Heimskringla - 28.10.1909, Qupperneq 6

6 WINNIPRG, 28. OKT. 1909.
HEIMSKRINGLA
2 Bækur
Gefins
F\ NÝJIR KAUP-
ENDUR AO HEIMS-
KRIKGLU SEM
BORGA $100 P5TRIR-
FRAM, OG ÞESSUM
BÓKUM Ú R A Ð
VEL.JA : —
Slr. Potter frá Texas
A^alheiður
Svipurinu Hennar
Hvammverjaruir
Konuhefnd
Roliert Manton %
og Leyndarmál Cor
dulu fræuku. —:
Alt góðar s'igur og sum-
9jt ágætar, efnismiklar,
fróðlegar og epennandi.
Náer tfminn «ð gerast
kanpendur Hkr. Það
ern aðeins f i eint'ik eft-
iraf sumuui bókunum.
fleimski' ingl*
P.O. Box 3083, Winui|>og
Cor. port.«ge Ave ariíl Fort 8t.
ii8- -A. iR
tÉKi' FYKSTU VEUBLAUN Á SAINT
I-OUIS SÝNINOUNNI.
**** ojr kveldkensla. Teleíón 45.
Mau&tkensla byrjar 1 Sept.
HfœMnigur nieð myndum ókeypis.
Skrifið til: The Seeretary, Winnipeg
j&neUAi tt* CMege, IVtnnipcg, Man.
A !S. IIAKDAI,
tW«r iiWlcistur og Hnnast um útfarir.
Jtiiar útbnnafiur hA bizti. Enfrnmur
h*uo al skouar minnisvarða \ig
Eegst-tna.
(íl Kena St. Phone 306
miiii mmm~ 1 — ■ rr —m————
Setwíid Heimskringlu til
viua yðar á tslandi
KVENHATTA SALI
112 ISABEL ST.
Býr til alskonar kvenhatta
£ Hyjustn gerð. Skreytir með
fjSðrum, blómutn og bdndum
og ððru nýtízku stássi. End-
ttm/jar og skreytir brúkaða
haJtta.. Alt verk vandað og
wrð sanngjarnt. Isl. konnm
feoðið að skoða búðina. —
MISS NESBITT,
112 Isabel Street
___________;____l“-il-9
Fá orð tii þessa og hins.
Að segja meiningu sína í fáum
orðum sýnist vera hreiinn ómögu-
letrleiki íyriir þá mörgu h«rra og
hálærðu mienn, sem nú á döjnim
fylla blöðin með ritgjöröum. —
Já, þeir sem lesa allar þær fjögra
dálka tuggur, með niðurlögunum
í nœstu hlöðum, viðvíkjandi
kirkjutélags satneiningar nýju guð-
fræðinnar deilumálum, ma-ttu í-
myntla sér, að ntennirnir, setn búa
til slík ósköp að vöxtum, hlytu
að fá bakverk, nema þodr væru því
vanari kyrsetum, — hvað stm
höfðdnu líður. — pað kveöur nú
líka svo ratnt að, að þeim eins og
ógnar sjálfam sín eigin afkvæmi,
sem þeim finst vera farjn öll að
va.xa um of á lengdina, að þeir
eru farnir að biðja menn að fyrir-
ge£a langlokurnar.
Ekki er langt á að minnast síð-
an ritfærir lesendur Ileimskringlu
í ýmsum á.ttum tóku sig til hver
aá öðrum og hömuðust í vígamóði
á ritvellinum, afarreiðir út af því,
að nokkrutn þumlungum (ekki
dálkum) væri of o£t varið íyrir
bullið í b u n d n u m á 1 i.
þeir þoldu slíkt ekki og vildu
slá saltar á haus allra hagyrð-
inga, svo þeir sykkju algjörlega úr
sögunni. Álíka finst mér nú, að
lesendur Il.eimskringlu mæitu vera
farnir að þreytast á sumu því,
sem hún nú færir þeim í óbundnu
máli, því það hefir sannarlega oft
og tíðum sínar hugsunarvillur, sín
braglýti og hortitti, .engu síður en
bundna málið, — þótt aldrei nema
sé verið að fjalla um alme.nnings-
mál, þá verður það held ég illa
varið, hvað margir l.'igíræðingar
sem taka í strenginn, að menn fari
nú of mikið með þessunt orðaleng-
ingum í króka, sneiðandi hjá aðal-
merg málsins allf>ft, en ritgjörð-
irnar þrungn.ar, — ja, maður ætti
að g.eta sagt af fróðleik og nauð-
sjmlagum upplýsingum fvrir fá-
fróðan almenning, — noi, og aftur
nei, þær eru kryddaðar persónu-
legu hnotahiti og hnútukasti. Sum
ar virðast all-laðandi ívrir lesar-
ann, helzt í byrjun, en svo áður
líkur eru einhver kulda, úlfúðar-
orð rétt að mótstöðumanmnum.
Mér finst, sem sagt, eins og ég
geti lesið á milli línanna andlits-
svipinn mannanna, sem þeir
bregða á sig meðan þeir eru að
útbúa slíkar ritgjörðdr, — þeir
hljóta að setja aðra augnahrúnina
upi> undir hársrætur, en láta hina
síga niður á höku, eins og skrifað
stendur að Agli Skallagrímssyni
hafi verið títt að gjöra.
% er nti hér í óbundnu máli að
tala um óbundna málið, og er,
held ég, farinn að smittast af sýk-
inni, sem virðist vera mikið að
fara í vöxt, nefnilega, að rita
langt og staglsamt þyrringsmál.
Máske nokkrar pdllur gefnar inn í
bundnu máli læknuðu nú áminsta
sýki, — bara ef vandlætingametin-
irnir, sem hér áður er áminst,
vildu taka því rólega, þótt þeir
yrðu að lesa, eöa Jtó ekki nema að
líta á eina eða tvær meinlausar
gatminvi.sur einstöku sinnum frá
vesalings hagyrðdngunum, — svo
sem álíka þessari : — /
Ef brúnasig úlfúðar hurt yrðu
ræk,
þá hlómgaðist gleði og friður.
Frá Agli víst landarnir erfa
þann kæk,
að önnur hrún sígtir oft niður.
G. II. Iljaltalín.
Eg er með baslar-
amim,
Söknm þess, að fólk hér stendur
fast á þvf, að J>að sc ég, sem er
að lúskra “Alberta bttslaranum”,
þá langar mig til, að stíga nti í
ístöð hans, og leggja að eins íáein
orð í belg með ednbúa Ji.essttm til
J>ess að komast hjá frekari getsök-
u m í Jtessu efni.
J>ess var einhverntíma getið í
Ilkr., að ég mundi Jturfa töluverð-
an tíma til að koma mér vjð
karla. Jtaö er ilt að heita strákur
og viinna ekkert til.
Eg er að mestu á sama máli og
“haslarinn”. J>að var mín von og
vísa, að vera á móti míntt kyni !
Já, þar sem það á J>að skilið. —
Við sktilum ekki hrígsla einbúan-
um um ójtrifnað. Við megttm vara
okkttr á J>edm sttmttm, hvað um-
gengni snertir. J>eir virðast geta
boðið okkur byrginn. Iví einbúaltf-
ið stafar af vandlæti, þá ber að
sýna þtim heiður og virðingu. —
Ilversti tnargir giftu mennirnir
hljóta ekki nauðugir að játa, að
J.eir hafi rasað fyrir ráð fram sök-
um sinnar sterku löngttnar til að
komast í h jórfahandiÖ ? Minna
hugsað um, hverjtt verdð er aö
tdndast. Áðttr en þeir vita af
finna J>eir sig litandi gríiftta, ekki
síðttr en konan.
Ef vdð eigum ekki kost á, að
hindast því bandii, sem við getum
vernð hreykiu af, eða að minsta
kosti þurfttm ekki áð minkast
okkar fyrir, þá er þústind sinnum
betra að vera einn.
J>að er satt, sem “tilvonandi pip-
armeyjan” segir, að margar kon-
ur vinna baki brotnu, og margar
fara vel nteð eíni sín og ganga
margs á mis til Jtess að ge.ta látið
börnttm sínum líða eiins vel og unt
er. Hins vegar ertt til alt of marg-
ar konur, sem að vísu vinna bstki
brotnu, ett strit’þejrra er vanjmkk-
látt o.g tdl þess edngöngu, að geta
hrvtgað saman sem ílestum kjólum
og öörum ójwtrfa. Jxer ónýta
meira en þær vinna fvrir, eða að
rninsta kosti eins mikið. Við nána
athugun komumst við að þeirri
niðurstöðu, að Jxtð mttni vera far,
sælla, að spara me.ira líkamantt,
og hafa eiinttm eða tvedmur færri
kjól-.i til að klæöa ltann í. Jægar
maður er orödnn beinaber og kol-
mórauðtir, klæðir skartið tnann
illa, og ekkert gaman að láta það
á sig.
Við þttrfum ekki að nionta af
því, að við brúkntn ekki tóbak,
eða drekkum okkttr ekki fttllar aí
áíeingi. J>að er ekki af sjálfsafneit-
un. Okkur langar ekkert í }>að.
Við mundum ekki neita okkttr unt
það, ef okkur laitgaði í það, og
ekki spara noitt til kjólanna okk-
ar heldur.
Jtað er ekki vert fyrir konttr, að
setja upp löng andlit og meðaum-
kuitarsvip í návist bítslara. í hatts
sportim myndi ég segja til }>eárra :
Grátið þér ekki yfir mér, heldur
vfir sjálfum yður, börnttm yðar og
bændtim, — ekki sí/.t á stttndum.
Látum baslarana í friði. Jteir vita
sfnu viti.
R. J. Davídsson.
Keir Hardie kjökraði.
J>ess var getið hér í blaðinu í
fyrri viku, að konttr þær, sem
gerðtt ósp<ektir í bænttm Birming-
ham, Jegar Asquith forsæ'tisráð-
herra kom þangað til ræðuhalda í
fyrra mánuði, hefðtt verið dæmdar
i fangavist. Eins og fyrirrettnarar
þeirra, er í fangelsi hafa lent, neit-
uðtt 9 af konttm þessttm að þdggja
nokkra fæðtt í fangelsinu. En yfir-
völdin bcittu nýjtt ráði við þær og
pttmpuðtt eða sprautuðu vökvttn
ofan í þær, svo Jtær gætu ekki
svelt sig í hel.
Jjetta mál kom ttpp í þinginu í
Uondon þann 28. sopt. sl. Keir
Ilardie, leiðtogi Sósíalista hélt
langa ræðtt tim meðferð þá, setn
konurnar værtt látnar sæta í, fang-
els'inu, og komst svo vio af um-
hugsuninni ttm itkjör þeirra, að
haditi kjökraöi. En stjórnarliðar
gátu ekki varist hlátri oæ r-erðtt
óspart gys aö gamla tnanmnum.
Fjrir stjórnarinnar hönd var
því halddð fram, að þessari möt-
unaraðferð væri oftlega beitt við
óþœga fan.ga, og að ttndir Jxinn
lið teldust konur þessar. Annars
hefðu sttmar þeirra, er Jxer sáu
verkfiærin, áttað sig á því, að
þær gætu borðað án þvingttnar,
svo að ekki hefði þv.rít að beita
valdi við Jvær.
Nú befir kvenréttinda f,éla.gið á
En'glandi höfðaö mál út af þessu
sprait'tunar-oíbeldi, sem beitt er
við konur í íangelsunum, og
er kæran stiluð gegn innanríkis-
ráðgjafa Her.bert Gladstone, sem
er sonur “öldungsins mikla”. En
vörn stjórnarinnar felst í því, að
það sé skylda bennar að sporna
við þvi, aö tangar drýgi sjálfs-
morð. En J>að mundu konurnar
að líkindum gera með })vi að
svelta sig í bel, ef ekki væri
sprautað í þær næringu.
Dá aifregn.
JtaAn 27. sept. sl. andaðist að
hedmili foreldra sinna á Point Ro-
berts, Wash., unglingspdlturinti
Krjstinfi Jóhannsson Sigurðssonar
frá Grenivík við Eyjafjörð á Is-
landi ; bann var langt kominn á
fimtánda aldursáriö. 1 Hann hafðf
þjáðst af margvísLegu hedlsuleysi
síðan hann var fjögra ára, mest
brjósttæring og vatnssýki, er loks
leiddi hann til hinnar binstu hvild-
ar, eins og fyr segir. Enda J>ótt
að foneldrarnir séu forsjóninni
þakkfát fyrir lækningtt þá, er hún
veditti þesstt tmgmenni, sem óefað
var hin .eina og bezta undir kring-
umstæðiinum, þá samt er mann-
legu eöli svo varið, að Jvau sakna
sárt drengsins síns, sem var meira
en í meðallagi að sálargáifum og
þroska. Einkanlega kemur þessi
missir mjög við hinn aldraða föð-
ur piltsins, sem nú er hátt á sjö-
unda tugnum, og áður búinn að
sjá á bak fvrri konu sánni og tíu
börnttm.
Jtessar línttr eru ritaðar íyrír til-
tnæli aðstandenda. 9.
KATTIÐ af þeim og verzlið við
þá sem auglýsa starfsemi sfnn
f Heimskringlu og J>A fáið þúr
betri vfirur með betra verði
og betur fitilátnar...........
THE
BANK 0F T0R0NT0
INNLEGu $3°>853,ooo
V J E R OS ku ;i VIDSKI F T A YDAR
WINNIPEG ])Kii |>- John R La.mii,
456 MAIN ST. KAÖSMAÐUK,
DR.H.R.RQSS
C.P R. meðaki- ogskurðjækuir.
Sjúkdómum kvemia og l>iirna
veitt sérst.ök um'imnui
WYNYARD, —- SASK.
JOMN DUFF
PLUMIIER, OAS ANDSTEAM
FITTER
Alt v«rk vel vandaö. og veröiö rétt
661 Notre Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg

HEiíra
3 wm
títBEBS
Styrkið
taugarnar með þvf að
dpekka eitt staup af
öðrum hvorum Jtess-
um úgæta heimilis
björ, á u.ndan hverri
máltfð. — Reynið !!
EÖWARD l. DREWRY
Aíanufacturer & Tmpc^ter
WinnipeK, Canada.
Department of Aynculture and Immigration.
MÁNIT0BA
J>etta fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem vedta landinu raka til akurj’rkjuþarfa. J> ss vegna
höfutn vér jafnan nægan raka til uppskeru trygginga r.
Ennþá eru 25 milíónir ekrur ófeeknar. sem fá má trneð heim-
ilisrótti eða kaupum.
lbúata;a árið 1901 var 255,211, nu er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, em n-ú um
115 þúsundir, hefir trueir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 mílur jám-
brauta eru í fvlkimu, sem allar liggja út frá Winmipeg. Jtrjár
þverlandsbrauta lestir tara daglega frá Wimmipe'g, og innan
fárra mánaða verða þær 5 taisins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadian Northern battast við.
Framför fylkisims er sjáanfag hvar sem litið er. þér ættuð
að taka }>ar bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt sama vöxt
á sama tímabáli.
TU- KKRIf AJI AWA :
Farið ekki framhjá Winn.peg, án Jæss að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útverga yður fullkotnn^tr upp-
lýsingar um heimilisréttarlcnd og fjárgróða möguleika.
R P ROBJLIJV
Stjörnarfortnaður og Akuryrkjumála Ráðgjati.
Skrifiö eftir upplýsingum til
•Itwpli Borlte. .Ins lla»ti>ey
178 LOUAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., TOKONTO.
3ft SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
aajjíí. Ii3ux rauðhxrði tnaðuritin, sem ég mætti, hann
wwr sfo ^óður og alúðlegur og hjálpaði mér til að
‘■‘R.aníð'hærðd ntaðurinn”, sagði móðir hans undr-
aswlt, '■‘þú lu-fir ekki minst á hann við mig, Mórits”.
‘ fÉg- get ekki sægit alt í ainu, mamma. J>egar
vyxifmsHi t'ítr íarinn, fór ég að gráta, on ætlaði samt
tfcS átra að tína elddviðinn saman, sem dreifst hafði
om jtötunia, þá kom. Jjessi rauðhærðd maður, mjög
ilí*. kfajidur, og spurði m.ig af hverju ég væri að
{pcátii*. jxgar ég var búinn að segja hohum það,
Rr*Mí»4ist fiontim mjög við Jxmnan höfðingja, o-g sagði
a1® þesr væru allir jafn-harðir og grimmir þessir
sœnfSngtí bieíöarmienii. Hann kvaðst sjálfur ha.fa orð-
*S *Jf þota margt ilt frá Jxirra hendi, og því hefði
huitit svorið þeim ævarandi hatri og ofsóknum”.
"“AfikJi guð ! Gg Jietta sagði hann þér?”
'jTá, inamnta, og Itattn hvatti mig til að heita
þom öbre>'tanleg'« hatri, — að svterja Hattnibalseið
gteyn Jxsstnn bölvttðu, sem hann nefnir svo”.
‘ Og þú — hvað gerðir J)ú ?" spurði móðir hans,
ejgj vax stan kuldahrolli'r færi um hana.
“Matntna”, sæg'V' Mórits, án hess að svara spurn-
ixtjgivntH, “sérðu ekki, að súpan sýður upp úr pottin-
m? Ú" v<erð að taka pptti 11 af eldinum, en ég
•ar lcraeðdur unt, að úg bnenm trig".
'‘•Drengur f " sag'ði móðir hans, og þreif í hand-
IfeSJZ hans með ákafa, “svaraðu spttrningu minni! ”
"‘Hvaða spurning.u, mamina ?’' svaraði Mórits.
btxsij yfir ákafa lrennar.
“ílvað gerðir þú, þegar rauðhærði maðurinr.
BwaJct,t þig til að hoita þoim ríku óbifanlegu hatri ?’
■ ‘ Rg — ég held ég hafi svarið”, sagði Mórits ró-
Ifejpxr TTatm hafðí enga hugmynd um, hvaða J)ýð
úsgn fííkir etðar höfðu.
‘'Guð mínn góður! ” sagði móðir hans örvilnuð
FORLAGALEIKURINN 31
og byrgði andlit sitt í höndum sér, — “hvað hefirðu
gert, ógæíusama l>arn, veiz.tu hve óttakgan eið þa
hefir unnið? Yeiztit hvað þú hefir svarið; Ó,
Jætta er voðalegt”.
“Vertu ekki sorgbitin, góða mamma”, sagði
Mórits, og lagði hendur um háls benni, — hefði ég
vitað, að þetta mundi hrella þig svona mikið, þá
heíði ég ekki gert Jxað, sem sá rauðhærði nað mig
ttm, en ég hélt J)að væri ekki syndsamlegt’ .
“Ja'ja, sottttr minn”, sagöi húsfrú Sterner, dálítið
rólegri, “Jxtö er líka Jxið eina, sem huggar mig, að
J)ú ekki vdssir ]>að. þú ert barn, og þ\ 1 er hægt að
tæla þig, en þú verður aA lofa mér pví, að hugsa
aldrei um Jtað, sem rattðhærði maðurinn sagði þér.
Jnt verðttr að gleyma því, annars dvy ég af sorg".
“Gráttu ekki, tn.amma mín, ép skal gera alt, sem
þú vilt, eí þú verðtir glöð og ánægð vdð litla dreng-
ittn J>inn. Eg skttl segjtt J>eim rattðhœrða, þegar ég
sé bann aftur, að það hafi hrygt þig, að ég sór eið-
j inn, og því hafi ég aineiitað iionum aftur. — — Nei,
nei, þú mátt ekki tala við Jænnan mann”, greip
móðir hans fram í fvrir honttm. “J>að er hættuleg-
ur maöur, — þú verður að forðast hann".
“Hættuleigur”, sag.&i drengttrinn ttndrandi.---
‘Hann var alls ekki hætuilegur, en þvert á móti
vingjarnlegtir og góður, því hann hjálpaði mér til að
bera eldiviðinn”.
“Eg fullvissa }>ig um það, drengttr m.inn, að
rauðhærði maöurinn, scm þér virtist svo góður, hef-
ir gert J>ér meira ilt en ríki maðurinn, sem var -svo
slæmur —”
“A hvern hátt, mamma, ég skil það ekki”.
“Jú, afi því híunn víldi kenna Jtér að hata, — en
það er engin tilfinning til, sem er griinmari ókristi-
legri og meira siðspillandi, en hatursins. J>ú veizt,
að guð hefir skipað okkur, að elska nágranna vora
32 SO-GUSAFN HEIMSKRINGLU
sem bræður, hvort sem Jx'ir eru.hátt settir eða lágt,
fáitœkir eða ríkir, vinir eða óvindr. J>ú veizt, að ást-
iti er undirstaða al'ls hins fagra, alls hdns góða og
alls hinvs dýrðlega á jörðunni, — að Jxtð er þessi til-
finning, sem framleiðir rósir gleðinnar, friðarins og
íarsæklarinnar, en up.p af hartinu spretta þyrnar og
attnað illgresi, — ógœfa, sorg og glæpdr. Hegðaðu
þér því eítár beáðni minni, barnið mitt gott, og
forðastu þennan ltiann, sem vill uppræta blóm ástar-
innar úr þdnu ttnga hjarta, og rækta þar í staðiun
þyrna hatursins”.
“En, mamma”, sagði Mórits tilgerðarlaust, “he-f-
ir ekki rík.i maðurinn á sinn hátt einmitt viljað
kenna mér að hata?”
“Við hvað áttu ?l”
‘Tlefir hann ekki með breytni sinni, fremur en
hinn rauðhærði niieð orðum síntmt, viljað innraeta
mér þessa tilfinningu. Ilefði hann verið váng.jarnleg-
tir við mig, þá hefði ég ekkd gert það, sem sá rauð-
hærði bnð m.ig um. Hann hefir því verið mér jafn-
hættuleigur sem hinn”.
Húsfrú Sterner varð hissa á þessari röksemda-
leáðslu hjá barni, og varð með sjálíri sér að sam-
sinna honum.
“J)að getur verið, að þú hafir rótt fyrir þér í
þessu, drengur minn", sagði hún. “Stuttdum váita
þeir ríku ekki, hve mikið Jteir gera hinum fátæku ilt
með hörku sinni. þaþ er ekki alt innifafið í því, að
Jteir píni og kvelji likami þeirra og ræni þá eigntim
þeirra, en Jieir kveikja líka heiskju og hatur í sálum
Jteirra, enda mtmu þeir timar koma, að guð krefjdst
reikningsskila al þeim riku fyrir ýms afbrot er þeir
fátæku fremja”.
“Já, mamma, rauðhærðd maðttrinn, sem heitir
Jakob Kron, sagði líka, að þeir hefðu útskúfað sér,
og gert sig að því ræskni, sem hann væri orðinn.
FORLAGALEIKURINN 33
Ilann heföá gengið á skóla, og lært }>að sama, sem
ég læri daglega hjá góða pnestinum Bergholm, en
þeir ríku hefðu rekið sig út í heimssollinn og bakað
sér sorg og ógæfu,— og svo hefði hann orðið tryltur
af hatri”.
“Jtað lítur út fyrir, að J)ú hafir veitt öllu þvi,
sem hinn rauðhærðd sagðd, nána eftirtekt", sagði
tnóðár hans.
“Já, mamma. Hann spurði mig um foreldra
min, og vildi fá að vi.ta, hver faðir minn var”.
“Og hverju svaraðir þú?”
“Eg sagði honum alt, sem ég vissí, að vdð hefð-
tim áður átt heima í fallegu húsi og fengið alt, sem
við þurítum, að maður nokkur, sem oft hefði komið
til okkar og verdð okkur góður, hefði máske verið
faðdr minn, en að haun væri nú dáinn, og þess vegna
hefð'Um við neyðst tál, að yfirgefa fallega luisið okk-
ar og garðinn, þegar vdð vorttm orðin fátæk. En
þegar hann spurði, hvað faðir minn ltefði heiitið,
skammaðist ég mín nærri því fyrir að vita það ekki”
þú Jmrft ekki að skammast þín fyrir J>að, barnið
mitt”, sagði húsfrú Sterner, “það fylgir engin van-
virða faðerni þínu, og hve mikið, sem ég.hefi lfðið,
og hve mikið, sem ég hefi verið baknögtið og rangt
skoðuð, þá get ég þó horft framan í hvern, setrt vera
skal, án Jtess að blygðast, og sagt : Hann er sonur
minn”.
“En, rnamma, var faðir tninn þá svo fátækur,
þegar lutnn dó, að hann ættd ekkert handa okkur að
liía af?”
“Nei, faðdr þinn var ríkur, mjög ríkur, einn
hinna sterkríkustu manna. þú g'etur því skilið or-
sökina til hræðslu mánnar, Jægar þú sagðir mér, að
þú heíðir svarið hinum ríku órjúfandi hatri, — það
var eins og sonurinn vildi hata minningu föður
sins —”