Heimskringla - 27.09.1906, Blaðsíða 3

HEIMSKRINGLA
.Winnipeg, 27. sept. 1906.
”MISSIONAR HÚSIÐ I
REYKJAVlK“
í tilefni af grein í Vínlandi, sem
úf kom fyrir sl. ágústmánuö með
ofanritaðri fyrirsögn, leyfi ég mér
að rita nokkrar linur ; og þaö er
rétt aö" taka það fram, að hún er
góðfúslega umlirrituð af hr. S. S.
Hofteig í Minneota.
þessi áminsta grein er frá upp-
hafi til enda ein sú sterkasta á-
skorun, sem ég hefi nokkru sinni
heyrt eða séö á prenti, um það, aö
“allir kristind'ómsvinir” hér vest-
anhafs taki nú höndum saman til
aö hjá'lpa braeðrum og systrum á
íslandi til að koma upp hiisi í
Reykjavik fvrir þessa fyrirhuguðu
missíón. Og eí nú Vestur-íslend-
ingar (sem flestir mega kristnir
kallast) daufheyrast við þessari
brennandi, eldheitu áskorun um
hjálp til að koma í framkvsemd
því “lofsverða fyrirtæki, sem yrði
allri þjóðinni til 'ómet'anlegrar
blessunar”, þá “yrði það ölkim
Vestur-'I.slend'ingum til ódauðlegr-
ar háðungar”. Knnfremur segir i
téðri' grein: “En engum kristnum
manni mun blandast hugur um
þaö að hér sé um eitt hið mesta
mál að ræða, sem uppi hefir -verið
á ættjörð vorri um langan aldur,
og hlýtur að verða þ'jóð vorri til
ómetanlegrar blessunar, ef al't fer
meö feldu”.
það fyrsta, sem gerir mig stein-
hissa er það, aö eit't af vorum
merkustu og vinsælustu blöðum,
eins og Vinland er, skuli flytja
þessa afar áríðandi áskorun til
hjá’lpar því mesta velferðarmáli(! )
þjóðar vorrar, án þess að segja
eitt einasta stakt orð um það frá
sinu eigin sjónarmiði, hvort mál-
efnlð, sem um er aö ræöa, sé eigin
lega nokkurs virði, eða ekki svara
vert. Fyrir minn part er ég sár ó-
ánægður yfir því, að ritstj. Vín-
lands, dr. Th. Thordarson sagði
ekki ál'it sitt um þetta mál, þvi
bæði ég og allur fjöldi landa vorra
bera mikið og gott traust til sann
girni og glöggsýni hans á velferð-
armálum þjóðarinnar.
Ef stofnun innri missíónar á Is-
landi á að kallast og skoðast vel-
ferðarmál allri þjóðinni til ómet-
anlegrar blessunar, þá heim'ta ég
ástæður fyrir því, ástæður bygðar
á viti, en ekki eingöngu trúarofsa.
Astæöur, sem verða þá að sýna
og sanna, að trúmál íslendinga á
ættjörðinni séu í hnignun og aftur-
för, að þar sé myrkur andlegs
dauða, og skýflókar vantrúarinnar
farnir að yfirskyggja alt ljós og líl
sanurar og göfugrar triiar, til
sá'luhjál'par viðhalds bræðrum vor-
um og systrum á ættjörðinni. því
hver hei'lvita maður getur séð, að
einhver voðalega stór og afar á-
ríðandi nauðsyn stendur á bak við
þessa brennandi áskorun í Vin-
landi, sem yrði öllum Vestur-ls
lendingum til “ódauðlegrar háð-
ungar”, ef vér ekki sintum málinu
i orði og verki.
þaö er hreinskilnislega sagt al
mér, að ég skoða þetta missións-
mál eitt það stærsta og allra
versta mál, sem á dagskrá Vestur-
Islendinga hefir komiö, og það á
eítir aö gera meiri sundrung og
bölvun i allri trúmála samholdr.i
Vestur-íslendinga, en allan fjol la
landa vorra getur grun ið nú, svo
framarlega, sem þessari frekju
verður haldiö áíram. Eini veguriun
er, aö steinhætta við alt þetta ó-
þarfa brjálæði, sem málinu er
hrundið áfram með, og lofa þeim
sárfáu af Islendingum hér vestra,
sem með opnum eða lokuðum aug-
um vilja sinna þessu máli og
leggja fram fé til musteris bygg-
ingar í Reykjavik, að senda sínar
upphæðir átölulaust til þessarar
óþörfu stofnunar. Og aftur á hinn
bóginn, að lofa öllum hugsandi
mönnutn, sem hafa andstygð á öll-
um þessum tritarbragöa gaura-
gangi, að vera alveg óáreittum.
Máliö er afar heitt, eins og vati'a-
lega öll mál, sem leika á strengi
trúarlifs ttlfinn'inganna. Og málið
er afar óvinsælt öllum fjöldanum
af íslenzku þjóðibni bæði heima á
Islandi og hér vestra, og ég er
sannfæröur um, aö væri sá eini
ré't'ti grundvöllur tekinn fyrir fylgi
þjóðarinnar islenzku í þessu innri
missiónar máli, nefnilega brenn-
andi og einlæg sannfæringar löng-
un, að hjálpa þessu máli áfram,
sem einu bezta og blessunarrík-
asta máli þjóöarinnar, aö þá yrðu
hreint ekki meir en einn af hverju
hundraði hér vestra, og fráleitt
tntir en einn af hverju þúsundi á
Islandi. Og miklu minni l.lutinn aí
þessu missiónar pródúkti þjóðar-
innar mundi bera nokkurt skyn á
vel'ferðarmál íslen/.ku þjóðarinnar
hvorki að því er snertir trúmál
eða önnnr bindandi og ráðandi
stórmál, sem þjóðin lifir og hrær-
ist í.
Mér vitanlega ltefir enn ekki ver-
iö bent á einn einasta merkan
mann á ættjörðinni, sem hefir kall-
að eða óskað eftir þessari missíón,
— mann, sem hefir haft vit og
vilja ti'l að berjast fyrir velferðar-
málum þjóðarinnar. það er eftir
því, sem ég hefi komist næst, að
eins íá'tnennur “óorganiseraöur”
smáflokkur undir forustu Sigur-
björns Gíslasonar kandídats, sem
aimá'l'aöur er fyrir djöflatrú, og aö
öllum líkindum litsendari innri
m'issíónarin'nar í Kaupmannahöfn,
, sem hann hefir mest og bezt inn-
drukkiö hjá sinn sáluhjálparlær-
dóm og trúmálaskoðanir, til að
gróðursetja nú sömu trúarofsa
kenninguna í Reykjavík, eins og
V'iðgengst í Danmörku, þar sem
missíónin hefir getað náð festu.
þetta er þá alt og sumt sem
innifelst í þessu “mesta velferður-
máli, sem vrði þjóö vorri til ó-
metanlegrar blessunar”, svo það
þarf að byggja svartaskóla i
Reðkjavík til þess að hleypa ham-
römmum djöflagangi í alt trnarlíf
og kristindöms ástand þjóöarinn-
ar, bræðrum vorum og systrum á
ættjörðinni til sáluhjálpur og “ó-
metanl'egrar bfessunar” (! ! ).
Hver er voðinn ? Hvaö gengur
að kristindómslífi þjóðar vorrar á
íslandi ? þessu veröur aldrei svar-
að, hvorki af séra Jóni Bjarnasyni
eða nokkrum öðrum stólpagripum
þessa missíónsmáls, aö því leyti,
að það svar geti sannfært nokk-
urn góðan og göfugan, frjálshugs-
andi mann þjóðar vorrar, hvorki
austan hafs eða vestan, um nokk-
ura nauðsvn á fylgi þjóöarinnar i
þessu máli.
veit í hverju voðinn liggur,
ég veit af hverju hræðslan og ótt-
inn stafar fvrir þeim mönmim,
sem eru að berjast fvrir og basla
viö, að búa til nauösynjamál úr
þessu trúmála fargani. Og ég skal
skýra nákvæmlega frá því síðar,
ef þessu máli verður haldið áfram
í sama horfinu og þaö hefir þegar
fengiö. það eru, sem betur fer,
fleiri menn til en séra J.B. og
staurbli'ndir fylgjendur hans,. sem
hafa opin augu fyrir því, sem fram
far á Islandi, bæði að því hvað
trúmá-1 snertir og önnur mál, sem
miða þjóðinni til heilla og' bless-
unar.
þaö er birtan! Of mikil birta og
frjálshugsandi, göfugur andi í trú-
arlífstilfinnin'gu þjóðarinnar, scni
nú liggur lífið á að eyöileggja. Og
til þess er innri missíónin óbrigð-
ulasta meðaliö, því þar er ofur-
vald djöfulsins og píslir a’Jra hel-
vitiskvala keyrt inn í sálarineðvii.-
und fólksins.
það er fyrir íslenzku þjóðinni
sama hlutfalliö og átt l.efir sér
staö hjá öllum heimsins þjóðmn
fyrr og siðar, aö umbætur og stór
byltingar í velferðarmálum þeirra
hafa ekki komiö alt í einu eins og
steypiflóð úr heiðskýru lofti.
þegar maöur talar um framför
og umbætur í trúmálum, þámætti
segja, aö há-lf öld eö'a meir er lið-
in á Island'i síðan geislar vermandi
sumarsólar stigu þar upp á trúar-
lífshiminn þjóðarinn'ar, sem var á-
vöwtur af ævistarfi liins bezta og
elskuverðasta manns, sem kirkjan
og kristindómslí'f' þjóðarinn'ar hefir
átt fyrir sinn andlega leiðtoga.
Og síðan, alt fram á þenna dag,
hafa allir mestu og beztu menn
þjóöarinnar unnið í sama anda,
þeim anda, .sem glæðir og lífgar,
sem gefur líf og ljós og göfgi í öllu
siöfræöisfegu og trúfræðislegu til
liti þjóðinni til göfgi og blessun'ar.
þessu mun ég reyna aö leiða rök
að, og einnig sýna fram á, að það
er miklu fremur synd og skömm
fyrir hvern ærfega sinnaöan góðan
og gætinn Vestur-Í slending, að
sinna aö nokkru þessu missíóns-
máli, heldur en að þar geti verið
um nokkra heilbrigöa “ómetanlega
blessun” aö ræða.
Frá minni hlið sýndist vera bezt
fyrir presta vora og alla aðra
hugsandi menn hér, aö sópa og
prýða si't't eigið hús, og reyna að
sjá hag og farsæld sins eigin flokks
borgiö, áöur en þeir skora á menn
að sfetta sér fram í stórmál ann-
ara landa.
Til göfugrar eftirbreytni fyrir
alla hugsandi inetin, sem elska
meira ljósið en myrkrið bæöi í
trúmálum sem öðru, skal ég geta
]»esK, að þó herra S.S.Hofteig
væri hingað kominn eða hver ann-
ar stólpagripur ]»essa missíóns-
ináls, þá mundu ekki Dulut'h Is-
lendingar láta svo mikið sem ein
5 eents til stvrktar því máli. Ég
veit' þetta með vi.yiu, og þaö er aö
öllu feyt'i án minna áhrifa, því
]>egar é-g tók hér mannskaða sam-
skotin i sl'. júní, þá tók hver ein-
asti maður þaö fram, að kæmi ég
eða nokkur annar í snýkjuferö fyr-
ir missíóns húmhúggiö, aö þá fetu
þeir ekki eitt cent af mörkum. En
14 eða 15 gefendur hér gáfu yfir
S40 í ekknasjóðmn. þaö var hjart-
ansmál allra Duluth Islendinga,
eins og allra annara landa hír
vestanhafs. Og þó nú vér Dulu'.h
memn stöndum þanmg aö vigi í
þessu sárleiða og oftnefnda missí-
ónsmáli, þá aíbið ég fyrir vori
hönd, og yfir höfuð afbið ég fvrir
hönd allra ærfegra hugsandi mauna
þá stjórnlausu frekju í Vínlalidi.
aö kalla slíkt til “ódauðlegrar
háðungar", aö vilja ekkert styrkja
þetta mál.
“Einkum ættu öll kvenníélög
hér vestan hafs, að ! i maTiiu
fvlgi si'fct”, segir Vínland. Já, rið-
iö á garðinn þar sem hann er
lægstur, þér vesalmenm! Enginn
félagsska'pur á jarðríki yrðí seimni
en innri' missíónin til aö losa um
frelsi konuivnar. Og engir menn
seinwi en hennar fylgifiskar tfl að
leysa ambáttarböndin og þræl-
dómsfjötrana, sem kirkjan hefir
hnept konuna í frá upphafi. Af því
stafar sii skoðun, aö allar íslenzk-
ar konur hér vestra eigi aö vera
þrælbund'in vél til að snapa saman j
peninga til alls, er stólpagripuin j
orþódoxu kirkjunnar dettur í hug. i
En að konur geti nokkurn tima
fengiö svo mik'inn rétt, að mega j
sitja berhöfðaðar í k'irkjunni, eða
að verða kosnar hér á kirkjuþin'g |
og þannig gefið tækifæri til að j
hafa stjórnarfarsleg áhrif á kristin-
dómsmál þjóðar sinnar, — nei,
ég held nú síður! Bara vél, bara
ambá'tt, auðvd'tað til huggunar er
nafn'ið fengt og hún kölluð kristi-
leg am'bátt kirkjuntiar. það er alt
og sumt, sem konur eru skapaöar
til aö vera í mannfélaginu, eftir
þessu fagra lögmáli. Já, þér am-
bátt'ir kirkjunnar, góðu og heiö-
virðu konnr, sem eruð ljós og Jíf,
og betri hluti alls mannkynsins, —
hjálpiö nú honum herra Hofteig
til að koma á stofn svartaskóla í
Reykjavík, svo að þar verði hægt
að hleypa djöflagangi í alt trúar
og krdstindómslíf þjóðarinnar, —
henni “til ómetanlegrar blessunar”
og heilla(! ! ). Glymiö ekki þessu! j
Lárus Guðmundsson.
___________________________
Bezta Kjöt
! og ódýrasta, sem til
er f bænum fæst ætlð
hjá mér. —
Nú hefi ég inndælis
hangikjöt að bjóða
ykknr. —
C. G. JOHNSON
Cor. Ellice og Langside St.
Tel.: 2631.
---------------------------
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST.
A móti markaóoum
P. O’CONSELL, elgandl, WINNIPEQ
Beztu tettundir af viiifönpum og vindl
um, aðhlynninR póð or húsið endur
bætt o(? uppbúið að nýju
0XF0K1)
HOTEL
er á Notre Dame
Ave., fyrstu dyr j
frá Portage Ave. j
að vestan. Þetta !
er nýtt hótel Og
eitt hið vandað-
asta f þessum bæ. j
Eigandinm Frank T. Lindsay, er
mörgum Islendingum að góðu
knnnur. — Lítið þar innl
Duff & PLUMBERS
Flett Gas & Steam
604 NOTRE DAME AVE. Fitters Telephone 3815
Gáið að þessu :
Nft hefi ég fyrirtaks kjörkaup áj
húsum og bæjarlóðum hér f borg-
inni; einnig hefi ég til söln lönd, i
liesta, nautgripi og landbftnaðar!
vinnuvélar og ýmislegt fleira. Ef
ernhverja kynni að vanta að selja
fasteignir eða lausafé, þá er þeim
vélkomið að finna mig að máli eða
skrifa mér. Eg heti vanalega á j
hendi vfsa kaupendur. Svo fttvega
eg peningalán, tek menn f lfís-
ábyrgð og hfts f eldsábyrgð.
Q. J. COODMUNDSSON
702 Simcoe St., WiunipeR, 5Ian.
T.L.
Heitir*sA vindill sem allir reykja. t>Hversvegna?,\
af þvl hann or þaO besta sem menn geta reykt.
fslemiÍDnar! mupið eftir aO biPja um _T. I..
Wextern Cigar Factory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
TAKMöRKUD BORGUNAR
LÍFSABYRGD
gefin út af twreat - West L.ife er sérstaklega verðmætt lífsá-
byrgðar fyrirkomulag.
Undir þegsn fyrirkomulagi fellur borgunarþungi iðgjald-
anna á þau ár mannsæfinnar, þe ,ar hann hefir mestan starfs-
þrótt og mestar inntektir af erfiði sinu. Þannig — aö maður
25 ára gamall, borgar $28.50 á ári um 20 ára tíma fýrir $1000
ábyrgð. Þegar hann nær 45 éra aldri hætta allar borganir
og hann heldur $1000 ábyrgð meðan hann lífir. án frekarí kostnaðar
Ank ábyrgðarinnar er hár peninga gróði goldin
ábyrgðarböfum. Skrifið eftir öllum upplýsingum og segið
aldur jTðar til
THE CBEAT-WEST LIFE iSSURANCE COMPANY
Aðal skrifstofa, Winnipeg.
Það hezta sem I>á í?etur tekiö
A undan hverri mAltió, til
aó skerpa listina og b«ta
medtinguna. er hiÖ alkunna
DREWRY’S
Báifi til af
Edwurd L. Drewry
Manufacturer & Importer’
Winnipeg .... Canada

Department of Agriculture and Immigration.
MANITOBA
Land möguleikanna fyrir bændur og liaudverksmenn, verkn
menn. Auðnuból landleitenda, þar sem kornrækt, griparækt,
smjör og ostagerð gera menn fljótlega auðutra
Á R I Ð 1 0 ö.
1. 2643,588 ekrur gáfu af sér 55,761,416 bushel hveitis. að
jafnaði yfir 21 bushel af ekrnnni. 2. — Bændur bygðu hfts og
aðrar byggingar fyrir ytir 4 miilíónir dolllars. — 3. Hfts vorn
bfgð 1 Winnipeg fyrir meira eu 10 millí“n dollars. 4. — Bftn-
aðarskóli fyrir Manitobafyiki var bygður á þessu »ri 5. Land
ar að hækka f verði alstaóar f fyikinu. og snlst nú fyrir §6 til 50
hver ekra. et'tir aft’»ðu og gæðum. 6. — 4>> pftsuud velmegandi
bændur eru iift f Mamtoba. 7. — Enuþá eru 20 nnlitóM t krur
af landi í Manitoba sem má rækta, og fæst sem heimilisréttarl.
TIL VÆNTANLEGRA LANDNEMA
komandi til Vestur-landsins: — Þið ættnó að st nsa f Winrii' eg
og fá fullar npplýsingar uui iieiuniisréitailömi. og eiiimu um
önnur lönd sem tii s ;in eru hj* fy1ki6«tj'">ri;iiiiii. • 1 :.biautafél':g
um og landféh guui.
R F» ROIBLIM.
Stjórnarforuiaðnr og Ab .íryikjtim- ia Raógjatí.
Eftir upiTý-iiotívim " á Vi'a • ”:
I. J . <T»l«len.
617 Main st.,
Winnipeg, Man.
J>«<«. II H I f t:*>>
77 Fon Stjeet..
Toionto, Cnt.

• ml *k. Mh. *k. ml i&. rtr. js»l 1*. i&. mt J&.+
*
£
I
£
“Nei, hatm var sendur hingaö. íg er viss um, að
alhr þessir fallcgu blómvendir, sem eru bundnir svona
eölilega, eru frá. einum og sama mantó, en mig grun-
ar ekkert um, hver ge’f'an'dinn er”.
Kórn feit enn einu sinni á blómvöndinn.
“það lít.ur ekki út fyrir, aö þessi blómvöndur sé
frá neinu tízkufloni”, sagöl hann, “hann er of smekk-
lcga og iistalega hnýttur til ]»ess. Ég held þér ættuS
að geyrna fallega fiörildiö, jiangaS til þér finniö gef-
and-’.nn. þaö getur hæglega týnzt, ef þaö er látiö veri
Adela tók fiörildiö og geymdi þaÖ.
þarna” ,
Barú’i Lcbau var á hverri söngsamkomu þar sen
Adela söng, en gaf ekki ást sína til kynna á neim
hátt.
Ast hans var sönn og alvarfeg, hann elskaöi kon-
mia, en ekki söngkonuna listarinnar vegna, og hann
vildi ekki vanheiga blómin, sem hann ætlaöi konunni,
meö þvi aö fevgja þeim til hennar í allra ásýnd, sem
viðurkeumngu fyrir sönglistma.
Iíann var enn ekki búinn aö fá tækifæri til aö
kyunast írú Stern, en beiö þess með ró og þolinmæði.
Á m'eðan s]iuröi hann sig fyrir nákvæmlega um alla
hagi hennar, og þær upplýsingar, sem hann íékk um
yfirstandandi timann, voru allar góöar og áinægjuleg-
KONUHEFND
Ef tir
A. Clemmens
ar, ]>aö var þ\ í aö eins liöni tíminn, sem var hulinn
blæju. þaö eina, sem han-n fékk aö vita um hana, var
þaö, aö hún var ekkja, sem átti litiö barn er hún 1
haföi koinið fvrir i fóstur.
Loks fékk hann aö heyra, að Valdimar von Hei- j
j deck og frú Stern væri kunnug frá fyrri árum, og
þareö st o \ ildi til, að hann kyntist von Heideck
sköinm i síöar, sneri hann sér í vandræðum sinum til 1
ha’is.
Ilunn hitti hann í gildisskála nokkrnm, og af því j
j svo vildi til, aö þeir uröu tveir einir litla stund, not-
aöi Jiann tækifæriö.
“Mig langar til að hiöja yður um upplýsingar, j
j hr. vou Hekfeck", sagði hann.
“Eg er ávalt neiöubúinn aö gera yður greiöa”,
svaraöi Valdimar alúölega.
“þaö er viövikjandi heldri konu”.
Valdimar varö hálfhissa.
“Heldri kor.u?” endurtók hanUj “l.eldri konu, 1
í sem ég þekki ? ’
“Án efu, af því ég heft hevrt menn segja, aö þér j
i þektuð hana”.
“AÖrir vita oft meira um okkar hagi, beldur en
j viö sjálfir, kæri barún ; en samt sem áöur — hver er |
! j.essi beldri kona og aö hverju leyti viljið þér fá upp- !
j lysingar utti htr.a?”
“Eugar ákveönar upplýsingar, ég ætlaöi aö eins
aö spvrju yöur hvort — hvort þér þektuð frú Stern,
áöur en hún gerðist söngkoii'a, og hvort þér vitiö,
hvaö hún hét sem ung stúlka, í stuttu máli, hvort j
þér þekkið t’.okkuö til hennar á uml'iðnum tíma”.
Heideck for aö gaufa eitthvað viö vindilinn sinn,
svo 'tkki bæri á ráöaleysi hans.
Loksiss sagði hann:
“Hefir alnu.r.narómurinn sett mitt nafn í sam-
hand við Frú Stern ?”
“Já”.
“Mér þvkir leitt, aö þaö tr ástæöulaust, ég hefi
ekki öðlast þanu l.eiöur, aö þekkja frúna”.
“þr þekkiiS liana ekki?”
“Nei, 'ég h'efi aldrei talaö ei'tt orö viö írú Stern”.
“þaö bæöi gleöur mig og hryggir”.
“Hvernig á ég aö skilja þaö?”
“þaö gleöitr mig, aö orörómurinn hetir níi setn
áöur rangt fyrir sér, og það hrvggir mig, aö ég get
ekki fengiö þu-r upplýsingar hjá yöur, sem ég vildi fá.
AÖ ööru fevti verö ég aö segja yöur, aö sá, sem
sagði tnér, afi þér þektuö frú Stern>, bætti því við,
aö söngur bennar heföi fengiö mjög mikiö á vöiir, og
írá Ix-irri stundu foröaiöust þér ivutvu, eins og þér
væruö hra'ddur við hana. Eg segi ]»etta aö eins til aö
réttlæta álvitu: mína”.
Heidec var dálítiö vandræöafegur.
“FólkiÖ er h'eimskara' eu maöur skyldi ætla”,
sagöi hanti, ”ég veit ekki til, aö ég sýndi nt-ina aöra
geöshræring'i tr. þá, sem kann aö hafa feitt af söngn-
iuri — annars er mér sama um þetfca. 1 \n lofið þér
mér nú, aö er.íiurgja-lda yöur ineö því -aö spyrja yöur
spurningar, hr. barún: Hvers vegtva er vður sv»o avm-
hrgaö um, aö fá upph'singar um téöa dömu ? Hafiö
þér nokkra ákveðna ástæðu til þess ?”
Nú kom þaö fyrir barúninn aö veröw í vandræöum.
En þaö var ekki nema augnabiik. J-afn rófegur og
liann var vanur, endurtók hann áform sitt:
“Ég ætla aö gif'tast frúrmf, eöa, sem réttara er,
ég ætla aÖ bjóða henni hendi mín'a”.
“Hr. vor. Heideck föli»aöi.
“þér ætlið að giftast henni?” spuröi hann.
Barúit’tm hneigöi sig í staö svars.
“H-.fi ég skiliö yöur rét't ? ]»ér œ-tliö aÖ giftast
þessari konu ? þér eruö rétt kominn aö því aö gift-
ast lieiini?”
“önti, íjarri því. Ég meina, aö mig langar til að
f ■ hana fyrir konu. Nokkrir af okkar iieggja kunningj-
um, sem vissn um þrá mín'a, sögðu að þér þektftð
hana, þaö er alt. ])ér eruö fölur, er yður ilt, á ég að
ka’.la á hjálp?'’
lieideck gaf neitandi bendingu meö hendinni.
“Nei, nei, þókk — þaö er búið — það hefir ekkert
aö þýöa. Kg fa> stundum illt í bjartaö, en það er nú
afstaöiö. Vi'ö skuium halda áíram meö umtalsefnfö.
Er þetta ekki vogun, góöf, ungf virnir minn ? Haldiö*
þér ekki, aö betra sé fvrir yöur aö feröast eitthvaÖ
og reyii v að gleyma þessari konu ?”
Barún I.vnbau brosti aö eins, og sogöi honum
incÖ þeim ákafa, sem ástföngnum mönnum er eigin-
legur, hvaða áhrif frú Stern heföi haft >á hann, og
hverjar tiliinningai hans væru til hennar. Öll lvans
fr.imtiö — já, líf hans, væri undir því komiö, að
hann ftngi að njóta hennnr, hann yrði nú aö lá'ta
kynna sig her.ni og fá aö tala vfö hana, ef hanu ætti
•tkki aö veröa brjálaöur af ionguu, — af þessu gætf
Ileideck skiliö, aö ekki væri til neins, aö tala mn
feröa'.ag án henisar.
Heideck hlustaði á hann þegjandi.
Loks sagöi nann:
‘þaö ætti aö vera mögufegt fyrir vöur að kynn-
tist htnni, eigiu þer enga vini, sem koma þar?”
“Ég held þaö, en ég hefi ekki þoraö, aö biöja
læinn aö kynna mig henni”.
“Ég li'tdd þn'ö yrði líka gagnslaust’’.
“HvaÖ eigiö þér viÖ?”
Kg held, aö fru Stern samþykki ekki aö veröa
kona yðar”.
“Haldiö þér htin vilji ekki skifta á stööu sinni og
r.aftii mínu og nafnbót?”
‘Ég rneina þaö ekki þannið — ég held, aö kom
]»essi sækist hvorki eftir auð né metorðum”.
“Haldiö ]»er þá, að hún t-lski annan mann?”
spuiö; I/eliau náfölur.
Von Heideck hristi höfuöiö.
“Ég veft þaö ekki”, sagöi hann, “ég hefi ekki
Inimild til að láta slíkt í ijósi. Reynið þér gæfu yöar,