Heimskringla - 14.08.1902, Qupperneq 2

HEIM8KRINGLA 14. ÁGÚST 1&02.
Kanada.
fslendingadags-minni. Hutt d fslendingadagshdtídinni í Red Deer nýlend-
unni í Alherta 2. Agúst 1902.
Þíi Noregur vestrænn í veraldar-sjónum,
Með vínlönd f suðri og heimskauta-snjónum
Að norðan. Þú komland, með Fáskrúð og Fjalir,
Með fjallskóga-hlfðar og baldjökla-svalir;
Bem sundrast í smáfylki’ að samj>ýða alla,
Og semur um hófin við þjóðræði’ og jarla;
Þú afréttar-land vorra umhverfis-f>jóða
Ins ofaukna’ en sjálfbjarga-—: Kanada góða!
Með fulltingi Islífnds til landnáms og ljóða.
Við hyllum þig frjálsmœltir. Eiiírænis-anda
Ei ölum um heimsmál né forræði landa —
Þann úrkipp f veraldarvegsti’, áður fólli.
Þann vissasta forlioða mannkynsins elli:
Þvf jarðarbót yrði’ ei J>ó liirðir og hagi
Og hjörðin öll greri’ upp með verksmiðjulagi.
Við kjósum til fósturs (>ér, álfunni ungu,
Hvem óbundinn þjóðkost og fjölhæfa tungu,
Hvem mannshug, hvert lffgandi ljóð er þær sungu.
I þjóðjöfnuð hér er oss parflaust að fara
Fyrst þursar að liausamergð lengst fram úr skara —-
Oss, ættdreif á heimskringlu langferðalagi
Sem loksins hér flokkumst, [>ó margt úr J>vf dragi.
Því Saxi og Norðmaður sýnt er J>að bróðir,
Að scimu í fyrndinni áttum við móðir!
Þó langt fram f öldum og austur um græði
Á Upplöndum dagkomu vagga’ okkar stæði,
Þar lagði’ hún oss málið í munn og sín kvæði.
Þó leiðum við skiftum við erindi annað,
Að útnorðrið fengjum við kannað og mannað;
Þó stefnurnar breyttust, J>ó uppihald yrði
Við elfir og myrkvið, við hafsbotn og firði;
Þó einn kveikti vitann um útsker og strendur
En annar sinn varðeld um bláskóga-lcmdur
Það móðurmark hvarf ei. Við blönduðum blóði —
Með bræðrasvip fjandmenn—við lögskil, f óði,
Við ástir og einvfg, f list og í ljóði.
Slíkt ættarmót berum í munni og minni
í málunum enn og í hugunum inni.
Við könnumst við skyldyrðin tungunum tömu
Við Tems og við Rín og við Jöklu, þau sömu;
Þar heldur vor frændsemi’ í fctðir og móðir
Sem fangamark ættgengt, og systir og bróðir.
Það munar svo litlu þó tungumar tvennar
Við tölum — við skynjum þó móður-rödd enn þar
Og vöknum við ljóðstaf úr vöggu-scing hennar.
Svo vermdu (>á, Kanada, í kjöltunni þinni
Upp kólnaða frændsemi’ og ættjarðar-minni.
Ver frjálsust, ver hollviljuð hugarsjónum ungu,
Ver heimaland sérhverrar þjóðar og tungu.
-Þó aðkoinin loftunga ofhrós þér segi
Ef ættjcörð hann svívirðir, trú honum eigi!
Þvf hann bæri’ ef áreyndi, sæmd þína’ í sjóði,
Hans sjóndeildar-hringur er laustekinn gróði.
Það innræti flýtur með flugumanns-blóði.
—Þú mannst hvemig fór þegar fomöld var unnin
Og fallinn var Snrtur og goðheimur brunninn
Og jörð okkar liruriin og himnarnir níu,
Svo lieimur og sól varð að gróa’ upp að nýju: .
Það gleymdist þó nokkuð, sem á varð ei unnið
Af eldinum — gulltöflur. þær höfðu’ ei brunnið.
Við sitjum hér, Kanada’, f sumars þíns hlynning
Og sólvermdu grasi að álíka vinning — :
Hver gulltafla’ er íslenzk endumiinning.
Stephan Gr. Stephansson.
Ueimskringla.
PUBLiISHHD BY
The Beiiskringla News 4 Pnblishing Co.
Verd blaðejns f CanadaogBandar. $1.50
urn árið (fyrir frara borgað). Sent til
íslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um blaðsins hér) $1.00
Peningar sendist i P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Odrer. Bankaá vísanir á aðra banka ení
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
K. L. Balttwinson,
Editor 4£ Manager.
OflBce : 219 McDermot Street.
P.o. BOX 1283.
Prívat mál.
ÆFIMINNINGAR, ERFILJÓÐ
OG ÞAKKARÁVÖRP.
Ekkert það sem I blöðin er ritað
fær að jafnaði ein3 mikla mótspyrnu
og er eins illa þokkað hjá öllum
þorra kaupendanna, eins og þær 3
tegundir ritsmíða, sem að ofan eru
taldar, og engar tegundir ritgerða
ern, svona yfirleitt, eins gersamlega
gagnslausar eins og þær.
Erfiljóðasmíðið er þó einna lakast
og þýðingarminst af öllu þessu,
enda eru þau í heild sinni gersam-
lega gagnslau3 öllum mönnum og
konum, lifandi og dauðum. Hálfir
og heilir blaðadálkar af ljóðum eftir
fárra vikna gömul börn og enda
stundum eftir börn, sem fæðst hafa
andvana, eru vfst undantekningalít-
íð talin í mesta máta óþörf, og þýð
ingarlaus fyrir alla aðra en þá, sem
nánastan hlut eiga að málum. Þessi
tilhneiging fólks, að láta geta þeirra
látnn í Ijóðnm er orðin svo afvega
leidd, að lítill sem enginn munur er
nú á því gerður, hvort sá látni hefir
verið eftlrbreytnisvert mikilmenni,
sem afkastað hefir þýðingarmiklu og
heillavænlegu æfistarfi, eða það hefir
verið einhver persóna, sem ekkert
annað hafði til síns ágætis, en að hafa
litáð og dáið, ogsem hvorttveggja er
persónunni jafn ósjálfrátt.
í ljóðum þessum er sjaldnast
nokkur skáldleg fegurð, er veki eft-
irtekt og aðdáun lesendanna, ekkert
er láti þá finna til þess, að það sem
kveðið er hafi verið betur sagt, en
ósagt. Þessi lióð eru flest svo
steypt í sama mótinu, að það er lítt
hægt að greina þeirra mun. Efnið
er hið sama í öllum,að sá látni hafi
lifað óflekkuðu lífi, verið góðgerða-
samur, guðhræddur og dáið í sinni
barnatrú,—aldrei getið um að hugs-
unin hattnokkuð þroskast með aldri
og revnslu. c )g siðast er það tekið
fram, að sálin hafi flogið úr þessum
táradal og dauðans skngga yfir á
iand sólar og sælgætis, til að bíða
þar samfunda — allra sem á ef'tir
koma. Hafi maðurínn eða konan
verið gift, þá er að sjálfsögðu sagt,
að þau hatt vcrið “ástúðlegir ekta-
makar og bocið umhyggju fyrir
börnum sínum, og að þeirra sé því
sárt saknað af skyldmennum þeirra;
og alt þetta án nokkurs tillits til
þess, hvort það er satt eða ósatt.
Þessir eftirlifandi vinir og ættmenni
finna sig í fiestum tilfellum als ó-
færa til þess sjálfir að segia nokkuð
—og sízt að segja það vel—um þá
látnu. í þessu ráðaleysi er svofar
ið til skáidanna, sem í fæstnm til
íellum hafa haft nokknr kynni af
þeim látnu, og þeir fengnir til að
kveða, oft ekki fyrri en árnm eftir
andlát þeírra látnu. Hvað er það
svo sem skáldin geta ort? Hvað
eiga þau að segja um þá, sem
þeir hafa ekkert þekt. Hvað getur
nokkur maður til uppbygg
ingar og fróðleiks um það mál-
efni, sem 'nann veit ekke t nm?
Ekkert, bókstaflega ekkert fræðandl
eða nýtilegt. Þetta vita skáldin
sjálf, og engum er ver en þeim við
þessa sífeldu erfiljóða rellu úr þeim,
sem sjálfir ekkert geta sagt, en
verða að treysta á náð annara til
þess bæði að hugsa og tala fyrir sig,
—í Ijóðum. Auðvitað nenna skáld-
in ekki að neita nánnganum um svo
litla bón; þau vilja hafa frið við alla
menn. Og til þess að geta það,
verða þau að kveða, reyndar ekki
um það sem sá liðni hefir verið, né
heldur um hitt, sem hanu hefir ekki
verið, nema að mlðg lítlu leyti, en—
þau kveða, að mestu leyti, altaf
sömu Ijóðin, að eins með lítilfjörleg
um orðamun, til þess að gera þau
ekki alveg eins og þau næstu á und-
an.
Þetta sama má að mestu leyti
segja um Æfiminningar. Þær eru í
fiestum tilfellum óþarflega orðmarg-
ar—miklu lengri en þær ættn að
vera. Margar þeirra telja til dæm-
is npp hvert einasta heimili, er sá
látni hefir búið eða haft heimili á, og
hve lengi hann var á hyerju þeirra,
ásamt með æfiágripi foreldra hans
og ættartöium annara náinna skyld-
menna, og þetta rakið aftur í tím-
ann, þar til strandað er á einhverj
um presti eða öðrum þeirra, sem
eftir gömlum og úreltnm hugsunar-
hætti voru taldir í heldri manna röð,
ef slíkir finnast í ættinni.
Hvorki æfiminningarnar né erfi-
ljóðin eru bl aðamál, eða aðra varð-
andi, en ættingja þeirra látnu. Það
eru pr í vat m á 1, sem blaðakaup-
endur telja sér óskilt og vilja helzt
ekki sjá í blöðunum.
Þetta gildir einnig um þakkar-
ávörp; þau einnig ern prívat mál,
sem kaupendur varðar engu og am-
ast við, hvenær sem þeir sjá þan í
blóðunum.
Nú með því að prentfélag Heims-
kringlu hefir ákveðið að gera til-
raun til þess að takmarka inntöku
slíkra greina í blaðið, og um leið
kenna fólki að hafa þær sem stutt-
orðastar, þá auglýsist hér með, að
Æfiminningar, Erfiljóðog
Þakkarávörp verða framvegis
að eins tekin sen auglýsingar og
með vanalegri anglýsinga borgnn:
I5c. fyrir hvern þumlung dálks-
lengdar, er þær taka upp í blaðinu,
Enn fremnr, að borganir verða að
fylgja sendingu allra slíkra greina.
Að síðnstu skal þess getið að blað-
ið tekur allar dánarfregnir ókeypis,
þar sem að eins er getið nafns, heim-
ilis, aldurs og banameins þess látna.
Slíkt eru fréttir.
Minni Vesturheims
I.esið á fslendingadag í Winnipeg
2. Agúsl 1902.
Vesturheimur, fagra fold!
Frelsisreitur allra þjóða,
Fríði geymur, frjófa mold,
Fyllir móði sál og hold!
Yndislega frária fold,
Faðm, sem öllum gerir bjóða!
Vesturheimur fagra fold,
Frelsisreitur allra þjóða!
Vesturheimur. vfða land!
Vermireitur starfs og gróða!
Yfir flæði, fold og sand,
Flýgur hrós um þetta lalul.
Einingar ]>ú bindur band,
Bezt á milli allra þjóða.
Vesturlieimur vfða land.
Vermireitur starfs og gróða!
Hér er frelsi fjör og dáð,
Fult er launað, þeim, sem grefur.
Aldrei hefur alvalds náð,
Auðgað fleiri kostum láð.
(tuIH er á götu stráð.
Gnægð fær sá, er viljann hefur.
Hér er frelsi, fjör og dáð,
Fult er launað. f>eim, sem grefur.
Hér er lífsins unun öll,
Alt, sem talar hjartans máli.
Skógi Jiakin* fögur fjöll,
Faðma dal og grænan völl.
Sveitabæ og borgarhöll,
Brautin tengir—gjörð úr stáli.
Hér er lífsins unun öll,
Alt, sem talar hjartans máli.
Veiðisælu vötnin blá,
Vafin skógi fagurgrænum,
Þar sem eikin himinhá,
Hreinu nærir laufin smá,
Komið þróast ökrum á,
Angandi í sumarblænum.
Veiðisafluvötnin blá,
Vafin skógi fagurgrænum.
Vesturheimur laufga lóð!
Lán og friður æ þig krýni!
Vora niðja, þína þjóð,
Þreki gæddu, hug og móð!
Geym í æðum göfugt blóð,
Glöð þér frelsissunna skíni.
Vesturheimur, laufga lóð,
Lán og friður æ þig krýni!
Vesturheimur fagra fold!
Frelsisreitur allra þjóða,
Geym í þinni mjúku mold
Mitt f duft þá fellur hold.
Æ, þig drottinn, frjófa fold
Faðmi, veiti heill og gróða.
Vesturheimur fagra fold!
Frelsisreitur allra þjóða!
Magnús Mahkússon.
íslands ræða.
2. Ágúst 1902.
Eftir séra Bjabna Þórarinsson.
Háttvirti forseti !
Heiðruðu Islendingar!
Brœður og systur!
Eg á að mæla hér nokkur orð fyr
ir minni ættlandsins okkar allra,
fannkrýndu heimsskauta-mpður-
innar, sem vér eigum sérstaklega
að minnast f dag, því að þessi dag-
ur er helgaður hennar minning.
Ég bið yður öll, sem mál mitt
heyra, að fylla, með mér, hjarta
yðar, hvers og eins, með innilegri
hlýinda velvild til gamla landsins
á þessari stund, vera heima á
Fróni, og lifa þar nú f 15—20 mfn-
útur með mér. Og svo er annað,
sem ég ætla að taka frarn, sem mér
finst ekki vera í ótíma maflt, það,
að vekja eftirtekt oanna á þvf. að
ég ætla hér að tala fyrir m i u n i
íslands,’ en ekki að hakla neinn
siigulegan fyrirlestur um eyjuna
okkar, eins og mér finst að sumir
hafi flaskað áviðþetta tækifæri.
Það er sitt hvað ræða fyrir minni
og fyrirlestur.
Ég ætla mér því að tala í nafni
allra Vestur-íslcmdinga • og infn-
sjálfs einnig hlýinda orð, til henn-
ar móður okkar. Sonur talar hér
um móður. Sonur talar hér til
móður,
Hún móðir okkar er langt f
burtu. Hún er svo sem stjóruð
niður langt norður í höfum, norð-
urendinn f Ishafinu, en meiri hlut-
inn í Atlantshafinu mikla. Þetta
er öllum kunnugt. Snjór er henn-
ar faldur. Grænar brekkur og
hlíðar er skikkjan henriar, og að
fótum hennar er særinn, ólgandi
og freyðandi, brim svellandi og
l)oða-fallandi upp að knjám henn-
ar, Svona liefir hún staðið stöð-
ug innan um holskeflurót og haf-
löðrunga, frá því ári, er hún reis
úr sæ, árinu, sém enginn ircflir
skráð. árinu, sem enginn veit töl-
una á. Faldurinn cr æ hinn sami,
skikkjan stundum upplituð, ann-
að misgirið, að minsta kosti, sjór-
inn þá ískaldir hnullungar, sem
kastast henni alt upp í beltisstað.
Á þeim stundum er hún móðir
okkar, beinaber, “með brjóstin vis-
in og fölar kinnar“. Og oft hefir
hún verið það—rauualega oft. I
innviðjum sínum á hún þó þann
eld, sem heitastur hefir fundist f
veröldinni, sem getur brætt á auga-
bragði hinn harðasta stein, sem á
ættjörðunni finst. Alt hjá henni
brennur eða frýs, ef svo lær undir.
Á allri jörðnnni £eru ekki til eins
stórkostleg lands-“temperament“
eins og á Islandi: ólgandi glóð og
nístandi fs, eyðisandar, beljandi
elfur, - fossar, fj<>11 og firnindi:
b ljí ð a s t a náttúra og v i 11. a s t i
heirnur.
Að þessu landi lögðu forfeður
vorir fyrst, Og árennilegt hefir
það ekki vorið f fyrstu, þegardreka
stafuar sægarpanna norrænu runnu
gegn um brimlöðrið að þessum
viltu ströndum. En innanborðs
voru norræn hjörtu, full með fjöri
og móð, stæltir vöðvar og hugum-
stór brjóst. Frá þessum möunum
er runnið hið íslenzka blóð, mönn-
um, sem lögðu hart á sig, einatt
lífið í sölurnar fyrir framsókn og
rannsókn, sækonungum, sem
sögðu, eins og skáldið Esajas Teg-
ner segir:
“Geysa lofa þú lung, sá sem
lægir er gauð, þótt þú löðrandi
stefnir á grunn“.
Frá þessum mönnum hiifum vér
sogið vorn krapt, Islendingar.
Þeir lögðnst allir á brjóst Fjallkon-
unnar svo fast, að þeir vildu það-
an ekki aft.ur hverfa. Þeim þótti
hún svo fc'igur, þótt hrikaleg væri
og óblfð á stunduin, að þeir undu
vel við hennar barm. Þeim þótti
brjóstamjólkin henriar svo góð.
Það var eitthvað það innan í þeim,
í hjartanu og æðunum, sem full-
vissaði þá um, að þar væri gott að
vera, holt og heilnæmt og a r ð-
s a mt. Eldurinn efldi þá, fjörgaði
þá, frostið herti þá, fjöllin kendu
þeirn að strita við örðuðleika og
vandræði, sjórinn benti þeim á
vernd eyjarinnar frá alföðumum
og þarna lifðu þeir um langar ald-
ir—einatt við skort—-oft við alls-
nægtir, en æfinlega hraustir og
heilir. “Þéttir á velli, þéttir í
lund og þolgóðir á raunastund".
Svona leið fram eftir öldunum,
meðan landvar nóg.engin þrengsli,
engin kreppa, hvorki andleg né
lfkamleg. Þjóðin sjálfstæð, þjóðin
frjáls. Svona gekk fram eftir öld-
unum, lengi, lengi. Þá komu tveir
stormar yfir landið, annar ættgeng-
ur frá miðöldunum, það var hinn
andlegi stormur, ef svo mætti að
orði kveða: klerkavald og
klerkakúgun. Þegar alt var í
guðs nafni kúgað undir kyrkju og
og klerka. Hinn var konunga kúg-
unin, með verzlunar ófrelsinu.
Þetta tvent hefir gert ættjörðinni
okkar meira mein en öll Heklu gos
jarðskjálftar, Skaftáreldar og skað-
semdir á sjó og landi. Það mein
eru ekki gróin enn, þótt báðir
stormamir söu, í orði kveðim, lijá
farnir, liðnir yiir.
Móti [>essum stormum risu ætt-
jarðarsynirnir, á öldinni sem leið,
svo skemst sé á að minnast, hinir
svonefndu Fjölnismenn, Tómas
Sæmundsson, Jónas Hallgrfms-
son, Konráð Gíslason, Baldvin
Einarsson og umfram alt, ættjarð-
arkappinn Jón Sigurðsson. Auð-
vitað var það fremur konungskúg-
un, rerzlunar ófrelsi og slíkt, er
þeir reyndu beinlfnis að laga,
en ó b e i n 1 f n i s risu þeir á móti
ófrelsi kyrkjunnar, þótt t-iúmenn
væru.
Það sem inest hamlar framför-
um Islands er, eins og gefur að
skilja, eftir langvinna kúgun, ræn-
ingjaskap og ánauð, tor-
tryggnin, efiim um það hjá
landsmönnum, að landinu sé við-
hjálpandi. En, að landið hafi að
geyma gnægðir af málmum, mikla
auðsuppsprettu af allskonar afurð-
umtilsjós oglands, um það efast
enginn skynberandi maður. Fram-
t.fðin sannar það.
Hugsum okkur lamaða þjóð,
sem ekki getur um frjálst höfuð
strokið, sem af æðra valdi þrumar
yíir þetta orð: Sittu eins og
ég segi þér. Itrúarefnum
þetta: Trúðu, því sem nœst, á
dauða, djöful og helvíti, og gefðu
kyrkjunni og kierkum aleigu þína
til þess að losast frá þessum pfsl-
um. Og f v e r s 1 e g u m efnum
þetta: Verzlaðn að eins við kon-
unginn og láttu allar afurðir af
brúi þínu fyrir nálega ekki neit.
annars færðu húðstroku. Þá ert þú
f náð við hinn verzlega konung.
Svo þegar þessi þjóð rfs upp úr
þessari ánauð, smátt og smátt, eins
og ísl. þjóðin hefir óneitanlega
gert, þá eimir eftir af þessari kúg-
uu um margar aldir, þannig, að
hver einstaklingur þjóðarinnar og
svo þjóðin í heild sinni, verður
h i k a n d i, verður tortrygg-
i n. Tortryggnin er íslands
mesta böl, kínverskur múr fyrir
öllum framförum. stíflugarður fyr-
ir því, að leiða brauðið fram úr
jörðunni. Auðvitað á landið enga
auðmenn, En seinni tfma saga
sannar það og sýnir, að t o r-
tryggnin hefir brotið á bak
aftur hverja erlenda auðmanna við-
leitni, til þess að bjarga landinu.
Allstaðar á að liggja íiskur undir
steini, allstaðar eiga að vera ó-
hreinar og of eigingjarnar hvatir.
Þetta er Fjallkonunnar mesta raun,
sem stendnr henni fyrir framförum
Grátlegur misskilningur, blessuð
ættjörðin okkar !
Með þessu er þér, kæra Island,
enginn ósómi sýndur. Ég vil Segja
til meinanna, en þú átt sjálf, fsl.
þjóð, að bæta þessi mein og láta
synina þfna skilja það.
Af þessum ólæknandi meinnm
hafa' svo margir frá ættjörðunni
horfið og leitað til þessarar heims-
álfu, er vér nú b/ggjum, alveg eins
og þegar forfeður vorir, Norð-
menn,flúðu til Islands undan liarð-
stjórn og kúgun, og “reistu sér
bygðir og bú í blómguðu dalanna
skauti“ heima á vorri fornhelgu
ættjörðu.
Kæra ættjörð ! Vér sendum
þér hlýja kveðju f dag og heiðrum
þessa minning. Vér sjáum í anda
vögguna okkar uppi við móður-
brjóstin þín. Þar sugum vér vom
fyrstá teig úr brjóstunum þínum,
og að þeim dropunum búum vér
ennEkkert í heiminum stendur
nœr hjarta voru,en þú;og n í ð i n g
nefnum vér, f a 1 v ö r u, hvern
þann, sem lastar þig, Vér hörm-
um það, hve þú hefir átt mörg ó-
skilgetin bciru, hve margan
d a n s k a n Islending þú hefir haft
fyrir forvfgismann þinna mála.
Vér hörmum það, hvernig sumir
höfðingjarnir, “þessir háeðla dygð-
prýddu synirnir þínir, látast ei
stundum sjá lifandi ráð, nema lifa’
og deyja upj) á kongsinsnáð" .Vér
trúum á framtfð þína, kæra ætt-
land, og viljum taka þátt í kjörum
þínum, blíðum og stríðum. Vér
trúum því, að þú,blessuð gamla
móðir vor, “eigir þér vor, ef fólkið
þorir, guði að treysta, hlekki hrista
hlýða réttu, g ó ð s að bfða“.
Drottinn blessi Island f nútíð
og framtíð !
“Blessi guð þig öld og ár,
eins þá móti gengur,
í þúsund sinniim þúsund ár,
og þúsund siimum lengur“.
Kyrrahafsferðin.
Eflir B. L. Baldwinson.
(Niðurl.).
Næsta dag héldum við með
gufuskipi upp Fraser-ána til New
Westminster. Það er laglegur bær
með nær 6.500. íbúurn, Þar [eru
að eins ein ísl. hjón, Gunnar Jens-
son og kona hans, en þau fundum
við ekki. Svo héldum við upp til
Vancouver og þaðan yíir fjöllin
heim aftur, og lentum í Winnipeg
21. Júnf.
Þegar ég er nú spurður um
mitt eigið álit á vesturströndinni
og framtfðarhorfum íslendinga
þar, J>á eru svörin gueið. Mér leizt
alstaðar vel á landið, J>ótti hver
bletturinn öðrum fegurri. Lofts-
lagið er þar ágætt og veðurblfða
var þar hin rnesta meðan ég dvaldi
þar. Islendingum virðist lfða vel,
að svo miklu leyti sem ég gat séð,
þó margir þeirra væru þar fátækir,
sem við er að búast uni nýkomend-
ur. En allir virtust þeir vera á-
nægðir með lífskjörin og framtiðar
horfumar. Ég gerði mér að skyldu
að spyrja sem flesta, er ég átti tal
við, hvort þeir vildu flytja aust-
ur aftur, og með tveimur undan-
tekningum var svarið hvervetna
hið sama, að fólkið vildi ekki
flytja aftur austur hingað. Þegar
ég svo spurði hver væri ástæðan,
þá voru svörin alstaðar þau sömu:
“Veðurblfðan“. Fólkið taldi svo
mikin mun á veðurblíðunní þar og
og hér eystra, að það vildi ekki
skifta um. Atvinna virtist mér
vera nægileg alstaðar fyrir hvern
þann, sem vildi vinna, og kaup er
þar sæmilegt. Útsýnið, sjávar-
loftið og margbreyttir atvinnuveg-
ir til lands og sjávar, gera það að
hagfeldum verustað fyrir hraust,
hyggið og vinnufúst fólk. Menta-
skilyrði fyrir uppvaxandi kynslóð-
ina, eru í bezta lagi alstaðar þar
sem ég kom við þar vesíra, og ég
varð þess var að stjórnendur þar
spara engan kostnað til þess að
hafa og halda mentastofnunum
sínum á eins háu stigi eins og fólks-