
byggist á.
Það er vonandi að almenningur
á íslandi láti ekki blekkjast af þessu
öfga frumhlaupi Snæbjarnar. Þvf
svo bezt verður sannur ag sjálfstæð-
ur þjóðvilji myndaður þar í landi, að
allir eigi sem fríastan aðgang að
beggja flokksblöðum landsins.
Blaðið “Commercial” hér I bæn-
um flytur f síðastl, viku eftirtekta-
verða grein um framleiðslu á Canad-
iskum varningi. Sýnir blaðið fram
á að margir menn hér f landi vilji
helzt ekki sjá þær vörur, sem hér
eru bfinar til, en heimti erlendan
varning, sem f mörgum tilfellum sé
raiklu lakari en sá heimagerði. Aft-
ur bæti það nokkuð fir skák, að
canadiskir framleiðendur selji mikið
af vörum sínum í fitlðndum og í sam-
kepni við þarlendan varning og þyki
þá canadavðrurnar góðar. Þess er
og retið að mikið af Canada varn-
ingi só selt hér undir því yflrskyni
að það 8éu útlei dar vörur, og sé fólk
þá ánægt með þær. En þetta sann-
ar að þyggjendur hafa ekkert vit á
gæðum þess > arnings sem þeir nota.
Þeir leggja áherzluna á það að var-
an sé bfiin til í öðrum löndum, án
þess að gera sér nokkra grein fyrir
hvort hún er betri eða lakari en
heima tilböna varan þar sem báðar
seljast 4 jöfnu verði. Nfi hafa
stærstu varnings framleiðendur í
Canada (The Canadian Manufactur-
ers Association) gert samtök til þess
að ráða bót á þessu. Til þess að
koma vitinu fyrir almenning í þessu
máli að svo miklu leyti sem það
verður mögulegt. Þvf eins og gefur
að skilja þá er þessi andróður móti
heimatilbúnum varningi blátt áfram
heimskulegur og í hæsta máta skað-
legur fyrir velferð landsins. Ef að
samtökin verða almenn hjá fólki í
Crnada að amast við öllu því, sem
hér er framleitt, þá getur það ekki
hatt nein önnur áhrif en þau að
eyðileggja iðnað landsins og atvinnu-
veg margra tnga þfisunda af lands-
ins börnum Ennfremur sýnir það
öfuga hugsun og beina vanrækt við
fððurlandið og er það atriði I sjálfu
sér skiljanlegt og enda afsakanlegt
meðan þjóðin er f myndun. Fólk
kemur hingað frá öllum álfum heims
ins og tekur sér hér bólfestu, en hef
ir þó hugi og hjörtu f gömlu heim-
kynnunum sínum. Þa,ð heflr van-
ist þeim varningi, sem þar er fram-
leiddur, og vanafestan hindrar það
frá að láta sér lynda við hérlendan
varning hversu góður og ódýr, sem
hann kann að vera í samanbusði við
það, sem það hefir vanist í heima-
löndum sínum- En þó að Canada
þjóðin sé enn þá í myndun, og hugs-
unarháttur henuar að ýmsu leyti á
nokkrum reiki, þá ber þó að þeim
brunni er tímar líða, að hér verður
ein öflug þjóðarheild með fastákveð-
inni þjóðstefnu, sem eins og gefur
að skilja hlýtur að láta að því að efla
þjóðara heill og hagsæld með aukn-
um atvinnuvegum og framleiðslu
möguleikum. Þess vegna er það á-
riðandi, að nfi þegar sé að þvf unnið
af öllum beztu mönnum landsins að
festa í hugum Iböanna vjrðingu fyrir
þessu landi og tiltrfi á framleiðslu-
möguleikum þess. Þetta verk ætlai
framleiðendafélagið að gera með þvt,
fyrst að sýna afurðir Canada á ýms-
um hérlendum sýningum, ekki að
einsþað, sem jöiðin framleiðir, held-
ur miklu fremur það ýmislega, sem
hér er bfiið til f verksmiðjunum f
Canada. Tilraun er þegar gerð til
þess að fá slíka sýningarmuni hingað
4 Winnipeg-sýninguua, því þó hfin
sé ekki svo stór að hfin jafnist við
þær, sem stærstar eru f Canada, þá
sækja hana þóárlega 100,000 manna
og þessir áhoifendur fara vaxandi
eftir þyf, sem vefturlandið byggist
upp og fólk fjölgar. Það erálitið að
slíkar sýningar þar sem alt, eða flest,
af því, sem fiamleitt er í ríkinu er
saman komið og áhorfendur hafa
heillar viku tækifæri til að athuga
það og bera saman hvað við annað,
muni haía þau áhrif að auka virð
ingu fólks fyrir iðnaði Canada og
landi því er þeir bfia f. Og þegar
sá andi er fullkomlega vaknaður, þá
er talið víst að þeim mönnum fækki
sem fyrirlíta alt canadiskt, hversu
gott sem það kann að vera, og að þá
hætti eða minki að mun eftirspurnin
eftir fitlendum varningi, sem f fæst-
um tilfeilum er neinu betri en sá
canadiski, og oft ekki eins góður,
en kostar þó eins mikið og oft meira
en heima gerða varan.
Washingtonstjórnina 'dreym
ir illa.
Enginn hlutur er mér geðfeld-
ari en að láta lesendur Heimskringlu
vita að stjórnin í Washington hefir
síðustu dagana virst verða fyrir á-
hrifum mannfiðar og réttlætis. Her-
málaráðgjafinn heflr sent aðvaranir
til hersl öfðingjanna f Philips-eyjum
að allar pintingar séu fyrrboðnar,
og ef einhver hermaður Bandaríkj
anna brfikar ómannfiðlega aðferð
við eyjarskeggja þá skal þeim hin
um sama hegat samkvæmt landslög-
um. Þetta eru sannar gleðifréttir
fyrir hvern mann, sem elskar þetta
land og ann mannfið og réttlæti.
Það hafa borist sögur fra þessurn
ólánsömu eyjum um ýms hryðjuverk
hermanna vorra, sem hafa verið svo
viðbjóðsleg að látið hefir nærri að
velsæmi bannaði að lýsing þeirra
væri prentuð f heiðarlegu blaði. Ég
hefi áður tekið það fram í bréfum
mfnum, að varasamt væri að ásaka
stjórnina fyrir glæpi hermannanna
og endurtek það enn, að þó syndir
stjórnar vorrar séu raargar og mikl-
ar, stærri en óháð skynsemi getur
fyrirgeflð, þá samt er það mfn mein
ing að stjórnin hafl aldrei meint að
menn, konur og börn væru drepin að
gamni sfnu, áð eins til að þóknast
dráp-fýsn og dýrseðli ýmsra óvand
aðra hermanna. En stjórnin heflr
því miður verið alt of afskiftalaus 1
þessum efnum, heflr ef til vill haft of
mikið að hugsa urn, til dæmis lfikn-
ing kosninga skulda af öllum mögu-
legum tegundum, en fir þvf nfi
stjórnin heflr séð sig um hönd eins og
“manneskjunnar barn” þá er að
fagna þvf.
En ekki getur hjá því farið að
hugsandi menn sy>yrji hvað muni
valda því að stjóruin hafl verið svo
mannfiðug alt í einu. Svðrin verða,
sem eðlilegt er, mörg og mismun-
andi. Margir munu halda því fram
að almenningsálitið muni þar hafa
verið sterkasta aflið, nokkrir munu
álíta að stjórnin sé að beita fyrir
pólitiska þorska, sem muni gleypa
beituna án þess að athuga hinn ban-
væna öngul, sem falinn er innan
hinnar girnilegu beitu, og enn aðrir
halda því fram að aðalhershöfðingi
landhersins, Mr. Miles, muni vera
aðalorsökin til þess að samvizka
stjórnarinnar hefir vaknað af sínum
væra synda svefni. Mr. Miles bauð
hermálaráðgjafanum ekki als fyrir
löngu að fara til Philipps-eyjanna og
enda allan ófriðinn. Hann sagði að
alt sem þyrfti væri að fara að eyjar-
skeggjum með góðu, láta þá finna
til þess að Bandaríkin vildi þeim vel
að meiningin væri að beita anda
frelsisskrárir.nar, ’,en stjórninni líst
ekki á svoleiðis góðgerðir, því þær
væru ekki í samræmi við hennar
eigin bollaleggingar. Þar við bætt-
ist að hermálaráðgjaflnn vildi láta
gera stórkostlegar breytingar t her-
stjórninni, og forsetinn að sögn er
bieytingunni mjög hlyntur. Nefnd
sfi, er fjallaði um þessa hermála
b'eyting kallaði yfirherforingjann
Miles fyrir sig og lagði fyrir hann
fyrirkomulagið eins og þeir hugs-
uðu sér að hafa það, eti karlinn brást
við hinn versti, sagði breytinguna ó-
hafandi í nokkru landi þar sem lýð-
veldisstjórn væri, en vel brfikandi á
Rfisslandi og enda á Þýzkalandi þar
sem stjórnin grundvallaðist ein-
göngu á hervaldi og prestsótta þeirra
sem stjórnað er. Hann kvaðst
mundi segja af sér ef þessi fvrii hug-
aða bieyting vrði að lögum gerð.
En forsetinn varð all illur og lét
sem hann mundi reka Miles fiá
stöðunni innan tveggja vikna, en
ekki heflr neitt orðið af því enn.
En samkomulagið er hið versta, því
ef trfia má fréttum frá Washington
þá lítur fit fyrir að forsetinn og her-
málaráðgjaflnni yrði ekki á Mr.
Miles nema í því augn miði að meiða
tilflnningar hans. En Miles er sagð-
ur að vera ósveigjanlegur þegar
hann álítur að hann hafi réttinn á
sinni hlið. Hvað lengi stjórnin
verður að velta því fyrir sér að sví-
virða Mr. Miles, eftir 40 ára dygga
þjónustu, er óvíst; en það er auð
sjáanlegt að stjðrninnier ekki betur
við Mr. Miles en flotastjórann Schley,
hvort sem orsökin er sfi sama, nefnil.
að þeir eru báðir andstæðingar
stjórnarinnar, báðir demokratar.
G. A. Dalmann.
I síðasta Lögb. er afskrift af bréfi
til mín og Ágúst E. ísfelds, forseta
skólanefndarinn ir í Hfisavík, |Man.,
frá lögmannafeðgunum Heap®&
Heap I Selkirk, Man.. og segir ritstj.
að það sé gott sýnishorn afj frammi-
stöðu Jminni sem lðgregludómara I
Nýja ísl., og að SveinnJJKristjánsson
hafl beðið blaðið að birta bréflð, til
þess að láta Ný-ísl. sjá það einu
sinni fyrir alt að hann lá ekki á mál-
inu, þó viss maður hafl reynt til að
fitbreiða það og fá menn til að trfia
því“. Ég á bágt með að trfiá þvf,
að S. K. hafi af eigin hvötum farið
að senda þetta mál til Lögb. ogjþar
neð byrja blaðadeilur um það. Ég
veit að sóma hans í þessu Jmáli er
bezt borgið, að minst sé um það tal-
að, og það hélt ég að hann sjálfur
mundi sjá. En það virðist ekki vera
svo og verð ég því neyddur til að
sýna Ný-ísl. það “einujsinni fyrir
alt” hvernig þessu máli er háttað,
hvernig það bvrjaði og svo frammi-
stöðu mfna í því. Saga málsins er í
stuttu máli svona.
Skólanefndarmeunirnir, A. E. ís-
feld og J. Eiríksson kærðu Svein
Kristjánsson fyrir það að hafa neít-
að að leggja fram bréf frá menta-
máladeildinni, er af honum var
heimtað á fundi nefndarinnar, og
enn fremur fyrir það að hafa brotið
og vanrækt skyldur sínar, sem skrif-
ari, féhirðir og skólanefndarmaður í
Kjarnaskóla héraði. Ég gerði ekk-
ert annað en skyldu mína, að taka á
móti kærunni og stefna svo mönn-
um, er hlut áttu að máli. Þetta var
skylda mín, samkvæmt lögum þessa
lands. Daginn eftir átti málið að fara
fram og mættu sækjendur: A. E. fs-
feld og J. Eiríksson, og verjandi S.
Kristjánsson og með honum þeir
herrar Guðni Thorsteinson og B. B.
Arason. G. Thorsteinson lét mig
vita að hann væri þar sem “agent”
eða málafærslumaður verjandans S.
K. Áður en nokkur yfirheyrsla fór
fram, lét ég í ijósi að spursmál eða
efi gæti verið á því, hvort ég hefði
dómsvald í þessu máli, og benti ég
þessu sérstaklega að G. Th. sem
málafærslumanni verjanda, og einn-
ig af því að hann var “gamall i
hettunni’’ sem lögregludómari. Þess-
ari bendingu minni sváraði G. Th.
með þessum orðum- “Það (málið)
heyrir beint undir þig og þfi heflr
alt við það að gera”, og var það því
með samþykkijbeggja hlutaðeigenda
að ég hlustaði á málavexti. Svo fór
áheyrn málsins Jram og sönnuðu
skólanefndarmennirnir það óneitan-
lega að S. K. neitaði að leggja fram
bréflð á fundinum, brúkaði vöflur
og bað svo nefndina um 5 daga frest
til að leita eftir bréfinu. Þetta veitti
nefndin Iionum, og að þeim tíma
liðnum fekk hfin ekkert skeyti frá
honum, og byrjaði því málsókn. —
Skólanefndin lagði fram bækur hér-
aðsins, bæði fundargerninga- og fj ir-
málabókina, og sönnuðu enn fremur,
að S. K. hafði ekki innfært getðir
nefndarinnar I fandagerningsbók-
ina né komið með hana á fundinn til
að láta forseta staðfesta fundargei n-
ingana með sinni andirskrift, en í
stað þess halði það alt á lausum blöð
um þegar á fundi kom og sýndi for-
seta aldrei bókina, þrátt tyrir marg
endurtekna Itrekun frá forseta um
þetta atriði. En þegar loksins hann
S. K. leggur af sér bækur og skil-
ríki skólans, þá sér forseti fyrst bók-
ina og nafn sitt undir öllum fundar-
gerningutn í benni. Skrifarinn sem
sagt gerði alt einn, innfæra fundar-
gerningana og staðfesta alt saman, í
bókina, með þvf að taka nafn forseta
n hans leyfls og vitundar.
Enn fremur sýndi nefndin að skrif
ari og féhirðir hefði neitað að borga
undirskrifaða ávlsun af tveimur
nefndarmönnum fyrir $i5 upphæð
til Sig. Sigurðssonar, sem part af
borgun hans fyrir smíði á skólahfis-
inu. En S. K. tók fir sjóð skólans
$10, sem kaup fyrir starf sitt yfir ár-
ið, og enn fremur, yrði sonur sinn
að gera störf við hfisið og borgaði
honum $3 fyrir, án leyfls eða sam-
þykkis nefndarinnar.
Enn fremur hafði S. K. selt sjálf-
um sér og öðrum afgang af skóla
hfissbyggingunni án þess að spyrja
nefndina leyfls.
Þetta var altsaman borið á hinn
ákærða, sannað bæði með vitnum og
bókum og skjölum þeim, sem hann
afhenti nefndinni, eða réttara sagt,
nýja skrifara héraðsins. Og hinn
ákærði viðurkendi sjálfur undir etði,
að hafa gert þetta, en alls ekki að
það hefði verið í neinum illum til-
gangi gert. í fáum orðum sagt við-
urkendi Svemn Krisljánsson:
1, Að hafa neitað að leggja fram
bréfið.
2. Að haftekið nafn forseta undir
fundargerningana í bókina.
3. Að hafa ekki borgað skriflega
ávísun frá nefndarmönnum sínum
til Sigurðar Sigurðssonar.
4. Að hafa tekið úr sjóði skólans
$10 til sln og $3 til sonar síns án
fundar samþykkis eða ávísunar frá
nefndinni.
5. Að hafa brúkað sjálfur og selt
öðrum nagla, sem afgekk skólahfiss-
byggingunni.
En samt sem áður segir ritstjóri
Lögb. að S. K. hafi verið “saklaus
lagður í einelti“. Mikið er sann-
8ögli Marðar. Hvað skyldi hinn á-
hærði hafa þurft að meðganga marg-
ar sakargiftir til þess að ritstj. í s(n-
um liberal lfiterska helgidóm hefði
ekki sýknað hann. Af því sem þetta
kemur frá Lögb. fabrikkunni, f>4 er
ekkeit að undra. Það er alt á sömu
bókina lært fyrir því blaði.
Af því sem ég hefl nö greint frá
vitnaleiðslunni I málinu, þá langar
mig enn fremur til að benda lesend-
um á lagaskyldur þær, sem hver
skrifari og féhirðir skólahéraðs á að
fylgja, og eru þær þessar. Sjá 37.
gr. skólalaganna,
a Hann (skrifari og féhirðir) skal
halda fullkomið og rótt yfiilit, af
öllum gerðum nefndarinnir á hverj-
um fundi hennar, í fundargerninga-
bókinni, sem nefndin veitir til
þeirra hluta, og sjá um, þegar fund-
argerningurinn er samþyktur, að
forseti eða fundarstjóri riti nafn*sitt
undir hann,
b Að meðtaka og innkalla alla
peninga frá gjaldendum] ðgj Ibfium
hérað8ius eða öðrum persónum og
og gera grein fyrir hinu sama.
c Að gera afborganir eftir fyrir-
skipun meiri hluta nefndarinnar.
d Að leggja fram, þegar eftir
þvl er kallað áf nefndinni, yflrskoð-
unarmönnum eða öðru viðeigandi
yfirvaldi, öll skilríki og peninga, er
tilheyra skólahéraðinu.
e Að kalla, ef 2 nefndarmenn
æskja þess skriflega, aukafundi
nefndarinnar”.
Þetta eru nfi skyldur allra skrifara
og féhirða í skólahéruðum- sýnist nfi
ekki öllum sanngjömum mönnum
að S. K. hafl brotið og vanrækt þess-
ar reglur.
Samkvæmt lagagr. 214 í skólalög-
unum skal hver sá maður, er em
bætti hefir tekið í skólastjórn og
sem neitar að gera eða vanrækir
skyldur sínar, verða fyrir $20 fit
látum- kærður og lögsóttur fyrir
friðdómara af nefndarmönnum hér-
aðsins, eða hverjum öðrum sem vera
skal, og enn t'remur samkvæmt laga-
gr. 135 I glæpalögunam (Criminal
Code) er hver opittber embættismað-
ur, er svlkst um, eða biýtur skyldur
slnar (by fraud or briach of trust) I
embættisfærslu sinni, er glæpsamlega
sekur, óg líklegur til 5 ára fangels-
issektar, hvort heldur sem slík sök
eða embættisbrot væru álitin glæp-
samlegeða ekki, ef framin afprívat
persónu eða einstakling.
r
Eg hefi bent 4 þessa staði I löjun-
um til þess að sýna almenningi að
lögmönnunum Heap & Heap hefir
skjátlast I þvl, að það séu engin lög
til I landinu, sem ákveða neitt af
því glæpsamlegt, sem borið
hefir verið á hinn ákærða. En það
viðurkenni ég samt að lögmennirnir
hefðu máske getað riflst um það
hvaða rétti málið tilheyrði til með-
ferðar og firskurðar.
Eftir að hafa yfirvegað málið
grandgæfilega var ég og verð sann -
færður um það, að S. K. hafði van-
rækt Jog brotið skyldur slnar sem
embættismaður, og af því sem þeir
fólu mér málið á hendur til ályktun-
ar og firsknrðar, þá var mér ómögu-
legt annað en að sekta hann, og það
gerði ég. En gaf honum eins væg-
an dóm og ég Jframast gat séð að
væri leyfilegt; að eins $1 og máls-
kostnað. Þetta lét ég S. K. vita
snemma næsta morgun, og einnig
það, ef hann vildi áfríja málinu, þá
væiu öll skjöl til reiðu handa hon-
um til þess,—Það eru ósannindi að
ég hafl neitað honum eða nokkrum
fyrir hans hönd um ein eða önnur
skilríki þessu máli viðvíkjandi.
Ég var beðinn um frest til að
greiða sektina og veitti ég það strax
I milli tíð kom S. K. með bréflð frá
Heap & Heap til mln og A. E. ís-
feld, en þeim sem nfi vorn orðnir að-
standendur hans, S. K. þóknaðist
þá að sleppa Jóni Eiríkssyni, fyrir
hvaða ástæður vita þeir bezt sjálflr.
Og á þeim tlma, sem S. K, kom eftir
svarinu til mín, voru þeir A. E. ís-
feld og J. Eiríksson hér fyrir. Var
þyi talað um málið og eftir dálítið
umtal komu hlutaðeigendur sér sam-
an am að sleppa því, af þvl að erg-
elsi, peninga og tlma tap var óum-
flýjanlegt fyrir allar hliðar, ef lengra
væri farið. En sátt og friður feng-
in með því að láta hór við staðar
nema. Af þessum ástæðum var mál-
inu slept, og ég get I sannleika sagt
það, að upp að þessum tíma hefl ég
ekki meðtekið innilogra og sjáan-
lega hjartanlegra þakklæti af neinni
persónu, en af S. K., þegar hann
kvaddi mig og fór á burt.
Athugasemdum Lögb. um mig
persónulega læt ég ósvarað nfi.
Gimli, 15. April 1902.
B. B Olson.
“Ó I þú skjöldur erkibófa
yfir skyggðu landsins þjófa.”
J. Þ.
Manni kemur ósjá'.frátt til hug-
ar þessi hending þegar maður at-
hugar framkomu Mark Hanna gagn-
yart ýmsum stórþjófum.
Alþýða ætti að muna eftir þrf-
menningunum, er Washingtonstjórn-
in sendi til Cuba, þeir áttu að hafa
umsjón á póststjórninni. Þeir áttu
að sýna þessum skjólstæðingum vor-
um, Cubamðnnum, hvað mikið
Bandarlkin elskuðu þessa þjáðu
þjóð. Þeir áttu að kenna Cuba-
mönnum praktiska þekking á póst-
ílutnings fyrirkomulagi, en sérstak-
lega áttu þeir að vera eins og skín-
andi leiðarstjörnur á hinum myrka
pólitiska himni hinnar undirokuðu
þjóðar. Þeir áttu að kenna þeim að
velferð þeirra væri undir því komin
að hafa dyggu og trfiu þjónana I hin-
um æðst og þýðingarmestu embætt-
um. Þeir voru sendir yflr þangað
af Mark Hanna sjálíam, sem sýnis-
horn af ráðvendni og mannfið Mark
Hanna-stjórnarinnar. Það lítur
líka fit fyrir að þeir hafi kunnað
upp á sínar tíu fingur hið fyrsta og
æðsta boðorð stjórnarinnar, sem út-
valdi þá, sem er að féfletta alþýðu
leynt og ljóst, því þessir náungar
stálu öllu, sem fingur festi á og lifðu
I “praki og vellisting.” En Cuba-
menn voru fákunnandi, þeir þektu
ekki hina sönnu Mark Hanna Menn-
ing 11 Þeir heimtuðu að rannsókn
væri hafln á ráðsmensku þrímenn-
inganna. Það kom fljótt I Ijós að
þessir náungar voru bfinir að stela