Heimskringla - 29.06.1905, Blaðsíða 2

HJ2IMSKR1NG.LA 29. JÍTNÍ 1906
Heimskringla
PUBLISHED BY
The Heimskringla News & Publish-
iug
VerO blaOsÍDS 1 Canada og Bandar.
$2.00 um áriö í fy rir fram borgaö).
Senttil lslauds (fyrir fram borgaö
af kaupendum blaösins hér) $1.50.
Peningar sendist í P. O. Money Or-
der, Hegistored Letter eöa Express
Money Order. Rankaávísanir á aöra
banka en 1 Wiuuipeg aö eins teknar
meö afföllum.
B. L. BALDWINSON,
Editor & Manager
Office:
727 Sherbntúke Street, Winnipeg
P.O.BQX 118. 'Ptaone 3512,

Dýrar oreftranir.
Prestur einn í Massachusetts rfk-
inu, sem þjónaði fátækum verka-
mannasöfnuði f þorpi einu, hélt
fyrir uokkrum tfma sfðan ræðu af
stólnum f kirkju sinni um þá fá-
vi/.ku safnaðarmanna sinna, sem
lýsti sér f dfrum. greftrunum ætt-
ingja þeirra og vina. Presturinn
s/ndi fram á, að það væri blátt á-
fram glæpur gagnvart eftirlifandi
meðlimum fj'ílskyldanna að eyða
sro rniklu fé f útfararkostnað peirra
látnu, að eftirlifandi ættingjar yrðu
að strita 4n afiáts f marga mánuði
og faru á mis við flest þægindi lffs-
ins til |>ess að geta losast við þær
skuldir. Hann kvað það hvorki
virðingar né vinsemdarvott gagn-
vart'þeim látnu, að eyða meiru f
greftrunarkostnað, en þörf væri á,
þvf þeim látnu væri algerlega sama
um, hvernig greftrun þeirra væri
hagað. Eu hann kvað það vitur-
legast og sanngjarnast og réttlátast,
að hafa greftranirnar eins einfald-
ar, óbrotnar, látlausar og ód/rar
eins og líf þeirra framliðnu hefði
verið.
Áhriön af þessari ræðu hafa þeg-
ar orðið þau, að greftranir fólks f
þessum söfnuði hafa tekið á sig
annað látlausara og ódýrara snið,
heldur en áður tfðkaðist þar, og
eftir því sem fólkið hefir sparað fé
við útfarirnar, eftir þvf hefir það
haft meira til eigin viðurværis og
fyrrst skuldum.
Dæmi f>að, sem þessi söfnuður
hefir gefið, hefir grafið svo um sig,
að aðrir prestar þar í ríkinu eru
einnig farnir í ræðum sínum að
skora á safnaðarfólk sitt, að minka
útgjöldin við greftranir vina sinna
og ættingja, og hefir þeim orðið
mikið ágengt í J>vf efni.
Þetta mál er J>ess vert, að íslend-
ingar í landi þessu taki það ræki-
lega til athugunar.
Það er kunnugra, en frá þurfi að
segja, að vér höfum á liðnum árum
of mjög “tollað f tfzkunni” með
greftrunarkostnað vinaog ættingja,
lagt þar þráfaldlega langt um meira
í kostnað, en nokkur nauðsyn hefir
verið til, og án tillits til þess, hvort
efnin leyfðu þennanóþarfa kostnað
eða ekki, eða hvort inntektamögu-
leikar fjölskyldanna væru þannig,
að nokkur von væri til,að sá kostn-
aður yrði nokkurn tíma borgaður.
Þvf að J>að er kunnugt, að þegar
einhver Islendingur deyr, þá er far-
ið til einhvers útfararstjóra og
hann beðinn að leggja til líkklæði,
kistu, fólksflutnings eða lfkfylgdar-
vagna og alt annað, sem útheimt-
ist til f>ess, að greftrunin geti orðið
‘ móðins”. En slfkum pöntunum
fýlgja sjaltlan eða nálega aldrei
peningar. Fólki er tamt að velja
pað bezta, sem |>að á völ á, $60.00
til $75.00 lfkkistu, þar sem vel
mætti una við $25.00 kistu, og alt j
annað J>ar eftir. Ekki er þetta til
að þóknast Jæim, sem látinn er, því
að hann lætur sig þetta engu skifta j
og ekki til að þóknast drotni, J>ví
hann hefir engin boðorð gefið um
sllka hluti, — heldur er þessu hag-
að þannig til þess eingöngu að full-
nægja hégómagirnd og afskræmdri
skylduræknis meðvitund J>eirra,
sem eftir lifa. Afleiðingin af J>essu |
er sú, að f mörgum tilfellum erui
skuldir J>essar ekki borgaðar árum
saman og sumar aldrei.
Ef vér, sem enn lifum, gætum
lært að athuga og sannfærast á þvf
að vér sýnum vorum látnu vinum
enga sæmd með J>ví, að svfkja ná-
granna vora og fæirra um greftr-
unarkostnað þann, sem vér höfum
orsakað við fráfall þeirrá, — þá er
nokkur von til J>ess, að lagfæring
komist á f þessu efni, og hún þarf,
vors eigin sóma vegna, að komast
á sem allra fyrst. Landar vorir
þurfa að læra að skilja, að það er f
þessum efnum sem öðrum holt að
láta vitið hafa taum á tilfinningun-
um. En þvf miður eru J>eir alt of
margir, sem hafa hausavíxl á pessu
þannig, að þeír láta tilfinningar
sfnar, hinar æstu og veikluðu, kæfa
og svæfa vitið og sanngirnina und-
ir þvl yfirskyni, að af því það sé
hið sfðasta í heimi hér, sem |>eir
geta gert fyrir framliðna ástvini
sína, þá sé sjálfsagt, að bera vel f
útfararkostnaðinn, þótt þeir fyrir-
fram viti, eða mættu vita, ef þeir
gæfu sér tfma til að hugsa um það,
að skuldir þær, sem þeir þannig
steypa sér f mundu seint og máske
aldrei borgaðar.
En petta taumleysi tilflnning
anna hefir aðra þýðingu en aðeins
f»á, að halda f>eim f viðjum skulda,
sem ekki vilja eða geta af vitinu
stjórnast látið. Það hefir einnig þá
beinu afleiðingu, að þeir sem skyn-
samir eru og skilvfsir verða æfin-
lega og ætfð að borga meira fyrir
útfanr vina sinna, en þeir mundu
J>urfa að gera, ef ekki væri J>að fyr-
irfram gefið, að stór hópur manna
er æfinlega hárviss með það, að
svíkjast um að borga þær.
Það er f þeirri grein starfseminn-
ar, sem f öðrum,að þeir góðu verða
að gjalda J>eirra vondu, J>eir kæru-
sðmu hinna kærulausu, þeir skil-
vísu hinna sviksömu og þeir greindu
hinna grunnhygnu. Það ætti að
vera oss nægilegt, að lifa hér eins
og sumir af oss gera (að mestu
leyti af vorum eigin sjálfskapar-
vftum) á sífeldum lánum í eigin
nafni og á eigin reikning, þótt vér
ekki vanvirðum nöfn og orðst/r
þeirra, sem látnir eru, með J>vf að
tengja nöfn þeirra við skuldir vor-
ar, og oft einnig við pretti í sam-
bandi við þær skuldir.
Ef að þessar einhliða tilfinningar
syrgjendanna, sem segja þeim að
gera sem rausnarlegastar útfarir
hinna framliðnu,vildu einnig hvísla
því að J>eim, að bæði lög og almenn
siðferðismeðvitund manna heimt-
uðu, að útfarararskuldirnar væru
borgaðar í gjalddaga, eins og allar
aðrar réttmætar skuldir, þá væri
sannarlega öllum betur borgið. sem
nokkuð hafa með þau mál að sýsla.
Þetta vildum vér biðja landa vora
að hafa hugfast, og ekki að angr-
ast yfir J>vf, þó sannleikurinn sé
sagður við J>á í Jæssu sambandi I
allri sinni nekt. Þvf að sannleik-
urinn verðurað segjast undandrátt-
arlaust jafnt í þessu máli sem 1
öðrupi, ef það sem nú er öfugt hjá
oss á að geta hrundist í rétt horf,
það horf, að miða kostnaðinn við
greftranir hinna framliðnu við lffs-
stöður J>eirra og mögulegleika eftir-
lifandi ástvina til að borga J>ann
kostnað.
Talþráðafélag ís-
1 e n d i n g a.
Þegar herra Jónas Hall, frá Ed-
inburg, N. Dak., var hér í bænum
fyrir fáum dögum, áttmn vör tal
við hann um talj>ráðafélag það, sem
íslendingar f Norður Dakota hafa
myndað og stjórna nú.
Upplýsingar þær, sem Jónas gaf
oss, eru á J>essa leið:
“Edinburg og Gardar Telephone
Co. var myndað og löggilt fyrir
rúmu ári sfðan. Stöðvar þess eru
Edinburg 1 Norður Dakota og lög-
heimilaður höfuðstóll er $10,000.
Fyrstu embættismenn félagsin voru
þeir E. H. Bergmann, forseti; Jón-
as Hall, skrifari, og J. E. Amot,
gjaldkeri. Hlutverk félagsins var
að leggja talþræði um bæinn og til
bænda út um land, eins langt og
auðið yrði. f haust sem leið voru
talþræðir lagðir um allan bœinn
og 10 mílur út á land, norður f
Garðarbygð til íslendinga þar. Á
J>eim parti, íyrir utan bæinn (bær-
inn hefir á milli 40 og 50 talstöðv-
ar), eru 15 eða 16 hjá fslendingum
úti á landi, eða sem sagt allar hjá
löndum, að undanskildum tveimur
hjá Norðmönnum. Þessir 2 Norð-
menn hafa verið nágrannar landa f
öll þessi herrans 25 ár sfðan plássið
bygðist.
Kostnaður árið sem leið var lftið
yfir $15000 og tekjur rúmlega $100
á mánuði og dregst frá því viðhalds-
kostnaður.
Nú sem stendur hetír félagið
fengið sér nóg efni til að leggja
20 mílur f viðbót við J>að sem nú
er fullgert. Þessa 20 mflur verða
lagðar einvörðungu meðal bænda.
Þó að Islendingar gangi hér á
undan með talj>ráðalagningu, [>á
ætla þeir sér ekki að verða einir um
hituna, hvað það snertir. Félagið
hefir óþrjótandi svæði til J-ess að
leggja talþræði um og mun gera
það, hvenær sem kringumstæður
leyfa. En talþræðir kosta peninga
og það var löndum fullkunnugt um,
því þeir hafa búið svo lengi í þessu
landi, að J>eir vita, að ekkert er
hægt að gera án kostnaðar. En f
stað pess að geyma svæðið autt og
opið handa hverjum, sem koma
vildi með f>á fjárupphæð sem þyrfti
til að byggja upp á eigin kostnað
og ráða kostum og kjörum viðvfkj-
andi talþráðaleigu á eftir, — þá
héldu þeir að betra mundi að taka
verkið að sér f byrjun, heldur en að
þurfa að iðrast á eftir.
Upplýsingar um byggingarkostn-
að og fleira málinu viðvfkjandi má
vera að sfðar birtist hér í blaðinu.
Annars fást þær beztar og nákvæm
astar f “Telephone Journal”, blaði
sem gefið er út f Chicago, 111, Man-
hattan Bldg., og kostar $1 árg.”
Þessi lýsing, þó hún sé stutt,
sýnir framtakssemi Dakota íslend
inga. Oss skildist á Jónasi, að
byggingarkostnaður mundi verða
sem næst $100 á mfluna, en um
viðhaldskostnað talaði hann ekki
nákvæmlega.
Arlegt gjald af notkun talþráð-
anria kostar hvern bónda $18, og
má [>að teljast ód/rt á þeim stöðv-
um, þar sem byggingarkostnaður
er tvöfaldur við það, sem hann er á'
sumum stöðum f Ontario og Que-
bec fylkjum.
Það væri sérlega fróðlegt, ef land-
ar vorir 1 Dakota vildu birta reikn-
ingsyfirlit yfir byggingar og starfs-
kostnað við kerfið sitt, til leiðbein-
ingar íslendingum f öðrum nýlend-
um, sem kynnu að vilja koma upp
slfkum talþráðakerfum f slnum
bygðarlögum.
Björgunarlið.
Blöðin Telegram og Tribune,
hér f bænum, sem jafnan láta sér
ant um hagsmuni almennings, og
halda fram þeirri stefnn, að allar
opinberar nauðsynjar, sem eru þess
eðlis að engin samkepni kemst þar
að, ættu að vera eign J>ess opinbera
og undir yfirráðum þess, — hafa
nylega haldið [>vf fram, að nauðsyn
bæri til að koma á fót björgunar-
sveit f sambandi við slökkilið bæj-
arins, er hefði það ætlunarverk, að
bjarga innanstokksmunum frá eyði-
leggingu af völdum elds.
í sambandi við þetta mál flutti
hið síðarnefnda blað grein um hús-
bruna þá, sem orsakað hafa mest
eignatjón hér f bæ á þessu ári. —
Þessir húsbrunar (3),sein eyðilögðu
stórhýsi J>eirra Ashdowns, Bulmans
og Scotts, hafa valdið eignatjóni,
sem nemur um millfón dollara, J>ví
að öll þessi stórhýsi brunnu niður
til grunna, og alt sem f J>eim var.
Það er nú álitið fullsannað, að úr
byggingu Ashdowns hefði mátt ná
vörum, sem námu 75 [>ús. dollara
og koma J>eim úr eldinum,ef nokk-
ur hefði verið til að taka sig fram
um að gera [>að. Og það sama er
að segja um Scott brunann, að þar
einnig hefði mátt bjarga miklu af
munutn, ef gengið hefði verið að
því 1 tfma og með dugnaði.
011 voru hús þessi bygð úr múr-
steini og að öllu leyti hin vönduð-
ustu og allra húsa ólfkle<ust til
þess að verða eldi eins voðalega að
bráð eins og raun varð á.
Enginn hörgull virðist hafa verið
á vatni til að slökkva með, og eldlið
bæjarins vann kappsamlega, en alt
kom fyrir ekki, — húsin brunnu
og vörurnar með.
Þessi og þvílfk tilfelli gefa elds-
ábyrgðarfélögunum átyllu til að
halda ábyrgðargjöldum borgarbúa
f óhæfilega háu verði.
Út af þessu hafa komið fram 2
uppástungur:
I fyrsta lagi.að bærinn ætti sjálf-
ur að taka að sér alla eldsábyrgð
innan sinna takmarka, og er þá tal-
ið, að gjöldin mundu verða að mun
Jæjfri en [>au eru nú.
í öðru lagi er talað um að stofna
hér björgunarlið til þess að hafa á
hendi þann starfa, að bjarga úr eldi
vörum og innanstokksmunum, að
svo miklu leyti, sem björgun er
möguleg.
Þetta virðist vera [>arfa fyrirtæki
hið mesta og ætti því sem fyrst að
koma slfku liði á fót hér f bæ. Það
er hagur fyrir alla bæjarbúaa að
það væri gert sem fyrst.
Slfkt lið, vinnandi f sambandi við
eldslökkviliðið, gæti gert hið mesta
gagn og með tímanum eflaust haft
[>au áhrif að lækka að mun elds-
ábyrgðargjöld hér í bænum.
Svo ætti bærinn að taka að sér
ábyrgð allra húsa og mundi þá al-
menningur bráðlega fá betri þekk
ingu, en nú hefir hann á þvf, hvað
brunagjöldin [>urfa að vera há, svo
að hægt sé að mæta öllum skaða-
bótakröfum, þegar bruna ber að
höndum, án J>ess að bæjarsjóður
bfði tjón við það, og þá um leið
fengið vissu fyrir þvf, hve lágt prí-
vat brunabótafélögin gætu sett sfn
ábyrgðargjöld, án þess að skaðast.
Uin lúterska sat'naðarfundi.
Eftir
Jón Binaruon.
Það hefir oft og iðulega verið
Itrekað og brýnt fyrir íslendingum,
f o r ð i k v e ð n u, að þeim bæri
samkvæmt kristilegri, lúterskri
viðtekt að starfa saman í emingu
andans, tengdir bandi friðarins.
Þessi orð eru fögur eins og flest
annað [>að, sem lútersk trú heldnr
fram, og jafnvel [>egar orðin eru
hljómur eingöngu, |>á er þó hljóð-
fallið göfugt og tilkomumikið.
Það þarf enginn að blygðast sín
fyrir að breyta eftir þessari kröfu,
en útkoman á málinu verður [>ó all-
oft sú, að röddin er naumast meira
en komin inn um annað eyrað, áð
ur en hún er skroppin út um hitt.
Reynslan hefir sýnt, að það er ekki
tekið hart á mönnum í sumum söfn
uðum fyrir [>að þó þeir láti sér
nægja að t r ú a þessari kenningu,
en stjórni “ einingu
nokkuð annan veg.
Það er úr “stólnum'
andans” á ur fær f aðra hönd f viðskiftnm,
i verklegum eða félagslegum, hlut-
sem röddin rænum eða andlegum. sem nú á
hljómar skýrt: elskist innbyrðis.; þessari “upplýstu tfð”ermest geng-
Þegar út frá ræðnstólnum kemur,
er minni áherzla lögð á kenning
una, hún er látin “vakka” og “eiga
sig” eins og svo margt annað f
þessum heimi. Reynslan sfnir og
f hvívetna, að menn láta sig litlu
skifta “rðddina úr stólnum”, og
reytislan sýnir all-oft, að sá er hóf
ist fyrir. Menn eru. smnir. orðnir
svo sólgnir í að láta skynsemina
ráða, eftir því, sem þeir hafa bezt
vit á, að þeir vilja ekki verzla uppá
ákveðið tap *í neinum skilningi.
Undir safnaðarfundunum er að
miklu leyti komið trúarlíf safnað-
anna. Undir þvf hvort sumir, allir
rödd sfna, áminnanch og sívekjandi eða engir eiga eða mega vaða uppá
f ræðustólnum hafði tunguna
bundna með “bandi friðarins” þeg-
saklausa meðbræður og vera svo
afsakaðir af öðrum að meiru eða
ar hann var kominn niður á jafn- minna leyti, er það komið, að
sléttuna. Þá gat hann ekki “skift nokkrn, hvort söfnuðirnir hafa
sér af þvf” þó söfnuðurinn leystist ■ yfirleitt tjón eða hag af fundar-
úr þessum margftrekaða friðarlæð- höldurium.
ing og “tönglaðist og tygðist inn-;
byrðis þar til hann um síðir inætti
uppétinn verða” eins og Vldalfn!
sagði forðum.
Engin atvik kirkjulegra viðburða |
bera það skýrara með sér, vonandi, |
1 seinni tfð, hve stólkenningin erj
Flækingurinn inikli
Ned. Kishman lieitir maður einn,
sem gerir kröfu til þess að vera sá
mesti flækingur og faiigelsislimur,
vettugi virt. en safnaðar- 8eul n°kkru sinni liefir lifað
að
fundirnir. Það er að lfkindiim
mögulegt að færa rök fyrir þvf, að
Maður þessi gengur undir _fms-
um nöfnum.svo sein “ Texas Ed.”
margur fundurinn, sem fjallar með Brake Rod , Cinders , “Globe
veraldleg mál yfirleitt, og eingöngu, j Trotting Ed. ofl. Hann heíir alið
sé oft frá upphafi til enda kristi-
legri og friðsamari en þessir safn-
aðarstarfs fundir, sem eiga að hafa; um
trúna og kærleikann fyrir megin
aflstöð sfna.
Reynslan. þessi óvæga rökbjóð*
andi, óhlffna, jafntæka vofa, sem
gægist æfinnlega fratn við endaun I
á atvikunum, glottaudi með öðru
munnvikinu eða öflu andlitinu að
aldur sinn á flækingi um heiminn,
og verið f faugelsum í flestum lönd-
()g allstaðar er nafn hans
kunnugt því hann hetír gert sér
það að reglu, að tál&a það á veggi
vagnstfiðva og fangelsa, þar sem
hann hefir komið.
Maður þessi hefir verið f fang-
elsum f 47 löndutn heimsins. Ekki
man hann tneð vissu, hve mfirgum
menningarvaninu, ógætninni, mál- tangelsum hann hetír dvalið í, en
efna ruglingnum oggleymsku aðal telur þau samt ytír 1400 alls. Hann
• _ , n _ IrtToflof Vtofti nlln 4 Qrí
atriðanna, — hefir frá mörgu að i
segja af þessum fundum. Hún
segir, að þótt safuaðarfundirnir
kveðst hafa ferðast alls 223,485
mflur án þess að borga svo mikið
sem eitt cent f fargjöld. Aðeins
byrji jafnan með bæn til guðs um i elnu 81,1,11 kveðst hann hafa orðið
frið og kærleik til “hins helga mál- ftð borKa fftr«Íald 4 brftut milli Hot
* . , n /\ / «■ \ I . 11 ■ r/\«n T ■■»./. t i /\O > .
efnis”, þá sé stundn..i komið næsta
skamt fram um starfsskrána, þegar
sá litli friður, sem yfir sækjendum
fundarins hvfldi áður en beðið var
nm nýjan og uieiri frið, sé gersam
lega horfinn út f veður og vind.
Safnaðarmálin eru f útkomunni
Springs og Malvern Junction, 35
mílur vegar. Þetta segir hann hafi
komið af því, að hann liafi verið of
veikur til þess að ferðast f felum
eins og liann Arar vanur. Hann
gerir [>á áætlun, að ef hann hefði
borgað vanaleg faragjöld fyrir alla
persóuulegar ádeilur að meiru eðaj t>á vegalengd, sem hann hefir ferð-
: ast, þá hefði það kostað sig f jien-
ingum $6,704 55.
j Hann er lágur maður vexti og
“hafi nú ekki komið á [>enna fund ! grannvaxinn, sólbrendur og rúrn-
til að taka þátt f umræðunum um lega fertugur að aldri. Hann er
aðalmáíefnið, sem fundurinn var; fæddur f ríkinu Ohio, og stráuk úr
minna leyti all-oft, og þess/ eru
gömul og glæ ný dæmin, að menn
hafa sjálfir tekið |>að fram, að [>eir
kallaður til að ræða.” En sömu
mennirnir höfðu þá komið til þess,
að útausa lyndiseinkunnum sfnuin
yfir einstaka fundarmenn, án þess
að hafa heyrt þann, sem þeir ern
að “jafna sfðurnar á”, tala eitt ein-
asta orð. Svo glottir fjöldinn af
fundarmönnuin að þvl, hvað þessi
raddsnjalli.handleggjafjörugi ræðu
garpur sé “smart” og “intelligent”
og skilji vel málefnið, og sjálfum
finst honum þá, og hvort sem er,
að hann vera maður á við hvern
annan af skárra taginu. Og svo
afsakar vanalega einhver af þeim,
sem æfinnlega er jábróðir þess, sem
mest “fumar”, [>að, að söfnuðurinn
hafi gerst sekur um að labba ekki
(allur?) heim til stórmennisins til
að lfita hann vita um, að haldaætti
safnaðarfund, sem auglýstur var
við gnðsþjónustur kirkjunnar, svo
þesii safnaðar-“limur” gæti velt
vöngum og hrist sig rólegur heima
og þyrfti ekki að neyðast til að
sækja helgar tíðir og eiga á hættu
að fretta um áætluð safnaðarstörf
eftir messuna.
föðurhúsum, er hann var 15 ára.
Hann hefir ferðast þvert og endi-
langt öll Bandaríkin og komið f svo
að segja hvért einasta land undir
sólunni. Einu'sinm var hann að
eins 3 mflur frá föðurhúsum sfn-
um og sá þá heim til sfn, en ekki
varð honum að vegi að fara þangað.
Hann hefir verið á flækingi um
28 ára tfma, og þó hann hafi verið
handtekinn og varpað í fangelsi
oftar en nokkrum öðruni núlifandi
manni, þá hefir hann aldrei verið
dæmdur fyrir nokkurn glæp, og að
eins tvisvar verið kærður um glæpi
og þá aðeins af mjðg óljósri óg á-
stæðulftilli grunsemd.
Maður þessi hefir erft 80 þús.
dollara virði f fasteignum f Ohio
ríkinu, og gæti því lifað eins og
konungur, ef haun vildi setjast að.
En hann þverueitar að gera það og
kveðst æt.la sér að deyja á flækingi.
Kishman segir fangelsin f Siam
séu þau hreinustu, sern hann hafi
haft hann heiður að vera f, og af
þeim öllum er fangelsið í Bangkok
ák,jósanlegast; |>ar var hann í þrjár
Jú, svona hefir það oft gengið vikur. Telur hann Siam búa vera
og gengur, [>ví miður, Uklega nokk-
uð lengur. Safnaðarfundirnir eru
oft kritfundir, tortrygnisádeilur, pg
— og rifrildi að meiru eða minna
leyti. Sjálfir kennimennirnir virð-
ast ýmist bundnir eða óbundnir
við “princip” lúterskunnar, eftir
þvf hverjir þeir eru eða hverjir f
hlut eiga. Það s é z t aðeins Bkýrt
eða óskýrt eftir því, hvað mikið ryk
hefir kornist í augn sækjenda.
Þessa vegna er það, að safnaðar-
fundir eru venjulega ver sóttir en
fundir veraldlegs efnis. Margir
vilja heldur sitja heima 1 slnum
eigin “friði” heldur en ómaka sig 1
kirkjuna til þess að sæta ákúrum
af sér óviðkoinandi “fimbulfömbur-
um”, sem virðast oft hafa fram-\
kvæmdina aðallega f nösunum.
Þessa vegna er það, að menn kyn-
oka sér við, margir hverjir, að
ganga í söfnuði. Það er verðmæti
(commercial value) þess, sem mað-
þá hreinlegustu menn, er hann liafi
mætt á öllu sfnu ferðalagi. í Banda-
ríkjunum segir liann vera misjöfn-
ust fangelsi; sum eru að öllu leyti
ill, en sum hafa aftur ágæta gist-
ingu að bjóða. Bezt þykir honum
fangelsið í Cook County, 111., en
fangelsin í Frankfort, Ky., Hills-
boro, Ohio, og Leseur, Minn.. með
þeim allra verstu, sem þekkjast.
Yfirleitt eru brezku fangelsin
beztu reglum háð; þar er stjórn-
semi hin mesta og þar eru fang-
arnir látnir vinna 1 þarfir hins op-
inbera, og er það hið heilsusamleg-
asta verk. Hver fangi er þar í
sérstökum klefa, en annars vinna
fangarnir saman að múrsteinsgerð
1 vfggirðingum og öðrum opinber-
um stofnunuin.
“Ég hafði þann héiður og Bret
land hið mikla þá hagsmuni, að
vera 2 mánuði f Dover fangelsinu
og að hjálpu til að byggja þar h«r-