Heimskringla - 01.04.1909, Qupperneq 4

bís 4 WIKWPSG, 1. AP&ÍL' 1909,
tí E í M S K a í K G l; A
wfiSa-
DR.H.R.ROSS
C.P.R. meðala- ogskurðlæknir.
Sjúkdómum kvenna og barna
veitt sérstök umönnun.
WYNYARD, --- SASK
K-J-Ö-T.
uEf það kemur
frá Johnson,
þá er það gott”
C. G. JOHNSON, Kjötsali,
301 Sherbrooke St. Talafmi 2631.
-»
Russell A.
Thompson
and Co.,
Cor. Sargent & Maryland St.
Selja allskonar MATVÖRIJ
af beztu tegund með lægsta
verði. Sérstakt vöruúrvaí nú
f>essa viku. Vér óskum að
Islendingar vildu koma og
skoða vörurnar. Hvergi betri
né-ódýrari.—
Munið staðinn: —
HORNI SARGENT AVE.
OG MARYbAND ST.
PHONE 3112.

Meö {)ví aö biöja æfinlega um
“T.L. dfíAR,” I>6 ertu viss aö
fíi ágætan vindil.
T.L.
* (L’XIQN MADfi)
Western Cigar Fartory
Thomas Lee, eicandi Winnnipee
m
Reflwí ^Ex )öð Lapr tra Porter
1 EDWARD l.
Styrkið
taugarnar með J>vf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjór,'á undan hverri
máltíð. — Reynið !!
Manufacturer & Tmpc-ter
Wiunipeg, Canada.
Department of Agriculture and Immigration.
MANITOBA
J>etla f.ylki befir 41,169,089 ekrur lan-ds, 6,019,200 ekrur eru
vötn, setn veita landinu raka til akuryrkju-þarfa.. þess vegna
höfum vér jafnan nægan raka til uppskeru tryggingar.
Ennþá eru 25 milíónir ekrur óteknar, sem fá má meö hiei-m-
ilisréitti eða kaupum.
íbúa-ta;a árið 1901 var 255,211, n-u er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 áru-m.
íbúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir meir en tvöfaldast á 7 árum. -
Flutningsteeki eru nú sem næst fullkomin, 3516 milur járn-
brauta eru í fylkimu, setn allar liggja út frá Wimwpeg. þrjár
þverlandsbr-auta lestdr fara daglega frá .Wimid'peg, og innan
fárra má-naða v-erða þær 5 taisins, þegar Gra-nd Trunk P-acific
og Canadian Nor-thtern bætast við. %
Framför fylkisins er sjáanfeg hvar sem litið er. þér ættuð
að tak-a þar bólfes-tu. Ekkert annað land getur sýnt sa-ma vöxt
á sama tí-ma-bili.
TIIi ITRDANAMA :
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlön-d til sölu, og útvega yður fullkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróða mögul-eika.
Stjórnarformaður og Akuryrkjumála Ráðgjafi.
SkrifiO eftir applýsiognm til
.loseph llnrke. Jnn. Hnrtrey
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YOKK ST.. TOKONTO.
“Geðsþektjer gulli betri,,
Ég ætla nú, Jón mitin, að vera
eins stuttorður og góðyrtur við
þig og mér er frekast unt, svo ég
ýfi ekki skapsmuni þína mikið, —
framyfir það, sem ég h-efi óbeinlín-
is orðið til að gera. Friður sé með
þér. — Eg er mjög ánægður yfir
því, að hafa getað lei-tt fram í
dagsbirtuna skvtmaskots höfundinn
að Kyrrahafsbréfinu gamla, þó að
lítið annað sé unnið við það, en
að ég kenni það þá ekki neinum
saklausum manni. Og ég er þér
þakklátur fyrir það, Jón minn.
þú gefur mér fullkomlega í skyn
í þessu ritsmíði þínu til mín, er
birtist í Heimskringlu 25. m-arz,
að þú hafir verið að taja um fleiri
andlega volaða vesalinga, sem þú
kallar svo, í þessu Kyrrahafsbréfi
þínu, en mig o-g Mr. Kr. A. Bene-
diktsson. 1 Vel er að verið. Ertu
ekki- upp með þér af því, að rita
óhróðursgreinar um saklausa
rnenn í íréttablöð, og þora svo
ekki, að láta nafnið þit-t sjást und
ir þeim ? j Finst þér nú ekki sjálf-
um, að það lýsi töluverðum skorti
á mannúðar og velsæmis tilfinn-
ingu hjá þeim, sem gera felíkt ? —
Kg hefði varla trúað því á þig,
Jón minn. Eða heldur þú ekki, að
sumir af þessum andlega voluðu
vesalingum, sem þú nefnir svo,
hafi ekki -eins mikla ástæðu til að
kalla þig sjálfan slíku nafni, ef
þeir vildu gera svo lítið úi sér ? —
Én hvað viðvíkur þessari verzlun-
arþekkirig þinni, þá má htin mín
vegna v-era eins víðt-æk og þú álít-
ur sjálfur að hún sé. En mér virð-
ist nndarlegt, ef hún er meiri hjá
]>cr enn ritstjóra Ileimskringlu, —
svo þú sért fær um, að auka nokk-
tirtt við hans þekkingu í þeim efn-
um. Hann hefir hingað til haft
nægileg hyggindi til að sjá, hvað
blaði sínu er fyrir beztti, það frek-
ast ég veit, án þess að sækja þá
vitsmuni tdl annara.
I>ú segist eintingis hafa sagt það
í þessu Kvrráhafsbréfi, sem meiri
hluti kaupenda Heimskringlu vildi
sagt hafa. M-ér þykir þú vera orð-
inn h-eldur en ekki fróður, ef þú
veizt, hvað allur fjöldi katipenda
blaðsins htigsar, sem erti dreifðir
um alla Norður-Ameríku og víðar.
þér kemur víst fátt á óvart eftir
þessu. “Miklir menn erttm við,
Hrólfur minn”. En hvort ljóðmæli
í frétta-blöðum séu nokkru verri
en margt annað, sem þau hafa
meðferðis, ætla ég -ekkert að segja
um. þú ættir að vita það eins og
sumt fleira.
það h-efir fokið í þig við mig út
úr því, að ég skyldi vera svo
djarfur, að kalla mann, sem ég
ekki vissi hver var, sérvitring. þú
hefðir -ekki átt að stökkva upp á
nef þitt af svo fallegu nafni. Hvað
er það annað en sérvizkuháttur,
að fara að eltast við smákv-æði og
meinlausar vísur, til að gagnrýna
þær, ef birtast í blöðunum ein-
stöku sinntim ? þú munt sjaldan
sjá vitra menn gera slíkt. Eða
hvað var sérstakt að setja út á
Goða-braginn ? þ-að hefir mörgum,
sem hafa eins .gott vit á skáld-
skap eins og mér virðist þú h-afa,
þótt harin dágóður ; og því til
frekari sönnunar, þá bendi ég þér
á ritgerð, sem birtist í Hkr. ekki
alls fyrir löngu, eftir Mr. Jón ís-
dal, sem er maður mjög vel lesinn
og hefir gott vit á skáldskap. —
Kalþtr þú það Eddu-k-enningar, þó
ég nefndi goðin með sínu persónu-
lega nafni ? Ef svo er, þá mætti
eins vel kalla það Biblíu-kenningu,
þegar við erufn nefndir á nafn, þar
eð okkar beggja nöfn eru tekin úr
þ-eirri helgu bók. — “Farðu heim,
og lestu betur.
þú setur ofan í við mig fyrir
það, að ég skyldi hafa hugsað, að
annar maður enn þú værir höfund-
ur Kyrrahafsbréfsins. Ég skal ekki
gera það aftur, Jón minn. Ég hélt
satt að segja, að það væri maður,
sem vit hefði á, að dæma um
skáldskap. En þó ekki sá, sem ég
ím-ynda mér að þú haldir ég hafi
meint, nefnil. Mr. Sigurð Jóhanns-
son. Nei, Jón minn. Ég hefi þekt
hann í yfir 30 ár, og vissi, að hann
er skynsamari, mannúðarfyllri og
betri drengur en svo, að láta ó-
hróðursgrein um meðbræður sína
birtast í altnennu fréttablaði. það
þurfa að vera dálítið öðru visi
lyndir menn, enn Mr. S. Jóhanns-
son er, sem gera slíkt.
þú segir, að ég hafi borið þér á
brýn, að þér mtmdi líka betur, að
lesa skammagrein í blöðunum en
ljóðm-æli. Ég ætla að svara þessu
nokkuð stuttaralega. það kannske
verði t-il þess, að kenna þér að
dylja ekki nafnið þitt í annað sinn.
þú heldur ég ég risti ekki djúpt
í skáldskapar þekkingu, þar sem
ég segi, að það séu víst teljandi
þau vestur-íslehzk kvæði, sem hafi
nútíðar skáldlegt gild-i. Ég ætla
að standa við það, þangað til að
þú ert búinn að sannfæra mig um,
að þau séu ekki teljandi.
_ tjm rímnaskáldskapinn gamla
ætla ég ekki að fara mörgttm orð-
um. þú segir, að Sigurður -Breiðj-
fjörð, M-agnús á Laugttm og gamli
Hjálmar hafi ekki brúkað Eddu,
nema þar sem hún átti við. þetta
er dálítið spaugilegt. Hafa hin
gömlti skáldin brúkað hana þar
sem hún átti ekki við ?
þér auðsjá-anlega gremst við
mig, að ég skyldi segja, að þú
mundir aldrei geta gjört eins góða
yísu og Símon Dalaskáld. Ég tek
það ekki til'baka fyrir þetta sýnis-
horn þitt í Heimskringlu. þú verð-
ur að gera dálítið betur áður. þú
kallar það “skoth-endu”. Já, Jón
minn, satt er það, skothent er
það, — þó bragarháttur við vís-
una sé revndar það, sem bragfróð-
ir menn mundu kalla “fersk-eytt”.
En þetta kalla menn hringh-endu :
þitt er ónýtt Austra-far
ú-t á Sónarflóa.
Ilortitts tóna hrannirnar
hættu Jón að róa.
En veiztu það, að “þulur” er
vísindamaður eða fræðimaður? —
þú hefir tvær samkynja Eddukenn-
ingar í hverri hendingunni eftir
aðra, nefnilega “þulins-ferju” og
“Frosta-knör”. það gætu vítt fáir
trúað, að vísan væri eftir þann
mann, sem þekkir hugsanir flestra
kaupenda Heimskringlu. O-g þú
segir satt, að Símon gæ-ti varla
leikið það eftir þér, að búa til
svona vísu.
Ég ætla að senda þér fáeinar
vísur, Jón mi-nn, til gamans, og
biðja þig að gagnrýna þær. Ég
gerði þær einu sinni um ferðina
hans “Kandy Jóns” heitins ú-t á
Boðnarflóann. þær eru svona :
Setur Nonni Frostafar
fram úr nausti þagnar
út á Boðnar öldurnar,
aflabrögðum fagnar.
Álitsfögur ei er gnoð)
illa skaéld og snúin ;
ekkert stýr-i, engin voð,
áralatis og fúin.
Samt þó leggur Ódreyrs á
öldur vesalingur.
Hljóða bárur hreyfir þá
Heiftar útsynningur/
Fœri rennir fordildar,
fljótt og hart það skekur,
ekki neitt þó verður var.
Veðrið herða tekur. 1
Orgar á borðum aldan stríð,
í austri Nonni stendur ;
gríðarv-eðurS hörkuhríð
hristi andans lendur.
Undan rekur Austra-knör
Arnardrits á sk-erið.
Engin me-iri fýluför
farin hefir verið.
Ærið lítil urðu not
að hans fvrsta róður.
Reyndu ei að fara á flot
framar, Jón ininn góður.
Jæja, Jón minn, við skulum láta
þetta gott heita, og hætta nú
þessu óþarfa ja-gi, sem er öðrum
til leiðinda, en sjálfum okkur til
lítils heiðtirs. Elskaðu friðinn.
Jónas J. Daníelsson.
I
Skriíið yður
fyrir HEIMS-
KRINGLUsvo
að þér getið æ-
tíð fylgst með
aðaí málum
íslendinga hér
og heima.
■ I
B
Þakkarávarp.
Ilér með finn ég mér ljúft og
skylt opinberlega að votta öllum
vinum og löndum mitt alúðar-
fylst-a þakkfæti fyrir þeirra kær-
leiksríku hluttekningu í sorg minni
við fráfall mannsins míus sálaða,
Sverris Jónssonar, hvers dánar-
fregn áður hefir birt verið í Hkr.
þar sýndu land-ar sem oftar sanna
þjóðrækni í því, að fjölmenna og
þannig heiðra jarðarför með nær-
veru sinni. Og einnig þeir menn og
konur, sem hafa huggað mig og
glatt bæði í orðum og verkum. —
Sérstaklega vil ég nefna þau göf-
uglyndti heiðurshjón Jón Jónsson
og konu hans, sem opnuðu sitt
hús fyrir mig, og hafa á allan
hátt reynst mér sem elskuverð-
ustu foreldrar. Fþnnig hin ágætu
lipurmenni Finnbogi Björnsson og
Vigfús Guðmundsson, seift alt hafa
gert í orði og verki til að styrkja
mi-g og gleðja, — langtum meira,
en ég gat vonast eítir. — þess
vegna bið ég gjafarann allra góðra
hluta, að blessa nefnda mannvini, |
og eí þeírfa hlutfall yrði að löætá
einhverjum erfiðleikum eða sorg,
að þeiin maetti veitast vinir eins
og þeir hafa reynst fliér. Ég er fá-
tæk, og get ekki efnalega endur-
goldið, en trevsti guði að hann
blessi og endurgjaldi þeim, sem
hafa huggað m-ig og glatt í raun-
um mínum.
Spanish Fork, Utah, 20. marz ’09
Guðrún Pálsdóttir.
Bókalisti
N. Ottenson’s,—River
Park, Winnipeg.
Áfesngi og áh-rif þess, í b. Egtg'ert Ólaisson (B.J.) ... 6.10
0.15
Gönguhról-fs rímur (B.G.) 0.20
Hugsutiiarfræði (E.B.) 0.15
Huldufólkssögur, í bandi... 0.35(5)
Höfrungahfaup .,H ... 0.15
JÓDi ölafssonar Ljóðmœli
í skrautband-i t.. 0.60(3)
Kristinfræði 0.45(2)
Kvæði Hannesar Blöndal 0.15(2)
Miálsgreiiiiafræði ... ...... 0.15
MaJinkynssaga (P.M.), í b. 0.85(5i
Mestur í hieiimi, í b. .... 0.15
Passíusáltnar, í skrautb. ... 0.50
OI-nibogaibaT'iiiið 0.15
Prestkosninig-in. Leikrit, eft-ir
þ. E., í b. ...... ..j 0.30
Ljóðabók -M. Markússonar 0.50
Friðiþjófs sönglög .... , 0.50
Ritreglur (V. Á.)., í -b. ... 0.20
Sálmiaibók, í b ... ... fc.. 0.55
Seyitján æfintýri, í b 0.35(3)
Siðfr-æði (H. H.), í b 1.10
StafsetDiinigiarorðbók, í b. 0.30(3)
Sunidreglur, í ib 0.15
titilieigu'maninasögu-r, í b. ... 0.45
'Útsvarið. Leikrit, í b 0.35(2)
Ver-ði ljós 0.15
Vestan hafs og austan. þrjár
í bandi
J ómsvíkinga
sögur, eítir E. H., í b. 0.90
Víkingarnir á Há-loigalandi
ettjr H. Ibsen ... 0.25
þjóðsög-ur ö. Davíðss., í -b. 0.35(4)
þorláikur hel-gd ...... 0.15
þrjátiíu æfmtýiri, í -b.... 0.35(4)
Ofurefli, skálds. (E.H.), íb. 1.50
Tröllasögur, i b........... 0.30(4)
Draugasögur, i b. ..j.., 0.35(4)
Olöf í Ási ...- ...,.j... 0.45(3)
SmæJiiaiig-jar, 5 sögur (E.H.)
.......... 0.85
og Knytlinga
saga, útg. í Khöfn 182-8
í vönduðu bandi (aðeins
fá eintök). Póstgj. lOc 2.00
Skemtisögur eftir Sigurð J.
Jóhannesson 1907 ... 0.25
Kvaeði eftir sama frá 1905 0.25
Ljóðmæli eftir sama. (Með
mynd höfundarins) Frá
1897 .................... 0.25
Tólf sönglög eftir Jón Friö-
finnsson ................ 0.50
Gr-áigás, Staöarhólsbók, í
skrautbandi ......... :15) 3.00
Sturluniga, Part I. Úitgefin í
Khöfn af K. KaaLund
í bandi ... (20) 4.50
Nýiustu svesiskar Musik B-æk-
ur, útg. f Stockhokn :
Svenska Skol-Qvarteitt-ein ...0.60(5)
26tie och 27de Tusendet Sv.
Skol-Qvartetten -.... 0-00(5)
D-aim Körein. ... .... ...... 1.00(5)
Normal-Sangbok ............. 0.50(5)
Tölurnar í svigum aftan við (o.g
fiiiaimiain' vi-ð þar seim póstgjald er
meira em 9c) bókaverðið, merkja
póstgjald Jioið, sem fylgja verður
pönitun utanhœjarman-na.
River Park, 18. jaa. ’09.
N. OTiTENSON.
LEYNDARMAL CORDULU FR.ENK.U 271
orð hans, — og þó vildi hún vera staðföst einmitt
lians v-egna.
Ef þér gætuð li-fað með mér í einveru, — vildi ég
með glöðu geði fylgja yður hvert sem væri”, mælti
hún, og greip um hurðarhúninn, -eins og hann væri
hennar síðasta athvarf. — “þér megiö samt ekki
halda, að ég hræðist dóma heimsins, — beimurinn
dæmir oftast í blindni og án allrar skynsemi, — en
úr þvi ég á annað borð þarf að lifa á meðal mann-
anna, — þá kvíði ég fyrir því illa í sjálfum yður. —
í heiminum þykir mikið varið í gott -ætterni, - og ég
veit, að þér eruð þar alveg á sömu skoðun. þér
metið mikils ættgöfgi yðar, — þó þcr í svipinn látið
annað ganga fyrir. En þegar þér aftur farið að
umgangast fólk af háum stigum, mun fyr eða síðar
sú hugsun ryðja sér til rúms hjá yður, að þér hafið
lagt mikið í sölurnar mín vegna”.
“Með öðrum orðum : — þá verð ég annaðhvort
að yfirgefa stöðu mína og búsetja mig einhversstað-
ar li-ti á eyðimörktt, eða komast eftir einhverjum
blett eða öðru því,’ er slái skugga á minningu ætt-ar
m(nnar, — vilji ég fá að njóta yðar”, mælti hann
gremjulega.
FeKcitas kafroðnaði, og ósjálfrátt þreifaði hún í
vasa sinn, þar sem skrinið var í öruggri geymslu.
Prófessorinn gekk í æstu skapi fram og aftur um
gólfið.
Ilið óbeygjanalega skaplyndi yðar hefir oft valdið
mér mikilla óþæginda”, ma-lti hann með sömu
giemjunni, tim leið og hann staðnæmdist fyrir fram-
an hana. Mér finst sem það sé aðlaðandi, en um
leið gremst mér það. En nú, þegar þér kastið ást
minni fyrir fætur mér, og dætnið sjálfa yðttr til fórn- j
ar, sem er einskisvirði, — þá finst mér sem ég v-erði
viti mínu fjær af gremjti og reiði, — ég gæti fótum- '
troðið það. — En ég þykist viss um, að mér verðttr
272 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
ekki meira ágengt við yður að'þessu sinni.----Nei,
það dettur mér ekki í hug. — — En að þér segist
elska mig, — það er mér sama og órjúfanlegur -eiður,
— þér bregðist mér aldrei, Felicitas?”
“Nei”, mælti hún, og eflaust á móti vilja henn-ar
brá ástarblossa fyrir í augum hennar.
Prófessorinn lagði höndina á höfuð hennar, og
beygði það hægt á bak aftur. Hann horfði í augu
hennar, og gremja, sorg og ástríða skein úr augna-
ráði hans. H-ann hristi höfuðið og stundi þungan,
þegar hann næstum lokaði augumtm og kreisti var-
irnar fast saman.
“Jæja, farið þá”, mælti hann loks þreytulega. —
Ég gef samþykki mitt til aðskilnaðar um stundar-
sakir, m-eð því skilyrði, að ég fái að sjá yður oft og
við skrifum hvort öðru við og við.”
Hún áví-t-aði sjálfa s-ig fyrir, að hún sem vott um
samþykki sitt rétti honum hendina. En henni fanst
hún ekki geta neitaö honum um þessa bæn. — Hann
sneri sér hvatlega viö, og hún gekk út í íram-
herbergið.
XXVI.
ÖRI.ÖGIN TAKA 1 TAUMANA.
þar rétt-i hún í þögulli örvæntingu hendurnar til
himins. Ilún hafði liðið svo óumræðilegar kvalir
síðustu mínúturnar, að aldrei á æfi hennar hafði hið
ung-a, marghrjáða lijarta hennar liðið annað eins.
í eins konar leiðslu tók hún skrínið úr vasa sín-
um, Innih-ald þess gat í einú vetfangi rifið niður
vegginn, er stóð á milli hennar og þess manns, er
hún elskaði. það vóg þnngt á móti ætterni hennar.
LEYNDARMÁL CORDULU FRÆNKU 273
— Kom freistarinn enn þá einu sinni til hennar ? —
Nei, Cordula frænka, vilja þínum skal verða íulln-ægt,
— þó þessi bók réttlæti og sýkni þig af allri ákæru.
— — Og hann, — tíminn læknar hann. Sorgir þœr
sem sjálfsafneitun eru samfara, göfga sálina. En að
vera í vitorði með glæp, lítilsvirðir og lamar þrek
sérhvers heiðarlegs manns. — — Nú þegar skal þessi
litla, örlagaþrungna bók verða að ösku. Felicitas
leit enn þá einu sinni til dyranna, þar sem hún heyrði
prófessorinn ganga um gólf. því næst gekk hún
hljóðlega ofan tröppurnar, er lágu að máluðu hurð-
inni, og lauk hcnni hægt ripp.
Ferðamanninum, sem alt í einu sér höggorm við
ffctur sér, getur ekki brugðið meira við en Felicitas,
þegar hún kom lit í ganginn : Hönd, sem væri hún
af járni ger, greip alt í einu um hönd hennar, er h'ún
hélt ut-an um skrínið með, og þ€tt við andli-t sitt sá
hún glitta í grænleit, leiftrandi attgu, — það voru nú
reyndar blíðlegu dúfuaugun ríkisstjóra frúarinnar.
þessi fallega kona hafði þessa stundina lagt til
hliðar alla kvenlega blíðu og auðmýkt. það var
næstum ótrúlegt, að þessar fögru, hvítu hendur, sem
svo oft undir guðsþjónustu og bœna-gerð höfðu í auð-
mýkt spent greipar, — gætu haldið jafnfast, og svip-
urinn á þessu engilblíða, barnslega andliti var svo ill-
úðlegur og grimmur, að það varð alveg óþekkjanlegt.
“þetta var ágætt, mín kæra, stórláta Karólína!
það ber svei mér vel í veiði, að ég skuli mæta yður,
þegar þér eruð að læðast í burtu með gimsteina-
skrínið”, mælti hun og hló lágan lKeðnishlátur. Hún
greip einnig með vinstri höndinni um handlegg Feli-
citas, þá er hún reyndi að rífa sig lausa. — “Gerið
svo vel, að halda nokkur augnablik enn þá á skrín-
inu. Mér er engin þæ-gð í, að þér sleppið því strax.
Að eins ofurlitla þolinmæði. Ég verð að hafa vitni
274 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
að því, '— að ég hafi staðið þjófinn að verkinu. —
Jóh-annes, Jóhannes ! ”
Málrómur hennar var harður og skerandi. Hún
hafði líka skilið fallegu röddina eftir eins og hitt.
“1 guðsnafni sleppið mér, náðuga frú! ” bað Feli-
citas í dauðans angist, og reyndi á ný að forða sér.
“þó allur heimurinn stæði mér til boða, slepti
ég yður ekki ! Hann skal fá að sjá, hv-ers konar
manneskja það er, sem hann í dag setti við hlið sér.
w það var dáindis laglegt að heyra það : “Hér eig-
ið þér að vera”. þér hafið víst áli-tið yður við tak-
markiö, — ærulausa daðursrófan yðar. — En ég er
hér chn þá”.
Ilún kallaði a-ftur.
það var óþarfi. Próf-essorinn kom ofan stigann
og staðnæmdist í dyrunum. Um sama leyti kom
Ilinrik inn um hinar dyrnar.
“Nú ! Svo þú varst uppi, Jóhannes”, sagði
ríkisstjórafrúin, — “ég hélt að þú værir niðri. þessi
aðdáanl-egri eru hæfileikar þessarar loddaradóttur,
er hún svo að segja fyrir augunum á þér rænir þig
arfinum eftir fr-ænku þína sálugti”.
“Ertu orðin vitlaus, Adela?” sagði prófessorinn,
tim 1-eið og hann flýtti sér frá hurðinni, þar sem h-ann
hafði staðið og virt þær forviða fyrir sér.
“Alls ekki”, m-ælti hún háðslega. “þú skalt
ekki halda, kæri frændi, að ég sp að fremja neitt of-
beldisverk, þó ég þvert á móti vilja mínum komi
fram sem lögregluþjónn. Kn Frank málafærslumað-
ur neitaði mér svo þverlega um aðstoð sína til að
hafa uppi á silfurþjófnum. — þú sjálfur tókst þetta
sakl-ausa barn undir vernd þína. Hvað annað átti
ég þá að gera, en tefla upp á eigin spítur ? Sérðu
-þessa fimm fingur hér, — þeir halda fast um skrinið,
er hún hefir tekið uppi á loftinu ? það er ekki hœgt
-að bera á móti því. Og nú skulum við sjá, hversu