Heimskringla - 15.07.1909, Blaðsíða 4

Heimskringla - 15.07.1909, Blaðsíða 4
Bls 4 WINNIPKG, 15. jtLl IDOO, SEIM5KRINGBS TENGDAFAÐIR MINN. Eftir Mark Twain. J. P. ÍSDAL, þýddi. J>aí5 er fremur óþægileg’t, aS vita þaS tneS sjálftim ser, aS maS- ur eij>i aS enda líf sitt í gálgan- um, Rn þessa alls ekki aSlaSandi framtíSar útsjón hefi ég, eSa ég heíi aS minsta kosti haft hana. Undir eins, þegar ég var lítill drengur, skoppaSi ég ofan í Mis- souri fljótiS, en komst heppilega upp úr því aftur, og þá var þaS aS Gilmór nágranni okkar gaf þaS í skyn í sinni miklu ofsa gleSi, “aS enginn maSur dritkni, sem eigi aS hengjast ! ” Frá þeim degi og þar til ég var 15 ára, datt ég á víxl í Missouri og Mississippi fljótin, cn komst ein- att klakklaust upp úr þeim. Og aS síSustu hélt é-g þaS alveg á- reiSanlegt, aS takmark þaS, sem sérstaklega lægi fvrir mér aS kom- ast aS, væri þaS, aS dingla í snær- inu. Á meSan þesstt fór fram, var ég orSinn svo innlifaSur í vatninu, aS ég afréSi aS helga mig því, ekki sem bindindismaSur, heldur sem sjómaSur. FöSur mínum líkaSi ekki ráSa- gerS mín, og bannaSi mér þaS kröftuglega. Svo aS ég afréS þaS, aS ná þessu takmarki míntt upp á eigin reikning. En þar sem ég gat ekki framkvæmt þaS heima hjá mér, þá. afréS ég aS strjúka. þaS, sem ég hefi eintt sinni ætl- aS mér, því kem é-g í framkvæmd. þess vegna herti ég mig ttpp, og fór frá heimili mínu og foreldrum, og svoleiSis herti ég mig, þangaS. til ég var kominn til New York. J>ar reyndi ég aS ráSa mig til sjós. En þar scm ég eins og svo oft hefir komiS fyrir mig síSan, gat ekki fengiS atvinnuna, réSi ég mig sem lærisveinn á prentverk- stæSi. Mér líkaSi þar ágætlega vel, en þegar ég einn daginn mætti manni á götunni, frá hcima-átthögum mínum, varS ég svo óttasleginn, aS ég lagSi af staS viSstöSulaust, og var kominn heim aftur til for- eldra minna fyr en ég vissi af. Og þar sem þau settu sig nt't ekki lengur á métti vilja minttm, um aS ég réöi mig til sjós, varS þaS úr, aS ég varS vikadrengur á skipi, og fikraöi mig eftir tíma upp í hásetatign, og í þeirri tign mátti ég auövitaS oftast nær dúsa, og þráfaldlega oft þurfti ég því aö kalla oröin : “MarkTwain” (sem þýSir : gefiö teikn, línu á kompás og ýmislegt fleira). þetta er einmitt rétta nítfniS íyrir j>ig, karlinn minn, sagSi ég viÖ sjálfan mig. KastaSi ég þvi míntt garnla nafni út fyrir borS, og tók upp þetta nýja nafn : “Mark Twain”, hvert aS ég hefi veriS alt fram á þennan dag, skelfing ánægSur meS. En svo skall þrælastríöiS á, og þaS skaut loku fyrir sjómannsferil minn. í)g ganaSi inn í her SuSurríkj- anna, ’en yfirgaf íljótlega fylking- una, og gerSist heimilisskrifari bróSur míns, sem htifSi komiS sér hærra í mannviröingar stiganum enn ég, því hann var *Vara-lands- stjóri í Nevada. En jxtr sem hann lét mig ckki haía tiltakanlega mik- iö aS gera, lieldur gerSi meiri hlutann af skriftum sínum sjálfur, þá tók ég mér þaS fyrir hendur, aS brúka tímann dálítiS öSruvísi, heldur enn aS gapa yfir og rissa upp nokkrar smásögur og skrítlur á pappírinn. fig fór aS lesa þær upp fyrir nokkra af vinum mínum, og varS þaS til j»ess, aS þeir réöu mér fastlega til þess, aS gera alt þetta smælki almenningi kunnugt. Ég fylgdi ráSutn þeirra, var lesinn °g sigraöi. Og meS }>essu laginu komst ég inn á braut höfundanna. þegar ég var 32 ára, gesöi ég eitt heimskupar, — attnars hvorki hiS fyrsta eöa hiS síöasta á æfi minni — en samt eitt heimskupar, setn þrátt fyrir heimsku mina end- aöi ágætlega. Ég varS nefnilega ástfanginn ; og ég elskaöi lika svo um rnunaSi, því ég átti aS gift- ast. Og þcgar persónttr, sem l'il.ja tit af lífintt giftast, veröa aS sjálf- sögSu aS eiga heimili, en ég gat sjálfur ekki meShöndlaS svo á- þreifanlegar sakir, — baS ég hinn tilvonandi tehgdaföSnr minn aö ■ taka af mér óþægindin og vand- ann af því starfi, og útvega okkur þægilegt heimili í Rnffalo. þaS vTar eins og þetta starf væri honttm gleSiefni, og fáttm dögum síSar hafSi hann bústaöinn á réiSu höndttm, og spurSi, hvort mig langaöi ekki til aS sjá hann. “þaö hefir enga þýöingu”, svar- aSi ég. “Hafir þt't séS bústaSinn <>g álitiö hann vel til fallinn, þá er ]>aö nóg”. Og meö því var sagan búin. Svo rann upp giftingardagurinn, og jtegar mér fanst vera orSiS heldttr framoröiS, stóS ég upp frá boröinu og spttrSi : “HevrSu, tengdafaSir, hvar er þaS nú eiginlega, sem viS eigum aS búa?” “Um þaS skal ég nú fljótlega leiSbeina ykkur, biirnin min góS, — viS getuní fariö á staS jtattgaS ttndir eins”, svaraSi hann. Og vinirnir, sem höfStt tekiS þátt í giftingargleSinni, eöa brtiS- kaupsveizlunni, sem þaS er venjtt- legast kallaS, hrópuöu einttm rómi : “ViS fylgjumst meö öll sömttn”. “Láttim oss fara”, sagöi ég ; “bara viS komumst nú á staS”. Svo klæddi ég konttna mína litlu í eitthvaS af utanhafnar-dóti, tók hana ttpp á arma mína og bar hana niSnr tröppurnar, en hinir aörir komu á eftir meS gleSi og hávaöa. Vagnarnir voru viS dyrn- ar. Ég, konan mín, tengdafaSir minn og Bob Raleigh, settumst í fyrsta vagninn, en gestirnir í hina, og svo fórttm viö á liSttgu brokki á staö til hins nýja heimilis. ViS étkum og ókttm. Ég var alt of uppveSraSur í minni ttngtt hús- frú til þess aS ég htigsaÖi um nokkuS annaö. En aS síöustu fór mér aS þykja vegttrinn nokkuS langur. “En, tengdafaöir minn”, sagöi ég, “veröttm viö ekki þar rétt strax?” “AS ttörmu spori, vinttr minn ! AS vörmu spori ! ” svaraöi hann, ttm leiS og hann hlé> ttndarlega. þetta “aS vörmu spori”, fanst mér heil eilífS. “TengdafaSir ! ” hrópaSi ég upp aS síöustu. “Ég hafSi aldrei látiS mér detta þaS í hug, aö þú mttnd- ir leigja okkuf bústaS úti á lands- byg&inni'. þaö hefir þó hlotiS aS vera til eitthvert húsnæSi í Buf- falo ! ” En hann hló bara. “Nú erum viS þar þegar í staS sagSi hann um leiö og hann beygöi sig út um glttggann og sagöi eitt- hvaö viS ökumanninn. Vagninn stansaSi strax. ViS stigum út. Eigandinn aö húsinu, einhver frú Johnson, kom út og té>k á móti okkttr, og fylgdi okkur til herbergja okkar. Ég horföi í kring um mig, og var al- deilis forviSa. “He}rrSit mig, tengdafaSir”, —‘ sagSi ég og tók hann afsíSis, — “Hrynttr þaS ekki nokkttS niSttr hjá }>ér, tir því þti fórst aö leigja handa okkur slikt heimili og þetta er ?.” “HvaS meinar þú, drengur minn?” spttrSi hann meö hinu sak lcvsislegastn brosi, sem átt getur sér staö í þessari veröld. “Nú, }>aö er svo sem auSvitaS, aö þaS hlýttir aS vera nokkttö dýrt, annaS eins htis og }»etta, og ég hefi enga peninga, í öllu falli ekki nóga. Getur þú ekki hjálpaS mér meö íyrstu hálfs árs leig- ttna ?” “Ó, láttu hár þitt ekki grána þess vegna. þær sakir eru þegar kláraSar”. “Ja, þá skaltu náttúrlega meS- taka mitt bezta þakklæti”. Ég tók litlu frúna mina mér viS hönd, og sýndi henni öll þau fögru herbergi, sem ég hafSi leigt handa henni. “En þetta er alt of mikiö, og alt of fínt ! ” hrópaSi hún, og voru attgti hennar glansandi af aS- dátit} yfir öllu þesstt, sem hún sá. Éfí svaraSi henni og var þá töluveröur st®ltkeimur í röddinni: “Fyrir þig er ekkert of fínt, aS mér finst, barniS mitt”. Vinir tnínir gáftt sig alt af í ljós fleiri og fleiri. }>aS sýndist vera oröin óþrjótandi uppspretta af vin- ttm, því þeir komtt fram tir öllum dyrum, undan öllttm glugga- og dyratjöldum, og úr hverjttm skáp og skansi, gægSust þeir fram. Já, á meSan þessit • fór fram, högttöu vinir mínir sér rétt eins og þeir væru heima hjá sér,‘ og ætluSu aS lialda áfram veizlugleSinni. Árang- urslaust skýrSi ég þeim frá, aS þetta gæti nú ekki gengiS Jengtir, veizlugleSin yrSi nú aS hætta. En j>eir hlón bara, og tengdafaSir minn hló lika. Og hvaS var svo hægt aS gera annaS en þaö, setn ég aS síSustu greip til ? Vingjarnlega, en þó í fttllri al- vöru, vísaSi ég þeim á dyr einum eftir annan, og aS síSustu tengda- föSttr mínitm, og oftir aS é-g hafSi eintt sinni enn rannsakaS húsiS, til aö vita, hvort viö værum nú orS- in ein, dró ég léttilega andann, }>egar ég fann, aS staSurinn var nú gefinn mér til umráSa. MeS gleSiópi lyfti ég litlu kon- unni minni hátt npp frá gólfinu, en samt varS ég rétt á því augna- blikinu aö sleppa henni, þegar mér varS litiS á lítiS borS rétt hjá okkur og festi aitgun á stóru skjali sem áreiSanlega ekki haföi legiS þar allan tímann. þaS var gjafbréf frá tengdaföSur mínttm, í alla staöi löglega útbúiS, fyrir htisintt og öllu, sem í því var. t j LÁRA 79 “Nei, alls ekki. þetta er stofnan dr. Raebclls, og þú ert komin hingaS í því skyni, aS hann lækni þig, ef þú viit losna héSan afttir, ættirSu sem minst aö tala um Marítt Stuart og alt hitt masiÖ”. Eg reyndi aö sýnast sorgbitin og sanniSrandi yfir úrarnkomu minni og hissa á þeirri fregn, sem hún færSi mér, og ég held mér hafi hepnast þaS, því eft- ir þaS talaöi hún til mín í venjttlegum hjúkrunar- kontt róm. Eftir bendingtt frú Ferriers var ég aö taka af mér hattinn, þegttr dr. Raebell kom inn, Framkoma hans var óbreytt. }>aS hefir eflaust veriS regla hans, aS venja sjúktíngana á, aS skoSa sig sem vin og verndarmann gagnvrart hinum viömótshörSu gæzlumönnum. Á þann hátt kortt hann þeim til aö tala vel um sig vií^ vini sína og vandamenn, þegar ]»eir komu aS finna þá. Ilann kom brosandi inn Haworthy hefir eflaust lofaS honum góSri borgun fýrir veru mína þar — og talaöi til mín í jxnm rom, sem mæöur vanalcga brtika vriö veik og kenjótt börn: “Nú, hvernig líSur þér, tigna drotning ? Ertu ekk; þreytt eftir ferSalagiS ? Elizabet drotning befir lík- lega ekki komiö — eSa ItvaS ? ” Frú Ferrier fnasti fyrirlitlega aS þessttm spttrn- ingum. Ég ígrttndaSi hvort brjálaSur maöur ætti aö láta sér líka svona fjas, og komst aS jvetrri niö- urstöðu, aS læknirinn hlvti aS vita, hvernig hann ætti aS tala við slíka vitfirringa sem mig, og ásetti mér jtess vegna aS vera rolegttr. Ég svaraöi hon- um því mildilega, og mintist ekki á framkomu frti Ferrier, þvrí ég hugsaði sem svTo, aS vTitfirringar værtt venjtilega klétkir, og aS þaS væri óheppilegt aö móSga hana. Dr. Raebell sagSi henni, aS ég ætti að fá sérstakt svefnhcrbergi í kvennadeildinni, en borða ásamt hinum stúlkunum og njóta sömu meS- ferðar og þær. Seinast fór hann meö mig inn í dag- 80 . SÖGITSAFN IIEIMSKRINGLU legu stofuna, þar sem ég i íyrs'ta sintti hafSi séS hina fögru konti. Flestar stiilkurnar voru samankomnar í stofunni og biStt miödagsmatarins. Hann sagSi þeim nafn mitt, og sömuleiöis' nefndi hanrt nafn hverrar ttm síg ívrir mér, setn mér var ckki unt aS mttna. Sú þeirra, sem mér leizt bezt á, var ung og falleg sttilka, á aS gizka 18 til 19 ára gömul, og var nefnd ungfrú Ophelia. Orsiikin til þess, aS ég tók strax eftir henni, var sú, aö ég sá hana sifja ttndir litlu telpunni, þeirri sömtt, sem lafSi Redleigh annaS- ist svo ástúölega, og áleit það þv'í viSeigandi, aS byrja samtaliö um hana, jx-ss vegna sagði é>g : “Ilver á jtessa litlu stúlku?” “GarSyrkjumaSurinn”, svaraöi Ophelia meS mjúkri og blíöri raiist. “Mér hefir áv'alt þótt vænt itm hítna, og síöan bezta v'ina hennar dó, hefir hún haldiS sér aS mér”. “Ilver var sú v'ina?” spurSi ég. Ég vissi hvort svariö yrSi. ^ ‘Frú Rol.ins. Hún dó fyrir þremttr dögttm. 1 gær var hún jarðsett”. “Ég sá aS hún var barnaleg og trúgjörn stúlka, sem naumast mundí komast aS, hver ég var, og því sagöi ég : "Mér þætti gaman aö vita, hvort þaS hefir verið sú frú Robins, sem ég þekti. Hún var falleg kona, nng, meS svart hár”. “Já, þaS var hún einmitt”, svaraöi Ophelia áköf. Máske þú hafir v'eriö vina hennar?” “Já, mér féll hún vel í geS”, svaraöi ég. Snöggvast horföi Opbelia fast á mig og hvdslaSi vo aö mér : “Fyrst þú .ert vina hennar, þá ætla ég aS segja bér leyndarmál um hana. En þú værSur aS lofa mér því, aS segja engum frá því. Viltu gera þaS ?” “Já, þú mátt reiSa þig á mig”. Ég hlýt aS hafa litiS óvenjukga heimskulega út, því konan mín hló svo mikið, aS tárin runnu úr aug- um hennar. “SjáSu þarna ! ” sagSi hún, og benti í áttina þvert yfir götuna. I húsinu beint á móti bjó tengda faSir minn, og til þess aS komast lteim aS okkar nýja heimili, höfS- um vdS veriS aS aka á hraSri ferS í tvTo eSa }>rjá klukkutíma. Já, ef maSur getur ekki orSiS gamansamur maSur, meS því að eiga slíkan tengdaföSur, þá getur maSur aldrei orSiS þaS. —-------------- Sambandið við Marsbúa. Iláskólakennarar Todd i Am- herst í Massaehusetts og Stevens í New York segja, aS gufuhvolfiS kring um jörSina sé tíu mílna þvkt. Utan viS gufuhvolfiS geti veriS margs konar hraSskeyti frá Marz til jaröarbúa. Um margar aldir hafi skeytin ef til vill aS eins komist að gtifuhvolfinu, en lengra ekki. Tilraunir þeirra Marzbúa reynist þeim og oss árangttrslaus- ar, og fari bergmálandi aftur út í geiminn. þotta er hugmynd þess- ara háskólakennara, en i). Todd talar um máliS á J»essa leiöi: — Ég efa þaS ekki, aS of nokkurar lifandi, skyngæddar verur erti á Marz, hafa þær reynt að komast í samband við oss, og þaS ttm lang- an tíma, og standa hissa yfir aula- dóm vorum, aö geta ekki svaraS. Ég vona, aS vér getum hamiS þessi, skev'ti á leiSinni og ráSiS eSa skýrt tnarga leyndardóma mannlífsins. Ég er sannfærSur ttm, aö Marz- búar, ef þeir eru enn þá lifandi verur, ertt bt'tnir fyrir löngu aS levsa ráSningar þeirra úrlausnar- efna, sem vefjast óráSin fyrir oss enn þá. Marzbúar hafa ráöiS þá. hluti, sem menn hér á jörSu ekki skilja enn þá. Marzbúar ha.fa starfaS svo juisundum ára skiftdr lengiir enn viö. AUir huldir dómar hér eru þeim sem auSlesin bók^ Ef vér gætum fengið leiSarljós frá þeim, þá mutidum vér á sömu stundu skilja ógrynni af hulins- málum vorum, og öSlast áfram- haldandi undirstöSu til aS byggja ofan á. Háskólakennarinn beldur, aS í heiSbláma loftsins séu atiSsupp- sprettur aS mörgu, sem tilbeyri þekkingu og vísdómi. Eins og áS- ur er tekiS framk álítur ltann Marz btia langt á undan oss vegna þess, aS þeir séu mikltt eldri aS upp- runa og þroska. Gætum vér náS sambandi vúS þá, þá græddum vér stórmikla jtekkingu og v'ísindi. Vér skildum ekki einasta þaS, sem oss er óskiljanlegt, heldttr einnig find- umj ýmislegt, . sem oss dreymir ekki nm nti. Fyrst af ölltt þtirfttm vér að finna ráS til aS koma skeytum vorum út t'tr gufuhvolfinu, í loft- skeytasendingum. Hann segir, aS ómögulegt sé, aö byggja fregnsúltt sem nái út úr gufuhvolfinu. En hann og Stevens halda því fram, aS hægt sé aö fara gegn um gufu- hv'olfið í loftbát. Háskólakennari Todd er viljugur að voga lífi sínu meS Stev'ens, sem er nafnfrægur loftsiglingafræöing- ttr, og reyna aö framkvæma þessa hugmynd. 1 septemlter í haust veröttr Marz 35 milíónir mílna frá jörSunni, þó venjuleg fjarlægS hans sé oft 60 milíónir mílna. þá œtla þeir aS rej'na aS komast eins hátt og aiiöiS er ttpp í gttftihvolfiS. þeir ætla aS leggja áf staS frá Canton í Ohio. }>eir ætla aö hafa loftskevta út- bi'tnaS á loftbátnnm. þrír stálvír- ar eiga aS vera tengdir frá bátn- ttm viS jörStt, og með }»eim ætla þeir aS ná afli frá jörðti neSan, og ætla aS vera miölar á yfirboröi gufuhvolfsins, aS senda skeytin á- leiöis til Marzbt'ta. HvaS þeim verSur ágengt, f.er enginn aS vita fyrr enn þeir koma ofan á jörött aftur. Ivoftbárurinn á að vera sá stærsti, sem smíSaSur hefir v'eriS. þessir háskólakennarar ætla aS eins aS sitja á setstólum við loft- held# alttminum hylki. þegar þeir eru komnir svo hátt, aS lífsloft þrýtur þá að öllu, ætla þeir aS búa til öndunarloft, súrefnisloft, og bjargast viS það. Stevens segir : — Ég hugsa, að þegar viS erum komnir fimm mil- ur upp frá jöröu, þá þurfum viS að nota tilbúiö andrúmsloft. Ég veit ekki mikiS í stjörnufræSi og himinhnatta lögmáli, en ég er samþykkur að fvlgja háskólakenn- 'ara Todd, hvert sem hann vill Jfara í loftbátnum mínutn. Ég httgsa, aS viS ættum aS geta veriö komnir upp á yfirborS gtiíuhvolfsins eftir sex klukkutlma !ferS frá jörSu. Áhöldin og vírarn- ir, sem viS þurfttm aS hafa, eru ttm tvö httndruö pttnd á þyngd. AuSvitaS er þetta ferSalag afar- hættulegt. I,oftbátar hafa komist Uillra hæst átta mílttr, svo menn jv'iti um. þá dótt loftCararnir úr ikulda og loftskorti. á tilbúiö lífsloft. ViS treystum Við erum að undirbúa okkur meS þvi aö anda aS okkur súrefn- islofti tímnnum saman. Við tök- um okkur æfingastundir daglega heima hjá okkur nú, og verðum orönir talsvert vanir viS það loft, þegar við leggjum af staS. Ég ætla að taka Todd meö mér í löftbátinn til æfinga áSur enn v'iS leggjttm í aSalförina, og venja hann viS loftsiglingar. — (þýtt). K. Á. B. Victor Anderson prentari og Frank bróðir hans hafa myndaS nýtt prentfélag, sem þeir nefna “ T H E ANDERSON C O.”. þ«ir hafa keypt öll áhöld Gísla prentara Jónisonar, og reka iSn sína framvegis á sama staö og Gtsli geröi. þeir bræSur^ eru æfðir prentarar og lofa góðu verki. Sjá auglýsingu þeirri á öSr- um staS í blaSinu. KAUPIÐ af þeim og verzlið við þá sem auglýsa starfsemi sfna í Heimskringlu og þá fáið þér betri viirur með betra vörði og betur útilátnar............• í TÓAISTUNDUM J>að er sagt, að margt megi gera sór og sfnuin til gððs og nytsemda, í tðmstundunum. Og það er rétt. Sumir eyða öllum sínum tómstundum til að skemta sér; en aftur aðrir til hins betra: að læra ýmislegt sjálfnm sér til gagns f lffinu. Með þvl að eyða fáum mínútum, f tómstundum, til að skrifa til hkimskkinomi og grrast kaupandi hennar, gerið p r ómetanlegt gagn,—þess fleiri sem kaupv 6 þess lengur lifir íslenzkan V estanhafs. EÁRA 81 “Um fram alt ekki frú Ferrier”. ‘‘Nei, hvaS sem á gengur, hvorki henni eða dr. Raebell”. Ilún leit í kringum sig til að gæta aS, hvort nokkur liti til okkar, lagSi svo varirnar viö eyra mitt og hvíslaSi : “þaS er voðalegt, að verSa að geyma slíkt í huga sér, og því verö ég að segja þér þaS. þú veizt, aS frti Robins dó og var grafin í gær”. “Já> já”. “Nt't — hún hefir lifnaS viS aftur, eftir aS þeir grófu hana, síSastliSna nótt heyrSi ég hana vera aö berja í lokiö á kistunni sinni, alla nóttina”. %.%%%-+-%%%% ■ t • > 14. KAPlTULI. Voöalegt verkefni. Ég endaði dagbókina mína meS aS lýsa leyndar- málintt, sem Ophelia litla sagSi mér frá. Enda þótt ég legSi lítinn trúnað á þá sögu, get ég samt ekki neitaö því, aö hún hafðd slæm áhrif á taugar minar. En á slíkum staS sem þessttm, má maSttr vera viS því búinn, aS verSa fyrir taugaóstyrk hvTaS eftir ann- aS. þcgar b-úiS var ^tS borða, fórum viS allar aftur inn í daglegu stofuna, ég reyndi aS vekja máls á sama umtalsefni viS Ophelitt, en annaShvort hefir hún iSrast eftir, aS hafa sagt mér frá kringumstæS- um frti Robdns, eða hún hefir ekki haft vald yfir httgs- an sinnd, því nú gat ég ekki komið henni tdl aS segja neitt. þess vegna sneri ég mér aS öSrttm stúlkum, og fór aS tala vdð þær mjög þýðlega. AS svo miklu 82 SÖGUSAFN HFJMSKRINGLU leyti aS ég gat skiliS, hafði frú Robins ekki veriS í áfhaldi hjá sjúklingunum, aS minsta kosti ekki í kvennadeildinni. Ég mnndi nú líka, aS Graham hafSi sagt mér þaS, aS hún skifti sér lítiö eSa ekkert af þeim, og þaS hefir eflaust veriS af því, aS þær sem ég spttrSi um hana, vissu, annaðhvort ekkert um hana, eSa létu sér standa á sama, hvaS um hana var orSiS. Eftir nokkrar árangurslattsar tilraunir kom mér í httg, aS þar.eS Grahpm hafSi látiS sér ant um hana, þá mundi þaS vera hy.ggilegast að spyrja hann ttm þetta. Hann var nú ekki til staSar í her- berginu, og }>ess vegna fór ég til frú Ferrier, sem, sat út»í horni, og sagði : “Viltu segja mér, frú, hvort dr. Graham kemur hingaS í kvöld ?” En þessi kerling var ekki !til aS leika sér aS. Hún þaut ttpp úr sæti sínu undir eins og sagði : Dr. Graham. Hver hefir sagt þér frá dr. Gra- ham ? þú hefir líklega aldrei séS hann —eðahvaS?” “Ég sá strax, hve aulalega ég hafSi hagaS mér, en brá þó hvergi og svaraSi : “Nei, ég hefi ekki séfj hann, en ég hefi heyrt Vict- oritt drotndngu tala um hann, — Victoríu drotningu í mórauSa kjólnttm meS hvíta hárið”. Ég var farinn að kalla sjtiklingana þeim nöfnum, sent þeir vildtt láta nefna sig. Ég vissi, aö þetta var siSttr, og sá aS þaS var hentugt, því þá rneiddi maSttr ekki tilfinningar J»eirra. AuSvitaS hélt hver ttm sig, að hann væri sá eini, sem vit hefSi, en ltinir allir værtt vitfirringar. “Victoría drotning ætti heldur aS passa sjálfa sig”, sagði gamla frúin ill í skapi. “þaS er meira enn hálfttr mánuSur síSan dr. Gráham fór héSan”. “Farinn ? Hann er þó líklega ekkt dauSur?” hrópaSi ég, því ég hugsaSi aSallega um glæpi í þessu dimma húsi. fc.--------- I

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.