Heimskringla - 23.04.1908, Blaðsíða 3

HEIMSEKtttÖlTA'
WlNNlI’ííC, 2'. Al'Rír, 1908
-»W,.
ia*-
Strathcona Hote/
Horni Main o" Rupert Str.
^ýbygtogágætt gistihús;G-e8t
um veittöil þægimli með sann-
gjftrna8ta verði. Fri keyrsla
til og frá öllum jArnbr. stöðv-
um. Be/.tu vfn og vindlar; og
herbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIHENDLR
Hotel Paciiic
219 Market I U M HieM
8 treet Ktgandi
Winnipeg - - - Manitoba
T • 1 • p h 0 11 • 1 :í Í
Ný-eudurbætt O'rl
Ný-tfzku hús í allft
staði. V i ð s k ; i ft,:i
yðar óskast v irð-
ingarfylst.
$1.25 a D a g
HOTEL-—
SUTHERLAN D
Corner Main anj Sutherland Ave.
Gisting kostar, $1.00 og
$1.00 á dag. Ég trtk við
atjórn þess liúss 1. Jrtii. ’08,
og virðingarfylst óska við-
skifta Islendinganærog fjær
Komið, Sjáið og Reyuið.
C. F. Bunnell,
eigandi. Telefón 348
BRUN5W1CK HOTEL
Horni lUaitt St. og Rupert Ave.
fiext/t borðhald; Hrein og Bjiirt Iler-
bergi; Fínrutu Drýkkir og tíeslu Vind-
lnr. Ókeypit Vtign matir Öltnm Trnin-
Itelum. lteynið o»t þegar þú ert á ferð
Dauðadáið.
STAflA KRÁ FTNXLANDI.
Eftir
L. von lle.hren.
Iavos Kapiaison var dáinn. —
Af>’ eins eifct ár liaföi hajtvn veriti
giftur hinaii fríðu dóttur gestgjafa-
; hriss haldarans í I,auritsoÍa. —
; Haawi hafði ætíö vcriö blóöríkur,
þessi góöi Laos, og þegar haitn
eitit kvöld liaföi drukkið' heldur
tnikið — hann hélt svo fyrirtaks-
mikið upp á hiö sterka svanska
púns — fékk ham.n slag, og nueð
því var það bnið. ]>að var mjög
svo sorgleg saga.
Allur Lauri.tsofa Ixvr syrgði nú
kjör Kapiaisens, því han.n haföi
i verið emn ai þeim ríkustti t.m [j.xm
í slóðir. Inn'búiarmr fóru á kreik tii
| að hugga hina iingn tkkju.
Kajttn var borin-n inn í hezta
| hemhargið. IJttlak var brvitt yíir
hann, og ljós brann við hvora
hlið á líkinn. Kinn eftir annan
kotn, og lyfti npp línlakimt og leit
j A L-aos og síigði : :‘'lGgii hcíir
| hann breyzt! ”, eða “0, hvað
hann er hiifðingleigttr, alveg eins
1 og niieðan liatni lifði! ” — rét-fc eft-
ir því, setit hverjtmi datt í hng í
ltug í ]>að og það si'nn. En siðatt
j geti'gu þeir inn og tóku í henditta
ía hmni syrgjandi ungu kontt. Og
svo fórtt nienn inn í eitt herhargið
jenn, þar sem þair drttkku púns og
; átii stmirt brauð með allra mestu
; áuægju.
Síðatt fór hver sirm veg. F,n
; fjórar persónur uröu eftir til að
htigga ekkjuna og vaka vfir líkintt,
og vortt þær þessar : Móðir hinn-
ar uttgu ekkju, Anni Ifitkalartclii
<>g Asto Simu'bavi, tveir be/.tu vin-
j ir hins dátta, og svo Oge Ilatwler.
; Haitn hafði nit itiáske aldrei verið
| virntr hins látna, því hanm hafði
: ednusinni beðiö Ollu, og aldrei got-
| að fyrirgafið I,aos það, að hann
skyldi eignast hana. En nú var
Laos dáinn, og það var -því faltegt
af Oge Ilander, að hann skyldi ttú
- ekki bera hatur fct.l ]>ess dánia.
þaniiig sá'tit þan öll sa'miam, fimm
íiiðiirlút og þegjívndi : Ekkjan,
trtóðir bannar, hinir tveir viinir
j hins láfcnia og Oge Ilamd'ar.
Að sí'ðitsfcu stóð Anni tipp, gekk
; að 'borðinu, drakk glas «f hinu
svenska púnsi, og sagði í hrygðar-
róm : ‘‘Við errnn nú að vísu öil-
söinutt hrvgg, og sorg býr í brjó.tt
. DC
| rnn vortim, en samt þurfum við
;ekki að gley.ma vorum líkamlegit
nia.uðþurftum. Ertu nokkuð á
j tnó'fci því, Olla ?”
Olla var ckki á mófci því, og hin-
ir aðrir, sein vórtt að syrgja,
færðu sig nú einuig að borðiittu.
]>ar var svenskt púns, hangiö
'Svíiiakjöt og brauðmolar. Og allir
'borðu'ðu og drukku og grétu líka,
Að síðustu hæfcti bæði gráUtritvn
og átiö, en það drakk bara.
Sorgin fór smámsamia'n að
hverfa tir málróm <>g al ásjóntttn
l 'þeirra, en ánægjan kotn í sfcaðiim.
í Asto Smnitavi tók að segja fr-á,
* jx'gar liaiin og Laos hefÖu unniö
saman, á eimtm himnn finska stná-
gufubát, sem ganga eftir Neva-
iljóti. Og hann sagði nvargar sög-
,nr frá hinum rúswneska höfuöstað,
St. Piéit'ursborg. í fyrstu talaði
j hann hljóðlega, og sagöi að eins
j alvarleigar sögur. En svo íór hann
! að' segja smá-skrítlu sögur, svo aö
j allir lilógu. ]>að var nú oröin
j satinarlega glöð líkvakt.
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST.
P. O’CONNELL, elgandl, WINMPEQ
Eeetu teaundir af vfnfönguru og vind
um, aðhlynning góð, húsid endurbifitt
Tímdnn leið. Klukkain var orðin
tvö, ,en það var alt af bjant. “Hin
hvífca nófct” lá yfir I.auritsola,
Fittinlands bjarfca nót't, á hvarri að
morguu og kveldroðinn kyssa hvor
annan. það var orðið hljófct í her-
bergintt. Allir sváfu moð höfuðin
niöur á borðinu, nema Olla og
Oge, þau sátu eunþá vakandi.
Við og við sendu þau hvor.t öðru
öinkennilegt augna>tillifc. Og Olla
hu'gsaði um, að betuii hefði nú æf-
inlega litist fremur vel á Oge, og
heföi hatrn bara veriö ríkairi...j...i...
Hún blés 'mæötilega.
“Komdu, Olla", ltvtslaði Oge.
“Við skulum láta þessi liértra sofa
í næði, en ganga niöur að sjón-
U'm'”. Ilann tók í höndiaa 4 Ollu,
og þau fóru Iweði út ár berberginu
em hinir liéklu áfraim að sofa.
Geignutn gluggamn 'glitriaði morg-
umroðin.n inn í beirbergið, þar sem
hfnn dauði lá. Einhver haifði
gleymt, að breiða aftur línlakið
ofam á amdlitiö á honttm, svo að
hin uppremmandi morgunsól sketn
bcint á hiö dauða amdliit.
L-ítil ílttga sveimaði og suðaði í
kring um htvnn. Fvrst setfcist húm
á enmið á honum, en farist ]>að
ekki vel gott að hafa-st þar við,
spásséraði því ofan eftir andlitimu,
O'g okin á nefbroddimn á ltonttm,
og að síðustu imn í aðr;i nasa.hol-
ttna.
]>að er mt ekkert Jxegilegt, þeg-
ar íluga borar sé.r inm í nösina á
loimihverjum, og það mttn Laos
ledmiig hafo. fundist, því alt í ednu
fór luinn að hnerra — eiinusiti'tii —
tvisvar sinniim, mjög sterklega,
svo oprvaði haiiin augtun og reis
ttpp. — í fyrstu leit hamn, býsma
hiQimskulega út. ]>að er nú heldur
ekkert undartegt, þó niammi finnist
'hamn nokkuð undartegia á sdg kom-
i'tvn, þegar maður rís tt']«j> frá dattð
um. En að siðustu rifjaöist alt
upp fyrir Laos. — Httgsa sér,
hversu glöð konan hans mundi
verða, þegar ltún s;ci, að hann
væri eít'nþá lifandi.
í berberginu við hliðdma sváfu
gesbirmr en'ttþá, og algaatgurinn af
púns'itm, svínslærimu o. s. frv. var
á borðinu, senv endu rminnitigar-
teik'ii hinnar glöðu og hugsumar-
sötmt líkvaktar. 1,-aos Kapia.isen
var glörhungraður, en þó vildi
hann fyrst finna konuitrt- sína, og
fór þess vegna úit. Dagur var rétt
að ranna, þunn þokusheða lá yfir
sjótvum, og hamarnir göluðu.
Niöur við sjóittn s;i Iækis sólina
lýsa upp hvítam höíuöbúnað. Laos
þekfci þenman höfuðtoúnað mjög vel,
— haiin hafði einu sinnf gefið ölíu
hamn. Nú sat hún víst þarn'a miö-
ttr \ iö sjóinn, að gráta yfir dauða
hans. Og Laos sló um sig linlak-
ínu, og ]>aö leit út eins og hamtt
drægi slóða á eftir sér, og hamti
stikaði mikinn niður aö sjómum.
]mr sat Olla, og við hliöima á
hanini Oge Ilander. Ivn hvaö var
þetfctia ? Alt í eánit þaut hendin á
Laos niður á mdlli andMtamna á
þeim, setn voru tnjög nálægt
livort öðru, og small heiitdin á
homnm heldur ó’þyrmtlega á vattga
OgoS'. Olla og Oge horfðu felmits-
fttll á Txtos, átt þess að gefa nokk-
urt liljóö af sér, og lihtpu svo som
fætur toguðit hvor.t sinn veg.
Laos ltorfði reiöuleiga á eftir
Oge, meö krepta hnefama, og taut-
aði fvrir mnntti .sér : “]>ú kemmr
aldred frantar inu fyrir mínar
dyr! ”
Svo hristi ha.nn höfðnðiö og
gekk hryggur heint í herbergið,
.þar sem líkvaktin bélt sig. ]>ar
sátu þatt öll enn sofandi. Flugnrn-
ar voru að eins vaknaðar, og suð-
uöu og flögruðu alt í kring, og
mieðan binar góðu manneskjur, er
áttu aö vaka víir líkinu, héldu á-
fram að hrjóta hver í kapp viö
aðra, seibtist Laos, hjúpaður hinu
hvíta linlaki, mifct á meðal þeirra,
og borðaði meö be/tu lyst svíns-
læri, egg og brauð, og drakk m@ð
því púnsiö.
(J. P. ísdal þýddi).
t
Guðrún Grímsdóttir,
'háöldruð ekkja og þrotin að
hieilsu, amdaðist .að heimilt sínu hjá
Grími symi sínum, hinn 21. febr.
síðastl., í Gardiar bygð, N. Dak.,
II ún var ve'lgreimd dugtiaðar og
ráðdedldarkona í bezta lagi. Fædd
í Síðumúla í Mýrasýslu og ólst
upp hjá foreldru'm símtrtt og flutti
mcð þeim að Grímsst. í Reykholts
dal. Foreldrar hennar voru Grím-
ur Steinólfsson, bóndi á Svíra og
K Let't, Jómssomar á Hvanmeyri, og
kona Gríms Guðrún þóröardóttir,
prests að Litndi í Borgarfja.r'ðar-
sýslu Jónssonar, aö Mööruvöllum
í Kjós og Ftekkttd.il, Jónssonar,
]ir.ests að Einholti í Hornafirði.
Áttu þau hjón alls 15 börn, og
komust 11 af þeim til fullorðins
ára, og var elzt þeirra Magnús
prestmr Grímsson á Mostelli, dáinn
1869. Öll þau stys'tkin vel greind og
mannvæm'leg.
Guörún sál. giftist frá foreldrum
sínum um .tvítugsaldur y.ngis-
manni ]>óröi Arnasyni á Rjarnar-
Gergu svo vel, “þjóðóHur”
mittm, að birta þessa amdláts-
frcgn.
V i n u r.
Ættlandið.
Mibt æbtlamd er litið og langt út í sjá.
Eg litið .þaö aldrei hef sjálfur,
e,n ]>egar aö hieyri ég fréttir því frá,
miér finst sem ég búi þar h á 1 f u r.
Eg heyri ]>ar íossamna ltáværu ljóð,
úr hlíðunu'm sé yfir dali. —
Mér finst þá ég byggi á feöramna slóð
til íorna og væri ]xir smali.
<>g .þotfca er edtfchvað, se.ni ckki ég skil
og er bara’ aö líkindum drautnur ;
en ættVaiidsins gamla ég vitja þó vil,
ef verðttr ei tími minm naumur.
þó sniámsamiíim týnu'm við tölttnni ltér,
sem beljtim oss íslemzka vera,
ef höldtmi við fast því sem íslenzkast er
má eifctlivaö til frægðar sér gera.
Ef 'tölu'tti við lemsktt á úttendri slóö,
en yrkjum þó hrin.ghentar bögur
og geyinutn i andu vor í&kmzku ljóö
og ágætu fortíðar sögur, —
Ef landinu fjarlæga, forf-eðra slóð
við fá®t numum ei til að gleymai,
mvtn rjóminn af vestrænmi víkinga.þjóð
ei vcrða að smiérimu h e i m a ? •
O. T. JÓNSSON.
stöðum í Hvítársíöu, velgáfuðutni
þjóðhagasmið. Byrjuðu j>au þar '
búskíip tn'eð næg eftn, og fluttu
■þaðan að Stað við Hrútafjörö og
svo þaðan að Dalgsirstöðu'm í
Miðfirði. En til Ámeríku fluttu
þatt 1873, og lemtu þá í Milwau- |
keie. Misti hún þar ntann simn effcir j
mánaðar veru, — þoldi ekki vinn-
unia og loftslagiö, var bilaður S’rir
brjósti. þá um hatist'ið flubti hún
tnicð börn sín út í norska bygö, 80
mílur út á land, og var ]>ar til
1877. þá flutti húm til Shewano,
islenzka nýtendu í VVisconsin, og
svo 1880 til Gardar í N. Dakota,
ltvar hún tók lamd ásamt Grimi
syni sínum, og ltafa þau buiö þar
síöan. Fvrst við lítil efnt, eat þó
lengst af vtð allgóð efni. Var hún
nú fyrir nokkruum ármti hætt við
toúskap, em hamn giítur og b'únað-
ist ágætleiga. Kona hams er Ingi-
björg Snæbjörnsdóttir.
liiirn bemnar ertt þessi, sem up]>-
komtist öll hér í Amieríku :
1. Grímttr, 1 velntic'gandi toóndi ltér
í Gardar bygö (áötir nefndur).
2. þóröur læknir, ritsrtjóri “Vfn-
kinds”, í Minneota, Mimn., há-
lærður gáfuiiiaönr.
3. Hjörtur, rafmagnsfræðingttr
{eiii'ii 'himm mesti i Atttieríku), í
Chicago, stóreigna og raf-
miagns verkstjóri þar. Giftur
ístenzkrt kontt.
4. Árni, bóndi í California, giiftur.
5. Guðrún, ógift, og var hja
tnóðttr sinni.
6. Ingibjörg, ekkja í Gardar bvgö.
Öll mannvæmte’g og vel giefiii.
DOBSON
and
JAGKSON
Bycginjíanienn
Sýnið oss upjxlrætti yð-
ar og úætlaitir og fáið
verðáætlauir vorar.
370 Colony Street
Winnipeg
ILefir ]>ú borgað
Hei'triskringln ?
Woodbine Hotel
8t»rsta Rilliard Hall 1 NorOvestnrlandína
Tlu Pool-borö.—Alskouar vtuog vindlar.
l.ennon & Hebb,
EÍKendur.
SPQN’NÝTT HÓTEL
A LOERLEG A NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
James St. West, Hétt vestan viö Main St.
Winnipeg Telefóu 4 9 7 V
$1.50 á dag os; þar yíir
Bandaríkja-snið
Alt. sem ht’r or um hðnd haft er
af beztu tegnnd. Reynið oss.
'iiZ
:«
s:
BRANDONS VINSŒLASTA
CISTIHUS
EMPIRE ROTEL
K J. PELTIER, eigundi
llcfir Oll nútiflar þtegindi.
RcyniO þctta gistf - hús.
Á bc/ta statt i borginni.
l.ang • vcga telefón 155.
Sainplc rooms
7'2*>—73I Rosser Ave
KK4NIHLV MAílf.
'-’i-.VS
Som er rétt il bak við Póst-
húsið, — og þar sem alt or af
llteztu tegund. íslendingar
í ættu að reyna þetta gistihús.
James Thorpe,
eigaudi.
Fyrveraudi ei>andi
Jimrny's Restaurant á
Portaere Ave.
APALIIEIÐUR
235 ; 236
SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
elskaðar. Hví skyldi nokkur eiga aö lifa og deyja,
ám þess aö þekkja þá sælu”.
“þicr hafiö 'þckt þá sælu, Nita”, sagði hann mjög
hr.Vggur, af því hann sá, hve illa lá á hemni. —
“]>ér viitdð hvaö 'þaö er, því — ég elskaöi vður”.
“Gierðuö þér þaö ?," spttrði hún og leit innitega
í ■a tigu haais.
“Elskuöuð þéc ntig þá, Allan ?”
Hamii' 'beiygði sig niður að heitni. ‘‘J'á, það
gierði ég, Nita'. En iég áleit þa,ö skyldu mína, að
uppb'lla óskir og vilja föðttr íníns”.
“Skyldu! ” sagði hún og stundi við. “líverstt
mörg hjörtn mieiga ekki líöa þ-rir þetta eina orð ?
Allan, elskuöuð þér mtg ? Segiö það a'Stur, — «g
e,r svo hiajmimgjtisöm. Segið það aftnr, og ég vil
gwyuia «ndurm,kt,ni.ti)guna tun það til datiöans.
Hiamm leit 'framian í hiö fagra, sorgbnna ítndlit
hMtnar, og sá aö augum stóðu full af tárum.
“ÍVg segi þaö aftnr, Nit-a. Eg elskaði yöur
beitt, og aldrei hefði 'ég skpt af yöttr vie,gma .annars
tn þess, sein óg áleit skyldu mina".
“þakk, þessi orð ha.fa veitt mér nteiri áttaegju,
en éig goit- iiokktiriutíma búist við að fá. ]>ér huíið
elskaið nvig Allan! ErttS þér mi alvttg búinn að
gleyma mér ? ’ ’
Hún horfði í attgni bams, varir hennar voru rétt
við hams, og hútt teit út etus og barn, seittt biður unt
ka-rteika.
það var því beeði göfugt og manntegt af hommt,
að bana tert á móti frei.srtinguniii að kyssa hatKi.
Nú teggiö þér hættutega spurningu fyrtr mig”,
Sagðt ltiann, em, meii, Nifca, óg hefi ekki gteymit
yður, ég ber mikla virði'ttgu fyrir yöttr, og vil vera
vinur ySar. En éig v«t vel, að þér eruð a'ttittars
awm*s k•••, vg þaé göfugs matms. Aldrei gteymi

°g
ég því djúpi, sem nú cr staðfest á milli okkar,
sein er toneiöara cm sjálfur dauÖintt'.
Hiin hrökk samain. “þaö cr rcfct, sein þér segiö,
en yðttr sfceindur þó ekki alvieg á sama iim mig,
Allam. Aö eáns ofurlítið verðið þér aö skifta yður
nf mér”.
“Já”, mæl'fci bann fljótlegia. “þér hafiö réfct rttl
' ntín, Nifca, og skuluð hafa hann á tmeðan ég lifi.
]>ér hafið liöið 'min vegna, og ég vil eítir því setn
vg gct, toæfca fvrir það”.
það brá fyrir nokkurs konar gla'ntpa í augum
hvnirtiar.
Og þér gefið mér það ekkert að sök, .þó ég hafi
s.igt yður 'þptta a'lt saman, Allan. ]>ér ætlið ekki
, uö fyrirlífca mig jx'ss vegna?”
‘ Nei , sagði haittn dauflega, “alls ekki, Nita".
1 # ‘‘lyg er nú miklu ánægðari, úr því þér vitið
J ]>Dtfca, að éig gert ekki gken'ni't yður og aö ég — æ, ég
má 'til að' segja það — v-lska y ðti r ennþá’'. —
Haun laurt uiður, en sagði ekkert orö. Hún
torosti sigri ltrósamdi. — Hamm haföi hlmsbaö á hana,
an þe-ss að atyrða haua. Nú taldi hún siér vis.in
sigttr.
‘‘Nú verðiö þér að fara”, sagöi liún. “Ó, Allatt,
tmér þvkir teiöintegt, að þér funduð tnig hér. þér
tmeigið ekki lárta sam.tal okkar hafa tvein áhrtf á yðut'.
.Ivtlið þér aö láta það luafa áhrif?” •
“Noi, ég skal ekki gera ]>að”.
En þertiba var þaö óh'eippitegasfca loforð, sem
hatin gart gefið, því eftir þessa játmmgu hennar átti
lvamn að segja heinni, aÖ nú yrði kuittmngsskaj.ur
þeirra aiö vera úii og þau mættu ekki sjást fiamar.
]>etta, hcfði bann átrt að segja., og hún hafði búist
við, að hati.ti mundi segja þertta. ]>css vegna áleit
hún sigur sinu hálf iinninn, þegar hann ávftaði ltana
ekkert f.yrir ákafa og frekju he.nuar.
AÐALHEIÐUR
237
“Ég get eliki skilið yður eftir hér, Nifca”, sagði
Iianil. ‘‘það er líka komin nótt". E» hún toand-
•aöi 'ltonum frá sér.
“Eg vil .ekki, aÖ neimn sjái okkur samam nú, ég
■fer ein itiT heribergja mimna, og vil ekkcrt tala nveira
í 'þebta simn”.
Hann tmargbaö hatta aö koma með sér, em þaö
var ekki aö raeifna.
Hann vissd ekki, hve kngi hún dvaldi þar, en
hnjt tert engan sjá sig alt það kveld.
ÍXLVII. KAPÍTULL
Næsrtia •mopgun lá grá þokumóða yfir öllu hérað-
intt, s.-ttt miarki þess, aö dagurinn vröí mjög heitur.
Ixtvairðmrinin var á gamgi í áva.xtagarði símtm.
Hershöfðinginti gekk rtil bans.‘
“]>ér ■eig'ið góöan ávaxrtaigarð hér”, sagði haittU.
“þaö rniái hvter ltrósa scim vill ávöxrttimtnt á J’taliu,
en óg, sicam 'hefi þó fertöast utn ltálfan bnÖrtitimn, fitll-
yrði, að hvisrgi fitvnast eans góöir ávextir og hér á
gamla Etiiglandí”.
“Eg 'cr alveg á saitma máli og ]*ér , sagði lávarö-
tirinn. “Hvergi holi ég séö f'alk-gri áveeoti, em þá,
setm vaixii hér. ]>eir eru írátoærtega góöir .
Hersiiöfðingin'ii hallaöi sér upp að hvit.u gri-rad-
verki og soigði : ‘•‘Ne,i. 'Allan, yðtrí heföi víst ekki
falliö veJ, aö tmissa af Brooklauds?”
“Nei, þaö hefði •tmér ekki gert. Mér þykir mjög
vænt um -þaö, og ekkcrt ibeimili hefi óg séð eitts fall-
egt og Brlooiklíinds.
“þeftíta er vol nnjdt”, Sugði hersh'Sfðinginm. . “All-
238
SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU.
ir ieiga aö dska 'heimili sitt. Kg var svo hræddtir
um, aö þiér kytmuð aö yfirgafa þaö, og varö því
glaöur, er ég heyrðt um torúökaupið”.
I.ávarðurinn teit á hann forviða. Hvaö kom
•brúðkaup hams viö leignarrétti lians á Brooklands ?
“Eg hefi oft hugsaö um yöur”, sa.göi bershöfð-
ingMMi emnfreanttr, “og meðan ég vissi ekki í hvaöa
ltorf málið var komið, var ég mjög kv'ðandi yðar
veigm,a”.
‘■‘þér höfðuð þ'ó enga orsök til þess”, sagði lá-
varðuritttt.
“það er sérlega göfugtnauntegt af yöur aö tala
svona. Ftestir ungir ntonn hefðu tekið sér þaö
nyi'ig nærri. þaö sýmir skynseuni og þolgæöi, «ö
taka ]>ví eins og >þér gerðitð”.
Lávarðurinn hélt, að luershöfðingimn mein'tii erlða-
skrá fööur síns.
“Ef ég á aÖ segja sannteikann, herra herstoöfð-
ingi, ]>á var ég mjög ergitegur yfir því fyrst í sfcað.
Mér famst ]>að vera tnjög órýniiilegt, eitt það dugar
ekki, aö ergja sig yfir því, sent verðttr að vera”.
<'Nei, rértrt er það. Kn lej’fiö rmér aÖ spvrja vð-
ur aö einni spumingti. Kg játa, aö ég hefi ett.gan
rátt til þess, alls engan, em ég var góöur vimur föö-
ttr vðar, og luefi einlægau áhuga fyrir öllu, sem yöttr
viövíkur. Segiö mér, vildi n*ú Aðulheiður af fúsum
vilja giftast yðttr ?”
“Af fústnn vilja ?” hrópílöi lávaröurinm.
ég held þaö. Jxtö nnegiö þér vera vissir mn".
“Og eniginn liefir lagt að henni í því efmii?”
Lávörðurinn, settm mundi vel eftir, hvernig
hafði gengið til, gart ekki stilrt sig um að brosa.
“ [á.ðég geit fullvissaö yöur ttm þaö, ég held aö
gifting okkar hafi í alla staði veriö aö vilja heinnar’’.
“Óg 'þér fullvissið mig ttm ]>aÖ?” sagði lters-
“Já,
alt