Heimskringla - 03.09.1908, Síða 3

HEIHSS3KINGEX
WINNTPEG, 3. SKl’T. 1008.
:i Ms
Hugvekja
fyrir íslenzka p'esta. Hver
er þeirra kristindómur ?
Framli. f rd nr. 4C — 13. djvsl sídastl.
Jia.Ö er ekki á rn.ími færi, að aö-
igrieiin,:i háig'öfuigaíi ‘.‘spiritism” frá
Krisiti (riáttvísikuDÍ). Kristur er
sttuér r.éittvisii,n sjálf í öllmm gireiÍTD-
tm, og “spiritismiiinin’’ ber hon-uin
Vitni, aö vera hvorki meiúra n,é
aniinna ©n hanin sagöi sig aft vera.
“Spiritism” sá, er, heilgar sig
Kristi og •‘Krdstur helgiair sig, er
g-uötega. lífiö, rótit-vísiini sjálf, ka-r-
leikyrinin sjáilfur tii a.lls, setni gott
og.. guök'igit er og, uppbefur manu-
inu nær og n-ær gufti, íullkomuiasta
lífsinis stiigi. Itg ihiö alla nm þiatta
að hugsa. og virfta fvrir s'r án
hletyipiidó'mia, og aðigirerinia háan
‘‘spdritistn” frá lágium. “Spririt-
ásm” verður frá niMnni sión and-
lagu lífssitigrin ú öllum stigihreyt-
riiUigum, frá ófulikominasta lífsstigi
itil þess íullkomnasta í guði. Kris't
ur er ráttvísininar fyrirmivndiar-
andi, sam’ vér þnrfum aft koppa
Baer og nær og myndia vorn anda
eítir. Hans laindtegd' persónuleiki
þarf í osis a-ft þroskast i eftir'tpynd
íyri,rmyndia ri.nna r fyrir framian öss
og sem öllum verftur augljós, er ói-
satjai sér aft fylgija .róttvísi og and-
lagum dyg'ðum,, án þess aft •eiu-
blinia á fjármunialegiati' hag holds-
Biautniaiinnia,. Réttvísiinuiar aindi er
afliö, scitrt lyftiir oss úr bæli fá-
fræfti, .sjtikdó'ma og sorgar, sár-
dræ.gmi og medngerfta til vornt ttá-
u.niga. Haititi er frefsiin vor frá
sjálfum oss, frá órét'tvísinnar anda
sem vér eigum svo báigt moft aö
skilja, aft vér þtirfum aft firalsast
frá. Svo h.ágt meft aft skilja,, aft
alt vort böl á sínia orsiik í vift-
skiítailífi vortt og óréttvísi, sér-
drægnis og yfirgamgs ójaíurótuis-
ms, er vér sjálfir ska.paö höfutn til
aft eigia, í sífeltlri ba'ráttu vift mátt-
úrunmar lögmál, er aldrei wrftur
til írifts fvr en því er fylgt aft edttnt
og öllu, tiid aft geita séft gufts ríki.
Vér sjáum ekki gttftsríki fyr en vér
ininlieiiftiim réttvísi — hima sömu,
sem hjó í Jesú Kristi — iittn til
vorrar mie,ftvittindar, og einseit.jtim
oss,, aft halda henmi og viinna með
hemnd af hjarta eiftrir frekiasita
möguleik. Vér verftum að gá aö,
hv.ers kyns þaö er, .seirt fratn íer í
•heimiinium í kring um oss, hvort
þaft er amdleigs efta heiimsgrirmdia-
íeigs eðlis. Vér vierðum að verja
hveirri frístund vorri, er vér crtnn
lauair frá herimsins iþjónustu, til
bóklesitiurs og hugskoðiana uttt þnð
ssm fraiiri f-'r í heAtniinum og vortt
•éigiii þjóðfél.igi, og revma að sjá
•hv'er alm.enniings heiill, and'leig sem
pg líkamiteg, af því munti spretta,.
þieigar vér förutp að iftkia þotta,
-þá smiáskýrast hugs,jónir vorar að
<sjá 'bisitiur og biejtur, l©n'gr,a og
jengria, því tmeiiri sem æfing sú fer.
jtað er heimskai vor, að geía tnam-
fuomi ialla diýrftina og vintua hón-
kun eimgömgu. það auðvitað þiarf
ítft ger.aisit, að honum sé unniið, em
hitt má ekki ó.gert látas't, að amd-
legu gæftin séu virt og gefin dýrð
emtgu síður, því engimn lifir a£ eimit
s.atnain bra.ufti.. Aldrieri hefir Krist-
ur oröið oss auðski.ldari, aldrei
skýTar sýmilegni, aldrei kröftitigri
sínutn þjóinumi «til hjálpar eu ein-
rnriitt nú. Alt sér tmftur að gengur
fram áámkvæmit því, sem hanm
f'yrirsaigftí þeir, sem líta í kring
tim sig, verða -aft 'geta séft þetta.,
ef þieiir yfirvega jö'fnum höndum til
santianburðiar óróttvísi og réttvísi
þá, er n.ti svo 'hersýnilt'ga eiga, í
stríði i heriimnnum um ailla mögu-
Legiteika. öriéttvísip' og valdráðrin
eru oft reinn,a inná hæsta stiig bölv-
nnaninnar og .hindia sér alla al-
þjófta mögulerika og róttvísi, sem
íijöldiinrt þaríníist, en drottins þjón-
arnir, setn álíta s'ig vera moð
Krdsti — og enda snimr “í hans
stað” — þeiir þegja efta þedr tnœia
með óróttinum, en móiti róttvis-
iiini. Og frá réttvísis sjónarmdði
skoðað, er ekki hægt annaft að sjá
em hánar ströngustu íhaldsteiðar-
stjörnur vorar séu aft ger,a sig aft
opinbertim 1 ‘falskenniendum ’ ’, o,g
þerir sé'tt aft brvitja sig á snma
máita mó'ti síftar'i komu Krists nú,
eins og höfttftprestiar og skrifitlærft-
ir gerfttt á Krists fyrri tilkomu-
döigum. Ivr nú ekki óttategt tril
þess a.ft. httgsai, eí þessir tnenn ertt
nú hlittdaftir á sáma rnáta og hin-
ir gömlu stéttianbræftur þ.rirra ?
Mér íinst oss nú mvnini vorkttn, aft
geita séft ró'ttvisiua, hverjn m&gin
hún .er a.ft vimia', eítrir aWar revnsl-
ttr og viftburfti, er hafa sfeeft siftatt
fyrra trilf.dlið skéftt. lýg sé ekfci
ainnaft, en satna aflift, sömu órétt-
vísi'S valdráöin, sama aígrunnsdtýr-
ift óróþ'tvísu , valdráftanna, sem
Kristur strrfti sjötta höfuftiS á,
meft róittvísiinnar svcröi, og sem
nú er gróift, sé nú að dansa með
fttllu 'endiirnivjuöti fjðri á berims-
markafti andiliigra og líkamleigra
gæfta,. f tiiafnri Krisits, skoftið iþeitta
moð nákvænMi'i hvar þið S'tamdiiö :
Skoðið ‘‘spiritismnnu”. Skoðift
ttýjar hugS'jónir, seim nú ertt hrað-
flieygar a.ð renna fram á tímann.
Iterift þetta saman vift Krist, og
revuri'ð aft samræma það, setn hrin-
ir íáu sitéittarbræður yðar þykjnist
s,já, siem eru að IsiðaSit iuri ti.l
himma nýju hugsjóna, en sem þrið
erttð aft reyna aft stíga niður og
hriinda inn á gamla þjóðveigittn
sianinrilaga mieð litlu tilliitri til, hvort
sá þjóðvieigttr var la'gður í fvrstu
á néititasta stað geign ttm eyði-
mörkirtia, eða að batttr mætti vift
tinni, aft bneiyta honinm á pöntum
'á haigkvæmiarri S'taft eftai staftl. Kí
þift ekki viljift h:in.ga vrift Krist, —
þá er alt öftrtt máli aft gegna. Kn
því aft eitvs aft ég er sannfærftnr
tvm, aft þér viljift ekki af honttm
slepipn., þá skril ég ekk.i jafin-grerinri-
teiga, hvers vegna þér g»tið eikki
vifturfceitiit haun í “spiritism” o>g
nvjum hugsijóna. rainnsóknum, jaftt-
veil og hatvs .eigin fcanniinigum, sem
tiileáinikaist honum í Nýja tes>ta-
mi&nitrinni,. þar sem samræmrið sést
svo igneiinri'tega., frá voru litla vitri
skoðað.
Kg þvkist töluvent um þetita
haía hugsað, hvernig stand.i á
þessttm ágreri,n'inigi, af því mér finst
hamm* mikilsverður v.era, þar siem
ég 'álít aft líf vont sé lainu sameiig-
integrur herdómistrimi, af því rétt-
láitieiga væri til þe«s varift. þó
sjáanifeg öfl séu í “spirritism” ét
láigu stigi, cr bntikuð yrðtt til ills,
þá lertt þatt etvgin önntir en þau
söm.u, seni froista vor daglega, og
sem vér þyrítum að varast og út-
refea. þau ertt sömu öílitt og öll ó-
rétitvisáunar vélræði eiga kyn si.tt
til aft nekj.t', c«g æíð haftt venft frá
ómunnitíft. Og hvers vogna tnogum
vér efck’i revma að skiilja þau og
varast, til að viita þess gnainrilagar
t'il'gauig fnelsishet jainnia, 'sem alla
knafta. hnfa friamlaigt., og lífið líka,
til a.ö fá oss til að aöhyllast gott
og róttví'st og lfEa saman s.m
skymsamar v.erur, • en ekki sem
dýrslegar mannæ’tur ?
Kn svona .gemgur þetta. Öll
þessi voðalega réttvísis og órétt-
vísris sa msufta li'eimismieinnriinigar inn-
ar er risdn hátt upp yfir mannleg-
an eftlrisskilnrinig (vœri hetra sögð
sbigin niður), svo að vorir bei/.tn
menn veröa þess viltari, serni þeir
meira af hemnii Iæra. Menn v-erða
óaðfgnerinanl'aga góð-illir og þcikkja
hvorki iit né gott, þeigiar nokkuð á
reynir, vita ekkt'rt livert stefnrir,
og taka það svo fyrir, að trúa
engu memia súr líku. þá vierður
spursmálið : Hver er réttur, þú
efta ég? Og aill.sitiaðar hljómac
saimia svarift, að sá betiir ttpplýsti
hljót'i að vita betur. Kg viðttr-
kieniiii, aft ha.nn veit merira, ©n
livont að ga'ðum tri.l aft það er
heitra, þaft læt ég vera tvtanvrið á-
kvæði mitit'. Kn að mokkru leyti
erttm vift háðrir ófullkomniir og
b'laitidnír við hitiimsháitrtinn.
f'Siliendingttm lári ég ekkiert, þótt
þeír hc'ldur vilji vera prestslausir,
heil'd'itr en hafa þá, sem •emgin
nautn er í á að hlýíða. Kg er svo
ti'ppteugður, aft éig sé aldrei dýrð
gttðs' i píningtt Jvsú Kristws eða
nerimum lirofta-iHverkum. Mér finst
mieira að segja havttulegt, að
hugsa svo, það skerðir hift góða
'traust mitft til guðs, svo ég hræð-
ist hann í staft þess aft elska. Kg
lít á krosefestiniguna (som og nlla
óróititvísi), sem smáu á mannkvns-
líkamaintnii., stni allir eiigi að fvrir-
líta, til þess að geta séð og feiftst
iinn t'il ré'ttvís'is og mainmkærteiika.
Að lítft' á hana sem gttðs dýrð,
leriðir niarat inn á að vera honu'iu
til dýrðar í framkvæmdttm ill-
verka jafnt og góðverkia. Knginn,
sem V'iðurkictnnir Jesú Krist, lærir
þaft a! honum. Allskoniar óréttvísi
kveikir angiir og beii.skjtt í littga
hvers kristins mianns, Itonttm sárn-
ar að vita, hvað sú dýrsnáttúra
geitnr liðist af skyniherandi mönn-
iiiit, því nnedr, sem hann fjarlægist
mierir iillgerðir og ill.t misðvitundi.
fxi.ð getur vierift viöfieldrift í bili, að
líta á illverk viltra manna og
fóftra þau með guðsdýrð og rétt-
vísri, en mér er mrikið hugðnæntiira
að eignia þau eingönigu nnaninsins
frív'itja og vondum yfirráðtim.
þiér lúbersktt prestar!' Kg sný
ntiér sérstafclega til yðar, og spyr
yftttr : Trtiið þér né'ttlætis prédik-
tui þeirri,, er guðspjöl'Iin titeiiinfca
Jvsii Krns'ti, og ertt hér fvrir sjón-
uin alira, og sem þér hljótið aft
kttnua lífct og faftirvor? Af hverju
eigttm viér aft sjá, að jter trúift
hiemmi og sktljið hanai? K,f þér tryð
ti ð bemmd, þá hlyituft þér allir að
ski.lj.t haiia á einu veg og vierðít,
saimró'ina um hennar sann.indii. K,n
nú er þó kointinn ágrieiinringtir með-
al yöar, ekki svo lít.ils vierður. Og
hvar fyriir k'&mur hainm? Kg r.Tð
hann svo : Að m'ksskrilnringnr eigi
sér staft', og sumra yöar augti sjá'i
ekki enn þá ágneiii.iugisaitriðin oða
ntismuu á þeiim, svo jiér ekki geitift
sainiiiifa-rst á eiiitt og hið sama allir.
Samiihljóða þurfið þér að vierða,
svo hygging'in standi og hrym.ji
ekki, eða þá aö úr bemmi verði
bygðar tvær, og þar meft skapist
svokaliLa.ðir 'tvieir saniiileikar af ©in-
um,. Kg veát, að þér viljið aliir
grundvalla yðar trúarkenniitg á
kienniiugu Jesú Krists, og þar crttft
þér réttir. Kn hví sjárið þér ckki
e'iitit otr hrift snma allir ? Hví verð-
ttr htttvs bvgging. ekki ein og hin
sama, fyrtr allra yftar augnm og
skrilnrinigi ? Til þessa sem unnars
ertt orsakir órækar, er lífca geita
herst aft knsast og skriljast frá
þerirri söimn keinnringu, en sétt þær
efcfci skildar og viðteknar, verður
öll keiitmringin aft rugli, rétt eiins og
daiglegit tal vort og hr.iinigiða' þessa
timai. þesvs vegna seigi ég : þér
eruð ©kk'i kenningtinmri vaaonir, bún
riðttr slig á S'timtim yöar, á jxrim
nnoir og miinna, som rangir eru.
þcr aruð smniir rianigsýnrir og yíir-
stjórn vðar heldur yftur frá að sjá
sann'leiikan'n, eftir því meár, sem
þér aft eölisf'tri eruft fjarlægari aft
vera sannir og saimræm'ir Jesti
Kris'ti. þeitta «t eðlis ásigkomulag
réttlætis og ranglietiis þess, sem
ríkir í beimiiinum, og þér sem aðrir
eruð mieiira og miimiii'a smit'taðir af,
og sv«n þér ítefnrið svnd. Ohreiiu-
leiikiinn og ónéttvísin á móti réitt-
visinnri, er synid.in, sem þér skylduð
fyrs'tir af öllum hætta aft mæla
mieft, og útrýma af .Sremsta meigai
úr fiugarfiarinu, en innibyggja róitt-
visriinni. í alt yðar hjarta og keiiina
óbLindaða réittvísi. þegar þér ger-'
ift þeiúta, þá skiljið þér Jeaú Krist
réitt, og ívlgið honuin. ICn 4 með-
an þér hræsnift fvriir réititteettnu, ó-
réittvísinmi í vil, svo verðið þér
teyndir að geita séö saniiLe'ifcann og
guðsríki. Á mieðan jté-r þefckift ekki
hvaft róttvíst er, eruft þér meira
og minsnia í myrkri viiltra holds-
lvstinga og ekki stöðu yftar vaixni-
ír í andi'.iogn tilliti, tril aö vera ledft
toga>r týndra og frávilitra saufta..
Hinrir, þeir ófráviltu og hagvönu,
jiurfa. yðar efcki iitað, þerir þekkja
sitit hús og haglendi og eru v.crnd-
aftir aí æðri hirða unvsjón. þeitta
finst ttú stimtim yðar smán gerð
pnestlegu stöðunni, aft einn ólærð-
ttr og fráviltur heiimsins þræll
sktili vogai , sér aft hneyía þessu
iniáli upp í opift gieð yðar, og vita.
fvrlr víst, að verða af sttinum
heiimisánis hæstráðeudum smáður og
fvrirlitinn í stað'inn.. En þaft mega
ailiÍT virta, að horntm genir það
ekfcent til. Vilji einhver teggja
fram betri saiinaurir og ró'ttvísari,
en hann hiefir fyrir franvan sig, þá
'tieknr hiann þeiitn vel, ef betri sýn-
ast, annars' stendur bann og fellttr
sinum hierra. Mín meiniing ct, að
var.i viið vfirvofaudi lvættu ef'tir
be/tu sann.færingii, án tillits til,
livort tekift verður vcl eða iUa
upp. Kg sé í flestum grieiiu'um nverir
og mrinna rikjandd óróttlæti, og
finm skvldu mína að an'dmækt þvi.
aft það sbemlnr á hásbigd,
cn róttlætið er að færast vfir. það
færiist vfir, j>ó ég hjálpi ekfcert tSl.
þaö er það næs'ta, sem viðtefcið
vierftur, og því gef é’g mitt íylgi,
og v.il ósfca, aft allrir meðbræður
mímdr mieðtafci þaft meft fögnuði.
I.rifca vil ég, sjá, að prestar vorir
strauglegia mótmæli allri órótt-
vísi, áin mammgneiinacáli'ts, líti a
alla sem bra-ður og kenni réttvisd
í öllum grednum, og séu sam-
kvæmiir henni í orðtvm og athöfn-
mnt Mæli nveft frifti og eiivdrægni,
-eu mórti hervaldi, ófriði og ofríki
óréttvísinnar og jira lslegra yfir- .
ráfta, en stoínseitji rót'tlætdis og
friftíirins ríki með Kristi.
Aif ísleinizkumi presttim hér vestnn
hafe ligg’tir medra verk fvrir fram-
an oss eítir séra Fri.ðrik J. licrg-
mianiti, e.n nokkurn annan, og frá
tnininii sjón er al t ltans verk i heáld
simti — af saninfœring — eiiun le'ift-
arvísir til þjóöar vorrar, sem ald-
rei fyr en nú nýske.ð heflr náft
hæsta stigi, en á þó langt í land
til aft ná hástig'i. Af því hann lít-
ttr nú í kring og j.ifnfraint til
Kris'ts og sér sarna dvrið ogKrist-
vtr ráfta heriminum og vera tilbeð-
ið, og hefir lítillegia gefið opvmber-
lega í skvn, hvað honum sýntst, —
þá er hatvn nú álitinn sem vargur
í véutrt, óalandi og óferjandi öllum
bijaangnáðum. Oft hieifir nti þesskon-
«r komift fvrir hjá iitnbótamöim-
um ogi ré'ttvísinuar þjónum, aft
sýniast aiutaft maetbi betur fara en
viðgieng’ist helir. svo þvir hafa helg
aft* sig því starfi, að leiiðibeina og
reynia aft sjá betur, en verið sví-
vint'ir að launitm, og sumir ver en
það. í þessara hóp er nú séra Fr.
allareiðu iiiingengiiin, og hver er
orsökin? Sú saina og hjá Krésti.
Friðrik krit í kring og sá saína
h iimshiát'titiin í almætti .striða á
réittvísina (Krist). Hainin f.min
skyldu sína, að veita sitt Hiðsiúui.
se,in þjóðar sinnar vittur. Harni
veriit, aft hann er æf sttmum lítils-
viritur fyrir þaft, en skyldan er
honum helgari en ednsömnl mann-
virðing. IIví er haun vinur Krists,
ef bamm ekki fylg'ir honum á móti
dnekianium, þcgar nauftverja er þar
t:l ? Ha.nin verður -aft vcra aiinars
hvors n ifn.beri, rétitvisis eða órétt-
vísis. Hér er óbjáfcvænvilegt strift
ttpp á líf og dattða í aftsrigi. Riéitit-
vísrin efta óróttvísin vearftur önimtr-
ltvor að falla og yfirvinnast. Vér
þurftim báðar aft þefckja, annars
geitum vér ekki gemgrift iun undiir
ré'tt merki. Herforinig.jarndr þurfa
að j;.ekk j t sína jijóna . Vér þtirfum
aft þekkja hvorri vér viljuin veriita
L.ð, og tezit að fcyntta sér það fyr-
irfram.
í þessum bæ (Soutli Bend) er
verið aft kénna unigtim piltum her-
æfitvgar. þeir eru æfftir til dráps
og eyftiiteggrinigar, yfirganigs, valds
og ójafn.aðar, tril verndttnar main-
imoni og mienbaðra þjóða svívrirftu
— sainkvœmt núrikj.indi valdsyfir-.
drotntvn — en kúgunar réittvísis,
Criftar og eri.ndrægnis samrtakai. —
Hvierjir mótmæla ? Ekki presbartt-
ir. því í staft' þess aft mótmiæla
þvílíku, þá taka þeir þessa pilta,
sérstakloga á tiLtekn.u m tímnm
inn aíð altarinu, fram fvrir eftir-
likinigtt Krists, og látast hafa mcö
tiekift httns anda, hvierjum þetr
bléisa hér yfir sín posttilaefnri, og
fylla þá bér sinni eiigitt andaigift,—
leigg.ja þerim hér sinar af guði þegn-
ar lífsreglur, aö verða ekki hrædd-
ir, þeigar Jx'ir verfti kalLtftir út tril
stríðs og dnáps meðbræftra sinnai,
hcldur vera óhræddir og fela öll
sín hrviftju'verk guðs forsjónar
vernd og varðveázlu. þ-eir úthiella
hér sínnm attda í beriitTÍ bæn til
guðs og Jesú Krists, að vemda
þeissa sína jijóna, þessí þjónaiefni.
Hér seigja þtrir íucið Kristd: ‘‘I.cyf-
’ið börnntnum til mín að komia”.
En til ’hvers ? Er þaft tiil aft verðá
guösríkis erfingjar, eiii'S og Krist-
ttr hafði auigu sin á, .efta til hins
gaigns'tæfta ? Mtn börn, setn ntörg
lloiri, ga.nga á siinniudagáskóLa til
eiins jx'ssa présts, sem þetta að
heifst, og hafa ' hlýtt á þetta, en
spursmiál mitt t.il httga mítt'S veirð-
tir : Vcröur skólagangan í hcrild
S'tntti Jx'iim til gófts ? Er hé-r ekki
erins opinbertega fcend “synd á
nvóti hieilögnm anda” ? Getur rétt-
vísi mötinalt því? Kr hér efck'i
vieirið aö teifta út börn vor til
sláitruuar, í ábyrgft gufts, óróttvís-
loga, en réttvístega í ábyrgð lcið-
togianna ? Eru nú ekki sýniLeiga að
korna fraim saunrindi skáldsins, ©r
segir :
‘‘þcir, sem við nvaimmoni gefum
að gjöf',
og ganga til trogs eins og sauftir
þeir ertt farnir að engjast í gröf,
og æpa úr jörSunni dauðir”.
‘‘þaft er edns og vofi yfir vastr-
■inti fr-á,
þaft v.eftttr, °r fcj.Ufc«itta skekur,
og bafc V'iö þaft dvljist, svo dag-
urínu sá,
scm dauða og sofandii vefcur".
Kg hokl nú'timi ins prestum
værd g.ct't, aft tesa mcina efiir
þatta skáld nteft a'tihygli, til J>/ss
að gata batur séð, aft sönn cítir-
mynd þeirra ©igin ath.afna er ■ að
skýrast og néi fttllri rmtid í loít-
in'U nu’v. Timinu nú jtæstkomi.indi
f.r að dræga fram inerki, stan
samnai, hverjir séit inciri “fttls-
fceimneridur” fr.am.aniiii.fnt skáld eða
fi.'iri partur nútfðarpresta. Aíteið-
ittgar eru vissar aft verða sam-
kvæmar orsökumi. þess vcgna ar
nviitib hróp til y.ftar : “j drobtrins
n ifni., gáift aft yður! Ekki í nafni
óréittv.NÍnncLr drottins, því hann
gerir öHttm ilt, bcldttr í nafn.i rétt-
V'isinnar drottins Jesú Krists, —
hann gerir öllum gott. Yfirveg.ift
nú, hvaö er í loftinu, jvaft hcfir
afdrei veriö sýn'itegra en nú. Ixátið
það ekki steyp.ast yfir yður ó-
vara. Síðari tilkoma Krists er á-
rtiðanl.g. A hvcrn írváta, er augr
ljósit nú. Jxr þuríið það aft sjá, og
yður dylst þaft ekki, ©£ þér fylgið
honnm og gerist róbtsvivir. Kn þér
[ntrfiið af hjarta að ‘viíja skflja orð
hans rétt’, gerast meðtækiLeigir
þar íyrir, eius og saklaust barn,
þáft er hœgit að misskilja, svo
leivgi scm ♦ilþnn til að sjá rétt-
vísrina er óhrednn og gott og ílt er
í samfc'landi hugrenniinganiva. í
erinu orði sagt, þér verðiö að vera
þvagoir, helgaðir og róttlætitir í
nafni Krists., af gnös atida. Ann-
ars 'eruð þér falskir og sjá.ið ekki
rétt.
B. G. Backman.
BILDFELL i PAULSON
Union Bauk áth Floor, No.
selja hús og lóðir og annast þar aft lút*
andi stórf; útvegar peningaláu o. fl,
Tel.: 2685
Skrifið
yður fyr-
ir Heims-
Á beztu heimilum
hvax sem er f Amerfku, þar
munið þér finna HEIM8-
KRINGLU lesna. Hún
er eins fróðleg og skemti-
leg eins og nokkuð antiað
fslenzkt fréttablað f Canada
kringlu,
svoaðþér
getið ætíð
fylgst
m á 1 u m
íslend-
inga hér
og heima.
LEYNDARMÁL CORIfULU FRKNKU. 27
giait í næðd leikift aér þar aft gulhtm sinum, — þrýst
brii'ðunum. isin.um,, aft bjarba sér og suntgið við þær,
yísur þær, er hún haifði lært við httó moðurinittar.
Nia'hhamaieL var ekki látinm ganga á skóla, heldur
var kieninari tefcinn tiL aft fcatttta honum undrir uinsjón
föftur hams. þeignr FieLdoiitas var 6 ára, lét H'eiilwig
hama njóitia sömu kemislu. K.n svo þogar vorið kom
og sttjóimn tók aft leysia npp og fcLomrin lifnuftu við,
þá tók Hierilwiigi ’biæði fcörnrin tnieð sér a liverjuin itegi
út í garðinn. þar léku þau swr mc'.stan hluta dnigs-
jU’S o.g komu ekk-i inn. í h.ivsið metnia á mi&ðan borðaft
yar. — Frú Ilciilwig kom sjaídau. avt í ga'rðinm. Húm
vildi heLdur sitja vift prjóna sína í næfti, Lnak við hin
drJhvitu gLuiggiaitijiild í stofu s'imni. Sanvt var þaft
at vissum ástæðum, aft hún næstum forðaðist aft
fcontai iþangiað. — Eátthvier af forfeftrum Hcilwigs
hjfðd láitið ger,a garðittn ofitir írönskum hætti, l>að
hefir vísit í þá diaiga þótt hrið mieista snildarvierk..
tHrrimgámn í kring í garðinum stóðu hvítmarmara og
stiSiin líkmeski, som tóku sig veL og tígulciga út geign-
um hin hávöximu, döfcku tro. Kin af þossum mynda-
styttum var aí gróftnardísinni F 1 o r «>. Var hún
sýmd nærri nafcin á m.ymdinnii. Hver, som í garðinm
koirt, hiaut að vieiitia tnynd.istyttum þessuin eLtirtekt,
og frú Hieilwig' misti næstum máiið af harmi í hvert
sfcilti, sem hún lait þær. í fyrstmtui hafði hivn
LiarftLeiga kr.afist J>ess, aft hinar syndsam'tegu eiítirstæl-
ánigar mainnLei'is líkiamai, er húin. nefodi s\ro, væru itfekn-
ar burtiu. Kn HciLwig frtLsafti þa>r með jivi, að
seigja hcnnri, að í erfftaskrá .föðnr síns væri ótvíræð-
leiga tefciö íram, að þær skyldu standa þar tvm aLdur
og-æfi. — Fnú Hiailwig tet þá undrir eiins piLan'ta vafn-
dn.gcsjurtum' í kring um myndlaisty11urtvar, og erigi teið
á löngu áður en hið reriftiLeiga andLi.t PLutos var hulið
grænitti fcjLæju. Em einn morignn reif Hinrik, ©ftir
skip'Un húsibónda síns, aLLa.r jurtirnar upp msð rót-
28 SÖGUSAFN HRIMSKRIÁGUU
um, ogi va.r það hið éinægijulagasta vcrk, er han.n
haffti iiiitnift lamga tertgi. Ivftir Jiaft forðaðist frii
HiéiiLwig aft komia í garðinn. Ötitaðist hún að frcdsi
sáLar simmar væri í veði, en stærsta orsökin var þó
sú, aft sjá sem sjiLdniaS't myndaistytturniar, er báru
JaQgjaU'di vitmi um ós'igur henmar. Ku af því að frú
Heilwig korn sjaldan í garðinn, varð hamm nú hið
etigiiuLieigiai hieiimili Folicitas.
L' miðjum garðiniiin var stór slc-ttur grasflöbur.
Hér og hvar stóftii stór hrnarrerist furutré, og straum,
harftur lækur rann eLitir miftjum ílötnnm, þóbt kjarr-
tré huldu ba.kka ha.rts, sem vörðit læknum í vatua-
vö.xitum 'á' vorin, ier sivjór þiftnaði, að flæöa út yfir
farveig siimni. Kinmiig uixu í kjirrinu aLls konar blóm.
Mieðaiii skóLaitímriinn stóð yfir, var FeHcitas strilt
og mjöig efitirtaktasö'm, en jafn’skjótt og HeiLwig
kom, og siíugði að kiQttsltitímrinin væri á emda — þaft
var vamaLaga soiniiii part dagsins — J>á spratt hún
ti'pp úr sæti sítui og var í einu vetf.ingi f irin aft te.ika
sér. þó henmi j>ætti gaman aft læra, þótti henui
þó emm þá vænmai mm frjálsræfti s'itt. Stundum
'hljóp hún til og frá um grasflötiun, amttaft slaigið
kl'iilnafti hún seitn lipur kötitnr npp í tré oig var svo á
augtabralgfti kom.fo niftur og Lag.st vift lækinn, með
hönd'urnar tvndiir höfðimi, og horfði á hvernig blöð
trjánma ba'rðivst til og frá, og j>ar dreymdi hana
æskudirauma sfoia um fraintíðina. — Vift lilið henttar
r. imn læknrimi og sóliin varpaði geiislum sinivm á
str.au'mLiyllgjiir hans, og þrattgdit sér ef'tir því, sem
b.uiii va.r unt gegn nm kjarrið til litlu stúlkunnar.
Býfluigurniar suftuöu í krittg um hana, og fnglarnir,
s. m voru orðnrir þreybtir á að svciina krrittgum hin
veilrækituðii blómsturL.cö. komu óhræddir og settust
á bLómin þ.étt við andlit barnsins.
Ofrt, þagar hún lá þartta, hvarílaði huigur honnar
til lið'inma tíma. Fiee’ var minnug og skynsö'm. —
KKYXDARMÁI, C ORDUKU FRKNKU 29
Hvcrnig sitóð á því, aft móðir hcnivar haifiði síðast er.
hún sá hiama tegið í skinamdi hvituin kLæftum ? Vaix- j
kerti höfðu varpaö Ijóngeislum á hið gljáamdi klæfti, !
er huldii móður hcnnar, og blómum hafði viarift stráð !
ylir alt rivmrift. Fce hafði aldrei getað skilift það, !
hviers vieigma mióöir heiinar hefði haft fcáðar handurn-
«r fullar af blómum og ekki giefift henni eibt eimasta. i
Hún braivt hieolann yfir því, hvers vegiva hún fikk þá j
ekki að vekja móðtir sína mcð kossivm, ©jna og hún
á hvierjum mongmii var vön aft gera. — Ilún vissi ]
enn þá ekki, að hið ymdisLeiga aíidlit nvóðnrinnar, er !
alt af hafði inieft ósejgjankigri ást og b.liðu Lobið nift- !
ur tál hiennar, lá mú djúpt niðri í moldinni og farift j
aft rotma fvrir lömgu síðan.
HiéiLwig lvafði aldm þorað, aft seigja hecuú sann- .
leifcaimii', því þó liúm níi eftir þiessi fimm ár gróti ekki
efocs sárt og fyrst er húm var tiekin frá föður sinuin [
og hedmitafti aft fcara t’I foreldra suina aftur, — þá
fór búin þó ávalt hjairtnænvum or'ðutn um þá, og
nvfoitd fós’turföður sinm oít á jxvð loforð, að hamn ein-
hvornitima færv meft hama til móftur hemnar. Emgiar j
freignrir Ivaifði húiti lveLdur haift af föðnr simvm. Hafftii j
hamn sjéilfur óskað þess, og .Heilwig gætti þe«s j
stramgtega, að emiginn á hfiniilinvi tvefrvdi mnliðnM.
tímann év ivafm vift hanm. Bamm áieit bc/.t, aft FieLi- j
ci'tas f.réibti ekkiert um danðá móður súiniar, fyr en j
hún þrosfcaðist ibcturj og honutn kom heLdur ekki til .
htvgar, aft nc.it't kæmi fyrir, er rih hana út úr óvissu
simni, Honum kom efcki tiL hivgar, aft dauða hans j
'bæri 'br'áft'lieiga að, og þó hafði dauðinn leinigi gemg.ið j
hljóðlaust vift htóð hams. Hann þjáðist sem sé atf i
Ólækttamdii brjóistveriki. Sanit luvfði lvanm eins og
mairgiir aftrir, er þjá®t a£ þessari voiki, von um aft
lifca mörg ár enmþá.
jþeigar hér var komið sögumtvi, vac hann þó orð-
inn svo laisimn, að hamn lét k.eyra sig í ruggustól út
30 SÖGUSAFN HRIMSKRINGLiU.
í 'garðinn s:mn.. Ha.nn átei't, a.ð sér myndd samt voa
fcriáðar fcaittta, og gergi ráð fyrir mörgu, or hamn ætl-
afti sér að láta framkvæma'.
Etinhvern dag kom Böhtn læknir að heimsæfcja
IlaiLwig. Haun sait þá við skrifborð sitt, og skrife
aði í ákafa. Möngiumi sessum og koddum hafcði ver-
ið hlaðift upp mað homim, svo hamn gæti seitið upp-
rottur í stólntim.
“Nú", hrópaftt lækiiiirinn og lyfti ógnandi upp
sitaf sínuimi. Hviaft á jxtta afí þý'öa? Hver befir
Leyft þér að skrifa ? Viltu gera svo veL, að Leggja
irá þér penmann imdrir ©ims! ”
Ho.lwig stiieri sér vift og brosti glaðlega. Hér
lvefir þú enmþá eimusiittttii dæftvi upp á -Jvaft, að læknár
og dauftii fylgjast aö. Kg er að skrifa dreivgmum
mimvm, lioniim Johanmesri, um li'tLu Fiete, ...... og é.g
sem aldnei hugsa um dauða minm, — einmitt þagar
þú kemur inn úr dyrunum, sknifa ég þessi orð : ”
I/ækniivfoiii beygði srig nriður og las hátt eftirfiar-
andi orð :
‘ Kg reriði mig á göfuiglynidi Jiritt, Jóhanttes, og
þori því óhra’dd'ivr, aft fcdðja þvg fyrrir fca.rn það, sem
iiv. r var -trúaft fyrir, cf svo skyldd fara, að éig vrði
kalla;ður burt fvr en — —”
“Btaiste! Ekki ©itit edmasta orð irteira í daig”,
satgðri lækiiririnn, um kiift og h.inn tók kassa, er stóð
á borðimu, og lé't h.ift hálifinnfta bréf oían í hann.
Svo tók liianm unn slagæð vinar síns, og horffti í
launvi á tvo eklrauða, kringlóbta bleititi á kinnúm
hnms.
“Jni ert alvog eins og barn, Heilwig”, maelti
ha»» ergitega.. “Ef »g steppi auguiunn af þér hálfa
stuud, þá ertu undir erins fcú'inm að óhLvðnast skip-
unum min.um”.
"Jvú ert l'íka verri en nokkur harðstjóri”, svar-
aði Hieulwig. “Kn bíddu við, mæsita maí tek ég tif