Heimskringla - 24.12.1903, Blaðsíða 4

4
HEIMSKRINGLA 24. DESEMBER 1903

fleimskringla.
PUBLISIIED BY
The Hciinskringla News 4 Puhlishin? Co.
Verð blaösins í Canada og Bandar. $2.00 um Ariö
(fyrir fram borMrað). Senttil íslands (fyrirfram |
bor^að af kaupendum blaösins hér) $1.50.
Peningar sendist í P.O. MoneyOrder Rejfistered
Letter eða Express Money Order. Bankaávís-
anir á aðra banka en 1 Winnipeg að eins teknar
meö afföllum-.
B. L. BALDWINSON.
__Editor & Manager_
OFFICE: 219 McDermot Ave. Winnipeg.
P. O. BOX 1 1 O.
Gleðileg jól!
I þessu blaði birtir Heimskringla
myndir fslenzkrapresta í Ameríku,
allraþeirra, er útgefendumir áttu
kost á að ná í myndir og æfiágrip
af. Að vísu eru enn aðrir 4 eða 5
íslenzkir prestar fyrir vestan haf,
sem ekki náðust myndir af f þetta
sinn. Tveir þeirra f>jóna útlend-
um siifnuðum suður f Bandaríkj-
um. Einn dvelur í ísl n/lendu f
Canada og 1 hefir ekki stundað
preststörf sfðan hann fluttist hingað
vestur. Hins vegar efum vér
ekki að lesendur sjái á fjölda
mynda þeirra, sem blaðið nú flytur
að Vestur-ísl. prestaflokkurinn er
eins fjölmennur eins og hann vit-
anlega er áhrifamiklll í félags og
kyrkju málum fólks vors hér
vestra.
I niðurröðun myndanna höfum
vér fylgt fyrirmælum málsháttar-
ins, að „á undan ganga eiga f>eir
sem ámm safnað hafa meir“, og
eru f>ær þvf settar eitir aldri
manna þeirra. sem þa;r era af, oss
hugkvæmdist engin hagkvœmari,
hyggilegri eða sonngjarnari aðferð
en f>essi, og vonum fastlega að
hún mæti samþykki almennings,
Myndiraar eru eins vel gerðar og
mögulegt var að fá f>ær í Winni-
peg, og f>ótt þær sén ekki allor
jafnskfrar, f>á stafar það af f>vf,að
ljósmyndir þær, sem blaðið fékk
voru misjafnlega gamlar og máðar,
og kemur sá mismunur eðlilega
fram f eirmyndunum, sem prentað
er effir.
Æfiágripin eru að mun styttri
og ónákvæmari en œskilegt. hefði
verið, en rúm blaðsins leyfði ekki
að hafa þáu lengri. Enda má þess
vænta að ritaðir annálar Vestur-
Islendinga muni geta presta þeirra
nokkuð nákvæmar en liér er gert.
Að öðru leyti er blað þetta eins
sðmasamlega úr garðigert eins og
hæfileikarog ástæðurmann þeirra
sem hlut eiga að, máli hafa leyft.
Útgefendnrnir vona að efni blaðs
þessa óé fullkomjð fgildi þess, sem
verið hefir f fyrri jólablöðum
Heimskringlu; Bæði sögur og
kvæði eru eftir alþekta, ágæta höf-!
unda. og er |>ví vonað að þau verði j
vel f>egin af almenningi. En það ;
sem hinum ytra frágangi blaðsins j
er ábótavant, þá er það ritst/óra
|>ess einuin a,ð kenna, sem hér með
biður alla hlutaðeigendur velvirð.1
mgar á misfellunum.
Prentvlllur nokkrarhafa slæðstj
inn f iilaðið og eru sumar f>eirra
leiðréttar á öðrum stað í blaðinu.
Utgefendurnir finna til þess hve
æskilegt og viðeigandi það hefði
verið að geta í f>essu blaði flutt
mynd og æfi grip af hinum góð-
fræga gáfaða menta og fræðimanni
séra Hafsteini Péturssyni, sem svo
mikinn skerf hefir lngttil þessara
undanfarinna jólablaða Heims-
kringlu. En bæði er það, að hann
er fyrir nokkrum árum fluttur úr
þessari álfu, og svo höfðurn vi'r
hvorki mynd hans né æfiágrip
handbært í þetta sinn. A þ(-ssii
biðjum vér lesendurna velvirðing-
ar.
Ileimskringta flytur hér með
lesendum sínum alúðarfylstu bless
unaróskir á þessari jólahátfð, og
óskar íslendingum hvervetna vegs j
og frama.
ÚTGEFENDURNIR. I
Styrjöldin 1 Sandy Bar.
(Framh. frá þriðju sfðu).
kemst meðal annars svo að orði:
“Nýja “presbyterianska” kirkjan
á strætinu C. í Sandy Bar er full-
gerð. Hún stendur á þeim stað,
f>ar sem drykkjustofan, Magnólfa,
áður lá, Magnólfa, er Virann f sfð-
asta mánuði á svo dularfullan Viátt.
Musteri það, sem nú rís eins og
Fönix fugl upp úr ösku Magnólíu
er í raun og veru hreinasta gjfif frá
herra H. J. York í Sandy Bar.
Hann keypti lóðarblettinn og gaf
viðinn. I nágrenninu rísa upp
önnur hús. En mest ber þar á
drykkjustofunni: “Sólrfka suður”,
er höfuðsmaður Mat. Scott hefir
reist nálega beint á móti kirkjunni.
Höfuðsmaður Scott liefir ekki horft
í neinn kostnað, að þvf er húsgögn
og húsbúnað snertir. Alt bendir
á, að drykkjustofa f>essi verði allra
f>ægilegasta hæli. Hann liefir og
nýlega flutt þangað tvö n/, ágæt
knattborð og korkhægindi. Gam-
! all kunningi vor “Fjalla Jimmy”
selur ölföngin við drykkjusölu-
borðið. Vér bendum lesendum
1 vorum á auglýsinguna er stend-
ur annarstaðar f blaði þessu. Gest-
ir, sein koma til Sandy Bar’s, ættu
að lfta inn til “Jimmy’s”. Þeir
geta ekki gert neitt annað betra”.
I blaðinu eru og meðal annars
þessar fréttir úr nágrenninu:
“Herr H. J. York f Sandy Bar
hefir lofað 100 dollurum f verðlaun
fyrir að finna þá menn, sem drógu
burtu riðið frá “presbyteriönsku”
kirkjunni á strætinu C. í Sandy
Bar. Þetta var gert meðan guðs-
Jjjónusta fór fram f kirkjunni i
sunnudagskvöldið var. Höfuðs-
maður Scott bætir öðrum 100 doll-
urum við fyrir handtöku nfðinga
þeirra, sem kvöldið eftir brutu
stóru og skrautlegu gluggarúðurnar
í nýju drykkjustofunni. Komið
j hefir til orða, að setja giömlu “vel-
ferðarnefndina” aftur á fót í Sandv
Bar”.
1‘egar brennandi steikjandi
sólin f Sandy Bar hafði f sffellu
um marga mánuði frá heiðríkum
himni gengið undir ytír hvíldar-
lausri reiði þessara manna, þá koin
til orða að reyna að sætta Jjá. Eink-
um tók prestur—hreinskilinn mað-
ur og hugrakkur en ef til vill eigi
mjög vel að sér—kirkju þeirrar, er
cg rétt áðan mintist á, sátta til
raunum þessum með gleði: Ör-
læti York's gaf honum færi á að
r(;yna að sætta gömlu félagana.
Hann flutti alvarlega ræðu f kirkj-
unni og talaði alment um synd
haturs og þrætu. En ágætu ræð-
unni hans Daws var beint til hug-
sæilegra (ideal) safnaðarmanna,
sem voru alls eigi til 1 Sandy Bar
— til safnaðarmanna, sem hefðu til
að Viera óblandaða lesti og dygðir,
einbrotnar smöggar tilhneigingar,
alveg rökréttar hvatir, “yfirnáttúr-
lega einfeldni”, barnslega trú og
fullJ>roskaða ábyrgðartilfinning -.
■En því miður vóru áheyrendur s«'ra
Daws yfirlcitt mjög mannlegir, all-
kænir, fremur hneigðir til að af-
saka sig en ásaka, allgóðlyndir en
frain úr íillu hófi breiskir. Þeir
veittu ]>vf litla eftirtekt Jæim hluta
ræðunnar, sem beint var til þeirra:
Þeir settu í huga sér (>á York og
Scott - sem báðir mættu til þess að
bjóða byrginn fram sem fágæt
dœmi þeirra manna, sem ræðan
ætti við. Og [>eir höfðu allmikla
ánægju,—sem (cg er hræddur um)
var eigi alveg kristileg , af þvf að
heyra York og Scott “sagt til synd-
anna”. Ef séra Daws bjóst við.
að York og Scott mundu takast 1
hendur, þegar ræðunni væri lokið,
þá varð hann fyrir vonbrigðum.
En hann slepti þó eigi fyrirætlan
sinni. Með rólegri festu og hug-
rekki liafði hann unnið sér virð.
ingu manna, er vóru of hneigðir til
að skoða guðrækni sömu merking-
ar og kveifarskap. Með sömu
festu og hugrekki lieimsótti hann
Scott og talaði um fyrir honum.
Orð lians eru eigi færð f frásögr, en
hætt er við því, að hann liafi aðeins
endurtekið nokkurn lduta ræðu
sinnar. Þegar hann hafði lókið
máli sínu, leit Scott eigi óvin-
gjarnlega fram yfirglösin á drykkj-
arsöluborðinu til prestsins og sagði
með minni virðingarskorti, en orð-
in gætu bent á: “Ungi maður,
mér geðjast heldur vel að orðfæri
yðar. En þegar þér hafið lært að
þekkja York og mig eins vel og [>ér
nú þekkið guð almáttugan, þá
verður kominn tími til að tala'".
Styrjíildinni var þvf haldið
áfram. Og persónuleg óvinátta
tveggja leiðtoga leiddi stig af stigi
til þess, eins og önnur frægri dæmi
sýna og sanna, að ó[>roskaðar og
lftt skýrðar meginreglur eða trúar-
játningar mynduðust. Eigi leið á
löngu. áður en stjórnvitringurinn
A gerði það augljóst með skýring-
um sfnum, að trúarjátningar j>ess-
ar væru alveg samkynja ákveðnum,
yfirgriiismiklum meginreglum, sem
höfundar grundvallarlaga Banda-
rfkjanna hefðu sett. En mælsku-
maðurinn B varaði við trúarjátn-
ingum þessum og benti á, að þær
væru skaðvæn sandbleyta og J>ar
mundi ríkisskipið farast. Afleið-
ingin af öllu þessu varð f raun og
veru að eins sú, að andvfgisflokk-
arnir í Sandy Bar gerðu þá York
og Scott að þingmannaefnum
sfnum.
í nokkrar vikur var stöðugt
skorað með stórum stöfum á kjós-
endurnar f Sandy Bar og í ná-
grenninu að “safxast saman”.
Stóru grenitrén við vegamótin,—
sem vóru neydd til að bera þessi
og ýms önnur ummæli—, sendu
árangursla'ist kvein og mótmæli
frá stormlðindum varðstöplum sín-
um. F.n dag einn fór skrúðganga
með hljóðpfpublæstri, bumbuslætti
og ljósagangi inn í þríhyrndan
lund við gjáarmynnið. Starliottle
sveitarforingi setti fundinn og
stérði honum. Með því hann
hafði einu sinni verið þingmaður
og var allkunnur “vfghestur”
(warhorse), þá var hann talinn
ágætur flokksmaður. Hann mœlti
með kosningu Yorks, vinar síns,
og 1 lok ræðunnar sk/rði liann frá
meginreglum sfnum. Inn f ræð-
una skaut hann einni eða
tveinmr smásögum. Þær voru svo
frámunalega klúrar, að jafnvel
grenitrén sjálf hefðu getað fengið
löngun til að kasta í hann affall-
andi könglum sínuni. meðan hann
stóð þar. Orð hans vöktu aðeins
hlátur, er greiddi vel götuna fyrir
þingmannsefni hans. Og þegar
York stóð á fætur til að halda kosn-
ingarræðu sína, [>á -ar honum tekið
með fagnaðarópúm. En allir urðu
alvæg liissa. [>egar nýi ræðumaður-
inn steyjiti sér undir eins með sár-
yrðuin út f sakargiftir gegn keppi
naut sfnum. Hann dvaldi ei að-
eins við verk og dæmi IScotts, er f-
búunum í Sandy Bar var kunn-
ugt um, heldur talaði hanri og um
eldri atburði f lffi Scott’s, sem á-
heyrendunum hingað til hafði ver-
ið ókunnugt um. Einkunnarorð
ræðumannsins vóru ljós og sakar-
giftirnar eigi á huldu, enda urðu
áheyrendurnir frá sér numnir af
gleði yfir uppljóstrinum og af-
hjúpuninni. Þeir æptu og öskr-
uðu af fögnuði. En þegar furðu-
legu skammaræðunni hans York’s
var lokið, þá hrópuðu þeir allir
ineð einum rómi á uScott!” Á
rangurslaust reyndi Starbottle
sveitarforingi að hindra “svo aug-
ljósa óhæfu”. En fundarmenn
héldu óvíkjanlega fast frain kröfu
sinni (að Scott skyldi fá að svara),
bæði sakir óljósrar réttlætistiltínn-
ingar og sakir lftt virðulegs þorsta
eftir.æsingum. Og Scott var rek-
inn, dreginn og togaður upp á
ræðupallinn.
Undir eins og óhreina höf-
uðið og ógreidda skeggið hans
Scott's kom í ljós fyrir of tn
handrið ræðupallsins, var augljóst
að hann var fullur. En einnig var
augljóst, áður en hann opnaði var-
iraar. að ræðumaður íbúanna f
Sandy Bar—eini niaðurinn,sem gat
vakið reikunar-hluttekning |>eirra
(ef til vill sakir þess að hann var
eigi hafinn upp úr þvf að skjóta
máli sfnu til hennar—stóð fyrir
framan þá. Meðvitundin um vald
þetta veitti framkomu hans eins
konar fyrirmensku. Og ég er eigi
viss um, nema einmitt “líkamlegt
ásigkomulag” hans, eins og nokk-
urskonar konungleg ófeilni og
viðtækt lítillæti, liafi haft mikil og
góð áhrif á fundarmenn. Eitt er
víst, að Akkilles-hersveitir York’s
skulfu, þegar þessi Hektor reis
óvænt upp úr varnarskurðinum.
“Alt, herrar mfnir”, sagði
Scott og hallaði sér fram á hand-
riðið, “alt, sem þessi maður hefir
sagt, er satt. Eg var rekinn burt
úr Cairo. Eg var eiun af “gang-
ráðum (Regulators)”. Eg laumað-
ist burt úr hernum. Eg strauk
frá konu minni í Kansas. Þó er
enn þá eitt, sem liann ekki bar
mér á brýn; ef til Vill hefir hann
gleymt því í þrjú ár hefi ég, herrar
mínir, verið fi'lagi þessa manns!”
Eg hefi enga hugmynd um, hvort
hann ætlaði að tala meira. Þess-
um orðum lians var tekið með
óstöðvandi lófaklappi og fagnaðar-
ópum. Kænlega uxu fagnaðar-
lætin að atíi og ummáli, svo ræðu-
maðurinn náði kosningu. Um
haustið fór Scott til Sacrameato,
en York fóraflandi burt. I fyrsta
sinni eftir mörg ár greindi fjar-
lægð og nýtt andrúmsloft g">mlu
mótstöðumennina livorn frá öðrum-
Þrjú ár liðu yfir Sandy Bar.
Litlar breytingar urða á gráa
klettinum, gulu ánni og græna
skóginum. En mikil urðu um-
skifti á landamerkjum manna og
bústöðum. Báðir mennirnir, sem
einu sinni vóru einkenni Sandy
Bar’s. virtust vera alveg gleymdir.
“Þér komið aldrei framar til Sandy
Bar”, sagði ungfrú Tolinbee,
“liljan frá Poverty Flat”, þegar
hún hitti York í Paris, “J>ví Sandy
Bar er eigi framar til. Nú heitir
þorpið Riverside; nýja þorpið er
bygt uppi á árbakkanum lengra
frá ánni. Meðal annara orða, “Jó”
segir, að Scott hafi unnið málið
um Vinaminni, hann búi f gamla
kofanum og sé fullur annanhvorn
dag. l>, fyrirgefið”, bætti fjör-
lega hefðarkonan við þegar roði
færðist yfir gulgráar kinnar York’s,
“en, hamingjan góða, ég hélt, sann-
arlega, að gömlu úlfúðinni væri
lokið. Vissulega ætti það að vera
svo”.
Þremur mánuðum eftir sam-
tal þetta nam póstferðavagninn
frá Poverty Flat, indælt sumar-
kvöld eitt, staðar fyrir framan
svalirnar á “Gistihöll Bandarfkj-
anna” í Sandy Bar. Einn út-
lendingur virtist vera meðal far-
þegjanna. Eftir skoðun [>orps-
manna var hann vel rakaður og föt
hans fóru vel. Hann bað um sér-
stakt herbergi og gekk snemma til
hvíldar. En næsta morgun reis
hann úr rekkju fyrir sólarupp-
komu. dró nokkuð af fötum upp
úr ferðapoka sunim, fór sfðan f
uianhafnarbrækur og iitanhafnar-
skyrtu, hvortveggja út hvítu, gróf-
gerðu lérefti og setti upp stráhatt.
Að sfðustu batt hann rauðan silki-
klút f stóra lykkju um liálsinn, og
kastaði endanum um axlir sér.
Umskiftin vóru alger. Þegar hann
laumaðist hljóðlega niður stigann
og steig út á pjóðveginn, hefði
enginn maður getað uppgötvað, að
hann væri glæsilegi útlendingur-
inn, sem kom þangað kvöldið áður.
Og fáir mundu hafa kannast við
andlit og vaxtarlag Henry York's
frá Sawdy Bar.
Sakir þ(>ss að eigi var full-
bjart af degi og breyting orðin á
/msu f nýlendunni, varð York að
nema staðar eitt augnablik til [>ess
að átta sig. Það Sandy Bar-þorp,
sem liann mundi eftir, lá neðar,
nær ánni; húsin umhverfis, hann
vóru yngri að aldri og n/rri að
lag'. A leiðinni til árinnar tók
hann eftir skólahúsi á einum stað
og kirkju á öðrum st.að. Litlu fjær
kom “Sólrfka suður” í ljós; því
hafði verið breytt í matarsöluhús.
G.vlling [>ess var fölnuð og pent
þess nuggað burt. Nú vissi linnn
hvar hann var staddur. Hann
hljóp hart niður dálitlá brekku,
st >kk yfir skurð og stóð á neðri
landamærum Vinatninnis.
Gráa þokan reis liægt og
seint upp frá ánni og hélt sér fast
í trjátoppana. Hún var rekin upp-
eftir fjallshlfðunum, þangað til
hún var veidd milli þessara stein-
altara. Þar var henni haldið fastri
og fórnfært upprennandi sólunni.
Jörðin við fæturhans, sem gleymdu
vélarnar hans höfðu forðum
griinmilega rist og rispað, hafði
síðan hér og hvar skreytt sig græn-
um smáblettum. Hún brosti nú
upp til hans, eins og hún fyrir-
gæfi honum og vildi láta liann
vita, að aðkoman væri alls eigi,
mjög ill. Fáeinir fuglar vóru að
baða sig í ganila skurðinum með
þægilegri fmyndan þeirri, að hann >
væri ný og sérstök ráðstöfun nátt-
úrunnar. Þegar York kom nær,
hljóp héri inn í gamlan flóðgáttar-
kassa, sem lá á hvolfi, eins og kass-
inn væri settur þar að eins í [>eim
tilgangi.
York hafði enn þá ekki þorað
að líta f eina vissa átt. En sólin
var nú nógu liátt á lofti til að mála
litlu hæðina, er kofinn stóð á, ljósi
sínu. Þrátt fyrir stillingu hans
og geðstjórn barðist hjartað harð-
ar f brjóstinu, þegar hann hóf upp
augu sín og leit kofann. Gluggi
hans og dvr vóru lokaðar, engin
reykur steig upp úr reykháfnum,
en að öðru leyti var alt óbreytt.
Þegar hann átti eftir örfá skref til
kofans. tók hann upp brotna skóflu,
er lá þar. Brosancli kastaði hann
henni úm öxl sér, stikaði heim og
barði að dyrum. En engin hreyf-
ing eða hljóð heyrðist inni fyrir.
Brosið dó á vörum lians. Kvfða-
fullur hratt hann hurðinni upp.
Reiðulega spratt maður á fæt-
ur og kom á móti honum. — Blóð-
hlaupin augu mannsins urðu alt í
einu hreyfingarlaus og gláptu á
York. Maðurinn rétti fyrst út
hendurnar en lyfti þeim sfðan upp
með viðvörunarlátbragði—. Alt í
einu tók maðurinn andköf, stóð á
öndinni og féll áfram með flogi.
En áður en maðurinn snerti
gólfið, hafði York borið hann út
undir bert loft, út í sólskinið. Við
umbrotin féllu þeir báðir og velt-
ust um á jörðunni. Augnabliki
síðar sat York uppréttur, hélt titr-
andi ifkama gamla félaga sfns á
hnjám sér og þurkaði froðuna af
mállausum vörum hans, Smátt og
smátt varð skjálftinn ótíðari. og
síðan liætti hann alveg. Sterki
maðurinn lá meðvitundarlaus í
faðmi hans.
York hélt Scott dáíitla stund
rólega á þennan hátt og horfði í
andlit honum. I fjarlægð rauf
axarhljóð viðhöggvara — aðeins
eimur hljóðs -þögnina. Hátt upp
f fjallinu h<’'kk svffandi fálki og
hélt niðri f sé andanum. En síðan
heyrðust raddir, og tveír menn
komu til [>eirra.
“Aflog”. Nei, flog; vildu [>eir
hjálpa lionum til að flytja sjúkl-
inginn til gistihússins?
I heila viku lá félaginn [>ar
máttvana og meðvitundarlaus um
alt nema draummyndir f>ær, er
sjúknaðuriim og óttinn leiddi
fram. Við sólaruiipkomu á átt-
unda degi fékk liann aftur ráðið.
Hann opnaði augun, horfði á York,
þrýsti hönd haas og sagði síðan:—
‘,Og það ert [>á [>ú, Ég hélt
[>að væri að eins brennivín
(whiskey)”.
York svaraði aðeins með því
að taka utan um báðar hendur
hans og hreyfa f>ær fram o? aftur
með barnslegri kæti, um leið og
hann brosti blíðlega og lét olnboga
sína hvíla á rúminu.
“Og þú hefir verið erlendis.
Hvernig leizt þér á Paris?”
“Svona. Hvernig leizt þér á
Sacramento?”
“Illa”.
Og [>etta var alt, sem [>eim
datt í hug að segja, Skömmu síð-
ar opnaði Scott aftur augun.
“Eg er mjög veikur”.
“Þér mun biáðum batna”.
“Ekki mikið”.
Þá varð löng [>ögn. Þeir gátu
heyrt axarhljóð viðhöggvaranna og
að Sandy Bar var þégar farinn að
hreyfa sig til fótaferðar. Scott
sneri sfðan andliti sfnu seint og
erfiðlega að York og sagði: —
“Einu sinni hafði ég nærri
drepið þig”.
“Ég vildi f>ú liefðir”.
Þeir [>rýstu hendur hvor ann-
ars. En auðsært var, að handtak
Scott’s varð ávalt veikara. Hann
virðist sfðan safna saman öllum
kröftum sínum til sérstakrar á-
reynslu.
“Þú, gamli!”
“Gamli laxmaður”.
“Nær!”
York beygði höfuðsitt að and-
liti Scott’s, sem fölnaði hægt og
seint.
“Manstu morgun þann?”
“Já”,
Gaman-glampi leið yfir bláu
augun hans Scott’s, um leið og
hann hvfslaði:—
“Þú, gamli. Það var of mik-
ill sódi(l í brauðinu”.
Að sögn vóru ]>etta sfðustu
orð Scott’s Því þegar sólin, sem
svo oft hafði gengið undir yfir fá-
nýtri reiði tíóna [>essara, skein aft-
ur á þá sátta og sameinaða, þá sá
hún kalda og tilfinningarlausa
hönd Scott’s falla úr innilega hjart-
næmu handtaki gamla félaga hans,
Og nú vissi hún, að styrjöldinni í
Sandy Bar var lokið.
(1 GrófjíprÐur sódi (salonitus) er oft notaÐ-
ur vir> brau?>bakstur.--I>ýP>.
HANN LITLI TUMI.
LAUSI.EGA HEFIR þYTT
BJARNI þÓRARINSSON.
Klukkan var 3 e. h., en þa5
var svo mikil þoka yfir allri borg-
inni, bæöi upp úr reykháfum
verksmiöjanna og þar að auki
súldursþoka af hafi, sem lagöi yfir
allan himininn, að það þurfti að
kveykja á öllum strætalömpum.
Og lögregluþjónarnir höfðu fult í
fangi méð að leiðbeina mönnum,
sem um strætin tóru, svo að þeir
ekki færi villir vegar. Svona var
nú dimt þennan dag. Allir máttu
vara sig á vögnunum; vagnarnir
urðu einnig að vara sig á fólkinu
og lögreglan að gæta sfn fyrir
hyorutveggju.
JieSsi dagur var aðfangadagur
jóla—jólanóttin fór í hönd. Allir
búðargluggar voru skreyttir svo
fagurlega, að yndi var á að horfa.
þar stóðu nú þyrpingarnar í þok-
unni. Ósköpin öll var þar af
leikfangi handasbörnum—blessuð-
um smælingjunum, sem jafnan
hlakka mest til jólanna. Búðar-
þjónarnir seldu fjarskan allan af
þessu glingri, sem í gluggunum
var, og báru hnefafylli af pening-
um inn til húsbænda sinna.
Jiað var dálítil leikfangabúð,
þar sem var heil þyrping af smá-
drengjum. þeir stóðu allir og
störðu í gluggana. Allir voru
þessir drengir bláfátækir og höfðu
enga skildinga í vasanum til þess
að kaupa nokkurn skapaðan hlut,
sem þeirra mænandi augu störðu
á — og þetta rétt undir jólin.
Heimili þeirra voru svo á því stigi
efnalega, að þeir væntu sín ekki
neinna jólagjafa heima. For-
eldrarnir voru svofátækir, að þeir
höfðu tæþlega “til hnífs og skeið-
ar.” Að eiga nú enga jólagjöf
að fá, og fá ekkert af góðgætinu í
þessum búðarglugga. sem var þó
minni en hinir allflestir, það
blöskraði þessum veslings fátæku
drengjum. Og svo annað það, að
sjá ríkismannabörnin og foreldra
þeirra ganga inn í hverja búðina
af annari og velja úr öllu og kaupa
alt, sem augað fýsti.
Jiegar þessi flokkur af drengjum
stóð nú þarna, bar þar að glugg-
anum gamlan Jjjóðverja, einstak-
lega góðlegan mann. Jiegar hann
hafði verið smádrengur, bjó hann
til allmikið af barnagullum og
hafði yndi af því. Hann var
snemma mjög vel hagur. Hann