Heimskringla - 12.06.1902, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 12. JÚNI 1902.
Beimskringla.
PUBL.ISHBD BY
The Beimskringls News & Pnblishing Co.
Verð blaðsins í CanadaogBandar Sl.50
um árið (fyrir fram borgað). Sent til
íslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um blaðsins hér) $1.00
Peningar sendist i P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Odrer. Bankaávfsanir á aðra banka eni
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
tt. Ij. Baldwinson,
Editor & Manager.
Office . Sl9 McDermot Street.
P.o. BOX ia»3
Þjóðminningardagur-
inn.
Eins óg auslýst er í þessu blaði,
heflr íslendingad.nefndin, 2. Ágfist,
ókveðið ársfund þann 17. þessa
mánaðar á North West Hall. Nefnd-
in leggur þar fram skýrslu um á-
stand dagsins og starf sitt. Eins og
menn muna gekk dagurinn betur í
fyrra en nokkru sinni áður, að þvi
er inntektir áhrærði, þrátt fyrir það,
að fitlitið var ekki álitlegt. Sýning
stóð þá yfir, svo nefndin gat ekki
fengið “Exhibition Ground” til að
halda daginn i, eins og veuja var til.
En þrátt fyrir þá breytingu lánaðist
dagurinn mæta vel. Sæki fólk kosn-
ingafundinn vel, sem síst er að efa,
þá ræðst nefnd sfi, sem kosin verður
í að hafa eins mikla fjölbreytni og
eins góðar skemtanir og frekast eru
föng á nfi í sumar. Áhugi fyrir
þessum eina þjóðminningardegi má
með engu móti fara dofnandi. Slikt
er vanvirða og næstum blátt áfram
ósjálfstæði. Þessi dagur hefir verið
fjölda fólks stærsta hátíð á árinu i
þessu landi, Og ekkí má það sann-
ast á okkur, að okkur fari aftur í
þjóðernisást og þjóðiækni. Dagur-
inn þarf ekki einasta að haldast við,
heldur taka stöðugum framförum, og
verða æ fullkomdari og fullkomnari,
skemtilegri og skemtilegri. Með
því móti er hann okkur til sóma og
frama. Með tímanum kemst óefað á
íslenzkt þjóðernisfélag á meðal fs-
lendinga í þessu landi, sem saman
stenaur aftur af undirdeiidum i
bæjum og bygðum, sem bæði nalda
íslendingadag heima hjá sér og
senda erindreka þangað, sem als-
herjar dagurinn verður haldinn 1
það og það skiftið. Um þetta fyrir-
komulag var skrifað í H.kringlu
fyrir rfimu ári siðan. Sumar bygðir
hafa sýnt þann dugnað og dreng-
skap gagnvart fósturlandinu að
haida IsJendingadag árs árlega, og
haida þær þvi óeíað áfram í ár. Ættu
þær bvgðir og bæir að fara heldur
fjölgandi en fækkandi. Væri á
nægjnlegt að sjá og frétta að bygðir
og bæir héldu íslendingadag f sum-
ar tilkomu meiri en nokkru sinni
Aður. Einn eínasti dagur á árinu,
helgaður þióð og landi, er sannar-
lega ekki tilfinnanlegur þeim, sem
nokkurn vilja eða löngun hafa á að
minnast þess. Um hina er ekki að
tala. Þar að auki eru slíkar hátíðir
m,jög stuðJandi að því að hérlendir
menn skoði okkur sem hugsandi og
drenglynda menn. Ennfremur hafa
menn fir ísl. þjóflokknum tækifæri
til að sýna hæfileika sína og íþróttir.
Það er þvf alt sem mælir fram með
þvf, að íslendingadagurinn verði
efldur og fullkomnaður eins og frek-
asc er unt. Það er ekki minsti efi á
því, að alt sem mögulegt er, verður
gert til að láta 2. Ágfist f sumar
fara fram fyrir allar aðra hátíðis-
daga, sem haldnir hafa verið þann
dag áður. Munið eftir íslandi!
Munið eftir íslenzku þióðinni! þá
verður 2. Ágfi3t dýrlegur haldinn
langt fram um ókomnar aldaraðir,
og íslendingum ávalt til heiðurs og
heilla.
Dr. H. L. Halton, sem er for-
seti ameriku-læknasamkundunnar,
sem rannsakar sérstaklega tæringu,
hefir á læknafundi í New York, látið
í Ijós að svo bfiið megi ekki standa.
Hann heflr fengist við að rannsaka
tæringuna og komist eítir hve marga
hfin leggur að velli. Hann stað-
hæfiÖi á þessum læknafundi, að 7.
bver maður f heiminum dæi fir tær-
ingu. Hann segir að í Bandaríkj-
unum seu hálf millión af körlum og
kouum, sem sé tæringarvéikt, og
fjögur hundruð þúsundir af þeirri
tölu séu sjálfsagðar að deyja fir
þeim sjfikdómi. Læknafundur þessi
samdi svo hljóðandi áskorun: Það
sé skylda hverrar stjóruar, rfkja og
landa, og undirstjórnu, og hvers ein-
asta borgara að sjá um að stofnaðar
séu lækningastofnanir og hjfikrunar-
skýli gegn þeim sjfikdómi, sem bein-
línis eða óbeinlínis orsakar hér um
bil firata hvertdauðsfall í nær hverju
einasta landi á jðrðinni. Sérstakri
nefnd fir þessu læknafélagi var fal-
ið á hendur að gera það öllum kunn
ugt, að tæringin sé smittandi veiki.
Og hvetja landsstjórnir og borgaráð
að lfta eftir að nægilegt, gott og
hreint loít sé í öllum kenslubygg-
ingum, þar eð nemendum, sem
mest eru börn og unglingar er
mjög hætt við að taka þessa hrylli-
legu veiki í sig, einmitt á skóla-
göngum sínum.
Enn fremur heldur Dr. S. A.
Knoph f New York, því fram að
lækninga og heilsubóta stöðvar þurfi
að byggja handa tæringarveiku
fólki, þar sem það geti notið góðrar
hjfikrunar og læknishjálpar. Ríkin
eða löndin verði að kosta tæringar-
veikt fólk, sem ekki getur sjálft
kostað veru sína á þeim stofnuuum.
Hann segir að læknishjálpin sé: að
sjfiklingurinn fái gott loft, eins mikið
af sólskini og unt er, góða fæðu og
skemtilega sambfið og fjörugt. at-
læti. Þessa als þarf hann með.
Þessi sjfikdómur er háður aðbfinað.
inum og læknisstundun meira en
stórum meðaíaskömtum. Heimilið
og fæðan rýra hann og auka, eftir
því sem á er haldið. Það þyrfti
að bfia til heilsubótastofnanir sem
næst sjó, eða á sjávarströndum handa
börnum og unglingum, séu þau látin
þangað f tíma, þá má auðveldlega
eyðileggja berklana, að við hafðri
nákvæmni og þekkingu. Milióna
menn þessa tfma gætu ekki varið fé
sfnu betur fyrir sjálfa sig, land og
þjóð, en koma svona stofnunum
upp handa aumingjum þeim, sem
kveljast af þessum leiða og víðtæka
sjfikdómi.
Conservativar eiga
Ontario-fylki.
Það ei bfiið að telja saman öll
atkv. sem greidd voru í Ontai io um
daginn og verður fitkoman sfi, að
conservativar hafa fengið 7,377 at-
kvæðum fleira frá kjósendum fylkis-
ins en liberalar. Öll atkvæði sem
greidd voru eru samlögð 34,913, þar
af hafa conservativar fengið 21,145
atkv., en Ross stjórnin eða liberalar
að eins 13,768, mismunur er því
7,377 atkvæði. Þegar deilt er með
þingmannatölunni í í þessi 34,713 at-
kvæði kjósenda, þá fær hver þing-
maður að jafnaði 356 atkv. Þar af
leiðandi hefði Ross stjórnin átt að
hafa 38 þingmenn, en conservativa-
flokkurinn 60 þingmenn, ef um lýðs-
atkvæði hefði verið að ræða ti!
flokkatölu í þinginu. Þetta sýnir
áþreifanlega að Ontariofylki er con
servative megin í miklum meirihluta,
þótt Ross stjórnin kutaði fylkið alla
vega niður í bita, og þar sem hfin vissi
að ekkert viðlit var fyrir að koma
liberala að, þá lét hfin 50,000
manna hafa að eins einn þingmann,
(t. d. í Ontario borginni) en þar sem
hfin sá að hfin gat brfikað kosninga-
brellur og svik, þar ákvað hfin þing-
mann fyrir einar 14,000 manna (í
New Ontarioog annarstaðar). Bland-
ast engum hugur um að svona kosn-
inga vinsla er þjófnaður, og óheiðar-
leg í alia staði. Enda mun Ross
stjórninni ekki lengi verða viðvært,
við svona fengna stjórnmensku.
Loforð við
Ný-Islendiuga.
Þegar Mr. McCreary sótti um
sambandsþingmensku við síðustu
kosningar, þá voru loforð
hans mörg og fögur. Það æðsta
þeirra samt um járnbrautarbygg-
ingu eftir nýlendunni, eða að minsta
kosti norður að Gimli. I fáum orð-
um er þetta saga brautarinnar og
liberala. Þegar þeir B. L. Bald
winson og Sigtr. Jónasson sóttu um
fylkisþingmensku 1899, þá hafði C..
P. R. félagið atráðið að bvggja járn-
braut við hentugleika norður til
Winnipeg Beach. Liberalar rendu
grun í þetta, því þeir voru vinir C.
P. R. og greiðviknir þjónar. Sigtr.
Jónasson og hans flokkur sögðu kjós-
endum að hann réði gjör um braut-
ína. Næði hann kosningu kæmi
hfin óðar ofan um Ný Island, en
næði hann. ekki kosningu og B. L.
B. yrði þingmaður þeirra, fengju
þeir hana aldrei. Á þessu væri
enginn vafi. Et næsta haust sendir
Sifton Mr. McCreary fit á sóknar
sviðið í sambandsþingkosningar. Þá
tilkynnir hanc íslendingnm að
hann hafl alt með brautarhgning-
una að gera ásamt C. P. R. Hfin er þá
komin frá Sigtr. gamla og yfir til
McCreary. Báðir þurftu beitunnar
við. Mr. McCreary lofar brautinni
tafarlau3t ofan að Gimli, og kæmi
hfin sjálfsagt norður alla nýlenduna
og svona héf um bil, að hfin yrði við
hverjar bæjardyr f Ný Islandi. Þetta
lét hann alla sína postula prédika fit
af, en batt sjálfur eiða og særi um
efndirnar. Liberalar ginu við heit-
unum, og fleiri fengu trfi og skiln-
ing á járnbrautarkerfinu í Ný-ísl.,
sem Sigtr. lofaði að láta fara að for-
görðum, en McCreary reisupp til að
frelsa og fullkomna. * Og sjá, allir
sáu og trfiðu, og kempan McCreary
skreið inn í þingsalinn með eitt
“dæmt” atkvæði í vasanum. Svo fór
íslendingum að leiðast eftir brautar-
komunni. Þeir hrópaðu á fulltrfi-
ann sinn. Hann settist niður og
skrifaði og ritaði og skrumaði og
skeggræddi, þangað til allir kimar
og vistarverur liberala á Gimli voru
troðfullar af staðhæfingum og gylt-
um fitskýringum. Já, sjónin vfkk-
aði dag frá degi, draumarnir flugu
um geim og vegi, og sæla um Gimil
sveif og val!, sönn trfi og vissa ber
til fjall.— Lilberals gleiðir léku sér,
því Lauriers svikin Crearv ber, í
merkinu hæst og málar braut, og
Master Greenway þar teymir naut.—
C. P. R. félagið fór sér eins og
ekkert væri um að vera. Það er bfi
ið að byggja brautina norður að
Winnipeg Beach, og fer að nota
hana næstu daga, en engar brautir
koma að Gimli eða norður um Ný-
ísland. Að auk þessa brautar lof-
orðs, lofaði Mr. McCreery kjósend-
um sfnum mörgum kúgilduii af'urn.
bótum og framförum, en alt fer á
eina og sömu leið, ekki snefill af
efndum né viðleitni. Mr. McCreary
stendur frammi fyrir kjósendum
sfnum, sem vita gagnlaus þingm.
óreiðilegur glamrari og getulaus
starfsmaður. En S'O þarf Laurier
stjórnin að ná sér einhverstaðar
niðri fyrir eldi sitt á sendlingum
sínum þar um norðurbygðir, og
eldi annara alikálfa, sem hfin hefir f
stjórnarfjósinu, og íslendingum veit-
ist sfi æra og heiður að vera teymdir
á eyrunum kosningu eftir kosningu
og reknir í atkvæða dilk Siftons
og Lauriers. Stjórnin fer líklega að
geta reiknað það fit, hvernig hfin
getur farið með svona kjósendur.
Enda sýnir hfin íslendingum það í
ýmsu, þó aldrei sé nema í fiskiveiða-
reglugerðinni, sem hfin lætur þá
lfita að f sumar. Gleymum ekki,
munum heldur, sagði Skarphéðinn.
En nfi eru tíraarnir aðrir en þá
voru, en samt koma kosningar
aftur.
Kvæði pau sem birtast hér á
eftir, eru mönnum alkunn á Norð-
urlandi. Heyrði ég fólk dást að
peim, og hafa þau f liávegum f
Þingeyjarsýslu og víðar. Eg var
strax hrifinn af þeim þegar ég
heyrði þau, f>ó ég væri þá ungur
að aldri. Mig hefir einatt fengað
til f>ess síðan, að sjá til að f>ah gætu
komist á prent, því f>au eiga
það margskilið. Þau eru partur af
snildarverki í skáldskaparröð. Og
þegar minst er kringumstœðna
skáldkonunnar, sem eftir giftingu
hennar og skilnað, — var saman-
jiangandi söknuður og svörtustu
lífsraunir, þá eru kvæði þessi hrein-
ustu perlur frá konu hendi. Ég
hefi víða spurt eftír þessum kvæð-
um, en ekki getað fengið áreiðan-
legt handrit af þeim fyrri en nú,
að séra Bjarni Þórarinsson, sem á
tvö handrit af f>eim, hefir góðffis-
lega bfiið þau undir prentun, og
birtast þau þvf í Heimskringlu.
Séra Bjami Þórarinsson hyggur
að kvæðin séu alveg eins hér og
höfundurinn gekk frá þeim. Það
þykir mér lfklegt að svo sé, eftir
þvf sem mig minnir, að eldra fólk
flytti þau, sem þekti höfundinn;
en það' get ég samt ekki ábyrgst.—'
Eins og margir vita, var Guð-
ný sál. dóttir séra Jóns prests (og
læknis) á Grenjaðarstað í Þingeyj-
arsýslu, ogsystir Björns lieitins ritst
Norðanfará og séra Magnfisar
prests síðar að Grenjaðarstað, er
fjöidi manna þekkir fyrir smá-
skamtalækningar. Hfin giftist
séra Sveini Níelssyni, aðstoðar-
presti föður liennar. Bjuggu þau
í Klömbrum nokkur ár, og áttu 2
böm saman. Skildi hann við hana
síðan, og þótti illa við hana farast,
því hún var kona hin bezta.
K. Asg. Benediktsson.
Harmaljóð
Guðnýjar Jónsdóttur.
I.
Endurminningin er svo glögg
um alt það, semí Klömbmm skeði;
fyrir það tára fellur dögg
og felur stundum alla gleði.
Þú getur nærri, gæzkan mfn,
Gruðný hugsar um óhöpp sín.
Þegar óyndið þjakar mér,
þá er, sem ritað væri’ á spjaldi,
plássið kæra, sem inn frá er,
frá efstu brfin að neðsta faldi;
—og blessað raunabyrgið mitt,—
sem blasir rétt móts við húsiðþitt.
Man ég f Klömbrum mikið vel
um morgna, liádegi, og helzt á
® kvöldin,
þá ljómaudi færði Fagrahvel
forsælu misjöfn skuggatjöldin
yfir hvern blett og hvert eitt svið,
hinumegin við sólskinið.
•
Þar var ég bæði þreytt og aum,
þungsinna, frfsk bg ánægð stund-
um,
hirti ekki um heimsins glaum,
hafði lítið og nóg í mundurn;
græddi þar vin og missti mest,
sem mínu hjarta var kærast fest.
Ekkert, sem fyrir augun bar
inn í Klömbrum, ég fæ að líta.
Stærsta ljósið og stjörnurnar,
með stefnu sömu tfð fram ýta,
svo fögiir vitni, að sannur sé,
sælustjómarinn þar og liér.
Guð er eins enn og man til mfn,
miskunnarrfkur harm að stilla,
ástin hans heldur aldrei dvín,
engin hans vinskap megnar spilla.
Þvf á ég vel að þreyja nfi,
þó mér annara bregðist trú,
Það er ekki svo þægilegt,
þegar vinanna bregst ágæti;
hjartanu svíður heldur frekt,
hamingjan sýnist rýma sæti;
inndælar vonir fljúga frá,
fellur skemtanin öll f dá.
Hugprýðin verður heldur smá,
hjartað sorgunum lyftir varla;
á morgnana kvíðvænt þykir þá,
þennan að lifa daginn allan,
/í.vern af öðrum—nær kvöldi þó,
/ívíld í svefninum drottinn bjó.
Að lofa guð fyrir liðna tíð
lærist þeim reynda vissulega.
Hver og ein mæða ströng og stríð
styttíst og batriar furðanlega.
Tilfellamergð og tfmanum
tekst bezt að eyða sorgunum.
Guði sé lof—mér líður vel!
og langtnm betur en þankinn
vænti;
mig þó á harma minni él
og meiníð þungt, sem gleði rænti.
Helzt er mér gjamt að hugsa’ um.að^
héðan af aldrei batni það.
Vonin pg kvfðinn víxlast á,
veitir honum þó langtum betur.
Hvort bömin mfn muni mega hjá
mér framar hafa gott aðsetur.
tíú er umhugsun söm og jöfn,
sælunnar þar til kemst í höfn.
II.
Sit ég og syrgi, mör horfinn,
hinn sár-þreyða vininn,
sem lifir f laufgræna dalnum,
þótt látin sé ástin.
Fjöll em’ og fimindi vestra;
—eg felst þeim á baki—
gott er að sjá þig nú sælan,
þótt sigri mig dauðinn.
Heldur var hart þér í brjósti,
hót ei [réðst klökkna.
Þá sviftir mig samvist og yndi;
það svall mér um hjarta.
Horfið var málið af harmi —
ég hlaut þig að kveðja.
Sárt þig röð gráta úr garði;
eg græt þig til dauðans.
Leiðast mér langvinnir dagar,
en lengri þó nætur,
heims því er horfin öll kæti;
til himna vill sálin.
Sorgin mér syrtir að augum,
ég sé ekki’ að ganga;
en veit þó, að fá eru fet.in,
unz fæ að sjá ljósið.
Gott er að ganga.til hvflu
og grátin [að sofna;
en betra’ er að vakna tíl blíðu,
er brosir mót eilífð.
Og sönginn að hefja, hinn sæla,
er sízt máttir heyra,
þá með þér ég dveldi—sú mæða,
mér var þá huliu.
Þú leizt mig fyrst—ljúfurí hjarta;
ég leit þig á móti.
Leiztu mig illa, þá áttir;
eg leit þig kæran.
Þú lýttir mig, sök fyrir litla;
þvf líða má harma.
Þú Iftur mig loksins á hæðum,
en lýtir þá ekki.
Þetta kvæði er ort af Guðnýju
sál. Jónsdóttur frá Grenjaðarstað,
fyrri konu séra Sveins Nfelssonar,
eftir skilnað þeirra hjóna. Kvæðið
er svo vel ort og svo gullfagurt að
efni, að mér þótti vel við eiga, að
láta það birtast almenningi, svo að
nútíðarskáldin íslenzku sjái, hvern-
ig ísl. kvenmaður gat ort um 1830.
B. Þ.
Landinn.
Eftir: Guðmund Stefánsson.
(B’rmh.)
Svo liðu fram stundir að eigi
sáust þeir aftur Björn og Grímur.
Mr, Simson var gerður að fólkflutn-
ings agenti og sendur heim til ís-
lands. Hætti þá Grímnr við gler-
augna og myndasöluna, er hann
hafði áður stundað og tók við lífsá-
byrgðarfélagi því, 1 er Mr. Simson
hafði unnið fyrir, því hann sá að
hann gat haft hærri laun hjá því og
þar að auk var hann orðinn leiður á
að bera glingur þetta húsa á milli.
Björn var honum löngu gleymdur
og ælintýri hans. Svo var það ettt
kyöld eitthvað tveim árum eftir að
hann tók við félaginu, að haDn fór
ofan f bæ með einn vina sinna, sem
ekki var í lífsábyrgð og ætlaði að
hressa hann fyrst og tala svo við
hann á eftir. Þeir voru rétt komnir
inn í afskekt herbergi og ætluðu að
fara að hagræða sér. Veit þá Grim-
ur ekki fyr til, en slegið er á herð-
arnar á honum og sagt: “Komdu
sæll Grfmur.” Grímur leit uin öxl,
en gat ekki glöggvað sig á hver
sá var, er heilsaði honum, svo
sneri hann sér öllum við til að
sjá hann gjör, þá sá hann að þetta
var aldraður maður, lfigvaxinn og
lítið eitt Iotinn í herðum með kvik
leg síflögrandi augu og afarmik''ð
rautt skegg. “Komdu nfi sæll Grím-
ur. Komdu nfi blessaður og sæll,”
■sagði hann og rétti fram hendina.
Þekkirðu mig ekki? Ekki ert þfi
mannglöggari, en ég. Ég er þó
minna breyttur, en þfi. Þfi, sem ert
orðinn svo feitur. Feitur verð ég
aldrei, það kemur ekki á mína daga.
Ég heiti Björn. # Manstu ekki eftir
þegar ég kom heiman af gamla
landinu og var að villastog þfi tókst
mig með þér heim til þín? Já, lags-
caður, það var nfi slark í lagi-” “Já
ég man nú eftir þér,” sagði Grímur og
lagði undir flatt. Það var nfi orðinn
siður hans. “Ég þakka þér kærlega
fyrir síðast,” sagði Björn og skók
hönd hans innilega. “Já nfi man ég.
Komdu sæll landi,” tautaði Grfmur
utan við sig, því hann vissi að þetta
myndi verða til að ónáða sig og slíta
samtalinu milli sín og vínar síns,
sem strax var komið á góðan rek-
spöl. “Þið eruð ekki góðtemplarar,
vona ég,” sagði Björn, þegar hann
hafði hrist hönd Grfms, sem hann
lysti. “Þá mundir þú ekki hafa hitt
okkur hérna,” sagði Grímur með
uppgerðarbrosi, velti vöngum og
leit á ská upp á við, svo það gráglytti
í gleraugun hans. Það var sfi gler-
augnategund, sem kallaðar voru
loiettur á dönsku heima. Þau eru
spangalaus og hafa neflð í sjálf-
heldu. “Jæa Grímur minn, nfi ert
þfi orðinn lífsábyrgðar og eldsá-
byrgðar og síck benefit ábyrgðar-
maður og ég veit ekki hvað og hvað,
trfii ég.” “Svo þfi hefir frétt það,”
sagði Grímur með agentsbros á vör-
unum. Svo kom enskan til sögunn-
ar því nú var Björn farinn að geta
talað ensku. “What will you have,
gentlemen,” sagði hann Þeir sögðu
til sín Björn fór og kallaði eftir
því, sem þeir vildu fá og svo þokuðu
þeir sér að dálitlu borði og settust í
kringum það. Þegar glösin komu
tóku þeir úr sér þorstann, en að þvf
bfinu stóð ekki á steini fyrir Birni.
“Jæa,” sagði Grfmur og hallaði sér
aftur í stólnum. “Já,” sagði Björn,
ég þarf að segja þér það, sem á dag-
ana hefir driíið síðan seinast. Það
er nú margt,-eins og þú getur nærri
eftir sjö ár, því olt heflr margt skeð
á skemri tfma.” “Ég trfii því, að
þú haflr margt að segja,” sagði
Grímur kýmilega. “Já, ég fór út á
land daginn eftir að við skildum.
hér var ekki nokkra vinnu að fá,
(einá og þfi Ifklega maDst. Ég var
bfiinn að reyna fyrir mér á hverjum
degi í mánuð og alt kom fyrir ekki.”
“Nfi, þfi sagðir mér að þú værir bfi%
inn að vera nfu daga, þegar ég
fann þig og svo segist þfi hafa farið
daginn eftir, ekki er það mánuður
góðurinn minn,” sagðiGrímur “Það
er nú sama, ég var bfiiim að ganga,
eins og grár köttur og leita að vinnu,
en þeir hristu allir höfuðin og sögðu,
að nfi væri svo dauflr tímar og héldu
svo langar ræður um vondar upp-
skeruhorfur, verzlunaróáran og ég
man ekki hvað og hvað, og svo fór
ég, eins og ég sagði þér, fit á land
til ensks farmara, því mig vantaði
að læra málið og svo eru enskir
miklu betri að borga.” “Þö hefir
samt líklega ekki vitað það þá,”
sagði Grímur. “Well never mind,
ég fór fit á land any how og eg
vann fyrir enskan farmara.” “Þfi
gerðir,” sagði Grímur og kinkaði
kolli. “Þú manst þetta var að vor-
lagi, sem ég hitti þig, og ég var hjá
honum árið og hafði hundrað og
fimmtíu dollara clear, og það kalla eg
gott svona af emigranta. Yes sir og
þar lærði ég líka málið.” “Já, það
yar nú ekki minna virði,” sagði
Grímur og lagði undir flatt. “Auð-
vitað hefði ég nú [líklega lært það
hvort sem var, samt sem áður lærði
óg það nú þarna og þú ert damned
right, það er gott' tvð hundruð doll-
ara virði, að kunna málið f þessu
landi.” “You bet you, sagði Grfm-
ur. “Well, svo varð ég samt fyrir
mótblæstri það árið. Konan mfn fór
í aðra vist skamt frá mér. Hún hef-
ir sjálfsagt hafttiokkuð hart og svo
eriþað nfi, eins og þfi veizt, að emi-
grantar þola illa loftið hér fy-st,
hver svo, sem orsökin var þá veiktist
hfin nfi um haustið á þreskingartfm-
anum svo hastarlega, að hfin var
send hór inn á hospital og þar dó
hún litlu síðar. Sá gamli lót þetta
samt ekki buga sig og um vorið fór
ég að hugsa um að ná mér í land, en
ég er sjaldan lengi að hanga yfir
hlutunum. Ég fór og tók það þá
strax um vorið. Nei glösin eru orð-
in tóm. Ja, hver skrambinn, viljið
þið ekki í þau aítur. Hann hringdi
bjöllunni og beið ekki eftir svari.
Frammistöðumaðurinn kom og hver
bað um það, sem honum bezt þótti,
svo supu þeir á glösunum og kveiktu
sinn f hverjum vindli, sem þeir
fengusérum leið. “Hvar er þetta
land, sem þfi tókst?” spurðl Grím-
ur, þegar þeir voru bfinir að reykja
dálitla stund. “Já, ég tók land,
þangað fór ég Bvo með krakkana og
hafði elstu stfilkuna fyrir house-
keeper. Ég lifði á því og stritaði
og stríddi, bygði á þvf loggakofa
og loggasteiblu, fensaði í kringum
það og svo braut ég á þvf þrjátfu
ekrur, það var alt, sem hægt var að
brjóta, og þá mátti ég byggja grein-
irí, það var nfi úr lombir. Ó—
landið var no good, bara þessar þrjá-
tíu ekrur, lítill heyskapur, auðvitað
dálftill skógur, en ég gat ekki lifað á
því, ég varð að morgeisa það til
þess að fá mér hesta og verkfæri, og
renturnar á morgeisinu voru svo há
ar að laDdið bar sig ekki. Ég sá að
ég gat ekki rent því svo ég seldi það
fyrir slick eftir 4 ár. Síðan hef ég
unuið fit.” “Þfi skyldir ekki reyna
að ná þér f gott hveitiland Björn
minn, heldur en að eyða homesteads-
rétti þínum á land, scm þfi gazt
ekkilifað á,” sagði Grfmur. Þeir
voru bfinir að krækja f öll beztu
löndin þegar ég kom, Þeir, sem
komast yfir mörg lönd og geta haft