Heimskringla - 19.06.1902, Blaðsíða 2

HEIA13KRINGLA 19. JÚNÍ 1902.
Ileiinskriugla.
PUBMBHED BY
The Beimskringla Sews 4 Pnblishing Co.
**Verð hlaðsins í CanadaogBandar $1.50
um árið (fyrir fram borgað). Sent til
íslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um blaðsins hér) $1.00
Peningar sendist i P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Odrer. Bankaávisanir á aðra banka eni
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
H. I.. Baldwinaon,
Editor & Manager.
Office ; 219 McDermot Street.
p.o. box
Lögberg er að fjasa um það
síðast, að Roblinstjórnin hafi veitt
einhverjum manni kennarastöðu,
sem áður hafi verið ritstj. við
“Empire“, blað-kríli, sem ht er
gefið í þorpinu Morden, og hefir
ekki sórlega mikla pýðingu. Að
það gæti valdið hneyksli og nær
því landráðum, að veita manni
pessa kennarastöðu, er næsta ó-
trúlegt. Hann hefir því að eins
fengið hana að hann hefir verið
fær tgn að taka hana. Ogpó hann
■ svo héld i áfram að líta eftir f>essu
blað krfli 4 meðan hann hafði ekki
annan mann til, sýndist ekki vera
nokkur stórglæpur af honum, né
heldur stjóminni, þótt hún skifti
sér ekki af J>vf hvað mikið hann
leggur á sig. Lögberg er óefað ó-
kunnug sú aðferð, sem Greenway-
stjómin hafði við kennara þá, sem
hún veitti kennarastöðu. Hún
var vön að vcita mönnum
svo tugum skifti skólakennara-
stöðu, sem aldrei höfðu tekið kenn-
ara próf, að því [>oir voru fylgifisk-
ar hennar. En hún lét sig hafa
það, að neita mönnum sem hæfir
voru um að kenna, að fá þá stöðu,
af þvf þeir voru ekki þektir sem
hennar útvaldir og undirdánugir
smalar. Þetta atliæfi hennar er nú
óðum að komast upp. Við þessu
væmir ekki annað eins blað og
Lögberg er. En J>efi það upp svo
duglegan mann, sem bæði getur
leyst verk sitt sem kennari vel af
hendi, og lagt svo aukaverk á sig
J>ar að auki, þá fær það ærsli og
vindgang. Ætli Lögbergi þætti
það ekki ósanngjamt. ef f>ví væri
haldið fram, að Kyrkjufélagið hefði
valið séra Fr. J. Bergmann fyrir
kennara á Wesley Collage til þess
að hann gæti haft nemunduma
þar undir æskilegum áhrifum
Kyrkjufélagins og Lögbergs-stefn-
unnar. Það er hætt við þvf, að
það kendi sín þá. Það stendur
eins á með þessa kennara báða, að
þvf leyti, að kyrkjufélagsstjórnin
veitir séra Fr. J. Bergmann kenn-
ara embætt i með góðum launum
við Wesley Collage, en Roblin-
stjómin þessum manni í Morden.
Sá fyrnefndi hefir söfnuð. sem
stendur undir Kyrkjufélaginu, og
lofar það kennaranum að annast
hann. En kennarinn í Mordeu
átti sjálfur blað, sem hann sá um
upp á sitt eindæmi, og sem stjóm-
in á ekki eitt cent í, eða hefir til
nokkura umráða. Hún gat J>ví
ekki eins lengi og kennarinn leysti
kenslustarf sitt vel af hendi, haml-
að honum frá að starfa við það í
hjáverkum sfnum. Og hvar er
svo glæpur stiómarinnar 1 þessu
máli? Hann er ekki háskalegur
þeim, sem hreinir eru. Ef Lög-
berg erað fást sjálft við að vekja
upp sendingar og drauga. pá er
von að það ætli öðrum hið sama,
—og sofandi dreymi [>að illa.
Það er annars merkilegt sjón-
leysi og skilningsleysi hjá þvf blaði,
að hngsa að það geti náð fólki til
fylgis við sig í pólitík, með því eina
móti, að slúðra, dylgja og með rök-
lausri lygi og þvættingi að ráðast á
núverandi stjóm. Því er eflaust
nokkuð kunnugt um það sjálfu,
hvaða vinsældum og fylgi það sætir
um þessar mundir; og þá verða
þetta úrræðin að rógbera og ófrægja
menn og málefni, sem einmitt er sá
ókostur, sem þvf er fundið mest til
foráttu, svo fáit eða engir vilja leng-
ur lfta við því blaði. Vesalings
blaðið ætti að reyna að vakna, sjá,
heyra og skilja, og flytjast svolítið
með þessum tfma,—en hætta svefn-
látunum og ófreskjutrúnni. Reyna
að fara í bindindi dag og dag og
segja satt og rétt frá. Það getur
verið kyrkjulegt blað fyrir það, og
hirt molana af borðum þeirra riku—
Lauriers og Siftons ! !
Bamiaiíkja pólitík
Nú þegar eru fyrirboðar farnir
að héyrast, í Þórdunum og reiðar-
slögum, ,um forseta kosningar, sem
verða þar 1904. Það befir verið
stungið upp á senator Hanna, sem
forsetaefni á pólitiskum fundi f Suð-
urrikjunum, af hendi republikana;
og senator Elkin hefir verið líka
nefndur, sem er átrúnaðargoð sama
flokks í Pennaylvania. Sumir hafa
þegar fengið þá hugmynd að forseti
Roosevelt sé heldur fyrirferða mikill
í forsetasýslinu. Og skyldi svo
fara að undirróður litið eitt bland-
aður öfund, skygði á forsetaval hans
I annað skifti, þá vilja ýmsir vera til
reiðu á kjörleiðinni. Eins og nú
stendur lltur þjóðin hýrum augum
til demokreta og stefnu þeirra og
framgöngu. Mr. David B. Hill, sem
barðist um á hæl og hnakka, þegar
Bryan sótti með silfuskjöldinn 1896,
og sem lfka tók nokkurn þátt í for-
setakosningunum 1900, er nú enn að
færast f aukana. og má búast við
trölslegum berserksgangi af hans
hendi f næstu kosningum. Hann
hafði fund nýlega með demokrata
pólitisku leiðtogunum í Neiv York.
Eftir þann fund má álfta, að f þvf
rfki sé hið bezta samræmi og sam-
vinsla. Um 20. þ. m. ætla þeir Mr.
Hill og. Mr. Cleveland að flnnast f
Tflden Club f New York, og halda
báðir þar ræður, og efla og hvetja
flokk sinn þar eftir megni, Síðan
Mr. Cleveland fór úr forsetasætinu
hefir hann lftið látið til sfn heyra, að
minsta kosti verið spa-kari en Mr.
Hill. Cleveland heflr tvisvar verið
forseti Bandamanna. En munn-
mælasögur og forn trú manna heldur
að sá sem er tvisvar búinn að gegna
forsetastöðu f Bandarfkjunum auðn-
ist ekki að ná henni aftur. En hvað
um það, þá er það skoðun þjóðar-
innar yfirleitt, að maður sem tvis
var hefir gegnt forsetastöðunni, eigi
ekki að sækj® um hana í þriðja
skifti, hversu fær og góður maður,
sem hann annars er. » Þess vegna
verður framkoma Clevelands f þetta
sinn skoðuð eins og undirbúningur
og byrjuu fyrir forsetaumsókn Mr.
Hills. Demokratar eru óumræði
lega glaðir yfir þvf að Mr. Cleveland
ætlar að ganga beint fram á vígvöll-
inn flokkisínum til trausts og styrkt-
ar. Og ekki er að efa það, að sú
framkoma hans eflir flokk þeirra
meira en nokkuð annað undir nú-
verandi kringumstæðum. Þar af
leiðandi er mjög lfklegt að Mr. Hill
vinui næstu kosningar ef hann sækir.
Auðsjáanlega eru Demokratar hér
umbil uppiskroppa af atkvæðamönn-
um. Þeir áttu hvertmikilmennið á fæt-
ur ððrum, um og á eftir frelsisstrfðinu,
en slðan hefir þeim verið fátt um
stóratkvæðamenn. í þinginu eiga
þeir ekki af sfnum þjóðflokki nokkra
menn, sem sjálfsagðir eru til að taka
forsetastöðuna frá mótþartinum. Mr.
Hill er óefað sá'allra líklegasíi, ekki
svo fyrir alþýðuhylli eða dugnað,
heldur fyrir það að hann heflr ein-
att staðið f betri manna röð og er
æfður f kosníngum. Hann heflr
verið Grovernor f New York rfkinu
og senator, og komið fram djarf
mannlega og óbundinn. Fari svo að
flokkssækjandi hans vinni govemor-
sætið f New York rfkinu af gevernor
Odell, sem kosningar fara fram um f
haust, þá stuðlar það f fylsta máta
að útnefning hans þegar að forseta-
kosningum kemur 1904. Og er þá
ekki nokkur efi á þvf að M. Hill
verður republikum þungur á riðun-
um, og hinn lfklegasti til að ná
kosningu.
Um langlífi.
Alla menn, sem heilbrigðir
eru, hræðast að deyja. Þeir eru ekki
hræddir við dauðann, sem sérstaka
óttalega veru, en kvfða fyrir að
skilja við þetta lff, þenna heim.
Þeir æskja að lifa lengur, sjá
meira og starfa meira, ásamt ymsu
einstöku, sem lítur að kringum-
stæðum þeirra. Ef allir menn
keptu beint að þvf að lifa sem
lengst, og höguðu sér f samræmi
við þá löngum, þá er enginn efi á
----------------------------
því, að flestir mensi gætu orðið
hundrað ára gamlir, ef engin sér-
stök óhöpp eða atburðir konTH 1 veg
inn. Merkur maður, M. ,Jean
Finot, liefir ritað allmikið um
langlífi manna, og tekur J>ar upp
ýmsa menn, sem hafa náð háum
<aldri. Auðvitað eru sumt .að eins
munnmæla s'igur. Þar á meðal
minnist hann á mann, sem búið
hafif Goa—goðkynjaður staður.—
sem hafi orðið fullra 400 ára gam-
all, og haldið óskertam' sönsum.
til dánardægurs. Líka nefnir
hann bónda á Skotlandi, sem varð
nokkuð yfir 200 ára gamall. Þarað
auki telur hann æði marga munka
er búið hafi í Mont Athos, sem
hafi orðið 150 ára gamlir. Hann
staðhæfir að manntalsskýrslurnar í
Serbíu, gefnar út 1897. telji 3 per-
sónur, sem séu á milli 135 og 140
ára gamlir og 18 persónur, sem séu
á milli 126 og 135; 123 persónur.
sem séu frá 115 til 125; og 290 frá
105 til 115. Árið 1890 segir hann
3,981 persónur hafi verið í Bandar.
sem komnar séu yfir 100 ár, en
ekki nema 21 í Lundúnaborg.
Finot framsetur formúlur fyrir
J>ví hvernig finna megi aldur hvers
og eins eftir líkamsbyggingu. Auð-
vitað geta allir dáið af slysum,
hendingu, stórsóttuni og fleiru.
Þessi formúla er fundin upphaf-
lega og rannsökuð af Dr. Richard-
son. Á J>að geta menn hör um
bil reitt sig, að lfkamsbygging og
líffæri endast þann árafjölda, sem
reikningsdæmi, formúlurnar, á-
kveða, og má ske lengur. Formúl-
an er svona: Maðurinn, sem vill
vita aldur inn, tekur áratölu J>4
sem faðir hans og móðir hafa lifað,
ásamt aldri foreldra þeirra beggja
Hann leggur þessar tölur saman
og deilir 1 þær mecftölunni sex
(af því það eru 6 persónur, sem
teknar eru til grundvallar.) Sú
tala, sem kemur þá f kvótann, er
aldur hans sjálfs. Finot heldur
að ómögulegt sé að mannsaldur sé
styttri nú en fyrrmeir. Þvert 4
móti. Hann hyggur að nátfúru
lögmálið muni laugtum heldur vera
að lengja mannsaldurinn, en stytta
hann, og sé vaxandi þekking á
heilsufræðinni þar hymingarsteinn
undir. Hve verðum vér gamlað-
ir? Þessari spumingu leitast
hann við að svara állftarlega.
Að vér eldumst, eru þrjár á-
stæður fyrir. 1. Skortur á lfkam-
legum æfingam undir bera lofti. 2.
sú, að vér kunnum ekki að varð-
veita oss fyrir berklum og eitur-
gufum, sem til era í loftinu. 3.,
sú, að vér séum hræddir við dauð-
ann. Það er ómögulegt að ímynda
sér þau áhrif, sem hræðslan við
dáuðann hefir á líffærin. Sá sem
hræðist dauðann og hugsar um
það, hann er skuldbundinn til að
deay fyrir tímann. Það ættu allir
að gæta þess, að það er ánægjufult
að deyja, og sá viðburður þolir
engan samjöfnuð né samanburð.
Til þess að sanna sæluna, sem
fólgin er í þeirri stigbreytingu, er
dauðinn hefir f för með sér, þá sit-
erar hann til Heim, sem lýsir þeim
sæludvala, sem hann komst 1 þeg-
ar hann hrapaði ásamt förunautum
sfnum ofan af háum jökultindi í
Alpafj. langtofan eftirfjallinu, oglá
þarsem dauður um fleiri dægur, en
var endurvakinn til lífsins aftur,
næstum með yfiraáttúrlegu krafta-
verki, og sá einatt í lifanda lífi
eftir að hafa ekki mátt deyja. Og
margir fleiri, sem lffgaðir hafa
verið, hafa þráð það ástand, sem
þeir þóttust hafa verið komnir f
utan við þetta jarðneska lff. Menn
segja, sem mist hafa alla meðvit-
und um þetta lff og finst þeir vera
komnir út yfir líf og tfma, að stig-
breytingamar séu þessar: Fyrst
hræðsla og kvfði, næst algert með-
vitundarleysi um kvöl og angist.
Snöggleg endurvakníng skýrar
hugsanir og hugljúf hugsjóna, auð-
ævi og unun' og jafnliliða yfirlit
um alt, sem fyrir þá hefir koinið f
þessu lífi, sem rennur gegnum
huga þeirra óðar en elding flýgur.
Af þessu er auðséð að dauðinn er
ekki hræðilegur, þó hulið afl felist
f oss, sem gerir hann óttalegan í
huga vornm og tilhugsun. Vér
förum ei rétt í því að óttast dauð-
ann, sagði Socratesf því hajin er
vor æðsti sigur á
Seneca bætti við:
og fullkomnasta uppgötvunin, sem
þetta lff á til f eigu sinni, og Mon-
tesquien endar og segir: Vér œtt-
um að gráta yfir mönnum þegar
Jfeir fœðast, en ekki þegar þeir
deyja.
Aftur rannsakar og lýsir Hen-
ry (le Varigny langlffi nokkuð á
annan veg f ”Lc Illustration“.
Hann spyr: “Hafa menn á þess-
um tímum meira tœkifæri til að
ná liáum aldri, en þeir sem lifðu
fyrir 2000 árum sfðan?” Síðan
byggir liann svar sitt)og útlistun á
fólkstöluskýrslum og heilsufræðis-
legum grundvelli, sem professor
K. Pearsoni Biometrika skrifaði
bók um, og enn fremur á rannsókn-
um þeirra Spieyelbergs og Strass-
burg, 4 forn-egypskum múmíum.
Þeir hafa fengið þær ályktanir; að
egypzkur niaður sem uppi var fyr-
ir 2000 árum síðan, liafi orðið 68
ára gamall. En þegar byggingar-
lag lians er borið saman við bygg-
ingu núlifandi manna á Bretlandi.
þá séu fullar sannanir fyrir þvf. að
hann hefðj átt að geta lifað lengur
en menn á Bretlandi á sama aldri
geti lifað nú.
H. de Varigny útsk/rir' málið
á pessa leið:
Auðvitað voru margir úrvals-
menn til á meðal Egypta í fyrri
daga. og olli því að sumu leyti
lifnaðarmáti og staðhættir, sem
ekki eru til nú á dögum. allra sízt
á meðal mentaþjóðanna. Þeir
Egyptar. sem urðu 68 ára gamlir,
voru sterkbygðir og gátu því náð
langlffi, ef þeir féllu ekkí í styrj-
öldum og vígaferlum, Bæði börn
og fullorðnir dóu eðlilegum dauða,
að meiri hluta, þó margir féllu f
ófriði. Menn á þessum timum
eru ekki sterkbygðari en Egyptar
voru, heldur veikbygðari, en menn
lifa nú við þægilegri lífskjör, því
þeir liafa meiri heilsulega þekk-
ingu á lífinu nú, og er það skilyrði
fyrir langlífi. Með öðrum orðum
sagt, er heilsufræðin og áframhald-
andi þekking skilyrðið fyrir því,
hvað meðaláldurinn er nú hár.
Það eru áreiðanlegustu sannanirn-
ar fyrir því, að mannkynið er á
hækkandi stigi á andlega og lfkam-
lega vísu, að það vill læra að
þekkja lffsskilyrðin og leita lík-
ama sfnum heilsubóta.
H de Varigny fullvissar menn
um það, að þó meðalaldur manna
fari hækkandi,þé só það ei af því,að
vaxnir menn verði eldri nú en áð-
ur. heldur af þyí að minna deyi nú
af ungbörnum og unglingum en
áður, ásamt fleiri ástæðum.
Þytt úr ensku.
Þ IN G.
Já, hérætti, svei mér, aðheyja þing
þvf hér er svo fagurt, svo vfðsýnt
um kring,
hér, hæst upp f hamranna stöllum.
Á tvo vegu hamarinn hnarreistur
rfs.
en hinsvegar geiri af bláhvítum fs,—
svo fagurt, sem uiit er á fjöllum.
Hér safnast oft haukar og setja
hér þing,
hér svífa þeir beinfleygu £mir um
kring
og hópa sig hæst upp við tinda,
og hér byggja landvættir hörga og
gd,
—svo hér þarf ei útlenda snillinga
til
að mála þær upp eða mynda—.
Við klettana þarna gegn suðri og
v sól
eg setja vil forsetans öndvegisstól
í hlé undir hamranna fæti,
og beint þaðan út frá á hœgri hönd
á hrufóttum steini við jökulsins
rönd
er réttkjörið ráðgjafasæti.
Og sfðan eg hugsa mér sameinað
þing,
er situr hér út frá f víðum hring
í fagra f jall-lendissalnum,
og hér gætu þingmenn úr sætunum
séð
hvers sveitirnar okkar þurfa með
og hvernig þeir hokra í dalnum.
Og hérna er loftið svo heiðbjart og
svaít,
og hér er svo fslenzkt og svipmikið
allt,
að alt saman örfar til dáða,
þessari jörðu. -hérgæti ekki böl eða blekking sér
Hann er bezta leynt,—
hér blessast og þrífst ekki annað
en lireint—
já, hér ætti ráðum að ráða.
Og finnist þá einliver, sem fram-1
faramál
hér flytur með djörfung og eldi í
sál
og liiklausum hreimi og snjöllum,
mun bergmálið sanna frá sérliverj-
um stein’
að svoleiðis þjóðhetja talar ei nein
og “h ey r!“ verða lirópað úr fjöll-
um.—
O. M.
Eftir Þjóðviljanum.
Landinn.
Eftir: OUÐMUND StEFÁNSSON.
(Framh.)
“Mig varðar ekki damned thing um
hvað þeir fá eða hvað þeir láta af
peningum, því þú veizt, að þeir hafa
sín laun allir þessir mér skollans ligg
ur við að segja agentar, og svo safna
þeir stórfé í sjóði og byggja stórhýsi,
sem engir hafa not af nema þeir
sjálflr, þar lifa þeir svo i yellyst-
ingum pragtuglega, eins og Salo-
mon forðum daga, en eru honum þó
að engu líkir nema ef vera skyldi
eitt, en hvað ég vildi sagt liafa, er
það, að þeir narra fé út úr fátækum
og fáfróðum almenningi, og þess
vegna bölva ég þeim.” “Getur satt
verið að þeir hatt sfn laun,” sagði
Grímur, “látum þá líka safna fé j
sjóði og jafnvel reisa stórhýsi af þessu
fé, en spurningin er þessi: Getur
fátækur og fáfróður almenningtu
varið fé sinu betur sjálfur, en lífsá-
byrgðarfélögin gjera það fyrir hann,
og ég leyfi mér að segja n e i,
gróði lifsábyrgðarfélaganna liggur
ekki i því að fé sé svikið út af með-
limum þeirra og ekki skilað aftur,
heldur I aukinni spekulation á sam
eign félagsmanna, sem hver I sínu
lagi ekki gæti ávaxtað fé sitt, eins
vel, ef þeir ætluðu að fara að taka
tig út úr og spekúleita með sína fáu
dollara. Það er krafturinn—það er
auðmagnið, sem dregur inn pening
ana, og svo eiga meðlimir félaganna
alla sjóðina, svo þú hlýtur að viður-
kenna að menn eiga agentunum mik-
ið gott að þakka, því það eru þeir,
sem spekúleita. Auk þess gera fé-
lögin mjög mikið gott. Þau knýja
menn til að spara. Sá sem er í lífs-
ábyrgð sparar og sparar, til að ge a
staðið f skilum við'félagið sitt og
þurfa ekki að droppa því í staðin
fyrir það, sem hann annars færi ef
til vill með féð, sem hann ver fyrir
lifsábyrgðina 4 eitthvert hótelið og
svalla þvl þar út og styttir með þvl
aldur sinn og féfletti fjölskyldu
sína.” “Talaðu ekki djarft meðan
við erum hérna,” sagði vinur Grims
glettnislega. “Hvað um það,” hélt
Grlmur áfram, “eg get fullvissað
þig um það Björn, að þér er betra
að leggja fé þitt I lífsábyrgðarfélag,
heldur en til dæmis á banka, þvl það
kemur oft fyrir að þeir bosta og þá
getur þú mist alt þitt, en ég skal
gefa þér þúsund dollara og leggja
þ& I lófann á þér núna, ef þú keinur
með nokkurn mann, sem ég hett
tekið I lífsábyrgð, sem vill bera það
að hann hafi verið svikinn um svo
mikið sem einn dollar af þvi, sem ég
hefi lofað honum I umboði félagsins.
Þúsund dollara skal eg þá geía þér,
taktu eftir þvl,” sagði Grimur með
áherzlu og klemdi saman lófana.
“Já ég skal nú ekki segja að lífsá-
byrgðarfélög sé verri en önnur fé-
lög,” sagði Björn, en það, sem ég
vildi sagt hafa, er nefnilega það, að
allir agentar eru svikarar, eg er oít
búinn að segja það, og segi það enn,
og það hafa fleiri sagt, en eg, svo
þér er ekki til neins að bera á móti
því Grímur minn og hana nú. Ég
skal nú til dæqjis segja þér af hon-
um Mr. Simson, er ekki von að eg
sé reiður, óþokkinn sá arna fékk
mig til að taka lifsábyrgð og skrifa
undir nótu fyrir fyrsta paymentinu
strax þegar eg kom, eg vissi náttúr
leg a ekkert hvað nóta þýddi, eins og
þú kannske skllur. Ég vissi þess
vegna ekkert hvaðan á mig veðrið
stóð þegar hann kom, og sagði,
að eg yrði tekinn fastur, ef eg vildi
ekki kannast við að hafa skrifað
undir hana og borga umyrðalaust,
eg náttúrlega þorði ekki annað en að
borga, svo sagði hann mér, að ef eg
borgaði þetta árlega þá fengi ég
lífsábyrgðina eða erfingjarnir eftir
minn dag, já hann sagði að það gæti
vei farið svo að gjaldið lækkaði, ef
félagið stæði sig vel, en að það
hækkaði, sagði hann, að væri lífs-
ómögulegt. Svo heimtuðu þeir
samt að ef borgaði meira næsta ár,
en eg borgaði fyrsta árið, ellegar eg
fengi ekkert, þegar eg dæi, eg vildi
náttúrlega heldur borga, lieldur en
tapa peuingunum úr því, sem lcomið
var því enn þá lofaði Mr. Simson
að það skyldi ekki koma fyrir, að
það hækkaði úr þessu, svo var það
jafnt Þriðja árið og þá borgaði eg
umyrðalaust, en fjórða árið hækkaði
það mikið og þá reiddist eg og það
sem ég las yfir Mr. Simson þá, þú
hefðir átt að heyra þær bölbænir.
Þarna hætti ég að borga og þarna
var ég báinn að tapa um hundrað
dollurum I beinhörðum peningum.
Var ekki von ég reiddist, mann-
óþokkinn að svíkja mig svona I
trygðum, en það er ekki til neins
að tala um það. Það er komið, sem
komið er. Eg er orðinn þyrstur, og
eg held þú verðir að fá glas lika þó
að þú sért einn þessi agents hrekkja-
laupur og lífsábyrgðarfélagsstrokk-
bulla, en maður er nú ekki svo að
síta i það á þessum stað og stundu.
Eg gef bara snap fyrir heiminn og
allan félagsskap og öll svik, eins og
þú kannske skilur. Hvar er nú
veitarinn”? Hann spratt á fætur.
“Hvað vilji þið hafa”? sagði hann
Þeir sögðu til, og hann gekk út frá
þeim. Að vörmu spori kom hann
aftur og framistöðumaðurinn rétt 4
eftir honum með glösin á bakka.
Þeir lögðu þau á munn sér með
góðri lyst. Þegar Björn var kom-
inn ofan I sitt glas svo sem mitt var
alt I einu eins og honurn dytti ráð I
hug. Hann setti glasið á borðið og
hélt utan um það, skaut augunum
nokkrum sinnum yfir til Grlms og
af honum yfir á glasið, og svo koll af
kolli. “Heldur þú nú annars ekki
að þú getir náð fyrir mig peningun-
um hjá féiaginu?” sagði hann svo,
“þú ættir að geta það fyrst þú ert
agent þess.” “Jú ég býst reyndar
við eg geti það,” sagði Grímur og
setti niður orðin, “en ekki nema með
einu mófi.” “Þá værir þú nú djásn
og dýrðlíngur, já reglulegt hrein-
asta gull,” sagði Björn glaðlega.
“Það er nú sarat ekki skilmálalaust.
—Til þess að félagið viðurkenni
eignarrétt þinn á peningum, verður
þú að ganga aftur inn I það.” Björn
sótroðnaði og barði hnefanum ofan I
borðið. “Nei fari það nú norður og
niður, ég geng ekki aftur I þá gildru,
svo vitlausan þarftu ekki að hugsa
mig. Eg hafði altaf hugsað að þú
værir þeirra skárstu en ég sé það
nú að þið eruð allir eins, sömu við-
sjálfs og hrekkjagripirnir.” Við
skulum þá ekki tala meira um það
núna Bjöin minn,” sagði Grlmur
blíðlega, “við getum æfinlega sézt
upp á þetta, eg náttúrlega vii gera
það, sem ég get, en getirði ekki á
neinn hátt felt þig við að fara að
mínum ráðum þá getur farið svo að
mér verði ómögulegt að gera nokk-
uð fyrir þig.” “Jæa, við skulum
þá ekki skrafa meira um það,” sagði
Björn þrákelknislega, hóf glasið og
æmdi það til botns i einun teig.
Grímur sá að bezt myndi vera að
láta þetta mál falla niður að sinni og
reyna að leiða huga Bjðrns að ein-
hverju öðru, það sem eftir var
kvöldsins. Ertu búinn að vera
lengi hérna I bænum núna,” sagði
hann, þegar Bjðrn var svona vel
búinn að setja frá sér glasið.” Svona
nokkrar vikur,” sagði Björn sein-
lega. “Hvernig heldur þú að
þú unir þér hérna hjá okkur?”
spurði Grimur. Aftur var sem
bjarma brigði vfir andlit Björns
gamla. “Þá man eg það, eg ætlaði
einmitt að minnast á það við þig
hérna I kvöld, en við vorum þá að
tala um eitthvað annað. Hvað
biddu nú við. Já farminguna. Þá
datt mér einmitt I hug að minnast á
Winnipeg. “Við skulum fá okkur
vindla fyrst,” sagði Grimur og spratt
á fætur, “þessir eru búnir," bætti
hann við og henti stúfnum af slnum.
Þegar búið var að kveikja I vindl-
unum var Björn aftur kominn I samt
lag. “Það er nú svona,” sagði hann,
“eg er ekki búinn að vera hérna
nema fáar vikur, en “glögt er gests
augað,” segir máltækið og svo er
fyrir mér, eg er búinn að reka aug-
un I sitthvað, síðan ég kom þó að
eg só ekki búinn að vera hér lengi.
Nú eg segi það nú ekki alt, því þ&
yrði öli pólití og prakkarar,