Heimskringla - 13.05.1909, Blaðsíða 4

bl» 4 WINNIPEG, 13. MAl 1909.
HEIMSKRINCEA
Til Mrs. I. Goodman
Eg ætla aö senda þér aö eins fá-
ar línur í seinasta sinni, Ingibjörg
mín. því mér finst greinar þínar
bæöi til Mrs. Benedictsson og til
mín lýsa því, að þú munir þurfa
of mikið pláss í Heimskrinjjlu, ef
þú átt að geta svalað geði þínu
til fulls. En mér finst Heims-
kringla of gott blað til þess að
eyða miklu plássi í henni fyrir ann
að eins og greinar þínar hafa ver-
ið. því manni getur ekki annað en
dot'tið í hug, þegar maður les þœr,
að þú hafir svo mikið að segja, að
þú hljótir að gefa sjálfri þér of
lítinn tíma til að hugsa um, á
hvaða rökum staðho;fingar þínar
eru bygðar. En við skulum nú
taka ofurlitla stund til að hugsa
um atriðið, sem ósköpin eru risin
út af.
þér< nefnilega finst, að Mrs. Bene
dictsson tala o£ illa í garð karl-
manna. En góða mín, “alt er
hreinum hreint”. þeir, sem góðir
eru, taka það aldrei að sér, þó
þeir heyri talað um óþokkamenni,
því þeir finna og vita, að það er
ekki til þeirra talað.
Svo segir þú í greinni til mín ;
“Heldur þú ekki, að það séu fleiri
konur en ég, sem unna föðurnum,
svninum”, o.s.frv’. því er fljótsvar-
að. Eg hefi aldrei efast tim, að
svo sé, og aldrei hefi ég heyrt Mrs.
Benediktsson brígsla konum um
ástleysi né artarleysi. En það er
ekki það, sem um er rætt. það
eru líka fáar konur, sem ímynda
sér, ef þær heyra illa talað um ein-
hverja, að það sé sjálfsagt talað
til þeirra manna, sem þeim séu
kaerastir og mestir. Ég segi, fáar
konur, en ég sé í Heimskringlu að
það eru til undantekningar.
þú segir ennfremur, að þú álítir
engan mun á eðlisfari karla og
kvenna. En við skulum nú taka til
dæmis alla þá karlmenn, sem yfir-
gefa bömi sín og tnæður þeirra,
skifta sér ekkert af, hvað um þau
verður, eða hvort þeim líður vel
eða illa. Skyldi þér ekki ganga
illa, Ingibjörg mín, að finna jafn-
margar stúlkur, sem kasta af-
kvæmum sínum til föðursins, og
vilja svo hvorugt sjá eða hej’ra
framar ?
Eitt er enn, sem þú sagðir í fall-
egu greininni þinni, að ef kvenfólk
hefði sömu tök á karlmönnum, o.
s. frv. Getur þú hugsað þér nokk-
ura konu svo, að hún vildi (ef
hún gœti) svívirða karlmann og
drepa hann svo á eftir ? það eru
of mörg dæmi til, að karlmenn
haía aðhaíst slíkt gagnvart kven-
fólki, og eitt ný-afstaðið þarna í
Winnipeg. Eða liefir þú ekki lieyrt
getið um níðingsverkið, sem unnið
var á Mrs. James? Varla getur
þú kallað það slúöursögur úr
Freyju
Ég ætla svo ekki að segja fleira,
svo nú er þér óhætt, að segja
hvað þú vilt, því verður líklega
ekki svarað. Ég ætla að minsta
kosti ekki að gera það, og ég er
líka farin að ímynda mér, að Mrs.
Benedictsson ætli ekki að svara
grein þinni. Vonandi er samt, að
hún hugsi ekki eins og málsháttur-
inn kennir : “Svo skal leiðan for-
smá, að ansa honum engu”.
Vinsamlegast,
Jónína Samúelsson.
Til ritstjóra Lögbergs.
Háttvirti hérra.
Fyrir skömmu síðan birtist
grein nokkur í blaði yðar með fyr-
irsögninni “Djöfulæði og andatrú”
sem þér höfðuð úr tímaritinu The
Independent.
Við þessa greán, sem andatrúar-
maður (Spiritualist) og meðlimur
“Sálarfræðis rannsókna félagsins”,
langaði mig til að gera nokkrar
atfiugasemdir.
Fyrst vildi ég ráðleggja hinum
heiðraða greinarhöfundi, að rita
um eitthvað, sem honum er kunn-
ugra um enn samband við fram-
liðna, sem hann virðist sérlega ó-
fróðtir um.
Vér trúum því, að samband við
framliðna sé mögulegt, eðtt rétt-
ara sagt, v i t u m í gegn um
reynslu vora, að það er mögulegt.
í öðru lagi, þá er það samband
við 'framliðna, sem vér höldttm
fram, ekki samband við illa anda,
sem gætti haft skaðleg áhrif, held-
ur reynum vér af fremsta megni,
að kenna mönnum að vara sig á
þess háttar sambandi og koma í
veg fyrir það.
1 þriðja lagi, þurfum vér alls
ekki, að sækja nokkur dœmi eða
fyrirburði til katólskra biskupa,
klerka eða nunna, því vér höTum
nóg af dæmum og viðburðum mitt
á meðal vor hér í Winnipeg.
Á hverju kveldi höfum vér dæmi
þess, að andar framliðinna tala á
þeim tungum, sem tniðlarnir ekki
skilja.
Vér höftim vini meðal hinna
Iramliðnu, sem koma aftur til vor
til að láta gott af sér leiða, t. d.
lækna sjúka. Um það höfum vér
nóg af vitnisburðum og dæmum,
bæði meðal Islendinga og inn-
lendra i þessum bæ.
Vér höfum sunnudags kveldsam-
komur vorar að 1016 Banning St.,
og bjóðum öllum þangað, sem
fræðast vilja.
Til frekari upplýsingar er ég
reiðubúinn að kappræða “Spiritu-
alism” við hvern sem er, opinber-
lega.
Yðar einlægur,
W. MANTON.
Athugasemd við fréttabréf
Ilerra ritstj. Hkr.
.Ekki dettur mér í hug, íað fara
skamma þig fyrir hana Heims-
kringlu þína, — enda mundi það
ekki inælast vel fyrir, þar sem hún
er nú að fá almenna viðurkenn-
ingu fyrir að vera langbezta blað-
iö, sem gefið er út á íslen/.ku máli
hér vestan hafs.
En það var annað, sem ég ætl-
aði að segja. Mér líkar mjög illa,
að sjá í fréttagreinum aðra eins
pistla og þennan : —
“Ég hefi frétt, að einar persónur
hér séu gengnar í hjúskaparlífið og
það sé Jón minn á Greiniríi”.
’þetta er í fregnbréfi frá Swan
River og birtist í Hkr. 6. f. m.
Jxtð er skemtilegt, að fá fréttir
af Islendingum, sem víðast frá, en
leiðinlegt að sjá annað eins og
þetta frá fregnrita blaðsins, hver
sem hann er. það ætti að vera
hægt, að geta um hjónabönd, án
þess að flétta glósum inn í þær
fréttár. Persónulegt hnútukast á
allstaðar illa við, en hvergi ver en
þegar því er beitt i sambandi við
giftingar. Slíkt getur ekki verið
nokkrum manni t;l skemtunar eða
fróðleiks, heldur þvert á móti. —
það væri því óskandi,. að sérlíver
fréttaritari hefði ávalt hugfast,
að skrifa að eins það, sem ein-
hverjum að minsta kosti væri ann-
aðhvort til skemtunar eða fróð-
leiks, og helzt hvorttvæggja. þeg-
ar getið er um giftingar, á það
bezt við, að brúðhjónin séu bæði
nefnd fullu nafni, svo að lesendur
fái áttað sig á hver þau eru. Ann-
ars er fréttin þýöingarlaus.
Yinur Heimskringlu.
ATliS. — Höf. hefir rétt að
mæla. Giftingar atriðið í áminstu
fregnbréfi var ekki að gætt fyr en
of seint, — annars hefði það verið
dregið lit úr bréfinu. Ritstj.
FOBFiliDKAK VOKIR
þegar ég las í Ileimskringlu 8.
apríl grein hr. S. Sigvaldasonar,
með fyrirsögninni “Sakramentið”,
þá datt mér margt í hug. Og þar
á meðal það, sem 'Björn Gunn-
laugsson segir, um fall vorra
fyrstu foreldra, í sínu markverða
kvæði í Njóltt. Og sýnist mér skoö
un Björns miklu sennilegri, heldur
enn skoðttn Sigvaldasonar.
Hinn síðari álitur, að Alfaðirinn
Adam hafi eftir fallið oröið af föð-
urnum fjanda og að ölltt leyti
glataður. En Gunnlaugssen segir :
“Við alheimsstjórnun ekkert slys
við Adams fallið skeði,
heldur einmitt aldeilis
áframhald þar réði.
Ef Adams hefði og Efu dvgð
engin reynsla metið,
heimskan jöfn á hyggju bygð
hefði fólgin setið.
Svo hún yrði sén við ljós
Sendast reynslan átti.
þar af kunni karl og drós
kynnast leið hvað mátti”.
Af því Sigvaldason kemur með
svo margar álvktanir, þá æ'tla ég
að koma með eina, og það er, að
það, sem Páll postuli sagöi, þegar
hann bar saman Krist og Adam,
hafi máske verið “Kristur er hinn
annar Adam, því eins og Adam
er höfundur hins dauðlega lífs
allra, svo er Kristur höfundur
hins eilífa lífsins”. Kristur sjálfur
segir á eimtm stað : “Hver, sem
fyrirlítur föðtir eða móður, er mín
ekki verðugur”, og álít ég, að
Adam og Efa kæmu undir þá
reglu. Orsökin fj'rir því er senni-
lega þessi, og ætti að vera attðséð
af hverri einustu réttsýnisfullri og
skynsamri manncskjtt, að ef t. d.:
foreldrar Sigvaldasonar 'hefðu aldr
ei komið saman, þá hefði S. Sig-
valdason aldrei til orðið. það
gátu enginn maður og kona nema
þau ein veitt honum tilveru. Og
svo alla leið til baka, hreint til
Adams og Efu. Og þar af leiðandi
hefðu þatt ekki verið þatt fyrstu,
maður og kona á þessum hnetti,
þá hefði engintt af öllum mönnum
og kvinnum, sem hafa til verið á
hnetti þessttm, eru nú til á honum
eða verða nokkurn tíma til á hon-
um, — getaö orðið til. þar af ætti
að vera augljóst fyrir öllttm, að
næst guði eigttm vér öll foreldrum
vorttm að þakka tilveru vora.
John Thorgeirsson.
Thistle, Utah.
Framför Blaine-bœjar
Einhver hefir sent Hkr. “Land-
takenda” útgáfu af blaðinu Blaine
Journal, sem út kom í sl. apríl-
mánuði. Blað þetta er í stóru
broti, 44 bls. að stœrð og þrungið
nákvæmri lýsingu á kostum lands-
ins þar vestra, loftlagi, atvinnu-
vegum, framleiðslu möguleikum og
framtíðarhörfum öllum. Myndir
eru sýndar af ýmsum leiðandi
mönnum, einnig af húsum og verzl
unarbúðttm, og áhöldum, sem lúta
að timburgerð, laxveiði og aldina-
rækt, o.fl. — þar kennir nokkurra
Islendinga. Til dæmis er þar mynd
af hústtm þeirra F. K. Sigfússonar
og Andrew Daníelssonar. þar er
og mynd af matsölubúð þeirra
Daníelsson & Runolfsson.
Meðal sterkra manna þar vestra
ertt taldir- 3 synir Hans Hansson-
ar, sem eitt sinn bjó í Selkirk, og
sem nú teljast meðal frumherja Is-
lendinga í Blaine. Piltarnir eru
nær 200 pd. að þyngd hver, með
krafta í kögglum. þeir tilheyra
“Tttg of War” félagi Blaine-búa,
sem nú er talið að bera af öllum
slíktim félögum þar á Ströndinni.
Blaðið getur ttm verzlanir þeirra
Daníelsson & Runólfsson og E.
Olafsson & J. A. Magnússon, og
lætur vel af báðum þeim verzlun-
ttm. — Vera má, að fleiri landa sé
þar getið, þótt ekki höfttm vér við
fljótt yfirlit orðið þeirra varir.
Margt annað skemtilegt og fróð-
legt er í þesstt blaði, og öll er út-
gáfan hin myndarlegasta. — þar
ertt auglýstar bæjarlóðir og íbúð-
arhús í beztu stöðum bæjarins, og
með verði, sem má teljast hlægi-
lega lítið, miðað við það, sem við-
gengst hér í Winnipeg, — svo sem
t. d. 9 herbergja hús með útbygg-
ingum og 50x130 feta lóð settri
afdinatrjám, — alt íyrir þúsund
dali ; og lönjd fyrir 15 til 30 dali
ekran í grend við bæinn. Góðar
bæjarlóðir frá $35 til $125 hver.
Bakkusi hnignar.
Eftir “Framtíöinni.”
Nýlega hefir íyrverandi. forseti
Harvard háskólans, öldungurinn
dr. EUiot’, gerst algerður vínbind-
indis-maðttr, ekki vegna þess, að
hontim nú á elliárum væri hætta
búin af nautn víns, lieldur til þess
að gefa gott eftirdæmi og hjálpa
áfram vínbannshreyfingunni —vera
með, að gefa henni byr í seglin. —
því hefir hann ekki gert það fyr ?
— Já, hann skilttr tnálið betur nú
en áður. Okkttr er þannig varið,
mönnunttm. Við þurfum misjafn-
lega langan títna til þess að átta
okkttr.
Hið satna og hann hefir William
Taft, hinn nýkosni forseti Banda-
ríkjanna, gert. í veizlu, sem haldin
var honum til heiðurs í einu Suð-
ttr-ríkjanna, hvolfdi hann staupi
sinu og lýsti yfir þvi, að upp frá
því bragðaði hann ekki áfengi.
Hina sömu yfirlýsingu hefir Vil-
hjálmur þýzkalandskeisari líka
gert. Og þegar hann, þjóðhöfðing-
inginn á sjálfu höfuðbóli Bakkus-
ar, rekur Bakkus tir hústtm síntim,
þá bendir það býsna sterklega til-
þess, að valdi hans sé farið að
hnigna. Fáir mttnu gráta það.
En það, sem þjóðhöfðingjarnir
nú óðtim eru farnir að sjá, það
var Abraham I.incoln nú fyrir
meira enn hálfri öld búinn að
skilja. Hann neytti hvorki áfengis
né tóbaks. Áleit hvorttveggja skað
legt. Og þegar á hann er litið, þá
virðist vera hægt fyrir ttnglingana
að komast áfram og verða að
mönnum án vins og tóbaks ; því
eins og við sjáttm, varð ofttrlítill
maður ttr drengnum Abraham, þó
hann væri strangur bindindismað-
ur.
Stjórnmálamennirnir isl., sem
nú berjast mest móti aðflutnings-
banninu, æftu að taka þessi stór-
menni sér til fyrirmyndar, og af-
neita Bakkttsi. Vegur þeirra mttndi
stœkka við það, í stað þess
að hann m i n k a r, þegar, þeir
ljá sig sem talsmenn fyrir einn
skæðasta óvin landsins. Á.J.J.
MARKET H0TEL
t4li PRINCESS ST. iZ'ÍU,,,™
P. O’CONNELL, eigandl, WINNIPEO
Beztu teRundir af vítiföuKum og vind!
um, aðhlynning góð, hósið enduibætt
JOHN DUFF
PLUMBER, OAS AND STEAM
FITTER
Alt verk vol vandaö, og veröiö rétt
664 Notre Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg
♦-----------------------------♦
Fað er alveg víst, að
: Þtið borg'arsig að aug- :
lýsa í ^Heinaskringlu.
♦-----------------------------♦
Með því aö biöja æflnlega um
“T.L. CIG/\R,” I»á ertu vis9 aö
fá ágætau vindil.
T,L.
(UNION MADE)
Western Cignr Faetory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
Lager
HExtra Porter
Styrkið
taugarnar með J>ví að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjór, á undan hverri
máltfð. — Reynið !!
EDWARD L. DREWRY
Manufacturer A Impc'-ter
Wiuuipeg, Cauada.

Department of Agriculture and Immigration.
MANITOBA
þetta fylkf hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem veita landinu raka til akuryrkjuþarfa. þess vegna
höfum vér jafnan nœgan raka til uppskeru tryggingar.
Ennþá eru 25 milíónár ekrur óteknar, sem fá má mieð heim-
ilisrótti eða kaupum.
íbiiata;a árið 1901 var 255,211, nu er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir mieir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 milux jám-
brauta eru í fylkíntt, sem allar liggja út frá Winnapeg. þrjár
þverlandsbranta lestir fara daglega frá .WHmipeg, og innan
fárra mánaða ver'ða þær 5 taisins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadian Nortbern bætast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litið er. þér ættuð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt saima vöxt
á sama tímabili.
TIL FFRDAKAMA :
Stjórnarformaðnr og Akuryrkjmuála ltáðgjafi.
Skrifiö eftir upplýsÍDgum til
Jos< )»!i Itnrke. .Jnet llartooy
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., TORONTO.
Farið ekki fraimhjá Winnipeg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróða mögukika.
LÁRA
7
8
SÖGUSAFN IIELMSKRINGLU
LÁRA
10
SÖGUSAPN HEIMSKRINGLU
á Haughton Court, Stolneshire. Ilann. hafði mist
líftö,' sem þjónn þessa manns fyrir fáum dögum, og
annar þeirra, sem Leið í salnum til að gera grein fyr-
ir, hvernig óhappið orsakaðist, var Sir Arthur
sjálfur.
Dauði manns þessa hatöi orsakast af skoti í
hnakkann úr haglabyssu, og sáust sum aí höglunum
í kring um sárið. það, sem nú þurfti að komast
eftir, var það, hvernig þaö skeði, að skotið lenti í
manni þessum. Undir éins og dómarinn var se/.tur,
byrjaði yfirheyrsla aðalvitnanna.
Á sama augnabliki kom fyrir tilyiljun, sem gerði
alla, sem . viðstaddir voru, alveg hissa.
Menn sáu jórevk nálgast á Fatheringham braut-
inni, og bráðla heyrðist jódynur og vagnskrölt. Svo
sást myndarlegur vagn með tveimur ljósjörptim hest-
um fyrir aka að dyrttm Pólstjörnunnar. þjónn í
einkennisbúningi stökk niðttr tir sæti sínu og opnaði
vagndyrnar fyrir iniðaldra manni, sem sté út ur
vagninum og gekk inn í gestgjaíahúsið.
Fólkið þekti strax, að þetta var jarlinn Fatber-
ingham, og vakti það ekki litla undrun. Hvers
vegna kom hann þangað ? Hann var ekki vi-nur Sir
Arthurs, og í rattn réttri heldttr ekki ánnara. Hann,
var auðvitað ættingi herra Grosse, en Grosse kom
þetta málefni ekki við, nema að því leyti, að hann
var viðstaddur, þegar slysið átti sér stað. Jarlinn
var þess utan drambsamur og afskiftalaus ttm aðra,
og lét sjaldan sjá sig,, en nú kom hann samt. Hvern-
ið átti að skilja þetta- ?
Jarlinn gekk beina leið upp í salinn. það var
nýbyrjað að yftrheyra Sir Arthur, þegar jarlinn kom
inn, og þegar Sir Arthur sá jarlinn, brá hann Iit og
þagnaði um stttnd.
það var ekki að sjá, að jarlinn tæki eftir þessu.
Hann hneigði sig lítið eitt fyrir dómaranum, sem
stóð upp þil hálfs, þegar jarlinn var kominn inn, og
settist svo á stól, sem lögregluþjónninn kom með
handa honum. Hann setti gildan, gamaldags göngu-
staf, sem hann hélt á, milli knjánna, lagði báðar
höndur sínar ofan á handfangið og hökuna þar á of-
an. þannig sat hann með hálflokuð augu.
Sir Arthur var nú búinn að jaftta sig eftir undr-
un sína, og hélt áfram með skýringu þá, sem hann
var byrjaður á. Hann hafði auðsjáanlega ekki bú-
ist við þessum áhevranda. Hinir mennirnir, sem
viðstaddir voru, voru annaðhvort vinir hans eða að
einhverjtt leyti háðir honutn, því hann var ríkur mað-
ur og þar af leiðandi valdamikill. þó að Sir Ar-
thur væri í talsverðri geðshræringtt, undraði það
engan, því að það var fyrir hans hendi, að hin áður-
nefnda skytta féll. Hann hafðí boðiö nágranna sín-
um, hr. Grosse frá Broad, að vera með sér í veiðiför
þann 4. sept. Skyttan framliðna var með þeim eins
og vant var, og þess utan nngur piltur að nafni
Martin, sem átti að bera sumt aí farangri þeirra. —
Svo hélt Sir Arthur áfram skýrslu sinni á þessa leið:
“það var fátt um fttgla, svo hr. Grosse stakk
upp á því, að skyttan gengi inn í undirskóginn, til
að vita, hvort þar væri ekki fleira af þeim. Hann
fór líka í áttina þangað, en þegar hann var kominn
30—46 álnir frá þeim, vildi óhappið til, en hvernig
jxtð atvikaðist, get ég ekki sagt. Ég man að eins
eftir því, að ég miðaði byssunni, til þess að vera við-
búinn að skjóta fyrsta fttglinn sem sæist, og þá hefi
ég máske verið óaðgætinn með gikkinn. Án þess ég
vissi æf, hljóp skotið úr öðru hlaupi byssunnnr, og
ég heyrði hr. Grosse segja : ‘þarna hittir þú Burl-
ston’. Ég leit þangað, og sá hann liggja endilangan
á jörðunni”.
þetta var alt, sem hægt var að skýra frá, þessu
tilfelli viðvíkjandi, nema það, að sent var eftir lækni,
sem kom innan stundar, en hann gat ekkert annað
gert eða sagt en það, að skyttan væri dauð.
Sir Arthur lét níi í ljósi, hve sárt sér félli ]>essi
óhappa tilviljun, og kvaðst œtla að sjá um, að ekkja
hans liði enga nauð. Hafi nokkur í hópnum hugsað
sem svo : — “þessir mikillátu herrar álíta það ekk-
ert gera, að skjóta þjóna sína eins og skepnur, ef
þeir að eins borga íyrir J>að”, þá geymdi hann þessa
skoðun hjá sjálfum sér, að minsta kosti þangað til
hann kom út í hóp kunningja sinna. Almennasta
skoðunin var innifaHn í þessum orðum Sfeercros
dómara ;
“Ég þakka þér, Sir Arthur, fyrir yfirlýsingu þína
og ég er viss um, að dómnefndin er þér einnig þakk-
lát. Enginn heíði getað gert meira en þú befir gert,
og þú mátt vera viss um hluttekningu allra rétt-
hugsandi manna”.
Lágt samsinnis-muldttr fylgdi á eftir ræðu þess-
ari, og var svo kallað á næsta vitni.
“WilHam Sketchover Grosse ! ”
Hr. Grosse, roskinn maður með dálítið grátt hár
og hvasseygður í meira lagi, stóð upp og gaf vitnis-
bttrð sinn tneð kaldri rósemi, gagnstætt því sem Sir
Arthur hafði gert, en vitnisburður háns var sam-
hljóða hins, svo áheyrendurnir vortt farnir að geispa
og geta sér til nær þetta endaði. það var ekki að
furða, þó jarl Fatheringhítm liti út fyrir að sofa.
Nú kom drengurinn , Martin. Vitnisburður hans
var nokkuð ósamanhangtmdi, en ]>ó i aðalatriðunum
eins og hinna. Ilann hafði hevrt Grosse segja, að
j>að hlyti að vera fuglar í undirskóginum, “og svo
sagði hann skyttunni að fara á ttndan og reka J)á út
úr homtm, svo heyrði ég skot og leit í kringum mig,
þá sá ég skyttuna liggja á jörðunni, eins og hann
hefði veríð'skotinn, , og þá kallar hr. Grosse : þú
hefir hitt hann ! ”
‘• Já., og hvað svo?” spurði dftmarinn.
“Hann var skotinn”, sagði drengurinn.
“En hvað gerðir þú, þegar þú sást hann detta ?”
“Ég hljóp til hans".
“Og þá íanstu að lífið var sloknað?”
“Nei, t‘g fartm ekkert líf, hann var ulveg dattður”.
“Jœ-ja, það var nú það, sem ég meinti. Og hin-
ir, hvað geröu Jteir?”
“þeir hlupu líka til hans, og Sir Arthur sýndist
vera mjög hræddur, en hr. Grosse segir við liann :
‘Hvernig ga/.tu verið svona klaufalegur, Redleigh?’
og þá svarar hann : ‘Hvað — það varst —"
“Nú — jæja, það er gott”, flýtti dómarinn sér að
segjít, “við kærum okkur ekki um, að heyra meira.
Hve langt var hann kominn, þegar hann datt?”
Pilturinn leit í kringum sig og svaraði : “Ámóta
lang't og yfir að glugganum þarna”.
Dómarinn leit þangað og sá kö jxtð vár kringum
3 álnir að glugganum.
“Nú, það er dálítil ósamkvæmni viðvíkjandi veg-
arlengdinni, en ég sé ekki að ]>að haft neina þýðinjru
fyrir málefnið”, sagði dómarinn til dómmefndar-
mannanna.
Nú var lokið yfirheyrslu Martins og kallað á
læknirinn.
2. KAPÍTULI.
S p 11 r n i 11 g i n.
Síðan jarl Fatheringham kom intt í dómsalinn,
hafði hann að eins eintt sinni 1itið ttpp, og jxtð var
þegar drengurinn mintist á gluggann, þá leit hann