Heimskringla - 25.02.1909, Blaðsíða 4

Heimskringla - 25.02.1909, Blaðsíða 4
bla 4 WINNIPEG, 25. FEBR. 1960. ÖEIHSEÍINGt A Sælir nú, ókunnugur. I síðustu Hkr., sem út kom 18. þ.m., birtist nafnlaus bréfkafli frá einhverjum sérvitring vestur á Kyrrahafsströnd. Og aetla ég aö biðja þig, Heimskrinjrla mín, aö bera honum þessar fáu línur til dægrastyttingar í staöinn. þaö er þessi gamla saga og vana legi harmagrátur, sem bergmálar í þessu umgetna bréfi, um blöðin hérna vestra, eins og vant er : Aö þau séu alt af full af allra handa leirbulli og skáldskapargutli. Mér finst, að blööin ættu miklu fremur lof skilið fyrir frjálslyndi sitt, að taka “gutlið”, sem þessi vitringur kallar svo. — En það er sjaldnar fundið að því, þó að það sé rifist og skammast persónulega í blöð- itm og aniiíS-staðar, at ýmsum mönnum, ár eftir ár. þeir þora það ekki. þeir haldá kannske, að þeir fái ekki aðgang að þeim, ef þeir gerðu það, þó þeir findu hvöt hjá sér til að skammast við einhvern. En ef satt skal segja, þá eru blöðin og hafa verið, svo heiðar- lega frjálslynd, að gefa báðum málspörtum tækifæri til að láta sínar hugmyndir í ljós, án mann- greinarálits, frá því fyrsta, og ættu menn að virða það við þau. En kveðskapurinn hérna, hann á ekki upp á háborðið, af því það eru bara einstakir menn, sem fást við hann. Og sumir, eins og þessi fimbulfambi, vilja hel/.t bola þeim út úr blöðunum, svo þeir hafi pláss fyrir skammirnar sínar, þeg- ar á liggur. — En ég álít nú, að því plássi, sem ég og Kristján Ás- geir höfum tekið upp í Hkr. nú nokkrum sinnum, og ýmsir aðrir hagyrðingar, sé alt eins vel varið undir ferhendurnar okkar, eins og þó það væri fylt með persónuleg- um hnifilyrðum og skammagrein- um, á meðan þær (ferhendurnar) eru meinlausar, og láta alla í friði. En ókunnugur minn, þarna vest- urfrá, taktu ekki orð mín svo, að ég álíti, að “Til goðanna”, eða “Goðin hans Jónasar”, eáns og þú kallar það, eða nokkuð annað eft- ir mig, hafi nokkurt nútíðar skáld- legt gildi. þar skal meira til. — Enda líka hefi ég ekki verið að fálma neitt eftir neinum skálda- titli, þó ég hafi verið að yrkja þetta að gamni mínu og mér til dægrastyttingar, eins og hinn heiðraði ritstjóri Hkr. veit, að ég hefi sagt honum. En að ólöstuðum öllum hagyrð- ingunum íslenzktt hér vestra, þá eru víst teljandi þau kvæðj, sem hafa verulega nútíöar skáldlegt gildi,, nema kvæði eftir Dr. S. J. Jóhannesson. Og er það mjög eðltr legt, að svo sé, þegar maður at- hugar að hagyrðingarnir hérna eru alt ómentaðir menn, að undan- teknum Dr. S. J. Jóhannessyni og Mr. Kr. Ásgeir Benediktssyni, — eftir því, sem ég veit bezt. — Svo það er í fylsta máta ranglátt, að ætlast til mikils af okkur í þeirri grein. Og ferhendurnar okkar Kr. Ásgeirs, eru ekkert verri enn margt annað af því tagi, sem þag- að hefir veriö um. Við gertum þó hælt þeim fyrir það, að þær eru al-íslenzkur bragarháttur, og Eddu kenningarnar okkar eru íslenzkar, svo við stælum enga titlendinga. Og meira, sérvitrtngur minn : — það álit, sem við Islendingar höf- um fengið bæði hér og heima, eig- um við mest og bezt að þakka Eddunum, Fornsögunum og rím- unum okkar. Og eins það, að við kunnum að tala íslenzka tungu þann dag í dag, en vorum ekki orðnir hádanskir áður en við kom- um hingað, bæði að máli og öðru, — eigum við lika þeim að þakka. En ég gizka á, að þessum Stranda vitring þyki ekki stórt varið í það. Jæja, skepnan min, þú mátt hafa þínar skoðanir mín vegna. — Og eins þar sem þú segir, að það sé engu líkara, heldur enn að Hannes stutti og Símon Dala- skáld séu komnir að bulla hér. — þú ættir að vita dálítið betur, en nú lítur út fyrir, að þú vitir, áður en þú slærð um þig. þvi ég ætla nú að hughreysta þig með því, að þó þú verðir tuttugu sinnum eldri enn Adam varð, og þú sért alt af að böglast við að yrkja, þá getur þú aldrei orkt eins fallega vísu og til er eftir gamla Símon Dala- skáld. Eða heldur þú ekki, að bæði ég og Kristján Ásgeir, sem þú ert að reyna að sverta, a£ því að þú hefir séð í blöðunum, að það hafa sumir verið að hnýta i hann, — þá vilt þú gera það líka ekki vantar göfuglyndið, það er síður en svo! — höfum ekkfc eins mikið frjálsræði til að bulla i blöðunum, nær sem við viljum, og við fáum aðgang að þeim, eins og þú og ýmsir aðrir ? — Eða heldur þú, að við séum ekki orðnir nokk- uð gamlir til að láta Kyrrahafs marbendil knésetja okkur ? Við vilj um sem minst hafa með mar- bendla að gera, eða að minsta kosti ég. Eg hefi ætlað, að sneiða mig hjá blaðadeilum og miklu rifrildi hér vestra, og mér hefir tekist það tdl þessa. En ég get varla þagað, þegar reynt er að vaða ofan í mig saklausan, af þeim manni, sem ég^ veit, að ég hefi aldrei neitt reynt til að sverta í augum almennings, og sem líklega þekkir mig að alt öðru en ótuktarskap. Ef þú ætlar þér, að vaða ofan í mig aftur, þá er betra fyrir þig, að taka af þér skóna, — því ég elska friðinn. Jónas J. Daníelsson. ----•!«----- Bréf til kunningja. Góði vin! — Beztu þakkir fyrir bréfið þitt, meðtekið 26- þ.m. — Bréfið var ágætt ; vel hugsað hvað vona-tímann snertir sérstak- lega. Hann er og verður eina sæl- an í lífinu, þegar alt er athugað vandlega. Að vona er þarflegt, sjálfsagt, og hver, sem hefir glat- að voninni, hefir glatað lífinu með. því held ég íram, eips og þú. Menn, sem hugsa nokkuð ærlegt, hafa heilbrigða skoðun um tilgang alls, eru sammála oft og tíðum, því verður ekki neitað. Að heyra vel hugsað, er sann- kölluð hjálp fyrir þá, sem kaldir og kæringarlausir eru orðnir af ýmstim mótgangi vilja ekki gera góðverk, hafa deytt sínar góðu skoðanir og hugsanir, — hugsa að eins um hefnd. þeir menn eru kall- aðir bölsýnismenn, og eiga tilfinn- ingar næmar mjög og viðkvæmar. Lifið er reynsluskóli sannkallaður. Tilgangur lífsins er smásaman lærður, en verður aldrei til fulls. Margt, sem skapað hefir verið, v*irðist koma í bága við afstöðu mannsins í lifanda lífi á margvís- legan og óskiljanlegan hátt. Kvart anir kpma fram af tungunni í hvert sinn, þegar lífið ex öðruvísi en hugsanirnar um það höfðu ver- ið. Guði sjálfum er kent um það, en slíkt er rangt. Eins og þú manst óefað, eru þetta aðalþættirnir i góða og lær- dómsríka bréfinu þínu, hinu síð- asta til mín, sem ég hefi minst á. Hvað ætti ég að skrifa þér í stað- inn ? Máske minnast á það, sem ljótt er hjá fólkinu, sumu af því. Slíkt hefir samt ilt eitt í för með sér, — þess hefir maður orðið var og verður daglega, t*Lns og þú sjálfur veizt, hefir það líka oft orðið að tilætluðum notum. Eng- inn veit fyrr en reynt hefir .... Nú er öldin önnur, öfugt flestu snúið. Nú er öldin önnur, alt hið góða flúið. Nú er öldin önnur, æðsta hnossið rviið. Nú er öldin önnur, ekkert drottins hjúið. Er ei öldin önnur, — almenningur glingur ? Er ei öldin önnur, æðsta þekking blekking? o. s. frv. í byrjun þessarar aldar finst mér margt vera athugavert, og ætla ég að minnast á það helzta, sem ekkert leyfi hefir til að sitja að völdum. I. Málæðisþekking. Á hvers manns vörum eru þessi orð : ég á þekkinguna, ég skU þetta betur en þú, þú þarft ekki að íræða mig, ég skil þetta vel, ég veit meira en þú. Og margt fleira heyrist þessu líkt allajafna. þetta kalla ég mál- æðisþekkingu, sem er grein af van- ans villu, sem fest hefir djúpar rætur. II. Misskilningur. Menn lesa bundið og óbundið mál. Hugsa um það eftir á alt sem þeir geta. En ef skilningur þeirra fær ei grip- ið það, leyfa þeir sér að bannfæra verkin, voga sér að kalla þau rugl og vitleysu og fleira. En þeir ættu áður en þeir færu af stað að með- ganga fyrir sjálfum sér í huganum, að .þeir ekki skildu það, sem þeir hefðu lesið. Og íhuga þyrftu þeir vel, hvort þeir treysta sér til að gera betur, líka viðurkenna, að til séu menn fyrir ofan þá. Og vita ættu þeir, að orð fá þeir á sig, ekkert minna en höfundarnir, fyrir sinn kjaptagang. III. Sjálfsálit. þegar vel unnið verk sést, hverju nafni sem nefn- ist, sem skilið ætti að fá lof undir öllum kringumstæðum, þá berast að eyrum margskonar frægðarsög- ur, stundum eintómur flilbúning- ur. Að kríta liðugt, er hægðar- leikur fyrir hveru, sem vill. það er sannkallað rugl, rugl af verstu tegund, rugl til ills og bölvunar. IV. ösiðirnjr. þá, sem skaðleg- astir eru, ætla ég að eins að minn- ast á : Að ganga hús úr húsi til að upphefja sjálfan sig en niður- lægja aðra, nefnilega, að ná sund- tökunum sjálfir, hljóta lofið sjálf- ir. Að ráðast á menn, sem ekkert hafa til saka unnið, gera þá í viss- um skilningi útlæga skógarmenn. Að fara nokkurskonar handahlaup eftir þvættingi annara til að fylla andstæðinga flokkinn og stofna sjálfum sér að vissu leyti í hættu. — Og þeir allir, sem starfa að því eru smáir og verða aldrei annað en smáir. þeir allir eiga öfundina. þeir allir hafa náungans kærleik- ann engan til. — Satt, V. Heimting. Heyxa má, hvar sem maður er staddur, líkt þessu: Ég á heimtingu á, að mér sé gerður greiði. þó hinir sömu hafi kannske aldrei til hans unnið. Og þakklætið er vanalegá víðkvæðin gömlu, þessi : Skyldi vera þakk- andi fyrir það ? það var sjálfsagt, og ég átti annað eins skilið. VI. Sannleikurinn. Hann er margoft kallaður lygi, tóm lygi. Grátleg villa, sem með vananum hefir þroskast. Argasta guðlast er slíkt óefað, — á meðal kristinna manna. VII. Samkomulag. það er að deyja út algerlega. Hver hendin er uppi á móti annard. það virðist vera sjálfsögð skylda hvers og eins, að vera aldrei sammála. — Heiðarleg undantekning hvað við- víkur vorri fósturjörð. VIII. Kækir. Á mannfundum sjást einna bezt margskyns hlægilegir kækir, sem mörgum þykir mikið til koma og margir elska. Mestan þátt taka í þeim þeir Islendingar, sem fæðst hafa hér vestanhafs, — eftir því hefi ég tekið vel. Líka láta þeir, sem hingað flytjast, ekki sitt eftir liggja, að fylla hópinn þann. Engin lýgi- Hægt væri að naíngreina marga, en það skal ei gert verða. — Að laga þessi lýti, er þarflegt og sjálfsagt. því við- bjóðslegt hneyksli er framkoma þeirra persónu, sem virðist ei vita hvernig skuli ganga, standa, sitja eða vera. Til hennar er tekið eftir á, og verður hún þá að athlægi ógleymanlegu. því er ekki hægt að hjálpa, — orð er haft á öllu, og alt gert fullkomið í meðferð- inni. Eina vísu lærði ég eftir mann, sem auðsjáanlega hatar kæki, og kallar þá “ljótu lýtin”. Vísan er svona : “Með þér fylgjast ljótu lýtin, lítill svanni, töfra-fríður : Taktur leiður, tilgerð skrítin, tepruskapur velgjustríður”. Ilöfundur vísunnar hefir veitt kæk- unum athygli, ekkert minna en ég. það ber vísan með sér. IX. HugleysV Sumir menn þora ei að birta nöfn sín undir ritgerð- ir sínar, sem þeir þó láta prenta, ef það snertir einhverja sérstaka eða eitthvað sérstakt. það kemur sér oít illa, og margir verða æstir út af því, sem von er. Stundum sjást líka nöfn út í bláinn, til d.: “þinn einlægur Karl--------". þeir, sem gera þetta og líkt þessu, sjá auðvitað fyflir fram, að með því eina móti verða þeir látnir af- skiftalausir, og er það rétt hugs- að, fyrst þeir geta ei haldið munni. X. Bæjarlýgin. Sár eins og þyrnir. Hún drepur mann lifandi. Hún er og verður sannur djöfull, — lýgin á víð og dreif. Hjá mönn- untim er engin spilling á við bæj- arlýgina. Margt, margt fleira líkt þessu, sem á hefir verið minst, er óupp- talið enn, og verður látið í friði, svona fyrst um sinn. Hefi ég tekið of djúpt í árina ? Hefi ég krítað liðugt ? þinn einl., A. St. Johnson. DR.H.R.R0SS C.P.R. meðala- og skurðlæknir. ÍSjúkdómum kvebna og barna veitt sérstök umönnun. WYNYARD, -— SASK. K-J-Ö-T. “Ef það kemur frá Johnson, þá er það gott” C. G. JOHNSON, Kjötsali, 301 Sherbrooke St. Tal3tmi 2631. &-------------------55 Russeii A. Thompson j and Co., s Cor. Sargent & Maryland St. / { Selja allskonar MATVÖRU < af beztu tegund með lægsta | verði. Sérstakt. vöruúrval nú 5 þessa viku. Vér öskum að ! Islendingar vildu koma og skoða vörurnar. Hvergi betri ! néódýrari.— Munið staðinn:— HORNI SARGENT AVE. OO MARYLAND ST. PHONE 3112. mr m Rfiðwí ^Eí 3od Lapr tra Portar Styrkið taugarnar með þvf að drekka eitt staup af öðrum hvorum þess- um ðgæta heimilis bjór, á undan hverri máltfð. — Reynið !! EDWARD L. DREWRY Maunfactnrer & Tmpcrter WiuDÍpeg, Canada. Department of Agriculture and Immigration. MANITOBA þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,0x9,200 ekrur eru vötn, sem vteita landinu raka til akuryrkjuþarfa. þess vegna höfum vér jafnan nœgan raka til uppskeru tr}7ggingax. Knnþá eru 25 milíómr ekrur óbeknar. sem fá tná tnieð heim- ilisrébti eða kaupum. Ibúataja árið 1901 var 255,211, nu er nún orðin 400,000 manns, hefix nálega tvöfaldast á 7 árutn. íbiúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú uro 115 þúsundir, hefir meir en tvöfaldast á 7 árum. Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 milur járn- brauta eru í fylkmu, sem allar liggja út frá Winmpeg. þrjár þverlandsbX'a'Uta lestdr fara daglega frá Winnápeg, og innan fárra mánaða verða þær 5 talsins, þegar Grand Trunk Pacific og Canadian Northiern bætast við. Framför fylkisins er sjáanlieg hvar sem litið er. þér ættuð að taka þar bólfiestu. Ekkert annað land getur sýnt sama vöxt á sama tíma'bdli. TIIi FERDAJI 4 \ : Faxið ekki framhjá Winnipeg, án þess að grienslast um stjórn ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp- lýsingar um heimilisréttarlönd og íjárgróða möguleika. Stjórnarformaðxir og Akuryrkjumála RAðgjati. Skrifiö eftir upplýsingura til Jos^ph Hni'Uo ,b«* II h rtney 178 LOÖAN AVE., WlNNIPEö. 77 YOKK ST , TOHOKto. leyndarmál CORDULU FRENKU 231 232 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU verk sitt með álíka áhuga, eins og þegar barni er trúað fyrir einhverju, sem það vill leysa skyldurækn- islega af hendi. Enginn ókunnugur, er hefði séð hana, hefði getað ítnyndað sér, að hún væri ekkja og móðir. Á meðan hún var f.ram í eldhúsAnu, höfðu þau tekið tal með sér málafærslumaðurinn og frú Heil- wig, — og snerist það að venju um erfðaskráCordulu. frænku. Friðrika og Hinrik höfðu áður fullvissað Felicitas um, að gamla frúin hvorki hugsaði eða tal- aði um annað. Felicitas sá í svip andlit frúarinnar. Henni sýndist það vera öskugrátt og hafa elzt mikið nú í seinni tíð. Einnig talaði hún nú miklu hrað- ara, en áður hafðt, verið vani hennar, og í rödd henn- ar lýsti sér harmur og reiði, — þær tilfinningar, er rikastar voru í brjósti hennar. Prófessorinn tók engán þátt í samtalinu, meira að segja, það leit helzt út fyrir, að hann veitti ' því enga efiirtekt. Hann gekk um gólf, með hendurnar krosslagðar fyrir aftan bak, í þungum hugsunum. — Að eins þá er hann gekk fyrir dyrnar, leit hann upp, og horfði vandlega á Felicitas, þar sem hún sat við vinnu sína. ‘'TIvað lengi sem ég lifi, mun ég aldrei geta sætt mig við það, Frank minn góður! ” mælti frú Heilwig. — “Ef Heilwigsættin heföi ekki með sínum sveita ínnunnið sér peningana, þá væri alt öðru máli að gegna. En nú getur vel skeð, að einhver mannræfill, sem ekki einu sinni á ætt sína að rekja til Hirsch- sprung ættarinnar, komi og sói á stuttum tíma ó- grynni fjár, er heiðarlegt fólk hefir dregið saman. Ilversu mikla blessun hefði þó ekki getað af pening- unum leitt, ef þeir hefðu verið í vorum höndum! ” “En, elsku frænka”, sagði ríkisstjórafrúin smeðju- lega, um leið og hún kom inn úr dyrunum með kaffi- könnuna og tók að hella í bollana, “nú ertu aítur búin að sökkva þér niðnr í óheillamál þetta, er auð- sjáanlega spillir heilsu þinni. — Eg er viss um, að þú veikist. Hugsa þú til barna þinna og einnig til mín og reyndu okkar vegna að gleyma”. “Að gleyma! ” hrópaði frú Heilwig fjúkandi reið — “Aldrei! Sem betur fer, hefir maður þó stefnu- festu og kjark, — sem yngri kynslóðina skortir nú orííið svo tilfinnanlega”, — hún leit illilega til sonar síns, er gekk um gól£. — “Hinn skammarlegi órétt- ur, er við höfum orðið að líða, setur hvern einasta blóðdropa minn í hreyfingu. — Og ég bíð þess aldrei bætur. — Hvernig kemur þér til hugar, að láta mig heyra aðra eins .vitleysu ? — þú ert oft svo fjarska- lega grunnhyggin, Adela”. Ríkísstjórafrúin brá litum. Drættirnir í kring um munninn urðu hörkulegir, og bollinn, er hún í þessu rétti að frænku sinni, skalf í hönd hennar. — Samt stilti hún,sig og lét sem ekkert væri. i',þessa ofanígjöf(á ég alls ekki skilið” mælti hún mjög blíðlega eftir augnabliks þögn. — “Enginn hefir tekið sér þetta svívirðilega athæfi nær en ég hefi gert. það er ekki einasta, að mér gremjist tap það, er þú og frændur mínir hafa orðið fyrir, — heldur er það alt of hörmulegt fyrir kvenhjartað að vera vitni til siðferðislegrar glötunar. — — þarna hefir nú þessi gamla, fláráða kerling, sem helming æfi sinnar lifði hér uppi á loftinu, íhugað nákvæmlega, hvernig hún gæti bezt leikið á nánustu ættingja sína. — 'Hún yfir- gaf þennan heim í ósátt.við guð og menn, og með svo mikla syndabyrði, að himininn mun að eilífu lok- ast fyrir henni. — það er hræðilegt. — Kæri Jóhann- es, viltu ekki kaffi ? “Nei, þakk”, mælti hann kuldalega, og hélt á- íram að ganga um gólf. Vinnan féll úr höndum FeKcitas. Hún hlustaði cftir með athygli og náði tæpast andanum. — Hún LEYNDARMÁiL CORDULU F'RENKU 233 hafði að vísu oft heyrt Hinrik segja, að heimurinn dæmdi hart hina gömlu og einkennilegu einse,tukonu, — en þetta var í fyrsta skifti, að hún sjálf heyrði henni niðrað. — Blóðið streymdi henni til höfuðs, og hvert orð skar hana í hjartað, sem hnífstunga. — Kvalir þær, er hún nú leið vegna hinnar framliðnu, voru rmklu sárari en sorgin yfir dauða hennar. “Mér er ekki kunnugt um, hvort gamla konan hefir haft syndabyrði að bera eða ekki”, sagði mála- færslumaðuriinn. — “F,n eftir því, sem mér hefir verið sagt, getur enginn með sönnu borið henni neitt ilt. — Heimurinn tekur nú oft til þakka með, þó slúður sé ekki á rökum bygt. — Aftur á móti ber alt það, sem hún lætur eftir sig vott um, að hún hafi verið gædd óvanalega miklum hæfilegleikum”. Frú Ileilwig hló hæðnislega, og sneri sér með mepta fyrirHtningarsvip frá málafærslumanninum. “Kæri herra málafærslumaður, — það er nú einu sinni hlutverk yðar, að taka málstað annara og breyta verstu óbótamönnum í ljóssins engla, — einn- ig, að álíta þann saklausan, sem heimurinn með réttu áfellir. — Frá þessari hlið getur maður að eins skilið dóm yðar", mælti ríkisstjórafrúin illhryssfingslega. — “Eg þekki samt mann, sem þekti hana, og þér verð- iö aö fyrirgefa, að ég tek meira mark á orðum hans en yðar.------Pabbi þekti hana. — Hún var óvenju- lega þrálynd, og bókstaflega lagði föður sinn iÍErröfina með þrákelkni sinni. — — Og hversu hún hefir látið sér ant um mannorð sitt, sýnir bezt hin svívirðilega vera hennar í Leipzig. — þrátt fyrir hina ágætu hæfi- legleika hennar, eins og þér álítið, að hún hafi haft, — hefir hún komist á glapstigu, hræðilega glapstigu. Hún var frjálshyggjandt, og guðníðingur”. í þessari s.vipan spratt Felicitas upp og gekk að dyrunum. Hún var eldrauð í framan, og lyfti hægri hönd sinni ógnandi út í loftið. — í þessum stellingum 234 SÖGUSAFN HEIMSKRINGJ/U líktist hún mest refsigyðju. — Rósrauðu varirnar er höfðu umhugsunar og óttalaust mælt fram hina hræðilegu ákæru, þögnuðu alt í einu við þessa sjón. “Guðníðingur heíir hún aldrei verið”, mælti hin unga stúlka, og kvað fast að oröum sínum. Ilún horfði með leiftrandi augnaráði á ríkisstjórafrúna. — “Já, hún var frjálshyggjandi, — hún atliugaði verk guðs, án þess að óttast frelsi sálar sinnar, — án hræsnistrúar, — því hún vissi, að vegurinn til hans, er nátengdur hans dásemdarverkum. — Ósamræmið á miJli biblíunnar og náttúruvísindanna varð henni aldrei að fótakefli. þekking hennar átti ekki rót sína að rekja til bókstafstrúar, heldur til sköpunar- verka guðs, — til hjarta sjálfrar hennár, og til hinnar himnesku gjafar, er gerir manninn ódauðlegan og s.jálfstæðan í hugsunum sínum. — Hún gekk ekki í kirkju, eins og þúsundir annara manna, er í skraut- klæðvim ákalla guð. — En þá er kirkjuklukkurnar hringdu, þá stóð hún auðmjúk og beygði sig með lotningu fyrir hinum hæðsta. — Og ég efast um, að bænir yðar séu guði kærkomnari, er ákallið hann með sömu vörum og þér áfellið náunga yöar”. Málfærslumaðurinn hafði ósjálfrátt staðið upp. Hann greip hendinni um stólbríkina og horfði á hina hugrökku, ungu stúlku, eins og liann vildi ekki trúa sínum eigin augtim og eyrum. “þektuð þér þessa einkennilegu konu?” spurði hann og hélt niðri í sér andanum, þegar Felicitas þagnaði. “Eg hefi daglega umgengist hana”. ‘‘þetta eru ágætar fréttir", mælti ríkisstjórafrúin háðslega, — eða það átti að vera háð, en unga ekkj- an var nii ekki í því skapi, að hún gæti gefiö oröum sínum eiginlegan hæðnisblæ. — Hún var föl og óró- leg. — “þér getið þá án efa sagt okkur margar fa.ll- egar sögur af fortið þessarar heiðarlegu vinkonu yð-

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.