Heimskringla - 22.04.1909, Síða 3

WiNÍííiiífrö, & AMÍL im b!s 3
I1WW* 111T", ....................................

rtlíiiii IKIIMI*
.Iiiiiii.~ii-<.iir.i—— in-ffifcniá ' iV'aaaCii
ÍROSLIN
í- 115 Adelaide St.
• r>.
tltilMtMMl
HOTEL
Winnipeg
Bezta $1.50 á-dag hús í Vestnr-
Canada. Keyrsla ÓKeypis inilli
vagnstöðva o« hóssins'á nóttu og
degi. Aðhlynninighinsbez’a. Við-
skifti íslendinga óskast. William
Ave. strætiskarið fer hjá húsinm
Ö. ROY, eigandi. ^j|
SPÓNNÝTT HÓTEL
ALGERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John flcDonald,
eigandi.
James St. West, Rótt vestan viö Mair St.
Winnipeg Telefóu 4 9 7 9
$1.50 á dag og þar yíir
Bandaríkja-snið
Alt sem hér er um hðnd haft er
af beztu tegund. Reynið oss.
MIDLAND HOTEl
285 Market St. Phone 3491
il/ytt hús, nýr húsbúnaður
" Fullar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindlum í hressing-
arstofunni. Gisting einn
dollar á dag og þar yfir.
w. G. GOULD :: FRED. D. PETERS,
Eigendur
winnipeo ::: ::: canad/a
Ágæt meðul.
Élgi hefi. kynst og pantaö áður
nwsðul vi5 nef, kv«rka- og and-
kaia sjúkdómum hjá Royal Rem-
ediy Co. J>au fá be-/.ta vitmiisbuirð.
iþoir, satni senda mér sjúkdómftlýo-
ihgui, og $4.00 fyrirfratn, £á nueð-
ulin seind beim, til sín kostnaðar-
lausrt hvar sem er í Canada. Einis
Qg mörgum er kunmugt, hefi óg
ÉenjTiist töluviort mikið við niieðala-
sölu stuuidum, og þekk'i “pateint”
*niaðul veil. þossi meðul eiru ‘ekta’
gjóð miaðul, ogi fólk rná treysta
jþeámi, eif .það kaupir þau í tæka
tíð.
K.Ásg.Benediktsson.
540 Sémcae St., Winnipeg.
TleDominion Rank
NOTRE DAME Ave. BKAXCH Cor. Nena St.
VÉR GEFUM SÍÍRSTAK
AN GAUM AÐ SPARI-
SJÓÐS-DEILDINNI. —
VEXTIRIBORUAÐIR AF INNLÖOUM.
HÖFUÐSTOLL - - . $3,983,392.38
SPARISJÓÐUR - - $5,300,000.00
A. E. PIERCY, MANAQER.
Æfímining
Eyólfs Guðmundssonar
Fæddur, 9. jauúar 1884. Dáinn, 3. sept. 1907.
Jrað hefir dregizt lengur en ég
hefði ákosið, að minnast opinber-
lega á föður minn heitinn, en til
þess eru ýmsar orsakir. það hefir
enga þýðingu, að fjölyrða um þær,
en hitt vil ég segja, að ekkert
hefði mér ljúfara verið, en að vera
þess umkominn, að mega heiðra
minningu hans með fáeinum penna
dráttum. Jieir, sem vita hvað fá-
tækt og írumbýlingsskapur er, á-
samt samhliða flutningum fram og
til baka um óra-leiðir, get ég að
verða muni nærgætnastir um á-
stæður þær, er ég hefi til ritstarfa.
Samt skal ég nú minnast hans, er
nú er genginn veg allrar veraldar,
míns elskulega föður, fáeinum orð-
um.
Eyjólfur faðir minn var fæddur
að Ilólmum í Reyðarfirði í Suður-
Múlasýslu, hinn 9. janúar 1834.
Faðir hans var Guðmundur prest-
ur Bjarnason bónda Halldórssonar
í Sviðholti í Álftanesi suður. Við
Bjarna er kend Sviðholtsætt. Hann
var 6 fet og 6 þml. á hæð og bar
hann af flestum mönnum að kröft-
um og karlmensku. Móðir séra
Guðmundar afa míns var Valgerð-
ur dóttir Helga hins sterka Ingi-
mundarsonar, en móðir Valgerðar
var Ragnh’eiður, dóttir ólafs
Hólahrita, er var hjá Steini bisk-
upi. Móðir föður míns var Hall-
dóra Eggertsdóttir prófasts Guð-
mundssonar í Reykholti, en móðir
Halldóru var Guðrún dóttir Boga
í Hrappsey. í'rá honum eru mikl-
ar ættir komnar.
þeim séra Guðmundi og Hall-
dóru konu hans varð 5 barna auð-
ið, og dó eitt þeirra á barnsaldri.
þessi náðu fullorðins aldri : Egg-
ert, Valgerður, Guðrún og Eyjólf-
ur faðir minn. Faðir minn var á 5.
ári, þegar hann misti föður sinn,
en vorið eftir kom séra Benedikt
Eggertsson frá Lundi austur að
Ilólmum og sókti 3 börnin : Val-
gerði, Guðrúnu og Eyjólf föður
minn, sem þá var á 6. ári, og var
hann þá látinn ríða í hnakk, og
spentar ólar yfir lærin, svo að
hann dytti eigi af baki, þó að hart
væri riðið. þannig sat hann bund-
inn í beran hnakk og reið alla leið:
24 þingmannaleiðir, suður að
Lundi í Borgarfirði. Árið eitir
flutti móðir hans suður að Lundi
líka, og voru þau þar öll þrjú ár.
Halldóra móðir hans var þann
tíma allan ráðskona hjá séra Bene-
dikt bróður sinum, því hann var
þá enn eigi kvæntur. þegar faðir
rhinn var niu ára gamall, fluttist
móðir hans með hann burtu frá
hróður sínum, að Gullberastöðutn,
til Jóns bónda þórðarsonar, hann
var auðugur maður að fé. Næsta
ár giftist hún Rögnvaldi syni Jóns
bónda ; fóru þau svo, Rögnvaldur
stjúpi föður míns og Halldóra
móðir hans, að búa, tveim árum
eftir að þau giftust, á Hvammi í
Skorradal, jörð er þau höfðu
keypt. þar bjuggu þau .10 ár og
eignuðust eina dóttur, er Guðríð-
ur hét. Jyarna ólst faðir minn upp
í Hvammi hjá móður sinni og
stjúpa. Átti hann stundum gott
og stundum líka misjafna daga.
Lagði stjúpi hans nokkuð hart að
honum með vinnu og fékk dreng-
urinn oft eigi nægan svefn. Samt
náði hann góðum þroska og átti
betra lir því, að hann varð 16 ára.
Á þeim timum var drykkjuskttp-
ur á laUuuti, vg »ír áAmagi
allsteCar t boðst.óhi'm, alla loið
frá búðaxborðtrm höfuðtetaðarins
til lægstu moldar-hýia í afdölum
landsins. Með því nú, að faðir
minn átti til drykkjumanna að
telja í œtt siuni og að hann var
örgeðja að eðlisfari, þá hneigðist
hann til vínnautnar þegar á unga
aldri, en drakk aldrei frá sér vit
eða mátt, og var aldrei áreitinn
við aðra menn, en ekki þoldi hann
ójöfnuð af öðrum. Og þegar hann
var tvítugur, var hann fullger að
afii og vexti, og hafði mikið gam-
EYÓLFUR GUDMUNDSSON.
an af glímum og aflraunum, og
bar jafnan hærra hlut. það var
livorttveggja,. að hann var ramm-
ur að afli, enda vantaði hann edgi
metnaðinn. Hatin var jafnan glað-
ur í viðmóti i og flestum vel við
hann, er honum voru' handgengn-
astir. Ætíð var hann reiðubúinn að
jafna hlut þeirra, er minni máttar
voru.
Haustið 1860 andaðist Rögnvald-
ur stjúpi föður míns. Var faðir
minn þá trúlofaður Yngvelcfi Svein
bjarnardóttur. Hún var dóttir
Sveinbjarnar Arnasonar á Odds-
stöðum og Guðlaugar Kristjáns-
dóttur frá Skógarkoti. Yngveldur
var talin kvenna fríðust í Borgar-
firöi, gáfuð vel og kvonkostur liinn
be/.ti. Sama haustið og stjúpi Ey-
ólfs föður míns andaðist, andaðist
einnig Sveinbjörn faðir Yngveldar.
Vorið eftir, 1861, flutti faðir minn
að ÍFitjum. þá jörð hafði hann
keypt, og byrjaði búskap þar með
Yngveldi móður minni, sem þá var
heitmey hans. Móðir hans fylgdi
með þeim þangað. Haustið eftir,
hinn 18. sept. 1861, giftust þau Ey-
ólfur og Yngveldur, foreldrar mín-
ir, og var móðir mín þá hálfs
nítjánda árs gömul. Á Fitjum
bjuggu þau 7 ár. Á því tímabili
eignuðust þau 3 börn : Guðfinnu,
Benedikt og Eggert Sveinhjörn.
þá seldi hann Fitjar og flutti að
Bakkakoti og bjó þar fjögur ár.
þar fæddist Guðmundur hróðir
minn. þessi 11 ár, er foreldrar
mínir bjuggu frammi í Skorradal,
búnaðist þeitn vel, eftir það fór
heldur að ganga af þeim. Nú tók
Halldóra móðir föður míns fast
að eldast. Óskaði hún þá, að son-
ur sinn flytti að Hvammi, eignar-
jörÖ Jaennat, því hún þráði að
dayjá þanr, og g«É'6i íaiur tftinti
það að vilja hannar, og þax and-
aðist hún 1873, og var hún þá á
þriöja ári hins áttunda tugar. í
Hvammi bjuggu forddrar mínir
fjögur ár ; þar fæddist ég og Guð-
rún. í Hvammi bygði faðir minn
upp allan bæinn og önnur hús þar,
og olli það honum mikils kostnað-
ar, sem nærri má geta. Auk Jæss
var jörðin afar-erfið og vinnufólks-
frek, en mörgum fyrir að sjá, svo
bættist þar á ofan það, að móðir
mín misti heilsuna. Var því engin
furða, þó að efni þeirra gengi nú
fremur til rýrðar. Frá Hvammi
flutti faðir minn að Gullberastaða-
seli, og þar sálaðist móðir min,
hinn 10. sept. 1877. Stóð faðir
minn þá einn uppi meS allan hóp-
inn, 6 að tölu, hvert öðru yngra.
Félst honum mikið um tnissi móð-
ur minnar. En það sýndi sig þá
sem oftar, hve vel hann var lát-
inn. Tóku mágar hans og vinir af
honum yngstu börnin til fósturs.
Eftir það brá faðir minn búi og
hann að vegghleðslu víðsvegar nm
Borgarfjörð, því hann var orð-
lagður byggingamaður, enda hafði
hann bygt upp flesta þá bæi, er
hann hafði húið á.4Og þegar fram
í sókti, lagði hann með flestum
börnum sínum. A vetrum var
hann iðulega í langferðuni ýmsra
áríðandi erinda, því hann var
manna bezt til þess kjörinn fyrir
flestra hluta sakir, og var honum
oft borgað vel fyrir ; enda hafði
hann jafnan nóg fyrir sig og sína
að bera. Fjórum árum síðar gerð-
ist hann ráðsmaður hjá ekkjtt
nokkuri, er Rannveig hét og var
Jiorsteinsdóttir.
Hann gekk að eiga Rannveigu,
en þau lifðu ekki lengi saman. Var
hann jafnan lausamaður eítir það.
Seinast á Islandi dvaldi hann
hjá Guðfinnu dóttur sinni og syst-
ur minni vestur í Breiðafjarðar-
dölum, og þaðan fluttist hann til
Ameríku sumarið 1901, og tók
Guðmundur sonur hans á móti
honum)í borginni Winnipeg í Mani-
toha fylkinu í Canada, og átti fað-
ir minn mörgum vinum, er hann
hafði þekt heima, þar að fagna í
horginni, er gerðu honum heimboð
og leiðbeindu honum. Eftir þriggja
vikna dvöl hjá syni sínum í Winni-
peg, fór hann lit í Argyle-bygð í
Manitoba til Jóns mágs sinsSvein-
bjarnarsonar, og undi vel hag sín-
um þar. Ári síðar komum við
systurnar tvær, Guðri'm og ég,
vestur hingað, að tilhlutun föður
okkar. Árið 1905 giftist ég Jóni
Einarssvni, ættuðum af norður Is-
landi. Fór svo faðir minn með
okkur lijónunum til Nýja íslands
1906, til þess að nema heimilis-
réttarlönd í hinni svo nefndu Ár-
dalshygð. Jþar nam hann land und-
ir sínu nafni og Jon maður minn
annað, en urðu frá þeim að hverfa
aftur á næsta ári vegna bleytu og
óárunar þar. Um það bil, e£ við
hjónin og faðir minn vorum ferð-
búin að hverfa frá Nýja Islandi
aftur til Argyle-bygðar, íór faðir
minn að heimsœkja vin sinn þar í
bygðinni. Hann koma aldrei til
haka úr þeirri ferð. Hann varð
hráðkvaddur þar á milli húsa hinn
3. sept. 1907. Var hann oftar en
einu sinni búinn að gefa í skyn, að
skyndilegt myndi verða með við-
skílnað sinn, því hann hafði fund-
ið til bilunar á hjartanu. Hann
hvílir í grafreit þeim, er Árdælir
höfðu mælt lit og myndað í rjóðri
einu, þar itmi i friði fíumskóg*
au»a. þar sem jafnvel lauf «spi-
trjánna mfr eigi til að bœrast fyr-
ir hinum minsta andhlævi. þar
hvíla hinar jurðnesku leyfar hans
í friði eilífðarinnar og frumskóg-
anna. Friður sé með þeim.
Við börn hans lifum hann fjög-
ur : Guðmundur, Aðalheiður og
Guðrún, öll í Manitoba, Canada,
og ein systir heima í Breiðafjarð-
ardölum á íslandi, Guðfinna að
nafni, og er hún ^gift þorsteini þor-
varðarsyni frá Leikskálum.
í uppvexti naut faðir minn ekki
mikillar bóklegrar fræðslu, en skýr
var hann og skarpur vel. Snemma
mun hann þó hafa lagt stund á,
að lesa fornsögur vorar. Honum
var farið eins og mörgum góðum
dreng meðal þjóðar vorrar, að
glæða anda sinn sjálfur og afla sér
fræðslu með því, að lesa allar þær
bækur, er hann fýsti og hafði föng
á að ná í, enda var hann fróður
og vel að* sér um margt ; einkum
lagði hann stund á sagna og lög-
fræði, og kom hvorttveggja hon-
um líka einatt að góðu haldi í líf-
inu. það mátti svo að orði kveða
um föður minn heitinn, að hann
vœri innblásinn hetjuanda þeim, er
ríkti í lifi þjóðarinnar á hinni
frægu gullöld hennar.
Oft átti hann í málum, er hann
ýmist sókti eða varði, bæði fyrir
sig og aðra, og var jafnan hinn
sigursælasti ; átti hann þó oft við
ramman, reip að draga.
Faðir minn var mikill vexti, hár
og herðimikill og hinn höfðingleg-
asti í sjón og raun. Hann var vin-
fastur, trúlyndur og drengur hinn
bezti, elskaður og virtur af öllum,
er þektu hann bezt og honum
voru handgengnastir. Sivakandi
var hann yfir velferð okkar barn-
anna, er vorum á fóstri hjá vinum
hans eftir að móður okkar misti
við. Til dæmis að taka, skal ég
látið þess getið, a ð þrátt íyrir
það, að vinir hans kröfðust ekki
meðgjafar með okkur börnunum,
hafði hann þó borgað með okkur
fram til þess tíma, er við vorum
öll nærri uppkomin, kr. 2,500.00,
er hann hafði unnið á eigin hand-
afla sinn, og er það ljóst dæmi
þess, hvílíkur atorkumaður hann
var. Hann hafði unnað móður
minni eins heitt og maður ann
konu, og Verið henni hinn ástrík-
asti eiginmaður og okkur börnuu-
um ætíð umhvggjusamur og elsku-
legur faðir. það var drenglvndið,
velsæmistilfinningin og hetjuand-
inn, ásamt öruggu trausti á hand-
leiðslu drottins, er knúði hann til
dáða á hintim torsókta æfiferli, og
bar hann fram til sigurs í haráttu
lífsins, þvi hann var trúmaður.
Blessuð sé minning hans !;
Ofanritaða æfiminning bið ég
hina heiðruðu ritstjóra blaðanna
Isafoldar og Austra allra virðing-
arfylst, að taka upp í áminst blöð
þeirra,
Aðalheiður Eyólfsdóttir.
ATHS. — Stutt æfiminning
þessa látna manns stóð í Lögbergi
fyrir ári síðan, og var þess þar
getið, að heiður sá, er hann hefði
fengið, hefði verið sá, að vera
grafinn í óvígðri mold og í órækt-
arengi mannfélagsins. þessi stað-
liæfing var ranghermi og hefði ekki
átt að birtast.
Vinir þess látna.
Á beztu heimilum
livar sem ef f Amerfku, Jvir
munið þér finna HEIMS-
KRINGLU lesna. Hún
er eins fróðleg og skemti-
legeinsog nokkuð annað
íslenzkt fréttablað f Canada
MARKET H0TEL
146 PRINCESS ST.
P. O’CONNELL, eigandl, WINNIPEG
Beztu teeundir af vínfön(tum og vindl
um, aðhlynning góð, húsið endurbætt
JOIfNUUFF
PLUMBER, GAS ANDSTEAM
FITTER
Alt verk vel vandaö, og veröiö rétt
664 Notre Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg
Strathcona Hote/
Horni Main og Rupert Str.
Nýbygtogfigætt gistihús;Gest
um veitt öll þægindi með sann-
gjamasta verði. Frí keyrsla
til og frá fillum jfirnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIGENDUR
Hotel Pacific
219 Market 1 II. M. Hicke, Street. ' Eigandi MVinnipeg - - - Manitoba
Telephone 1338
” Ný-endurbætt og Ný-tfzku hús í alla staði, V iðskifta “yðar óskast virð- ingarfylst.
, $1.25 a ' D a g
BRUNSWICK HOTEL
Horui Main St. og Rupert Avo.
Besta borðhald; Ilrein og Björt Her-
bergi; Finuxtu Drykkir og /leslu Vind-
lax. ókegpie Vagnmætir ÖUum Train-
leelum. Heynið oee þegar þú ert d ferð.
LEYNDARMÁL CORDULTT FR.ENKU 291
þú láta alt það bezta, er þú ættir í eigu þinnj. —
Sömuleiðis, þegar talað var um ætterni hinnar ungu
stúlku, — vogaðir þú þér að benda á ætt þína, sem
heiðarlega og flekklausa, og tileinka þér allar þær
dygðir, er ættgöfgi fylgja. En hana og hennar ætt
áleist þú úrhrak mannkynsins, — og þó var þér kunn
ugt brot föður þíns. — það er svívirðilegt, og ekki
hægt að dæma slíkt athæfi nógu hart”.
RíkisstjóraJrúin lokaði augunum og reikaði. Hún
greip höndunum um borðið til að detta ekki.
“Nú, að sumu leyti hefir þú alveg rétt fyrir þér,
Jóhannes”, sagði frú Heilwig og hristi ríkisstjóra-
frúna til, svo hún liði ekki í ómegin. Hún hafði ó-
beit á allri veiklun og yfirliðum. — “Að sumu leyti
hefir þú rétt fýrir þér”, endurtók hún, ;‘en helzt til
harðorður ertu. Takmarkalaus heimska var það, —
en samt máttu ekki gleyma, hverja stöðu Adela skip-
ar í mannfélaginu.-----Taktu það ekki illa upp fyr-
ir mér, en dæmið um fátæku konuna var æði vit-
laust. J>að er sitt hvað, ])ó tekið sé óskilafé, er
tnginn finst eigandi að, eðti stoliö með ásetningi frá
oðrum. En þarna heyrir maður eina af þessum
nndstyggilegu nýmóðins hugmyndum, — þar sem
verið er að jafna saman almúganum, og þeim, sem
hærra eru settir. J>að undrar mig mest, að heyra
þig tala þaiinig. — Svo er ]iað líka skammarleg ó-
svffni, að líkja henni Karólínu við konu af háum
stigutn, — annari eíns skepnu”.
‘‘Ég sagði það út í garðinunt í kveld, og ég segi
Þaö aftur, móðir mín, að ég ætla mér ekki lengur
aS þola, að virðingu hinnar tingit stúlku sé á nokk-
llrn hátt misboðið”, sagði prófessörinn, sótrauðtir í
fratnan af reiði.
"ö, ofurlítið meiri stillingu, sonur minn, ef ég
*a hiðja þig þess. þú ert að tala við liana móður
þína”, mælti hún dremhilega, um leið og hún færöi
292 SÖGUSAFN LIEIMSKRINGLU
sig nær honum, og virti hann fyrir sér með nístandi
köídu augnaráði.------“J>ú leikur ágætan riddara
fyrir þessa ímynduðu prinsessu, — ég verð líklega
líka að fara að beygja mig i auðmýkt fyrir henni ! ”
“Að vissu leyti, móðir mín”, svaraði hann ofur-
rólega háðsyrðum móður sinnar, og leit fast í augu
henni. — “þú leyfir þér ekki annað en sýna henni
virðingu, — því hún verður konan mín ! ”
Og nú skeði það óheyrða : — Ilið gamla kaup-
mannshús stóð óhaggað eftir þessa yfirlýsingu ! —
Jöröin opnaðist ekki til að svelgja hinn litla bæ á-
samt þeim spiltasta af allri Heilwigs ættinni. — —
Gamla frúin haíði þó haldið það alveg sjálfsagt ! —
Prófessorinn stóð þarna einbeittur og óskelfdur, al-
veg eins og sá, er veit hvað hann ætlar sér, og sem
krampi, reiði og tár kvenna hafa ekki meiri áhrií á
en bylgjur hafsins á bjargfastan klett.
Frú Heilwig hafði hörfað aftur á bak og stóð
sem steifti lostin, — en ríkisstjórafrúin vaknaði af
dvala og rak npp skellihlátur. Slörið var dottið af
höfði hennar, lokkarnir féllu allir í óreiðu um enni
og kinnar og rósin, sem hún um daginn haíði skreytt
sig með, hékk nú fölnuð líkust höggormi niður á
enni hennar.
Jiarna sérðu nú allan þinn háttlofaða vísdóm,
frænka”, sagði hún. Nú hrósa ég sigri. Hver var
það, sem margbað þig að gifta Karólínu í brot't,
áður enn J óhannes kæmi heim ? Mér fanst, þegar
ég leit hana í fyrsta sinni, að hvíslað væri að mér,
að hún yrði okkur öllum til ógæfu. Bú þú nú
einnig að óláni því, er þú sjálf hefir steypt þér í. —
En ég fer á augabragði til Bonn og segi prófessors-
frúnum þar, af hvaða tagi unga frúin er, sem nœst
bætist við í hóp þeirra”.
Að svo maeltti þaut hún út úr dyrunum. Meðan
LEYNDARMAl CORDULU FR.ENKU 293
á þessu stóð, hafði gamla frúin náð sér altur, og
brynjað sig með drambd og ímynduðum tíguleik.
“Ég hefi bersýnilega ekki skilið þig áðan, Jó-
hannes”, mælti hún ofur rólega.
“ Svo ? Ekki það ! Ég skal þá endurtaka
það”, svaraði hann kuldalega. “Ég ætla að giftast
Felicitas d’Orlowskv ! ”
“þú vogar að lýsa þessu yfir í nærveru minni ! ”
“I stað þcss að svara þessu, vil ég spyrja þig
að einu : Myndir þú nú vilja gefa mér samþykki
þitt til að kvongast Adelu?”
“ Án efa, — hún er gott gjaforð. — það er mín
innilegasta ósk”.
Prófessorinn varð sótrauður í framan, og hann
beit tönnunum saman til að hefta reiöiyröi þau, er
hrutust fram á varir hans. — “Með þessari játningu
hefir þú glatað rétti þíntim til þess að fá að ráða
með mór hinu þýðingarmesta málefni lífs míns",
sagði hann stillilega. — “þú lætur þig engu skifta,
þó hún í húð og hár sé hræsnari og siðgæöislaus og
spilt, sem myndi gera mér lífið leitt. Jni sætir hér
róleg í hinu reisulega húsi þínu, og létir þér nægja,
að geta sagt um þinn fjarverandi son : “Hann hefir
fengið gott gjaforð’. — Vegna þessarar takmarka-
laustt eigingirni, segi ég þér í eitt skifti fyrir öll, að
ég vtil njóta hamingjunnar, og hennar nýt ég að eins
í sambandi viö vesalings foreldralausa barni'ð, sem
við einu sinni fyrirlitum og sýndum svo miskunar-
lausu hörku”.
Frú Heilwig hló hátt og hœðnislega.
“Ég vil enn þá ekki mæla hið versta”, hrópaði
hún skjálfandi af heift. En gleymdu því ekki, að
bfessun föðursins tryggir héimilisfriðinn, en bölvun
móðurinnar eyðileggur hann ! ”
"J>orir þú áö fullyrða, að blessun þín megni að
gera Adelu gallalausa ? því síður verða bölbænir
294 SÖGUBAFN HEIMSKR INGI.U
að áhrinsorðuin, þegar saklaus á í hlut. — þú mælir
þær ekki, móðir mín ! Guð heyrir þær ekki, og að
eins þér sjátíri yrðtt þær til bölvuttar, og gerðu þér
ellina einmanalega og gleðisnauða”.
"Hvað kæri ég mig ttm það ? É/g þekki að eins
tvent, sem mér er ekki sama ttm, — sem er minn
mætíkvarði : — æra og skömm ! — Jni skalt verða
að hlýða mér í krafti sonarskyldunnar, og ég særi
þig að afturkafla liina vitleysislegu yfirlýsingu, sem
þú gerðir áðan”.
“Aldrei ! það verður þú aö sætta þig við,”
móðir", mælti hann, og gekk svo út úr herberginu.
Hún stóð eftir með útrétta handleggi, líkust lík-
neskju. — Skyldu hinar hlóðlausu varir hafa mælt
fram bölvunarorðin ? Prófessorinn heyrði engin
oröaskil. — Og þó hún aldrei nema hefði gert það,
hefðtt þau dáið út án nokkurra áhrifa. því guð
kærleikans gefur ekki þeiin vondu og hefnigjörnu jafn
hræðilegt vopn í hendur.----------
það var komið undir kveld. Veður var orðið
stilt og hætt að ^rigna, — samt þutu óveðursskýin
enn þá til og frá á loftinu með miklmn hraða, alveg
eins og væru þau reið yfir því, að haía verið rifin
hvert frá öðru, og vildu reyna að sameina aftur
krafta .sína, til þess svo ;að hefja aftur nýjan leik. —
Inni í tíúsinu lieyrðist hávaöi og læti. Ferðakist-
ur vortt dregnar fram og aftur og httrðum skelt. —
Altír höfðu nóg að gera. það var verjð að útbúa
alt fyrir langferð, og sú, sem ætlaði á brott, kom
aldrei aftur. — — “Svona fór það þá, — glevmdu
tnér ei blómin áorkuðu þá engu”, tautaði Hinrik
hjartans ánægður um leið og hann bar stóra íerða-
kistu út úr húsinu.
En það var þögult og hljótt í einni bakhvgging-
unni. Við einn bogagluggann sat Felicitas róleg en
mjög Söl. Eldhúslampinn stóð á horðinu, og við