Heimskringla - 28.01.1909, Qupperneq 4

bls 4 WINNIPEG, 28. JANÚAR 1409.
HEIHSERINGfA
Hvar var aldingarð-
urinn PMen ?
Kvar var aldittg'arSairiiun IJdan?
er máieínii, sem bæ5i uTniliöirmi
og núlegtí. tíS er óm&ita'ntega
skiemtilegt mnh ug.s unar eíiriii. Auð-
viitaS er alt, sern ritaS hisírr v/eriS
uni þeitta, aS eins ágizkun, og
hlýitur a5 v.erSíi þaS áíramihjald-
ímdi. 1 öUu íalli eru litlar ástæS-
ur til aS íinvnda sdr anmaS. þau
hielztu rit, setnr fjalla um iþetita
málefni, eru : “Traditions and Be-
lieís of Anciienit Israel”, “Wo kng
dias I’aradks ?”, ‘The Gardien oi
Edieo’’ og auSvi'taS nokkur fleiiri.
AfstaSan eSa plássiS hcfir hielzt
veriö álitiiS aö vera í Jerúsatem,
Somial'iland íAfríku, eSa á þýeka-
lamd^og jamvel víSar. lin ilestir
af þaini, setn hafa hiaft þiatta fyrir
íhuguniane'Cn'i, og þar á maSal
Björnstjernie, eru á þeirri skoöun
aö þaS muinii vera noröurhieiims-
skautdS. Björustjeme áleit möigu-
leigt, og svo gera fleiri, aS hvíta
fólkiS hafi komiS frá norður-
heámsskautiiuu, ©n hiS dökka frá
því syöra. ASalorsökin fyrir þess-
ari skoSun sýnist aö vera sú, að
ýarðarhnö't't/urinn hafi fyrst kólnaS
á Iueimsskantunum, og þar a£ leið-
anidi hafi þar hlotíið aS 'byrja líf
og gróöur, sem bafi færst þaSan
og útbnaiSst um allan linöit'tiriin,
jaifnframit og hann kólnaði og jarð-
veguir kom. þetta sýnist að vara
sárstaklegt sannigjörn skoSun, og
er frá vísindalsgu sjómarmiSi óefaS
»ú oflugasta, og má því álíta þaS
fnijög heppilogt, aS Matthías Joch-
umsson kallar norSurbaimsskaut S
“Noröurhjara” Kr ekki möguiegt,
3’S skoðun vorra hieiSmu forf.Sra
utn Náströnd, og salinn, æm er
bygöttr úr höggormaeggjum, eld,ttr
á eina hl:S og ís á hina, hafi upp-
runia sinn. frá biblíu frásögndnnii
ttm höggorminn í Ediem aldiim-
garöi ?
OlLum ýarðifræöinigum kiemmir
samian um, aS jaröarhnötturinji,
eiftiir því, sem hann hefir kólnaS.
og kólniar, dragist saman, og þar
af leiSiandi hafi lamdiS aö tiltölu
færst inm, eSa eins og þaö e:r vana-
lega kallaS, sokkið, og sjórinn svo
saiiniast í lægSiirniair. Samkvæmt
þeirri jarSfræSisþiakkinigu, sem niú
er, þá ©r sannsýiniilegt aS trúa, aS
snieimima á ölduim itafi veriS þurt
alla laiö frá vasturströndum' Ev-
rópu gagm tum brezku efvjarnar og
ískinid ialt til Grænlands og Norö-
ur Amieríku, og svo þaöam miáske
til NorSur Asítt. Og ef svo hefir
veriS, þá er þar ástæöa, sem aS
mim'Sta kosti getur aö nokkru
kvyti sýnt orsökina fvrir því, að
svo la.nigit, setn mervn vita til bak.a,
hefir vrarið fólk, svo að segja á öll
um pörtum hncattarl.ns.
Orsök jarðskjálfita er nú söinnuð
aS vera þessi síimdráititur hnattar-
ins, jiiiíúiiframit því, sem hann kóln-
ar, og frá því sjóniarmiði er bægt
að fmua áJstæður fyrir hinu svo-
kallaSa NóafióSi, sem gera iþacun
mikilvæiga atburS visindalaga sanmi
kgiajn. þaö er ómögulegt, aS svo
StöddiU, aö gara sér tiokkr.a áneiið-
anleigia hugmynd um, hvaö mikinn
samnlí'ika miantunar framförin, sam
nú er aS ryð.ja sér til rúmis, gatur
leitt í ljó'S, eöa mnn leiöa í Ijós
um koimia'nidi aldir.
John Thorgieirsson.
Thistle, Utah.
ÁRIÐ I ÁR.
ÁriS 1909 kallar frönsk spákona
“Hauöa áriS”, em þaS þý'Sir blóð-
árið. Hún spáði um á’ramótin, aö
þetta yrði bardaga og blóSsút-
hellingaár um hieim allan, einkum
í NorSurálfunni. Ein stærsta þjóS
heimsins félli á kné og misti álit
og völd nú hafandi. Ein smáþjóö
Norðurálfunnar ykist aS völdum
og' virðingu. Drepsóttir yrSu mikl-
ar og skæöar þotta- ár, og tnargir
dæu í heiminum. þjófnaður og rán
yrSu m©S lamgmesta móti, og
fieiri glæpamemn af lííi teknir emm
aS uii'danförnu. Kvennafar yrði ó-
skaplegt í heiminum þeitta ár, og
ástínhrall og ástasvik. Tvö eSa
fkiri börn eiga aS fæðasit í NorS-
urálfunni, og verSa sitórimerkir
fraimtíðármiann heimsins, svo aldrci
hafa slíkir u.ppi veriS. Mörgu ileira
spáir spákona þessi. Hún spáði
fyrri fyrir ófriö og stórtíSindum,
ag er mælt að eftir hafi þótt
gamga. ITún hyggir spádóma sína
á stjiirmigangi og himimhnaittarás.
—------•!«-----—
“Þess er fretið sem gert ei ”.
Seint í nóvember 1907 flnttist ég
hingað til Mrs. Ingibjargar Johm-
son, aS Markland P.O., og ttndir-
lúlt hún mig þar til um miöj: n
ágúst mánuS sl., emdurg aldslau.st,
tneð stakri alúS og umönnun, eftir
því, sem á’stoSur fnekast leyfðu.
En ttm þáS leyti álkti sumir, að
ntér væri naiUÖsynlegt, að g.ra til-
raum mieS lækmishjálp, frekar en
mór var umt aS fá þar. ]>ví þrátt
fyrir ým-sar lækninga tilrannir, fór
beilsan eimlæigt hnignaiR'di, þótt
slæim væri áSnr.
Var því vakiS máls á því við
Mr. J'óh. StraumfjörS, aS liarnn
tæki mig nm tíma á heimili sitt,
og var þaS strax til reiSu, og var
ég ílutt þangaS irnt miðjan á'gúst
sl., og dvaldi ég þar ha.rtnær þrjá
mánuSi. Og virtist mér þar hver
höndim styrkju aSra aS því, aS
geira mér lifiS eins ánægjuliegt og
frekast var mögufegt.
En ’þrátt fyrir Mr. Jóh. Stratim-
fjörSs góSa vilja og viðleitni, með
lækminga tilraunir á veiki minmi,
haföi þaö minni áhrif «n hamn
hefði viljað.
Snórist þá hjálpin þamm veig, að
forstööukonur kvemféfcugsins Fræ-
korn, í Noröurstjörnu skófci'héraöi,
gáíu mér úr féfcugssjóSi $10. Ko-rn
þeim síöar sanuan nm, aS leita
samiskota mér til styrktar, og fór
það eins og nú skal gireina : Safn-
að ai Miss Á. Stra.umfjörS $43.25,
safnaö af Mr. Ásg. BreiSfjörö, und-
ir nafni Miss Á. Sdraumfjörð,
$23.50, safniáS af Mrs. M. Sigurðs-
son $20.00, safmað af Mrs. Oddfr.
Johmson $1'8.85, safnaS af skóla-
kemniara Miss St. J. Stefánssom
$12.00, safnað af Mrs. G. GuS-
mumdsson $8.25, safnaö af Mrs.
Kr. Thordarson $0.00, saftiiaS af
Mrs. G. Daníelsson $2.75, og safn-
aS af Mrs. S. Hördal $2.60. Sam,
tals $147.20.
Ennfremur afhienti mér þann 24.
des. sl. Mrs. S. fcíndial, fyrir hönd
kviemfélagsins Hlín, í Markland
skólaihéraSi, $19.60.
Sömulciöis hafa nokkrir þiess ut-
an rétt mér hjálparhönd, ipeminga-
lega, — mieöal hverra ég sérstak-
lega njfni Miss J. G. Steffámsson,
skólakjmnara á Marklamd, sem gaf
miér $10.00. En þótt ég ékki nafn-
greini hér alla mína íriorgu vel-
garSaimeinn, vona ég þeir fyrirgefi
mér þaö.
Fyrir alla þessa kærleíksríku
hjáíp, votta ég hér meö' öllumi gef-
endunum, og öllnm, sem á eirnn
eða anmaXi hátt hafa unniS aS
þessum stórmannlsgu fjársamskot-
um, — mitt inmilegasta þakklæti.
Markland P.O., 11. jam. ’09.
S. G. Gíslason.
Sjónleikir.
Undii' umsjón í&lenzka Stúdentafélagsins.
Til styrktar fátækum
íslenzkum nemendum.
í tiOOD TEMPLARS HALL,
þriðjudagskv. 2. íebrúar n k., kl. 8 30.

I
My ndin sýnir () Eggertsson og ungfrú R.
Einarson sem Jón Fenton og Ellen Kingsly í
“ JÓLANÓTTINNI ”.

Ilugsa um þig sem ungá.
Ef sæi’ ég þig iiiú, eítir leinn þriðja úr öld,
aS útliti föla, som rós mn haustkvöld, —
fcd'ta og sturtta, á fótum síz.t fráa, —
fyrri svo netta og lóttia á fótinn stniáa,
svo yndislaga í gtamgi, þ,ví eigi lýst fær tmnga, —
ætli ag myndi samt sem áður hugsa’ um þig sem
tt niga ?
Ef háriö giullna er nú gisiS og grátt,
gaitu þá amgium haft þann forna mátt,
aS töfra og fjötr.a og «tv eilífð hafa’ í haldi
hrngia og sálu, snim Intú þínu valdi ?
ESa myndi iþeitta tllimi'erkiS — þumga
aftra miér frá ajS hugsa’ um þig sem nn'ga ?
Á ég að h'ttgsa’ iwn þig eins og þú varst,
er æskunimar vonblóm í skanti þér barst,
og miðlaSir þeirra angan til mín eins og drotming,
— ég' mieöit'ók þamn fögnaið meS yndi og lotning, —
og aldreigi líta- ellimarkiS þumga ?
Em í eilífSinmi finma þig saklausa og unga.
HREÖOVIBUR úr V.d.l.
DR.H.R.ROSS
C.P.R. meðala- og skurðlæknir.
Sjúkdómnm kvenna og barna
veitt sérstök umönnun.
WYNYARD, --- SASK.
K-J-0-T.
“Ef það kemur
frá Johnson,
þá er það gott”
C. ti. JÍJHNSON, Kjötsali,
301 Sherbrooke St. Talaími 2631.
Russell A.
Thompson
and Co.,
| Cor. Sargent & Maryland St.
| Selja allskonar MATVÖRU
| af beztu tegund með lægsta
| verði. Sérstakt vöruúrval nú
fyrir Jólin ! Vér óskum að
ísleridingar vildu koma og
skoða vörurnar. Hvergi betri
néódýrari.—
Munið staðinn:—
HORNI SARGENT AVE.
Oti MARYLAND ST.
PHONE 311H.
---------
Meö því að biöja œfinloga um
‘*T.L. CIGAR,” þá ertu viss aö
fá ágætan vindil.
T.L.
(l'NION MADE)
Western t’igar Factory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
r
Reflw hEj ööð Lapr ;tra Porter
g ‘•"V • V'Ur'
Styrkið
taugarnar með [>vf að
drekka eitt staup af
öðrum livorum þess-
um ágæta heimilis
bjór, íi undanjíhverri
máltíð. — Reynið !!
EDWARD L. DREWRY
Manufacturer & Impc^ter
Winnipeff, Cauada.
Departrnent of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
þetla fylki hefir 41,169,089 ekrur lamds, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem veita lamdimu raka til akuryrkjuþarfa. þe«s vegna
höfum vcr jafnam nægam raka til uppskeru tryggingar.
Ennþá eru 25 milíómir ekrur óteknar. sem fá má mieð hesim-
ilisréitti eSa kaupum.
íbúato;a áriö 1901 var 255,211, nm er nún oröin 400,000
tnanns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Wtnmipeg þorgar áriS 1901 var 42,240, em nú um
115 þúsundir, hefir meir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 tnílur járn-
brauta eru í fylkimu, sem allar liggja út frá Winnopeg. þrjár
þverlandsbrauta lestir tara daglega frá Winmiipeg, og imman
fárra mámaða verða þær 5 taisins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadian Northiern bætost viS.
Framför fylkisims er sjáanleg hvar sem litið er. ]>ér aettuð
aö teka þar bóltestu. Ekkert annaö land getur sýmt saima vöxt
á sama tímabili.
TII> FLIÍDUUXM :
FariS ekki fraimhjá Winnipeg, án þess aS grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yöur fullkommar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgxóða möguleika.
Stjórnarformaður og Akuryrkjumála Ráðgjati.
| ' _________________________________
.lonepb Ilnrke Jmm. Kartoer
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST„ TOHONTO.
LEYNDARMAL CORDULU FRÆNKU 199
“Og huigsiS þir ySttr”, mælti hamn enmfremur.
— “Eg stóð niðri í dalnum og samferöafólk mitt
hæddist aö miór fyrir þiað, aS ég skyldi vilja gera
mig gegmdrepa, fyrst ég giat feinigið húsaskjól. — þaS
vissi ekki, að hinm þyrkiitig.skgi, hugsjónialausi pró-
fossor sá sým, er hvarf eigi, þó regnið byldi og
stormurinm hamaðist. — Hrann sá nefnikga, aö hug-
rakkur maöur klifraSist upp á klettinm, lagði hand-
leggimi utam um grjnitréS og sa'göi : “]>ú ert mín! ”
— O'g hvaö skeSi svo?”
“í/g veit þaö”, g.raip hin r.ngia stúlka fram í : —
Einibúinm var sjá'Jfum sér trúr og neytti vopima
.sinmia".
“Og líka þegar húin sá, aö hann vildi þrýsta
bcmmi fast aS hjairita’ sínm, Felicitas ? — þegar hún
famin, aS húm vi5 hjarta ha.ns fantv hvíld cftir alla-
stormama og hará't'tiina, og aS hann vildi gæta henin-
ar sema síns augasteins, eims lengi og haitin lifSi —?"
Sö'gaimaSurinin hafði al\iag sökt sór niður í hieila-
spuna sinti, því varir hans skttlfu, og hreimuTÍiin 1
rödd hians var sá sami ogi snert haföi hjartt .Felieitas
við sóttorsæmg harn.sins, — en nat hafði har.m engin
áhrif á hana.
Einhúinn hcfir líkkga haft svo mikla rwynslu, að
haiitnt vissi, aö þstta var aS titis æfin>týri”, mælti hún
liörkuleigia. — “þér segiS, aS tróð hafi boSið sitorm-
umntn ibyrginn. — Gott og vel, þaS stóS stöðugt og
þuríti ekki situSmings meS”.
H’ún tók eftir því, aS bann fölnaSí upp, og í
nokkrar mímiútur var hamtt fölur sem nár. þiaS leit
út fyrir, ,að hamn aetlaSi aS ganga í brott, em þá
hcyrðisit fóto'tak færast nær. — Hann beiö því alveg
rókigur við hlið Felicitas eftir að tnóSir sín ása-mt
ríkisstjórafrúnmi kæmi inm á tnilli myrkviSarrn.nnann.a
til þeirra.
200 SÖOUSAFN HEIMSKRINGLU
“þú mátt ekki misvirSa það viS mig, Jóhammas,
ég tali um iþað”, rnæl'ti móðir hians neiðukga, — “sn
þú sitcmdux hér <>g teíur fyrir Karólínu og lætur okk-
ur á’ ófyringiefamlagam hátt bíöái m©S matinn. — þú
skalt þó ekki halda, aö mér sé ánæ-gja í því, aS
Ivarin skemnnist”.
Ríkisstjórafrúin- sle.pti im’i handkgg frændkomu
sinmar, og gekk yfir grasílöitinn. — Hún var nú ekki
nærri því ieins falleig og vant var. Ljósu lokkairnir
féllu í óneiSu niður um kinmar hennar, er vortt rattð-
ær mjög, og seim fór hemmi jafnilla og ógeðslegi
glamipinn í dúfuaugunum henmar.
‘‘Ég hiefi enn þá ekki getað þakkaS yöur, Karó-
lína, fyrir «S þér luafið litið eftir Önnu litlu í fjar-
veru minmi”, mælti húm. — það átti aS heita svo, að
hún talaSi vimg'amLega, en móti venju var málrómoir
hemmar mú ruaipur og skieramdi. — “Nei, þér sitjiö luér
seim eims.itukoma umdir hryl'ittitrénu. Ilvernig œitti
maöur aS firnna ySur ?-------HafiS þér LeíkiS Jíemman
.skemitiLega Lcik áSur, aS draga yður þanmig í hlé ? —
Nú fæ ég beitur skiliS, hvers vegma Anma litfct hefir
verið svo ófynrgefamLagia vanrækt meðan ég var í
biurtu. Ég er nú þegar búin aS finmia aS því viS
Rósit. — — Barnimu bafir ekki veriS kcmbt. Hún
er svo útit.'kin cg sólbrend, að maðtir gæti ímyndaS
sér, að hún væri Raffa-ibarn, — og svo ifcr óg hrædd
um, aö húm haíi borSaS of mikiö”.
“Er það ekloert fleira, sem þú þarft að ávíta
barnfóstru þína fyrir, Adela ? Hugaaðu þig vel um”,
mælti prófessorinm háSslega. '“Jvtli þaS sé ekki
hemni aS kcmna, aiS barn þitt er kjrtlaveikt? Og
ætli húm sé ekki orsök í öllttm þrii'muskÚTumum
hérna í Thuringen, er valda skapilsku þinni ? Hver
veit?” — Hammi þagoiaSi og snéri sér unidam meS
megna/sta fyrirlitnimgarsvip.
LEYNDARMÁL CORDULU FRfiNKU 201
“Já, þaS <er gott, að þú lýkur ekki alvag máli
þímu, Jióhainmes”, rnæLti eikkjan, og hún reyndi sem
bezt hám gait, að verjast krampa og gráti. — “Eg
ætlaði ekki aS móSga yður, Karólíma”, mælti húm
ennfricmur og sr.éri sér aö Felicitas. “Og til þess
að þér gietiö séS, aö étg er ekki þaS minsta reiö viö
yður og hier ekkert vantræust til yðar, þá ætla ég aS
biðja yður að vera hjá Önnu í kveld. — Ég er svo
þreyitt og þarfnaM hvíldar eftir ferðina —”.
“þaS verður ékkiert úr því”, mælti prófessorinm
hörkulog.a og í edmbcittum rónt. — “]>aS >er mú mál
komið, að þessi takm,arkalausa sérhlífni taki emda. —
þú hc-fir g >tt Lag á, að notfæra þér ammara krafta,
Adela. — Hiéöam af anmast þú sjálf barn þitt”.
“Gott. það líkair mér vel ! ” greip frú Heilvvig
framí. “þá' gieitur stúlkam rifið upp illgresi hér í
giarSimum í kvald, — því úr þiessu giet ég ekki láitiS
llinrik eða Friðriku vinna þá vinnu, — þatt eru orð-
in of gömnil”.
Prófes«orinn blóðroðnaði. — þó andlit hans beri
sjaldam vott um, bvort honum líkaði be'tur eða ver,
bá varö þiaS nú bæði vamdræiSalegt og eins og hann
hálf blygSaSist sín. — Að líkindttm luefir hamn aldrei
htugsað úit i, hvo amðvirðiLeg staða sú var, er luamn
hafði þröngvaS himmi gáfuðu ttmgu stúlku í, fyr em
nú. — Felicitais stóð strax upp undan trénai. Ilún
vissi, aS hin fáu orS, sem frú Heilwig sagSi, voru
sama sem skipum, er húm vrði aS hlýða, ef húm vildi
koanast hjá, aS hieyra háSglósur og ómot. — En pró-
fessorinn gekk í veg fyrir hana.
“Eg ímymda niér, að emm þá ráði ég hér nokkrtt
um, sem húsbómdi ySar”, mælti hanm rólega, “og ég
vil ekki, aS þér vinmið þ©ss háttar vinmu”.
“Nú? Ekki þiað? Viltu ' setja hana í gler-
skáp?” spurSi frú Hieílwig. "Hún “-r nákvætnlaga
alin ii'pp eftir fyrirskipunuin þínum. — — Á ég aS I
202 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
sýma þér 'bréfim þin, þar ssan þú tekur það fram, aS
húm. eiigi aS vimma, — og á benni sé hafð'ur hinm
stramg'acsiti laigi”.
"Mér deititur ekki í hug, aö nieita meinu ai því, er
éig l'.iefi skipaS fyrir”, niœlti prófessorimm þungbúinn,
og kvaið' fast aS orSumim. — “Heldur ekki sé égi eft-
ir, aö hafa ibireyitit þeuumig. — Eg áLeút, aS ég gieröi
rétt, og vonaiði, aS þaS befSi heillavæmlegar afleiS-
itugar. — Bn éig skal aldrei gera mig sefcam í því, aÖ
halda fast við þaS, senu é'ig fimn aS er ramgit, — aS
eins vcgtua þíss, aS veiröa ekki ósam'þykkttr sjálfum
iniér, — og ég lýsi því yfir, aö mt lít ég öörum atug-
um á' þeitrba, og þar af LeiSamdi brcyti ég nú ö'ðru-
vísi”.
Vi-Ö síðit'Stu orð hams heygSi ríkisstjórafrúim sig
niSitr, og sLeit upp grtas, er stóö þar eitit sér, — að
euns til að rífa þaö í sundiur blaö fyrir blað.
“Gierðu þig nú ekki hlægileg m, Johamr.es”, mælti
frú Hieúlwig og rak upp báan hæSnáshlátur. “Á þín-
um aldri byrja micmn ©kki að ska.pa sér skoðamir, —
þær verða að stamda ái föstum grundvelli, anmars
V'erður mia’ðurimn skussi alla æfi.-----Amnars hefir
þú tuti akki verið einrn í leik, — ég var líka mieð, og
óg ímynda mér, að alt líf mitt vitni um það, að ág
nueð gtiSs máð alt af befi vilj,ið það rótta. — Mér
þætti þaS illa farið, ef nú meihLeysi Heilwigs æittar-
inmar kæmi líka fram í þér, því þá — éig segi þér
þaS hneinskilnislaga — þá væri öllu lokiö okkar á
milli. — Á m®ðam stailkam er á mínu heimili, verðttr
hain aS vinrna, oig má aJdriei halda aö sér hiriiduan. —
þ-cigir haun cr íarin héSan, nuá htiin gjariúam fyrir mér
Legtgja hiemiduT í kjöLtu sér og Leik« heldri konu”.
“þaS matn húm aldrei g:ra”, mælti Felicitas
brosamdi og virti urn LeiS fyrir sér smáu hendotrmaLr
sínar, sem voru veðtirteknar og harðar eftir vimnuna