Heimskringla - 10.12.1908, Blaðsíða 3

■BinBHKINGEX
WlttNirKG, 1Ö. 1>KS. 1008. b!s »
FÉKK FYEHTU VERDLAUN k SAINT
LOUIS StNINOUNNI.
Cor. Portage Are and Foit St.
Daig og kveld-kensla. Lieiti'S
fullra. uipplýsinga og biðjiö u*n
vorn »ýja pappírshnif ókeypis. Vér
kenaiunr euska tungu.
W. W, DONALD, ráðsmaður.
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST. ‘,ZÍU„„*
p. O’CONNELL. elgandl, WINNIPBQ
Beztu teeuudir af vínfðnKum og vind
uoa, aðhlynning góð, húsið endurbsett
JOHN DUFF
PLUMBER, GA8 AND STEAM
FITTEK
Ait rerk t«1 vandaö, og varöiö rétt
604 Notra Dame Aye. PhoneS815
Winnipe*
Strathcona Hote/
Homi Main op: Rupert Str.
Nýbygt ogftjrsett gistihúsjGest
um veitt öll þægindi með sann-
Kjarnasta verði. Frí keyrsla
til og frft öllum jftrnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máklðar ftgætar.
McLaren Brothers
EIGENDUR
Hotel Paciíic
219 Market I H.M.Hick*
S treet ’ Kigandi
Winniptg - - - Manitoba
Telephou. 113 8
Ný-endurbætt og
Ný-tízku hús f alla
staði. V i ðskifta
yðar öskast virð-
ingarfylst.
$1.35 a Dag
BRUNSWICK HOTEL
Horní Main St. og Rupert Ave.
Buta borðhald; llrein og Björt Her-
bergi; Fínustu Drykkir og lictlti Vind-
ker. ókeypit Vagn mattr ÖUum Train-
lettum. Heynið ott þegar þú ert d ferð
Veðrabrygði.
♦♦♦
Fáii Mr.W. H. Pálssonar,svar-
að af séra O.V. Gíslasyoi.
♦♦♦
Rista mér hagöist neyöar nlö
nýtíska biskups-sveinu,
byrla þvl gjörir “leiddura lýð“
“hann leiði“ þveginn — hreinn
♦♦♦
Herna riitstjóri I.ögberigs !]
í hieiSruöu blaöi vöar ai 24.
seipt. oig 1. okt. st. hiefix Mr. W. H.
PiáilssoiU skrilað all-Laugia gmeiu,
sam hiamni Uiefnir “Veðraibryigiði”,
og 'þair sam honuin hefir þóktiiast,
aö taka. mig til samaaiburöar til
situðtniinigs tnáilstað sinimi, þá hefir
h oii'Um takist þaö svo klauíalaga,
að þar úir og gxúir af öfgmn, ó-
saouiiinidmn og> brotum gegn áitt-
unida boðorðdniu, svo íruér er ekki
bægit aö “viðrai frarn af rmér”, aö
svara honum eáns og homim híEÍir
og hams “f r j á 1 s a f y r i r-
k o m u lag i ”, og biö þvi yöur
aið flytja þessi mótmaeli mín í blaði
yðaa: sem fyrst.
VinidhaiU'ar eru ágæt verkfaerd í
veöriabryg Ö u m. það eru ekki að
edns veðrin og veðrabreytitrginv,
settn oft valda miklu t'jóoii, ef ekki
er við þedm búist, beldur eiinmdg
vieöur-staðan,, og er því inauðsyn-
legt að haía gætur á hemini, því
vitd rnenn hvaðon hamn blæs, gata
nneniti rernt grun í hverju hamn bdæs
og 'brugðiö upp skjólutrum, en á
etiigu sicist betur em vindhaitianum,
hvaðam' hann sbemidur.
GrednÍD' “Veðrabrygði” á aö
vema vörn í því máli, sem ég er
ekk.i valdur að eða við riðinm', en
þegar ég sá nafn höfundaritis, þá
vissi ég hvaðan hann stóð og
hverju bann' m'unái í minn garð
bl'íisa.
Mr. W. H. Pálsson þykdsit naydd-
ur til þess, að ryfja upp smáiatriði
úr “sögumni”, og segir —: “þAU
FARA RKOrT MEÐ -þAU FARA
EKKI í MANNGREINARALIT.—
þEIM KR ÓH.ETT AÐ TRUA”.
Hainn mieinar sjálfsagt, að kirk ju-
sögu okkar verði þið að taka
gilda siem helga, sa'nna og óskeik-
ula, og finnur hann sjálfur sárlega
til þess, að batm rniá til að fegra
skáJdsögu sína á sem semnilegast-
an hátt, til þess .að bfckk ja leseind-
ur sína. Og ef öll hans orð í á-
iniiistri grein, “ Voðra'birygði'', eru
eims og sá hlu'timm, sem tnig varð-
ar, þá er tnér óhætt að seigja : —
“betur að haom hefði aldred smert
peúnnamn”. því sagan, eða þau smá
atniði sögunnar, siemi hamm svo
kallar, og sem mdg snerta, eru ó-
saomur þvættdngur, samsuða gor-
geirs og fariisedsku, falskur vitnis-
burður til svívirðin'gar þeim, sem
hnoðað befir.
þaö er oídiriskufull fúlmieíiska af
W.H.P., að hrekja orð séra Jóns
Bijarnasonar, sbr. Satnieaoingio
1903, okbóber, og bréf miitt af 24.
ágúst, og vekja grun um óáreiö-
aoleigledk sögu kirkjufélaigsins, sjá
Araimiób 1906 hls. 79 og 80, þótt
þar srí eikki alt «108 og vera skyldi.
En Mr. W.H.P. er óumflýjanleigt,
að gripa til neyðarúrræðis, því í
þessutn stoáaitriðum sö.gunnar, sem
hainn álitur nivuðsytdegt að trú-
verðug þiyki, liggur fiskur undir
sbednd, semi 'fæstir ranna grutt í aö
eigd sér stað nú á 20. öldinni.
Sv'O var sagt á tslamdi, að þeg-
ar laixiinin (salrnon) kæmi hausnum
undir stieiin, þá hugsaði bann aÖ
hinn hiuti hams sæifct ekki, þó
bjant væri, og. lá þess vegna kyrr.
þegar óg var vdð veiðar, h'itti ég
kuxiinji stundum í þessu ástandi,
og krækti hanm þá undan stieánun-
umi miað goggn, en þar þurfti Lag
og snarræði, og hugsaði éig þó ald-
ref om, hvað laxinn huigsaði. Eu.
sömu aiðierð hefði ég viðhaft, þótt
viö ’guðlaix hefði ver'ið aö eóga, og
hér, þar sem ég sé aö “fiskur ltgg-
tir nndiir steéni”, þótit í öðrum
skjlmingd, mun ég fara líkt að.
Sem> immigaing þessarar rullu, settt
Mr. W.H.P. leikur viö tnig, kíemur
haino eóns og hreyfður hæigri sunm-
anigolu, mieö þessa hátíðleigu stað-
hæfinig, sem hanm ætlast til aö sé
trúaið sem óeíandi sannleika : —
“Tvisvar hefir þaö komiö fyrir i
sögu kirkjuféiagsimis, að þaÖ hiefir
vik'ið fpreis'bi burt úr féloigim.u”.
Væri nú saga kirkjuíélagsins
þannig sknáð, í því sam'bandi sean
Mr. W.H.P. ber þaö framt, þá væri
hún fölsk. Staiðhæfimig þessd ex ó-
sörnn (sjá næstu staðhæfinig). Hver
anoar ]>essara pnesta er, mefnir W.
H.P. rfcki er sagnaritar.i kirkjufé-
lagsdns ætti að haía 'það hugfast,
að ‘■‘■SAGA þESS” verður vissu-
lega kjölskoðuð áður en hún verð-
ur tiekin gáld í sögruina. þar
tjáir ekki að sýinast, saigan er of
helg t'il að laika séx að heomá : —
Svo linast höfundurinn við land-
nyrðdngska-Iu, og gefur ekki um aö
á'byrgjast sakleysi 'þessara 'tveggja
pnesta, hallar sitt á hvort, þegar
lunnm' hefir skrásett þetta sögoleiga
Jwekvirki, sam hamn einn er til frái-
saigna um, og svo, eins og í að-
dymijamdi sterkviðri, ibunar fraan af
hneiiiU'kik hjartams ötimur staðhæf-
iagin. (sic.) :
“Annar þessara presta var séna
ODDUR Vi. GÍSLASON”.
Nú sér Mr. W.H.P. livaö verður.
Gogignrinm stendur í homum, liamm
er ‘‘híikaðnr”.
Séna Jón Bjarnason hefir sanaað
þaö í Samieimingunmi 1903, að séru
Odd'ur V. Gíslason hafi sagt sig úr
kirkjuiiélaginu, hver úrsögn var og
mil-diilöga tekim gdld á þingi 1906,
sjá Áramót bls. 79—80 u.s. þammig
er samsiiað, að báðar tilfærðar stað
hæfingar eru ósamoar, “comamimie
n^nfragmiim”. Hver skyldi trúa þvi
um þvifikam forvigisinanii okkar
“frjálsa fyrirkomufags” ? Honuan
er ekki trúamdi fyrir sögummi.
Hamm befir skráseitt ósanniiiKU. þaö
er ekki aö redöa srg á Mr. W.H.P.
í því elni :
“Hrókar þá sér þe/ir hreykja
mikið,
halda þeir verði riddarar.
Svo rcmbast þeir á rauða strikdð
og rayna. að verða Liskupar.
Bn alt sem þaim í öllu er léð,
er þatta að verða máitað peð.
þvd næst íer 'greónarhöfumdur-
in.n aö narta í séra Fr. J. Berg-
mann, og bera bfak af hímuu prest
umun. það er ekki rétt. Prestamir
stamda allir undir saima fána,
hvort sem þear hafa verið 'ginming-
arfífl séra Fr. J. B. eöa ekki. Eng-
in.n þeáírna tolaði eitt orð við mig
nm málið ; óg vissi ekkert urn
tieina kæru. Engin rannsókn áttd
str staið. Ivnginn bræðrainna hafðd
rænu, simnu eða vdlja 4, að faggja
þessum “vilta ibróðk” líknaryröi
eða vorkunarbæn. þeir kurnua aö
hafa gert það í bljóði. — Féra Fr.
J. B. saigði þó við mig upphafleiga,
þegar ég kom Syrir kyo.jaiitín<lma,
sem’ séra Fr. J. B. kommanderaðj;,
“aö honnm féllii ilfa aö vinna aö
erindiniu" (iþað var von, jafnskitmu
eri idá), að biðja mig að hæt'ta við
læLninigarnar, — það var eitia' líkm-
arhljóðað, sem ég heyrði. Mr.W.H.
P. vor á þessu tmíTkisþingi, en
hjaturt basttá ekki, — svo mikið vedt
ég. En ég vdssi ekki anmað, em að
orð aéra Fr.Ji.B., þegar hamo tal-
aði fyrir nefmdarálitinu, væru faign
aodi þagim af lærðum og leikum.
Ogi þar smn baom, siéra Fr.J.B.,
sem var skipað eða kosið mál-
gagn kirkjuiélaigsims (í þessu
kirkjuloga fúlmálá), þá gerðd hamm
að eims skyldu sína sem allragagm,
og misvirði ég það ekki við hann,
fremuir en hina.
þótt ekki meö titrandi tárum,
þá auðviitaö með brú.nahreyfing og
varateiyigium, hringir svo Mr. W.
H. 'P. lofgerðaribjöllu um hœfiledka
og dugiuaö séra O.V.G., sem allir
harns bræður vdita svo vel að skilja
ber samkvæmt þeirri yfirlýsing,
semi á ftftir fer — “swmsé” : —
“þEKKIÐ HANN AF AVÖXT-
UNUM”, og svro spriogur blaðram
og er nú tniergur mialsins iunifalinn
í leHtórfylgjandi aodvörpum. (Hví-
líkt rothögg fyrir E. H. og Fr. J.
B.! ). það er ómögulegit annað em
brosa, að sjá Mr. W.H.P. á ræðu-
pallinum í sínu essd, þegar hann
lítur sibt á hvort og riður úr sér
vimdónum.
HieJztu gusurnar eru þessar :
1. “em hann tólbeyrði himum eldri
skóla”.
2. ‘‘(hamiU') náði ekki góðu lagii á
pnestskaipnum un-dir okkar
•frjálsq fyrirkomulagi".________
3. “og loksims misti hann alveg
af þeim söfnuðum, sem hann
•hiaifði þjónað".
4. “em var að fást við lítálshátt-
ar trúboðsstarf í prestlausum
Lygðum”.
5. “Hamn var bl'áisnauður maður
og hiélt sér uppi á þessu”.
6. “líka fékst hamn ofurlítið við
lækni'ngar”.
7. ‘1 Eu' svo kvisaðisit, að hamm
væri farinn að fást vTdð ANDA-
TRÚBOД.
þeitta eru aðafatriðin, sem Wr.
W.H.P. er neyddur t'il að rifja upp
úr sögU'omi. þessi sannleikans vitnd,
sara er aJt annað, heldur em ef
hammi beíði far'i-ð að 'búa það til
sjálfur, því þá vissi hann á hverju
hann máittá eiga von !
Mr. W.H.P. talar hér um að-
gerðir “kirkjufélagsins" í hinum
fyrstu staðhæfingum sínium um út-
rekstur presta úr kiirkjufélaginu.
því næst talar haom nm “okkar
frjálsa fyrkkomufaig”, og þar sem
sára Jóo Bjarnason samþvTkkir og
Hst á grein haos “ Veðr.a'hrygði" í
októberblaði Samieinioigarinttar, þá
sé ég ekki aninað eo það séu “fé-
iagsmöfn" “okkar frjálsa fvrir-
komulag” og “kkkjuféfagið”, og
gnenn hans sé þess vegna tekin gild
og másike þegar þamoig .skrásett í
sögu kirkjufélagsins eios og hami
seigir frá .
Mig fangar ekki til að eiga í
bfaöaide.ilum, eo tneð þaim slettum
og ósanndnduiti, sem W.H.P. ber á
borð, knýr h-amm mig, auk þ&ss
sem áður er komið, að bera hönd
fiyrk höfuð mér.
Eg ætfast ekki til, að nokkur
maður taki órökstuddar staðhæf-
ingar gildar, og finn því skyrldu
mdmia, að skýra máliö svo, að ég
ge,tá fest í GUÐLAXINUM”, nil.
mieioiing málsios, “motiviou”, og
verð ég þess vegna að miunast á
hvero liö fyrir sig, af ofamgreind-
um smáatriðum sögu W.H.P., því
hann tdlvitnar hvergi svo betur
verði greittt, og fylgi ég þá tölu-
röð.
1. “hann tilhieyrði hinum eldri
skófa”. Séra O.V.G. er ein-s og
umliöiiim tími fyr'ir grieánarhöfuod-
inum, og meö oröónu “eldri skóla”
gt-tur hann ekki átt viö annað hér
beldur emm ef væri keno,iog hinnar
islienizku lútlnorsku kirkju Krists,
og þá gaigtiv.art kemningu “kirkju-
féJaigs kirkjuonjar”. — Ég (O.V.G.)
hefi gemgið þamn veg, sem mér var
faigöur, hyrjaðd lærdóni 1844, og
haföd fakóð “'hundnu” skólanáimi á
barnaskóla, latínuskóla og presta-
skóila, niieð aj>inb0rnm og gildandi
vitnisburöi árið 1860. Á þessutn
skófanámsárum mínum lærði ég
’þaö að “læra”. þvTí næst gekk ég
í lífs og lærd'ómsskóla hieimsins og
aflaði mér fróöfaiks, verklega og
bóklaga, á Skotfamdi, Englamdi,
Frakkfandi, þýizkafandi og Dami-
■mörku, þangað til árið 1875, að ég
var vígður til prestennbættáis, í
vígðu húsi, að vígðu-m vígsluvott-
uan viðstöddum, að Dómkirkjunmi
í Reykjavík, af liáæruverðU'giuim
biskupi íisfa nds herra Pétri sálnga
Péturssymi, hvers minming g.uð
blessar og. famd og lýður geym'ir.
Síðam hiefi ég stöðugit þjónað sem
prestur hinmar lú'thersku kirkju
Krists, 4 ísfandii, 4 hafinu og í
Am'eríkn, og aldrei liðið nokkur
tnámuður svo, að ég hafi ekki fluitt
’eriind(i Drottins míns eiinhversstaið-
ar. Eg hefi ávalt verið i “ACTIVE
SERVICE” og lært í skóla lífs og
bóka, allt til þessa daigs, og læri
daigfetga, óháður öllum kirkjuklofn-
ingum og symodum. — Mr. W.H.P.
getur ekki svift mig jafnrébti í
itímamumi, hvort það væri 1908 «ða
1808, iþótt mér skiljist á honaim,
aÖ hið “frjálsa fyrirkomulag” »é
búið aö gera það í eilífðLnni. Anm-
arsstaðar hefir það ekki lyklavald.
Á himn bóginn veit ég ekki nm
skólanám Mr. W’.H.P., eða hvar,
hveinær og hvernig hann lært hefir
að 'þjóna að því, sem hann nú fæst
við. Guðlaixi'nn — meditiing málsins
— mun eiga að vera : Séra O.V.
G. er orðimn of gaimall í tíma og
þekkimg, óhæfur til nýmæla “hins
iirjálsa fyrirkomulags okkar”.
þaö þarf siálfsagt mikið til aö
Mr. W.H.P. roðni. En þótt hann
getti íært heim sanninn fyr'ir því,
að þaö sé tuguin ára fengur siðan
ég lærði að læra, heldur enn hann,
•þá styrkir það ekkert málstað
hans. Ég hefi lokið námi við “eldri
skófa”. Mr. W.H.P. má vera þar
enniþá min vegna, en nú gang ég á
“Colfege” skóla og tma, nýja tím-
ans, svo “eldri skóla” slatta hans
er lokleysa einber. —
það er tneira af gfaitnri en gildi
í geðshræringum V. H. P.,
varvrðani hann vera skyldi
vildi hann gera á ófr'Lð 'hlé.
En það mun ei vera meiining
manns
mieð æsing “stælu” líkri hans.
Hafróti í þa.rann hann upp rífur,
hart elds að kolum' sveinki blæs.
Með mælsku sinni hann mar.gam
hrifur
og margur rugfast eins og gæs.
Svo Leiðsla ai tuoigu læðist fram
og leiiöir marga “klóa” hratnim.
2. “og náði aJdri góðu lagi á
prestskapitiu'in undir okkar frjálsa
fyrirkomulagi”. Hér mLiinar Mr.
W.H.P'. líklega : Séra O.V.G. gat
ekki ver.ið i samvinnu nneö prest-
um okkar frjálsa fyrirkomufags.
En þar villist hann hvað prest-
skíipdnn snertir. Séra O.V.G. náði
beitra lagi á honum en hindr. Ilajiii
(Framh. á 4. bls.)

R08L1N HÖTELl
115 Adelaidi* St.
Winnipevi.
B"**a $1.50 ft dag: hús f Vestin-
Can»da. Keysla ÚKeypis n.illi
vagnstöúva oe hússius s nórtr. ot
degi. Aóh'ynninR hirisbi*! **. Viö
smft: ítlendiu*ia ósftast. WMliam
A ve. strætiskariö fer hjá húsinu.
j O. ROY, eigandi.
SPÖNXÝTT HÓTEL
ALGERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
Jamos St. West, Hétt vestan tíö Mair St.
Winnipeg Telefóu 4 9 7 9
$1.50 á dag og þar ytir
Bandaríkja-snið
Alt sem hér er um htfnd haft er
af beztu tegund. Reynið oss.
♦
MIDLAND HOTEl
285 Market St. Phone 3491
á/ytt hús, nýr höBbfinaður
Fuilar byrgðir af alls-
konar vðnduðustu drykkj-
um or vindlum í hrefising-
ar stofunni. Gisting einn
dollar ft dag og þar yfir.
W. G. GUl'LD :: FRED. D. PETERS,
Eigendur
WInnipeg ::: ::: canada
Jimmy’s
HOTEL
Rétt ft bak við Pósthúsið
íslendingar ættu að
reyna þetta gistihús. í
hressingarstofunni er sft
eini íslenzki vínveitinga-
maður í Winnipeg.
James Thorpe,
eiaandi
Fyrrum eiflrandi Jimmy'g Reatauraut
TlrDoiuiiiion Bank
NöTRE DAMEÁIÍ. RRANCH Cor. Neua St
Vér seljum peninicaftvfsanir borg-
anlegar ft íslandi og öðrum lönd.
Allskonar bankastðrf af hendi leyst
rekur
SPARISJÓD.S-DEILDIN
ur $1.00 innlagr ng jflr og gefnr hwetu
giidandi vexti, sem Jiefnrjast við m».
stfpöuféð 4 sinnum á ári, 30.
júní, 30. sept. 31. denembr
ok 31. march.
LEYNDARMÁL CORDULU FR.ENKU 139
lút við rúm harnsin'S. — Hamn greip hikauidi, með
að eins tvcáimur fingrum hina framréttu hönd, og j
sleptá heavni sv-o Sibraix aftur.---
Diúfnauigiun, er höfðu stöðugt horft á hauín, leiitr-
uðu og andLit hennar fölnaði. Samt lét hún sem
ekkiert væri. Svo beygðí hún sig yfir rúmáð og
kystd 'barn sátit blíðfega á ennað.
“E,g get nú aftnr gæbt bamsins, og þakka yður
hjarbanJiega, kær.a Karólín, fyrir að hafa geignt skyld-
um míinum í fjarvieru minni”, mælti hún vingjarnJiBga
vliö Felicitas.
Hin u.iiigta sbúlka sbóð straix upp, — en litla Annta
fór að háigrátia, og hélt meö báðum höndnm utn
hanxfliegg heninar.
Lœkmrinn tók á æð harnsiins.
“Hún hefir miikimi hiba. — Eg vil ekki eiga það á
hæbtu, að hún komiat í medri geðshræringu en mögu-
legt er að komast hjá. Viljið þér gera svo vel, að
si'tja hjá hiennd þanigað til hún sofnar?” mælti hann
vdngjarnlaga við Felkitas.
Hún sobtiist þegjandi niður aJtur, og haittn gekk út
úr hierberginu. Ríkissbjóriafrúin gekk sam'tímds tál
heribergds síns, og skelti hurðdnnd harkafega aftur á
eltiir sér. — Felicitas heyrði, að hún hljóp 'tjj og frá
um gó'lfið, og svo heyrðisit eiitthvað rifið í sundur. —
■Barnið seititist skjáJlawidi af hræöslu upp í rúminu. —
Aftnr lneyrðust þcssi læti og urðu æ hærri og hærri.
“Mahwna !1 Anna vill vera góð. Htin ætlar
aJdrei að gera það oftar ! Æj, mamma, iekki að
l*rja Ömiu ! ” hróipaði bamið næstum frávita af
hraeðslu.
_ í sama bili kom Rósa inn. Húb var föl sem
uir af hra»Sslu.
140 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
“Nú hiefir hún enn þá eSmu sdn'titt brotiö edt/thvað.
Ég heyrði það niður”, mælti hún Lágt við Felicitias,
með íyrirliitninigarketim í röddinni. — “Vertu kyr,
kæna 'bam”, sagði hún viö baxnið. “Matnma gerir
þér ekkert. Hútt kemur ekki hingaö og wrður rétt
str«.x góö aftur”.
l‘Nú hiayrðist hurð skelt. Ríkisstjóriafrúin hafði
genigið í iburttt. — Rósa gekk inn í beribergi hennar,
en kom von bráðar aftur með m/argar hvíbar tuskur,
— LeiJar aJ f illegum vasaklút.
"þegar híún fer þossi flog, þá vierður húu vtti
sínu íjær”, mælti stúlkan gremijufega, — “hán rifur
þá suittdur alt er húnv befir hianda í millt, og hrýrtur
lika alt er hiún nœr til. — Aumiingja barnið þekkir
það wl''.
•Fdicibas þrýstá Öittttu litlu fiast upp að brjósti
sér, eins og þyrftd hún að vermda hana íyrir ofisa
móður henaiar. En hrœösfa hennar var hér óþörf.
MáJrómur ríkisstjóraírúarinnar heyrðist neðan úr
firaunidyrunaim, blíður ag hljómJaigur. Hún var i
fjörugu sarrutali við Frank, sem kom ofan stigaaMi.
Oig svo, þá er hiun rébt á eftir kom inn i sveJnhier-
•bergið, — var hún fegri og yndislegri en nokkru sinni
fyr. Reiðiroðimin var því nær horfinn, — að éins oJ-
urlítill roðaHhlær breiddi'St yfir kittnar heawiar, og
hvier, sem hefði séð hana Jnaamig, hieíði ímyndað sér,
að hinn eftirtiekta'Vierði gfamipi i augum hennar væri
ekki annaö en vobtnr um andrík'i mikillar sáfar.
LEYNDARMÁL CORDULU FRÆjNKU 141
XVI.
SKÝRINGIN.
þwgar Feliciibas settdsfc, eftir beiðni prótessorsins,
aJtrur við rúm barmisiniS', daitt henni ekki í hug, að
hún mttittdi sibja þar í marga daga. — Barnið varð
hæbtutegia veikt, og vildii hvorki sjá móður sítia eða
Rósu hjá sér. Að eins Felicitas og prófessorinn
miábbu saiertia hana og geJa h*ettm inn meðtili*n. 1 ó-
ráiðinu, snm á henni var, talaði hún ofifc um rifina
viasi'klúitii'nm. Práfessorittn hlustaði forvdða eiftir, og
kam ríkissbjóraJrúmni oft í vandræöi m*e*ö hinum
hl'iJðiarlatttsii spurninigttim sinum gaigmvart þvi. En
hún fuililyrti alt aif, aÖ barnið hefði lilatið aö dreyma
vonidam draiurn og Rósa studd'i mál hennar.
FelieiibaiS var ekki kmgd að ven ja sig við, að
stnnida sjúkhngtimm. Samt fé!l hien'nd illa fyrst í sbað,
aö dveJja stöðugt í náJægð prójessorsins, — en af
því bemmi þótti væmt utn' barmiö og tók hlntdéild í
hræðslu hæns um lif þess, tókst henini fljófcar að
sæbbai sig við þaö, cm httim sjálf hafði gert sér nokkra
hugmymd um. Henmi ftttst )>að mjög uttularfegt, hve
vel hún skilrld allar sviipbreyitingar hins, þó eniginn
annar .gæit!i fesið úr svi/p hams, hvort barndð vœri
be/tra eöa veikara, ekki eimu sinni móðirin, — gat húm
það. Hamm þurJti varfa aldret að s&gja bemni fyrir
mieð orðum. Hiún. gait 'sér tdl, hvað gera þyrfti í
þaun og 'þatin svdipinm, cftir ‘framkomti sjálfs hans. —
þaiu sklfitusit 4 aö vaka á næ'turnar, og svTo soit han<n
o*ft 4 daiginm í herbergri sjúkLingsins. — þá sa*t hattn
við rúm bartisins svo tímum skifti, og hélt þolin-
142 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
móðfega hönduttum til skdfita á ettnd þess, og þá 13
barnið alviog hncyfingarlaust. — í höadum hans
hlauit því aö vera uttdarfegri. afl, er scfaöi og dró úc
þj ániatguttum.
Hin uttga stúlka reyndi me*ð öllu móti, að ryðja
'þoian hugsunum sínttm brott, sean 'gaignitóku hugia
honttnr. er hún sait þegjaatd't lijá honnm og virtd hanm
fyr.ir sér. — þeitiba var-þó samu óregluleigi andlitssvip-
urtnn, — saana emndð, samia þykka hárið, gred'bt €051«
utnihyggjusamfcga' og áðitr, sömit attigun, sama rödd,-
in., — aJ't samam þsuð sama og það, sem hún hafði
hræðsit svo mjog, þe'gar hún var barn. — En hitvn
fráJirittdaatdi, hörkuliaga svip, sem hamn hafðd haJt
þegar hiann var unigjiimgiur og setn )>á liafði gert hanst
svo full'orðimisfegam, gat liún ekk'i séð núi. — Nú vTar
sem hvíldi yfir ltdnu gáfufega enni h.an« blíður og
bjirtiur blær. — Og Jveigar hún beyrði, hversu blfbt og
rófega ha.nn tafaði við barnið, þá giait hún ekki ann-
að em jáibað það, aö haitttt var læk.mir mieö lifi og sál,
og ski’.di vel kölluati sína. — ILaitin stóð ekki við sábt-
arsættg aittmara og ypti )>ogjandi ö.xlum. — Hatttt
reyndii ekki edinasba að fnelsa líkamann, hann reyndi
lika að vied'ta sálvmi htti'ggun og frið. — Sjúklingur-
inn ga.t ksiö meÖatnnkvuiniiTsvip úr augum hans, og
fann Ivughreystingiu í orðum h„uns. Hanttt. valdi orð
sin svo v©l, — og þau smertu hjarta hinnar uwgiu
ungu stúlku líkt og raíurmiaigm'. — Hver hugsaði á
]»im au'gtnaibli'knm um, hvort ha.ttn vTar fríður eða
ófríður, og hvort fratniganiga híims í samkvætnum var
lii ttir eða ekki. — Við sótibarsængina var han.n í sínu
róbta ossi : 'Mdkill maður, sem á'tti mikið siöJerðis-
fe it þrek og þol. — — Hn í hvert sitin, er þessar og
þvílíksir hugsiinir flugtt í htig.i liemnar, varð ettwVtrinn
ávalt sá samti ; Hiamm kentidr í brjósti um þá, er
bá'gt leiiga, — hiamat ber miannleigar tilfimniinigar í
brjósti sér. — þess tmeiri ástæðu liiefir loddanaibarnið