Heimskringla - 30.09.1909, Qupperneq 3

**r
M HEÍMSERINGUA'
* +
WINNlPiRG, 30. SIvl'T. 1000. llls. S
2 Bækur
Gefins
FÁ NÝ.TIR KAUP-
ENDUR AÐ HEIMW-
KRINGLU SEM
BORGA $2.00 FYRIR-
FRAM, OG ÞESSUM
BÓKUM ÚR A Ð
VELJA : —
Mt. Potter frít Texas
Aðalheiður
Svipurinn Hennar
Hvammverjarnir
Konuhefnd
Robert Manton
og Leyndarmál Cor-
dulu frænku —
Alt góðar sðgur og sum-
ar ágætar, efnismiklar,
fróðlegar og spennandi.
Nú er tfminn að gerast
kaupendur Hkr. Það
eru aðeins fá eintök eft-
ir af sumum bókunum.
Heiniskriogla
P.O. BOX3083, Winnipeg
The Abernethy
Tea Roomy
Eru nú undir nýrri ráðsmensku.
Vér getum selt fólki góðar máltfðir
og hressingar eftir pann 9 f>. m.—
21 máltíðarseðlar $3.f)0
472 PORTAGE AVE.
G. Eggertsson’s
KJÖTMARKAÐUR.
Talsfmi 3827 693 Wellington Ave.
Góður markaður Kjöt frá 4c.
pundið og upp. Egg og smjör
ódýrara en hjá öðrum. Alskonar
fiskur og fuglakjöt. Komið til
Eggertsson’s og sjáið og reynið
og sannfærist um, að þar er
hægt að f'á gott kjöt. —
é

Ómeinguð Hörlérept
beint frá verksmiðjunm á ír-
landii. Af því vér kaúpum
beint þaðan, g>etum vér selt
írsk hörlérept ódýrar en aðr-
ir í borginni. 15 prósent af-
sláttnr næstu 2 vikur.
t C. S. S. Malone
t S52 PORTAUE AVe. Phone Main 1478
16-12-9
HKI3IMKU1KGLII or TVÆK
skemtilegar sðgur fá nýir kaup-
endur fyrir að eins $2.00,
Nokkrar vísnr
E f t 1 r IIULDU.
TJL HEIMSKRINGLU.
Henmskringla þá sýndi sig
í sínum búrving ríka,
Hörðnr vildi heyra þig
og Hólmverjarnir líka.
Vestan-blaða ert þii edn
ed með fróðleik klipinn.
FJns og vant er varstu hrein,
með vana tignar-svipinn.
Hans var þess að vísu von
við það dánarbeðið, —
vel hefir Magnús Markússon
minni Gísla kveðiö.
i EYJAN MlN.
Frelsi og völdin verði þin,
von á skjöldinn stafi
ísum földuð eyjan mín
út í köldu hafi.
þína á segulstrengi slæ,
strax að dregur lotning,
eyja fegurst út í sæ,
Austurvega drotning.
Heim oft flýgur hugur minn
hér af daga línu.
Ó, að ég mætti í síðsta sinn
sofnai í skauti þínu.
Einlæg hjartans óskin mín
inn í stef er kveðin,
að liti ég fögru ljósin þín
leiftra um dánarbeðinn.
LEIT. 1 SPKGIL,
Heimsku nornir, sorg og synd
sýna ranga vegiinn.
Nú er ég orðin elli-mynd,
upp af tíma dregin.
F.F EO MF.TTI.
Ef ég mætti eiga hvilu
upp á skýjabólstrunum,
skyldi ég enga gremju grýlu
giera úr rnínum lífskjörum.
Ef' ég mætti á uppheimshjólum
yfir fara mána-lönd,
með blómakrans úr blálofts-
fjólum,
bundinn norðurljósa rönd.
Ef ég mætti á vængjum vinda
víðan fljúga um lof.tsins geirn,
itr kvöldroða tnér kyrtil mynda,
knýttan daggarperlu reim.
Ef ég mætti yfirlfta
alla hnetti bfálofts geims,
skvldi ég ekki ferðum flýta
úr fögrum sölurn undraheims.
Lffið yrði ljúfust sæla,
listasmíði hugar-draums, —
þar væri ekk.ert til að tæla
í töfrahalhr voða-glavtms.
HULDA.
Á beztu heimilum
livar sem er f Amerfku, þar
nuiiiið þér finna HEIMS-
KRINGLU leema. Hún
er eins fróðleg og skemti-
legeinsog nokkuð annað
fslenzkt fréttablað f Canada
Bókstafs-þrældómur.
'óneitanlega virðast oss tíðindi
þau, sem gerst hafa í kirkjufélagi
landa vorra í Vesturheimi, vera
nokkurt íhugitnarefni oss hér
heima jafnframt hugsunum manna
um afnám þjóðkirkjuniLar. Vér
teljum alveg óhætt að fullyrða,
að slíkt hefði ekki gietað komið
fyrir i nokkurri mótmselenda-þjóð-
kirkju Norðurálfunnar. I engri
slíkri kirkju mundu samiþyktir
þær, sem kirkjuþingið hefir látið
frá sér fara, hafa verið gerðar um
bindingarafl_____trúar játninga - rit-
anna og um það, að- öll ritning sé
gnðs orð, áredðanlegt og innblásið
Hver maður, sem nokkuð hefir
kynt sér trú'mála-umræður, sem
um þessar mundir, hafa farið fram
á þýzkalandi, Englandi og Norð-
urlöndum öllum, hann veit, að
þar er skoðunin á þessu orðin
gjörbreytt, og að það er bainlínis
óhugsandi, að nokkrum manni
yrði vísað út úr þessum kirkjum
fyrir þá sök, að hann greinir eitt-
hvað á við trúarjátninga-ritin, eða
hefir látið sannfærast um það af
ómótmælanlegum rökum, að til-
orðning ritningarinnar hafi verið
annan veg háttað en menn gerðu
sér í hugarlund á 17. öld.
Vandalaust er að sjá, hvernig á
því stendur, að þjóðkirkjurnar eru
að þessu leyti komnar lengra i
viðurkemidng sannleikans. Ríkin
halda uppi mentastofnunum, sem
prestarnir fá lærdóm sinn í. Og til
þess er ætlast, að þær stofnanir
séu vísindalegar. Annað er nú tal-
ið með öllu óþolandi. Kennurum
er ætlað að komast að sannleikan-
um, að svo miklu leyti, sem í
þeirra valdi stendur. Ög þedm er
æt-Iað að segja hann. í prestaskól-
um fríkirknanna, að minsta kosti
þeitn .skólanum, sem Viestur-íslend-
ingar hafa fengið flesta presta sína
frá, er kenslan alt annað en vis-
indaleg. þar er til þess ætlast, að
keivt sé eftir trúarjátningum. Og
fyrir því kemst enginn nýr sann-
leikur að, alt situr blýfast, engin
framþróun verðnr. Og ófær skurð-
ur myndast milli þeirra, sem hafa
komið auga á nýju sannleiksatrið-
in, og hinrta, sem hafa lá.tið loka
á sér augunum.
Mtkil óhamingja væri Jxið, ef
slíkt benti oss hér heiinta. Önedtan-
lega er nóg sundriingin, þó að oss
sé við þessu hlíft. 1 trúar-frjáls-
lvndd er prestastétt vop og þjóð
öll enginn eítirbátur annara. Og
prestaskóla vorum er áreiðanlega
halddö í horfinu, sem vísinda-stofn-
un. Getur það verið fýsdlegt frjáls-
lvndum mönnum, sem athuga,
hvað þ.eir eru að gera, að stofna
til svipöðrar breytingar eins og nú
er farin að sýna sig með löudutn
vorum í Vesturheimi ? Eða sjá
tnenn nokkura tryggingu gegti
henni, þegar fa^ið væri að láta
kirkjutia sigla sinn sjó. ?
Ekki kemur oss það óvart, að
foringjar kirkjufélagsins vestræna
neiti þvi, að þeir hafi vísað nokk-
urum manni út á síðasta kirkju-
þingi. þeir hafa lagt kapp á, að
þvo þann blett af sér, láta svo
sýnast, sem þeir, e.r út hafa geng-
iö, hafi gert það ótilneyddir. For-
seti kirkjufélagsins orðaði jaínvel
úrskurð stnn svo, að kirkjuþingið
hefði___ekki__giefið_nokkurt tilefni
til þess, að nokkur maöur giengi
af þinginu. En slíkar tdlraunir eru
ekki til annars en vansæmdar.
Kirkjuþingið lýsti að sönnat yfir
því, “að prestar og leikmenn
kirkjúfélagsins séu eigi með neinu,
er samþykt hefir verið á þessu
kirkjuþingi, gerðir rækir úr kirkju-
félaginu”. En það neitaði að lýsa
yfir því, að þeir vrðu ekki reknir,
ef þeir héldu áfram að halda fram
þeim skoðunum, sem um var deilt
og meiri hluti kirkjuþingsins lagð-
ist í móti.
Mieð öðrum orðum, kirkjuþingið
segir : Við skulum fyrirgefa það,
að þið h a f i ð haldið fram ykkar
sannfæringu. En þið megið búast
við, að verða reknir, ef þið gerið
það eftirleiðis.
það ligg'ur í augum uppi, að
enginn sannleikselskandi maöur,
enginn maður, sem ann sæmd
sinni, gietur setið kyr, eftir að hafa
fengið yfir sig slíka dembu. Hér
var engittn annar kostur fyrir
hendi en sá að fara.
Hvað bókstafsþrældómurinn hlý-t
ur að hafa ranghverft hugum
þedrra manna, sem svona geta
ltugsað, og annað eins og þetta
geta látið um sig spyrjasti!
Ef andstæðingarnir vildu láta
kngast til þess að hætta við að
láita uppi sannfæring. sína um and-
leg mál, ef þeir voru fáanlegdr til
þess, að svíkja þann sannleik, sem
þeir töldu sér trúað fyrir, og fara
að tala gegn sannfæringu sinnd, þá
voru þeir gilddr og góðir í kristn-
um félaigsskap. F,n væru þeir ófá-
anlegir til þess, væru þeir stað-
ráðnir í, að standa við sannfær-
tng sína, þá — burt með þá !
Ódrengskapinn og hræsnina hefir
háð evangeliska lúterska kdrkjufé-
lag Islendinga í Vesturheimi að
þessu sinni gert að skilyrðá þess,
að verða ekki gerður rækur. Er
hlaupið að því, að afiaga krdstin-
dóminn öllu meira annan veg en
með því að fara svona með hann ?
þessi er afleiðingin af bókstafs-
þrældómnum. þessi er afleiðingin
af trúarját'mnga-bandinu. . þessi
er afleiðdngdn af prestaskólum, sem
lokíi augunum fyrir jækkingu nú-
tímans.
Eigum vér að gera leik að því,
að hleypa slíku inn í þjóðiíf vort ?
— ísafold.
KF,\\AK% Va\T.4K
við Siglunes skóla No. 1399, með
1. eða 2. stigs kennaraleyfi, helzt
karlmann, fyrir næsta kenslutíma-
bil frá miðjum október mánuði
næstkomandi til apríl tnánaðar
loka næstu (ef.tir ástæðum). Um-
sækjandi stvúi sér til undirritaðs
og geti um, hvaða kaup hann set-
ur.
Siglunes P.O., 31. ágúst 1909.
Guðmundur Hávarðsson.
Herra Jón Hólm, gullsmiöur að
770 Simcoe St., biður þess getið,
að hann selji löndum sínum gull-
og silfur-muni og gigtarbelti. —
Beltd þessi eru óbrigðul við gigt,
ef þau ertt notuð samkvæmt fyrir-
skipunum Jóns. Kosta að eins
dollar og kvart.
TIL SÖLU—nærri því nýr kola-
ofn, — fyrir hálfvirði, annaðhvort
fyrir peninga eða í skiftum fyrir
matredðslustó. Hkr. vísar á.
Til minnis.
Lesendur eru mintir á, að meðal
utnboðsmanna Hedmskringlu á
Kýrrahafsströndinnd eru þedr herr-
ar : J. A. J. Líndal í Vdotoria,
Benediet B. Bjarnason í Vancouver
og Thorgils Asmundarson í Bladne.
— Kaupendur blaðsins eru vin-
samlega beðnir, að snúa sér til
þessara manna með pantanir að
blaðinu og borganir fyrir það. —
það getur verið mörgum þœgi-
legra, að eiga við umboðsmenn
blaðsins í síntt héraði, beldur enn
við sksifstofu blaðsins.
oœoœoæo&oæoœ^
Blesavísur.
Páll Sdgfússon, sem búið hefir í
Winnipeg um mörg ár, og bygði
fyrstur rnanna á Simcoe St., átti
rauðblesóttan hest, úlfaldíigrip, en
misti hann nýlega. Blesi fanst fót-
brotinn að morgni dags. Sumir
kenna strætisvagninum á Arling-
ton st. um, en aðrir ekki. Blesi
var þektur nær og fjær, sem gœ-ða-
skepna, og, orðinn frægur. Hatis er
getið í Bankarímu og Gnoðarljóð-
um (hvorugt prentað enn). Mælt
er, að rímnaskálditt í Winnipeg
hafi orkt hestavísur um hann, —
Magnús Markússon, Jónas Daní-
elsson, K. Ásg. Beneddktsson og
2 eöa 3 aðrir. Vísur þær, sem hér
fylgja, eru sagðar eftdr K. Asg.
Benediktsson :
1. Út um storðu óður ber
Afdrif forðttm Blesa..
Skilji orðin skatnaliier,
Sktildarmorðið hvar sem fer.
2. Níðingsfund og nætursmán
Nornir btindu fláar :
Blesi fundinn beit á knjám,
Brotinn sundtir var af Glám.
3. Skeifum tamur skyrpti á braut,
Skeiddi gramur jóa,
Orktiramtir æddi, j>aut,
Orðaglamtir skálda hlaut.
4. Röskur, fljótur reiðamar
Römmum fótum spyrnti,
Ekru, grjót og tirðirnar,
Óslaði fljót og brautirtKir.
5. Svaka vakti svip á brún,
Sinnið rakti hurða,
Aldrei hrakti yrpuhún
Kðlis-nakta Skuldar-rún.
6. Flattg um merkur mélabjörn,
Mönnum herkitin þótti.
Akstursverk á upsat jörn * * )
Efldi sterkur, — minnisgjörn.
7. Ofsa bundinn yrrustund,
Orvalund þó hlýddi.
Eins á sundi, sem á grund,
Söðlahundur geymdi lund.
8. Fann ei maður fákaval
Fegra að sköpulagi,
Drevrlitaður dúsifal,
Dreginn blaði á heilasal.
9. Blesavindr brosa að því,
Bezta skini yndi,
Ef að hinum lveimi í
Hneggið dynur blakks á ný.
10. Sunnulóna send’ ég við
Sóninn tóna slitinn.
Mangi og Jónas * * mæröar-
klið
Mjúkan prjóita og þæfa við.
* ) Manitoba-vatn. Ritarinn
* *e) Mangi og Jónas, þ. e.: —
M. Markússon og Jónas Daníels-
son. Ritarinn.
Cor. Portage Ave and FortSt.
28- AR.
FÉKK FVRSTU VERÐLaUN k SAINT
LOUiS SÝNINGUNNI.
Dag og kveldkensla. Telefón 45.
Ha<ustkensla byrjar 1 Sept.
Bæklingur með myndum ókeypis.
Skrifið til: The Secretiny, Winnipeg
liusineHi College, tVinnipeg, Man.
IHiss NESIUTT
KVENHATTA SALI
112 ISABEL ST.
Býr til alskonar kvenhatta
f n/justu gerð. Skreytir með
fjöðrutn, blómurn og bondum
og öðru nýtfzku stássi. End-
urnýjar og skreytir brúkaða
hatta. Alt verk vandað og
verð sanngjarnt. Isl. konnm
boðið að skoða búðina. —
MISS NESBITT,
112 Isabel Street
________________18-11-9
HERRA BÓNDI !
ÞETTA ER FYRIR ÞIG !
Vildir þú ekki
hafal húsiþlnu
eius bjart ljós
og þau s e rn
bezt eru í stór
borgum ?
Brennari v o r
passar í hveru
vaual. lampa.
Brennir lofti,
^kki olíu, er al-
;erlegaóhultr.
'etta ijós læk-
kar ollu kostn-
aö um meir eu
helfing.
V é r sendum
brennara gegn
fyrirfram borg
un, fyrir $2.75.
Skrifi oss eftir
upplýsingum.
HiCAKDESCEM KEKOSENE LIGHT Cl).
3(1 PJtlNCEHS ST , WJNNIPBO
R. A.
THOMSON
AND C0.
Cor. Sargent & Maryland St.
Selja allskonar MATVÖRU
af beztu tegund tneð lægsta
verði. Sérstakt vöruúrval nú
þessa viku. Vér óskum að
Islendiugar vildu koma og
skoða vörurnar. Hvergi betri
né ódýrari. —
Munið staðinn:—
HORNI SARGENT AVE.
OG MARYLAND BT.
PHONE 3112,
^ ^ ^ ^ ~ —r-i-^-wwvM-M~w->n
A. S. BAKIIAL
Selur llkkistur og annast um útfarir.
Aliur úlbúuaÐur sA bezti. Enfremur
selur hanu allskouar miunisvaröa og
legsteiua.
121 NenaSt. Phone 306
SendLð Heimskringlu til
vina yðar á Islandi.
TVFR JÓLANÆTUR
9 10 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
TVFR JÖLAN.FTUR
11
12
SOGUSAFN 11EIMSKRINGLU
Hrintiii tíð hafði smámsaman hallast niður á við. En
það var svo sem ekki líkt honum, ef hann hefðd hdk-
að vdð að offra æfilangri velf'erð og hjarta Önnu
aumingjans, til að jafna þann halla. Að vísu var
þessi kaupmiaður hálf-illa ræmdur, en á að líta var
ltanm þó beldur laglegur maður, og áður hafði hann
unnið edna kvenmannssál. það var því ekki
svo undarlegt, þó Anma færi eftir hinum fastákveðna
vilja föður síns, en að vísu gerði hún það, sem létt-
lyndur, áhugalíitill unglingur. Líklegt 'er, að hún
hafi lesið, að brúðarkransinn væri ástundum líkur
olfurbaindi hinna gömlu, en hún hugsaðd ekki um
það.
Fjölmienn og ríkmannleg trúlofainarveízla var svo
haldin, en ekki var Knúitur boðinn. þó fór hann
um kveldið áleiðis upp þpmgað. Hann hieyrðd hljóð-
fœrasláttinn og sá ljósadýrðina í öllum gluggum.
Hamm var á tveim áttum, hvort hann ættd að íara
nær “garðinum” eða ekki. það var eins og honum
findist hann vera eitthvaö svo lítilmótlegur og vesall
i samanburði við allan þennan ljóma. þó var þaö
einhver ósjálfráð eftirþrá, að vita, hvað Anna hugs-
aði, og hvort hún vildi kannast við hann nú, sem
rak hamn heim að glugganum. þá sá hann grilla í
eitthvað Ijóslitt. það var Anna, setn kom hopipamdi
og damsandi'.yfir túnið.
“Aha, gott kvcld, Knútur. það var gott að þú
komst. Viltu trúa því, að ég er nú triilofuð ! ”
þ'ctta sagði hún hálfbrosandá, en hriikk við, er htin
slep'ti síðasta orðinu, og fann aö það var eitthvað
annað, sem hún beföi átt að seg.ja, því hún ttik þá
eftir hinmd sorglegu alvöru í till;td Kmits, sem hún
hifíi aldrei séð þar áður.
Knútur þagði. það leit iit fyrir, að hann vildi
serja eitthvað, er geeti lýst því, sem honum bjó í
brjóstd, en fann engin þau orð, er við áttu.
Anna hraðaði sér inn. Hún var hugsandi, og
dansaðd ekki meira um kveldið. Hin dökku augu
Knúts, sem heita mátti að væri það eina, sem hún
hafði vei-tt eftirtekt í hálfrökkrinu úti á túninu, —
þau stóðu henni nú fyrir hugskotssjónum, og hún
gleymdi þeim aldrei upp frá því. Hana grunaði þá,
að það væri graföl gæfu hans og ánægju, sem verið
var að drekka þar i.nnd. Alvara lífsins kom þá yfir
hana. það kveld brevtti henni úr barni í hugsandi
kvenmann. Henni fanst hún hafa gert rangt, en í
hverju það var helzt innifalið, það sá hún ekki.
Ilenni fanst líkt sem ógegnsæ, Uæja vera hengd fyrir
tilveru sína, er hún vildi bægja frá með hendinni og
sjá, hvað þar væri á bak við, en hún gat það ekki.
En það fanm hún gjörla, að ekki var það kauptnað-
urinn, sem duldist bak við tjaldið.
Eitir þetta voru þau eins og hálf-feimin hvort
við annað, Knútur og Anna, líkt og þau óttuðust
það afl, er þau höfðu fundið innra tneð sér. Hjá
Knúti var það karlmannlega borinn söknuður, hjá
Önnu áhyggjii fyrir framtíðdnni. Hún fór nú meira
ednförum >en áður hafði verið. það vortt nú ekki
hin léttilegu hlaup unglingsdns til fiskimannskoíans,
heldur hi.nn hæversklegi gangur meyjarinnar. Og nú
lá oftast leið hennar f lund af ljósum birkitjhám, sem
voru kippkorn frá sjónum ; þar átti hún liekk sem
hún áður hafði mjög. sjaldan. notað. Nú sat hún
þar á hverju kveldi, og horfði út á sjðinn. ILenm
var það einhver óljós og óákveðin nautn, sem liún
þektá .ekkd áður. það voru ekki skipdn á siglingu,
sem hún horfði á. Helzt starði hún á tunglsgeásl-
ana0 er speigluöu sig i vatnimt, kvikandi og óstöð-
ugir, eins og hennar eigin eftirþrá, Aldrei var kær-
astinn með henni á þessum ferðum. Knútur þar á
móti stóð oft á sínum edgin tanga og horfðd, og
það var framtíðin, sem hann horfði eftir. Að hugsa
um h a n a sem sína, það áleit hann ekki rétt. En
að gera eitthvað fyrir h a n a eða h e n n a r vegna,
það var rétt. Hann vildi manna sig upp. Gat
hann það ekki á sjónum ? Hann vildi heyja stríðið,
trúr og staðfastur, en hann vantaði styrk. Hann
þurfti að segja henni, að hann vœri að kveðja fyrir
fult og alt, og fá svo um leið innilega og ástúðlega
skilnaðarkveðju. Minna mátti það ekki vera fyrir
hin skemtilegu æskuár og sina eigin sjálfsafneitun.
Á höfniinni lá skip seglbúið, sem vantaði 2 menn, þar
var framtíðin. Knútur fór um borð og réðst með
skipinu. Nú var temngunum kastað. —
Gömlu hjónin heyrðu þetta nteð þöglum en sár-
um söknuði. Burtfarar ástæðuna vissu þau vel, en
töluðu ekki um hana, og létu Ivnút ráða stnum ferð-
um. þedm fanst náttúrlegt, að hatvn færi írá þeitn
sömu lciðdna og hann kotn til þcirra, og þau voru of
stolt í fáitœkt sinni, og þótti of vænt um drienginn
til þess, að vilja reyna að hefta framsókn hans, fyrir
það sem þau höföu alið hann upp.
Um kveldið var Anna eftir vanda í lundinum
síniim. þá heyrði hún fótatak fyrir aftan sig, og
lirökk við, er hún sá, hver það var, sem kom til
hennar. það var trweð samhlöndun af virðingu,
tneðaumkvun og vaknandi ást, að hún horiði á
Kniút, og hún þekti mjög vel þetta tillit hans, — frá
trúlofunardegimim sínum.
“Gott kveld, jómfrú Anna”, — það var í fyrsta
sinni, að hann nefndi hana meira en önnn, - “þú
mátt ekki misvirða ]>að við mig, að ég kertv hitigað
°g geri þér ónæði, en ég er kominn til að kveðja
þig",
“Til að kveðja, Knútur? llvert ætlarðu að
fara ?” spurði hún, og skalf af eftirvæntingu þeirra
orða, er mundu koma sem svar, — orða, sem hún
óttaðist, og sem hún þó hálfvegis, óaívitandi æskti
með sjálíri sér að fá að hieyra.
‘;Eig fer þangað, sem forlögin leiða mig, til þess
að komast svo langt béðan, sem ég get, en fyrst
ætla ég. að leiðin liggi tdl Ameríku”, sagðd Knútur,
blíðJega en alvarlega. “Og svo vildi ég þakka yður
fyrir aJt, frá því við vorum lítil. Óg ennfremur
vild.i ég bdð'ja yður nokkurs að endingat, og það er,
að ef þér æittuð einhvern smáhlut, sem þér hafið
sjálfar borið, að gefa mér ltann að skilnaði til endur-
minndngar um yður, og hann skal aldrei við mig
skilja meðan ég lifi”. .
Amw varð mjög hrifin við þessi einföldu orð. —
]»egj.in<li tók h'ún aí sér háríesti, og fylgdi ltenni lítið
gulleski með mynd af hen.ni er hún var barn, Með
sannri kvenlogri kurtedsi hengdi hún það um hálsinn
á Knút og sagði : —
“'Sjáðit, Knútur, þú þekkir þetta vTel. Guð veri
nteð þér, og þakka þér fyrir liðna tímann. það er
alt, sem ég' .get sagt”.
Hún tók vingjarnJega í hönd honum, því nú var
hún sterkari en hann, leit til hans blíölega og hug-
hreystandi, mitt í sínum efgin kvölum. Svo dró
hún haegt að sér hendina aftur. En það var eitt-
hvað svo mikið og hátíðlegt i síðasta tilli.ti hennnr,
sem sagðd honum, að þau hlytu að skilja, svo Kuút-
ur gekk þegjandd burtu. En hitn var eftir í lundin-
um, settist á bekkinn og grét. —
Og svo fór hann út í hedmdnn, að leita forlaga
sinna. En á ströndinnd sat Anna og mændd efitir
hinu hverfandi segli við hafsbrún. Nú vissi hún,
hvaða blettd augað skyldi hvíla á. Nú var .tjaldinu
lyft, e.n það var föl og sorgfeg vissa, sem þar var
bak vdð. Faðdr hennar o>g mannsefnd voru sem ógn-
andd vofur, sem vildu draga æsku hennar og lífsgleði
með sér cfan í hið dimma og dapurfega dauðraríki.